END; ONE PIECE - a million ways to fall in love with you | Doflamingo x Violet/Viola

ลำดับตอนที่ #66 : Suffocating (อลหม่าน) - 100%

***

คำเตือน: เนื้อหาในตอนนี้มีความรุนแรงเป็นอย่างมาก

รบกวนผู้อ่านโปรดใช้วิจารณญาณ

ผู้ใดจิตใจอ่อนไหว รบกวนให้ข้ามอย่างยิ่งค่ะ

***

ตอนที่ 56: Suffocating

(อลหม่าน)

เหมือนเห็นกลุ่มไอลอยอยู่ตรงหน้า ไวโอเล็ตหายใจไม่ออก ข้างในเธอร้อนรุ่มจนอยากให้ร่างกายมันแตกออกเป็นเสี่ยง

มือเธออ่อนแรง ไม่รู้เลยว่าตอนนี้ตัวเองกำลังหยุดหรือนำพาให้คนตรงหน้าลูบไล้ไปทั่วผิวกาย พยายามเพ่งมองว่าเขามีหน้าตาเป็นเช่นไร แต่ไม่ว่าจะหรี่ตาสักแค่ไหน เธอก็มองเขาไม่ชัดสักที

“อย่าพึ่งรีบสิ รับรองถึงแล้วจะสนองให้อย่างดีเลย” ยิ่งอีกฝ่ายกระซิบเย้าที่ซอกคอก็ดึงให้เนื้อตัวแสนละลาย ไม่อยากคิดว่าตัวเองจะโดนยาบ้า ๆ นี่อีกครั้ง แต่โดนไปแล้วก็ช่างมัน คราวนี้เธอจะไม่ยอมให้มันมาครอบงำ

ประคองสติเอาไว้ถึงที่สุด ร่างกายหอบโยน หันมองนอกรถแล้วพลันรู้ว่ามันกำลังจอดยังช่องมืดแห่งหนึ่ง ถ้าหูไม่ฝาดเด็กสาวได้ยินเขาพูดว่าม่านรูด จะบนตักเขาหรือที่น่ารังเกียจแบบนั้นเธอจะไม่เข้าไป

นี่เธอทำอะไรผิด

ได้ยินเสียงเปิดประตู คล้ายเห็นแสงสว่างอยู่ใกล้แค่เอื้อม ไม่มีรีรอพุ่งออกนอกรถทันที แต่เหมือนการเคลื่อนไหวเธอจะช้าไป เพียงแค่แตะเท้าลงบนพื้นความหวังของเธอก็ถูกริบ แค่ก้าวเดินก็สะเทือนไปถึงกลางกาย จำใจต้องทิ้งตัวพิงข้างรถแล้วฝืนใจก้าวต่อไป

รับรู้ว่าโดฟลามิงโก้ลงมาแล้วพลางยืนแสยะยิ้ม สายตานั้นมองเธอด้วยท่วงท่าสบาย ๆ เขาไม่คิดจะห้ามปรามเพราะรู้ดีว่าเธอก็อยู่แค่ในกำมือ

...เป็นกวางน้อยแสนสาหัส ที่จะบีบก็ตายจะคลายก็รอด

“ฉันจะให้โอกาสเธอเดินกลับมาหาฉันเองนะไวโอเล็ต”

...เธอไม่กลับหรอก เรื่องอะไรเธอจะพาตัวเองกลับไปอยู่ที่เดิม

“เธอจะไม่ฟังฉันใช่ไหม” จะคำสั่งหรือคำขู่ จะโป๊เปลือยหรือน่าสมเพช แบบไหนก็ช่าง เธอไม่สน สืบเท้าออกไปก่อนจะโดนผู้ชายคนหนึ่งเข้ามายืนบังสายตา

“กลับไปเถอะนะไวโอเล็ต เธอก็รู้ว่าตอนนี้ไม่ควรขัดคำสั่งนายน้อย” เธอจำเสียงกลาดิอุสได้จึงเงยหน้ามองเขา สายตาเธอสับสนยามเห็นอีกฝ่ายมีสีหน้ากล้ำกลืน ...เขาจะช่วยเธอรึเปล่า ลูกน้องของปิศาจไม่มีหัวใจเหมือนกันใช่ไหม

“ช่วยฉันที” กลาดิอุสกำมือแน่น หล่อนกระซิบให้เขาได้ยินแค่คนเดียว แต่เขาก็รู้ว่านายน้อยไม่พอใจ ยิ่งเห็นเธอยืนมองเขานานเท่าไหร่ความโมโหยิ่งแผ่ขยาย ยิ่งเธอเอื้อมมือมาจับแขนเสื้อเขาเท่านั้น เจ้าพ่อมาเฟียก็ยิ่งน่ากลัว

“ขอร้องล่ะ ช่วยฉันด้วย”

“เดินกลับมาหาฉันเดี๋ยวนี้ไวโอเล็ต!” อำมหิตถึงไขสันหลัง คนผมฟ้ากลั้นใจดึงข้อมือเจ้าหญิงออก จับเธอหันหลังแล้วพาตรงเดินไปหานายน้อย เสียงตวาดเมื่อครู่ดึงให้สาวน้อยขวัญเสีย หล่อนถึงจับแขนเสื้อเขาไว้แน่น ไม่ปล่อยตัวเองสู่อ้อมกอดของปิศาจ

“ปล่อย!” โดฟลามิงโก้กระชากเสียง

“......”

“ฉันจะนับถึงสาม ปล่อยมือจากเสื้อกลาดิอุสซะ!”

“ไม่! กลาดิอุส อย่าไป”

“อยากลองดีกับฉันนักใช่ไหมฮะ!”

“...อย่า! กลาดิอุส ช่วยฉันด้วย” คนทรงอำนาจกระชากหญิงสาวออกมาจากอีกคน เสียงโครมครามดังลั่นดึงให้พนักงานโบกรถเข้ามาดู

“เอ่อ เกิดอะไรขึ้นครับ?” เด็กตาสีตาสาถามด้วยความเป็นห่วง เหตุการณ์ตรงหน้ามันแย่ เขาเห็นผู้หญิงเพียงหนึ่งเดียวมีสภาพไม่น่ามอง ซ้ำเสื้อผ้าเจ้าหล่อนยังหลุดลุ่ย ส่วนลึกในจิตใจจึงบอกให้เขาเสนอหน้าเข้ามาดู

เจ้าพ่อหัวเสีย ขบกรามดัง ตอนนี้อะไรก็ไม่ได้ดั่งใจคิด! ปลุกปล้ำเจ้าหญิงอยู่นานก่อนจะขู่เด็กบ้านี้ว่าหากยังรักตัวกลัวตายก็อย่ามาสาระแนยุ่งเรื่องของผัวเมีย!

