END; ONE PIECE - a million ways to fall in love with you | Doflamingo x Violet/Viola

ลำดับตอนที่ #25 : Never forget what we lost (ทุก ๆ ท่วงทำนอง) - 100%

ตอนที่ 18: Never forget what we lost

(ทุก ๆ ท่วงทำนอง)

ความทรมาน คือความหรรษารูปแบบหนึ่งที่มนุษย์สามารถสรรค์สร้างได้ ชะตาเพียงลิขิตยามเปลวไฟแห่งชีวิตสว่างอยู่ได้แค่เพียงในกำมือ ความมีอำนาจเป็นเพียงหนึ่งในไม่กี่สิ่งที่ทำให้คนเดินดินสามารถแปรเปลี่ยนเป็นดั่งผู้รังสรรค์

แค่ทำตัวให้เป็นฝ่ายก้มมองลงมา เพียงเท่านี้...พวกเขาก็เป็นได้ดั่งพระเจ้า

ไม่อาจเข้าใจได้ถึงต้นสายปลายเหตุ เพราะเหตุใดดวงตาของคนตรงหน้าถึงสะท้อนแสงสีสุกสกาวยามในห้องไร้ซึ่งแสงแห่งความหวัง สายตาแห่งโลหิตกำลังนั่งจดจ้องเฝ้าดูหนึ่งเพลิงชีวิตที่ใกล้ดับสิ้นไปด้วยรอยยิ้มแสนบันเทิงใจ

“ประเทศนี้รถติดนะแกว่าไหม? วันนี้กว่าจะถึงโรงพยาบาลได้เล่นเอาเสียเวลาชะมัด อุตส่าห์จะรีบไปรีบกลับจะได้มีเวลาไปเล่นกับเด็กสักหน่อย ...เสียแผนหมดเลย”

“......”

“อยู่ที่นี่คนเดียวเหงาไหม? อยากมีเพื่อนรึเปล่า? ฉันจะได้ไปลากคอไอ้หมอนั่นมานอนเป็นเพื่อนแก ให้ตายสิ! ไม่ชอบขี้หน้ามันเลยนะ เข้ามาเจ๊าะแจ๊ะอยู่ได้ ...แต่ต้องยอมรับว่ามันเก่ง ถ้าไม่สังเกตดี ๆ ก็ไม่เห็นเลยนะ รอยแผลเป็นน่ะ ฝีมือเย็บแผลนี่ต้องดีสุด ๆ เลย”

“......”

“เสียของมาก เป็นแผลเป็นเลยนะ รอยยาวเล็ก ๆ ตรงเอวน่ะ ...นั่นสิ ประมาณสองนิ้วได้ เห็นแล้วรู้สึกไม่ชอบใจเอาสุด ๆ อ๋อ…แล้วแกยังรู้ไหมว่ากระดูกคนเราเวลาหักหรือร้าวไปแล้ว ไม่ว่าจะรักษายังไงมันก็ไม่มีทางกลับเป็นเหมือนเดิมได้เลยน่ะ ให้ตายสิแย่สุด ๆ เลย”

“......”

“นี่ แล้วแกคิดว่ายังไงบ้างล่ะ? ฉันควรจะทำอะไรกับแกต่อดีหลังจากแกทำอะไรสิ้นคิดไปน่ะ ...นี่ไอ้คุณผู้ช่วยผู้จัดการ? ไหนแกลองบอกสิว่าฉันจะทรมานอะไรแกต่อดีหลังจากแกทำร้ายผู้หญิงของฉันไป!?”

“…...”

“หือ? ทำไมไม่พูดล่ะ? อ๋อ...ลืมไปอีกแล้วว่าแกพูดไม่ได้แล้วนี่นะ หึ ๆๆ ไอ้เวรเอ๊ย!” เหมือนกำลังคุยคนเดียว เพราะสิ่งที่กองอยู่ตรงหน้าคือเศษซากไร้จิตใจที่โดนบรรดาผู้บริหารจับมาทรมานรีดเร้นข้อมูลไปจนหมด หลังจากที่ง้างปากมันออกมาได้ว่าไม่มีใครอยู่เบื้องหลัง สภาพมันก็กลายเป็นตกนรกทั้งเป็นดั่งที่เคยป่าวประกาศไว้

ผลักไสให้มันต้องคิดจนตัวตายว่าตอนนี้ตัวเองไม่มีสิทธิ์จะมีชีวิตอีกแล้ว และถึงแม้อยากจะตายก็ตายไม่ได้ ต้องกลายเป็นก้อนเนื้อไร้อิสระแสนโง่เขลาเบาปัญญา กล้าดียังไงถึงคิดมาจองหองหวังท้าทายอำนาจดอนกิโฮเต้แฟมิลี่!

