อารอน-เอลันดา (ฟิคชั่น แฮรี่ พอตเตอร์ภาคอนาคต)

ลำดับตอนที่ #5 : องค์รักษ์จากนาดิเวีย

                เมื่อก้าวเข้าไปในบ้านของรอน แฮรี่เห็น เฮอร์ไมโอนี่อยู่ในครัวกำลังเตรียมของว่างและน้ำชา ต้อนรับแขกผู้มาเยือน  ดีนและเออร์นี่นั่งคอยที่โต๊ะอาหารอยู่ก่อนแล้ว  เขาเข้าไปนั่งบนเก้าอี้ตรงข้ามกับเพื่อนอีกสองคน   รอนลากเก้าอี้อีกตัวจากมุมหนึ่งของบ้านมาร่วมวง

                "ฉันมาตรวจตราแถวนี้ มีข่าวไม่ค่อยสู้ดีนัก เรื่องผู้เสพความตายที่ยังคงหลบซ่อนตัวอยู่ ทางกระทรวงได้ข่าวว่าพวกมันอาจกำลังร่วมมือกับกบฏชุดขาว สร้างฐานอำนาจขึ้นมาใหม่" เออร์นี่เริ่มต้นบทสนทนาเรื่องงานที่น่าปวดหัวของเขา

"พวกกบฏชุดขาว   นายหมายถึงพวกที่เป็นปรปักษ์ต่อราชวงศ์กษัตริย์ผู้ปกครองดินแดน

นาดิเวียใช่ไหม เท่าที่ฉันรู้ กลุ่มคนเหล่านี้กำลังสร้างกองทัพตนเองเพื่อพยายามยึดอำนาจการปกครองของกษัตริย์เอ็ดมัน ถ้ามันทำสำเร็จ  พวกผู้เสพความตายที่เหลือจะฮึกเหิมขึ้นมาอีกและก่อความวุ่นวายไม่เลิกราเป็นแน่ นายว่าไงแฮรี่ นายเดินทางไปเกือบครึ่งโลกแล้วละมั้ง คงได้ยินเรื่องนี้มากกว่าพวกเราเสียอีก"    แฮรี่ไม่ได้ตอบคำถามของดีนออกไปโดยทันที  เขาประสานมือกันบนโต๊ะ   ดูเหมือนตั้งใจไม่ต่อบทสนทนาให้ยาวยืดออกไปอีก  แต่ในแววตากำลังครุ่นคิดและมีความมุ่งมั่น  เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบเบา

                "ไม่มีใครต้านทานอำนาจกษัตริย์ได้  พวกนั้นไม่มีทางทำได้ ฉันเคยพบกับกษัตริย์
เอ็ดมันส์มาแล้ว   ตอนไปร่วมงานเลี้ยงฉลองสถาปนาราชอาณาจักรเมื่อไม่นานมานี้  ฉันคิดว่าพระองค์ทรงเป็นกษัตริย์นักรบผู้ยิ่งใหญ่ เป็นนักปราชญ์ผู้ปราดเปรื่องทีเดียว มันไม่ง่ายนักถ้ามีใครคิดจะโค่นล้มพระองค์   "

รอนตั้งใจฟังพวกเพื่อนๆสนทนากัน เขามีอาชีพที่ต่างจากเพื่อนสองคนเลยไม่มีความคิดเห็นใดจะเสนอ   ดีนและเออร์นี่เป็นมือปราบมารของกระทรวงที่คอยตามไล่ล่าพวกฝ่ายมืดที่เหลือให้หมดสิ้นไป เช่นเดียวกับแฮรี่ พอตเตอร์ เขาได้เป็นมือปราบมารตามที่เขาได้เคยวาดหวังเอาไว้เมื่อตอนเรียนอยู่ที่ฮอกวอตถ์  เพียงแต่แฮรี่ไม่เคยประจำอยู่ที่ใดที่หนึ่งนานๆเลย เขาเดินทางไปรอบโลกตามการเรียกขอความช่วยเหลือของเหล่าผู้วิเศษนานาประเทศเพราะความที่ชื่อเสียงมาก่อนบวกกับเกร่งกล้าในเวทมนต์    การเดินทางไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุดของเขาอาจเป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้เขาสามารถบรรเทาความเจ็บปวดในอดีตลงไปได้บ้าง  การสนทนาต้องจบลงเมื่อเฮอร์ไมโอนี่ยกถาดขนมและน้ำชาเข้ามาวางบนโต๊ะ    แฮรี่เริ่มต้นรับประทานทาร์ตน้ำตาลข้นกับน้ำชาอย่างเอร็ดอร่อย