“มองห่าอะไร!? พวกแกยืนบื้อกันอยู่ทำไม! จัดการมันสิ! หากมันทำอะไรสิ้นคิดก็ฆ่ามันเลย!” ปิศาจร้ายสั่งให้ลูกน้องใช้เงินอุดปากคนนอก ทิ้งเสียงตอบรับไว้ด้านหลังแล้วบังคับจำเลยเข้าห้องไป

ปล่อยให้เด็กสาวไล่คว้าอากาศที่อยู่ใกล้มือ เพราะหลังจากนี้เธอจะไขว่คว้าอะไรไม่ได้อีกเลย

 การดิ้นรนเกิดขึ้นตลอดยามเข้ามาอยู่ในห้อง เด็กสาวยังคงขัดขืน พอมาอยู่ในสถานที่โสมมแบบนี้ไวโอเล็ตยิ่งหวาดกลัว พยายามจะวิ่งออกประตูตลอดเวลาแต่ทั้งร่างก็โดนเหวี่ยงลงไปกองกับพื้น

“หึ! ดี เอาเข้าไป อะไรดี ๆ ไม่ชอบ ชอบให้รุนแรงสินะ” ไวโอเล็ตนอนจุกอยู่บนพื้น ตอนนี้ไม่รู้เลยว่าความรู้สึกไหนมีอิทธิพลมากกว่า ...กลัวหรือเสียใจ ให้เดาคงไม่ใช่ทั้งสอง เพราะตอนนี้เธอเกลียดเขา

ทำได้เพียงช้อนสายตามองคนที่เข้ามานั่งคร่อมเธอ พร้อมอ้อนวอนให้เขาเมตตา

“พอเถอะนะ อย่าทำแบบนี้เลย” แม้อยู่ใกล้ แต่ใจเราคงอยู่ไกล มือใหญ่ดึงเศษผ้าขาดกระจุยไร้ทิศทาง ตอนนี้บนร่างเธอไม่เหลืออะไรสักชิ้น ที่มีอยู่คงจะเป็นร่องรอยน่าสลดใจ คอยประทับให้เธอดูขมขื่นตา

ไวโอเล็ตมองโดฟลามิงโก้อย่างอ่อนแรง ได้แต่หลับตาตอนเขาเริ่มกักขฬะต่อเรือนร่าง สองมือฟอนเฟ้นทรวงอกอย่างไร้ปรานี เธอจึงปล่อยกายให้เขาตักตวงให้พอใจ 

ทุกสัมผัสเธอนอนนิ่ง แม้ข้างในจะร้อนจนแทบระเบิด แต่ก็พยายามฝืนไว้ เธอกำลังเล่นแง่ปั่นประสาทให้เขาอารมณ์ไม่ดี ความเฉยชาของเธอดึงให้อีกคนไม่พอใจ

“เป็นอะไรอีกฮะ! เมื่อกี้ยังดิ้นเร่า ๆ อยากได้อยู่เลย! ...ทำไม ห้องนี้มันถูกไปจนไม่มีอารมณ์รึไง ถึงได้นอนนิ่งเป็นก้อนหินขนาดนี้!” คนคลุ้มคลั่งหัวเสีย ที่ผ่านมาแม้จะฝืนใจแต่สุดท้ายไวโอเล็ตจะให้ความร่วมมือเสมอ ทว่าวินาทีนี้แม่ตัวดีกลับนิ่งงันไม่ไหวติง นอนเป็นท่อนไม้เขาก็ทำได้ไม่รู้สึกอะไร

“ถ้าอยากทำคุณก็ทำเถอะ มันจะได้จบ” เด็กสาวไม่สบตา หันมองที่ด้านข้างเหมือนมีอะไรน่าสนใจอยู่ตรงนั้น เจ้าพ่อทวีความงุ่นง่าน ก่อนจะระเบิดอารมณ์ตอนมีสายไม่ได้รับเชิญ

“มีอะไร!” ชายหนุ่มตวาดลั่นทันทีที่กดรับ เกือบด่าเป็นชุดแต่เรื่องที่กรอกมาก็ดึงให้เขานิ่งสงบ

[นายน้อยคะ อยู่ดี ๆ เจ้าแทงค์มันก็พยายามจะหนีไปที่ไหนสักแห่ง ถามไปก็ไม่ยอมตอบ พวกเราเลยจับตัวมันไว้ค่ะ จะให้ทำยังไงดีคะ?] วินาทีนี้โดฟลามิงโก้ยิ้มเยาะ ไวโอเล็ตหันขวับ หน้าเปลี่ยนสีตอนได้ยินเรื่องราวน่าใจหาย แต่แล้วเจ้าหญิงก็ต้องร้องสุดเสียงยามคนด้านบนออกคำสั่งให้เธอร้อนรน

“ฆ่ามันเลย”

“อย่า!”

“...เดี๋ยวก่อนโจล่า” เธอชะงัก คิดว่าโลกนี้คงหยุดไปด้วย ขอได้ไหมให้มันหมุนต่อไป แล้วเหวี่ยงคนตรงหน้าออกไปจากเธอ

...เด็กสาวมีสีหน้าเว้าวอน เจ้าพ่อจึงยกหูให้ห่างตัว ไล้นิ้วยาวไปตามกรอบใบหน้า พร้อมพ่นคำหยาบกระด้างไม่มีความเห็นใจ

“ตอนนี้มีองครักษ์คนหนึ่งกำลังจะตายแล้ว แต่เจ้านายยังดื้อดึง คิดว่าร่างกายตัวเองยังชุบทองอยู่ คงยังไม่รู้ว่าตัวเองตกเป็นรอง” ไวโอเล็ตกัดปากแน่น ข้างในเธอร้องไห้ถึงได้เห็นภาพตรงหน้าไม่ชัด ลมหายใจเธอปั่นป่วน ถี่เร็วขึ้นเรื่อย ๆ และอีกไม่นานความต้องการคงกลืนกิน

อำนาจทำให้เขาอยู่เหนือคนอื่น และคราวนี้เขาจะใช้มันเนรมิตให้เธอจำนน

“...อย่าทำอะไรแทงค์”

“......”

