คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : แผนส่งเนื้อเข้าปาก
การลอบพบกันระหว่างฟริกกากับพอลจนถึงขั้นจับมือถือแขน อยู่ในสายตาสมุนคนสนิทของเซเลโน่ตลอดเวลา ทันทีทีที่ลูกน้องของเขาโทรไปรายงานว่ามีชายแปลกหน้ามาป้วนเปี้ยนแถวคอนโดมิเนียมหญิงสาว รอสก็รีบรุดมาทันที และสะกดรอยตามคนทั้งสองไปห่างๆ ไม่ให้รู้ตัว
เซเลโน่ขยำภาพถ่ายที่พิมพ์มาจากเครื่องพิมพ์จนยับเยินคามือ กัดกรามเสียงดังกรอดด้วยความเจ็บใจ พอลกล้ามากที่เข้ามาหาผู้หญิงของพ่อถึงถิ่นของเขา
“จะให้ผมอุ้มไอ้หมอนั่นมาสั่งสอนดีไหมครับ” รอสเสนอความเห็น เขาก็รู้สึกไม่ชอบหน้าผีพนันพอลเหมือนกัน
“ยังไม่ต้อง ให้ฉันจัดการกับคนของฉันก่อนดีกว่า ถ้าเธอไม่ไปทอดสะพานก่อนมีหรือพอลจะกล้า”
“เจ้านายจะทำอะไรกับคุณฟริกกาหรือครับ”
“สั่งสอน แต่ไม่ต้องห่วง ฉันไม่เล่นถึงตายหรอกนะ ตอนนี้เธออยู่ที่พักใช่ไหม”
“แจสบอกว่า พาเธอไปทานข้าวและเดินเล่นแถวศูนย์การค้าข้างนอกครับ ยังไม่กลับเข้าที่พัก”
“ดี ฉันจะไปหารอเธอที่ห้อง อย่าบอกให้เธอรู้ตัวแล้วกัน เดี๋ยวช่วยขับรถไปส่งฉันทีนะ”
สีหน้ารอสไม่สู้ยินดีนักที่ได้ยิน แต่ขัดคำสั่งไม่ได้จำต้องรับปากและทำตาม
ฟริกกานัดหมายกับพอลอีกครั้งที่ศูนย์สรรพสินค้าใหญ่กลางเมืองเพื่อเอาเงินให้เขา เธอมีส่วนทำให้เขาเดือดร้อนจึงจำเป็นต้องให้ความช่วยเหลือ คนของโอมาร์กำลังไล่ล่าตามเก็บเขาอยู่เพราะกลัวจะข่าวมาบอกฟริกกาให้รู้ตัว และเขาก็ทำจริง ชีวิตพอลไม่ปลอดภัยนักหากอยู่ในเมืองนี้ต่อ ทางที่ดีความออกไปนอกประเทศเสีย
“ขอบคุณนะฟริกกา พอไปถึงเมืองไทย ผมจะหาเงินมาคืนคุณให้เร็วที่สุด”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันไม่จำเป็นต้องใช้เงินในเวลานี้ คุณจะเอาใช้หนี้ฉันเมื่อไรก็ได้ค่ะ ถ้าถึงเมืองไทยแล้ว โทรศัพท์กลับมาบอกฉันด้วยนะคะว่าคุณปลอดภัย”
“ผมให้สัญญาครับ ผมต้องไปก่อนนะ เดี๋ยวขึ้นเครื่องไม่ทัน”
“ฉันไม่สะดวกไปส่งคุณที่สนามบินนะคะ”
“ไม่เป็นไรครับผมเข้าใจดี เราคงได้เจอกันอีกครั้งนะครับ แต่อาจจะนานหน่อย ฟริกกาดูแลตัวเองดีๆ ด้วยนะครับ”
“เช่นเดียวกันค่ะ โชคดีนะคะ พอล”
ทั้งสองเอ่ยคำลาด้วยความรู้สึกที่ดีต่อกัน ฟริกกาโล่งอกไปเรื่อง เธอไม่ต้องกังวลว่าพอลจะกลับมาตามตื๊อเธออีก คนอย่างเขากลัวตายมากกว่าหยิ่งในศักดิ์ศรี ไม่งั้นคงไม่บากหน้ามาขอความช่วยเหลือจากผู้หญิงที่เขาเคยทำร้าย
