END; ONE PIECE - a million ways to fall in love with you | Doflamingo x Violet/Viola

ลำดับตอนที่ #65 : Spin-off : O2 (Shanks x Makino)

Spin-off : O₂ (Shanks x Makino)

เวนิส อิตาลี

‘หน้ากาก’ ประเทศนี้เคยมีค่านิยมสวมหน้ากากก่อนออกจากบ้าน กลายเป็นมนต์เสน่ห์ สืบสานลึกล้ำ เพราะไม่ว่าตัวเองจะยากดีมีจน หล่อเหลาหรือขี้ริ้ว แค่หยิบหน้ากากมาสวม คำนิยามเหล่านั้นก็จะหายไป

ใช้ชีวิตโดยไม่ต้องสนอะไร นั่นอาจเป็นจุดมุ่งหมายของเทศกาลคาร์นิวัล ทว่าปัจจุบันนี้มันก็แค่ธุรกิจการท่องเที่ยวธรรมดา

และกลายเป็นวิธีแฝงตัวของเด็กหนุ่มคนหนึ่ง...

“โว้ว! ระวังหน่อยพี่ชาย” เด็กหนุ่มผงะไปตอนเดินไว ๆ แล้วเกือบชนนักระบำไฟ เขามีตาแค่สองข้างจึงไม่ว่างมาดูข้างหน้า คนปกติเวลาเดินต้องมองข้างหน้า แต่เวลานี้เขาไม่มองข้างหน้า เขาต้องมองข้างหลัง!

ร่างสมส่วนของเขาหลบเข้าหัวมุม แสงไฟกระทบหน้ากากสีขาวที่วาดลวดลายสีเพลิงไว้ที่ขอบตาข้างซ้าย ชุดสูทสีดำเป็นเงา มือซ้ายถอดหมวกทรงสูงทิ้งเพราะการแต่งตัวของเขาเริ่มจะสะดุดตา แต่ก็อยากเขกหน้าผากตัวเองเพราะลืมไปว่าสีผมของเขามันสะดุดตายิ่งกว่าอีก

“โง่เง่ามากไอ้แชงค์สเอ๊ย!” แชงค์สก่นด่าตัวเองสิบหน หันไปเก็บหมวกไม่ทันแล้ว จึงต้องรีบย่อตัวหลบกลุ่มคนที่ตามล่า พวกนั้นแต่งตัวไม่ต่างจากเขาและกำลังเดินลิ่วมาทางนี้

รอบตัวละลานไปด้วยเหล่าคนแต่งตัวแฟนซี แต่หน้ากากสีขาวแบบเดียวกันก็ดูน่าขนพองจนถึงไขสันหลัง

พวกมันตะโกนคุยเสียงดังจนเขาได้ยิน ไม่ชอบเลยจริง ๆ ที่ตัวเองกลายเป็นหนูติดจั่น

“งานนี้เป็นของแกทีช จับไอ้เด็กเวรนั้นให้ได้ แล้วหัวหน้าร็อกส์จะพิจารณาให้แกเลื่อนขั้น”

“ด้วยความยินดีเลยล่ะครับคุณชิกิ” เด็กชายร่างอ้วนยิ้มสอพลอ ก่อนจะพาลูกน้องจำนวนหนึ่งเดินตรงมาทางนี้ “เฮ้ย มันอยู่นั้น!”

“เหวอ” แชงค์สแทบไม่อยากเชื่อ อยู่ตั้งไกลมันเห็นได้ไงนะ รองเท้าหนังปลายแหลมออกวิ่งทันที แต่ก็ไม่ทันได้ไปไหนเพราะเทศกาลบ้านี้คนมันเยอะชะมัด

เขาตัดสินใจกระโดดจากสะพานไปบนเรือกอนโดลา เหมือนนักแสดงกายกรรมตอนเด็กผมเพลิงทรงตัวอยู่บนเรือลำเล็ก

เคลื่อนตัวซ้ายทีทางขวาที ดึงให้เหล่าผู้โดยสารกรีดร้องและงุนงง แต่พอคิดว่ามันก็อาจจะเป็นหนึ่งในการแสดงก็ได้ นักท่องเที่ยวจึงพากันปรบมือ

“ครับ ๆ ขอบคุณมากครับ แต่ทานโทษทีนะครับ ขอทางหน่อย” แม้ในสถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานแต่ผู้หลบหนีก็ยังเริงร่า ผิดลิบกับผู้ไล่ตามที่ล้มทิ่มหัวคะมำ บางคนก็พลาดท่าตกน้ำไป

“หน็อยผมแดง แกหยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ! เอาของที่ขโมยไปจากหัวหน้าคืนมาซะ!”