“ฉันยอมทุกอย่างแล้ว อย่าทำอะไรพวกเขาเลย” เธอพ่ายแพ้ อ่อนสิ้นให้อีกฝ่ายหลงระเริง

ชายหนุ่มลุกขึ้นพร้อมเดินไปนั่งที่ปลายเตียง โทรศัพท์ยังไม่ถูกวางสาย ก่อนชายมากอำนาจจะออกคำสั่งเรียบง่ายที่แทงเธออย่างง่ายดาย

“มีอะไรกับฉันด้วยความเต็มใจ แล้วฉันจะไม่ฆ่ามัน” เด็กสาวมองอีกฝ่ายอย่างเลื่อนลอย ตัดสินใจเยื้องกรายเข้าไปใกล้ แววตาที่เคยสดใสบัดนี้กลับหม่นลง ทำได้เพียงพลีกายให้เจ้าชีวิตกำหนดชะตาเธอ

“ช่วยตัวเองให้ดูหน่อยสิเจ้าหญิง”

ทิ้งตัวลงบนที่นอน ทิ้งให้มันกลืนกิน เพราะบัดนี้เธออับสิ้นหนทาง...

………………………

ร้อนระอุดั่งเพลิงกัลป์

เป็นภาพที่เย้าอารมณ์จนต้องลอบกลืนน้ำลาย

ว่ากันว่าไฟสีเหลืองจะขับให้ผู้หญิงดูดี และตอนนี้ก็ไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าร่างเสลาที่ดิ้นทุรนทุรายอยู่บนเตียง คือคำอธิบายที่น่าพอใจ

นิ้วเรียวของเจ้าหญิงไต่ระดับลงไปตามผิวเนื้อ กัดฟันแทบหักตอนมันกรีดกรายแล้วล้วงหายเข้าไปในสวนต้องห้าม ความอดทนบังคับให้ตัวตนเริ่มขยาย พยายามไม่กระโจนเข้าใส่บ่อน้ำหวานแล้วขับเพลิงตัณหาให้ระเบิดดั่งตามใจ

เนื้อตัวเธอเป็นสีแดงยามคนด้านบนจ้องหว่างขาเธอไม่ลดละ เลือดลมฉีดพล่านได้แต่ฝืนสร้างความอภิรมย์โดยให้เขายืนมอง กวางพยศเบือนหน้าหนี ยิ่งเธอขยับนิ้วเข้าออกลึกซึ้งเท่าไหร่ ตัวยาที่มีก็ตอบสนองให้หลงอยู่ในไฟ แต่แค่นี้มันคงอับอายไม่พอ เจ้าพ่อถึงหยิบมือถือมาถ่ายวิดีโอ แล้วไม่จบแค่ยืนดูอีกต่อไป 

โดฟลามิงโก้เคลื่อนเข้ามาใกล้ ก่อนจะลูบไล้เนื้อเนียนด้วยความเพลิดเพลิน

“อ้าขากว้างกว่านี้สาวน้อย” ชายหนุ่มสั่งเสียงพร่า เด็กสาวทำตามอย่างว่าง่าย มันมีแต่ความอดสู ได้แต่ปล่อยให้เขาเปลี่ยนมาเป็นคนคุมเกม ให้เขาจดจ้องเรือนร่างเธอพร้อมขยับนิ้วให้ลึกในใจกลาง

จากหนึ่งเปลี่ยนเป็นสอง เข้าออกให้หนักหน่วง ทำให้เด็กสาวแอ่นกายเพราะทนแรงราคะไม่ไหว ทุกส่วนเธอหดเกร็ง ก่อนเจ้าพ่อจะถอนนิ้วออกมา ชูให้เธอดูว่าเล่นกับเธอมันไม่ยากเย็น

“หึหึ ยังง่ายเหมือนเดิมนะ แค่นี้ก็เสร็จแล้ว” วายร้ายพูดพลางไล่เลียนิ้วตัวเองจากโคนถึงปลาย ดูดมันประหนึ่งน้ำหวานเลิศรส ก่อนจะหัวเราะแล้วโยนมือถือไปไกลตัว ยันพื้นเตียงคร่อมร่างเธอ

“จำใส่สมองไว้ ถ้าเธอยังอวดเก่งกับฉันอีก คลิปนี่ได้ร่อนทั่วอินเทอร์เน็ตแน่” ไวโอเล็ตจ้องตอบ กัดปากจนห้อเลือดตอนอีกฝ่ายก้มลงลากลิ้นผ่านหน้าท้อง ช้อนมือไว้ใต้ข้อเข่าแล้วดันมันขึ้น บังคับให้เนื้ออูมลอยเด่นสะดุดตา

“อือออ” เผลอครางสะดุ้งสุดตัว ไวโอเล็ตหายใจไม่ทั่วท้อง ยามลิ้นร้อนลิ้มลองคล้ายกระหาย เด็กสาวสีหน้าทรมาน ปฏิเสธไม่ได้ว่ารู้สึกดีที่เขาช่วยปลดปล่อยความต้องการ มือบางขยุ้มเรือนผมนั้นไว้ตอนเขาพลิกลิ้นให้ระทวย ดูดกลืนเสียงดังแล้วเหลือบตาขึ้นมาสบตาเธอ

“หึหึ หวานไม่เปลี่ยนเลยนะ” ด้านล่างก็สัมผัส ด้านบนก็เคลื่อนไหว ร่างหนายืดตัวขึ้น ไล้ผ่านริมฝีปากพลางเอื้อมมือปลดเข็มขัดรูดกางเกงลง ตอนนี้กึ่งกายอัดแน่นพร้อมใช้งาน ได้แต่แตะนิ้วยาวลงดินแดนแห่งความหมาย เคล้าคลึงอยู่สักพักก่อนจะคลี่มันออก แล้วสอดแทรกความแข็งแกร่งเข้ามาในคราเดียว