"แล้วนี่เด็กๆไปไหนกันหมด" รอนเริ่มถามขึ้นมาเมื่อเห็นว่าบ้านช่างเงียบเชียบเหลือเกิน

"พวกเด็กๆไปเล่นกันใจกลางหมู่บ้าน  พักนี้ทั้งเซลิลีนและฟรอนท์อยู่บ้านไม่ติดเลย เห็นจะต้องปรามบ้าง  " เฮอร์ไมโอนี่บ่นพึมพำอย่างเสียไม่ได้  "นั่นไง มากันละ"  เธอเอ่ยขึ้นเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งมาแต่ไกล  ประตูหน้าถูกผลักออก เด็กสองคนเดินเข้ามาในบ้าน และเมื่อเห็นเพื่อนๆของพ่อแม่ ต่างดีใจกันยกใหญ่

                "อาแฮรี่  อาดีน แล้วอาเออร์นี่  มากันนานยังฮะนี่  ไม่ได้เจอกันเป็นปี   คุณอาสบายดีไหมคะ " ฟรอนท์ถามเสียงเจื้อยแจ้วแจ่มใส

"แน่นอนเด็กๆ พวกเราสบายมาก  และวันนี้มีของมาฝากด้วย นี่ไงเต็มกล่องเลย"

เซลิลีนกับฟรอนท์พากันสนใจกล่องใส่ของฝากแทน มีทั้งเยลลี่เม็ดทุกรสของเบอร์ตี้บอตต์   กบช็อคโกแลต   พายฟักทองหลายชิ้น ไม้กายสิทธิ์รสชะเอมอยู่เต็มของ ทั้งสองพากันแกะกบช็อคโกแลต  มานั่งกินและแลกการ์ดกันจนโดนเฮอร์ไมโอนีเอ็ดเอาเรื่องเสียมารยาท

"วันนี้พวกอาๆ จะทานอาหารเย็นกับพวกเราด้วย เซลิลีนหนูมาช่วยแม่ทำอาหารในครัวหน่อยลูก "  เซลิลีนลุกเดินตามแม่ไปในครัวทิ้งให้ฟรอนท์ง่วนอยู่กับการแกะเยลลี่เม็ดกินและรีบบ้วนทิ้งเมื่อไปเจอไส้ขี้มูกเข้า

เวลาผ่านไปอีกสองอาทิตย์สำหรับอารอนดูเร็วจนเขาจำเกือบไม่ได้ เขาใช้เวลาในแต่ละวันช่วงเช้าเดินเตร่ไปตามถนนหมู่บ้านเช่นเคย เพื่อตามหาแม่ของตัวเอง เกือบบ่ายคล้อยจึงไปรวมกันกับกลุ่มเพื่อนมักเกิ้ล ร่วมเล่นกีฬาที่เรียกว่าเบสบอล ที่จริงมันเล่นไม่ยากเลย คล้ายกับเกมควิดดิช  มีการรับส่งลูกบอลไปมาเหมือนกัน ต่างกันที่ไม่ต้องโยนบอลเข้าห่วงเพื่อทำคะแนน ช่วงหลังนี้ความเบื่อและท้อใจ เริ่มเบาบางลงไป เพราะมีอะไรให้ทำมากไปกว่าการเดินดุ่มๆไปตามบ้านแต่ละหลัง   เขาสนุกอยู่กับการเล่นซุกซนกับเด็กวัยเดียวกัน อารอนเข้ากับเพื่อนๆได้ดีโดยเฉพาะกับเอลันดา   อารอนรู้สึกว่าเขากับเด็กชายมักเกิ้ลคนนี้มีอะไรหลายอย่างที่คล้ายกัน ชอบอะไรๆที่เหมือนกัน ความคิดบางครั้งก็ตรงกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ      

