END; ONE PIECE - a million ways to fall in love with you | Doflamingo x Violet/Viola

ลำดับตอนที่ #64 : Between you & me (สิ่งที่ทำพลาดไป)

ตอนที่ 55: Between you & me

(สิ่งที่ทำพลาดไป)

ย้อนกลับไปสองวันหลังจากที่ได้รู้ความจริง 

ยิ่งผ่านไปนิสัยโดฟลามิงโก้ยิ่งแย่ ไม่พูดไม่จา อารมณ์เสียบ่อย จนทุกคนในแฟมิลี่ต้องพากันหลบหน้า

...ทุกอย่างของเขามันพังลงมาหมด ทุกอย่างเลย ไม่อยากเชื่อว่าไวโอเล็ตจะหักหลัง เขาไม่อยากเชื่อจริง ๆ

มันคงเป็นอีกวันที่ชายหนุ่มเอาแต่นั่งเอื่อยเฉื่อยอยู่ที่บ้าน อยู่ในเรือนกระจกที่เธอชอบ นั่งเป็นชั่วโมงเพราะตัวเองกำลังสับสน ปล่อยหัวใจให้แปรสภาพเป็นแก้วที่ปริแตก กลั้นใจให้สายเรียกเข้าจากเจ้าหญิงเป็นแค่สายมิสคอล แล้วแหงนมองเพดานด้วยความคิดที่ตีกันกระจาย

โทรศัพท์เขาเงียบลงและแผดเสียงร้อง ...อีกครั้ง เจ้าพ่อหัวใจเต้น คิดว่าครั้งนี้เขาจะยอมใจเย็นคุยกับไวโอเล็ตดู เธอมีเหตุผลเสมอ และเขาจะพยายามรับฟัง หากแต่ใบหน้าคมต้องเรียบเฉย เพราะคนที่ติดต่อมาคือลิลลี่ไม่ใช่เจ้าหญิง

‘โทรมาทำไม’ ต้องรับทั้งที่ไม่อยากจะรับ น้ำเสียงเจ้าหล่อนยังคงแสบหู แม่นางรู้ว่าเขายังไม่ทำอะไร จึงบอกว่าหากยังไม่เชื่อก็มาพิสูจน์ด้วยตาตัวเองเถอะ แล้วรีบส่งสถานที่มาให้เขาไตร่ตรองดู

โดฟลามิงโก้ชักไม่แน่ใจ ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงเข้ามาได้ถูกจังหวะ รู้อะไรเสมอ ทว่าสุดท้ายความอึดอัดก็ทำให้เขาหูเบา ตัดสินใจลุกขึ้นแล้วเคลื่อนตรงสู่จุดหมายทันที...

สิ้นสุดการเดินทาง ทางเดินเงียบเฉียบยามสืบเท้าไปตามตึกสถานีโทรทัศน์ ภาพวันวานไหลสู่สมองเพราะตอนยังมีความฝันเขาเคยมาหาแม่ที่นี่อยู่บ่อย ๆ

...ยิ่งลึกยิ่งเงียบ ยิ่งเดินเข้าใกล้ห้องหนึ่ง หัวใจเขายิ่งเต้นแรง

เห็นแสงไฟลอดออกมาจากในนั้น ได้ยินเสียงชายหญิงคุยกัน สัญชาตญาณบอกให้เขาหยุดและยืนฟัง ความรู้สึกเขามันจะไปทิศทางใด?

“ผมไม่เชื่อใจคุณ คุณอยู่กับเขาตั้งหลายปี ความใกล้ชิดมันสั่นคลอนจิตใจคนได้ คุณรักเขาแล้วใช่ไหมครับ?” เตโซโร หมอนั่นมันคุยกับใครสักคนอยู่ บทสนทนาที่บ่งชัดว่าหมายถึงเขา

โดฟลามิงโก้กำมือถือแน่น พิกัดบอกว่าเธออยู่ที่นี่ พยายามเชื่อว่าคนในห้องไม่ใช่เธอ ได้โปรดเถอะอย่าทำแบบนี้เลย ...ขอร้องล่ะไวโอเล็ตเธออย่าอยู่ในห้องนั้นเลย