“อ่า...” เสียงหายใจ เสียงครวญคราง ไม่รู้เสียงร้องใครดังกว่ากัน สองร่างสอดประสาน แนบชิดจนไม่เหลือที่ว่าง เธอตอบรับมลายตัวเขาให้ละลาย และคนตัวโตก็ไม่รอช้า จับสาวน้อยให้พลิกมานั่งคร่อมด้านบนพร้อมออกคำสั่งให้เธอทำตาม

“ขยับ สาวน้อย” มือหยาบรั้งบั้นท้ายมนให้เคลื่อนไหว ทำให้ดูว่าเธอควรจะขยับสะโพกยังไง เด็กสาวไร้สติ ฤทธิ์ยาบดบังความนึกคิด ได้แต่ทำตามที่เขาพูดเพราะสัญชาตญาณบอกให้เธอแสวงหาขอบสวรรค์

“อ่า นั่นแหละ ...ดีมาก ลึกกว่านี้อีก ...เร็วกว่านี้ทูนหัว” เจ้าพ่อขยำทั่วร่างเนียน ไวโอเล็ตกรีดร้อง ได้แต่นำพาให้อีกคนสำลักความสุข

...ได้แต่บรรเลงเพลงให้เขาพอใจด้วยความขมขื่นของเธอเอง

………………………

ผ่านมากี่ชั่วโมงไม่อาจรู้ เรี่ยวแรงเธอหดหายแต่ความปรารถนายังคลุ้งอยู่ในห้อง ผ้าปูยับย่น หลุดลุ่ยไม่เป็นทรงเพราะพึ่งผ่านสมรภูมิที่ยากจะอธิบาย

“อือ อ๊ะ... พอแล้ว” เด็กสาวสิ้นแรงขัดขืน ฤทธิ์ยาหมดแล้ว ทำได้เพียงมองส่วนสำคัญบวมช้ำตอนโดนใช้งานไม่หยุด เสียงเนื้อไม้ลั่นตามแรงส่ง คงเพราะเบื่อที่เดิม ๆ อีกฝ่ายถึงเปลี่ยนมาวางเธอบนขอบโต๊ะแทน

“ยัง มันยังไม่พอ” เหงื่อกาฬไหลย้อยเต็มโครงหน้า แม้จะมีเครื่องปรับอากาศแต่ดีกรีความร้อนก็ไม่ลดลง ยิ่งอยู่ที่นี่นานแววตาเจ้าหญิงยิ่งไร้ชีวี โดฟลามิงโก้ตัดใจก้มลงดูดปากเย้ายวนก่อนพาเด็กสาวไปจบเกมรักบนเตียง

ผ่านมาหลายครั้งทำให้รู้ว่าเธอเริ่มจะเหม่อลอย

สติเธอจางหาย ประหนึ่งมีบางอย่างได้ขาดลงในจิตใจ ไวโอเล็ตพยายามไขว่คว้าอะไรสักอย่างที่คว้าไม่ถึง ก่อนจะมองเขาด้วยแววตาว่างเปล่า ทิ้งไว้แต่เสียงครวญครางแล้วหลับตา...

ร่างใหญ่ฟุบลงบนที่นอน ผละตัวตะแคงข้างปรับจังหวะลมหายใจอยู่ใกล้ ๆ ทอดมองหญิงสาวดำดิ่งสู่นิทรา แล้วสีหน้าต้องพลันอ่อนลง

จะนานเท่าไหร่ หรือจะผ่านมากี่ครั้งเขาก็หลอกตัวเอง ถึงแม้จะโดนทรยศแต่ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน สุดท้ายเขาก็ตัดเธอออกจากใจไม่ได้

โดฟลามิงโก้เผลอยกมือลูบแก้มเนียนอย่างลืมตัว เช็ดเหงื่อออกจากวงหน้า บอกตามตรงจวบจนวินาทีนี้เขาก็ยังสับสน

...จะทิ้งเธอไว้ หรือลากขึ้นรถ สิ่งไหนมีน้ำหนักมากกว่ากัน?

อนุญาตให้ตัวเองมองเธออยู่แบบนั้น ก่อนจะบดกรามดังกึกแล้วถอนกายไป ยิ่งมองนานก็รู้ว่าตัวเองยิ่งใจอ่อน ชายหนุ่มจึงลุกไปแต่งกายพร้อมหันมาเธออีกที

ไวโอเล็ตแค่ปิดตาแต่เขารู้ว่าเธอไม่ได้หลับ ทำเหมือนไม่อยากมองหน้ากันนักเขาก็บอกว่าไม่ได้พิศวาสอะไรเธอ

“นี่มือถือเธอ ฉันคืนให้ ...และก็ค่าเสียเวลา หวังว่าคงมากพอสำหรับค่าสึกหรอ” โดฟลามิงโก้โยนธนบัตรปึกหนึ่งไว้ที่ข้างตัว สาวน้อยลืมตาขึ้น จ้องมองของสองสิ่งด้วยความไร้อารมณ์ ....จะเงินหรือโทรศัพท์ก็ดี หากเป็นของเขา เธอก็ไม่อยากรับมันอีกต่อไป

เธอกลายเป็นผู้หญิงขายตัว ไร้ศักดิ์ศรี และได้มาฟรี ๆ คำด่าเขาเธอจำให้ขึ้นใจ ไม่ต้องขัดขืนแล้วยอมรับตัวตน

ทว่าที่อีกด้าน ความเฉยเมยของเจ้าหญิงกลับทำให้อีกฝ่ายไม่พอใจ เกือบเดินเข้าไปกดน้ำหนักมือลงบนต้นแขนบางนั้น ตะคอกถามอย่างบ้าคลั่งว่าเธอเป็นอะไร ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นสภาพเธอยับเยิน

เขาจะกำราบเธออีกรอบแน่นอน!

“เงินมันน้อยไปรึไงถึงไม่พูด! หรือว่าฉันใช้งานเธอหนักไป!?”

“......”

“อ๋อ ฉันลืมไป ว่าเธออยากให้คนอื่นเขาเอาฟรี ๆ รับเงินเดี๋ยวคนอื่นจะหาว่าขายตัว”

“......”