“แย่หน่อยนะไอ้หมูตอน ฉันขโมยมาแล้ว มันเป็นของฉันแล้ว! คราวนี้แหละบอสโรเจอร์จะต้องภูมิใจ ...จะโดนชมไหมนะเรา” พอคิดได้ว่าตัวเองเผลอลิงโล้ด แชงค์สก็ปรับสีหน้า ครั้นเห็นบนบกถนนโล่ง เขาก็กระโดดขึ้นไปแล้ววิ่งปานลมกรดทันที

อ้วนตุตะขนาดนั้นมันตามฝีเท้าเขาไม่ทันหรอก ในจังหวะที่คิดว่าแผนการสำเร็จแล้ว เด็กหนุ่มก็ล้มก้นจำเบ้าทันทียามวิ่งชนใครสักคน

“ไวเป็นลิงเลยนะ ไอ้เด็กเปรต!”

“แชงค์ส ช่วยฉันด้วย!”

“บั๊กกี้!?”

“เอาตัวมันขึ้นมา!” ที่ตรงหน้า มาดามตัวใหญ่หิ้วเพื่อนซี้เขาเหมือนหมากระเป๋า ดูคุมคามจนต้องลอบกลืนน้ำลาย

‘ฉิบหายแล้วครับ!’ ฉิบหายจริง ๆ นะครับ เพื่อนเขามันก็ไม่ได้ตัวเล็กนะแต่ผู้หญิงคนนี้ต่างหากที่ตัวใหญ่ไป!

พลาดเสียแล้ว

เขาโดนบิ๊กมัมจับแล้ว!

………………………

เสียงชกดังแต่ไม่มีใครได้ยินหรอก เลือดกบปาก ใบหน้าวัดไปกับขอบเรือตอนโดนราชสีห์ทองคำชกหน้าหัน

“อย่าทำเค้า เค้ากลัวแล้ว! เค้าเป็นแค่เด็กส่งเอกสารธรรมดาเอง! กรี๊ด!” บั๊กกี้ร้องไห้งอแง หมอนี่มันแทบจะยอมแพ้ตั้งแต่โดนหิ้วขึ้นมาบนเรือกอนโดลา มันคงจะดูโรแมนติกดีที่ได้มานั่งกับสาวงามแล้วล่องเรือชมเมือง

ทว่าสถานการณ์ตอนนี้มันโรแมนติกไม่ลงจริง ๆ

พูดก็พูดเถอะ อันที่จริงเขาก็ได้นั่งเรือชมเมืองนะ แต่เป็นการเที่ยวที่เต็มไปด้วยคาวเลือดและสาวงามก็เป็นตาลุงมีขน ...อย่างน้อยก็ให้มาดามมานั่งที่เรือนี่ก็ยังดี

ขอผู้หญิงมานั่งด้วยไม่ได้รึไง!?

ตู้ม!

ในภวังค์ที่เขากำลังวาดฝัน อยู่ ๆ เสียงน้ำกระจายก็ดังขึ้น ทุกคนกรูกันไปข้างเรือเพราะมีคนตกน้ำไปแล้ว

“เฮ้ย ทำไมไม่จับตาดูไอ้เด็กจมูกแดงดี ๆ วะ!?”

“ขอโทษครับคุณชิกิ แต่หมอนั่นมันใช้เกียร์หมากลิ้งหนีลงน้ำชัด ๆ” บั๊กกี้มันลอยคออยู่ในน้ำ ห่างออกไปเรื่อย ๆ อย่าบอกนะว่า...

“เฮ้ยบั๊กกี้ แกทิ้งฉันเหรอ!? ไอ้จมูกโต!”

“ขอโทษนะแชงค์ส แต่ฉันจะไม่ยอมตายวันนี้หรอก ...ถุย ๆ ทำไมน้ำมันเค็มงี้วะ ใครฉี่ใส่น้ำวะเนี่ย!?”

‘ไอ้เพื่อนเวร ขอให้สำลักน้ำฉี่ตาย!’

ด่ามันไม่ทันไร ความคุกรุ่นก็วนกลับมาในเรือ สถานการณ์ตึงเครียด พวกมันยึดของที่เขาขโมยกลับไปแล้ว และตอนนี้กำลังจะกำจัดเขาให้พ้นตา

“ช่างมัน! ไอ้เด็กเวรจมูกแดงนั้นปล่อยมันไปเถอะ กระจอกแบบนั้นเดี๋ยวก็ตายวันตายพรุ่ง แต่แกผมแดง แกมีกึ๋นนะ ...ว่าไง หากอยากมีชีวิตรอดก็ลองก้มกราบขอร้องดูสิ เกิดร้องเอ๋ง ๆ เหมือนหมาได้ ฉันจะยอมพาแกไปพบหัวหน้าร็อกส์ จะได้ให้เขาลิขิตชะตาชีวิตแกว่าจะอยู่หรือตาย”

“เห น่าสนใจจังเลย”

“งั้นก็เริ่มจากเลียรองเท้าทีชมันก่อนเลย”

แชงค์สถ่มน้ำลายไปข้างตัวทันที สั่งให้ทำอะไรไร้ศักดิ์ศรีแบบนั้นเขาไม่ทำหรอก แม้จะตัวตายแต่ความภาคภูมิใจในฐานะมาเฟีย มันไม่สั่นคลอนง่าย ๆ แบบนั้น!

