ลำดับตอนที่ #73
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #73 : คำสัญญา
“ท่านขุนคะฉันแค่เหงา เบื่อที่อยู่บนเรือน อยากหาอะไรทำบ้าง เพื่อจะมีงานมีการทำกับเขาบ้าง ไม่อยากอยู่เกาะคุณกิน เราก็ไม่ได้… แล้วในภายหน้าจะได้ไปสะดวก”
กำไลมองหน้าพี่หมายแวบหนึ่ง ละคำเรื่องความสัมพันของเธอกับเขาไว้ แล้วย้ำเจตนารมเดิมคือไปจากที่นี่ ฝ่ายขุนแสนก็เข้าใจความที่แม่กำไลพูด แต่เขาไม่คิดใส่ใจ ต่อให้มิใช่ผัว ใช่เมียจริง แต่อยู่ที่นี่ขึ้นชื่อว่าเมียแล้วย่อมต้องเลี้ยงดู แต่แม่คนนี้แปลกนักมิชอบให้ถูกเลี้ยงแต่กลับอยากทำงาน
“แลเหตุใดจึงอยากทำงาน”
“เงินไง จะได้ซื้อของนั่นนี่ที่อยากได้”
“อยากได้อัฐ..ใช้เป็นฤาเจ้า”
“ขึ้นชื่อว่าเงินไม่เป็นเดี๋ยวมันก็ต้องใช้เป็นเองล่ะ อีกอย่างมีพี่เย็นคอยสอนเดี๋ยวก็รู้”
ตุบ!
ขุนแสนโยนถุงสีแดงลงบนพื้นด้านหน้ากำไล พลางพยักเพนิดให้เธอหยิบ
“คะ?”
“ฉันให้เอาไปเสียสิ”
กำไลเอื้อมมือไปหยิบถุงนั้นมาดู มันดูหนักๆ ชอบกล พอเปิดด้านบนออกดูจึงเห็นเป็นก้อนเงินมีตราประทับธรรมจักร อยู่สองสามอันและมีหอยจั่นอยู่อีกเต็มถุง
“อัฐแลเบี้ยเอาไว้ซื้อของที่ป่า เอามาทำกับข้าวให้ฉัน เห็นเจ้าคุยโวว่าทำได้เยี่ยงไร”
“ให้ฉัน หูย…อยู่ดีๆ ก็ให้เงิน คือใจดีป๋ามาก”
“ฤามิเอา”
“เอาสิ…ให้เงินฉัน แบบนี้คือจะไม่ดุฉัน แล้วก็ให้ฉันไปตลาดซื้อของได้งั้นสิ”
มีคนให้เงินใครจะไม่เอา เธอไม่ใช่พวกนางเอกหญิงในศักดิ์ศรีเสียหน่อย และไม่ถือเป็นบุญคุณด้วยก็เขาให้ด้วยความพิษวาสเองนี่นา…เปล่าขอเสียหน่อย คนเจ้าเล่ยิ้มพราย พาลทำคนจับตาดูอยู่ก่อนแอบกดยิ้มมุมปาก ถ้ากำไลไม่มีแต่ตื่นเต้นอัฐ เบี้ยในถุงก็คงได้เห็น
“หึ ฉันต้องลงโทษเจ้าอยู่แล้ว เพียงแต่อัฐพวกนี้ฉันตั้งใจจักให้อยู่ก่อนแล้ว ส่วนเรื่องไปซื้อของฉันมิอนุญาต หากอยากได้กะไรให้ใช้บ่าวไป”
“อ้าว ท่านขุนคะให้ฉันออกไปเถอะนะคะ ฉันอยากเปิดหูเปิดตาบ้าง คุณจะกักขังฉันเป็นโสรยาแบบนี้ไม่ได้”
“กะไรอีกแม่คนนี้นี่”
ขุนแสนดุเสียงเขียว ทั้งหน้านิ่วคิ้วขมวด
“เอ่อ…ขอโทษค่ะ ถ้าไปเองไม่ได้ แล้วถ้ารอคุณพาไปล่ะ ได้ไหมคะ”
“ไว้ฉันบอก แต่เรื่องวันนี้ที่เจ้าไป..”