“ฉันไม่เคยรักเขา แม้แต่วินาทีเดียวก็ไม่มี” คล้ายหายใจไม่ออกไปชั่วขณะ ถ้อยคำเย็นชาหนาวเหน็บถึงขั้วหัวใจ น้ำเสียงออดอ้อนที่เคยพูดด้วยความอ่อนโยน ทั้งหมดเธอปรุงแต่งขึ้นมาใช่ไหม ไม่มีอีกแล้วคนอ่อนหวานที่เคยอยู่ข้างกัน ตอนนี้ภูตของเขาเป็นใครสักคนที่บอกว่าไม่เคยรักเขาแม้แต่วินาทีเดียว

“ได้ยินเช่นนั้นผมก็เบาใจ และสัญญาว่าเรื่องที่ตกลงมันจะเป็นไปตามนั้น ผมจะทำลายเขาแทนคุณให้เอง วางใจเถอะครับ...” ความเงียบช่วงชิงความคิด ร่างหนาผละตัวออกจากกำแพง ทิ้งทุกอย่างไว้ตรงนั้น ความทรงจำทุกอย่างที่เคยมีร่วมกัน เขาทิ้งมันไว้หน้าประตู

ตอนสุดท้ายของเรา เธอเขียนแบบนี้รึเปล่า เรื่องอวสานของเรามันจบลงที่ตรงไหน...

ยัยลูกสาวสส. เดินออกมาจากหัวมุม คลี่ยิ้มละมุนตอนเห็นท่าทางว่างเปล่าของเจ้าพ่อ

“ชัดเจนขนาดนี้คุณคงไม่ต้องหาข้ออ้างอีก วิถีชีวิตของพวกคุณคือเอาคืนคนที่ทำร้ายเป็นร้อยเท่าไม่ใช่เหรอคะ ว่ายังไงคะ อยากให้ฉันช่วยอะไรคุณรึเปล่า คุณไม่แค้นใจเหรอ?” 

‘เจ็บแค่สิบแต่จะเอาคืนเป็นร้อย’ ทุกคนในแฟมิลี่เคยพูดอย่างนั้น แล้วทำไมหัวหน้าแฟมิลี่อย่างเขาถึงจะปล่อยให้เธอกลับบ้านดี ๆ

เธอหักหลังกัน และเขาเจ็บปางตาย

หากแต่เธอเจ็บ เขาก็เจ็บ และถ้าเขาเจ็บ เธอต้องเจ็บกว่า!!!

เธอแสแสร้งโกหกกัน และเขาจะไม่ยอมโดนทำร้ายฟรี ๆ

...เกมลงทัณฑ์ของเจ้าหญิงมันเริ่มตั้งแต่วินาทีนั้น เด็กสาวกล้าเอามีดแทงเขาแล้วยิ้มเยาะอย่างไร้เยื่อใย

คนที่ทำร้ายเขา เขาเอาคืนเสมอ ถึงแม้นั้นจะเคยเป็นคนที่รักมากก็ตามที...

พวกนายบีบบังคับให้เขาไม่มีทางเลือก พวกนายเริ่มมันก่อน

‘ทุกอย่างมันเหมือนที่นายเคยทำเลยนะ โรซี่’ 

สติโดฟลามิงโก้กลับสู่ปัจจุบัน กำคันเร่งแน่นยามเผลอนึกถึงอดีตที่ทำให้เขากล้าลงมือกับดวงใจ

สองข้างทางสลับเปลี่ยนจนเป็นแค่เส้นยาว มอเตอร์ไซค์ซีซีสูงคือยานพาหนะชั้นดียามข้างในมันร้อนรน อยากไปถึงที่นั่นแล้วระบายความหงุดหงิดให้พอใจ หวังว่าเขาจะได้เจอมันและสะสางบัญชีกับคนที่ร่วมมือ

[ดูเหมือนไวโอเล็ตจะแวะหาใครคนหนึ่งที่ตึกร้างครับ] กลาดิอุสอยู่ในสาย รายงานเรื่องขององค์หญิงเป็นระยะพร้อมขับรถตามเขา

‘ตึกร้าง’ นัดใครไว้จริงด้วย เช่นนั้นก็พอดีเลย เขาจะได้ฆ่าพวกมันแล้วฝังลงกำแพงคอนกรีตให้เป็นอนุสรณ์บันเทิงใจ!

แล้วจะย่ำยีเธอต่อหน้าศพพวกมัน!

