Cheesecake Cafe by Jung Daehyun

ลำดับตอนที่ #15 : [SF] LoDae - LIKE

 

#### T A L K ####

วันนี้ที่ลงฟิค ไม่มีอะไรมากหรอก ลงฟิคฉลองวันเกิดตัวเองครับ ฮิ้ววววว แก่ขึ้นอีกปีแล้วนะต้าเหมียว

อยู่กับน้องแดฮยอน อยู่กับบีเอพีและเบบี้ไปนานๆล่ะ มีความสุขเยอะๆ มีตังค์เยอะๆไว้เปย์น้องแดฮยอน

แล้วก็ขยันๆลงฟิค ไม่ดองฟิคด้วยน๊าาา #คนอะไรอวยพรตัวเอง 

ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จริงๆจะลงฟิคอีกเรื่องนึงแหละ แต่! เก็บไว้ก่อนครับ

มันออกจะเรทนิดนึง(?) Pillow Talk ไง จะเรื่องอะไรล่ะ

ต้าเหมียวควรพักเรื่องกามๆมาลงเรื่องใสๆบ้าง

เอาล่ะ ไปอ่านฟิคกันเต๊อะ!!!

ป.ล. ฟิคเรื่องนี้มีคำว่า ชอบ ทั้งหมดกี่คำ??

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

เคยรู้สึก ‘ชอบ’ ใครสักคนมั้ยครับ?

‘ชอบ’ เพราะเขาร้องเพลงเก่ง

‘ชอบ’ เพราะเขาเป็นคนน่ารัก ร่าเริง สดใส

‘ชอบ’ เพราะเขาเป็นคนยิ้มเก่ง มนุษย์สัมพันดี

‘ชอบ’ เพราะเขาขี้อ้อน แถมยังขี้เหงาอีกด้วย

‘ชอบ’ เพราะเขาซุ่มซ่าม และยังมีความเป็นเด็กอยู่ในตัว แม้ว่าเขาจะอายุมากกว่าผมก็ตาม

‘ชอบ’ เพราะเขากินเก่ง แถมยังพูดไม่หยุด

ฯลฯ

แล้วคุณล่ะครับ เหตุผลที่จะทำให้คุณ ‘ชอบ’ ใครสักคนน่ะคืออะไร?

ครับ... ผมมีคนที่ ‘ชอบ’ แล้วล่ะ

และเหตุผลที่ทำให้ผม ‘ชอบ’ เขา ก็คือเหตุผลที่ผมได้พูดไปแล้วข้างต้น แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลหลักที่ทำให้ผม ‘ชอบ’ เขาหรอกนะครับ เพราะเหตุผลหลักที่ทำให้ผมชอบเขาก็คือ...

ผมชอบที่เขาเป็นเขา...

ผมชื่อ ชเวจุนฮง ทุกคนคงรู้จักผมดีในชื่อของ เจลโล่ มังเน่แร๊ปเปอร์ของบีเอพี หนุ่มผิวขาว สูงชะลูดมาดนายแบบ ที่มีรอยยิ้มน่ารักๆและกล้ามแน่นๆไว้ฆ่าแฟนๆ ผมไม่ได้โอเวอร์เลยนะครับ ก็เหล่าแฟนๆพูดแบบนั้นกันจริงๆ หรือว่าคุณจะเถียงผมล่ะ?

ถึงผมจะไม่เคยเดท แต่ก็ใช่ว่าผมจะไม่รู้จักความรักนะครับ ผมรู้จักมันดี เพราะแฟนๆมีมันให้ผมเยอะแยะจนผมแทบจะรับไว้ไม่หมดเลยล่ะ และถึงแม้ว่าผมจะไม่เคยเดท แต่ก็ใช่ว่าผมจะไม่สนใจใครนะครับ อย่างที่บอกไปนั่นแหละ ผมมีคนที่ผมชอบอยู่แล้ว...

