อารอน-เอลันดา (ฟิคชั่น แฮรี่ พอตเตอร์ภาคอนาคต)

ลำดับตอนที่ #4 : แฮรี่ พอตเตอร์

ล่วงเลยมาสัปดาห์ที่สอง หลังจากเดินทางออกจากนาดิเวีย วงจรชีวิตของของอารอนก็ไม่ต่างอะไรไปเลยในทุกๆวัน หลังอาหารเช้า เขาจะเดินทางไปตามถนน  ตามตรอกซอกซอยในหมู่บ้าน เคาะประตูบ้านทุกหลัง ถามหาสตรีในรูปผู้งดงามที่เขานำติดตัวไปด้วย ไม่มีใครรู้จักเธอเลย ไม่แม้แต่จะรู้สึกคุ้นหน้า  วันนี้ปาเข้าไปวันที่สิบห้า อารอนลากขาที่เมื่อยล้า เดินห่อเหี่ยวออกมาจากรั้วบ้านหลังหนึ่ง ที่เจ้าของบ้านเพิ่งปฎิเสธว่าไม่เคยเห็นผู้หญิงในรูปคนนี้เลย   เลนนอลกับมันดังกัสช่วยตามหาอีกแรงในอีกฟากหนึ่งของหมู่บ้าน  อารอนรู้สึกท้อใจและหมดหวัง บางทีเขาน่าจะทำตามที่เลนนอลยุทุกวันนั่นคือเก็บของใส่กระเป๋าแล้วใช้พรมวิเศษพากันบินกลับไปขอพระราชทานอภัยจากเสด็จพ่อของเขาเสีย  ป่านนี้ทางราชสำนักคงกำลังวุ่นวายตามหาเจ้าชายอารอนอยู่เป็นแน่ และเสด็จพ่อคงกริ้วเป็นฟืนเป็นไฟท่อนใหญ่มากเสียด้วย อารอนคิดถึงใบหน้าที่ขึ้งโกรธของกษัตริย์เอ็ดมันแล้วก็ขนลุก เวลาเสด็จพ่อโกรธจัดน่ากลัวทีเดียว    ขณะกำลังคิดอะไรอยู่ เขารู้สึกเหมือนเห็นวัตถุอะไรบางอย่างอยู่เหนือหัวเขาเฉียงข้างไปด้าน มันเคลื่อนตัวรวดเร็วมาใกล้ๆ  อารอนเบี่ยงตัวเล็กน้อยและใช้มือจับมันไว้ทันทีก่อนที่เจ้าลูกบอลกลมขนาดเท่าอุ้งมือจะกระแทกใส่หัวเขา   เขาเพิ่งรู้ตัวว่าเดินมาผิดซอยที่เขาตั้งใจจะกลับบ้าน บ้านของมันดังกัสอยู่อีกซอยหนึ่ง เขาเดินใจลอยจนมาถึงสนามเด็กเล่นใจกลางหมู่บ้าน เด็กชายตัวเล็กคนหนึ่ง วิ่งมาทางเขา 

                “ขอโทษฮะ ผมขว้างมันผิดวิธีมันเลยลอยมาทางนี้ พี่เป็นไรไหมฮะ”

อารอนหันมามองเจ้าของเสียงร่างจ้อย เป็นเด็กชายคนนั้นนั่นเอง คนที่ช่วยจ่ายค่าไอศกรีมเขาเมื่อวันก่อน

“เธอนั่นเอง ฉันตามหาตั้งนาน จำฉันได้ไหม คนที่เป็นหนี้ค่าไอศกรีมเธอไง ดีจริงที่เราเจอกัน   ฉันจะได้จ่ายค่าไอศกรีมคืนให้ซะที”

“พี่เองเหลอฮะ ดีใจฮะ ที่เจอกันอีก พี่มาทำอะไรแถวนี้ฮะ”

“เอ่อ มาทำธุระนิดหน่อย ว่าแต่พวกเธอกำลังทำอะไรกันอยู่”

“ลิสลี่ได้ลูกบอลยัง ” เสียงตะโกนจากกลางสนามเรียกเด็กชายร่างเล็ก เด็กชายที่โตกว่าวิ่งตรงเขา เมื่อเข้ามาใกล้ๆ   อารอนจำได้อีกว่าเป็นเด็กชายรุ่นเดียวกับเขาที่เคยมาที่บ้านมันดังกัสเมื่อหลายวันมาแล้ว  เอลันดาเจออารอนอีกครั้ง  ไม่อยากจะคิดเลยว่าโลกมันแคบๆ เหมือนคนเขาว่ากันเสมอ

