ในรอยภพ (พีเรียดไทย) | มี E-book

ลำดับตอนที่ #13 : แม่หญิงพริ้ม

พริ้มรู้สึกวิงเวียนจะเป็นลมขึ้นมาจริง เมื่อร่างที่ลอยคออยู่ในน้ำพลันจมหายไปต่อหน้าต่อตา เธอเลยตัวสั่นทำกระไรมิถูก เพียงอยากแกล้งให้เปียกปอนได้อับอายสายตาผู้คนระหว่างทางกลับเรือน สาวสะพรั่งดีนักมิใช่หรือไร ก็แบ่งปันให้พวกผู้ชายมันดูเล่นเห็นจะดี!

แต่เสียงตีน้ำกระเสือกกระสนเมื่อครู่นี้ ก็ทำให้ภาพวัยเด็กยามเธอวิ่งเล่นกับผู้จมน้ำหวนมาพร้อมร่างจมหาย เธอเพิ่งรู้ว่าหญิงสาวผู้อ่อนวัยกว่าและเรือนอยู่ติดคลองว่ายน้ำมิแข็งจนช่วยเหลือตนเองยังมิได้ หากแก้วตายก็หมายความว่าเธอทำใช่หรือไม่

ไม่…ไม่จริง เธอหาได้ทำ เธอไม่ได้ทำ เธอไม่รู้ไม่เห็น ไม่รู้เรื่อง!

ความหวาดกลัวทำให้พริ้มรีบเดินไวๆ เพื่อจะไปให้พ้นๆ จากสะพาน เธอจะกลับเรือนประเดี๋ยวนี้ มิอยากรับรู้กระไรอีก

แต่กลับมีคนผ่านมาพอดีให้เธอหลบ

คุณพระคุณเจ้า! บุญแก้วคงยังมีแต่เวรกรรมดูจะตามเธอทันเสียแล้วเมื่อชายหนุ่มผู้กำลังตรงมาทำให้พริ้มตัวสั่นหนักกว่าเก่า ช่างประจวบเหมาะกระไรถึงเพียงนี้

“ช่วยด้วยจ้ะ!” เธอตัดสินใจออกจากที่ซ่อน แล้วชี้มือไปยังจุดที่มีคนจมน้ำ เมื่อเจ้าของร่างกำยำได้ยินดังนั้นเลยไม่รีรอ

“แก้วจมน้ำจ้ะพี่สิง! ฉันผ่านมาเห็นจ้ะ!”

พวงปลาในมือแกร่งตกลงพื้นทันที เขารีบกระโจนลงน้ำ ไปดำผุดดำว่ายเหมือนลืมว่าแผลตนเองเพิ่งหาย โดยมีเธอยืนริมตลิ่งทั้งตัวสั่นเทิ้มหลายความรู้สึกประดังประเด ทั้งกลัวแก้วตาย และกลัวแก้วรอดพอๆ กัน กลัวจะฟ้องเรื่องนี้แก่ชายผู้กำลังลงงมหา…!

นอกจากรักมิสมหวังแล้ว ครานี้เธอคงได้ความเกลียดชังด้วย

รู้แล้วว่าเขารักแก้ว เธอรู้แล้วจากสีหน้าจะเป็นจะตายของเขายามโผล่พ้นมาจากน้ำ แล้วร้องเรียกหาหญิงรักไม่ขาดปาก ก่อนจะดำไปอีกโดยครั้งนี้หายไปสักพักจนพริ้มใจคอไม่ดี

และแล้วเขาก็โผล่พรวด โดยมีร่างของคนจมน้ำถูกโอบรอบคอพาลอยเข้าฝั่งอย่างร้อนอกร้อนใจ

เขารีบอุ้มร่างเปียกปอนมานอนหงายที่บนดิน

ครั้นเห็นหน้าขาวซีดของหญิงผู้อ่อนวัยกว่า พริ้มก็ต้องยกมือปิดปากมิอาจร้องไห้ให้ใครเห็น ขณะเดียวกันเธอก็มองชายหนุ่มแตะต้องหน้าหญิงผู้เป็นดวงใจของเขาที่ไร้การตอบสนอง เห็นดังนั้นเขาจึงตัดสินใจอุ้มร่างเกือบเปลือยพาดบ่า