“ไม่ล่ะ เพราะบอกตามตรงจะให้เลียรองเท้าพวกแกน่ะ ฉันยอมเลียตูดหมามันยังดีกว่าเสียอีก พวกแกมันก็กุ๋ยแหละนะ! ไม่มีวันเทียบเคียงบอสได้หรอก!” พูดจบผมแดงก็ถีบหน้าทีชทันที ชายอ้วนล้มโอดครวญดิ้นขลุกขลักจนเรือโคลง

เด็กหนุ่มสบโอกาส พยายามจะหนีลงน้ำตามแต่หัวเขาก็โดนชิกิดึงไว้แล้วโขกกับขอบเรือดังกึง

ดั้งหัก! เลือดกำเดาไหลกบทั้งหน้า ไม่ทันจะได้ปากดีหัวเขาก็โดนกดน้ำทันที ในจังหวะที่เห็นภาพสุดท้ายในชีวิต ศีรษะเขาก็โดนดึงขึ้นมา

สูดหายใจเข้าไปเต็มปอดก่อนจะกัดฟันยามโดนชกท้องอีกครั้ง

“เอาเหล็กมาถ่วงมัน!” ทีชหงุดหงิด ลุกขึ้นเช็ดเลือดที่เลอะแล้วล็อกแขนซ้ายเขากับลูกตุ้ม ชิกิใช้เท้ายันหลังเขาให้มองพื้นน้ำดี ๆ แล้วเล่าการสำเร็จโทษประดุจเล่านิทาน

“นี่ไอ้เด็กอวดดี แกรู้ไหมคลองเวนิสมันลึกแค่ห้าเมตร ...ห้าเมตร! แกจำตัวเลขนี่ไว้ให้ดี เพราะความลึกแค่นี้นี่แหละมันจะทำให้แกตาย!” แชงค์สฝืนดิ้นให้หลุดแต่ยิ่งดิ้นชิกิก็ยิ่งกดฝ่าเท้าแรง

“...แต่ฉันเห็นว่าแกใจกล้าใช้ได้ ฉันจะให้อีกทางรอดหนึ่ง”

“ทางรอดที่ว่าคือถีบไอ้หมูตอนอีกรอบหนึ่งสินะ”

“คุณชิกิให้ผมฆ่ามันเถอะครับ!”

“เงียบทีช! ...แต่ไม่ ทางรอดอีกทางคือนี่ต่างหาก” แชงค์สหรี่ตา ชิกิชูมีดเล่มเก่าสนิมเขรอะมาให้เขา คมมันแทบไม่มี เอาไปตัดเนยมันยังไม่ขาดเลย

“อะไร?”

“แกเห็นแล้วสินะว่ามือซ้ายแกโดนถ่วงน้ำหนักอยู่ ปล่อยทิ้งน้ำทั้งแบบนี้ไม่ถึงนาทีแกจมไปอยู่ที่ก้นคลองเวนิสแน่” แชงค์สเผลอกลั้นลมหายใจ

“แต่ถ้าแกใจกล้าพอ ก็ใช้มีดนี่ซะนะ แล้วคิดเอาเองล่ะกันว่าจะตัดอะไร!” พูดจบชิกิก็ยันเด็กหนุ่มตกน้ำทันที ทั้งกลุ่มแสยะยิ้มมองวงน้ำที่กระเพือมเป็นวงกลืนร่างเด็กหนุ่มหายลับไป

ปล่อยให้เรือแล่นไกลออกไป ไม่เกินเช้านี้พวกเขาคงได้ฟังผลลัพธ์

ว่าไอ้เด็กของโรเจอร์มันกลายเป็นศพหรือแขนด้วนกันแน่!

………………………

ลำคลองในเวนิสช่างใส

แม้จะตกลงมาเรื่อย ๆ แต่สายตายังเห็นดวงไฟลอยอยู่บนผิวน้ำ แชงค์สตะเกียดตะกายใช้มือข้างที่ว่างคว้าทางรอด กำด้ามมีดเอาไว้แน่น ก่อนจะหันมันกลับเข้าตัวแล้วแทงทันที!

‘อย่างที่คิด มันไม่ช่วยอะไร’ ปกติแค่มีดเล่มบาง ๆ มันตัดเหล็กไม่ขาดหรอก ชายหนุ่มลองอีกครั้งแต่มันก็เท่านั้น ...เสียเวลาเปล่า

‘คิดเอาเองล่ะกันว่าอยากจะตัดอะไร’ จะตัดคอแล้วไม่ต้องทรมาน หรือตัดแขนแล้วทรมาน

ยิ่งลังเลนาฬิกาชีวิตเขายิ่งสั้นลง แววตาเขาแน่วแน่ แน่นอนทางเลือกมันมีอยู่แล้ว อย่างที่บั๊กกี้บอกว่าเขาจะไม่ตายวันนี้ ในเมื่อตัดสินใจเดินทางนี้เขาต้องเตรียมใจ!

เขาต้องตัดแขนตัวเอง!

