อารอน-เอลันดา (ฟิคชั่น แฮรี่ พอตเตอร์ภาคอนาคต)

ลำดับตอนที่ #6 : ความร้ายกาจของแซนดร้า

                    อารอนไม่ได้ก้าวออกจากบ้านมันดังกัสเลย  นับแต่วันที่ถูกตามตัวจากราชองค์รักษ์ของกษัตริย์นาดิเวีย เป็นเวลาเกือบอาทิตย์ที่ได้แต่นั่งๆนอนๆอยู่แต่ในบ้าน   ทีแรกเลนนอลบอกให้อารอนควรจะรีบกลับนาดิเวียให้เร็วที่สุด   ถึงอย่างไรอารอนยังคงยืนกรานที่จะอยู่ที่นี่จนกว่าจะตามแม่และพี่ชายให้พบ   และคิดจะหนีไปหลบซ่อนตัวที่ใดก่อนแล้วค่อยย้อนกลับมา  แต่มันดังกัสบอกว่าจะช่วยพาพวกเขาหนีออกทางปล่องไฟ  หากว่ามีใครตามมาเจอ  เขาบอกว่ารูปปั้นสิงห์สองตัวหน้าบ้านเป็นยามเฝ้าบ้านที่ไม่เคยพลาดแม้แต่วินาทีเดียว มันจะคอยส่งสัญญาณเตือนให้คนในบ้านรู้ หากมีใครแปลกปลอมป้วนเปี้ยนอยู่รอบๆบ้านเขา อารอนค่อยคลายกังวลไปได้เปาะหนึ่ง แต่ถึงกระนั้นก็ไม่เสี่ยงที่จะออกไปเพ่นพ่าน พวกนั้นอาจจะซุ่มรอเขาที่ใดที่หนึ่ง

              เอลันดากับ เซลิลีนก็รู้สึกสงสัยว่า เหตุใดอารอนถึงได้เงียบหายไป  ไม่มารวมกลุ่มกับเพื่อนๆเหมือนเคย 

              “เธอว่าไหม หมู่นี้ทำไมอารอน ไม่ค่อยออกมาเจอพวกเราเลย” เซลิลีนถามโพล่งขึ้นมาในตอนสายของวันอาทิตย์ในสวนสาธารณะของหมู่บ้านระหว่างที่ทั้งสามนั่งเล่นกันอยู่ใต้ต้นไม้ริมสระน้ำ เซลิลีนเอาการบ้านวิชาสมุนไพรศาสตร์ออกมาทำด้วย   ส่วนฟรอนท์เอาหินไล่ขว้างนกเป็ดน้ำที่ดำผุดดำว่าย

อยู่กลางสระ

              “นั่นสิ ฉันก็คิดว่าอย่างงั้น” เอลันดาตอบพลางมองไปที่ม้วนกระดาษที่เซลิลีนกำลังเขียนยุกยิก รู้สึกสนอกสนใจราวกับเป็นของเล่นชิ้นใหม่  มันแปลกดีเขาคิด แต่ไม่กล้าถามซอกแซก

              “แล้ว พวกเราจะไปหาเขาดีไหมวันนี้”  เซลิลีนเงยหน้า ขึ้นมาถามอีกครั้ง  หลังจากขีดเขียนไปได้เกือบหมดม้วนกระดาษ

  “เมื่อเช้าฉันไปหาที่บ้าน จะไปดูว่าเขาไม่สบายหรือเปล่า แต่บ้านเงียบไม่มีคนอยู่เลยสักคน  ฉันกดกริ่งเรียกตั้งหลายที ฉันว่าจะไปบ้านเขาอีกทีตอนเย็น หลังจากทำธุระในเมืองเสร็จแล้ว อืม เดี๋ยวฉันต้องขอตัวก่อน ลุงเคริกจะขับรถพาฉันไปส่งเมล็ดกาแฟในเมือง และต้องซื้อของบางอย่างที่จำเป็นกลับมาที่ไร่นะ”

”ไม่เป็นไร เธอไปเถอะ  ฉันทำเสร็จพอดีเลย   “ เซลิลีนม้วนกระดาษเก็บในกระเป๋าสะพายพร้อมปากกาขนนก “ฉันก็ต้องซื้อหนังสือที่ในเมืองเหมือนกัน เราคงไม่บังเอิญเจอกันหรอก เพราะไปคนละที่กัน”

“งั้น โชคดีนะ บายๆๆ”

“บาย  แล้วเจอกัน”

              เอลันดาแยกจากสองพี่น้อง แล้วกลับไปที่บ้านไร่กาแฟ  ลุงเคริกกำลังรอเขาอยู่  พวกเขาขับรถออกจากไร่ไปที่ลอนดอน แวะส่งเม็ดกาแฟที่ร้านกาแฟใหญ่ในเมือง เอลันดาขอตัวไปซื้อของพร้อมกับเอาภาพวาดไปใส่กรอบไม้   เวลาเกือบเที่ยง เขารู้สึกหิวมากจึงเดินหาร้านอาหารเงียบๆ สายตาก็เจอกับเซลิลีน เธอมาซื้อหนังสือและเครื่องเขียนที่ตรอกไดแอกอนพร้อมพ่อแม่ของเธอ แต่ปลีกตัวออกมาจากร้านหม้อใหญ่รั่วเพราะอยากดูเสื้อผ้าของมักเกิ้ลสวยๆสักสามตัว