“แต่ว่าต้องปรบมือให้เลยนะ แกนี่ทนใช้ได้ ผ่านมาขนาดนี้แล้วมีลมหายใจอยู่อีก ...แต่พอแล้วล่ะ คุยกับแกแล้วไม่สนุกเลย ยิ่งเห็นยิ่งไม่สบอารมณ์ เอ้า...ตาย ๆ ไปได้แล้ว”

“แก.ไม่.มี.ทาง.ได้.สิ่ง.ที่.หวัง.หรอก” คนฟังหน้ากระตุก แม้อีกฝ่ายจะเอ่ยพูดด้วยถ้อยคำที่ฟังแทบไม่รู้เรื่องแต่เขาก็มั่นใจว่ามันพูดแบบนั้นแน่นอน ชายหนุ่มกดลั่นไกบีบบังคับทุกอย่างให้ปิดฉากลง

เสียงสะท้อนแว่วหาย กลิ่นเลือดลอยคละคลุ้ง เช็ดหยดเลือดที่กระเซ็นเปื้อนใบหน้าก่อนหยัดกายลุกขึ้นยืน เลือกทิ้งกลุ่มก้อนแห่งความตายไว้ด้านหลังแล้วก้าวขาออกจากที่แห่งนี้ไป

โลกของผู้แพ้มันไม่มีอะไรน่าจดจำ และคำพูดสุดท้ายของมันทำให้เขารู้สึกไม่ชอบใจ!

………………………

เสียงจามเบา ๆ เล็ดลอดออกมาให้ได้ยินยามความเงียบมีมากกว่า ไวโอเล็ตนั่งเอ้อระเหยลอยชายอยู่ที่เรือนกระจก ขยี้จมูกเล็กน้อยตอนละอองเกสรทำให้รู้สึกคัดจมูก สาวน้อยกลับมาถึงบ้านได้ชั่วครู่ชั่วยามแล้ว แต่ต้องมานั่งแกร่วอยู่ที่บ้านอย่างเบื่อหน่ายเพราะเธอโดนสั่งให้อยู่เฝ้าบ้าน

ยกแขนขวาขึ้นมาถูไถ รู้สึกสบายใจเป็นล้นพ้นยามแขนข้างที่ร้าวโดนถอดเฝือกออกแล้ว เกือบเดือนที่ผ่านมาเธอนึกงุ่นง่านใจอยู่บ่อยครั้งตอนเกิดอาการคันแล้วแหย่นิ้วเข้าไปเกาไม่ได้ ภูมิใจในร่างกายช่วงเจริญเติบโตเหลือเกินเพราะดูเหมือนทุกอย่างมันจะซ่อมแซมตัวเองได้ดีจนเหลือเชื่อ ซ้ำยังโดนคุณหมอเอ่ยปากชมว่าเธอดูแลบาดแผลที่เอวได้สะอาดหมดจดดีมาก

อันที่จริงแล้วต้องยกความดีความชอบให้คุณมาเฟีย เพราะเธอแทบไม่ได้ทำอะไรนอกจากยอมให้โดฟลามิงโก้พาไปล้างแผลที่คลินิกทุกวัน

พอคิดถึงเรื่องนั้นอยู่ดี ๆ หัวใจก็เต้นตึกตัก พักหลังดูเขาจะเอาใจใส่เธอแปลก ๆ มันมากเสียจนรู้สึกเกินพอดีไปนิด ตอนนี้ตัวเธอจึงไม่รู้ว่าจะตอบรับท่าทางแบบนั้นอย่างไรดี

ไม่ร้ายมันก็ดีแต่ดูเขาจะติดเธอแจมากเกินไปหน่อย ขยับตัวไปไหนไม่ค่อยได้เลย

ไวโอเล็ตเลือกเอนตัวพิงเบาะ พยายามซึมซับเอากลิ่นอายของธรรมชาติรอบตัว ละอองแดดกับลมเย็นกำลังล่อลวงเธอให้หลับอีกแล้ว

‘อ่า จริงสิ คุณหมอบอกว่าเพราะร่างกายเธอยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่ ทำให้บางทีอาจจะมีอาการอ่อนเพลียจนผล็อยหลับได้ ...งั้นก็หลับเลยล่ะกัน’ ไหน ๆ ก็ว่างจนไม่มีอะไรทำแล้วก็เลือกให้ร่างกายได้พักผ่อนดีกว่า เพราะหากหายเป็นปกติเร็วขึ้นเท่าไหร่ตัวเธอก็จะได้กลับไปทำงานเร็วขึ้นมากเท่านั้น

………………………

หน้าหนาวแล้ว วันนี้อาจจะเป็นไม่กี่วันที่อุณหภูมิลดลงอย่างน่ายินดี ลมหนาวพัดเข้ามายามเจ้าของห้องเลือกที่เปิดหน้าต่างรับอากาศบริสุทธิ์

โดฟลามิงโก้นั่งอยู่บนเก้าอี้บุนวม ยกขาขึ้นพาดโต๊ะก่อนใช้สายตากวาดอ่านทุกตัวอักษรในแผ่นสารอย่างถี่ถ้วน ตอนนี้ความคิดกำลังตึงเครียดมันช่างสวนทางกับท่วงท่าสบาย ๆ ที่เขาทำอย่างลิบลับ

เลือกโยนแฟ้มไว้บนโต๊ะก่อนแหงนหน้ามองเพดานด้วยความคิดที่ฟุ้งกระจาย

‘ต้องใช่แน่ ๆ มันต้องเป็นคนเดียวกันแน่นอน’ หลังจากกลับมาเจ้าพ่อมาเฟียก็ไม่อาจสลัดคำพูดที่ไอ้หนอนบ่อนไส้มันทิ้งไว้ได้ ซ้ำร้ายกว่านั้นระหว่างทางกลับ เขาก็ไม่อาจสลัดภาพชายปริศนาที่สวนกันบนท้องถนนได้เช่นกัน

ย้อนกลับไปเล็กน้อยก่อนจะกลับมาถึงบ้าน

หลังจากพาร่างออกมาจากห้องทรมานชั่วคราว ปลายสายตาก็เห็นเทรโบลกับเดียมานเต้ยืนสุมหัวคุยกันอยู่

“ได้ยินเสียงปืนนะ ฆ่ามันไปแล้วเหรอ?”