เอลันดาก็รู้สึกแบบนี้เช่นกัน เวลาที่เขาขว้างบอลไปทางใด  ดูเหมือนว่าอารอนจะอ่านทางเขาได้หมดทุกที บางทีเขาก็สงสัยที่มาของอารอน อารอนไม่เคยเล่าอะไรเรื่องเกี่ยวกับตัวเขาให้ฟังมากนัก อาจเป็นเพราะเพิ่งรู้จักกันไม่นาน  เอลันดาเคยมีความคิดแวบหนึ่งว่าเขาอยากจะลองเข้าไปอ่านความทรงจำของอารอนดีหรือไม่ แต่ก็เปลี่ยนใจเพราะไม่อยากล่วงละเมิดเรื่องส่วนตัวของคนอื่น   นอกจากกิจกรรมการเล่นเบสบอลกลางสนาม  เซลิลีนมักชวนเขามานั่งดูดาวที่เนินเขาหลังโรงเรียนเก่า ในช่วงหัวค่ำด้วยกล้องดูดาวอันใหม่ที่เธอเพิ่งได้มา  โดยมีฟรอนท์และอารอนตามไปสมทบด้วย บางทีก็มีเพื่อนร่วมทีมไปร่วมชมดาวบ้าง แต่ไม่นานก็หายทีละคนสองคน  การดูดาวเป็นเรื่องไม่น่าสนใจสำหรับเด็กวัยรุ่นเท่าใดนัก แต่เซลิลีนบอกว่าเธอชอบดูดาวมากที่สุด และเป็นวิชาหนึ่งที่เรียนในโรงเรียนของเธอเอง นี่ก็เป็นอีกข้อที่เอลันดาสงสัยเซลิลีนไปเรียนอยู่ไหนมาถึงได้มีวิชาแปลกๆอย่างการดูการโคจรของดวงดาวด้วย

                พฤติกรรมแต่ละวันของอารอนอยู่ในสายตาของเลนนอลพระพี่เลี้ยงของเขาตลอดเวลา เลนนอลพยายามเตือนสติเจ้าชายน้อยอยู่บ่อยครั้งถึงภารกิจที่จะต้องกระทำกันในหมู่บ้านนี้  บางครั้งก็พยายามพูดโน้มน้าวให้อารอนกลับบ้านสักที แต่อารอนรู้ทันและหาทางบ่ายเบี่ยงไปเรื่องอื่นๆ  แล้วหาทางวิ่งออกจากประตูบ้านให้ไวที่สุด  

                วันนี้อากาศดีมากไม่อบอ้าวจนเกินไป อารอนเดินตัดออกจากซอยซีตัสเวนต์  มุ่งไปยังสนามเด็กเล่น        เขาเข้าๆออกๆ ซอยนั้นซอยนี้เป็นว่าเล่น ไม่มีความคืบหน้าเรื่องแม่ของเขาเลย บางทีแม่กับพี่ชายของเขาอาจจะย้ายไปอยู่ที่อื่นแล้วก็เป็นได้   เท่ากับเขาเสียเวลาไปเปล่าๆเพื่อตามหาคนที่ไม่มีตัวตนอยู่

                ทุกคนกำลังรอเขาอยู่ที่กลางสนาม อารอนโบกไม้โบกมือทักทาย  และวิ่งเข้ารวมกลุ่มเพื่อเล่นเบสบอล  เขาชอบที่จะจับไม้เบสบอลและตีลูกมันออกไปไกลที่สุดเท่าที่ทำได้ แน่นอนตอนอยู่ในทีมควิดดิชของเดิร์มแสตง อารอนเล่นอยู่ในตำแหน่งบีตเตอร์  ศาสตราจารย์ครัม