ฟริกกากลับมาถึงห้องในอีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา เธอรูดการ์ดเข้าตามปกติ ห้องพักระดับห้องสูทวีไอพี เมื่อประตูเปิดเข้าไปไฟจะสว่างพรึบอัตโนมัติ หล่อนสะดุ้งตัวตกใจเมื่อเห็นเซเลโน่มานั่งอยู่ตรงโต๊ะรับแขกในห้องของเธอ
“คุณเข้ามาห้องฉันได้ไง”
ชายหนุ่มยักไหล่ โชว์การ์ดในมือให้ดู “ห้องนี้ผมซื้อเอง ทำไมจะหาทางเข้ามานั่งเล่นไม่ได้”
หล่อนใจหายวาบ หมายความว่าเขาเข้าออกห้องเธอได้ตลอดเวลาเท่าที่ต้องการ แล้วเขาเคยเข้ามาแอบดูเธอตอนกลางคืนเมื่อเธอหลับหรือไม่นะ
“เกินไปแล้วนะ ถึงคุณจะเป็นเจ้าของห้องนี้ แต่เมื่อคุณยกให้ฉันพัก ฉันถือสิทธิ์เป็นเจ้าของห้องโดยชอบธรรม เพราะฉะนั้นคุณไม่ควรเข้ามาในห้องฉันก่อนได้รับอนุญาต”
“ช่วยไม่ได้นี่ ผมเข้ามาแล้ว” เซเลโน่แบะมือออกสองข้าง เลิกคิ้วกวนๆ “ขอไวน์ให้ผมแก้วสิ”
“เสียใจค่ะ ห้องฉันไม่มีของมึนเมา ถ้าคุณอยากดื่ม กรุณาลงไปดื่มที่ห้องอาหารด้านล่าง ไปตอนนี้ด้วยค่ะเพราะฉันจะพักผ่อน”
ชายหนุ่มไม่ตอบ ลุกขึ้นยืนกอดอก เดินเข้ามาใกล้หญิงสาว หล่อนถอยหลังครูด สีหน้าตื่นๆ
“ช่วยออกไปจากห้องฉันก่อนได้ไหม มีอะไรค่อยพูดกันพรุ่งนี้”
“คุณไปไหนมา” นอกจากไม่ทำตามที่เธอขอร้อง ยังถามคำถามกลับน้ำเสียงเข้ม
“ฉันไปธุระส่วนตัว จำเป็นต้องรู้ด้วยหรือคะ ว่าฉันไปไหน”
“จำเป็นเพราะคุณเป็นสินค้าของผม”
ฟริกกาหันขวับกลับมาจ้องหน้าชายหนุ่มเขม็ง คำก็สินค้า สองคำก็สินค้า สินค้าอย่างเธอมีเลือดเนื้อมีความรู้สึกเหมือนกันนะ
“ฉันไม่ขอตอบนะคะ ฉันง่วงแล้ว อยากนอนช่วยออกจากห้องได้แล้วค่ะ”
จู่ๆ เซเลโน่ก็ทำเธอตกใจด้วยการบีบเข้าที่หัวไหล่สองข้างอย่างแรง
“เพราะคุณไปกับไอ้พอลมาใช่ไหม ถึงไม่กล้าบอกผม”
“ฉันจะไปกับใครก็เรื่องของฉัน ปล่อยนะ ฉันเจ็บ”
“บอกผมมาก่อน คุณไปกับมันมาใช่ไหม” ร่างบางสั่นคลอนเพราะแรงเขย่าจนปลายเท้าหญิงสาวแทบจะไม่แตะพื้น
“ใช่ ฉันไปกับเขามา มีอะไรไหม ถ้ารู้แล้วก็ปล่อยฉันเสียทีสิ” ฟริกกาบิดร่างตัวเองเพื่อคลายอาการเจ็บ
“คุณมีความต้องการมากขนาดโทรเรียกไอ้ผู้ชายใส่กระโปรงมาบริการถึงบ้านเชียวหรือฟริกกา เป็นไง เร้าใจดีมากใช่ไหม”