“ไม่มีประโยชน์อะไรต้องเก็บไว้นี่”

“เฮะ ๆ นึกว่าจะเก็บมันไว้นานกว่านี้ซะอีก เห็นช่วงนี้ชอบทำตัวซาดิสม์”

“ใครซาดิสม์? ตอนนี้ฉันอยู่ในโหมดคิตตี้แล้ว” โดฟลามิงโก้ฉีกยิ้มกวนประสาท ไม่มีอะไรต้องอายเพราะเขาหยอดมุกจีบไวโอเล็ตเกือบทุกวันจนหนังหน้าด้านแล้ว

“คิตตี้คอลเลคชั่นไหนมีเลือดเปื้อนเสื้อด้วย?”

“คิตตี้ฮาร์ดคอร์! ...แล้วพวกแกจะกลับไปที่นั่นเมื่อไหร่?” อสูรสวรรค์ถามพลางจัดปกเสื้อให้เข้าที่

“หลังจากราชาริคุมันเริ่มทำตามข้อเสนอใหม่ กลับไปตอนนี้ก็มีแต่จะหูชา ให้พิก้ามันโดนบ่นคนเดียวไปก่อน ฮ่ะ ๆๆ”

“จะทำอะไรก็รีบทำนะดอฟฟี่ อีกแค่สองเดือนเอง เบเฮะ ๆ”

“...เออ ไปนะ” โดฟลามิงโก้เงียบไปพักใหญ่ก่อนถอนหายใจเหน็ดเหนื่อย ชายหนุ่มสืบเท้าออกจากโรงงานไป ถึงปากจะบอกว่าช่วยไม่ได้แต่เขาไม่ชอบใจในข้อเรียกร้องใหม่ของราชาเลยสักนิด

เรื่องอะไรจะยอมทำตาม ไม่มีทางเสียหรอก! 

ที่บนรถ

ร่างสูงกำลังอนุญาตให้ภาพนอกหน้าต่างไหลผ่านสมองมาแล้วไหลผ่านไป ใบหน้าสวมแว่นตาหันมองไปด้านหน้ายามรถกำลังจอดติดไฟแดง จู่ ๆ อากาศรอบตัวก็กดดัน ทำไมจำนวนรถบนถนนถึงเบาบาง

สัมผัสประหลาดตื่นตัว! สายตาคมกำลังพุ่งตรงไปยังฝั่งตรงข้าม ที่ ๆ มีบรรยากาศชวนตะขิดตะขวงใจอบอวลอยู่ตรงนั้น

ที่ตรงนั้น...มีมอเตอร์ไซค์ไทรอัมพ์ บอนเนวิลล์จอดอยู่ ทั้งตัวคนขับหรือแม้กระทั่งสีถังรถล้วนเป็นสีดำ มองไม่เห็นแม้แต่เนื้อหนังมังสาหรือดวงตา แต่เขามั่นใจว่าอีกฝ่ายกำลังเพ่งมองมายังตน

ผู้ชายร่างกำยำในชุดสีทมิฬ ร่างนั้นจับแฮนด์รถอย่างมาดมั่น อีกฝ่ายไม่ขยับเขยื้อนจนคนผมทองคิดไปว่านั้นอาจจะเป็นเพียงรูปสลักมีชีวิต

สัญชาตญาณร้องเตือน! โดฟลามิงโก้เชื่อสัญชาตญาณตัวเองเสมอ ลดมือไปคว้าอาวุธคู่ใจก่อนจะง้างนกสับเตรียมพร้อมยิง สายตาจดจ้องฝั่งตรงข้ามอย่างแน่วแน่เพราะอีกไม่กี่วินาทีสัญญาณไฟก็จะ...

เขียว!

อะดีนาลีนฉีดพล่าน!

พาหนะสองคันกำลังวิ่งเข้าหากัน เพราะตนเองกำลังจดจ่อใช้สมาธิ ภาพที่เห็นทั้งหมดจึงดูยืดช้าคลายมีคนมาชะลอกาลเวลาไว้ แสนมั่นใจว่าทั้งเขาและอีกฝ่ายต่างประจันสายตากันไม่ลดละระหว่างที่รถกำลังแล่นสวนกัน ...ทั้งที่ฟิล์มกระจกรถเขามันมืดทึบ แต่โดฟลามิงโก้ก็รับประกันได้เลยว่าคนขับมอเตอร์ไซค์มันหันมาจ้องเขาตาไม่กะพริบ!

แต่มันแค่ผ่านมาแล้วผ่านไป?

ทั้งสองสวนกันไปแล้ว เจ้าพ่อหันมองตามท้ายรถที่วิ่งออกไปไกลลิบจนพ้นสายตา ก่อนจะปลดอาวุธแล้วเหน็บเอวไว้เหมือนเดิม

‘ไม่น่าใช่คนธรรมดาที่บังเอิญมาขี่รถเล่นสวนกับเขา ไม่...ไม่ใช่เลย รถมันไม่มีเลขป้ายทะเบียน แถมบรรยากาศรอบตัวมันอันตรายเกินไป หมอนั่นเป็นใครกัน!?’

