ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ณ ห้วงภวันดร

    ลำดับตอนที่ #33 : เมียขุนแสน

    • เนื้อหาตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 2.12K
      174
      8 มิ.ย. 64

    “แล้วนั่นผู้ใดรึ”

    “แม่นั่นชื่อกำไลขอรับ สะมิงช่วยนางไว้ตอนสอดแนม แลพวกพม่ามาลาดตระเวณพอดี มีประดาบกัน มีนชุนลุมนักลูกจึงต้องพามาด้วย”

     

    “แล้วอ้ายสะมิงเล่า”

     

    “ก่อนจากลูกเห็นมันถูกฟัน แลจุดนัดพบมันก็มิได้ตามมาขอรับ จึ่งมิรู้ว่ามันจักเป็นเช่นใด”

     

    กรวลัยใจเสียด้วยคนหล่อที่ช่วยเธอที่ชื่อสะมิง ไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดียังไง ด้วยมัวแต่คิดถึงคนรูปหล่อผมยาวจนไม่รู้เลยว่ากำลังถูกเรียกเพื่อสอบความ

     

    “แม่กำไล…แม่!”

     

    “คะ ห๊ะ คะ”

     

    คำขานรับแปลกๆ ดังขึ้นจนหลายคนต้องมองเป็นตาเดียว โดยเฉพาะแม่ของชายหนุ่มรู้สึกจะเขม้นมองตาเขียว เพราะเสียงที่ดังและกิริยาเกินงามของเธอ

     

    “ลูกเต้าเหล่าใคร เหตุใดกิริยาราวม้าดีดกะโหลก”

     

    “แม่นั่นจำกะไรมิได้ขอรับ”

     

    เมื่อได้ฟังที่ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนบอก ท่าทีแข็งกราวก็อ่อนลงด้วยรู้สึกสงสาร 

     

    คนถูกโยนบทจำอะไรไม่ได้หน้าตาเหล๋อหลา… คือคุณขุนแสนด้นสดหรือ อ่า… มาคิดอีกที แบบนี้ก็ดีเหมือนกันคนจะได้ไม่ถามเยอะ ฉลาดนะเนี่ยะ.. กรวลัยคิดปิดปากเงียบให้ขุนแสนเป็นคนจัดการ

     

    “จักให้อยู่เรือนเราก่อนงั้นรึ” 

     

    “ขอรับคุณพ่อ”

     

    “คนจักลือไปทั่วคุ้งนาพ่อแสน อยู่ดีรึพ่อแสนหอบหิ้วเอาหญิงไม่รู้หัวนอนมาอยู่เรือน คนจักเที่ยวโพทนาว่าพ่อแสนพาเมียมาด้วย แลหากฝ่ายบ้านออกพระสุนทรรู้แม่จักเอาหน้าไปพบแม่บุหงาเยี่ยงไรเล่า”

     

    “แม่พุดซ้อนก็เอาหน้าไว้ตามเดิม ก็บอกว่าเป็น..”

     

    “ฤาให้เป็นบ่าวไปเลยเจ้าคะคุณพี่” 

     

    เสียงคุณป้าแม่ขุนแสนแทรกขึ้นผลักคนตัวเปื้อนขมุกขมอมให้เป็นบ่าว เพื่อหาทางออก แต่กรวลัยหูผึ่งตาตื่น

    ไม่ได้…ถ้าเป็นบ่าว ก็คือคนใช้ดีๆ นี่เองไม่ใช่หรอ เคยดูละครกับซันช่ายที่นางเอกถูกจิกหัวเรียกอีเย็น

    แล้วเธอจะเอาเวลาไหนหาทางกลับบ้านล่ะ ซ้ำร้ายต้องทำงานหนักด้วยข้าวก็ไม่อิ่มท้อง ไม่เอา แบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด… คนหัวไวประมวลผลเร็วรี่ มองหาตัวช่วยอย่างขุนแสน เขาก็อึกอักคงยังไม่รู้จะให้สถานะไหนเธอ

     

    ‘ฉันยังมิออกเรือน’ มองหน้าขุนแสน คำพูดว่าเขาโสดก็ดีดปิ๊งไอเดียขึ้นมาในหัวปุ๊บปากไวเท่าความคิดแข่งกับเวลาโพร่งแทรกขึ้นทันใด

     

    “กระผมว่าให้บอกว่าเป็น….” 

     

    “จะให้ฉันเป็นบ่าวได้ยังไงในเมื่อฉันเป็นเมียเขา” 

     

    ไม่พูดเปล่ายังชี้นิ้วไปยังชายหนุ่มร่างสูงที่นั่งบนตั่งข้างๆ ประมุกของบ้าน

     

    เสียงอื้ออึงดังขึ้นทั่วเรือน คนถูกชี้หน้าแข็งค้าง พร้อมพูดคำสุดท้ายออกมาแผ่วเบา

     

    “ญาติ…”

    “คุณพระ!” 

    คุณหญิงพุดซ้อนเอามือทาบอกตาโต ถามรีบเร่ง

     

    “หมายความว่ากระไร เอ็งเป็นเมียใครรึ”

     

    กรวลัยหูตึง หรืออาจจะไกลเกินถึงไม่ได้ยินคำที่ขุนแสนพูดหาทางออกให้ เธอก็โยนเผือกร้อนๆ ลงกลางวงปิดประตูใส่ขุนแสนทันที

    “เป็นเมียลูกชายคุณป้า เอ่อคุณหญิงนั่นล่ะค่ะ ขุนแสนเจ้าค่ะ”

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×