ชมว่าเขาเป็นบีตเตอร์ที่ว่องไวทีเดียว   ทุกอย่างในสนามกว้างผ่านไปนานถึงชั่วโมงกว่า  รถยนต์คันหรูแล่นมาจอดอยู่ตรงข้างสนาม อนงค์น้อยคนหนึ่ง ก้าวลงจากรถ เธออยู่ในชุดชมพูลายดอกไม้ ถักเปียทั้งสองข้างห้อยลงที่บ่าด้านหน้า เธอก้าวเดินอย่างสง่างามตรงมาที่ใจกลางสนาม  ทุกคนหยุดมองสักครู่ เธอเดินเข้าไปหาเอลันดา  

                "พี่เอลันดาคะ แซนดร้าอยากขอความช่วยเหลือได้ไหม ได้โปรด แซนดร้าอยากไปซื้อของในตัวเมือง แต่คุณแม่ไม่ว่างคะ ฉันไปเลยไปหาพี่เอลันดาที่บ้าน คุณย่าบอกว่าพี่เอลันดาอยู่นี่ ได้โปรด แซนดร้าจำเป็นต้องซื้อของจริง  คุณย่าของพี่ก็อนุญาตแล้วคะ"

                เอลันดากำลังงงๆ  จู่แซนดร้าเข้ามาชวนเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว  เขาหันมองไปยังกลุ่มเพื่อนทุกคนพยักหน้าน้อยๆเป็นเชิงบอกว่าให้เขาไปได้ไม่ต้องเกรงใจ

                "ไปเถอะไม่ต้องห่วง เดี๋ยวฉันกับฟรอนท์ก็ต้องกลับเหมือนกัน เรามีการบ้านที่ต้องทำอีกกอง "  เซลิลีนพูดขึ้นเพื่อให้เขาสบายใจที่ไม่ต้องคิดว่ากำลังทิ้งเพื่อนไปกับเด็กผู้หญิง

                "แล้วฉันก็ต้องรีบกลับบ้านด้วย ลุงมันดังกัสมีเรื่องจะใช้งานฉันพอดี" อารอนเสริมเข้าไปอีกหน่อย เอลันดาอยากให้เพื่อนๆช่วยเหนี่ยวรั้งเขาแทนที่จะผลักไสให้ไปเดินชอปปิ้งกับเด็กผู้หญิง มันเป็นอะไรที่น่าเบื่อหน่ายที่สุด เมื่อก่อนคุณย่าก็มักจะพาเขาไปประจำ 

                "แล้วเจอกัน อย่าลืมเรื่องการดูดาววันอาทิตย์นี้นะ" เอลันดาจำยอมขึ้นรถไปกับเด็กหญิงที่เกาะแขนเขาไว้อย่างเหนียวแน่น รถแล่นออกไปจากสนาม เด็กที่เหลือทั้งหมดพากันแยกย้ายกลับบ้าน  อารอนกับเซลิลีนมองหน้ากัน เขาอยากจะพูดอะไรด้วยแต่ก็พูดไม่ออก  ทั้งสามเดินออกจากสนามไปทางเดียวก่อนจะแยกย้ายกันไปคนละทางโดยไม่มีใครปริปากพูดไร 

            หัวค่ำของวันอาทิตย์ก็มาถึง   เอลันดาเตรียมตัวออกจากบ้านไปที่เขาหลังโรงเรียนประถมเก่า เขานำไฟฉายออกไปด้วย ถึงแม้จะมีความสว่างจากโรงเรียนช่วยทำให้บริเวณเขาหลังโรงเรียนไม่มืดทึบนัก แต่มันก็ทำให้เขาอุ่นใจขึ้นมา  

                เด็กทั้งสี่ เอลันดา อารอน เซลิลีนและ ฟรอนท์ก็มาพบกันที่หลังโรงเรียนตามที่ได้ตกลงไว้  และพากันเดินขึ้นเขาไปจนถึงด้านบนสุดของเนินเขาที่มีแต่ทุ่งหญ้าและต้นไม้เตี้ยตะคุ่มขึ้นเต็มไปหมด  บริเวณนี้อยู่สูงจากพื้นดินด้านล่างมากจนสามารถมองเห็นทัศนียภาพรอบหมู่บ้าน  อารอนมองเห็นแสงไฟเป็นจุดเล็กๆวิบวับไกลๆจากบ้านแต่ละหลังเหมือนหิ้งห้อยที่เรืองรอง