“พูดอะไรสักอย่างสิวะ เป็นใบ้รึไงฮะ!” แต่ความนิ่งคือคำตอบ ไวโอเล็ตยังเฉย ไม่แม้แต่จะขยับตัวไปไหนแล้วหลับตาลงอีกครั้ง

ท่าทางอวดดีของเธอทำให้คนหัวเสียได้แต่เดินปึงปังออกจากห้อง กระแทกประตูปิดเสียงดัง แล้วทิ้งเด็กสาวให้นอนเพียงลำพัง

ที่ข้างนอก ลูกนอกปรี่ตัวเข้ามาทันที รีบเปิดประตูรถเพราะสีหน้านายน้อยบอกว่าอย่าลีลาให้มากนัก! ...กลาดิอุสไม่อยู่ คงจะกลับไปเอารถที่ไวโอเล็ตจอดทิ้งไว้ แต่ก็ช่างมันสิ จะปีหน้าหรือชาติหน้าจอดมันทิ้งไว้อย่างนั้นก็ช่างหัวมัน เขาไม่มีอารมณ์มาสนใจ

“กลับ!”

“แล้วเจ้าหญิงล่ะครับ?” ลูกน้องเผยอปากถาม กลัวไม่น้อยว่าตัวเองจะสอดเรื่องเจ้านายมากไป แต่หญิงสาวก็เป็นผู้บริหาร แล้วทำไมนายน้อยถึงไม่พาคุณไวโอเล็ตมา

“เสือกห่าอะไร! เป็นผัวยัยนั่นรึไง ฉันบอกให้กลับไง! ทิ้งลูกน้องเฝ้าที่นี่ไว้ด้วย ถ้ายัยนั่นยังไม่ออกมาพวกแกก็ห้ามไปไหน! แล้วก็อย่าให้ใครเข้าไปในนั้น!”

โดฟลามิงโก้ก้าวขึ้นรถ คำถามที่สับสนตอนนี้ได้คำตอบแล้ว

‘ดี อยากอวดดีนัก ก็ทิ้งให้นอนอยู่ที่นี่แหละ!’ เจ้าพ่อพ่นคำหยาบคายออกมานับไม่ถ้วน ตอนนี้ความหงุดหงิดเขาพุ่งสูง ทำไมถึงทะยานขึ้นทั้งที่ควรจะลด ไม่เข้าใจเลยว่าเพราะอะไร

‘ให้ตายสิทำไมถึงต้องรู้สึกแบบนี้!?’ ก็ทำให้เธอเป็นตุ๊กตาไร้ชีวิตดั่งที่ต้องการแล้ว แต่ทำไมถึงเป็นเขาเองที่รู้สึกทรมานจนหายใจไม่ออก

หารู้ไม่ว่าคนที่หายใจไม่ออก ไม่ใช่เขาเพียงคนเดียว

ที่ในห้อง ความชั่วร้ายออกไป ทั้งที่เขาออกไปแต่ทำไมไวโอเล็ตถึงยังอึดอัด

เด็กสาวนอนขดตัวเล็ก ยกมือขึ้นมากุมหน้าอกยามมันคัดแน่นแทบทรมาน ไอความร้อนละลายความคิด รู้สึกอยากจะอ้วกจึงต้องหยัดกายขึ้น ทว่าทำไปก็ไร้ผล เรี่ยวแรงไม่มีจนได้แต่ล้มลงนอนที่เดิม

หายใจไม่ออก ทรมาน ทำไมบนที่นอนถึงมีเลือด ได้แต่ตะเกียกตะกายบอกตัวเองให้มีชีวิต พยายามจะเปล่งเสียงขอให้ใครสักคนมาช่วย แต่ไม่ว่าจะตะโกนออกไปกี่ครั้ง ก็ไม่มีใครได้ยิน มือบางขยำหน้าอกตัวเองไว้แน่นเพราะตอนนี้หัวใจกำลังทำงานอย่างหนัก

ทำไมถึงตัวสั่น เธอกำลังจะตายรึเปล่า

“คุณพ่อ... ช่วยด้วย...” ทำไมถึงเห็นท่านยืนอยู่ตรงนั้น อาการหวั่นวิตก หวาดกลัวว่าจะไม่ได้พบท่าน ทั้งแต่หัวจรดเท้าหดเกร็ง เจ้าหญิงหลับตา บอกว่าอาการผิดปกติของเธอนั้น ตัวเองแค่ละเมอไปเอง ...แค่หลับตา นอนสักพักแล้วทุกอย่างก็จะหาย ขอให้มันผันเปลี่ยนเป็นสัปดาห์ และหลังจากนั้นเธอจะได้กลับบ้านเสียที

ใช่ เข้มแข็งไว้ ทนอีกแค่ไม่กี่สัปดาห์ เดี๋ยวเธอก็จะได้กลับบ้านแล้ว เมื่อกี้คุณพ่อเธอก็มาหาแล้ว และตอนนี่พี่สาวเธอก็ด้วย ที่เผชิญอยู่มันก็แค่ความเจ็บปวดที่ชินชา ตื่นขึ้นมาว่าเธอจะพบว่ามันจะหายไป...

‘ใช่ เดี๋ยวมันจะหายไป’

แค่หลับตาแล้วลืมตา พวกเขาสัญญาว่าเธอจะไม่ทนทุกข์อีกต่อไป...

ใช่ แค่หลับตา...

………………………

 - 60 % -

ผ่านมาสองวัน

ณ บริษัทค้าอาวุธ

ร่างสูงนั่งเซ็นเอกสารลวก ๆ ปิดมันแล้วเหวี่ยงออกนอกโต๊ะ งานขาวสะอาดไม่อยู่ในหัว เพราะเรื่องดำมืดต่างหากที่อยากจะสะสาง

อีกไม่กี่วันเขาจะวางรากฐานวงการบันเทิงใหม่ ขยี้ผู้มีอำนาจคนปัจจุบันให้พินาศป่นปี้แล้วยิ้มเยาะกับมัน บอกแต่แรกว่าแผนทุกอย่างเตรียมการมาแล้ว Rainmaker ไร้น้ำยาแค่คนเดียวมีหรือจะสู้ Rainmaker อิทธิพลคับฟ้าสองคน

