ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    sf/os serendipity | nct lumark

    ลำดับตอนที่ #32 : #fictober ( 1 0 ) flower

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 684
      98
      10 ต.ค. 62

    #fictober2019

    Drabble fiction

    Pairing lucas & marklee

    Rate PG

    Note ต่อจากเรื่อง knight นะคะ

     

    no. 10 (flower)

     

     

             

              หลายวันต่อมา มินฮยองก็ไม่ได้เจอไนท์คนนั้นอีกเลย

     

              เพราะว่าอะไรน่ะหรอ?

              ก็เพราะว่าเขาหลบหน้าลูคัสไงล่ะ!

     

              ตอนแรกเขาก็คิดว่าอีกฝ่ายคงพูดเล่น ๆ หยอกเขาตามประสาคนที่ชอบแกล้งพวกเนิร์ด ๆ ใส่แว่นและคิดว่าคงไม่ตามหาเขาหรอกเพราะว่าอีกฝ่ายเป็นถึงไนท์ยังไงก็ต้องยุ่งกว่าชาวบ้านทั่วไปอยู่แล้ว

     

              ที่ไหนได้

     

              คนตัวสูงเล่นตามหาเขาเสียให้ควั่กจนเขาต้องหลบหน้าหลบตาทำตัวเหมือนวิญญาณล่องลอยอยู่ในโรงเรียนแบบนี้ แต่โชคดีหน่อยที่เขามันไร้ตัวตนอยู่เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ไปถามใครใครก็ไม่รู้จักหรอก นอกเสียจากเพื่อนร่วมห้องและจงเฉินเล่อ

     

              มึง

     

              หะ-หา อะไรของมึงเนี่ย ตกใจหมด

     

              เวร แค่เรียกเฉย ๆ ปะวะ ยังไม่ได้ทำอะไรเลย เฉินเล่อบอกก่อนจะเป็นฝ่ายถามเพื่อนเด็กเนิร์ดของตนเอง แปลก ๆ นะเราน่ะ ปกติไม่ใช่คนขี้ตกใจง่าย ระแวงอะไรขนาดนั้นนนน หรือว่า…”

     

              อะไร ไม่มีอะไร เพ้อเจ้อนะมึงอะ ไปฟังใครเขามาอีก

     

              ห้ะ อะไรของมึงเนี่ย กูแค่จะแซวว่าหรือว่ามึงแอบทำเลคเชอร์สรุปข้อสอบเอาไว้เยอะจนคนอื่นต้องมาขอยืมหรอต่างหาก ร้อนตัวอะไรเนี่ย

     

              “…”

     

              เวรกรรมอะไรของเขาที่มีเพื่อนที่แสนจะใส่ใจคนอื่นอย่างเฉินเล่อด้วยนะ

              นั่นไม่ใช่คำชม แต่เป็นคำก่นด่าภายในใจของคนตัวเล็ก

     

              มีพิรุธนะมึงอะ จงเฉินเล่อหรี่ตามองมินฮยองที่ทำเป็นเล่นโทรศัพท์ทั้ง ๆ ที่ปกติเจ้าตัวแทบจะไม่หยิบออกมาเล่นให้เห็นเลยด้วยซ้ำ

     

              เซ้าซี้ว่ะเฉินเล่อ

     

              โอเค๊ เฉินเล่อลากเสียงยาวก่อนจะลากเก้าอี้มาติดกับเก้าอี้ตัวที่คนตัวเล็กนั่ง แต่นึกไงมานั่งที่ห้องซ้อมกับกูวะ

     

              นึกจะหนีไอ้ไนท์ตัวสูงไงวะ ไอ้เพื่อนบ้าถามซอกถามแซกจริง ๆ

     

              ไม่ไง ก็อยากเห็นมึงร้องเพลงบ้าง …” มินฮยองเลือกเหตุผลที่ดีที่สุดออกมา

     

              ขอบใ-”

     