“เอ้า นายนั่นเอง  อารอนใช่ไหมครับถ้าผมจำไม่ผิด  สบายดีไหมครับ”

“พี่เอลันดารู้จักเขาด้วยเหลอ”   ลิสลี่ถามขึ้นมา

“ก็หลานคุณลุงมันดังกัสที่พี่เล่าให้ฟังไง คนที่ไม่เอาผิดกับพี่แล้วชวนเข้าไปชมบ้านเสียอีก    เอ่อ มาเดินเล่นหรือฮะ”

“ก็ประมาณนั้นแหละ ฉันทำธุระเสร็จแล้วก็เลยเดินเล่นมาเรื่อยๆ ไม่ยักจะรู้นะว่ามีคนอยู่ที่นี่กันเยอะจัง  ”

“เรากำลังตั้งทีมซ้อมเบสบอลกันอยู่ กำลังฝึกอยู่ดีๆ ลิสลี่ดันขว้างลูกมาไกลไปหน่อย หวังว่ามันคงไม่ทำนายบาดเจ็บนะ  คือ ถ้าตอนนี้นายว่างอยู่ไม่มีอะไรจะทำ  เอ่อ…  มาร่วมเล่นกับพวกเราไหม พวกเรากำลังจะแบ่งเป็นสองทีมเพื่อแข่งกัน กำลังขาดคนอยู่พอดี  นายสนใจไหม”

อารอนมองดูลูกบอลในมือ  คิดไปว่า ก็ดีเหมือนกัน เขาไม่ได้สนุกแบบเด็กๆอย่างที่เขาเคยทำมาเกือบครึ่งเดือน การปลดปล่อยความกังวลเรื่องแม่เขาอาจทำให้เขาคิดอะไรออกบ้าง

“ตกลง แต่ ฉันเล่นไม่เป็น อะไรนะ เบบอล”

“เบสบอล  นายเล่นไม่เป็นหรือ อืม จริงสิ นายอาจเป็นคนต่างชาติที่ไม่รู้จักกีฬาชนิดนี้ก็ได้ ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันบอกวิธีให้ ไม่ยากหรอก  ไปเถอะเดี๋ยวฉันจะแนะนำเพื่อนพวกเราในกลุ่มให้รู้จัก” เอลันดาดึงมืออารอนให้เดินตามเข้าไปในสนาม   เขารู้สึกแปลกๆในขณะที่เขาสัมผัสในตัวอารอน  มันไม่ใช่ความทรงจำเพราะเขามองไม่เห็นภาพอะไรเลย   แต่เป็นบางสิ่งอย่างที่เขาไม่รู้จัก  

“นี่ ฟรอนท์ นายน่าจะรู้จักเขานะเพราะ ลิสลี่กับฟรอนท์ติดกันยังกับเงา นี่  แจ๊ด  วิลลี่ สเปล   นอร์ตัน  อัลเฟร็ด   ” เอลันดาแนะนำเพื่อนให้รู้จักทีละคน จนมาถึงเด็กหญิงคนเดียวในกลุ่ม  อารอนแปลกใจมีเด็กหญิงร่วมเล่นกับเด็กชายทั้งกลุ่ม แถมในสายตาของเขาเธอน่ารักเสียด้วยแม้จะดูเรียบๆ เชยๆ

“คนนี้ เซลิลีน พี่สาวของฟรอนท์  คงแปลกใจว่าเธอมาทำอะไรที่นี่  เซลิลีนรับอาสาเป็นผู้จัดการให้พวกเรา   คอยวางแผนการเล่นให้ สมองเธอเป็นนักจัดการชั้นยอดทีเดียว”

“ยินดีที่ได้รู้จักคะ” เซลิลีนเขย่ามือเบาๆ แล้วยิ้มให้ หน้าอารอนออกเป็นสีชมพูระเรื่อ

แล้วทั้งหมดก็ส่งเสียงโหลกเหวกเล่นกันอย่างสนุกสนาน ความรู้สึกเหนื่อยล้ากลับจางหายไป

…………………………………………………..