เสียงลมพัดหน้ากระดาษเรียกสติให้กลับจากอดีต โดฟลามิงโก้วางมือทับมันไว้เมื่อแผ่นบาง ๆ บนโต๊ะทำท่าจะปลิวตามลมไป

มันคือแฟ้มที่เทรโบลเคยเอามาให้ ที่จริงเขาลืมมันไปแล้วแต่ไม่รู้อะไรดลใจเขาจึงหยิบมันขึ้นมาดู

จ้องมองเนื้อหาอีกครั้งก่อนสายตาจะเหลือบมองขึ้นไปยังฝั่งตรงข้าม

ปลายสายตาไม่ใช่ชายชุดดำที่ซ้อนอยู่บนมอเตอร์ไซค์แต่เป็นเด็กสาวที่กำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง เพราะส่วนห้องทำงานกับห้องนอนเขามันเปิดโล่งถึงกัน แค่เพียงเงยหน้าขึ้นมาก็จะเห็นอีกคนได้ทุกอิริยาบถ

ไวโอเล็ตหลับบ่อย มันเป็นแบบนี้ตลอดตั้งแต่เธอโดนรถชน หลังจากกลับมาถึงบ้านเขาก็เดินหาเธออยู่นานสองนานจนไปเจอหล่อนนอนน้ำลายหกอยู่ที่สวนกระจก ดูเหมือนแม่สาวจะหลับลึกเสียจนปลุกยังไงก็ไม่ตื่น สุดท้ายต้องลำบากเขาให้อุ้มพามาส่งถึงที่บนเตียง

“แบบนี้ต้องคิดดอกเบี้ย” หัวเราะเสียงต่ำก่อนสะบัดความไม่สบายใจทิ้งไป

‘ยังหรอก...มันยังไม่ถึงเวลา ตัวเขายังมีเวลาอีกตั้งสองเดือน ดูทรงแล้วนับจากนี้คงต้องเดินเกมรุกหนักกว่าเก่า ไม่มีทางปล่อยเธอไปง่าย ๆ อีกแล้ว’ เมื่อคิดได้ดังนั้นโดฟลามิงโก้ก็ลุกขึ้นเต็มความสูง ก่อนจะตัดสินใจย้ายร่างตัวเองเข้าห้องน้ำไป

          ดูเหมือนเกมรุกเกมแรกเขาต้องทำตัวหอม ๆ ให้เหมือนเจ้าหญิงเสียก่อนแล้ว

- 50% -

‘วิโอล่า’

เจ้าของชื่อสะดุ้งตื่น ยกตัวขึ้นมานั่งยามรู้สึกเหมือนมีใครเรียกชื่อ เด็กสาวหันรีรอบตัว แสนงงงันว่าเธอมาอยู่ที่ห้องเจ้าของบ้านได้อย่างไร เอนมองทางด้านซ้ายตอนได้ยินเสียงสายน้ำตกกระทบพื้น

‘โดฟลามิงโก้อยู่ในห้องน้ำ? เขากลับมาแล้ว?’ ไวโอเล็ตขยี้ตา ร่างกายตื่นขึ้นเต็มที่ตอนลมจากด้านนอกพัดพากระดาษบนโต๊ะในห้องทำงานเขาให้ปลิวว่อน เสียงคล้ายหมู่นกโผบินบังคับสาวน้อยให้รีบวิ่งเข้าไปคว้าเอาไว้ก่อนมันจะลอยหายไป ค่อย ๆ ใช้สองมือไล่เก็บแผ่นสีขาวที่ร่อนลงทั่วพื้นพร้อมรวบรวมเอาไว้ในมือ

เธอตัดสินใจวางมันไว้บนโต๊ะแล้วหาอะไรมาทับไว้ แต่จู่ ๆ สายตาก็พลันเห็นบางสิ่ง ...ความอยากรู้จะไม่ถือกำเนิดขึ้นเลยถ้าเจ้าหญิงไม่บังเอิญเห็นสัญลักษณ์บางอย่างที่แสนคุ้นตา

สัญลักษณ์ที่เธอเห็นบ่อย ๆ ตั้งแต่เล็กจนโต แม้วันนี้จะเห็นแค่เพียงเศษเสี้ยวแต่เธอไม่มีทางลืม

ไวโอเล็ตไม่มีทางลืม*พระราชลัญจกรของคุณพ่อ

ทำไมโดฟลามิงโก้ถึงมีเอกสารส่วนพระองค์ของคุณพ่อล่ะ? ซ้ำยังมีกระดาษที่มีประทับตราแผ่นดินอื่น ๆ อีก

‘นี่เขารู้เรื่องในราชวงศ์เธอถึงขนาดไหน!?’ หัวใจกระตุกเต้น มือเรียวใกล้จะเอื้อมเข้าดูเจ้าแฟ้มน่าสงสัยนั้น แต่ทว่า...

“ตื่นแล้วเหรอ” นิ้วมือชะงักค้าง สาวน้อยตัวเย็นวาบยามคนข้างหลังนำพาผิวกายเย็น ๆ เข้ามาแนบชิด แอบเห็นเขาเอื้อมมือไปปิดแฟ้มดังกล่าวก่อนจะเลื่อนมันออกไปจากระยะสายตา “...ทำอะไรอยู่?”

