ณ ห้วงภวันดร

ลำดับตอนที่ #32 :

“แม่กำไล ตื่นเถิด”
“อือ” กำไลทำเสียงเจาะแจะ แต่ก็ลืมตาตื่น ร่างกายเธอเพลียแต่จำต้องขยับลุกนั่ง มองคนปลุกตาปรอย ขุนหนุ่มลอบยิ้มพึงใจที่ครานี้แม่ตัวดีดูจะปลุกง่ายกว่าเมื่อวาน สงสัยจักเริ่มคุ้นชิน
คนตื่นง่ายคลานออกมายืนนอกเรือ กอดแขนตัวเองเพราะไอเย็นๆ จากอากาศยามเช้าต้องผิวกายจนขนลุกซู่
“เอ้าห่มคลุมเสีย”
คนยังง่วงมองผ้าเอนกประสงค์สีมอซอแล้วก็ต้องรับมาทำตาม ผ้าผื่นนี้แทบจะเป็นผ้าประจำตำแหน่งเธอเสียแล้ว ห่มเสร็จก็ต้องลืมตาตื่น ด้วยภาพเบื้องหน้ารางกับในหนังโบราณที่ซันช่ายเคยเปิดผ่านๆ ให้ดู
“ที่นี่ที่ไหน”
“เรือนใหญ่”
คำว่าเรือนใหญ่ไม่ได้ขยายความให้เธอสักกระนิดเดียว ยิ่งเพิ่มความงงงวยให้จนคิ้วผูกโบ
“เรือนคุณพ่อ คุณแม่ฉัน”
“ไหนบอกจะพาไปบ้านคุณไง”
“ก็ที่นี่ล่ะ แต่เรือนของฉันเองกำลังปลูก ตอนนี้อยู่เรือนใหญ่ไปก่อน ระวังเถิด! เดินหันซ้ายแลขวาประเดี๋ยวตกน้ำตกท่า”
คนชอบดุว่าเสียงเรียบพลางแตะข้อศอกนิดเดียว นิดเดียวจริงๆ
“ขึ้นเรือนเถิด”


หลังจากขบวนคนทั้งหมดขึ้นบนเรือน ก็พอดีกับแสงของพระอาทิตย์สาดส่อง พอคนด้านบนเห็นชายหนุ่มเท่านั้นความโกลาหลก็เกิดขึ้นพร้อมกับการปรากฏกายของผู้หญิงคนหนึ่ง
กรวลัยมองคาดคะเนคร่าวๆ อายุคงจะประมาณสี่สิบกลางๆ ผมซอยสั้น ที่อกคาดผ้า ช่วงล่างนั่งโจงกระเบน สิ่งที่สะกุดตาจนกำไลต้องจ้องตาค้างคือ ผิวสีเหลือง เหลืองจริงๆ ดูแล้วน่าจะไม่ใช่ผิวจริง คงทาอะไรสักอย่าง คนลอบมองสอดส่ายตา คุณป้าคนนี้มีใบหน้ากลมแป้น ตาสองชั่นแต่เรียวเล็ก เหมือนมีเชื้อจีนผสม ใบหน้าบางมุมคลับคล้ายคลับคลากับ…
“กระผมไว้ขอรับคุณแม่”
อ่อ… แม่ขุนแสนนี่เอง
“โถพ่อคุณ ไหว้พระเถอะนะลูกนะ ดูรึผมเผ้ารุงรัง ผอมลงไปโขเลยลูกเอ้ย”
ผอม… ก็ไม่นะ มีซิกแพ็กด้วยคุณป้า ถ้าอ้วนกว่านี้กำไลว่าไม่เท่เลยล่ะ คนคิดเองเออเองก้มหน้าหัวเราะคิก ทำให้ทุกสายตาแลมาทางเธอเป็นตาเดียว ก่อนจะหันทิศทางตามเสียงผู้มาใหม่
“อ้าวพ่อแสน”
บุรุษท่าทางภูมิฐานมีหนวดเหนือริมฝีปาก เดาได้เลยว่าคือพ่อขุนแสนชัวร์ ท่าทางถอดแบบกันมาเสียขนาดนี้ ต่างกันที่ดวงตาท่านดูอบอุ่น เป็นมิตร… แต่ก็น่ายำเกรงด้วยเสียงทรงอำนาจ
“แล้วนั่นผู้ใดรึ