คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : #fictober ( 1 1 ) bookstore
#fictober2019
Drabble
fiction
Pairing
lucas & marklee
Rate
PG
Note
คุณไนท์อีกสักตอนแล้วกันนะคะ ;-;
no.
11 (bookstore)
วันนี้เป็นอีกวันหยุดที่แสนจะพิเศษสำหรับมินฮยอง
ถามว่าว่าพิเศษอย่างไรเหรอ?
ก็เป็นวันที่เขาออกมานอกบ้านไงล่ะ
ถ้าเป็นคนอื่นอาจจะแปลกใจเพราะการออกจากบ้านในช่วงวีคเอนด์ก็ไม่ได้พิเศษอะไรเท่าไหร่
แต่กับมินฮยองทคนนี้ที่นาน ๆ ที่จะออกมาเดินเที่ยวเล่นข้างนอกบ้านล่ะก็… นั่นก็ถือว่าพิเศษมากพอแล้ว
วันนี้มินฮยองอยู่ในเสื้อยืดสีขาวคลุมทับด้วยคาร์ดิแกนสีกรมท่าเข้ากับกางเกงยีนส์และเข็มขัด
ปิดท้ายด้วยแว่นสายตากลม ๆ สีดำที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะของเจ้าตัว
จนคนที่เดินผ่านคนตัวเล็กบางคนถึงกับต้องเหลียวมองก็มี
ซึ่งเจ้าตัวก็แทบไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นจับตามองอยู่ เพราะมัวแต่เดินมองซ้ายมองขวาหาเป้าหมายที่จะไปอยู่
และเพราะว่ามัวแต่มองซ้ายมองขวาหาร้านหนังสือที่ตัวเองจะไป
เลยทำให้คนตัวเล็กไม่ได้สังเกตว่ามีใครกำลังเดินตามหลังมาอยู่
จนแล้วจนรอดมินฮยองก็ยังไม่รู้ตัวสักที‘ลูคัส’ที่เดินตามคนตัวเล็กอยู่ก็ถอนหายใจอย่างยิ้ม ๆ
แล้ว รีบสาวเท้าเข้าไปเดินอยู่ข้าง ๆ คนที่ตนกำลังจะตามจีบแทน
“นาย!” มินฮยองที่รู้สึกว่ามีคนมาเดินอยู่ข้าง ๆ
ก็หันไปมองก่อนจะส่งเสียงดังออกมาด้วยความตกใจ
“สวัสดีวันเสาร์ครับมินฮยอง
:-)”
“มาได้ยังไง! เป็นสตอล์กเกอร์หรอก!!”
“มินฮยองคิดว่าไงครับ?”
ลูคัสหัวเราะออกมาความคิดเป็นตุเป็นตะของมินฮยองก่อนจะแกล้งพูดยียวนอีกฝ่ายจนอีกฝ่ายต้องเบ้หน้าใส่คนตัวสูง
“ไอ้-”
“วันนี้ผมมาซื้อของให้พี่สาวต่างหากครับ
หมดกังวลเรื่องสตอล์กเกอร์ไปได้เลย”
“…”
“เพราะที่เราเจอกันน่ะ
มันพรหมลิขิตล้วน ๆ เลย :-)”
สิบแต้มสำหรับลูคัส
“บ้าบอจริง ๆ” มินฮยองบ่นอุบก่อนจะเร่งความเร็วในการเดิน
“เวลาเขินทีไรชอบว่ากันทุกทีเลยนะครับ”
“…”
“น่ารักดี”
ไนท์คนดังยิ้มกว้างออกมาเมื่อใบหูเล็กกำลังขึ้นสีจนเห็นชัดแต่ก็ไม่ได้หยอดอะไรต่อเพราะรู้ว่าถ้าหยอดมาก
ๆ อีกคนต้องหนีเขาแน่ ๆ จึงทำได้แค่เดินตามหลังคนตัวเล็กเหมือนเดิมแทน
จนสุดท้ายทั้งคู่ก็เดินมาหยุดที่หน้าร้านขายหนังสือขนาดใหญ่
“มาซื้อหนังสือหรอครับ”
“อื้อ งั้นแยกกันตรงนี้นะ” มินฮยองพูดเร็ว ๆ และเตรียมจะเดินเข้าร้านไปแต่ลูคัสก็คว้าแขนเอาไว้ก่อน
“ใครบอกว่าเราจะแยกกันครับ”
“ก็นายบอกว่ามาซื้อของให้พี่สาวไม่ใช่หรอ”
“ไม่คิดหรอครับว่าผมจะซื้อเสร็จแล้ว”