ฟรอนท์ช่วยพี่สาวตั้งกล้องดูดาว พวกเขาหาโลเกชั่นที่เหมาะเจาะเลยทีเดียว  เซลิลีนทดลองใช้กล้องดูดาวส่องมองกลุ่มดาวบนท้องฟ้า โชคดีที่วันนี้อากาศปลอดโปร่งไม่มีเมฆหมอกมากจนบดบังการดูดาว  เซลิลีนหยิบม้วนกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากกระเป๋า ใช้ปากกาขนนกขีดเขียนลงไป

"อะไรนะ เซลีลีน" เอลันดาร้องถามเมื่อเห็นม้วนกระดาษแปลกและปากกาขนนก

"แผนที่ดวงดาว  การบ้านปิดเทอมของฉันเอง เดี๋ยวฉันขอลงดาวต่างๆ บนแผนที่ให้ครบก่อนนะ แล้วฉันจะให้เธอดู วันนี้ดาวสวยมากเลยรู้ไหม"

"วิชาดูดาว ฉันไม่ยักจะได้เรียน น่าสนใจดีนะ ฉันว่าจะไปเสนอให้อาจารย์ใหญ่นำไปใส่ในหลักสูตรของโรงเรียนก็ดีเหมือนกัน" เอลันดาขบขันความคิดของตนเอง

"ฉันคิดว่า ไม่มีโรงเรียนไหนในโลกนี้ที่เป็นแบบโรงเรียนแบบฉันหรอกนะ โรงเรียนฉันเป็นโรงเรียน…." เซลีลีนหยุดคำพูดไว้แค่นั้น ราวกับว่าถ้าพูดออกมาแล้วอะไรมันจะถล่มทะลาย  เธอหันไปวุ่นวายกับการลงดาวในแผนที่ต่อ

"แต่โรงเรียนฉันก็มีสอนนะ " อารอนเสริมขึ้นมาบ้าง "มาฉันจะช่วยเธอดูนะว่าเธอลงดาวถูกหรือเปล่า นี่มันดาวศุกร์ ลงตรงนั้นมันผิดนะ "  อารอนยื้อแย่งปากกาขนนกจากมือเซลิลีนมาแล้วขีดฆ่า เขียนชื่อดาวที่ถูกลงไป เซลิลีนมองหน้าเขาอย่างแปลกใจ

"เธอเรียนพวกนี้ด้วยหรือ เธอเรียนที่ไหนนะ อยากรู้จัง" เซลีลีนสงสัยถามขึ้นมา

"โรงเรียนฉันอยู่ไกลมาก บอกไปเธอก็ไม่รู้จัก เอาเป็นว่าโรงเรียนฉันมีอะไรน่าเรียนมากมายเต็มไปหมด ว่าแต่เธอรีบลงชื่อดาวที่เหลือให้เร็วหน่อย พวกเราจะได้ดูดาวกันบ้าง"

เอลันดามองสองคนอย่างประหลาดใจ  สองคนนี้มีอะไรที่เกือบจะเหมือนกัน แม้ว่าเขาจะรู้จักเซลิลีนมานานแล้ว แต่ระยะหลังๆที่ห่างไปเรียนที่อื่น เธอดูแปลกขึ้น

การดูดาวของเด็กทั้งสี่เต็มไปด้วยความสนุกสนาน เอลันดามองเห็นดาวศุกร์  ดาวพฤหัสบดีและดวงจันทร์บริวารอย่างชัดเจน กล้องดูดาวของเซลิลีนยอดเยี่ยมเลยทีเดียว