“เลิกดูถูกฉันเสียที !” ฟริกกาออกแรงปัดมือเขาออก ประสานสายตาผู้ชายตรงหน้าอย่างไม่เกรงกลัว “และถ้าฉันจะทำแบบนั้นจริง คุณก็ไม่มีสิทธิ์ คุณซื้อตัวฉันได้แต่ซื้อชีวิตส่วนตัวของฉันได้ ร่างกายของฉัน ฉันจะให้ใครมันก็เรื่องของฉัน”
“ยอมรับแล้วสินะว่าไปนอนกับมันมา”
“ใช่ แล้วจะทำไม” ตอบประชดทั้งที่ไม่เป็นความจริง เซเลโน่ลืมตัว กระชากตัวหญิงสาวเข้ามากอดจูบ หล่อนตกใจดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนชายหนุ่ม
“อย่าค่ะ! คุณเซเลโน่”
เขากำลังโกรธหน้ามืดตามัว ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ช้อนร่างบางขึ้นมาอุ้ม
“จะพาฉันไปไหน วางฉันลงเดี๋ยวนี้นะ ” ฟริกกาสู้สุดกำลังที่มีอยู่ กลัวหล่นจากวงแขนเขาก็กลัว แต่ยังดีกว่าปล่อยให้เขาพาเธอไปทำอย่างที่เธอกลัว
“อยู่นิ่งๆ ถ้าไม่อยากให้ฉันทำรุนแรงกับเธอ ฟริกกา” เซเลโน่ตวาดใส่เสียงดัง อุ้มเข้าไปในห้องนอน พอไปถึงก็โยนร่างบางไปกลางเตียง ทันทีที่หลังถึงที่นอนนุ่มนิ่ม ฟริกการีบพลิกตัวจะหนี แต่ช้ากว่าอีกคน
“ไม่พ้นมือผมหรอกฟริกกา ถ้าคุณมีความต้องการสูงขนาดโทรให้ผู้ชายคนอื่นมาหา ผมจะช่วยคุณเองไม่จำเป็นต้องเรียกหาใคร”
“อย่าทำอะไรบ้าๆนะ ฉันขอร้อง” ฟริกกากรีดร้องลั่น ใช้สองมือยกมาฟาดสะเปะสะปะกลางอากาศ สองเท้าพยายามจะดันร่างชายหนุ่มออกไป ผู้คุมของเธอตรงเข้ามาคร่อมร่าง จับมือทั้งสองข้างแยกออกจากกันก่อนจะกดลงไปกับที่นอน ก้มลงซุกใบหน้าเข้าไปที่ซอกคอ ได้ยินเสียงกรี๊ดลั่นแก้วหู
“อย่ามาทำเป็นไม่เคยเลย เธอออกจะช่ำชองเรื่องนี้ดีนี่”
“คุณเซเลโน่ ได้โปรด คุณกำลังเข้าใจฉันผิดนะ สิ่งที่ฉันบอกไปเมื่อสักครู่ฉันแค่ อุ๊บ” ฟริกกาพยายามจะบอกว่าเธอแค่อยากยั่วโมโหเขาเท่านั้น แต่ไม่มีโอกาสได้บอกเพราะริมฝีปากบางถูกประกบจูบก่อน
เสียงอู้อี้ดังลอดออกมาจากลำคอ ร่างบางบิดตัวหนีจากการถูกรุกรานในขณะถูกจูบ เซเลโน่เคยสัมผัสรสปากหญิงสาวมาก่อนแล้ว รู้ดีว่าหวานแค่ไหน แต่ยังลิ้มรสไม่จุใจเท่าไร มาครั้งนี้เขาจะชิมหล่อนให้ทั่วทั้งร่าง
ฟริกกาเลี่ยงสบตาชายหนุ่ม รู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งร่างรวมไปถึงดวงตาคู่งามด้วย เธอสะดุ้งนิดเมื่อปลายลิ้นสากหนาแทรกผ่านเข้าไปสะกิดลิ้นอ่อนนุ่ม อยากจะถอนปากหนีแต่ริมฝีปากเขาที่ประกบจูบช่างแน่นหนาเหลือเดิน สุดท้ายเธอก็เผลอพันลิ้นแลกกลับอย่างอัตโนมัติ