ตกใจกันมั้ยครับ?

อยากรู้มั้ยว่าคนที่ผมชอบ เขาเป็นใคร?

ขยับมาใกล้ๆสิครับ ผมจะบอกความลับของผมให้ฟัง แต่ต้องสัญญานะครับว่าจะไม่บอกใคร

.

.

.

.

คนที่ผมชอบน่ะ เขาชื่อ ‘จองแดฮยอน’ ครับ J

ตกใจใช่มั้ย? คุณฟังไม่ผิดหรอก คนที่ผมชอบคือ พี่แดฮยอน พี่สามเมนโวคอลของวงคนนั้นแหละครับคือคนที่ผมชอบ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมเริ่มมองเขาต่างจากพี่ๆคนอื่นตอนไหน? และเริ่มชอบเขาตั้งแต่เมื่อไหร่?

แต่ที่ผมรู้ตอนนี้และมั่นใจมากๆก็คือ ผมโคตรชอบพี่แดฮยอนเลย

“ทำอะไรอยู่น่ะจุนฮง?”

ผมรีบปิดไอดารี่ของตัวเองทันทีเมื่อคนที่ผมกำลังนินทาลงในสมุดเล่มโปรดเดินมานั่งใกล้ๆ ก่อนจะทำท่าทีว่ากำลังสนใจกับสิ่งที่ผมทำอยู่ ตากลมโตมองมาทางผม พร้อมกับริมฝีปากอิ่มๆชวนจูบระบายยิ้มให้ผมเล็กน้อยพอทำให้ผมใจเต้นผิดจังหวะได้

“ก็... กำลังเขียนอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะครับ”

“เนื้อเพลงใหม่เหรอ?”

“เปล่าหรอกครับ ไดอารี่น่ะ”

“โตขนาดนี้แล้วยังเขียนไดอารี่อยู่อีกเหรอ? ยังไงก็ยังไม่ทิ้งความเป็นเด็กสินะ”

พี่แดฮยอนพูดพลางหัวเราะเบาๆ ผมชอบทุกครั้งที่พี่แดฮยอนยิ้มหรือหัวเราะ มันเหมือนโลกทั้งใบของผมสดใสขึ้นมาทันที แค่จ้องมองเท่านั้น ต่อให้เจอปัญหามาแค่ไหน แค่ได้เห็นรอยยิ้มของพี่แดฮยอน ก็ทำให้ผมลืมเรื่องร้ายๆได้ราวกับว่าพี่แดฮยอนมีเวทย์มนต์ ผมชอบรอยยิ้มของพี่แดฮยอนจริงๆนะครับ

“ผมโตแล้วนะพี่แดฮยอน ผมไม่เด็กแล้ว โตกว่าพี่ตั้งเยอะ”

ผมโตจนสามารถเป็น ผ... แฟนพี่ได้แล้วนะครับพี่แดฮยอน

“โตแค่ตัวน่ะสิ พี่เอานมกับขนมปังมาให้ เห็นนายยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้า เดี๋ยวจะปวดท้องเอา”

พี่แดฮยอนพูดพลางเปิดขวดนมแล้วยื่นมาให้ผม อยากจะบอกพี่แดฮยอนจังว่าแค่รอยยิ้มหวานๆของเขาก็ทำให้ผมอิ่มแล้วล่ะครับ ผมเอื้อมมือไปรับขวดนมจากพี่แดฮยอนโดยไม่ลืมฉวยโอกาสกุมมือเล็กๆนั้นเอาไว้ด้วย ผมจ้องตาโตๆที่กระพริบมองผมปริบๆด้วยสายตาที่พยายามสื่อว่าผมชอบเขามากแค่ไหน?