              จะได้จำเอาไว้ว่าปากเปราะ ๆ ของมึงก็มีดีเหมือนกัน

     

              สัด

     

              มินฮยองหัวเราะออกมาเมื่อรู้สึกว่าตัวเองอยู่เหนืออีกคน ส่วนเพื่อนคนจีนก็หันมาขย่ำคอเล็ก ๆ เพื่อนเพื่อระบายอารมณ์ ทั้งสองเล่นกันเกือบนาทีก่อนจะพากันเหนื่อยและเลิกเล่นไปเอง แต่เฉินเล่อก็ยังคงไม่เลิกทำหน้าเข่นเขี้ยวเพื่อนอยู่ดี

     

              มาเปลี่ยนบรรยากาศบ้างก็ดี มินฮยองยืดตัวไปบนเก้าอี้ ดูมึงร้องเพลงก็สนุกไปอีกแบบ

     

              แน่นอนเพราะกูเก่ง

     

              ตามสบายเลย แต่กูพูดจริงนะที่ว่าห้องซ้อมมึงสงบมาก

     

              ก็แหงดิ มีแต่พวกกูเนี่ยจะเอาอะไรมาวุ่นวายได้วะ ยิ่งห้องซ้อมแยกเป็นคนละห้องยิ่งมีสมาธิเลยเฉินเล่อยักไหล่

     

              ดีเลย งั้นช่วงนี้กูมานั่งอ่านหนังสือกับมึงนะ

     

              เนี่ย กูว่ามึงแปลก

     

              เออหน่า

     

              อย่าให้กูรู้นะมึงว่ามีความลับอะไร ไม่งั้นกูจะขยี้มึงไม่หยุดเลย

     

              เออ

     

              มินฮยองมองหน้าเฉินเล่อด้วยสีหน้าที่(พยายาม)ปกติที่สุดทั้ง ๆ ที่ภายในใจนี่ตื่นเต้นแทบบ้าเพราะสายตาเล็ก ๆ ที่วันนี้ดูคมกริบเหมือนกับมีดของเฉินเล่อนั้นโคตรจะน่ากลัวสำหรับคนตัวเล็กเลย แต่เพื่อนชาวจีนก็ไม่ได้อะไรเขาต่อพร้อมกับหยิบโทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุดที่เจ้าตัวโม้ว่าไปยืนต่อแถวมา4ชั่วโมงขึ้นมาเล่นก่อนจะเบิกตาโพลงด้วยความตื่นเต้น

     

              มึง ๆ

     

              ว่า

     

              มีข่าวล่ามาแรงเกี่ยวกับลูคัสว่ะ

     

              ไม่จบไม่สิ้นสักทีวะ ไอ้เรื่องที่เขาพยายามจะหนีเนี่ย

     

              แล้วไงวะ

     

              อืม เขาบอกว่า ช้ำรักครึ่งโรงเรียน!”

     

              มินฮยองมุ่นคิ้วเมื่อรู้สึกว่าเพื่อนสนิทของตนเริ่มจะอินกับข่าวกอซซิบของโรงเรียนซะเหลือเกิน

     

              ไอ้น้ำเสียงบีบ ๆ ดัด ๆ แบบนั้นมันคืออะไรวะ

             

    เอ๊ะ อย่าขัดได้ไหม อินเนอร์กำลังมา เพื่อนชาวจีนทำตาขวางใส่ก่อนจะพูดต่อ ต่อนะ ตอนนี้ไนท์คนดังของสาว ๆ กำลังฟอร์อินเลิฟกับเลดี้ปริศนา ไม่รู้ว่าเลดี้คนนั้นน่ารักขนาดไหน ลูคัสถึงได้เดินไปมาซะทั่วโรงเรียนซะขนาดนี้…”

     

              เดินหามากกว่าหรือเปล่าเหอะ

     

              ยิ่งเป็นเกรด 11 สุดหล่อของเรายิ่งเดินไม่หยุด!! ขอเดาว่าเลดี้คนนั้นเรียนอยู่ชั้นนั้นแน่ ๆ !! ใครพบเบาะแสความรักกำลังก่อตัวระหว่างไนท์สุดหล่อและเลดี้คนใหม่ อินบ๊อกซ์มาได้ตลอด 24 ชั่วโมงจ้า จบ!”