เวลาผ่านไปเกือบครึ่งคืน ต่างคนต่างแยกกันกลับบ้าน เอลันดากับอารอนอยากอาสาเดินเป็นเพื่อนไปส่งเซลิลีนถึงบ้าน แต่เธอปฏิเสธอย่างนิ่มนวล  โดยบอกว่าเธอเติบโตที่นี่ตั้งแต่เด็กไม่มีใครกล้าทำอันตรายเธอได้

อารอนแยกจากเพื่อนๆทุกคนมาแล้ว  เขาเดินเลียบแม่น้ำเล็กๆที่ไหลผ่านใจกลางหมู่บ้าน เขาชักชอบที่นี่เสียแล้วสิ หากไม่ต้องตามหาแม่และพี่ชายเขาอยากอยู่หมู่บ้านนี้ตลอดไป  แม้ว่าบ้านของมันดังกัสไม่โอ่อ่า กว้างขวางเหมือนพระราชวังนาดิเวีย แต่เขาก็เป็นอิสระที่จะไปไหนมาไหนโดยไม่ต้องมีคนติดตามเป็นขบวน  อารอนคิดว่าถ้าเขาโชคดีพบแม่และพี่ชาย เขาอาจจะขออยู่กับแม่ที่นี่ไม่กลับไปนาดิเวียตลอดไปดีไหม ตำแหน่งมงกุฎราชกุมารไม่มีความหมายเลย ถ้าเขาไม่มีความสุข อารอนคิดอะไรเพลินจนลืมสังเกตว่ามีใครบางคนกำลังเดินสะกดรอยตามมาห่างๆ  และเขาเห็นชายคนหนึ่งรูปร่างสูงใหญ่กว่าเขายืนขวางหน้าระหว่างทางที่จะเดินข้ามสะพานที่พาดสองฝั่งแม่น้ำ อารอนพยายามมองให้ชัดในความมืดสลัว ท่าทางคุ้นตาของบุรุษผู้นี้ทำให้เขารู้สึกมีอะไรไม่ชอบมาพากล 

"ทรงสบายพระทัยหรือยัง เจ้าชายอารอน" เสียงทุ้มลึกถามขึ้นมา เมื่ออารอนเดินอยู่ห่างจากพวกนั้นประมาณสองเมตร อารอนถึงกับซีดผงะ   

"เฮดด์ซิน  คุณมาที่นี่ได้ยังไง…."   เสียงอารอนสั่นเครือ จิตใจเริ่มไม่อยู่กับเนื้อตัว

"กษัตริย์ทรงมีพระบัญชารับสั่งให้ทรงพาเจ้าชายกลับให้ได้ ขอได้โปรดตามกระหม่อมกลับนาดิเวีย เถิด"

"ไม่ ผมไม่กลับ จนกว่าจะทำในสิ่งที่ตั้งใจไว้ พวกคุณกลับไปซะ" อารอนตอบเฉียบขาด ออกคำสั่งแบบเจ้าชายเหมือนเดินที่เคยเป็นมา แต่ดูเหมือนเฮดด์ซิน กลับเดินเข้ามาใกล้  อารอนเดินถอยหนีอย่างไม่รอช้า เขาหันหลังกลับเตรียมจะวิ่งหนี ก็ไปปะทะกับอีกสองคนเข้าให้

"รอสส์ … สเฟีย"  อารอนเรียกชื่อเบาๆ ราชองค์รักษ์ของเสด็จพ่อ ตามหาเขาพบจนได้ เขาจะทำอย่างไร เขาไม่อยากกลับไปตอนนี้ อารอน ดึงไม้กายสิทธิ์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อหนาวด้านใน  ตั้งท่าพร้อม

"กระหม่อมไม่อยากใช้เวทมนต์บังคับพระองค์เลย ขอได้โปรดว่าง่ายๆ กลับไปดีๆเถิดพะยะค่ะ"

รอสส์กำลังขู่เขา  ใช่ว่าอารอนจะยอมให้จับตัวง่ายๆ เขาตัดสินใจวาดไม้กายสิทธิ์ขึ้นด้านบน แสงไฟจากเสาไฟดับวูบ  หลอดไฟระเบิดแตก ร่วงหล่นลงมาเกือบโดนหัวพวกนั้น อารอนใช้ไม้กายสิทธิ์โบกพร้อมร่ายคาถาอีกครั้งอย่างรวดเร็ว