“ซื้ออะไรล่ะไม่เห็นมีถุงสักใบ”
มินฮยองเถียงออกมาเมื่อไม่เห็นว่าอีกฝ่ายจะถือถุงอะไรสักอย่าง
“ผมซื้อเสร็จแล้วจริง ๆ
ครับมินฮยอง”
ว่าแล้วลูคัสก็ล้วงเข้าไปในเสื้อแจ็คเก็จของตัวเองแล้วหยิบซองเล็ก ๆ
ออกมาให้อีกคนดู “พอดีมันเป็นร้านเครื่องประดับแบบ
DIY ซองใส่สร้อยเลยเป็นซองกระดาษน่ะครับ”
“…”
“ธุระของผมก็เสร็จแล้ว…เท่านี้เราก็เดตกันได้แล้วใช่ไหมครับ?”
มินฮยองไม่ได้ตอบอะไรกลับไปแต่เพยิดหน้าให้คนตัวสูงเดินนำแทน
ลูคัสเห็นแบบนั้นจึงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แล้วจูงมือเล็ก ๆ
ของมินฮยองเข้าไปในร้านที่คนตัวเล็กมองหามาตลอดทาง
ภายในร้านหนังสือแห่งนี้มีกลิ่นอายความเป็นตะวันตกช่วงยุค
60
– 70 เพราะเฟอร์นิเจอร์ส่วนใหญ่ในร้านล้วนเป็นไม้มะฮอกกานีทั้งหมด
และบรรยายกาศยังให้ความรู้สึกเหมือนกลับไปเป็นเด็ก เพราะมีตะข่ายดักฝันอันใหญ่แขวนเอาไว้ทำให้น่ามองยิ่งขึ้นไปอีก
มินฮยองที่มาครั้งแรกรู้สึกตื่นตาตื่นใจเสียไปหมดพาให้คนติดตามมาด้วยอย่างลูคัสยิ้มตามในความชอบของคนตัวเล็ก
เขาเปิดโอกาสให้ตัวเล็กได้ใช้เวลาอยู่กับตัวเองเพื่อเลือกหนังสือที่ชอบและตัวเองทำแค่เพียงเดินตามคนน่ารักเงียบ
ๆ
มีบางครั้งที่มินฮยองที่อ่านเนื้อหาจากปกด้านหลังแล้วเผลอเหลือบขึ้นมามองไนท์ของโรงเรียนที่ยืนมองตนอย่างยิ้ม
ๆ
ก็ทำให้คนตัวเล็กต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการตีหน้านิ่งและกลั้นยิ้มเพื่อไม่ให้อีกคนได้ใจจนเกินไป
แต่ก็ไม่รอดพ้นสายตาดุจเหยี่ยวของไนท์คนดังไปได้
“วันนี้จะมาซื้อหนังสืออะไรหรอครับ”
“ยังไม่ได้คิดเลย”
“ดูเหมือนคุณจะสนใจพวกหมวดวรรณกรรมนะครับ”
ลูคัสที่คอยสังเกตคนตัวเล็กอยู่ตลอดเห็นว่ามินฮยองจะใช้เวลาอ่านหน้าปกหลังหนังสือที่เป็นวรรณกรรมมากกว่าหนังสือหมวดอื่น
เลยถามออกไปแบบนั้น ซึ่งนั่นก็ทำให้คนตัวเล็กประหลาดใจในความช่างสังเกตของอีกคน
“อืม” มินฮยองพยักหน้าขณะที่ไล้ปลายนิ้วไปตามสันหนังสืออย่างที่ชอบทำ “ตอนเด็ก ๆ ฝันอยากเป็นนักเขียนก็เลยติดอ่านพวกวรรณกรรม”
“น่ารักดีนะครับ”
“…”
“เวลาปกติผมว่าคุณน่ารักแล้ว
แต่เวลาคุณอยู่กับสิ่งที่ชอบคุณจะดูน่ารักเป็นพิเศษ”
“…”
“ชักอยากจะให้คุณชอบผมเร็ว
ๆ แล้วสิ เพราะคุณจะได้สนใจผมนาน ๆ เหมือนหนังสือพวกนี้บ้าง”
“พออนุญาตให้จีบแล้วก็เอาใหญ่เลยนะ”
“ก็ว่าที่เลดี้น่ารักขนาดนี้จะไม่ให้ผมหยอดได้ยังไงล่ะครับ”
“พอเลย”
“จะนับว่าเป็นการเขินแบบเถียงไม่ขึ้นนะครับ
:-)”
มินฮยองไม่ตอบแต่หันไปหยิบหนังสือเรื่องดังที่เคยทำเป็นภาพยนตร์ขึ้นมาพลิกดูอย่างสนใจ
“Pride and Prejudice?”