‘ยิ่งกว่านรก’ เอามีดแทงตัวเองมันเจ็บกว่าที่คิด อยากอ้าปากแล้วร้องออกมาอย่างสุดเสียง แต่หากทำแบบนั้นอากาศที่มีจะหมดอย่างรวดเร็ว กลุ่มเลือดแผ่ขยายจนคลุ้งเต็มทัศนวิสัย แทบอยากจะหมดสติอยู่ตรงนี้ยามสัญชาตญาณบอกให้ลงน้ำหนักที่แขนให้มากขึ้น

ต้องแยกสติสัมปชัญญะออกจากกัน แล้วใช้ร่างกายอีกครึ่งตัดอีกครึ่ง ทำให้มันเหมือนมีความคิดเป็นของตัวเอง ...แล้วแทง!

มีดไม่มีคม ขึ้นสนิม เขาเห็นตั้งแต่แรก ...แต่หากไม่ทนเจ็บปวดเขาต้องตาย ออกแรงกดลึกขึ้นอีก ให้ถึงกระดูก ฝืนต่อไป ...แต่มันก็ช้าเกินไป

สติเขาเริ่มเลือนราง มือที่กำมีดอ่อนแรงลงแล้ว ขาดอากาศหายใจ... ดวงไฟเหนือผิวน้ำที่คิดว่าอยู่ไม่ไกล ตอนนี้มันไกลแล้ว

เขากำลังจะตาย...

แต่ฉับพลันก็ได้ยินเหมือนมีใครสักคนกระโดดลงน้ำ เงาดำ ๆ ว่ายตรงดิ่งมาทางเขา เรือนผมสีเขียว แผ่สยายเต็มสายตา

หน้ากากเธอมีครีบ ชุดที่ใส่ก็มี

นางเงือก… เวนิสมีนางเงือกด้วยเหรอ

ความคิดเขากำลังล่องลอย แต่สาวปริศนาก็สลัดหน้ากากออกพร้อมจ้องหน้าเขาตรง ๆ ดวงตาสีน้ำตาลสุกสกาว ก่อนหล่อนจะโน้มเข้ามาจุมพิต มอบอากาศให้เขาได้มีชีวิตต่อไปอีกนิด...

เป็นความรู้สึกที่หวานปมขม รสเลือดและริมฝีปากเธอ

แชงค์สไม่หลับตา ไม่แน่ใจว่าตอนนี้เขาอยู่ในความฝันรึเปล่า นางเงือกปริศนาผละตัวออกไปแล้ว ก่อนหล่อนจะตกใจแขนซ้ายเขาพร้อมว่ายลงไปดูว่ามันติดอะไร

นิ้วบางสัมผัสตรวจเหล็กอยู่สักพัก เธอกลับมาอยู่ในสายตาเขา ทำมือบอกให้เขาใจเย็น ๆ แล้วก็ว่ายขึ้นผิวน้ำไป

ไม่รู้เพราะอะไรเขาถึงเฝ้ารอให้เธอกลับมา หัวใจพลันดีดขึ้นยามได้เห็นเธอลงมาหากันอีกครั้ง

สาวลึกลับไม่ชักช้า แหวกว่ายไปยังโซ่ตรวน แชงค์สแปลกใจยามหล่อนขยับนิ้วเพียงสองสามทีสลักก็หลุดออก

เธอใช้เวทมนต์เพื่อสะเดาะกุญแจ และประคองเขาไว้แนบตัว

ทั้งร่างเขาเบาโหวง แต่แขนแค่ข้างเดียวก็ไม่อาจว่ายสู่ผิวน้ำได้ เธอรู้เลยกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ก่อนพาทั้งสองขึ้นไปด้วยกัน

“ฮ้า!” เสียงสูดอากาสดังขึ้นหลังพ้นผิวน้ำ เหมือนชั่วชีวิตที่ได้อยู่ใต้บาดาล ในใจพลันรู้สึกหนาวสั่น สาวน้อยเกาะขอบถนนไว้ก่อนจะตะโกนร้องให้คนช่วย เสียงนางเงือกช่างอ่อนหวานจนอดไม่ได้ที่ต้องเหล่มอง

“ช่วยด้วยค่ะ มีคนจมน้ำ ช่วยพยุงเขาขึ้นไปหน่อย ระวังแขนซ้ายเขาด้วยนะคะ” เสียงฮือฮาดังโดยพลันยามเห็นแล้วว่าแขนซ้ายชายหนุ่มสาหัสขนาดไหน

เด็กผมแดงอ่อนเพลีย ได้แต่นอนหมดแรงแล้วกวาดสายตาดูทุกคนที่อยู่รอบกาย เริ่มหนาวอีกแล้วเพราะเสื้อผ้าเปียกปอน ซ้ำเลือดยังไหลไม่หยุด แต่นางเงือก คนที่ว่ายลงมาหาเขาก็ดึงผ้าโพกหัวของตัวเองออกแล้วมัดห้ามเลือดเขาทันที

“โทรเรียกโรงพยาบาลให้หน่อยได้ไหมคะ”

“คุณเรย์ลี่! ตรงนั้นไง เจ้าแชงค์สมันอยู่ตรงนั้น!” บั๊กกี้ เจ้าเพื่อนสับปะรังเค แกกลับมาช่วยฉัน