                "สตูเปฟาย" ลำแสงสีแดงพุ่งออกมาจากไม้กายสิทธิ์โดนร่างเฮดด์ซินอย่างจัง  อารอนใช้จังหวะนั้นวิ่งหนีขึ้นไปบนสะพาน แล้วหันมองข้ามไหล่พร้อมว่าคาถาไปโดนอีกคนหนึ่งกระเด็นออกไป  แต่ก็ช้ากว่าอีกคนหนึ่งอยู่ดี  รอสส์ปลดไม้กายสิทธิ์ของอารอนลอยหวือออกจากมือเขาไป ร่างของเขาถูกยกสูงจากพื้นลอยเท้งกลางอากาศ

"ปล่อยฉันลงนะ ปล่อยๆ" อารอนตะโกนร้อง    สเฟียกับเฮดด์ซิน   เดินกระโผลกกระเผลกมาข้างรอสส์

"พวกข้ากระหม่อมขอโทษที่ต้องทำแบบนี้ หากเจ้าชายไม่ดื้อดึงคงไม่ต้องออกแรงมากนัก  เอาละ พวกเราต้องกลับนาดิเวียได้แล้ว"

"หยุด นะ พวกแกทำอะไร" ชายอีกคนหนึ่ง โผล่มาจากสะพานฝั่งขวา พร้อมชี้ไม้กายสิทธิ์มาที่พวกเขาทั้งสามอารอนใจชื้นขึ้นมาทันที  เขามีโอกาสหนีรอดแล้ว   องค์รักษ์ทั้งหมดมุ่งความสนใจไปที่ชายผู้มาเยือนใหม่ทันที ร่างของอารอนหล่นตูมลงไปในน้ำ เขาว่ายขึ้นมาริมฝั่ง ซ่อนตัวใต้สะพานเห็นเพียงแสงวูบวาบกระทบแผ่นน้ำ  แสดงว่ามีการต่อสู้กันอยู่อย่างข้างบน อารอนพยายามซ่อนตัวให้เงียบที่สุด เขาจะออกไปได้เมื่อแน่ใจว่าปลอดภัยแล้ว แสงวาบแวบหายไป เสียงต่อสู้เงียบหายไป เขาได้ยินเสียงชายสองสามคนกำลังคุยกัน

                "พากลับไปที่กระทรวง เราจะไปสอบสวนพวกนี้ที่นั่น โชคดีที่นายมาทัน เออร์นี่  ไงงั้นฉันแย่แน่"

                "ฉันว่ายังงั้นแหละ ดีน ว่าแต่ไหนละเด็กชายมักเกิ้ลที่โดนทำร้าย"

"นั่นสิ คงหนีไปแล้วตอนที่เราสู้กัน  นี่แหละที่ฉันกังวล เราต้องตามตัวให้เจอเพื่อลบความทรงจำเขาซะ ไม่งั้นคงวุ่นวายแน่ ฉันละงงจริงๆ พ่อมดพวกนี้ไปทำร้ายเด็กตัวกระเปี๊ยกทำไม "

"เรื่องนี้เราต้องไปเอาความจริงจากพวกมันที่กระทรวง ไปเถอะ เทอรี่ ช่วยผมแบกพวกนี้ไปหน่อย มีแต่ตัวหนักๆทั้งนั้น"

ความเงียบกริบกลับมาอีกครั้ง อารอนค่อยคืบคลานออกมาจากใต้สะพาน  ทั้งหมดหายไปจากตรงนั้นกันหมดแล้ว  เมื่อปีนสะพานมาได้ เขามองหาไม้กายสิทธิ์ และพบมันอยู่หมิ่นขอบสะพาน โชคดีที่ไม่มีใครสังเกตเห็น อารอนรีบพาร่างอันเปียกโชกกลับบ้านอย่างรวดเร็ว เขาต้องเล่าเรื่องทั้งหมดให้เลนนอลฟัง