“รู้จักหรอ?” คนตัวเล็กเงยหน้ามามองคนตัวสูงอย่างสนใจ
“ครับ เคยดูหนัง”
“อือ มีเสน่ห์ดีนะ
คนเขียนมีซิกเนเจอร์ชัดเจนดี
ถ้าจำไม่ผิดว่าเธอน่าจะเขียนเรื่องนี้สอดคล้องกับสภาพสังคมผู้หญิงในสมัยนั้นด้วยแล้วก็ไม่ค่อยเจองานเขียนที่ผู้หญิงเป็นตัวเอกในการดำเนินเรื่องสักเท่าไหร่
มันเลยเป็นหนังสือที่ดีมาจนถึงตอนนี้… มองอะไร”
“คุณน่ารัก”
“พูดซ้ำพูดซาก”
“เวลาคุณพูดถึงที่ชอบดวงตาคุณจะเป็นประกายตลอด”
“…”
“เฮ้อ ชักอิจฉาหนังสือพวกนี้เข้าจริง
ๆ แล้วนะ”
ลูคัสแสร้งทำเป็นบ่นตัดพ้อน้อยใจคนตัวเล็กก่อนจะร้องโอดโอยออกมาเบา ๆ
เมื่อคนตัวเล็กเขินจัดจนเอาหนังสือมาตีที่ต้นแขน
“จะไปจ่ายตังค์แล้ว”
“เลือกได้แล้วหรอครับ”
“อืม เอาเรื่องนี้นี่แหละ”
มินฮยองชูหนังสือเล่มที่เขาและลูคัสพูดคุยกันก่อนหน้านี้ขึ้นมาก่อนจะเดินไปยังเคาน์เตอร์จ่ายเงิน
ขณะที่คนตัวเล็กกำลังจะจ่ายเงิน ลูคัสก็ยื่นธนบัตรให้พนักงานไปเสียก่อนทำให้มินฮยองแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมา
และเมื่อทั้งคู่ออกมาจากร้านแล้วมินฮยองก็ตั้งคำถามในทันที
“ซื้อให้ทำไม”
“ให้ผมซื้อให้เถอะ”
“แต่มันแพง”มินฮยองพูดขึ้นมาเมื่อนึกถึงสติ๊กเกอร์ราคาที่แปะอยู่ด้านหลังเล่ม
“มันไม่แพงเลยเมื่อเทียบกับการที่คุณมีความสุข”
“…”
“ยิ่งเป็นเดตแรกของพวกเรา
ผมก็อยากให้คุณจำมันได้”
ดวงตาคมเข้มสบเข้าที่ดวงตากลมโตข้างหลังแว่นที่สะท้อนความไม่สบายใจออกมาแต่ลูคัสสาบานเลยว่าหนังสือเล่มแค่นี้ไม่ได้มีผลต่อเขาเลยด้วยซ้ำจึงย้ำกับคนตัวเล็กอีกครั้งเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจจนมินฮยองถอนหายใจออกมาอย่างจำยอม
“นายนี่มันมัดมือชกตลอดเลย”
“…”
“แต่ก็ขอบคุณแล้วกัน”
“ด้วยความยินดีครับ
มายเลดี้ :-)”
มินฮยองออกเดินออกครั้งก่อนจะชะงักและสะดุ้งตัวเมื่อคนตัวสูงเอื้อมมาจับมือของตนแต่ก็ไม่ได้สะบัดมืออีกฝ่ายทิ้งทำให้ไนท์ตัวสูงยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
“ขออนุญาตจับมือนะครับ”
“แต่นายจับไปแล้ว”
“ก็ยังอยากจะขออนุญาตอยู่ดี”
“งั้นก็แล้วแต่เลยยยย” คนตัวเล็กลากเสียงยาวจนลูคัสหลุดขำออกมา
“เนี่ย…น่ารักอีกแล้ว”
“พอ!!!!”