“หน้าต่างมันเปิดไว้ แล้วตะกี้ลมมันพัดเข้ามาจนกระดาษปลิวว่อนเลย ฉันเลยมาเก็บให้ค่ะ”

“เหรอ” โดฟลามิงโก้ตอบรับในลำคอก่อนโอบรัดเอวเธอ

“ฉัน... ถามอะไรคุณอย่างได้ไหมคะ?”

“ถามอะไร?” ไวโอเล็ตลังเล พยายามไม่เตลิดไปกับสัมผัสนั้น ขนคอลุกชันยามหยดน้ำกลิ้งหล่นไปตามผิวเนื้อ

“คุณคิดจะทำอะไรกับคุณพ่อ?”

“ไม่ได้คิดจะทำอะไร”

“……”

“ไม่ถามอะไรแล้วใช่ไหม? ถ้าไม่ถามก็มาพันตัวให้หน่อย ยืนถอดเสื้อแบบนี้หนาวจัง”

สาวน้อยเดินตามอย่างว่าง่ายยามโดนเขาจับจูงแล้วไปนั่งลงบนเตียง ไวโอเล็ตมองค้าง เธอไม่ได้มองที่เขาอวดโชว์มัดกล้ามที่แสนภูมิใจ แต่เธอมองเพราะว่าเขาไม่สวมแว่นกันแดดแล้ว

“อะไร...จ้องตาไม่กะพริบเลย ชอบเหรอ?”

“ตาคุณสวยมากเลย” โดฟลามิงโก้ผงะไป พยายามเก็บความกระดี๊กระด๊าสุดฤทธิ์ยามโดนเอ่ยชมซึ่ง ๆ หน้า รีบกระแอมหันหน้าหนีแล้วเปลี่ยนเรื่องให้สาวน้อยเริ่มสวมบทเป็นนางพยาบาลได้แล้ว

ไวโอเล็ตลอบมองตาเขาอยู่เนือง ๆ คล้ายลุ่มหลง ใช่เลย...ตาเขาสวยมาก มันเป็นสีน้ำตาลประกายแดงคล้ายอัญมณี แอบน้อยใจในโชคชะตานิด ๆ ทั้งที่สีตาเขากับเธอมันก็สีน้ำตาลเหมือนกัน แต่ทำไมของเขามันสวยกว่าล่ะ?

พระเจ้าช่างลำเอียง

ปล่อยนิ้วมือให้ทำหน้าที่ไปตามสมควร เธอไม่ชินหรอกที่ต้องมาแตะเนื้อต้องตัวเขาก่อน แต่เพราะตัวเองเป็นต้นเหตุให้เขาต้องเจ็บตัว เด็กน้อยจึงต้องยอมทำตามแบบไม่เกี่ยงงอน

‘ยืนยันกับคุณหมอเรียบร้อยว่าเขาหายแล้ว ไม่รู้โดฟลามิงโก้จะแกล้งเล่นละครตบตาต่อไปอีกถึงไหน?’ ไวโอเล็ตคิด บางทีท่าทางโอเวอร์ของเขามันก็ดูตลกดี แต่พอนานไปมือชายหนุ่มเริ่มจะเลื้อยเป็นงูยามต้องอยู่สองต่อสอง คงต้องรีบเตือนสติเขาเสียแล้วว่า...

‘ถ้าหายดีแล้วเธอคงไม่จำเป็นต้องอยู่ดูแลอีก ขอกลับไปนอนที่ห้องตัวเองนะคะ’ อะไรแบบนี้

บรรยากาศเงียบเชียบ ได้ยินเพียงเสียงรูดแถบผ้ายามตัวเองคลี่มันออกแล้วเอามาพันอีกร่าง สาวน้อยคุกเข่ากับพื้น ปล่อยให้คนหัวเปียกกลับมาจดจ้องเธออีกครั้ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตายามเขากระซิบบอกอะไรเบา ๆ

“ฉันมีอะไรจะให้เธอ” ไวโอเล็ตเสมองตามมือหนายามเขายกอะไรบางอย่างขึ้นมาเสียบหูเธอ

เด็กสาวขยับมันให้เข้าที่ก่อนจะตั้งใจฟังเสียงที่ออกมาจากเจ้าสิ่งนั้น

ทำนองชวนฝัน จังหวะแสนลงตัว ภายในหูเธอกำลังได้ยินเสียงงดงามที่ถูกประพันธ์ร้อยต่อกันเป็นบทเพลง

อินโทรขึ้นอย่างตราตรึง ...ก่อนคำร้องจะถูกถ่ายทอดออกมา

♫ I'm not a perfect person

(ฉันไม่ใช่คนสมบูรณ์แบบหรอกนะ)

There’s many thing I wish I didn't do

(มีหลายสิ่งที่ฉันหวังว่าฉันจะไม่ได้ทำมัน)

But I continue learning

(แต่ฉันจะเก็บมันเป็นบทเรียน)

I never meant to do those things to you

(ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนั้นกับเธอเลยนะ)

And so I have to say before I go

(และฉันต้องพูดให้เธอฟังก่อนที่ฉันจะไป)

That I just want you to know

(ว่าฉันอยากให้เธอได้รู้) ♪

วงแก้มถูกประคอง บังคับสาวน้อยให้สบตาเอาไว้ คำร้องกำลังบ่งบอกถึงความหมายที่โลดแล่นอยู่ท่วงในทำนอง