แชงค์สผลุดยิ้ม เสียงฝีเท้าหลายคู่เรียกเหล่าไทยมุงให้แตกตื่น คนที่นี่รู้จัก ทำไมพวกเขาจะไม่รู้จักผู้มีอิทธิพลในเมือง ...มือขวาแห่งแก๊งโรเจอร์

ราชานรกซิลเวอร์ เรย์ลี่

“แชงค์ส!” เสียงเข้มดึงให้สาวปริศนาผละตัวออกห่าง แต่เขาก็คว้าข้อมือเธอไว้ได้

“เดี๋ยว ...อย่าไป”

“แชงค์สนายเป็นอะไรมากรึเปล่า!?” ยิ่งพรรคพวกของเขาเข้าใกล้ เธอยิ่งถอยห่าง พยายามจะฉุดรั้งแต่สุดท้ายเขาก็จับไว้ไม่ได้

สัมผัสนุ่มลอยห่างจากมือ

นางเงือกลึกลับ เธอกลับสู่ดินแดนลับแล

...อย่างน้อยก็ช่วยบอกทีว่าเธอเป็นใคร

………………………

คลื่นน้ำสีมรกต ลืมตาและหายใจได้ เขาไม่มีเหงือกทว่าคนตรงหน้ามี และกำลังมอบลมหายใจให้เขาได้อยู่ใต้บาดาล

“นางเงือก!”

“เหวอ อะไรของแกวะเนี่ย!?” บั๊กกี้เกือบตกเก้าอี้ตอนจู่ ๆ เพื่อนรักก็กระเด้งแล้วตะโกนเสียงดังลั่น

“บั๊กกี้ นางเงือก! ฉันเจอนางเงือกด้วยแหละ!”

“พูดอะไรของแก น้ำเข้าสมองเพี้ยนแล้วเรอะ!?”

“เวนิสมีนางเงือกด้วยฉันต้องออกไปตามหา ...โอ๊ย!” ไม่ทันจะได้ก้าวลงจากเตียง แชงค์สก็หน้านิ่วคิ้วขมวดทันที แขนซ้ายเขาปวดมาก มันเจ็บจนคงสีหน้าเรียบเฉยไม่ได้

“เหวอ เลือด! แขนแกขาดแน่ แขนจะขาดแล้ว เฮือก!” คนที่ต้องเป็นลมคือคนเจ็บอย่างเขานะ ไม่ใช่เจ้าจมูกแดงนี่

แชงค์สกุมแขนแน่น เลือดสีแดงไหลซึมตอนเผลอทะเล่อทะล่าเคลื่อนไหว ...เจ็บเหมือนแขนจะขาด จนต้องทิ้งตัวลงนอนแล้วมองเพดานสีขาวในห้องพยาบาล

หมดสติไปแล้วลืมตาขึ้นมาในโรงพยาบาล มันเกิดขึ้นบ่อยจนเขาชักจะชินชา

ได้ยินเสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามา สัญชาตญาณบอกว่าเขาโดนหัวหน้าเฉ่งแน่

“ไอ้เด็กโง่แชงค์สแกตายแล้วใช่ไหมฮะ!?”

“บอส” บอสโรเจอร์มาที่นี่ ยิ้มร่าพลางประคองภรรยาที่มาฝากครรภ์ให้นั่งลงดี ๆ บั๊กกี้มันยังนอนน้ำลายฟูมปากอยู่ที่เดิม คุณเรย์ลี่เลยเขี่ยมันให้ไปนอนตรงหัวมุมแล้วหันมาพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

“แขนนายแย่มากเลยนะแชงค์ส หมอบอกว่าลงมีดอีกมิลเดียวเส้นเอ็นนายขาดแน่ และแขนซ้ายนายก็จะใช้ไม่ได้อีก ฉีดยากันบาดทะยักไปแล้ว โชคเข้าข้างนายจริง ๆ ที่ไม่เป็นอะไร”

“ก็มันไม่มีทางเลือกอื่นแล้วนี่ครับ ผมยังไม่อยากตาย เลยต้องตัดแขนตัวเอง” หัวเขาโดนตบทิ่มไปหนึ่งทีตอนพูดจบ แชงค์สพอจะเดาได้ บอสโรเจอร์ตรงดิ่งมาเพ่นกบาลเขาอีกสองสามครั้ง แล้วกดหัวเขาให้ล้มลงไปนอนบนเตียง

“ไอ้เด็กโง่! แกจะรีบใช้ชีวิตไปไหนฮะ อายุไม่เท่าไหร่ก็คิดจะจองหองแล้ว นี่หรือว่าแกคิดแกจะเขี่ยฉันตกเก้าอี้ใช่ไหม!?”