เซเลโน่ถอนริมฝีปากออกเปลี่ยนมาไซ้ที่ซอกคอแทน ปล่อยมือเมื่อแน่ใจว่าเธอไม่มีแรงขัดขืนเขาได้อีก เนินเนื้อนุ่มเบียดกับแผ่นอกของชายหนุ่มเมื่อร่างอ่อนปวกเปียกส่ายน้อยๆ อาการสนองตอบของหล่อนกระตุ้นให้เขาเริ่มรุกต่อ มือใหญ่หนาค่อยๆ คืบคลานไปใต้อาภรณ์ คลึงเค้นทรวงอกนุ่มนิ่ม
เสียงกระซิกสะอื้นตามมาหลังเสียงครางเบาๆ เซเลโน่เงยหน้าจากเนินขาวเนียน เขาเห็นน้ำตาเธอลอดผ่านใต้เปลือกตาหนา เธอกำลังร้องไห้ออกมา เสียใจที่กำลังจะเป็นของเขา
“โธ่โว้ย” เซเลโน่ผละออกจากร่างบางที่นอนนิ่ง พร้อมตะโกนออกมาอย่างหัวเสีย ก่อนจะเดินกระแทกเท้าออกจากห้องปิดประตูเสียงดังโครมใหญ่ ทิ้งให้เจ้าของห้องนอนจมบ่อน้ำตาลำพัง
รถสปอร์ตคันหรูแล่นด้วยความเร็วสูงไปตามถนนไฮเวย์ จอดสนิทเมื่อมาถึงบริเวณถนนส่วนที่มืดที่สุด เซเลโน่ยกมือหนาตบแก้มซ้ายขวาอย่างแรง ให้เจ็บปวดจะได้จำใส่กะโหลกไว้ให้แม่น
“ไอ้บ้าเซเลโน่ แกนี่ไม่น่าเลยนะ” เขาไม่เคยขืนใจผู้หญิงมาก่อนหากเธอไม่สมยอมเอง แต่คืนนี้แรงโกรธทีเหมือนน้ำในกากำลังเดือดพล่านทำให้เขาทำลายความคิดที่ถูกต้องของตนไปเสียหมด แค่ปลุกปล้ำเธอก็ผิดมากพอแล้ว ยิ่งเธอเป็นผู้หญิงของพ่อบุญธรรมเขาด้วย ความผิดจึงเพิ่มเป็นสองเท่า
ชายหนุ่มเอนกายพิงเบาะพร้อมหลับตาลงด้วยความอ่อนล้า
“เรื่องแบบนี้จะไม่มีวันเกิดขึ้นอีก” เซเลาโน่ให้สัญญากับตัวเอง ไม่เช่นนั้นเขาอาจต้องใช้ชีวิตทั้งชีวิตชดเชยความผิดที่ก่อขึ้นมา
คนทั้งสองเสมือนคนแปลกหน้าซึ่งกันและกันนับตั้งแต่คืนนั้นเป็นต้นมา สิ่งเดียวที่ฟริกการู้สึกได้ก็คือความเย็นชาที่เขาจงใจทำเฉพาะเธอพูดจากันนับคำได้ ในฐานะเจ้านายของฟริกกา เซเลโน่จึงมีเรื่องงานเท่านั้นที่เขาจะขอคุยกับเธอเท่าที่จำเป็น
คู่ขาของเซเลโน่ ยังคงแวะเวียนมาไม่ขาดระยะ ฟริกการู้สึกโล่งใจที่ออกมานั่งนอกห้อง จะได้ไม่ต้องเห็นภาพบาดตาบาดใจระหว่างชู้รักกับเจ้านายเธอ
โซเฟียเปนผู้หญิงมากเล่ห์ การที่เธอกลับมาหาเซเลโน่อีกครั้งหลังจากห่างหายไปนาน ไม่ใช่เพราะเธอติดใจรสสวาทของเขาหรอกนะ แต่เพราะเป้าหมายใหม่ในครั้งนี้ต่างหาก นั่นคือแม่เลขาของเซโลโน่ หล่อนคือตัวนำโชคมาให้
“ขอกาแฟฉันแก้วนะ”