♪ I've found a reason for me

(ฉันได้พบเหตุผลสำหรับตัวเองแล้ว)

To change who I used to be

(เหตุผลที่จะเปลี่ยนตัวฉันที่เคยเป็น)

A reason to start over new

(เหตุผลที่จะเริ่มต้นใหม่) ♬

“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายเธอ รู้ไหมมันกลายเป็นฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนฉันอยู่ทุกวัน ฉันย้อนกลับไปอดีตไม่ได้นะไวโอเล็ต เพราะฉะนั้นตอนนี้ฉันอยากให้เธอรู้ไว้... I’m sorry that I hurt you”

♫ I've found a reason to show

(ฉันเจอเหตุผลที่จะแสดงให้เธอเห็นแล้ว)

A side of me you didn't know

(อีกด้านของตัวฉันที่เธอไม่เคยรู้)

A reason for all that I do

(ทุกเหตุผลที่ฉันทำลงไปทั้งหมด)

And the reason is YOU

(ซึ่งเหตุผลนั้นก็คือเธอ) ♪

ไวโอเล็ตมองค้าง เธอพูดไม่ออก ไม่ทันได้ตั้งตัวว่าเขาจะทำอะไรแบบนี้ เสียงเพลงดับลงไปแล้ว แต่มีอีกหนึ่งเสียงที่ยังคงเด่นชัดอยู่ข้างใน

...เสียงหัวใจของเธอเอง

คำขอโทษมันยังเด่นชัดอยู่ในหัว เพราะความจริงใจมันกำลังทลายกำแพงทุกอย่างให้หมดสิ้น ไม่มีทิฐิ ไม่มีเรื่องบาดหมาง ไม่มีแม้กระทั่งเรื่องราวในอดีต ตอนนี้คล้ายทุกสิ่งกำลัง...

“เริ่มต้นกันใหม่ได้ไหม?” หากเป็นคนอื่นคงจะตอบคำพูดแบบนั้นโดยไม่ต้องคิด แต่สถานะของเธอตอนนี้มันไม่ใช่

“ฉันรับคำขอโทษของคุณนะคะแต่ระหว่างเรามันเป็นไปไม่ได้ ...ฉันไม่ติดใจอะไรหรอก แค่ต่างคนต่างอยู่ก็พอ” ถ้าเขาจริงใจมาเธอก็ควรจริงใจกลับ และเลือกบอกทุกสิ่งที่คิดอยู่ข้างใน

“เรื่องมันมาขนาดนี้แล้วจะต่างคนต่างอยู่ได้ไง? เธอไม่ให้โอกาสฉัน”

“โอกาสมันมีไว้ให้สำหรับคนที่มีใจให้กันค่ะ”

“เธอก็มีใจให้ฉันสิ ฉันน่ารักขนาดนี้…ไม่รักก็แปลกแล้ว”

“หลงตัวเองทีนี้ความโรแมนติกเมื่อกี้หายไปหมดเลยนะ” ไวโอเล็ตหัวเราะเบา ๆ อย่างเก็บอาการแล้วถอดหูฟังออก ยังคงนึกว่าตัวเองฝันไปที่คนแบบเขาเอ่ยขอโทษขึ้นมา

“เธอหน้าแดงนะ” ไม่ต้องย้ำสิ...รู้อยู่ว่ามันต้องแดง! ตอนนี้จังหวะหัวใจยังคงเต้นโครมคราม เธอก็แค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่มีความรู้สึก พอโดนใครมาทำอะไรแบบนี้ให้จิตใจมันก็ต้องหวั่นไหวอยู่แล้ว

“เป็นไข้มั้งคะ รู้สึกตัวรุ่ม ๆ”

“หึ ๆ เหรอ? แบบนี้ต้องพิสูจน์” เป็นอีกสิ่งที่เหนือความคาดหมาย เพราะไม่ทันระวังตัวสาวน้อยจึงพลาดท่า เผลอตัวให้สองปากได้ประกบกันอีกครั้ง คิดมาตลอดว่าผู้ชายคนนี้มารยาเยอะกว่าผู้หญิงเสียอีก หากเธอยังตามไม่ทันคงได้แต่พ่ายแพ้ให้กับรสจูบของโดฟลามิงโก้อย่างแน่นอน

“ดะ...เดี๋ยวก่อนค่ะ อย่า”

“อะไร แค่วัดไข้เฉย ๆ” สาวน้อยอยากจะจิ้มลูกกะตาเขาตอนได้ยินข้ออ้างพิสดาร ไปอยู่บนดาวเคราะห์ดวงไหนถึงใช้วิธีวัดไข้กันแบบนี้ ไอความร้อนพุ่งสูงขึ้น พยายามหลบหนียามอุ้งปากกำลังถูกลิ้มลองประกาศความเป็นเจ้าของ

...ดั่งตัวเธอได้ลืมเลือนวิธีหายใจ ได้แต่พึ่งพาไล่ดูดกลืนเอาอากาศจากอีกคน พรรณนาได้เลยว่านี่คือความฝัน ผู้หญิงที่อยู่ตรงนี้คือใครคนอื่นที่ไม่ใช่เธอ คนที่ตอบรับทุกรสสัมผัสที่เขาบรรจงมอบให้