………………………

หุ่นเพรียวรีบวิ่งลงจากรถ เธอมาตามสถานที่ที่ลอว์บอกแล้ว แต่ไม่ว่าจะเดินไปมุมไหนก็ไร้วี่แววของเด็กหนุ่ม ไวโอเล็ตจึงตัดสินใจโทรหาเขาอีกที

“เธอไม่ได้มาที่นี่สินะ?”

[......] ลอว์ใช้ความเงียบเป็นคำตอบ สถานการณ์ตอนนี้มันเสี่ยง เจ้าหญิงหุนหันหนีโดฟลามิงโก้มา และหากเขาออกไปพบนางตอนนี้ ตัวเขาเองต้องซวย ...อุตส่าห์หลบหมอนั่นมาได้ขนาดนี้แล้ว แม้จะเห็นแก่ตัวแต่เขาจะไม่ยอมให้มันจับไป

[ขอโทษด้วย แต่คุณหนีไปสักระยะเถอะ ผมติดต่อหาองค์รักษ์คุณแล้ว เขากำลังจะไป ไม่เช่นนั้นคุณก็ตามไปสมทบกับเขาที่บ้านท่านเคานต์เถอะ หลังจากวางสายคุณแล้ว ผมจะบอกคุณเซ็นโงคุหรือคุณอิชโชเอง]

“ดอฟฟี่ทำอะไรเธองั้นเหรอ เธอถึงกลัวเขาขนาดนั้น” ลอว์สะอึก ผู้หญิงคนนี้รู้ได้อย่างไรว่าเขา ‘กลัว’

เขากลัวว่ามันจะเข้ามายิ้มเยาะแล้วฆ่าทุกคนในชีวิตเขาอีก เขากลัวที่ตัวเองอ่อนแอจนได้แต่มองดูพวกมันซ้อมคุณโคราจนเละ

เขากลัว กลัวมากจนเปลี่ยนเป็นความโกรธ โกรธที่ตัวเองมันไร้พลัง ...โลกนี้ไม่ยุติธรรมสำหรับคนดีหรือยังไง

[ผมไม่ได้กลัวเขา]

“งั้นเหรอ แต่ฉันกลัวนะ บางทีดอฟฟี่ก็ทำเรื่องโหดร้ายได้หน้าตาเฉย และขอบคุณเธออีกครั้ง ดูท่านอกจากท่านเคานต์แล้วฉันคงไม่มีทางเลือกอื่น หวังว่าเธอกับเตโซโรจะจัดการภารกิจของรัฐบาลให้เสร็จด้วยดี” ลอว์จะพูดอะไรแต่ไวโอเล็ตก็กดตัดสายไป

ตอนนี้ชักช้าไม่ได้แล้ว มีแต่ต้องพึ่งท่านเคานต์อีกครั้ง เธอต้องคิดเผื่อตัวเองหาทางหนีทีไล่ หลังจากจบเรื่องทั้งหมดดอฟฟี่คงเข้าใจ หากเขารู้เจตนาที่แท้จริงของเธอเท่านั้นก็เพียงพอ

สองขาเดินออกมาที่ข้างถนน โยนมือถือเขาเข้าไปในรถและเตรียมหารถโดยสาร ดวงตาเธอประสานกับคนตรงหน้าแล้วก็ต้องตกใจ สีทองในประเทศไหนก็สะดุดตา และยิ่งเป็นสีผมด้วยแล้วยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย

ที่ตรงหน้าคือคนที่มีเรือนผมสว่างดุจทองคำ ปลิวไหวตามแรงลมดึงให้ไม่อาจละสายตา หากใครได้เชยชมคงบอกว่ามันสวยดี แต่สำหรับไวโอเล็ตมันคือความจริงที่ภาวนาให้เป็นแค่ภาพลวงตา

“ผมได้พบคุณสักทีนะครับ ไวโอเล็ตจัง”

“...เจ้าชายซันจิ” เด็กหนุ่มยิ้มร่า ชายตรงหน้าคือวินสโมค ซันจิ เขาอยู่ในชุดนักเรียนสะอาดสะอ้าน กลุ่มผมถูกหวีให้ปกใบหน้าซีกซ้าย แต่นั้นไม่อาจบดบังใบหน้าอ่อนโยนของเขาได้เลย

“ทำไมเจ้าชายถึงมาอยู่ที่นี่?”