เธอกล้าออกคำสั่งกับฟริกกาเพราะเริ่มมั่นใจว่าสองคนนี้ไม่ได้มีอะไรกัน ไม่เช่นนั้นฟริกกาคงไม่ถูกเนรเทศให้มานั่งหน้าห้องแทนข้างใน“ได้ยินไหม ฉันบอกให้เธอไปชงกาแฟให้ฉันแก้ว” โซเฟียขึ้นเสียงดังใส่เมื่อเห็นฟริกกายังนั่งก้มหน้าก้มตาทำงานเหมือนคนไม่รับรู้คำสั่ง
“สักครู่ค่ะ ฉันจะโทรไปสั่งแม่บ้านให้”
“ไม่ได้ ฉันต้องการให้เธอเป็นคนชงกาแฟให้ฉันไม่ใช่แม่บ้าน เห็นคุณเซเลโน่ชมเปาะว่ากาแฟฝีมือเธออร่อยมาก”
“ฉันเป็นเลขาของคุณเซเลโน่นะคะ ไม่ใช่คุณ จะไม่ชมกาแฟให้ใครเด็ดขาดนอกจากเจ้านาย” ฟริกกาโต้กลับ มองคนออกคำสั่งกับด้วยแววตากระด้าง
“เอ๊ะนี่ ฉันเป็นคนสำคัญของเจ้านายเธอนะ จะเป็นคุณเซเลโน่มาสั่งเองหรือฉันมาก็ไม่ต่างกัน อีกหน่อยฉันจะได้เข้ามาช่วยสามีบริหารบริษัทนี้อยู่แล้ว”
“ให้ถึงเวลานั้นก่อนเถอะค่ะ แล้วค่อยมาพูด”
อุตส่าห์พึมพำ เจ้าหล่อนยังได้ยิน โซเฟียกรีดร้องออกมาเสียงดังจนคนในห้องต้องออกมาดูว่าพวกสาวๆ กำลังคุยอะไรกันอยู่ โซเฟียชิงฟ้องก่อนทันที
“ฉันขอให้ฟริกกาช่วยชงกาแฟให้ฉันทีค่ะ แต่เธอไม่ยอมทำตาม อ้างว่านอกจากคุณแล้วจะไม่ทำให้ใคร”
“ผมเป็นเจ้านายเธอครับ เธอบอกคุณมาแบบนั้นถูกต้องแล้ว” เซเลโน่แกล้งโอบเอวโซเฟียพร้อมหอมแก้มเธอต่อหน้าหญิงสาว “ไปชงกาแฟให้คุณโซเฟียเดี๋ยวนี้”
ฟริกกากัดมุมปาก มองชายหนุ่มด้วยแววตาตัดพ้อ
“ไม่ได้ยินหรือไง คุณเซเลโน่บอกให้เธอทำอะไร”
ฟริกกากระแทกวางปากกาบนโต๊ะ ลุกออกจากที่นั่งเดินผ่านหน้าคนทั้งสองโดยไม่ยอมสบตาด้วย
พอลับหลังพวกเขา เธอก็แอบมาปาดน้ำตาลำพัง
“บ้าชะมัด ทำไมต้องมาเสียน้ำตาให้กับคนพรรคนั้นด้วยนะ” ยิ่งซับน้ำใสยิ่งไหลไม่หยุด แสบดวงตาไปหมด ภาพที่พวกเขาโอบกอดกันทำหัวใจหญิงสาวเจ็บแปลบขึ้นมา เธอกำลังหึง ที่เธอหึงเพราะเธอกำลังรักเขาอยู่ใช่ไหม
“เราไม่ได้คิดอะไรกับเขาเลยสักนิดไม่ใช่หรือ เราเกลียดเขา ใช่ เขาเป็นผู้ชายที่น่ารังเกียจที่สุด”
ได้ยินเสียงฝีเท้าคนกำลังเดินเข้ามา ฟริกการีบหลบหน้าเข้าผนังห้อง ยกหลังมือปาดน้ำตาให้แห้งแล้วเดินถือถาดกาแฟออกไปก่อนที่ใครจะมาเห็นเข้า
เมื่อเจ้าของห้องอนุญาต ฟริกการีบเปิดประตูพรวด ภาพแรกที่เห็นเกือบทำให้กาแฟในมือร่วงหล่น เขาสองคนนัวเนียกอดจูบกันอยู่บนเก้าอี้อย่างมีความสุข แต่คนที่เห็นภาพตำตากำลังทุกข์ใจแสนสาหัส
