ในรอยภพ (พีเรียดไทย) | มี E-book

ลำดับตอนที่ #14 : แรกพบสบตา

กรองแก้วตาค้าง เธอมองหน้าชายหนุ่มที่จดจ่ออยู่ใกล้ห่างกันเพียงฝ่ามือจนเห็นนัยน์ตาคมที่มีรอยห่วง คิ้วดกได้รูป จมูกขึ้นเป็นสันและปากกระจับที่รับแนวกรามแกร่ง รอบปากก็ไร้หนวดไร้เคราเหมือนเพิ่งโกน

ยิ้มให้เธอราวดีใจหนักหนา เป็นยิ้มอบอุ่นอ่อนโยน จนเธอนึกในใจว่าทำไมฝันครั้งนี้ชัดมาก…

มากจนไม่กล้าสบตาคมเจือหวานต่อ ต้องมองรอบตัวที่กำลังนั่งกันอยู่ใต้ร่มเงาไม้ใหญ่ รอบข้างมีคนนุ่งโจง ห่มสไบ ใส่ผ้าแถบ บ้างเปลือยอกจนเห็นเต้าไม่ได้อายใคร ทรงผมโบร่ำโบราณ มีเด็กไว้ผมจุก ผมแกละ คนเฒ่าคนแก่อ้าปากแต่ละทีก็มีฟันสีออกดำๆ

กรองแก้วก้มดูร่างกายตนเองที่เปียกเป็นหมาตกน้ำพอกับสิง…

ใช่ สิงกำลังมองเธอที่มีผ้าเปียกๆ คลุมอยู่ที่จะว่าไปก็ไม่ต่างกับหญิงบางคนที่เปลือยอกล่้อนจ้อน คิดได้ดังนั้นเธอเลยยกมือปิดทันทีทั้งที่ยังสับสนมึนงงว่าตนเองแต่งตัวเป็นคนโบราณและเปียกอย่างนี้ได้อย่างไร ที่สำคัญ ‘สิง’ มาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง ฝันหรือผีหลอก!?

เมื่อมองหน้าคมคายอีก เธอจึงขนหัวลุก มองผู้คนที่ทยอยแยกย้ายจนเหลือแต่ชายที่คุกเข่าอยู่ด้วย ใกล้ๆ มีเจ้าของร่างสะโอดสะองยืนอยู่ และเมื่อครู่หญิงสาวพูดกับชายหนุ่มก่อนมองเธอด้วยสายตาขู่?

สิงบอกเชิงขอร้องว่าให้หญิงสาวกลับไปก่อนเถิด ซึ่งกรองแก้วได้แต่ฟังเฉย ไม่รู้ว่าเกิดอะไร เธอเพิ่งฝันเห็นผู้หญิงคนนี้ ยืนคุยกับแก้วที่บนสะพานแต่นึกอย่างไรก็นึกไม่ออกว่าคุยอะไร ภาพฝันเลือนราง…รู้อีกทีก็เป็นอย่างนี้ที่สิงเบือนหน้าไปทางอื่นทั้งหูแดงก่ำเมื่อเพิ่งรู้ว่าไม่ควรมองเธอตัวเปียก จึงกลายเป็นเธอเองที่สำรวจร่างกายคนหนุ่มแทนอย่างลืมตัว ถ้ายืนเต็มความสูงคงรูปร่างดีไม่น้อย ผิวออกคล้ำๆ มัดกล้ามตามกายมีพองาม หน้าตาหล่อเหลา

เครื่องหน้าชัดราวกับทะลุออกมาจากภาพวาด…

คนยังสาวและยังโสด พลันเลื่อนสายตาลงมามองอกแกร่งที่มีรอยแผลเป็น มองเรื่อยมาถึงหน้าท้องเมื่อเจ้าของร่างกายกำยำยกมือขึ้นลูบผมเปียกๆ ของตนเองจนเป็นการดึงดูดสายตา

“…!” กรองแก้วตบหน้าเรียกสติตนเองกลับคืนมาว่าเธอกำลังล่วงละเมิดคนอื่นทางสายตา

“ทำกระไรแก้ว!” สิงรีบจับมือไว้ว่าให้หยุด

เป็นสัมผัสที่ทำให้กรองแก้วตัวสั่น กลัวจนน้ำตาคลอ ยิ่งเมื่อสำรวจรอบตัวอีกครั้งแล้วพบว่าสภาพแวดล้อมไม่ได้เหมือนปัจจุบันเลยสักนิดแต่เหมือนในฝันมากกว่า เธอยิ่งใจเต้นแรงอย่างไม่อาจคุมได้

“ขวัญเอ๋ยขวัญมาหนาแก้ว”

คำว่า ‘แก้ว’ ทำเอาเธอหันกลับมาสบตาคมทันที

“พ่อแม่แก้วคงอยู่เรือน พี่จักไปคุยเรื่องเราเสียเลย พี่ทำแก้วเสียนวลแล้วมัวรีรอมิได้อีก” น้ำเสียงและสีหน้าคนพูดบอกได้ว่าสำนึกผิดมากที่ไม่รู้เรื่องอะไร เสียนวลคืออะไร ไม่เข้าใจ แต่เมื่อมองสภาพตนเองอีก รวมถึงจากสีหน้าแววตาสิงก็พอจะปะติดปะต่อได้ ว่าหรือเพราะผ้าผ่อนเธอหลุดจนเกือบเรียกเปลือย…

อาจหมายความว่าสิงกับแก้วเพิ่ง ‘ได้เสีย’ กัน?