กรวลัยอุตส่าคิดว่าชวนเขาคุยเรื่อยเปื่อย แถมยังให้เงินมาถุงใหญ่เขาคงไม่โกรธ ไม่ดุแล้ว แต่ผิดคาด
“ท่านขุนอย่าโกรธ อย่าดุกำไลเลยนะคะ สัญญาครั้งหน้าจะไม่ทำ นะคะ”
วิชามารยาสาไถต้องมาแล้ว นาทีนี้กำไลต้องยอมทำท่าออดอ้อน ไม่อย่างนั้นนอกจากถูกดุแล้ว ครั้งหน้าอาจไม่ได้เที่ยว และสำคัญพี่หมายกับพี่เย็นต้องถูกลงโทษ คิดดังนั้นก็ขยับไปบีบแขนเขานวดให้เหมือนตอนอ้อนซันช่าย แต่สกิลน้อยกว่าหน่อย เพราะถ้าเป็นซันช่ายเธอคงกอดแขนเอาหน้าถูแล้ว
“สัญญา”
นิ้วก้อยน้อยๆ ยื่นมาตรงหน้า แล้วจับนิ้วเขายกขึ้นมาเกี่ยว เหมือนตอนที่อยู่กลางป่าด้วยกัน เธอเคยบอกเขาแล้วว่าการทำแบบนี้คือการให้คำมั่นสัญญาในแบบของบ้านเจ้าหล่อน
“อืม อย่าให้มีอีกหนา แลจักไปไหนต้องมาบอก หากฉันไม่อยู่ก็รอเข้าใจฤาไม่”
“ค่ะ”
กำไลยิ้มหวานให้ พลางลอบยักคิ้วให้พี่เย็นและพี่หมาย ก่อนจะสะดุ้งตกใจเสียวสันหลังวาบ เมื่อเจ้าของนิ้วก้อยที่กำลังเกี่ยวอยู่สั่งความ
“อีเย็นเอ็งจัดที่หลับที่นอนไว้ฤายัง วันนี้ข้าจักนอนที่นี่”
“เอ่อบ่าว”
“ฉันคิดว่าคุณพูดเล่น ไม่ได้เตรียมไว้ งั้นกลับไปนอนเรือนใหญ่เน๊าะ”
“ไอ้หมายเอ็งลงเรือนได้แล้ว”
เจ้าของเรือนตัวจริงไม่ฟัง ไล่บ่าวผู้ชายเสร็จก็ลุกเดินนำไปทางห้องนอน
“ท่านขุน! เดี๋ยว”
“กะไรฉันจักนอน”
“ก็ไปนอนเรือนใหญ่ ไหนใครบอกจะไม่มานอนที่นี่ จะไม่แตะต้องฉัน จะให้ฉันเป็นเมียในนามที่คุณไม่ต้องการไง”
กำไลวิ่งมากางแขนขวางประตูห้องนอนไว้ ทั้งยังรัวคำถามใส่เป็นชุด
สองหนุ่มสาวประจันหน้ากัน โดยมีเย็นนั่งหมอบกระแตหน้าติดพื้น
“ฉันมานอนเพียงอย่างเดียว มิได้จักมาทำกะไรสักกะหน่อย”
“ไม่ได้สิ มานอนเฉยๆ เชื่อคำได้หรือ?”