“ให้โอกาสฉันอีกครั้งนะ” น้ำเสียงโดฟลามิงโก้แหบพร่า ก่อนอีกฝ่ายจะใช้ฝ่ามือประคองใบหน้านำพานิ้วโป้งให้ไล้วนไปทุกเนื้อนวล ...เขากำลังล่อลวงให้เธอหลงหน้ามืดตามัว ยินยอมให้คนมากประสบการณ์พาแผ่นหลังไปบรรจบอยู่ที่เตียงก่อนตามมาสานต่อจุมพิตแผ่วเบา

เธอกำลังเพลี่ยงพล้ำ ปล่อยใจไปกับบรรยากาศที่เขาปลุกปั้น ความอุ่นชื้นเคลื่อนออกจากริมฝีปากก่อนลดต่ำลงเสาะแสวงหาแหล่งน้ำหวานอื่น หยดน้ำจากเส้นผมหล่นกระทบผิวอก

‘เย็นจัง’ ก่อนฉับพลันที่ความรู้สึกนั้นจะเรียกทุกสิ่งของเธอกลับคืน

“เดี๋ยวค่ะ ไม่!” ยกฝ่ามือขึ้นดันแผ่นไหล่เขาไว้แล้วรีบร้องห้ามปราม

“ไม่มีอะไรหรอก คราวนี้จะเบามือ”

“มะ...ไม่ค่ะ หยุดก่อน โดฟลามิงโก้!”

“ไม่เอาไม่หยุด” ชายหนุ่มพยายามไล่แกะกระดุมโดยหน้ายังไม่ผละออกจากเนื้อหวานง่าย ๆ แต่ไม่รู้ว่าเด็กสาวไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนถึงดิ้นขลุกขลักหลุดหนีไป “หึ ๆ จะไปไหนคะ? มาให้กินซะดี ๆ โดนไปขนาดนี้ต้องมีใจอ่อนกันบ้างแหละ”

“หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ! แล้วฉันก็ไม่ได้ใจอ่อนแล้วด้วย”

“หึ ๆๆ ถ้าไม่ใจอ่อนก็จะโดนปล้ำ เอ~ เลือกอย่างไหนดีนะ? จะเหมาทั้งแพ็กเกจเลยก็ได้นะ ใจดีอยู่แล้วเดี๋ยวมีโปรโมชั่นเสริมให้ด้วย เอาไหม?”

“ไม่เอาค่ะ”

“ยินดีด้วยคุณสมัครแพ็กเกจเรียบร้อยแล้ว เตรียมตัวรับดอนกิโฮเต้ โดฟลามิงโก้ได้เลยค่ะ”

“โอ๊ย...ทำไมมึนได้ขนาดนี้นะ!” ไวโอเล็ตพยายามดันใบหน้าอีกฝ่ายออกยามเขาเริ่มซุกไซ้ต่ำลงไปเรื่อย ๆ ขยุ้มเรือนผมสีสว่างนั้นไว้ก่อนจะเผลอร้องเสียงหวานตอนคนตีมึนลากลิ้นผ่านหน้าท้องอย่างเย้าแหย่

เพราะดันเผลอออกแรงต่อต้านมากไปหน่อยส่งผลให้เจ้าหญิงหลุดร้องออกมา แผลที่สีข้างกำลังร้องประท้วงทุกความเจ็บปวด “โอ๊ย...”

โดฟลามิงโก้ชะงักค้างแล้วหยุดการกระทำทุกอย่างทันที เงยหน้าขึ้นไปมองคนใต้ร่างก่อนจะเห็นหล่อนมีสีหน้าเหยเก

“โทษที เจ็บรึเปล่า?” ชายหนุ่มวกกลับขึ้นมาประคองแก้มเนียนเอาไว้ รีบใช้มือซ้ายดึงผ้าปิดแผลออกหวังตรวจหาสาเหตุเบื้องต้น เคยได้ยินมาเหมือนกันว่าแผลผ่าตัดมันหายช้า บางคนผ่านไปเป็นสิบปียังหลงเหลืออาการอยู่ก็มีถมไป

“ตอนนี้ไม่เจ็บแล้ว ไม่เป็นไรแล้วล่ะค่ะ” ไวโอเล็ตหยุดมือเขาไว้ยามคนข้างบนใช้นิ้วนวดคลึงเบา ๆ เธอเห็นเขาใช้ปลายนิ้วลูบรอยผ่าตัดช้า ๆ คล้ายต้องการลบมันให้หายไป

“เธอนอนเถอะ”

“พึ่งตื่นมาเอง นอนตอนนี้ไม่หลับแล้วนะ ...ว่าแต่โดฟลามิงโก้?”

“หืม?”