“จ... จุนฮง”

“ป้อนผมหน่อยสิครับ”

แก้มกลมๆของพี่แดฮยอนขึ้นสีชมพูจางๆอย่างน่าเอ็นดู ผมต้องใช้ความอดทนมากขึ้นทุกวันเพื่อยับยั้งชั่งใจตัวเองไม่ให้จับคนตรงหน้าเข้ามาฟัด ผมว่าความอดทนของผมต้องหมดลงในสักวันแน่ๆ ถ้าพี่แดฮยอนยังทำตัวน่ารักเสมอต้นเสมอปลายอยู่แบบนี้

พี่แดฮยอนลังเลเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆยกขวดนมขึ้นจ่อปากผมโดยที่ยังมีมือของผมกุมอยู่แบบนั้น ผมมองพี่แดฮยอน เก็บรายละเอียดของเขาทุกๆการกระทำ ผมไม่เคยเบื่อเลยจริงๆกับการมองคนๆนี้ จะให้ผมนั่งมองหน้าเขาเป็นวันๆผมก็ทำได้

“พ... เพิ่งนึกได้ว่ามีเรื่องจะต้องคุยกับยองแจ นายจัดการตัวเองต่อนะ พี่ไปล่ะ”

พี่แดฮยอนพูดเร็วๆก่อนจะยัดขวดนมใส่มือของผมแล้วรีบเดินออกไปทันที ผมยิ้มตามให้กับร่างเล็กๆที่ไม่ว่าจะเคลื่อนไหวหรืออยู่ในอิริยาบถไหนก็ชวนเอ็นดูไปหมด พี่แดฮยอนน่ารัก ไม่ว่าจะถามผมกี่ครั้งผมก็ยังยืนยันคำเดิม ไม่ว่าจะทำอะไรก็น่ารัก และจะน่ารักมากเข้าไปอีกโดยเฉพาะเวลาอยู่กับ... ผม

อา... ผมว่าผมจะต้องคลั่งตายเพราะพี่แดฮยอนเข้าสักวันแน่ๆ

ผมชอบมองพี่แดฮยอน... มองอยู่นั่น มองทุกครั้งที่มีโอกาส มองจนบางทีพี่ฮิมชานก็แซวบอกให้ผมจับพี่แดฮยอนกินเข้าไปเลย จะให้ผมนั่งมองพี่แดฮยอนเป็นวันผมก็ทำได้นะครับ จะให้ทำยังไงล่ะก็คนมันชอบนี่นา เหมือนจะเป็นโรคนะแต่ผมหยุดมองพี่แดฮยอนเขาไม่ได้จริงๆ มองจนบางทีก็รู้ว่ามันมากเกินไป แต่พี่แดฮยอนน่ะ จะให้ละสายตาไปมันทำไม่ได้ ก็พี่เขาทำอะไรก็ดึงดูดสายตาไปหมด ไม่ว่าจะเป็นตอนยิ้ม ตอนหัวเราะ ตอนทำหน้าตื่นเต้นตกใจ หรือตอนที่เผลอเบะปากคว่ำปากเพราะถูกขัดใจ ไม่ว่าจะทำแบบไหนมันก็ชวนมองไปหมดจริงๆ จนบางครั้งผมต้องแอบถ่ายรูปเก็บความน่ารักเหล่านั้นเอาไว้เงียบๆ เผื่อวันไหนที่เขาไม่อยู่ผมจะได้มีอะไรไว้ดูต่างหน้าแก้คิดถึง

ผมอยากมองพี่แดฮยอนแบบนี้ไปนานๆ อยากมีพี่เขาไว้ให้ผมมองไปนานๆ

“นายจะจ้องหน้าพี่อีกนานมั้ยจุนฮง?”

พี่แดฮยอนลดสมาร์ทโฟนที่อยู่ในมือลงก่อนจะหันมาถามผมเรียบๆ ผมส่งยิ้มให้เป็นคำตอบแต่ก็ยังคงจ้องหน้าเขาอยู่อย่างนั้นอย่างไม่คิดจะหลบสายตาไปไหน จนคนโดนจ้องต้องถอนสายตาไปเองพร้อมกับแก้มเนียนๆที่เริ่มขึ้นสีจางๆ

“พี่แดฮยอนรู้ตัวมั้ยครับว่าตัวเองน่ารัก?”