“เอากาแฟวางตรงนั้น”
ฟริกกาทำตามคำสั่งแต่อดต่อว่าไม่ได้ “พวกคุณไม่กลัวหรือคะว่า ถ้าคนที่เข้ามาไม่ใช่ฉันแต่เป็นลูกค้า หรือคนอื่น เขาอาจเอาเรื่องนี้ไปนินทาได้”
“ก็ผมรู้ว่าเป็นคุณ เลขาของผมคงไม่ปากโป้งเที่ยวเอาเจ้านายไปนินทาหรอกนะ”
ฟริกกาหน้าตึง เดินตัวแข็งทื่อออกไปจากห้องโดยไม่พูดไม่จา พอมาถึงโต๊ะก็นั่งนิ่งอยู่แบบนั้นเกือบครึ่งค่อนชั่วโมง พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาต่อหน้าคนอื่น
ความเงียบเหงาจับใจเริ่มย่างกรายเข้ามาหา อยู่คนเดียวมาทั้งชีวิตแต่ไม่เคยรู้สึกเหงาเท่าครั้งนี้ เธอเห็นเซเลโน่ขับรถผ่านหน้า โดยมีผู้หญิงสาวสวยนั่งอยู่ข้างกาย หัวเราะต่อกระซิกอย่างมีความสุข
“คุณฟริกกา จะไปไหนต่อไหมครับ” รอสถามเมื่อเห็นเธอนั่งเงียบซึมอยู่นาน เขาพอจะเข้าใจว่าเพราะอะไร
“ฉันอยากกลับที่พัก ไม่ไปไหนค่ะ”
รอสทำตามความต้องการของหญิงสาว พาเธอกลับที่พัก เขาอยากจะปลอบใจแต่รู้ว่าไม่ใช่หน้าที่ตน
วันว่างของฟริกกานอกจากเล่นฟิตเนต เธอยังออกกำลังกายด้วยการว่ายน้ำ ถ้าเอาแต่หมกตัวอยู่ในห้อง เก็บเอาความเศร้าใจไว้กับตัว คงเหี่ยวเฉาตายสักวัน เธอจะต้องไม่อ่อนแอ และไม่ยอมให้ใครเข้ามาอิทธิพลกับชีวิตเธอเด็ดขาด โดยเฉพาะผู้ชายคนนั้น
ปลายเท้าใครสักคนอยู่ตรงหน้าเมื่อหญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาจากผิวน้ำ มือแตะอยู่ที่ขอบสระ
“คุณโซเฟีย”ฟริกกาแปลกใจทีเห็นผู้หญิงของเซเลโน่มาปรากฏกายที่นี่
“ตกใจมากสินะ ที่ฉันรู้ว่าเธออยู่ไหน เซเลโน่เป็นคนบอกฉันเองล่ะ เธอจะขึ้นมาจากน้ำและมาตกลงกับฉันหน่อยจะได้ไหม”
คิ้วโค้งมนชนกันตรงกลาง ทำให้หยดน้ำไหลที่ผ่านหน้าผากค้างอยู่ตรงรอยย่น “ช่วยไปรอฉันที่ห้องรับแขกของคอนโดก่อนได้ไหมคะ ฉันขอเวลาแต่งตัว”
โซเฟียนั่งไขว้รออยู่ตรงเก้าอี้บุนวมตัวยาว มือถือโทรศัพท์กดเล่นไปด้วยเมื่อตอนที่ฟริกกาไปถึง หญิงสาวลากเก้าอี้ออกลงนั่งตรงข้ามกัน
“คุณมีธุระอะไรจะพูดกับฉัน” ฟริกกายิงคำถามตรงๆ ไม่อ้อมค้อมหรือยกเรื่องดินฟ้าอากาศมาก่อน
“ทราบว่าเธอถูกแฟนเก่าพาหลอกมาขายให้เซเลโน่ใช่ไหม” โซเฟียยักคิ้วข้างหนึ่งขณะถามตามนิสัย
“คุณรู้ได้ไง เซเลโน่บอกคุณหรือ”