“…!” เธอเป็นใบ้ไปเฉยๆ

ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยใกล้ชิดผู้ชายคนไหนขนาดนี้เลยเพราะยังไม่เคยมีแฟน สมัยเรียนที่วาดสรีระผู้ชายก็ยังไม่ใกล้ขนาดนี้ กับพ่อก็กอดนับครั้ง แต่นี่ทั้งเนื้อทั้งตัวสิงมีแต่โจงสั้นๆที่เปียกแนบกล้ามเนื้อ

“ค่อยยังชั่วหรือยังจักได้กลับเรือน ขี่หลังพี่มา มิเป็นไรดอกจักออกเรือนกันแล้ว ไปผลัดผ้าผลัดผ่อนเสียประเดี๋ยวจะไข้”

“ไม่ต้อง…!” กรองแก้วร้องห้ามเสียงหลงเมื่อคนพูดลุก แล้วหันหลังให้เพื่อรอให้เธอขึ้นขี่จนต่างคนต่างชะงัก

โอ้ไม่ ไม่น่ะ เป็นไปไม่ได้ เกิดเรื่องเหลือเชื่ออะไรอีก

แม่น้ำลำคลองช่างใสสะอาดปราศจากขยะ ต้นไม้ร่มรื่น วัดที่เห็นอยู่ไม่ไกลก็วิจิตรงดงามราวไม่ใช่ยุคปัจจุบัน และสิ่งที่กรองแก้วแทบจะล้มหงายหลังคือมีเด็กน้อยผมจุกวิ่งขี่ม้าก้านกล้วยผ่านมาร้องฮี่กับๆ สมัยนี้ยังมีเด็กมัดผมจุกและเล่นอะไรแบบนี้อยู่ด้วย? อยากคิดว่าเธอเดินหลงมาอยู่ในรายการแกล้งคน แต่อะไรหลายๆ อย่างก็บอกว่าไม่ใช่โดยเฉพาะเจ้าของร่างผึ่งผาย

“ไหวหรือไม่” สิงถามอีกที่หมายถึงว่า รีบกลับเรือนกันเถอะ

ฟังแล้วกรองแก้วน้ำตาเคลือบคลอ ไม่กล้าพูดอะไร รู้แค่ต้องทำตัวให้แนบเนียนเพราะสิงคงไม่รู้ว่ามีบางอย่างที่ไม่เหมือนเดิม เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่เขากำลังเรียก ไม่ใช่แก้ว ไม่รู้เลยว่ามาอยู่ในร่างแก้วได้อย่างไรมันคือความฝันหรืออะไร

“ขวัญหายอยู่หรือไร ตกน้ำตกท่าได้อย่างไรเล่า”

แก้วกับเธอตกน้ำเหมือนกันงั้นเหรอ

เธอถูกรถเฉี่ยวชนจนร่างกลิ้งมาตกคลอง แล้วทำไมฟื้นมาเป็นอย่างนี้ไม่อยู่ที่โรงพยาบาล ไม่ก็ศาลาวัด หรือว่าจะสลบจนฝันไปเรื่อย

“พี่หาได้เจตนาจับต้องตัวแก้ว แต่หากมิทำ แก้วก็จะมิฟื้นคืน ผ้าผ่อนท่อนสไบแก้วหายไปกับน้ำ พี่อุ้มแก้วมาทั้งอย่างนั้น…”

เป็นการบอกพอได้ยินราวกลัวใครแอบฟัง

“ป่านนี้คงเอาไปพูดกันทั่ว พี่มิยอมให้แก้วเป็นขี้ปากคนดอก”

อ๋อ เสียนวล หมายถึงว่าสิงได้เห็นสภาพที่ไม่เรียบร้อย รวมถึงจำต้องแตะเนื้อต้องตัวแก้วเพื่อช่วยเหลือจากการจมน้ำ?

กลายเป็นว่าการนั่งนิ่งของเธอทำให้เจ้าของนัยน์ตาคมมองจับสังเกตว่าเป็นอะไร มองอย่างห่วงเมื่อเธอตัวสั่นไม่หายที่สิงเข้าใจว่าหนาวถึงชั่งใจอยู่ครู่ ก็เอื้อมมือมาจับผ้าห่อกายให้อย่างมิดชิดกว่าเดิม

กรองแก้วจำต้องปล่อยให้ทำตามใจ เมื่อรับรู้ถึงความเป็นห่วง

โธ่เอ๊ย ใครก็ได้ปลุกเธอตื่นที สิงกำลังจะพาไปเรือนอยู่เดี๋ยวนี้ที่ต้องเจอใครอีกบ้าง เขาจะพากันจับพิรุธได้หรือเปล่าว่าเธอไม่ใช่แก้ว

“ถ้าแก้วเป็นกระไรไป พี่คงเสียใจ”

“…”