“ผมย้ายมาอยู่ประเทศนี้แล้วล่ะครับ มาได้สักพักหนึ่งแล้ว โชคดีจังที่ได้เจอคุณ” เจ้าหญิงทำตัวไม่ถูก อีกฝ่ายเข้ามาประชิด แม้จะอายุแค่ 15 แต่เขาก็สูงแทบจะเท่าเธออยู่แล้ว

ซันจิยังคงยิ้มละมุน บอกเล่าว่าตอนอยู่ที่นี่เขาทำอะไร รับรู้ได้ว่าคู่หมั้นตรงหน้าจิตไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เพลานี้เด็กหนุ่มเลยตัดสินใจจะถอยออกมา

“ไวโอเล็ตจังคงมีธุระ? ดูคุณไม่ค่อยอยากคุยกับผม”

“อือ ขอโทษนะ ไว้คุยกันตอนอื่นเถอะ แล้วฉันจะชดเชยให้ทีหลังแน่นอน”

“อ่านั่นสินะครับ ...เข้าใจแล้วครับ ไวโอเล็ตจังสัญญาแล้วนะ” จู่ ๆ เจ้าชายก็คว้ามือเธอขึ้นไปจุมพิต ฝังจมูกอยู่เนิ่นนานแล้วยิ้มในตา ไวโอเล็ตหวั่นวิตกรีบชักมือกลับ กำลังจะบอกเด็กหนุ่มว่าขอโทษที่เสียมารยาท และยกโทษให้เถอะเพราะเรื่องหมั้นมันจะไม่มีทางเกิดขึ้น

“คือว่าเจ้าชาย ที่จริงแล้วเรื่องหมั้นน่ะ...” ในฉับพลันที่ขนคอเธอลุกชัน สัมผัสได้ถึงรังสีเย็นยะเยือกที่แผ่ออกมาจากข้างหน้า เจ้าหญิงเบิ่งตาโต ที่สุดสายตาเธอเห็นผู้ชายคนหนึ่งนั่งนิ่งอยู่บนรถมอเตอร์ไซค์ ทั้งชุดเขาเป็นสีดำ ...ชุดเดียวกับเมื่อคืน แต่บรรยากาศนั้นหนักหน่วงยิ่งกว่า

คน ๆ นั้นก้าวลงจากรถ ถอดหมวกกันน็อกแล้วล้วงปืนออกมาทันที!

ทุกวินาทีบีบคั้น สัญชาตญาณกู่ร้องให้เอาตัวรอด เจ้าหญิงรีบผลักเจ้าชายออกไป บอกให้เด็กหนุ่มหันหลังไปให้ไกล!

“ไว้คุยกันตอนอื่นนะซันจิ เธอไปได้แล้ว!”

“เกิดอะไรขึ้นครับอยู่ ๆ ก็มาไล่”

“ไปสิ! ฉันไม่อยากคุยกับเธอ!” เด็กหนุ่มหน้าสลด แววตาผิดหวัง ไวโอเล็ตไม่สนใจผลักเขาให้เดินออกไป ไม่รู้ว่าทำไมเสียงฝีเท้าที่คืบคลานเข้ามาถึงเขย่าประสาทเธอ …ตอนนี้ในใจก็อยากวิ่งหนีไปพร้อมกับเจ้าชายจริง ๆ

 “โธ่เอ้ยไปสิ! เธอไปได้แล้ว! ฉันบอกให้ไปไง! ตอนนี้ฉันไม่อยากเจอเธอ! เธอไปสักที!!!” ทั้งผลักทั้งดัน ตัดเขาแต่ยังเหลือใย ซันจิแสดงสีหน้าเศร้าสร้อย ยิ่งคู่หมั้นเขาไม่ใคร่ยินดีที่ได้พบ เจ้าชายจึงตัดสินใจเดินออกไปโดยไม่หันกลับมามอง ทิ้งให้เธอเผชิญโชคร้ายแต่เพียงลำพัง ...แต่เธอก็พยายามกัดฟัน หันหลังไปอ้อนวอนปีศาจร้ายทันที

“เดี๋ยวก่อนดอฟฟี่ เจ้าชายเขาไม่เกี่ยวอะไรนะ!”