              “เฮ้ ไหนว่าเราไม่น่าเจอกันไง” เอลันดาร้องทักร่าเริง

              “นั่นดิ  ตลกดีนะ ฉันว่าจะมาซื้อชุดใส่กลับตอนเปิดเทอม ว่าแต่เธอได้ของอะไรบ้าง” เซลิลีนถามเมื่อเห็นว่าเอลันดาหอบข้าวของพะรุงพะลัง

              “ฉันกำลังรอลุงเคริกอยู่ เขาขับรถไปส่งเมล็ดกาแฟอีกร้านหนึ่ง  เอ่อ กำลังจะหาอะไรทานนะ ว่าแต่เธออยากไปหาอะไรทานกับฉันไหม แถวนี้มีร้านอร่อยอยู่ร้านหนึ่ง” เอลันดาเอ่ยปากชวน

              “ก็ดี   ฉันก็กำลังอยากกินอะไรเหมือนกัน ไปกันเถอะ”

              ทั้งคู่พากันไปกินอาหารที่ร้านเล็กน่ารักแห่งหนึ่งใกล้ๆกับ ตรอกไดแอกอน  เขาสั่งสปาเก็ตตี้พร้อมน้ำแครอทสองแก้วมารับประทาน ต่างคุยกันถึงเรื่องเก่าๆและเล่าเรื่องสนุกๆของโรงเรียนใหม่ที่ต่างเรียนกันมา    เวลาผ่านไปนานเกือบชั่วโมง สปาเก็ตตี้หมดสองจานอย่างรวดเร็ว   เด็กหญิงผมเปียหยิก แก้มอมชมพูเปิดประตูร้านเข้ามาพร้อมเพื่อนวัยเดียวกันสามคน พวกเธอคุยกันอย่างออกรสเสียงดัง  และมาหยุดชะงักลงเมื่อเห็นเอลันดากับเซลิลีนนั่งกินอาหารอยู่ในร้าน

              “อ๋อ  นี่คือธุระของพี่เอลันดาหรือคะ  ทำไมไม่ยักบอกว่ามีนัดกับ.. เพื่อน”    แซนดร้าพูดเสียงแข็งพร้อมเปรยตามองเซลิลีนแวบหนึ่ง เซลิลีนรู้สึกเธอกำลังอารมณ์ไม่ดีแต่ไม่รู้เพราะสาเหตุใด

              “พี่มาส่งกาแฟ แล้วมาซื้อเครื่องมือเกษตรกลับไร่  บังเอิญมาเจอเซลิลีนที่นี่ เขามาซื้อเครื่องเขียน  เลยแวะมาทานอาหารก่อนกลับ” เอลันดาตอบไปตามความจริง โดยหารู้ไม่ว่า ขณะนี้อารมณ์ของแซนดร้ากำลังเดือดปุดๆ

              “งั้นเหลอคะ” เธอพูดห้วนๆแค่นี้   แล้วเดินก้าวไปที่หน้าเคาเตอร์ขายอาหารพร้อมเพื่อนของเธอเพื่อสั่งอาหาร   และเมื่อแซนดร้ากลับมาพร้อมถาดอาหารและเครื่องดื่ม เมื่อมาใกล้ที่โต๊ะของเอลันดา ถาดใส่อาหารก็เทลาดเอียง  น้ำแตงโมปั่นในแก้วหกราดใส่เซลิลีนตั้งแต่หัวไปจนถึงหน้าตัก เซลิลีนร้องตกใจ น้ำแดงเย็นๆ ไหลเลอะไปทั่วตัว

              “ว้าย ตายจริง ขอโทษที  เมื่อกี้มีคนเขาเบียดฉันอยู่พอดี ฉันไม่ได้ตั้งใจ  ว้า เธอเปียกทั้งตัวเลย ถ้ายังไงฉันจะซื้อเสื้อใหม่ให้แล้วกัน  ” แซนดร้าแกล้งทำเสียงตกใจ   

              “ไม่เป็นไร ไม่ต้องหรอกคะ” เซลินลีน ตอบเสียงต่ำ  แซนดร้าเดินเลยไปนั่งที่โต๊ะข้างหน้า เธอหัวเราะคิกๆกับเพื่อน  เอลันดาอ้าปากค้างด้วยความงุนงง  ไม่มีใครยืนเบียดแซนดร้าเลยสักคน  เธอจงใจทำน้ำแตงโมหกใส่เซลิลีน เขารู้สึกไม่พอใจการกระทำของเด็กหญิงแก้มชมพูเป็นอย่างมาก แต่ไม่อยากพูดอะไรให้เรื่องมันยาวไปกว่านี้