“โอ๊ย ๆ ไม่ใช่ครับ ผมกับบั๊กกี้แค่ไปขโมยรายการบัญชีของพวกร็อกส์เท่านั้นเองครับ หากมีมันพวกเราจะได้นำหน้าพวกนั้นไปอีกก้าว โอ๊ย ๆๆ บอสครับ เลิกตบหัวผมสักที ผมอยากช่วยคุณนะครับ” โรเจอร์ทุบพลั่ก ๆ ไม่หยุด ยิ่งไอ้เด็กนี้อธิบายเขาก็ยิ่งทุบ

นำหน้าอะไรกันเล่า แม้จะเป็นมาเฟียแต่วิธีขี้โกงแบบนี้เขาไม่ยอมรับ!

“แกเข้าใจอะไรผิดแล้วไอ้หนู นี่แกคิดว่าพวกเราเป็นใครกัน ไม่ต้องพึ่งของพวกนั้นพวกเราก็เอาชนะพวกมันได้สบาย! นี่แหน่ะ ๆๆ”

“...แต่ว่า” บั๊กกี้ฟื้นขึ้นมาแล้ว เจ้าจมูกแดงเด้งตัวตรงก่อนจะโดนคุณเรย์ลี่หิ้วคอเสื้อแล้วกดให้นั่งบนเก้าอี้

“ไม่มีแต่ เรื่องของพวกเราก็ปล่อยให้พวกเราจัดการเองเถอะ พวกแกมันคือคนรุ่นใหม่ เป็นต้นกล้าที่จะเติบโตต่อจากนี้ ปล่อยให้คนแก่ ๆ อย่างพวกเราลุยไปตามที่พวกเราเลือกเถอะ ปล่อยให้พวกเราได้กรุยอนาคตดี ๆ ให้คนรุ่นต่อไป...

เวลาของฉันมีไม่มากแล้ว พอถึงตอนนั้น ตอนที่แกหยั่งรากลึก ตอนแกยืนต้นสูงตะหง่านกว่าใคร ก็อย่าลืมสานต่อเรื่องนี้ให้ลูกฉันด้วยนะ ฝากสานเจตนารมณ์ของพวกเรา ฝากอนาคตของลูกฉันด้วยนะแชงค์ส บั๊กกี้”

“ครับ!” บอสกำลังจะตาย เหลือเวลาอีกไม่มาก พวกเรารู้ตัวดี เพราะฉะนั้นวันนี้เขากับบั๊กกี้ถึงรีบร้อนอยากให้แก๊งนี้ยืนอยู่บนจุดสูงสุด ทำอะไรอาจหาญอย่างเช่นไปขโมยเอกสารสำคัญของคู่อริ

แต่ ณ วินาทีนี้ ณ ตอนนี้ ในเมื่อคุณโรเจอร์บอกให้จ้องมองแผ่นหลังเขาให้ดี ๆ พวกเขาก็จะมอง

จะมองคนที่ยิ่งใหญ่ก้าวไปอยู่ในจุดที่ใหญ่ที่สุด

มองไม่ละสายตาจนบอสได้ยืนอยู่ตรงจุดนั้น

มองแผ่นหลังของคนที่มีอิทธิพลที่สุดในโลกนี้

...แล้วหลั่งน้ำตา

………………………

หลายปีผ่านไปหลังโรเจอร์ตาย

ความฝันของบอสสำเร็จแล้ว

ทั้งกลุ่มแยกย้าย มุ่งไปใช้ชีวิตในแบบของตัวเอง

แชงค์สกลับมาที่อิตาลี หาพรรคพวกใหม่ สร้างชื่อเสียงให้ตัวเอง และจะกลับมายึดครองเมืองแห่งสายน้ำอีกครั้ง

ที่ ๆ ฝังใจกับมัน ที่ ๆ ได้รับปณิธานอันมุ่งมั่นแล้วมีชีวิตต่อไป

‘อ่า ที่ตรงนี้มันช่างคุ้นตา เหมือนเขาเคยโดนจับถ่วงน้ำตรงนี้’ มาเฟียหนุ่มแห่งอิตาลีหัวเราะลั่นยามเดินมาถึงจุดที่เขาเกือบตาย

ใช่ เกือบตาย ถ้าไม่ได้เมอร์เมดแสนงามช่วยไว้เขาคงไม่รอด

คิดถึงตรงนี้มือขวาก็ยกมาจับผ้าผืนเล็กตรงอกเสื้อ ...ผ้าผืนนั้นที่เขาพกไปไหนมาไหนตลอด คลี่มันออกมาก่อนจะมองอักษรย่อรูปตัว M. ที่ปักไว้

มีบางครั้งที่เขามาเดินละแวกนี้ยามว่าง แต่ไม่ว่าจะมากี่ครั้งเขากลับไม่เคยพบเจ้าของผ้าผืนนี้เลย

หลายปีแล้วเขายังไม่ได้แม้แต่วี่แววของเธอ

“ทำไมกัน นางเงือกของฉันหายไปไหนนะ?” ตัดสินใจสลัดเสื้อคลุมสีดำทิ้ง ถอดรองเท้าและเสื้อนอกออก ก่อนจะกระโดดตูมลงน้ำไปทันที

“เฮ้ยแชงค์ส นายทำอะไรอีกแล้วเนี่ย!?” เบ็น แบ็คแมนวิ่งถลาไปริมคลองทันที ตบขมับยามหมอนี่มันบ้ากระโดดลงน้ำไปอีกแล้ว