“หุบปาก” โดฟลามิงโก้ไม่พูดไม่จา ผลักเธอให้หลีกทางแล้วตวัดตามองแผ่นหลังเด็กหนุ่มนั่น ยกแขนหมายจะเล็งมัน ทว่าไวโอเล็ตก็ยื้อไว้

“มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด! เด็กคนนั้นไม่เกี่ยวอะไรนะ เราแค่บังเอิญเจอกันเฉย ๆ ฉันขอร้องล่ะอย่าทำอะไรเขา ฉันยอมทำทุกอย่าง อย่าทำอะไรเขาเลย!”

“ทำไมฉันต้องทำตามเธอ!”

“...เพราะฉันผิดเอง ฉันยอมรับผิด ฉันโกหกคุณ ฉันหักหลังคุณ อย่าทำอะไรเขาดอฟฟี่ ฉันขอร้อง ทั้งหมดเป็นเพราะฉันเอง อย่าทำอะไรเขาเลย”

เหมือนเติมเชื้อไฟให้มันไหม้ ทิ้งให้แสบทรมานไปเป็นปี เธอหลอกกันก็สาหัสจนจะแย่ แล้วยังมาตอกย้ำว่าเป็นห่วงใครอื่นมากกว่าคนที่ยืนตรงนี้อีก ทำไมถึงอยากช่วยมัน โดยไม่สนว่าตัวเองจะโดนอะไร!?

ความมุ่งร้ายพุ่งกลับมาหาต้นตอ เสียดแทงให้ทารุณ

“เป็นห่วงมันมากสินะ”

“...ฉัน”

“รักมันมากสินะ”

“ฉันไม่...”

“อ่าใช่ ฉันลืมไปว่าเธอคงรักใครไม่เป็น มารยาไปวัน ๆ ปั่นหัวให้ผู้ชายตีกันแล้วตัวเองก็กลับไปเสวยสุขอยู่คนเดียว ...ได้ยังไง เธอทำแบบนี้ได้ยังไง! ไหนลองบอกสิว่าหัวใจเธอทำด้วยอะไร!? เธอยังมีมันอยู่รึเปล่า!?” ไวโอเล็ตปัดมือเขาออก เสียใจและร่ำไห้

อย่างน้อยเธอก็มีหัวใจ ไม่ใช่เขาที่หามันไม่เจอ

“หัวใจฉันมันก็ก้อนเนื้อธรรมดานี่แหละ ที่โดนทำร้ายมาก ๆ มันก็เจ็บเป็นเหมือนกัน! หัวใจฉันมันก็แค่ก้อนเนื้อโง่ ๆ ธรรมดาที่เผลอตัวไปรักคุณ” เจ้าพ่อหัวเราะขึ้นจมูก สีหน้าบิดเบี้ยว

“รักเหรอ? น่าขำมากที่เธอยังกล้าพูดว่ารักอีก”

“คุณไม่อยากได้มันแล้วใช่ไหม?”

“ไม่... อยากได้สิ ความรักปลอม ๆ ของเธอ ฉันอยากได้ ฉันอยากให้เธอรักฉันให้มาก ๆ เพราะฉันจะได้มีความสุขที่ได้ขยี้หัวใจเธอทั้งเป็น! คงไม่ลืมสินะว่าเมื่อกี้ตัวเองพูดอะไรไป!”

คนที่ทำร้ายเขา เจ็บกว่าเท่าตัวเสมอ! คำนี้ต้องย้ำให้ขึ้นใจ

ไวโอเล็ตได้แต่ปล่อยน้ำตาลงมา โชคชะตาทำร้ายเรา ปลายเท้าเธออยู่ที่ขอบผา แต่ไม่ทันจะได้โดดลงไป ทั้งร่างก็ถูกดึงกลับมาด้วยน้ำมือของปีศาจ

...บอกขนาดนี้เสียงของเธอคงไปไม่ถึง ไม่ว่าจะต้องทำอย่างไร เราก็วนกลับไปที่เดิม

คำว่ารักของเธอมันไม่มีความหมาย

และเธอคงทนรับมันไม่ไหวอีกต่อไป

………………………

‘เมื่อไหร่จะจบ’ คำนี้วนเวียนอยู่ในหัว

เบาะหนังเสียดสีไปตามผิวเนื้อ คงขึ้นเป็นรอยแดงหากพลิกหลังขึ้นมาดู สาวน้อยร้องจนหมดเสียงตอนคนด้านบนทาบทับเข้ามารุนแรง เอาเส้นเสียงไปได้เลยหากเขาเพียงต้องการ