              “แล้วเธอจะกลับยังไง” เอลันดาถามด้วยความเป็นห่วง พร้อมใช้ผ้าเช็ดหน้าช่วยเช็ดไปตามเส้นผมของเซลิลีน

              “ไม่รู้สิ ช่างเถอะ ไม่เป็นไรหรอก”

              “เอายังนี้ไหม ที่ตึกตรงข้ามเป็นร้านซักแห้งของเพื่อนพ่อฉัน   เธอเอาเสื้อผ้าไปซักแห้งก่อนดีไหม  เดี๋ยวฉันจะหาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนให้ระหว่างรอ คงไม่นานนะหรอก ถ้าเธอกลับไปสภาพนี้ พ่อแม่เธอต้องสงสัยแน่ๆ” เอลันดาแนะนำเธอ เซลิลีนคิดแบบนี้เหมือนกัน ถ้าแม่เฮอร์ไมโอนี้รู้ว่าถูกแกล้งจากเด็กหญิงมักเกิ้ล เธอต้องโกรธและเอาเรื่องเด็กแสบแน่   เซลิลีนยอมเดินข้ามฝั่งไปกลับเอลันดา โดยมีสายตาขุ่นเคืองจากแซนดร้ามองตามมา

              ขณะกำลังรอเสื้อผ้าซักแห้งอยู่ในเครื่อง เซลิลีนเห็นกรอกภาพไม้โผล่ออกมาจากถุงกระดาษใบใหญ่ เธอหยิบขึ้นมาดู เป็นภาพวาดสีน้ำมันของผู้หญิงผมยาวสยาย ครึ่งตัว เธอสวยมากจนเซลิลีนคิดว่าเป็นภาพวาดของนางฟ้าเสียอีก

              “ภาพวาดฝีมือฉันเอง ” เอลันดาบอกเขาขณะเดินเอาผ้าขนหนูมาให้เธอ พร้อมนั่งเก้าอี้ข้างๆ

              “สวยจังเลย เธอเป็นใครคะ”   เซลิลีนชื่นชม พลางใช้นิ้วมือลูบเบาๆที่ริมภาพเพราะไม่อยากให้ภาพตรงกลางหมดความงาม

              “แม่ฉันเอง   ฉันวาดมาจากความจำวัยเด็ก”

              “เธอหมายถึง คุณนายเมอร์รี่   ว้าว ไม่ยักรู้ว่า แม่เมอร์รี่ของเธอ ตอนสาวจะสวยมากๆ”  เซลิลีนชมอย่างจริงใจ แต่ก็อดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมภาพวาดไม่มีเค้าเหมือนในปัจจุบันสักนิด  ผู้หญิงในภาพไม่เหมือนคุณนายเมอรี่   เซลิลีนเคยเห็นเธอที่ไหนมาก่อน แต่นึกไม่ออก

              “ไม่ใช่หรอก เธอเป็นแม่ที่แท้จริงของฉัน ฉันไม่ใช่ลูกจริงๆของคุณย่าเมอร์รี่กับปู่พอล ท่านทั้งสองเป็นปู่และย่าของฉัน”

              “จริงหรือ ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลย เธอไม่เคยเล่าให้ฉันฟังเลย”  เซลิลีนอุทานอย่างแปลกใจ

              “น้อยคนนักที่จะรู้เรื่อง แต่เธออย่าบอกใครนะ ปู่และย่าขอให้เป็นความลับนะ  ”

              “ฉันจะปิดปากให้สนิททีเดียว อืม แล้วแม่ที่แท้จริงของเธอชื่อว่าอะไร”

              “เธอชื่อ……” การสนทนาถูกขัดจังหวะขึ้นมาทันทีเมื่อเจ้าของร้านตะโกนบอกว่า เสื้อผ้าของเซลิลีนแห้งสะอาดเรียบร้อยแล้ว

              เซลีลีนส่งรูปคืนกลับให้เอลันดา  เขารับมาใส่กลับไปในถุงกระดาษ  และไปนำเสื้อผ้าออกมาให้เธอ 

              “อะ รีบเปลี่ยนซะ เดี๋ยวพ่อแม่เธอรอนาน”  เซลีลีนรับมา มือของเธอสัมผัสกับมือของเขา  เอลันดามองเห็นภาพเด็กหญิงอยู่ในชุดคลุมแบบแม่มดกำลังวาดไม้กายสิทธิ์ไปมาในอากาศ  อยู่ในสถานที่ใดสักแห่งที่เขาไม่เคยเห็น  

              “เอลันดา เอลันดา เธอเป็นอะไรไป ”

              “ปะ.. เปล่า ไม่เป็นไร เธอรีบไปเถอะ”  เอลันดารู้สึกตัว เขารีบปล่อยมือ   ความทรงจำของเซลีลีนออกจะแปลกพิสดาร