ผมถามออกไปด้วยคำถามเดียวกันกับที่อยู่ในใจของผมตอนนี้ เรียกให้คนตรงหน้าของผมหน้าขึ้นสีเข้าไปอีก ตากลมที่ดูเลิ่กลั่ก ปากอิ่มที่เม้มเข้าหากัน ทุกอย่างที่ประกอบกันขึ้นมาเป็นจองแดฮยอนดูลงตัวไปหมด ผมชอบเขามากจนแทบจะเก็บอาการเอาไว้ไม่ไหวแล้ว

“พ... พูดบ้าอะไรของนาย?”

 “ผมพูดจริงๆนะครับ พี่แดฮยอนน่ะน่ารัก”

“ทำไมโตแล้วเป็นคนแบบนี้เนี้ย?”

พี่แดฮยอนจุ๊ปากจิ๊กจั๊กก่อนจะทำเป็นเล่นสมาร์ทโฟนของตัวเองต่อ ผมได้แต่มองคนเป็นพี่ที่ตัวเล็กกว่าด้วยความเอ็นดูก่อนจะย้ายตัวเองมานั่งฝั่งเดียวกับคนตัวเล็กที่เอาแต่สนใจเกมที่ตัวเองกำลังเล่น

“พี่แดฮยอนครับ ผมมีอะไรจะปรึกษา”

ปรับน้ำเสียงให้จริงจังขึ้นเพื่อเรียกความสนใจจากคนที่เอาแต่รัวสมาร์ทโฟนของตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตาย พี่แดฮยอนพยักหน้ารับแต่ตากลมๆนั่นยังคงจ้องหน้าจอสี่เหลี่ยมไม่ละสายตา

“ถ้าพี่เกิดชอบใครคนหนึ่งขึ้นมา... พี่จะเลือกเก็บไว้หรือเลือกที่จะบอกเขาครับ?”

คำถามของผมทำเอาพี่แดฮยอนถึงกับชะงักทันที ตากลมๆที่เงยขึ้นมามองสบกับผมนั้นทำให้ผมเดาความหมายไม่ออกว่าพี่ตัวเล็กคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่? ก่อนที่เจ้าตัวจะแสร้งยิ้มขึ้นมา

“ถามแบบนี้... กำลังชอบใครอยู่รึไง?”

“ก็... จะว่าแบบนั้นก็ได้ครับ”

พี่แดฮยอนลดสมาร์ทโฟนของตัวเองลงอีกครั้ง ตากลมๆหลุบลงพร้อมคางที่แทบจะชิดอก พี่แดฮยอนเงียบไปนานจนผมเริ่มจะใจเสีย แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร คนตัวเล็กก็เงยหน้าขึ้นมายิ้มตาหยีส่งให้กับผม

“ด... ดีใจจัง มังเน่ของเรารู้จักความรักแล้ว”

ผมเคยบอกมั้ยครับว่าพี่แดฮยอนโกหกไม่เก่ง? ถึงแม้ว่าปากของเขาจะกำลังโกหกอยู่ แต่สีหน้าและแววตาของพี่แดฮยอนเป็นอะไรที่ปิดไม่เคยมิดเลย อย่างแววตาเศร้าๆในตอนนี้ที่ไม่ได้ดีใจเหมือนที่ตัวเองกำลังพูดเลยสักนิด

“พี่ไม่ตอบคำถามผม”

ผมยังคงทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ต่อไปทั้งๆที่ในใจอยากจะดึงเอาคนตัวเล็กเข้ามากอดแล้วจัดการฟัดหนักๆให้หายหมั่นเขี้ยวก็เถอะ