พาวิ่งกระทุ้งๆหวังเอาน้ำออกจนเป็นภาพที่เธอยิ่งร้องไห้กับสิ่งที่ตนเองทำลงไป ได้แต่มองเขาวิ่งแบกร่างหญิงรัก โดยหาได้สนใจว่าใครที่เพิ่งผ่านมาจะคิดอย่างไร

เริ่มมามุงจากหนึ่งเป็นสอง สาม สี่ จึงมีเสียงเอะอะตกใจตามๆ กันพร้อมกับมีเสียงสำลักน้ำ ไอดังโขลกๆ

เขาประคองร่างว่าที่แม่เรือนมานอนพื้นดังเดิม แล้วรีบแกะผ้าเคียนเอวห่อกายให้อย่างหวงแหน แต่ผ้าก็แสนเปียกจนไม่อาจปกปิดความสาวของคนรักได้แต่อย่างใด สไบที่หลุดลอยไปกับน้ำทำให้เหลือแต่ผ้าคาดอกในสภาพดูไม่ได้ จนแล้วจนรอดเขาจึงขอใช้อ้อมแขนกอดหญิงรักไว้เมื่อผู้คนที่มาใหม่พากันยืนดู

บ้างรู้ว่าเขาช่วยแก้ว

บ้างก็ว่าเขากับแก้วมาพลอดรักกัน บัดสีบัดเถลิง

ใช่ บัดสีบัดเถลิงจริงๆ กับสิ่งที่เขาทำ เห็นแล้วเหมือนมีใครเอามีดมาเชือดเฉือนดวงใจให้พริ้มจับจ้องคนเป็นสาว ที่หน้าเริ่มมีสีเลือดฝาดมิได้ซีดขาวราวคนตายอย่างก่อนหน้า

“แก้ว!” เขาเรียกหญิงรักที่คอพับคออ่อน

หาได้ใส่ใจคำใครต่อใครที่ว่าบัดสีเพราะเขาตั้งใจจะไปขอแก้วในวันสองวันนี้อยู่แล้ว เพิ่งบอกเธอเมื่อเช้าราวกับรู้ว่าคิดกระไรจึงตัดเยื่อใยไมตรีกันด้วยการพูดให้เจ็บช้ำน้ำใจ

อยากรู้จริงว่าไปรักใคร่กันตั้งแต่เมื่อใด

แก้วงามกว่าเธอรึก็หาไม่ หรือเพราะแก้วยังอ่อนเยาว์อ่อนวัย?

เร็วเสียจริง เร็วจนเธอไม่ทันเตรียมใจ

ลำพังตอนนี้เขาก็แทบมิได้สนใจใยดีอยู่แล้ว ขนาดไปดูแลถึงในห้องก็มิเคยเผลอไผลแล้วหากรู้ว่าที่แก้วต้องตกน้ำตกท่าเกือบตายเป็นเพราะใคร เขาจะมิพานโกรธเกลียดเธอเข้าไส้เลยหรือไร

พริ้มคิดขณะมองชายผู้อยู่ในใจ กอดหญิงสาวที่เธอกลั่นแกล้งจนเกือบได้ถึงแก่ความตายไว้อย่างใจหาย เขาเรียกให้คืนสติโดยใช้มือแกร่งลูบผมเปียกๆ ขณะเดียวกันก็มิอยากให้ใครเห็นแก้วในสภาพน่าอายจึงมิยอมออกห่างจากกายสาว…!

มิคิดเลยว่าชายที่ได้เห็นสภาพนี้ของแก้ว จะเป็นเขา เธอไม่คิดเลยว่าทุกอย่างจะกลับตาลปัตร

ไม่นานก็มีเสียงไอจากคนเกยคางอยู่บ่าแกร่ง เร่งให้เขาจับไหล่เพื่อมองหน้าของคนเพิ่งฟื้นคืนมาจากความตาย

“พี่เองแก้ว มิต้องกลัวนะเจ้า”

____________

คนสมัยก่อนจะมีความเชื่อเรื่อง 'มารผจญ' และเหตุเพศภัยที่จะเกิดก่อนวันสำคัญอย่างการบวชหรือแต่งงานค่ะ ห้ามเดินทางไกล ห้ามไปไหนไกลอะไรแบบนี้ที่จริงๆ แล้วก็เพราะกลัวว่าในวันสำคัญนั้นทางคู่บ่าวสาวจะเกิดอุบัติเหตุหรือมีเหตุร้ายใดๆ เกิดขึ้นก่อนจนไม่ได้แต่งประมาณนั้นค่ะ