“แม่กำไล ตอนนี้มีเรือเทียวผ่านไปมาหน้านเรือนนี้จนผิดสังเกต แลคุณพ่อเป็นคนสั่งให้ฉันมานอนที่นี่บ้าง ใครที่มันมาเลียบๆ เคียงๆ จักได้กริ่งเกรงว่าเจ้ามิได้ตัวคนเดียว มีฉันคุ้มครองในฐานะผัว เข้าใจฤาไม่ แลหากกลัวว่าฉันจักทำกะไรให้เจ้าเสียนวล…ฉันสัญญาจักมิทำดอก …สัญญา”
ขุนแสนถอนหายใจ แล้วเล่าเรื่องราวให้กำไลฟัง ก่อนจะยกนิ้วก้อยขึ้นชูตรงหน้าเธอเพื่อให้คำมั่นว่าจะไม่ล่วงเกิน
กำไลมองหน้าพี่หมายแวบหนึ่ง ละคำเรื่องความสัมพันของเธอกับเขาไว้ แล้วย้ำเจตนารมเดิมคือไปจากที่นี่ ฝ่ายขุนแสนก็เข้าใจความที่แม่กำไลพูด แต่เขาไม่คิดใส่ใจ ต่อให้มิใช่ผัว ใช่เมียจริง แต่อยู่ที่นี่ขึ้นชื่อว่าเมียแล้วย่อมต้องเลี้ยงดู แต่แม่คนนี้แปลกนักมิชอบให้ถูกเลี้ยงแต่กลับอยากทำงาน
“แลเหตุใดจึงอยากทำงาน”
“เงินไง จะได้ซื้อของนั่นนี่ที่อยากได้”
“อยากได้อัฐ..ใช้เป็นฤาเจ้า”
“ขึ้นชื่อว่าเงินไม่เป็นเดี๋ยวมันก็ต้องใช้เป็นเองล่ะ อีกอย่างมีพี่เย็นคอยสอนเดี๋ยวก็รู้”
ตุบ!
ขุนแสนโยนถุงสีแดงลงบนพื้นด้านหน้ากำไล พลางพยักเพนิดให้เธอหยิบ
“คะ?”
“ฉันให้เอาไปเสียสิ”
กำไลเอื้อมมือไปหยิบถุงนั้นมาดู มันดูหนักๆ ชอบกล พอเปิดด้านบนออกดูจึงเห็นเป็นก้อนเงินมีตราประทับธรรมจักร อยู่สองสามอันและมีหอยจั่นอยู่อีกเต็มถุง
“อัฐแลเบี้ยเอาไว้ซื้อของที่ป่า เอามาทำกับข้าวให้ฉัน เห็นเจ้าคุยโวว่าทำได้เยี่ยงไร”
“ให้ฉัน หูย…อยู่ดีๆ ก็ให้เงิน คือใจดีป๋ามาก”
“ฤามิเอา”
“เอาสิ…ให้เงินฉัน แบบนี้คือจะไม่ดุฉัน แล้วก็ให้ฉันไปตลาดซื้อของได้งั้นสิ”
มีคนให้เงินใครจะไม่เอา เธอไม่ใช่พวกนางเอกหญิงในศักดิ์ศรีเสียหน่อย และไม่ถือเป็นบุญคุณด้วยก็เขาให้ด้วยความพิษวาสเองนี่นา…เปล่าขอเสียหน่อย คนเจ้าเล่ยิ้มพราย พาลทำคนจับตาดูอยู่ก่อนแอบกดยิ้มมุมปาก ถ้ากำไลไม่มีแต่ตื่นเต้นอัฐ เบี้ยในถุงก็คงได้เห็น
“หึ ฉันต้องลงโทษเจ้าอยู่แล้ว เพียงแต่อัฐพวกนี้ฉันตั้งใจจักให้อยู่ก่อนแล้ว ส่วนเรื่องไปซื้อของฉันมิอนุญาต หากอยากได้กะไรให้ใช้บ่าวไป”
“อ้าว ท่านขุนคะให้ฉันออกไปเถอะนะคะ ฉันอยากเปิดหูเปิดตาบ้าง คุณจะกักขังฉันเป็นโสรยาแบบนี้ไม่ได้”
“กะไรอีกแม่คนนี้นี่”
ขุนแสนดุเสียงเขียว ทั้งหน้านิ่วคิ้วขมวด
“เอ่อ…ขอโทษค่ะ ถ้าไปเองไม่ได้ แล้วถ้ารอคุณพาไปล่ะ ได้ไหมคะ”
“ไว้ฉันบอก แต่เรื่องวันนี้ที่เจ้าไป..”