“ให้ตายสิ นี่นายกำลังหาอะไรใต้น้ำกันแน่นะ ทำไมถึงชอบลงน้ำอยู่เรื่อย”

ที่ใต้แผ่นน้ำ ชายหนุ่มกำลังหาอะไร

...กลั้นหายใจ คนเรากลั้นหายใจได้นานสุดกี่นาที ที่ใต้น้ำเขากลั้นได้สี่นาทีและจะพยายามกลั้นให้นานกว่านั้น

ลดอัตราการเต้นของหัวใจลง ออกซิเจนต่ำ คาร์บอนไดร์ออกไซต์สูง กำหนดการเผาผลาญพลังงาน

...ผ่อนคลายและเฝ้ารอ

จ้องมองว่านางเงือกจะโผล่มา จะมีคนกระโดดน้ำลงมา...

แต่แล้วเสียงดังตูมก็ทำให้หัวใจเขาโล้ดเต้น ...มีคนโดดมาช่วยเขาแล้ว นางเงือกของเขารึเปล่า?

หันมองทางต้นเสียงทันทีแต่ก็ต้องทำหน้าเหยเก ...คนตรงหน้าไม่ใช่เธอ แต่เป็นไอ้เด็กพิลึกที่มีรอยแผลเป็นใต้ตาซ้าย เจ้าเด็กนี้น้ำหูน้ำตาไหลตอนพยายามจะฉุดเขาขึ้นไปสู่ผิวน้ำ

ทุลักทุเลจนดูไม่ได้ จนสุดท้ายเขาต้องหิ้วคอเด็กนี้ขึ้นไปเอง

“ช่วยด้วย! มีคนจมน้ำ ...โอ๊ย ตัวหนักชะมัด เอส ซาโบ ช่วยด้วย! ตายแล้ว หมอนี้ตายแล้ว!”

“อะไรกันไอ้หนู”

“เหวอ ยังไม่ตายนี่!” แชงค์สยกเด็กจิ๋วขึ้นไปบนพื้นตอนเจ้าหนูแขนสั้นเกินว่าจะปีนขึ้นไปได้ ไอ้หนูนี่พยายามจะลากเขาขึ้นฝั่งแต่มันไม่ดูขนาดตัวเขาเลย

...พรรคพวกของเขานิ่งเฉย พวกมันก็เหลือเกินจริง ๆ ทั้งที่รู้ว่าเขากระโจนลงน้ำเป็นนิจแต่ทำไมถึงไม่ห้ามเจ้าหนูนี่นะ

“นายไม่ได้จมน้ำ แล้วทำไมนายไม่ขึ้นมาเล่า ฉันก็นึกว่านายว่ายน้ำไม่เป็นเสียอีก”

“ฉันแค่กำลังฝึกกลั้นหายใจ” และหลังจากวันนั้นเขาก็ว่ายน้ำเก่งมาก ไม่มีความคิดว่าจะจมน้ำแม้แต่วินาทีเดียว

“กลั้นหายใจ?” เจ้าพ่อยิ้ม โหนตัวขึ้นไปนั่งริมทางเดินแล้วดึงเสื้อคลุมมาห่มให้เด็กน้อย

“ใช่ เพื่อจะได้พบเมอร์เมด”

“เมด? บ้านนายมีเมดด้วยเหรอ คนรวยสินะ?” แชงค์สอ่อนใจ เจ้าหนูนี่ไม่ได้เข้าใจเรื่องที่เขาพูดเลย ชายหนุ่มเสยผมขึ้นก่อนจะนั่งชันเข่าไว้ข้างหนึ่งแล้วถามชื่อเสียงเรียงนาม

“แล้วนายล่ะเจ้าหนู นายชื่ออะไร รู้ไหมว่าพวกฉันเป็นใคร?”

“พวกนายเป็นคนที่กำลังจะจมน้ำและฉันชื่อมังกี้ D. ลูฟี่” มังกี้ D. นามสกุลคุ้น ๆ

“ฉันไม่ได้กำลังจะจมน้ำและฉันชื่อแชงค์ส มาเฟียอิตาลีน่ะรู้จักรึเปล่า?”

“ไม่ มาเฟียคือคนเท่ ๆ ที่ไม่มีวันจมน้ำ” ...จุก

“ลูฟี่นายอยู่ที่ประเทศนี้เหรอ?”

“เปล่า ฉันมาเที่ยวน่ะ และก็มาหาคนรู้จักด้วย คิดถึงเขามาก ๆ ...อ๊ะ แย่แล้ว ออกมานานขนาดนี้อีกฝ่ายต้องเป็นห่วงแล้วแน่ ๆ ...ฉันไปก่อนนะเจ้าคนจมน้ำ” ลูฟี่กำลังจะตีจาก แต่ไอ้เด็กนี้มันคิดชั้นเดียว ...แชงค์สคว้าหมับเข้าที่มือเด็กน้อยทันที พร้อมเตือนสติว่าอีกไม่นานหัวนายคงโน

“กลับไปทั้งที่ตัวเปียก ไม่คิดว่าจะโดนเล่นงานหนักงั้นเหรอ?”