“ก็... คงจะบอกมั้ง”

พี่แดฮยอนตอบผมหลังจากเงียบไปได้สักพัก ตากลมโตหลุบลงเพื่อหลบตาของผมอีกครั้ง ผมไม่ชอบเลยเวลาที่พี่แดฮยอนอยู่ในอาการเหมือนลูกแมวหงอยแบบนี้ แต่ถึงอย่างนั้นมันกลับชวนให้เอ็นดู ชวนให้แกล้งต่อไปถึงแม้ว่าคนตรงหน้าจะทำขอบตาแดงๆเหมือนพยายามกลั้นน้ำตาอยู่ก็ตาม

จะผิดมั้ยครับถ้าผมจะคิดเข้าข้างตัวเองว่าที่พี่แดฮยอนทำท่าเหมือนกำลังจะร้องไห้นั่นมันเป็นเพราะผม?

“ทำไมถึงบอกล่ะครับ? พี่ไม่กลัวผิดหวังเหรอ?”

พี่แดฮยอนเงียบลงอีกครั้งอย่างใช้ความคิด ริมฝีปากอิ่มที่ผมคิดอยากลองชิมอยู่หลายครั้งเม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง ตากลมโตนั่นไม่ยอมสบตาของผมเลยสักนิด แก้มเนียนขึ้นสีเล็กน้อยอย่างน่ารัก ทำเอาคนที่มองอยู่อย่างผมหัวใจเต้นผิดจังหวะขึ้นมาได้อีกครั้ง

“ก็ในเมื่อเลือกที่จะชอบแล้ว ก็ต้องชอบให้ถึงที่สุดสิ บอกออกไป... ไม่ต้องทรมานว่าเขาจะชอบหรือไม่ชอบเราตอบ ถ้าเขาชอบเราเหมือนกัน ก็จะได้เริ่มต้นความสัมพันกันเร็วข้น มีความสุขร่วมกันเร็วขึ้น แต่ถ้าคำตอบคือไม่... ก็แค่ทำใจ อย่างน้อยเราก็ได้รู้คำตอบ จะได้ไม่ต้องเสียเวลาชอบ... คนที่เขาไม่ได้ชอบเราอีก”

พี่แดฮยอนพยายามบังคับเสียงของตัวเองให้เป็นปกติ ทั้งๆที่ตอนนี้ตัวเองก็ร่ำๆจะร้องไห้อยู่แล้ว เห็นมั้ยครับ ผมบอกแล้วว่าพี่แดฮยอนน่ารัก เหมือนเด็กน้อยที่ทำให้ผมอยากปกป้องอยู่ตลอดเวลา

ชอบ... ชอบคนๆนี้มากเหลือเกิน

“มีอะไรจะถามอีกมั้ย?”

ผมทนดูท่าทางหงอยๆของพี่แดฮยอนไม่ได้อีก จึงจัดการรวบเอาตัวเล็กๆของคนอายุมากกว่าขึ้นมานั่งบนตักของตัวเอง สองแขนล็อคตัวพี่แดฮยอนเอาไว้แน่นก่อนจะเกยคางของตัวเองลงบนไหล่เล็กลู่นั่นอย่างที่ผมชอบทำ

พี่แดฮยอนดูเหมือนจะตกใจกับการกระทำของผม แต่ผมไม่ปล่อยให้เขาได้ตกใจนานหรอกครับ ผมกระชับกอดคนตัวเล็กที่อยู่บนตักของตัวเองให้แน่นเข้าไปอีก ตัวเล็กบาง ถึงแม้ว่าจะสูงถึง 180 ก็เถอะ แต่กลับเหมือนว่าพี่แดฮยอนจะจมหายเข้าไปกับอกของผมได้ทุกเมื่อ เมื่อโดนผมกอดอยู่แบบนี้

“จ... จุนฮง”

“แล้วถ้าผมถามออกไป ผมจะผิดหวังมั้ยครับ?”