มินฮยองตัดบทก่อนที่ทั้งคู่จะตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง
สองมือที่กอบกุมกันอยู่ไม่ได้ทำให้ทั้งคู่รู้สึกอึดอัดเลยแม้แต่น้อย
ซ้ำยังทำให้รู้สึกอบอุ่นในใจแปลก ๆ เสียงเพลงที่ดังตามข้างทางทำให้ทั้งคู่รู้ว่าทั้งสองมาเดตกันจริง
ๆ ถึงแม้ว่าจะตอนแรกจะเจอกันโดยบังเอิญก็ตามที
“มินฮยองอยากกินอะไรไหมครับ” ลูคัสถามเมื่อเดินมาได้พักนึงแล้ว
“อยากกินน้ำ”
“งั้นไปซื้อกัน”
คนตัวสูงเดินจูงมือคนตัวเล็กไปยังร้านน้ำที่ใกล้ที่สุด
แล้วจัดการสั่งน้ำให้มินฮยองและตนอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่ต้องถามเลยว่าอีกคนชอบอะไร
และเมื่อมินฮยองถามว่ารู้ได้อย่างไรว่าเขาชอบดื่มน้ำนี้ คนตัวสูงก็ตอบมาว่า
“ก็ถ้าจะจีบใครสักคนเราก็ต้องศึกษาเขาให้ดีสิครับ”
มินฮยองสาบานเลยว่าถ้ามีใครมาได้ยินคำนี้จากปากไนท์คนดังของโรงเรียน
จะต้องกรี๊ดแล้วตายกันเป็นแถบ ๆ เพราะขนาดเขาที่ภูมิต้านทานสูงยังอดที่จะรู้สึกใจสั่นให้กับความเจินเทิลและความใส่ใจของอีกฝ่ายไม่ได้เหมือนกัน
“แปดแต้ม”
“ครับ?”
“มะ-ไม่ คือจะถามว่าที่ร้านมีบัตรสะสมแต้มไหม”
“อ๋อครับ” ลูคัสยิ้ม “นึกว่าแอบทดคะแนนให้ผมอยู่ในใจซะอีก”
มินฮยองขอหักคะแนนในความเจ้าเล่ห์ของคนตัวสูงได้ไหมเนี่ย!