 “เหวอ! แย่แล้ว โดนตีแน่เลยอ่ะ ...แง~ เอส ซาโบช่วยด้วย!”

“นายนี่มันหนวกหูดีนะ แต่เพื่อเป็นการไถ่โทษ ฉันจะไปอธิบายให้ฟังเอง อยากขอบคุณพวกเธอด้วยเหมือนกัน โลกสมัยนี้ไม่มีใครเข้ากระโดดลงมาช่วยคนอื่นสุ่มสี่สุ่มห้าหรอกนะ”

“เพราะพวกเขาเป็นคนเพี้ยนไงล่ะ เจอคนลำบากเราต้องช่วย! ปู่ฉันสอนมาแบบนี้!”

พิลึก... แชงค์สคิด ก่อนจะโบกมือบอกทุกคนว่าไม่เป็นไร เดี๋ยวเขาจะขอตัวไปส่งเด็กประหลาดสักครู่แล้วจะรีบกลับมา กลุ่มผมแดงไม่มีใครห้ามปราม จะห้ามทำไมในเมื่อหัวหน้าไม่อยู่แสดงว่าพวกตนไปหาที่เมาเละเทะได้!

และแล้วสองหนุ่มที่อายุต่างกันก็ก้าวไปตามทางเดิน เขาก้าวครึ่งก้าว เจ้าหนูก้าวสองก้าว ยังเด็กก็งี้แหละนะ ...ขาสั้น

พวกเขาลัดเลาะไปตามถนน

‘ทำไมกันนะ’ ทำไมหัวใจมันเต้นแปลก ๆ ยิ่งเด็กที่ชื่อลูฟี่บอกว่าใกล้ถึงจุดหมายหัวใจมันยิ่งกระหน่ำ

ที่สุดสายตาคือบาร์เล็ก ๆ มีพนักงานกำลังจะเปิดร้าน บาร์เทนเดอร์มีคนเดียว ไหล่บางเกินกว่าจะบอกว่าเป็นผู้ชาย

เส้นผมสีเขียว เขียวเหรอ... เป็นสีมรกตลึกล้ำเหมือนเคยเห็นสยายอยู่เต็มสายตา

แชงค์สเหมือนตกอยู่ในภวังค์ ไม่ทันได้เอ่ยอะไรยามแผ่นหลังนั้นหันมา

“กลับมาแล้ว หิวข้าวแล้ว นี่ทำอะไรให้กินหน่อยสิ! หิวแล้วอ่ะ!”

“เดี๋ยวสิลูฟี่ ทำไมตัวเปียกแบบนี้ แล้วพาใครมาด้วยเนี่ย?”

ป้ายชื่อสีทองที่ติดอักษรย่อว่าตัว M.

อ่า ดวงตาของนางเงือก สีน้ำตาลสุกสกาวตอนเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขา ดวงตาเดียวกันที่ได้พบเจอยามอยู่ในน้ำ

“เขาบอกว่าชื่อแชงค์สน่ะ เป็นมาเฟียจมน้ำ”

“แชงค์ส? จมน้ำ?” บาร์เทนเดอร์สาวทำหน้าไม่เข้าใจ แชงค์สยิ้มละมุน หยิบผ้าโผกศีรษะผืนเล็กออกมาจากอกเสื้อ พันมันไว้ในมือแล้วเดินเข้าไปใกล้

“สวัสดีครับ ผมชื่อแชงค์ส หากไม่เป็นการรบกวนเกินไป ช่วยบอกชื่อของเธอได้ไหม?

...นางเงือก”

คนเรามักกลั้นหายใจเวลาอยู่ในน้ำ แต่ตอนนี้เขากำลังกลั้นหายใจตอนมองหน้าเธอ

ต้องกลั้นหายใจเพราะนางเงือกอยู่ในดินแดนลับแล และต้องกลั้นลมหายใจยามนางเงือกบอกชื่อเสียงเรียงนาม

ออกซิเจนกำลังจะหมดไป...

แต่แม้จะหมดไป ทว่าเขาหาเธอเจอแล้วนะ

...นางเงือก

───────────── Talk with write (￣▽￣)ノ

เนื้อเรื่องหลักมันหนักหน่วง ฉันเลยเอาสปินออฟมาฮีลใจ

เป็นสปินออฟ คู่ไหนคงเดาไม่ยาก ฮิฮิ

และตอนไรท์นี้กำลังปั่นอีกคู่ค่ะ ขอกำลังใจให้หนูปั่นเสร็จก่อนปีใหม่ด้วยเถอะ

#ยังไงก็ merry christmas and happy new year ล่วงหน้านะคะ

หากอีกเรื่องเสร็จทันจะมาอวยพรอีกรอบหนึ่ง ส่งจูบครับ

ปล. พึ่งรู้ว่าคำว่าเลือดกบปากมันใช้แบบนี้ ขอพระคุณนักอ่านที่ชี้เตือนนะฮะ

─────────────