ผมถามพลางเกลี่ยริมฝีปากของตัวเองไปตามสันกรามและซอกคอเนียนของคนที่อยู่ในอ้อมแขน พี่แดฮยอนเบี่ยงหน้าหลบริมฝีปากของผมพร้อมกับดิ้นขลุกขลักเพราะหวังจะให้หลุดจากพันธนาการนี้

“ผิดหวังเรื่องอะไรล่ะ? จุนฮงพอแล้ว หยุดแกล้งพี่ได้แล้ว”

“ผมไม่ได้แกล้งนะครับ ผมทำจริงๆ”

“จุนฮงปล่อยนะ เดี๋ยวเมมเบอร์คนอื่นมาเห็น”

“พี่ก็หยุดดิ้นก่อนสิครับ ถ้าพี่หยุดดิ้นให้ผมถามดีๆ ผมจะปล่อยพี่”

ผมฉวยโอกาสหอมแก้มเนียนนั้นไปหลายครั้งก่อนจะยื่นข้อเสนอให้กับพี่แดฮยอน และนั่นก็ทำให้พี่แดฮยอนถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วยอมนั่งนิ่งๆให้ผมกอดในที่สุด

“จะถามอะไรล่ะ?”

ผมจับคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนตักให้หันมาเผชิญหน้ากับตัวเอง โดยที่วงแขนของผมยังคงล็อคเอวคนตัวเล็กเอาไว้เพื่อป้องกันไม่ให้เขาลุกหนีผมไปไหนได้

“ผมจะผิดหวังมั้ยครับพี่แดฮยอน?”

“ผิดหวังเรื่องอะไร? ถ้าเรื่องคนที่นายชอบ นายต้องไปถามเขาเองไม่ใช่มาถามพี่”

“ถามพี่นั่นแหละถูกแล้วครับ”

“แล้วทำไมต้องมาถามพี่ด้วย?”

“ก็คนที่ผมชอบน่ะ คือพี่ยังไงล่ะครับ”

“....ห๊ะ?”

ผมแอบขำกับท่าทีของพี่แดฮยอนที่ดูจะตกใจไม่น้อยกับคำสารภาพของผม ไม่อยากเก็บเอาไว้แล้วล่ะครับเรื่องที่ผมชอบพี่แดฮยอน ผมคงทนเก็บมันไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว

เมื่อไม่เห็นว่าพี่แดฮยอนจะพูดอะไรต่อ ผมจึงหอมแก้มเนียนที่แอบป่องพองนั้นไป 1 ทีอย่างรู้สึกหมั่นเขี้ยว พี่แดฮยอนยังคงกระพริบตาปริบๆมองผมอยู่อย่างนั้น ผมจึงเริ่มพูดต่อ

“ผมชอบพี่นะครับพี่แดฮยอน ชอบจริงๆ ชอบมากๆ ชอบจนรู้สึกจะบ้าตายอยู่แล้ว ชอบมากจนคิดว่าผมคงทนไม่ได้ถ้ามีคนอื่นที่ชอบพี่เหมือนกับผมมาบอกชอบพี่ ทำดีกับพี่แล้วเอาพี่ไปจากผม...”

“....”

“ถ้าเป็นแบบนั้นผมคงไม่ยอม”

“......?!”

“ผมถามไปแล้ว แล้วคำตอบสำหรับผมล่ะครับ? ช่วยตอบผมได้มั้ยครับพี่แดฮยอนว่าผมจะสมหวังหรือผิดหวัง?”

ผมกระชับกอดพี่แดฮยอนที่เอาแต่นิ่งเงียบไม่พูดไม่จา ร่างกายเล็กสั่นน้อยๆพอเอ็นดู ก่อนจะทำเอาผมตกใจ ตั้งตัวไม่ทันเพราะอยู่ๆคนตัวเล็กที่อยู่บนตักของผมก็ร้องไห้ออกมา พร้อมกำปั้นที่รัวลงมายังแขนของผมไม่หยุด

“นายมัน... บ้าที่สุดเลยจุนฮง ทีหลังอย่าเล่นแบบนี้อีกนะ”

“อ่ะ! เป็นอะไรไปครับพี่แดฮยอนของผม? ร้องไห้ทำไม?”