หนีไม่ได้ ทางซ้ายเป็นเบาะ ด้านหลังก็คือประตู มีหลายครั้งที่แรงเคลื่อนไหวทำให้เธอกระแทกไปกับมัน ผิดที่ผิดทางเพราะอีกฝ่ายกำลังกระทำหยาบช้ากับเธอคารถยนต์

“ถึงใจเธอดีไหม ร้องดัง ๆ สิ ไหนบอกว่าจะทำทุกอย่างตามที่ฉันต้องการไง” เขาเป็นใครสักคนที่ไม่อาจเข้าถึง ชายหนุ่มขยุ้มเส้นผมหลังท้ายทอยแล้วดึงให้เธอแหงนหน้า ก้มลงซุกไซ้แล้วฝังรอยจ้ำสีแดงให้เป็นตราบาปที่ไม่มีวันเลือน

เพราะยังได้ยินถ้อยคำชัดเจนที่ตอกลึกลงจิตใจ

‘กลาดิอุส พาฉันกับเจ้าหญิงไปหาที่เงียบ ๆ คุยกันหน่อยสิ’ คำสั่งราบเรียบดังขึ้นตอนพามาอยู่บนรถ จะให้เขาอดทนจนถึงรังรักก็นานเกินไป และจะปล่อยให้เธอได้พักหายใจ เขาคงไม่ยอม

สั่งทุกคนให้ออกไป ก่อนจะใช้เบาะหลังเป็นที่เด็ดปีกเธอออกช้า ๆ ...จะขย่มเท่าไหร่โช๊คก็ไม่เสีย ช่างคุ้มค่ากับเม็ดเงินที่เสียไปเพื่อรถดี ๆ จริง ๆ

การกระทำเริ่มทำให้ไวโอเล็ตหวาดกลัว เจ้าหญิงหมดทางรอดก็ยังพยายามถดตัวหนี ชายหนุ่มออกแรงดึงข้อเท้าให้กลับมาอยู่ที่เดิมแล้วแยกเรียวขาออกจากกัน ทิ้งความบ้าคลั่งใส่ร่างน้อยไม่บันยะบันยังเพราะเธอถวายตัวเอง

...เธอบินไม่ได้ และตอนนี้ก็จะเดินไม่ได้เหมือนกัน นั่นคือสิ่งที่โดฟลามิงโก้จงใจ

เสียงครางทุ้มดังเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนร่างหนาจะผ่อนแรงแล้วปรับจังหวะลมหายใจให้นิ่งสงบ

ผละตัวออกมาทันทีหลังสุขสม ไม่วายต้องเดาะลิ้นเพราะเธอทำให้เขาหลุดมาดเสมอ เจ้าพ่อใส่กางเกงให้เรียบร้อย แล้วต่อสายหากลาดิอุสให้ตามคนขับรถกลับมาทำหน้าที่ตามเดิม ถอนหายใจทิ้งยืดยาวแล้วยกมือขึ้นมาบดบังสายตา

...ทั้งคู่ขึ้นมาแล้ว รถแล่นไปอย่างเงียบเฉียบ ไม่มีใครกล้าพูดหรือหันไปมองว่าสภาพหลังรถเป็นเช่นไร รู้ดีว่าหากหันไป ตัวเองคงไม่เหลือเงาหัวอยู่บนโลกนี้อีกตลอดกาล

ที่ข้างหลัง เด็กสาวนั่งขดตัวฝังอยู่กับประตู เสื้อผ้าขาดวิ่น อันที่จริงมันควรเรียกว่าเศษผ้าเพราะมันแทบไม่บดบังผิวเนื้อใด ๆ

ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง ก้มหน้าซุกแขนตัวเองไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมาสบตาใคร ไม่รู้อะไรเข้าสิงโดฟลามิงโก้ถึงพอใจกับภาพนั้น ยิ่งมองเห็นรอยจูบที่วงขา เขายิ่งมีอารมณ์ เอื้อมมือหยาบกร้านลูบรอยช้ำสีแดงนั้นแล้วหัวเราะในลำคอ

ไวโอเล็ตลดขาหนี แต่ก็ต้องหวีดร้องอย่างสุดเสียงตอนโดนดึงให้มานอนหมดท่า มือบางปกปิดส่วนสำคัญเป็นพัลวัน แต่ข้อมือก็โดนเขาดึงออกแล้วกดแนบไปกับเบาะสีดำ ทิ้งให้โดนสายตาน่ารังเกียจโลมเลียไปทั่วทั้งตัว