เจ้าพ่อหันมองมือถือ ผ่านมาสองวันเช่นกันที่กลั้นใจไม่ได้ตามข่าวคราวเจ้าหญิง หลังจากทิ้งนางไว้ในสถานที่ไม่น่ารื่นรมย์ เขาก็ไม่ได้เช็คว่าเธออยู่ที่ไหนอีกเลย

‘คงกลับไปที่คอนโดฯ แล้ว?’ นอกจากที่นั่นไวโอเล็ตก็ไม่มีที่อื่นให้ไปไหน เรื่องคอขาดบาดตายคงไม่มีเพราะลูกน้องไม่โทรมารายงาน แต่ไม่รู้ว่าฟ้าดลบันดาลอะไร เจ้าพ่อถึงคว้ามันขึ้นมาตรวจหาพิกัดเธออีกที

แต่สิ่งที่เห็นทำให้หัวใจเขาสั่นไหว ทำไมโลเคชั่นถึงบอกเธอยังอยู่ที่นั่น ผ่านมาสองวันแล้วทำไมถึงไม่ไป ได้แต่โทรหาลูกน้องที่สั่งให้เฝ้าเจ้าหญิงด้วยความร้อนรน

คิดในแง่ดีว่าเด็กสาวแค่แข็งข้อไม่เอาโทรศัพท์ติดตัวไปด้วย ...ทำไมเวลานี้เขาถึงอยากให้เธอขัดคำสั่งเขาเหลือเกิน

[ครับนายน้อย?]

“ทำไมแกถึงยังอยู่ที่นั่น!” ปลายสายเงียบไปจนซีอีโอต้องตวาดอีกครั้ง ลูกน้องตอบเสียงสั่นแล้วอธิบายเหตุผลเพิ่ม

[...ก็คุณไวโอเล็ตยังไม่ออกมาจากห้อง]

“อะไรนะ!?”

[ก็ตั้งแต่วันนั้นเจ้าหญิงยังไม่ได้ออกมาเลยครับ] เหมือนมีใครเอาค้อนมาทุบให้เสียสติ อยู่ในนั้นสองวันโดยไม่ออกไปไหน นอนอย่างไร กินอย่างไร อยู่อย่างไร เสียงโครมครามเรียกให้เลขาวิ่งหน้าตื่นเข้ามา เจ้าหล่อนกลืนน้ำลายลงคอเพราะบรรยากาศที่ท่านประธานส่งมามันเลวร้ายกว่าที่เคยเป็น

“ยังไม่ออกมา!? แล้วทำไมแกถึงไม่โทรมารายงานฉัน!” ลูกกะจ๊อกอยากจะตอบว่าเพราะนายน้อยสั่งให้แค่เฝ้า แต่ก็พยายามเก็บคำตอบอวดดีไว้แล้วสะดุ้ง

[แล้วจะ...จะให้ผมเข้าไปดูไหมครับ?]

“ไม่ต้อง!!! ลองสะเออะเข้าไปดูสิ ฉันจะควักลูกตาแกออกมา!” โดฟลามิงโก้เกือบสั่งให้มันทำตามนั้นแล้ว ทว่าก็นึกขึ้นได้ว่าไวโอเล็ตต้องอยู่ในสภาพโป๊ กำลังจะหันไปสั่งเลขาให้เตรียมรถแต่คนในหูก็โพล่งมาก่อน

[อ๊ะ ...คุณไวโอเล็ตออกมาแล้ว...] หลังจากนั้นลูกน้องพูดอะไรเขาก็ไม่ได้ยิน ทะยานลงไปชั้นล่างเคลื่อนกายสู่สถานที่ที่ทิ้งดวงใจ รูดเนกไทออกเพราะตอนนี้ทั้งร่างมันร้อนเหมือนหลงอยู่กลางทะเลทราย

เธอออกมาแล้ว ออกมาทั้งสภาพไหน เธอออกมายังไง เขาไม่ทันคิดเลย

ที่อีกด้าน

สาวน้อยออกมาอยู่ข้างนอกตั้งแต่เมื่อไหร่ก็มิอาจรู้ ร่างกายเธอพาเดินออกมาได้อย่างไรเธอยังแปลกใจ ได้แต่ก้าวไปเรื่อย ๆ โดยไม่มีจุดหมายปลายทาง

แต่แล้วอยู่ ๆ ก็มีใครบางคนถอดเสื้อมาคลุมให้ เด็กสาวมองตาม ...ผู้ชายคนนี้เป็นใคร ทำไมเธอจำไม่ได้เลย

“คุณไวโอเล็ตจะไปไหนครับ?” คนขับรถเจ้าเดิมที่อาสาขอเฝ้าก้าวมาเคียงข้าง สายตาแสดงความเป็นห่วงแต่พวกใต้ดินรู้จักความรู้สึกนั้นด้วยเหรอ

“คุณไวโอเล็ตจะไปไหน ให้ผมไปส่งไหม?” น้ำเสียงอีกฝ่ายคุ้นเคยจนไวโอเล็ตนึกออกแล้วว่าเขาคือใคร เธอยิ้มให้ก่อนจะเบนสายตาไปทางอื่นเพราะตัวเองไม่อยากรบกวน เดินไปเรื่อย ๆ พยายามหาคำตอบว่าตัวเองอยู่ที่ใด

แต่ไม่ว่าจะค้นอย่างไรเธอก็ไม่พบความจริง

 ‘นี่เธอมาทำอะไรที่นี่ หรือจะกลับไปไหนนะ?’