“หลังคุณหายแล้วนี่” เจ้าหญิงเกือบหลุดขำ พ่อคุณคงลืมไปสินะว่าตาตัวเองมันไม่มีอะไรมาบดบังแล้ว คราวนี้สาวน้อยเลยเห็นพิรุธเขาออกทั้งหมด นึกโมโหอยู่มากนักตอนรู้ว่าตัวเองถูกหลอก

“โอ๊ย~ อยู่ดี ๆ ก็เจ็บหลังขึ้นมาเลย ไม่ไหวแล้วต้องนอน” คนร่างบางยิ้มรู้ทัน เอนคอมองตามคนกะล่อนที่ทิ้งตัวลงนอนข้าง ๆ ก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง เพราะเธอดันนึกถึงบางสิ่งขึ้นมาได้จึงลุกออกจากเตียงไปโดยพลัน บังคับให้อีกฝ่ายสะบัดผ้าออกเพื่อมองตามทันที

แต่โดฟลามิงโก้ต้องทนเก็บอาการไว้ ช่วงนี้รู้สึกตัวเขาเองจะทำตัวอ้อนแอ้นประหนึ่งสาวน้อยน่ารักที่ถึงวัยแตกเนื้อสาว อยากโดนผู้หญิงตรงหน้าจับจูบลูบคลำให้พึ่งพอหฤทัย

“เช็ดผมก่อนนะคะ นอนทั้งแบบนั้นเดี๋ยวจะไม่สบาย” มองเห็นเด็กสาวยื่นผ้าผืนเล็กส่งมาให้แล้วทำสายตาใสซื่อใส่ คนนอนบนเตียงอดใจไม่ไหวต้องดึงแขนให้เธอมานั่งคร่อมอยู่บนร่างก่อนจะหัวเราะถูกใจตอนได้ยินเสียงร้องดังว้าย

“เช็ดให้หน่อย แขนไม่มีแรงเลย เมื่อกี้อุ้มใครพาเดินมาตั้งไกลก็ไม่รู้ แขนเปลี้ยไปหมด”

“เลิกทำแบบนี้ได้ไหมคะ? แล้วคำว่าเปลี้ยมันใช้กับลิ้นไม่ใช่เหรอ?” เจ้าหญิงทำสีหน้าครุ่นคิดแล้วเอ่ยถาม เพราะให้พูดตามตรงคำศัพท์บางคำในประเทศนี้เธอก็ไม่ค่อยเข้าใจทั้งหมด

“มันใช้ได้กับทุกส่วน แล้วอีกอย่างลิ้นมันจะเปลี้ยได้ไง เมื่อกี้ใช้ไปนิดเดียว ...!!! ฮัลโหล? ช่วยด้วย มองอะไรไม่เห็นเลย ใครปิดไฟ?” ไวโอเล็ตเอาผ้าไปคลุมหัวเขาทันทีพร้อมทำสีหน้าเข่นเขี้ยว รีบขยี้มันแรง ๆ ตอนได้ยินอีกฝ่ายหัวเราะเสียงทุ้มคล้ายกำลังล้อเธอเล่น

‘ลามกจกเปรต’ ด่าคำแรงที่สุดในชีวิต แสนข้องใจว่าเขาพูดจาขนาดนี้ออกมาได้ยังไงนะ!?

“เช็ดดี ๆ ไม่งั้นโดนทำโทษ นั่งแบบนี้ยิ่งอีโรติกอยู่ด้วย เดี๋ยวก็ตูมหรอก”

“ตูมคืออะไร?” สาวน้อยดึงผ้าออกก่อนตั้งใจเช็ดผมเขาให้ดี ๆ

“ตูมตาม!” และมันก็ตูมตามจริง ๆ เมื่อทั้งคู่ต่างกลั่นแกล้งกันบนสถานที่ที่ไม่ใช่สนามเด็กเล่นเลยสักนิด เสียงหัวเราะก่อกำเนิดก่อนเธอจะขอยอมแพ้เพราะทนหัวเราะต่อไปไม่ไหว

‘ให้ตายสิบ้าจริง ไม่น่าเกิดมาเป็นคนบ้าจี้เลยเรา’

*หมายเหตุ: พระราชลัญจกร คือตราสัญลักษณ์ที่พระมหากษัตริย์ทรงใช้ประทับ กำกับพระปรมาภิไธยหรือเอกสารสำคัญที่ออกในพระปรมาภิไธย และยังเป็นเครื่องหมายที่แสดงถึงพระราชอำนาจเช่นกัน

───────────── Talk with write (￣▽￣)ノ

 - 50% -

ไรท์กลัวบางท่านจะลืมความโหดของมิงโก้ไป

555555 เหมือนคนโรคจิตเลยเนอะ

จับคนมาทรมานแล้วนั่งคุยเหมือนเพื่อนเนี่ย

พาทหลังไม่นานเกินรอจ้า ตามมาในเร็ววันแน่นอน

- 100% -

...ชิ เหม็นกลิ่นความรัก

ก่อนอื่นต้องขอบคุณเพลง The reason - Hoobastank มาไว้ ณ ที่นี่นะคะ

ไรท์ได้แรงบันดาลใจมาจากเพลงนี้แหละ เนื้อเพลงเข้ากับเนื้อเรื่องมาก(เอามาใช้เสียเลย)

ปล. ถ้านักอ่านท่านใดว่าง ๆ ก็ลองเปิดเพลงนี้พร้อมอ่านช่วงให้ฟังเพลงอีกรอบดูนะ

ความรู้สึกอาจจะเปลี่ยนไป(รึเปล่า)

หนูแปะลิ้งค์ยูทูปไว้ด้านล่างแล้ว

ถ้าใครทันหรือรู้จักเพลงนี้ต้องบอกเลยว่า ...คุณอายุพอ ๆ กับไรท์นี้ล่ะ 5555

https://www.youtube.com/watch?v=fV4DiAyExN0

สุดท้าย Happy Valentine Day ja

 ─────────────