ที่ราบเนินเขาที่เป็นส่วนหนึ่งของบ้านโพรงกระต่าย  เป็นที่ราบโล่งที่มีเพียงกลุ่มต้นไม้ขนาดไม่ใหญ่ไม่โตนักเกาะกลุ่มกันอย่างหลวมๆ     ต้นไม้ที่เมื่อก่อนเคยอยู่แค่เลียดไปกับพื้นดินค่อยขึ้นสูงไล่เลียงกันไปตามแต่ขนาด ทุ่งหญ้าเสียดสีกันเป็นเหมือนท่วงทำนองดนตรีที่ซาบซึ้งตรึงใจยามเมื่อต้องสายลม   เกสรของพืชพรรณนานาชนิดถูกพัดมาปกคลุมสุสานไม้โอ๊คที่ตั้งอยู่บนเนินเขามาเนิ่นนานนับสิบกว่าปี   สายน้ำแสงแดดและกาลเวลาทำให้สีของเนื้อไม้สุสานซีดจางลงไป  มือของใครคนหนึ่ง ค่อยปัดเบาเศษใบไม้ และละอองเกสรออกไปจากด้านบนของสุสาน  เผยให้เห็นเจ้าของสุสาน

                                “แด่สุดที่รักของพวกเรา ผองเพื่อน ผู้เสียสละแท้จริง”

                                                    “จินนี่ วิสลี่ย์”

ธิดาคนสุดท้ายของตระกูลวีสลีย์ผู้ไม่เคยจากบ้านโพรงกระต่ายไปไหนเลย เธอยังคงรออยู่ที่นี่ เฝ้ามองพวกพี่ๆ ของเธอเติบโตขึ้น อย่างมีความสุข  รอยยิ้มสุดท้ายก่อนจากไป ตราตรึงหัวใจของทุกคนตลอดกาล  ช่อกุหลาบสีขาวบริสุทธิ์ ถูกวางไปด้านบนของสุสานแทนที่พวกเศษใบไม้ และละอองดอกไม้  ผู้มาเยือนอยู่ในชุดคลุมพ่อมด   ผู้ที่เมื่อก่อนเป็นเด็กหนุ่มที่ผอมโกโรโกโสดูเหมือนเด็กอันธพาลหรือกุ๊ยข้างถนน  และมักสวมแว่นที่แตกหักบนดวงตาสีเขียวสดใสเพราะถูกญาติผู้พี่แกล้งบ่อยๆ  ซ้ำร้ายเป็นเด็กที่แปลกกว่าใครเพราะมีรอยแผลเป็นรูปสายฟ้าฟาดอันเนื่องมาจากการรอดชีวิตอย่างไม่น่าเชื่อจากพ่อมดแสนชั่วร้าย  มาตอนนี้ แฮรี่  พอตเตอร์เติบโตเป็นพ่อมดผู้ใหญ่    ทุกอย่างย่อมเปลี่ยนแปลงไปตามวัย  รอยแผลเป็นจางๆ กลับยิ่งจางลงไปอีกโดยมีริ้วรอยของวัยกลางคนเข้ามากลบไว้  เขายืนนิ่งหน้าสุสานอย่างสงบอยู่นานแสนนานผ่านไปราวครึ่งชั่วโมงโดยไม่ขยับเขยื้อนไปไหนเลย   ใจที่ปวดร้าวภายในลึกๆเมื่อนึกถึงอดีตที่ผ่านมาหลายปีแต่มันเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นได้ไม่นาน เขารู้สึกแบบนี้เสมอแม้ว่าวันเวลามันเดินของมันมาหลายรอบแล้วก็ตาม

“เฮ้ แฮรี่   นายจะยืนอยู่อีกนานไหม  ” รอน วีสลีย์ตะโกนเรียกมาตามทางที่ตัวเองกำลังเดินขึ้นมาบนเนินเขา แฮรี่หันไปยิ้มกลับเป็นคำตอบแทน

                “ดีนและเออร์นี่ บอกว่านายมากับพวกเขาด้วย แต่ขอตัวไปทำธุระอะไรบางอย่างก่อนจะเข้าบ้านฉัน ฉันรู้อยู่แล้วว่านายต้องมาที่นี่ เลยปล่อยให้นายอยู่กับน้องสาวฉันไปก่อน แต่เฮอร์ไมโอนี่ขอให้ฉันมาตามนายไปได้แล้ว เพราะได้เวลาอาหารว่างก่อนมื้อเย็น เราเตรียมทาร์ตน้ำตาลข้นของโปรดนายไว้ด้วย ไปเถอะ”

                แฮรี่หันไปใช้มือแตะสุสานไม้โอ๊คเบา แล้วพูดอะไรบางอย่าง  ก่อนจะเดินจากมา

                “นายพูดอะไรกับจินนี่ ” รอนถามอย่างสงสัย

                “จินนี่บอกว่า ฝากเตะนายที”  แฮรี่ไล่เตะก้นรอนอย่างสนุกสนานเหมือนวันเก่าก่อนเคยเล่นกันมา   ความรักความผูกพันระหว่างเพื่อนไม่เคยเสื่อมคลายลงไป แม้ว่าทั้งคู่จะห่างกันออกไปมากก็ตาม