ในระหว่างที่กลอกตาครุ่นคิดก็พบว่าตัวเองเดินมาเป็นชั่วโมงแล้ว ผู้คนที่เดินสวนเริ่มมองแปลก ๆ ผู้ชายคนนั้นที่มอบเสื้อให้ก็ตามติดไม่ห่างหาย หญิงสาวงงงันจนสุดท้ายคนข้างหลังก็หยุดเดิน

ชาวบ้านตีตัวออกห่าง คราวแรกก็สงสัยว่าผู้หญิงที่เดินสะโหลสะเหลหน้าตาดูคุ้น ๆ ซ้ำเนื้อตัวยังมีรอยช้ำเปื้อนเลือดเป็นบางแห่ง อีครั้นจะเข้าไปช่วยหรือถ่ายรูปไว้ก็ไม่ทันการณ์ เพราะมีผู้ชายคนหนึ่งกุลีกุจอวิ่งลงจากรถทันที

“คุณไวโอเล็ต! คุณเป็นอะไรมากรึเปล่าครับ!? ผมขับรถหาคุณตั้งนาน!” ผู้ชายตรงหน้าคือมูซาน่า ชายหนุ่มขวัญเสียรีบสาวเท้ามาหา เขาพยายามจะรั้งให้เธอขึ้นรถไปด้วยแต่ลูกน้องมาเฟียกลับขวางไว้

“แกเป็นใคร!” ถามแบบนี้มันใช่จังหวะไหม ...มูซาน่าชักสีหน้า

“แล้วนายน่ะเป็นใคร ไม่เห็นรึไงว่าสภาพคุณไวโอเล็ตตอนนี้เป็นยังไง ผมจะพาเขาไปโรงพยาบาล!” สภาพยับเยินที่มองไกล ๆ ก็เห็นเต็มตา คนขับรถหยุดเท้า คิดว่าดีกว่ารึเปล่าที่ให้เจ้าหญิงไปรักษาตัว

ต่างคนต่างความคิด ทว่าหญิงสาวที่ถูกอ้างถึงกลับนิ่งค้าง เธอไม่รู้ทำไมคุณหมอถึงมาอยู่ที่นี่ ใครเป็นคนเรียกมา แน่นอนว่าไม่ใช่เธอ เด็กสาวจนปัญญาได้แต่ถามอีกฝ่ายลอย ๆ

“คุณมูซาน่ามาได้ยังไง” คุณหมอไม่ตอบ พาเธอเดินออกมาจากตรงนั้น ไวโอเล็ตทำตามอย่างว่าง่าย ไม่ค่อยอยากเอาตัวเองไปพัวพันกับเรื่องน่ารำคาญ เธอจึงปล่อยเลยตามเลย

“ลอว์บอกน่ะครับ บอกว่าคุณอาการแย่ให้มารีบมาหา ...ขึ้นรถเถอะครับ เดี๋ยวผมจะพาไปหาหมอนะ” อีกนิดเดียวก็จะได้หย่อนสะโพกลงเบาะแล้ว แต่ทั้งร่างก็โดนกระชากออกมาอีกครั้ง

สิ่งที่กำลังวิ่งหนี เพียงพริบตามันก็แนบชิดเพียงลมหายใจ

“คิดว่ากำลังทำอะไรกันอยู่ฮะ!?’ เสียงทรงพลังแทรกขึ้น เจ้าหญิงเซถลาไปยืนอยู่ข้าง ๆ ใครสักคน ค่อย ๆ หันไปมองว่าอีกฝ่ายเป็นใคร เข้าใจได้ในทันทีว่าเพราะเหตุใด ลูกน้องมาเฟียถึงปล่อยให้คุณมูซาน่าพาเธอไป

“โดฟลามิงโก้!”

“ว่าไงไอ้หมอ แหม ตามมาเคลมเมียคนอื่นถึงที่เลยเหรอ? แล้วนี่แกจะพาของของฉันไปไหนมิทราบ!?” ลูกน้องกรูกันมาล้อมกรอบนายแพทย์ เจ้าพ่อบีบแขนเธอแน่น รั้งให้เด็กสาวหยุดยืนแล้วใช้สายตาข่มหมอหนุ่มให้เจียมตัว

“ผมจะพาเธอไปโรงพยาบาล! ดูสภาพที่นายทำกับเธอด้วย! ปล่อยช้ากว่านี้ไม่ได้แล้ว!” โดฟลามิงโก้หรี่ตา อยากจะกระทืบมันให้ตายคาตีน แต่ข้างในก็เรียกร้องให้ทำตามที่มันบอก

ชายหนุ่มหันไปมอง ...เขาตกใจ ...ไม่ ...ในความมืดมันมองไม่เห็น ทว่าพอพาเธอมาอยู่ใต้แสงสว่างถึงได้รู้

ว่าตัวเองหนักมือขนาดไหน

เนื้อตัวเธอบอบช้ำ มากเกินไปจนเหมือนโดนทารุณ ซ้ำยังเห็นรอยเลือดเกรอะกรังอยู่ที่ปลีขา

...นี่เขาทำอะไรลงไป

“ไวโอเล็ตทำไมเธอเลือดออกล่ะ... !”

“ก็ฝีมือนายไง!”

“หุบปาก! ฉันถามหล่อนไม่ได้ถามแก!” เสียงดังไม่ได้ทำให้เจ้าหญิงสนใจ ตลอดเวลาที่ผู้ชายสองคนตะคอกกันสาวน้อยเอาแต่เหม่อมองข้างหน้า แม้แขนจะโดนอีกคนจับไว้ แต่เธอก็ทำท่าจะเดินไปไหนตลอดเวลา เจ้าพ่อทนไม่ไหวจึงตัดบทสนทนา ช้อนเธอขึ้นแล้วตรงดิ่งกลับไปที่รถทันที

ไม่มีการขัดขืน ดื้อดึงใด ๆ ทั้งสิ้น คุณมูซาน่าคงกำลังโวยวายรอบตัวถึงเอะอะมะเทิ่งขนาดนั้น ไวโอเล็ตปล่อยให้อีกฝ่ายวางเธอลงบนรถยนต์ เบาะหลังที่เคยย่ำยี นั่งนิ่งรอเขามาโยงใยบงการ

เหมือนความทรงจำเธอหาย เด็กสาวจึงจ้องหน้าเขาตรง ๆ ว่าเขาต้องการอะไร

“โทรหามันทำไม!? อ้อนวอนให้มันมาช่วยรึ อยากให้มันตายมากสินะ?” คนตรงหน้ายังไม่ขยับไปไหน ใช้สีหน้าคร่ำเครียดจ้องเธอให้ตัวลีบ สัญชาตญาณบอกให้เธอประมวลผล ...หลังจากผ่านมาทั้งหมด ที่เขาถามแบบนี้ ข่มขู่แบบนี้ มันก็ชัดเจนแล้วว่าต้องการอะไร