อา... ผมทำอะไรผิดรึเปล่าครับเนี้ย? ผมรวบข้อมือเล็กของพี่แดฮยอนเอาไว้ก่อนจะกอดคนตัวเล็กเอาไว้แน่น ปล่อยให้พี่แดฮยอนร้องไห้กับอกของผมให้พอ ผมโยกตัวไปมาอย่างต้องการปลอบประโลมคนที่อยู่ในอ้อมกอดของผมให้สงบลง

“อยู่ๆก็มาบอกว่ามีคนที่ชอบแล้ว นายรู้มั้ยว่าพี่รู้สึกยังไง? แล้วอยู่ดีๆก็มาบอกว่าชอบพี่ นายมันบ้ารู้มั้ยชเวจุนฮง นายมันบ้าที่สุดเลย”

พี่แดฮยอนพูดอู้อี้อยู่กับอกของผมโดยไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตาผมเลยสักนิด ผมจับไหล่แคบนั่นดันออกห่างจากตัวก่อนจะปาดน้ำตาออกจากใบหน้าสวยนั่นเบาๆ

พี่แดฮยอนน่ารัก ขนาดตอนร้องไห้ก็ยังน่ารัก แม้ว่าเขาจะดูเข้มแข็งแต่ก็ต้องการการปกป้อง แม้ว่าจะอายุมากกว่าผม แต่ก็ยังมีความเด็กกว่าผมในหลายๆเรื่อง พี่แดฮยอนน่ะเหมาะที่จะถูกปกป้องมากกว่าไปปกป้องคนอื่นเขา

เหมาะ... ที่จะให้ผมปกป้องมากที่สุดแล้ว

“แล้วคำตอบของผมล่ะครับพี่แดฮยอน? ชเวจุนฮงคนนี้สมหวังหรือผิดหวังกันนะ?”

เป็นอีกครั้งที่พี่แดฮยอนก้มหน้างุดเพื่อซ่อนแก้มแดงๆให้พ้นจากสายตาของผม มือเล็กที่หลุดจากการเกาะกุมของผมแล้วยกขึ้นเช็ดน้ำตาตัวเองจนแห้ง ปากอิ่มพูดงึมงำราวกับกำลังตอบคำถามตัวเอง แต่ผมกลับได้ยินชัดเจนด้วยระยะห่างที่มีไม่มากในตอนนี้

“...อือ”

“อะไรนะครับ?”

ผมยังเลือกที่จะแกล้งคนตัวเล็กต่อไป ก็เวลาที่พี่แดฮยอนเขินอายมันเป็นอะไรที่น่ารัก ชวนให้จับมาฟัดที่สุดแล้วนี่ครับ พี่แดฮยอนช้อนตากลมๆขึ้นมามองสบกับผมอีกครั้ง ปากอิ่มเอ่ยขึ้นมาช้าๆแต่กลับชัดเจนสำหรับผม

“อือไง... นาย... สมหวัง”

ผมยิ้มกว้างออกมาอย่างคนดีใจ ผมดีใจมากๆเมื่อคนที่ผมชอบเขาก็ชอบผมเหมือนกัน ผมยังคงยืนยันคำเดิมว่าผมชอบพี่แดฮยอน ชอบมากๆ ชอบมากที่สุดเลยล่ะ

ไม่ใช่ว่าจะเป็นใครก็ได้ แต่ต้องเป็นคนนี้ และแค่คนนี้เท่านั้น

“ผมชอบพี่นะครับพี่แดฮยอน”

F I N (?)

BB