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจากบ่ายคล้อยเข้าสู่ช่วงเย็น
ลูคัสกับมินฮยองต่างใช้เวลาอยู่ด้วยกัน เดินดูนู่นดูนี่เสียจนเพลิน และเมื่อคนตัวเล็กยกมือดูนาฬิกาก็พบว่าตอนนี้กำลังใกล้จะ
6 โมงเย็นแล้ว
“เดินเที่ยวนานขนาดนี้เลยดิ”
“อ่า…จะ 6 โมงแล้วหรอครับ”
ลูคัสยกมือขึ้นมาดูนาฬิกาบ้าง
“อื้อ กลับกันเลยดีไหม”
“งั้นเดี๋ยวผมไปส่ง”
“ไม่เป็นไร”
“แต่…”
“อย่าดื้อนะลูคัส”
“เฮ้อ ครับ” คนตัวสูงทำหน้าหงอยใส่อีกฝ่ายแต่คนตัวเล็กก็ยังใจแข็งเหมือนเดิม
“ดีมากไนท์”
เมื่อลูคัสได้ยินคนตัวเล็กชมถึงกับยิ้มกว้างออกมา
ยิ่งได้ยินมินฮยองเรียกตนด้วยคำว่าไนท์ยิ่งทำให้คนตัวสูงมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก และเดินตามหลังมินฮยองที่ออกเดินอีกครั้ง
“จะกลับซับเวย์ใช่ไหมครับ”
“อือ”
“งั้นเดี๋ยวผมไปส่งที่สถานี”
“จะเอาให้ได้สินะ” มินฮยองส่ายหน้า
“อยากอยู่ด้วยกันจนถึงวินาทีสุดท้ายก่อนที่เราจะแยกกันเลย…”
“…”
“ผมต้องเป็นโรคติดคุณไปแล้วแน่
ๆ”
“ร-รีบ ๆ เดินเหอะ เมื่อยแล้ว”
มินฮยองพูดเปลี่ยนเรื่องทันที
และเมื่อมาถึงยังสถานทีที่ใกล้ที่สุดลูคัสก็ทำหน้าหงอย
ๆ
ใส่คนที่ตนกำลังจีบอีกครั้งจนมาร์คต้องถอนหายใจออกมาในความขี้เว่อร์ของไนท์คนดังของโรงเรียน
“ไม่อยากแยกจากมินฮยองเลยครับ”
“เดี๋ยวก็เจอกันหรือเปล่าเอ่ย”
“กว่าจะวันจันทร์มันก็นาน…”
“นี่วันเสาร์แล้ว อีกวันเดียวเองไหม”
“อีกตั้งวันนึงต่างหากครับ!!” คนตัวสูงเถียงเหมือนเด็ก “อีกอย่างอยู่โรงเรียนก็ใช่ว่าจะได้เจอกันบ่อย…”
“งอแงอีกแล้วนะไนท์”
“คุณทำให้ผมเป็นแบบนี้” ลูคัสพูดเสียงอ่อย ๆ
“ยังไม่ได้ทำอะไรเลยเหอะ”
ยังไม่ทันที่ลูคัสจะตอบอะไรกลับมาเสียงประกาศว่ารถไฟใต้ดินกำลังจะมาถึงแล้วทำให้ลูคัสถอนหายใจออกมาอีกครั้ง
“ต้องไปแล้ว”
“ครับ”
“ไม่งอแง”
“กลับดี ๆ นะครับมินฮยอง”
“ลูคัส” คนตัวเล็กเรียกชื่อคนที่กำลังอยู่ในโหมดงอแงและงอนขั้นสูงสุด
“ครับ”
“กลับดี ๆ นะ” มินฮยองพูดจบรถไฟฟ้าก็เข้ามาเทียบที่ชานชลา “ไปแล้วนะ”
“ครับ”
“เฮ้อ งั้นถ้าถึงแล้วจะโทรบอกนะ
คุณไนท์”
“ตามบัญชาครับคุณว่าที่เลดี้
:-)”
มินฮยองบอกแล้วว่าไนท์คนดังน่ะ…
ร้ายกาจกว่าที่ทุกคนคิด อ๋อ แถมยังงอแงเก่งอีกด้วย
Ended
Scream and
comment on #serendipitylm
Talk ที่ไม่ได้ลงเมื่อวานเพราะไปรับปริญญามาค่ะ
; - ; แต่เดี๋ยวจะมาลงทบยอดให้ค่ะ จริง ๆ วันนี้ก็นอนไม่ค่อยพอ
แต่ว่าอยากแต่งฟิคต่อ แง 5555 เลยมาลงคุณไนท์เพิ่มค้าบ u
– u เดตกันที่ร้านหนังสือไวบ์ก็คงจะเรื่อย ๆ แบบนี้แหละเนอะ ฮือ
ส่วนจะมีต่ออีกไหม คิดว่าน่าจะมีค่ะ แต่ขอดูคีย์เวิร์ดก่อน (ซึ่งมีความเป็นไปได้ว่าจะมีต่อ)
ทุกคนยังไม่เบื่อคุณไนท์กันใช่ไหมคะ ;;;
ความคิดเห็น