“แน่นอนสิ ถ้าไม่ใช่เขาบอกฉัน ใครล่ะจะเป็นคนเผยความลับนี้ เซเลโน่ไม่เคยปิดบังฉันอยู่แล้ว เราสองคนจริงใจต่อกัน” ทั้งคำพูดและน้ำเสียงจงใจถากถางเยาะเย้ย
“คุณต้องการอะไร พูดออกมาเลยดีกว่าค่ะ อย่าเสียเวลา” ฟริกการู้สึกรำคาญเสียงหล่อนมาก หากต้องทนเจอหน้ากันแบบนี้ เธออาจยอมเสียมารยาททำตามใจตัวเอง ด้วยการลุกหนีไปดื้อๆ
“ถ้างั้นพูดกันง่ายๆ เลยนะ ฉันอยากให้เธอออกไปจากชีวิตเซเลโน่”
ฟริกกาอยากจะหัวเราะเสียงแหลมออกมาให้เหมือนแม่มด เดาไม่ผิดว่าต้องเรื่องนี้
“คุณต้องถามแฟนคุณเองนะคะว่าเมื่อไรจะปล่อยฉัน”
“คิดว่ามีเสน่ห์มากหรือไง เซเลโน่ถึงไม่ยอมปล่อยเธอ”
“ฉันไม่ได้คิดว่าตัวเองเลอเลิศอะไรเหมือนใครบางคนค่ะ ฉันพูดความจริงต่างหาก ไม่ต้องห่วงนะคะฉันจะพยายามเก็บเงินมาไถ่ตัวเอง อีกอย่างคุณเซเลโน่ยังไม่เคยแตะต้องฉันสักครั้ง แล้วฉันไม่ได้ชอบเขา”
“ถ้าเธอไม่ได้คิดเกินเลยกับผู้ชายของฉันก็แล้วไป เธออยากเป็นอิสระใช่ไหม ฉันจะช่วย” โซเฟียยื่นมือให้ความช่วยเหลืออย่างหวังผล
“คุณหรือจะช่วยฉัน ฟังดูแล้วแปลกๆนะคะ”
“ไม่เห็นตอบยาก ใครเขาอยากเห็นคนรักของตนอยู่ใกล้ผู้หญิงคนอื่น”
“อ๋อ ที่แท้คุณก็หึงนี่เอง โอเคค่ะ คุณจะช่วยอะไรฉันได้ค่ะพูดกับเขาให้ หรือว่าจะช่วยฉันหาเงิน แต่เงินไม่น้อยเลยนะ”
“ฉันมีวิธีของฉัน ขอเพียงเธอบอกมาคำเดียว ฉันจะช่วยให้เธอเป็นอิสระ เดี๋ยวฉันจะโทรให้เซเลโน่มาตกลงพูดจากัน”
ฟริกการ้องห้ามไม่ให้เธอโทรไปรบกวนเจ้านาย ถ้าเซเลโน่รู้ว่าโซเพียมาหาเธอถึงที่นี่ เขาอาจไม่พอใจก็ได้ สุดท้ายเธอยังไม่เป็นอิสระอยู่ดี
“ว่าไงนะรอส คุณเซเลโน่ประสบอุบัติเหตุที่ไหน ได้ๆ เดี๋ยวฉันจะไป”
ฟริกกาตกใจที่ได้ยิน “คุณเซเลโน่ประสบอุบัติเหตุหรือคะ”
“ใช่ อยู่ไม่ไกลแถวนี้ เรื่องของเราเอาไว้ตกลงกันทีหลัง ฉันจะไปดูแลเขาก่อน” โซเฟียทำท่าร้อนรน หยิบกระเป๋าสะพายเตรียมจะลุกขึ้นยืน
“ให้ฉันไปด้วยได้ไหมคะ ฉันก็อยากรู้ว่าเขาเป็นอย่างไรบ้าง อย่างน้อยในฐานะที่ฉันเป็นเลขาของเขา”
โซเฟียมองเธออย่างประเมินค่า “ตามใจเธอนะ จะมาก็รีบมา เร็วๆเข้า”โซเฟียกระหยิ่มในใจ ฟริกกาเชื่อสนิทใจไร้ข้อสงสัยใดๆ เธอใช้ความผูกพันระหว่างคนทั้งสองทำให้หญิงสาวหลงกลและตามเธอมา
หลังจากพาฟริกกาไปส่งโอมาร์แล้ว โซเฟียจะได้รับเงินก้อนใหญ่ หนีไปใช้ชีวิตอยู่แถวยุโรป
ความคิดเห็น