“หึหึ ปิดทำไมล่ะ อายเหรอ? นึกว่าที่เป็นดาราเพราะอยากจะโชว์เนื้อตัวให้ชาวบ้านดูเสียอีก” เจ้าหญิงยังคงหันมองทางอื่น ถ้อยคำดูถูกก็ว่าพอ แต่ใบหน้าต่างหากที่ไม่อยากจะมอง ...เธอไม่อยากสบตา ก่อนจะดิ้นขลุกขลัก ทุบตีร่างใหญ่หนักมือตอนเขาก้มลงดูดดึงยอดอกเธอ

“ไม่! …หยุดเดี๋ยวนี้!” เสียงลิ้มเลียบังคับให้อับอาย ทุกคนในรถได้ยินเพียงแต่เลือกที่จะไม่สน

“อะไรกัน พูดแบบนี้กับฉันมันจะดีเหรอ? พยศดีขนาดนี้แสดงว่าแรงยังเหลืออยู่ล่ะสิท่า อยากต่อกันอีกสักรอบไหมล่ะ เอาโชว์ลูกน้องมันนี่แหละ!”

“ปล่อยเดี๋ยวนี้ อย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ!” คนผมบลอนด์ยังคงขำ รวบมือสองข้างเธอไว้แล้วนั่งคร่อมทันที เอื้อมมือไปหน้ารถก่อนสั่งลูกน้องโดยไม่หันไปมอง

“กลาดิอุส เอาของที่ฉันสั่งมา”

“แต่ว่านายน้อย...”

“อย่าบังอาจหันมาข้างหลัง! และก็อย่าพูดเรื่องไม่เป็นเรื่อง! เอาของที่ฉันสั่งมาได้แล้ว!” ของในมือกลาดิอุสถูกฉวยไปทันที ลูกน้องผมฟ้าอยากร้องเตือนแต่ขีดอารมณ์ของนายน้อยก็เลยไปไกลลิบแล้ว

ตัวเขาลังเล แต่ก็ต้องรีบหันกลับไปที่เดิมตอนโดนเจ้านายตวัดสายตาเหี้ยมมาเขม่นตน

คราแรกกลาดิอุสหวั่นวิตก นายน้อยเกือบจะฆ่าเจ้าชาย แน่นอนมันไม่ดีมาก ...มีเรื่องกับราชวงศ์เรื่องมักจบไม่สวย ตัวอย่างก็มีให้เห็นอยู่ทนโท่ตอนเอาไวโอเล็ตเข้ามาอยู่ในแฟมิลี่ หืดขึ้นคอขนาดไหนตัวนายน้อยเองรู้ดีที่สุด ซ้ำร้ายตอนนี้พวกเรายังโดนหลายคนหมายหัวอีก ปล่อยให้หมาป่าอีกฝูงหันสายตามาทางนี้

ทั้งแฟมิลี่รับไม่ไหวแน่... เขาถึงโล่งใจมากที่เจ้าหญิงยอมสละตัวเองดึงความสนใจทุกอย่างให้กลับมายังตน

ปัญหาตัวเองก็หนักจนจะแย่แต่ดันมีเรื่องผิดใจอีก แถมสภาพไวโอเล็ตที่เขาเห็นเมื่อครู่ ทำให้นิ่งนอนใจไม่ได้จริง ๆ

“นายน้อยครับคือว่าทำแบบนี้มันออกจะ...”

“ฉันบอกว่าอย่าหันหน้ามาไง!” ปากกระบอกปืนชี้มาทางเขาฉับพลัน ลูกน้องเหงื่อตก ไม่คิดไม่ฝันว่าจะมีวันนี้ วันที่นายน้อยกล้าหันของอันตรายหาแฟมิลี่ตัวเองอย่างคุกคาม

“แต่ว่า...”