กรวลัยอุตส่าคิดว่าชวนเขาคุยเรื่อยเปื่อย แถมยังให้เงินมาถุงใหญ่เขาคงไม่โกรธ ไม่ดุแล้ว แต่ผิดคาด
“ท่านขุนอย่าโกรธ อย่าดุกำไลเลยนะคะ สัญญาครั้งหน้าจะไม่ทำ นะคะ”
วิชามารยาสาไถต้องมาแล้ว นาทีนี้กำไลต้องยอมทำท่าออดอ้อน ไม่อย่างนั้นนอกจากถูกดุแล้ว ครั้งหน้าอาจไม่ได้เที่ยว และสำคัญพี่หมายกับพี่เย็นต้องถูกลงโทษ คิดดังนั้นก็ขยับไปบีบแขนเขานวดให้เหมือนตอนอ้อนซันช่าย แต่สกิลน้อยกว่าหน่อย เพราะถ้าเป็นซันช่ายเธอคงกอดแขนเอาหน้าถูแล้ว
“สัญญา”
นิ้วก้อยน้อยๆ ยื่นมาตรงหน้า แล้วจับนิ้วเขายกขึ้นมาเกี่ยว เหมือนตอนที่อยู่กลางป่าด้วยกัน เธอเคยบอกเขาแล้วว่าการทำแบบนี้คือการให้คำมั่นสัญญาในแบบของบ้านเจ้าหล่อน
“อืม อย่าให้มีอีกหนา แลจักไปไหนต้องมาบอก หากฉันไม่อยู่ก็รอเข้าใจฤาไม่”
“ค่ะ”
กำไลยิ้มหวานให้ พลางลอบยักคิ้วให้พี่เย็นและพี่หมาย ก่อนจะสะดุ้งตกใจเสียวสันหลังวาบ เมื่อเจ้าของนิ้วก้อยที่กำลังเกี่ยวอยู่สั่งความ
“อีเย็นเอ็งจัดที่หลับที่นอนไว้ฤายัง วันนี้ข้าจักนอนที่นี่”
“เอ่อบ่าว”
“ฉันคิดว่าคุณพูดเล่น ไม่ได้เตรียมไว้ งั้นกลับไปนอนเรือนใหญ่เน๊าะ”
“ไอ้หมายเอ็งลงเรือนได้แล้ว”
เจ้าของเรือนตัวจริงไม่ฟัง ไล่บ่าวผู้ชายเสร็จก็ลุกเดินนำไปทางห้องนอน
“ท่านขุน! เดี๋ยว”
“กะไรฉันจักนอน”
“ก็ไปนอนเรือนใหญ่ ไหนใครบอกจะไม่มานอนที่นี่ จะไม่แตะต้องฉัน จะให้ฉันเป็นเมียในนามที่คุณไม่ต้องการไง”
กำไลวิ่งมากางแขนขวางประตูห้องนอนไว้ ทั้งยังรัวคำถามใส่เป็นชุด
สองหนุ่มสาวประจันหน้ากัน โดยมีเย็นนั่งหมอบกระแตหน้าติดพื้น
“ฉันมานอนเพียงอย่างเดียว มิได้จักมาทำกะไรสักกะหน่อย”
“ไม่ได้สิ มานอนเฉยๆ เชื่อคำได้หรือ?”
“แม่กำไล ตอนนี้มีเรือเทียวผ่านไปมาหน้านเรือนนี้จนผิดสังเกต แลคุณพ่อเป็นคนสั่งให้ฉันมานอนที่นี่บ้าง ใครที่มันมาเลียบๆ เคียงๆ จักได้กริ่งเกรงว่าเจ้ามิได้ตัวคนเดียว มีฉันคุ้มครองในฐานะผัว เข้าใจฤาไม่ แลหากกลัวว่าฉันจักทำกะไรให้เจ้าเสียนวล…ฉันสัญญาจักมิทำดอก …สัญญา”
ขุนแสนถอนหายใจ แล้วเล่าเรื่องราวให้กำไลฟัง ก่อนจะยกนิ้วก้อยขึ้นชูตรงหน้าเธอเพื่อให้คำมั่นว่าจะไม่ล่วงเกิน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น