เด็กสาวเคลื่อนหน้าเข้าหา ร่างกายทำโดยอัตโนมัติ เจ้าพ่อตกใจตอนจู่ ๆ เธอก็โน้มมาใกล้ ไม่พูดพร่ำแล้วมอบจุมพิตที่ขมปร่าไม่อ่อนหวานให้อบอวลในโพรงปาก มือบางเลื่อนต่ำไปปลดกางเกงอย่างรู้งาน หมายจะก้มลงไปปรนนิบัติให้พอใจ

ในหัวกำลังวนเวียนออกคำสั่งย้ำ ๆ ว่าอย่าลีลา รีบใจง่าย พลีกายให้เขาละเลง

เธอต้องทำ เป็นคนว่าง่ายให้ได้ แม้จะไม่ได้รับเงินมาแต่เธอต้องทำ ชัดเจนแล้วว่าหากพอใจเขาจะหยุดเอง ทางรอดเดียวของเธอคือลงมือให้ตัวเองไม่ต้องเจ็บตัว

“หยุด... ไวโอเล็ต!” โดฟลามิงโก้กระชากมือเธอออกแล้วจ้องเขม็ง แต่สาวติดไฟก็พยายามปรนเปรอกอบกุมเอาไว้ เขาขึ้นเสียงทำให้เด็กน้อยตกใจกลัว หน้าหวานซีดเผือดเอาแต่ส่ายหน้าขอโทษ แล้วอ้อนวอนว่าได้โปรดเขาอย่าพึ่งไม่พอใจ

“ขอโทษค่ะ คุณคงไม่ถูกใจ แต่อย่าทำอะไรฉันเลย ...ฉันขอโทษ ให้ฉันลองใหม่นะ”

“…ไวโอเล็ต!”

แย่แล้วเธอทำพลาด ชายหนุ่มไม่พอใจ เขาต้องทำร้ายคนใกล้ตัวเธอแน่...

“อ่าจริงสิ นี่ไง ฉันถอดเสื้อไปแล้ว มันไม่เกะกะแล้วนะ ...คุณจับสิ หรืออยากให้ฉันทำอย่างอื่นก็ได้นะ คุณต้องพอใจแน่ ๆ เลย”

“หยุดเดี๋ยวนี้!” เสียงทุ้มตะเบ็งลั่น กวางน้อยสั่นกลัว เริ่มจะกระโจนหนีแต่ทั้งร่างก็โดนรวบไว้ เธอเริ่มร้องไห้ ทำไมเขาถึงไม่พอใจอีกล่ะ นึกหวั่นว่าเขาจะทำอะไรเพราะแรงกอดนั้นรุนแรง สะอื้นอีกครั้งแล้วบอกเขาว่าให้โอกาสเถอะ เธอจะทำให้ดี

“ยกโทษให้เถอะ อย่าทำอะไรพวกเขา ร่างกายนี้ฉันยกให้คุณแล้ว อย่าทำร้ายพวกเขาเลย ให้ฉันลองใหม่อีกครั้งนะ อย่าทำอะไรคนสำคัญของฉัน ...ได้โปรดอย่าทำ” มีไม่บ่อยที่เธอร้องไห้และมันกรีดหัวใจเขาแทบบ้า โดฟลามิงโก้ได้แต่กอดเธอไว้ยามอีกฝ่ายดีดดิ้น ปล่อยให้เด็กน้อยสั่นกลัวแล้วผล็อยหลับไปเอง

หากปล่อยมือเหมือนเธอจะสลายไป

คนในอ้อมแขนนิ่งสงบ... มือหนาลูบศีรษะทุ้ยนั้น ฝังจมูกลงเส้นผม เอ่ยเสียงเรียบสั่งให้ลูกน้องพาไปยังที่พักใจ ก่อนจะกระชับอ้อมกอดอีกครั้งแล้วกอดเธอด้วยความรู้สึกที่มี แต่ในทันทีเขาก็ต้องหน้าเสีย ยามฝ่ามือสัมผัสโดนอะไรสักอย่าง

อะไรบางอย่างที่คล้ายกับเลือด

‘เลือด!?’ แตะมันอีกครั้งถึงได้รู้ว่ามันไหลออกมาจากหว่างขา เจ้าพ่อร้อนรนกำลังจะสั่งให้ลูกน้องไปโรงพยาบาลแต่ถ้า...

‘แต่ถ้าพามารักษาด้วยอาการเดิม ๆ อีกฉันไม่เอาไว้แน่’ จู่ ๆ ก็ดันนึกถึงคำพูดของยัยแก่เจ้าของโรงพยาบาลได้ หงุดหงิดฉิบหายทำไมถึงนึกขึ้นมาได้ตอนนี้นะ

“กลับบ้าน! แล้วก็ไปหาหมอสักคนให้มาที่บ้านฉันด้วย!”

โดฟลามิงโก้เปลี่ยนความคิดแล้วพาภูตประจำตัวกลับไปยังที่ที่เคยอยู่ด้วยกัน

ช่วยบอกที ทางเลือกที่ปล่อยเธอไว้ในห้องนั้น นี่เขาคิดผิดใช่รึเปล่า!?

───────────── Talk with write (￣▽￣)ノ

นี่ฉันแต่งอะไรอยู่นะ

เอาเป็นว่านั่งยันตะแคงยันว่าตั้งแต่ต้นเรื่อง

ปูให้โดฟลามิงโก้เลวค่ะ ซาดิสม์ด้วย

ไวโอเล็ตจะรับไหวไหมเนี่ย

......

Suffocating แปลว่าอึดอัดหายใจไม่ออก เหมือนคนจะจมน้ำ

และตอนนี้มันก็ยุ่งเหยิงมาก ๆ

ย้ำอีกครั้งนะฮะเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้น

ดราม่าจะหนักหน่วงกว่านี้

หากดาวน์ก็ทิ้งมันไว้ในนี้นะคะ อย่าพาไปด้วย

และอย่าคิดมากกันเน้อ มันไม่ใช่เรื่องจริง

สุดท้ายก็สุขสันต์วันปีใหม่ 2020 ย้อนหลังนะคะ

สปินออฟของอีกคู่ หนูแต่งไม่ทันจริง ๆ

ซอรี่

หากปั่นเสร็จจะรีบเอามาพักหัวใจ

และครึ่งที่เหลือตามมาในเร็ววันแน่นอล

เลิฟ ๆ ค่ะ

─────────────