“หรืออยากจะดู?” ไม่พูดเปล่าโดฟลามิงโก้ก็ดึงเจ้าหญิงให้มานั่งซ้อนตัก กลาดิอุสหันหนีเกือบไม่ทันตอนมือนายน้อยสะเปะสะปะทั่วร่างเปลือยนั้น

ความเงียบเข้ามาเยือนแล้ว เจ้าพ่อขยำเนื้อตัวไวโอเล็ตแน่น ความหงุดหงิดขึ้นสูงยามจู่ ๆ ก็ดันนึกขึ้นได้ว่ากลาดิอุสเองก็เคยมองแม่จำเลยด้วยสายตาพิเศษเหมือนกัน

‘ให้ตายสิ เสน่ห์แรงเหลือเกิน!’ คนตัวใหญ่ไม่รอช้า บีบคางเด็กสาวให้อ้าออกแล้วเทบางอย่างกรอกปากทันที

“อย่า! คุณให้ฉันกินอะไร!”

“ยาเซ็กซ์ ...ของท่านเคานต์พี่ชายเธอเลยนะ” คนฟังตาโต พยายามขัดขืน แต่ยิ่งดันทุรังก็เปิดช่องให้เขาเอายากรอกปากเธอได้ หากไม่เข้าปากก็ไหลไปตามลำคอ เพราะไม่อยากกินเจ้าหญิงจึงทำสิ่งไม่คาดฝัน ถ่มมันเลอะเต็มหน้าโดฟลามิงโก้ทันที

อุณหภูมิลดลงเฉียบพลัน สถานการณ์วิกฤตแล้ว เธอพยายามแกะตัวหนี แต่ข้อมือก็โดนจับแน่นยิ่งกว่าคีมเหล็ก

อยู่ไม่ได้แล้ว เธอต้องไป! กระโดดลงรถตอนนี้เลยก็ได้!

ขนคอลุกชันเพราะตอนนี้ตัวเองได้ไปปลุกสันดานดิบในตัวเขาเข้าเสียแล้ว ความเงียบของเขามันน่ากลัว โดฟลามิงโก้ยกมือขึ้นมาเช็ดหน้า เชื่องช้าเหมือนพยายามควบคุมความคิด ล็อกข้อมือเธอไว้ทั้งสองข้าง ก่อนแหย่นิ้วเข้าไปในโพรงปากอิ่ม อุดปากเธอไว้ไม่ให้กล้าทำเรื่องแบบนี้อีก!

“เธอกล้ามากที่ทำแบบนี้กับฉัน!” แม้เด็กสาวจะกัดนิ้วเขาจนเลือดซิบแต่คนสวมแว่นก็ไม่สน แหย่มันลึกให้เธอสำลัก เพราะเขาต้องสั่งสอนผู้หญิงคนนี้ว่าอย่ามาทำกริยาต่ำ ๆ …ต้องสอนให้รู้ว่าไม่ควรไปถ่มน้ำลายใส่หน้าใครอีก โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเขา!!!

“ได้ แล้วเราจะได้เห็นดีกัน” กระซิบเสียงเย็นแล้วสอดลิ้นสากเข้าไปในหู น้ำตาเธอเริ่มไหลตอนยามันออกผล ...ก่อนเขาจะใช้คำประกาศิต ขีดฆ่าเธอทั้งเป็น

“นี่ไอ้คนขับรถ... ฉันอยากเล่นอะไรสนุก ๆ กับเจ้าหญิงสักหน่อย แวะจอดที่ม่านรูดข้างหน้าหน่อยสิ”

เพราะสถานที่อัปมงคลก็มีไว้ทำเรื่องอัปรีย์! ...อยู่กับมาเฟียมานาน เธอไม่คิดเช่นนั้นรึไง

───────────── Talk with write (￣▽￣)ノ

พระเอกเรื่องนี้เป็นบ้า

............

และมาอัปเดตนะคะ หลังจากไม่กี่วันได้สอบถามว่าเราควรจะลงนิยายแบบไหนดี

คำตอบก็คือ แบบที่  1 นะฮะ

คือลงเรื่อย ๆ ต่อไป ทะลุร้อยตอนก็ไม่หวั่นจ้า

ขอบคุณทุกคนที่แวะมาแสดงความคิดเห็นกันนะคะ

ทุกเสียงมีความหมาย (โปรดเลือกแรคคูนเป็นสัตว์เลี้ยงประจำตัวค่ะ)

#โปรยใจ

............

และขอพื้นที่โฆษณา

ตอนนี้ไรท์แอบเปิดเพจล่ะค่ะ

หากท่านใดสนใจก็สามารถกดติดตามหรือพูดคุยได้นะคะ

facebook.imparnell  <<< จิ้มรูปหรือลิ้งค์ก็ได้

─────────────