     

              “…”

     

              ไงมึง ข่าวล่ามาแรงโคตรสุดยอดเลยปะ

     

              เออ อึ้งเลย

     

              จริง

             

              หมายถึงกูอะ อึ้งมึงมาก อินอะไรขนาดนั้นอะ แล้วไปยุ่งเรื่องของชาวบ้านทำไมเนี่ย มินฮยองทำหน้าสยองใส่เพื่อนพร้อมกับลูบขนแขนที่ตั้งชันด้วยความขนลุกในความขี้เม้าท์ของคนพวกนี้

     

              ต้องให้บอกอีกกี่ทีว่าเป็นคนดังแล้ว ใคร ๆ ก็จับตามอง

     

              เออ

     

              ว่าแต่มึงเหอะ ไม่เคยเจอรู้ลูคัสจริงดิ ดังมากเลยนะนั่น

              

                ไม่อะ ใครจะไปเจอวะ วัน ๆ กูก็อยู่แต่กับมึง อยู่ห้องสมุด แล้วมันจะเจอกันได้ยังไงวะ อีกอย่างนะ กูอะ-”

     

              เนี่ยกูว่ามึงแปลก ปกติจะต้องมาแบบ ไร้สาระ คำเดียวจบ

     

              “…”

     

              หรือว่าที่มึงเลิ่กลั่กแบบนี้…”

     

              ไม่มึง

     

              มึงเคยเจอเลดี้กับไนท์อยู่ด้วยกันสินะ แล้วทำไมไม่บอกกูวะแม่ง กูพลาดไปตอนไหน ทำไมอะ ทำไมพระเจ้าไม่ให้โอกาสกูได้รับรู้สิ่งดี ๆ ก่อนใครเพื่อน ทำไมต้องเป็นคนใบ้แบบมึง ทำไม

     

              เวร ..

     

              มินฮยองทำหน้างงที่อยู่ดีเพื่อนตัวเขาก็จับต้นชนปลายคิดเองเออเองเป็นตุเป็นตะ แต่นั่นก็เป็นเรื่องดีแล้วที่เขาจะรอดตัวเรื่องที่เพื่อนตัวดีนี้กำลังจับผิดอยู่

     

              เออ เจอก็เจอวะ อย่าไปบอกใครล่ะ

     

              เออ ๆ ไม่บอกใครทั้งนั้น เฉินเล่อพยักหน้ารัว ๆ ก่อนจะเอ่ยถามต่อ ว่าแต่

     

              Knock Knock

     

              เสียงเคาะประตูกระจกทำให้เพื่อนซี้ทั้งสองต้องหันไปมองพร้อมกัน ก่อนทั้งคู่จะทำหน้าอึ้งออกมาเมื่อคนที่เคาะประตูนั้นเป็นคนเดียวกับคนที่ทั้งคู่เพิ่งนินทากันไปเมื่อครู่นี้

     

              ใช่แล้ว ไนท์คนดังนั่นเอง

     

              มึง เขาจะมาปิดปากมึงหรอวะ เฉินเล่อกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูเพื่อนตัวเล็กที่กำลังทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่

     

              สัด

     

              กูจะโดนร่างแห ไปกับมึงด้วยปะวะ เขายิ้มให้กูอะมึง กูต้องไปเปิดให้เขาใช่ปะวะ ทำไมกูเหมือนโดนกดดันด้วยรอยยิ้มวะ

     

              มึงอย่าเปิดมินฮยองแย้งทันทีเมื่ออีกคนจะเดินไปเปิดประตู

     

              แล้วให้กูทำยังไงอะ ออกไปก็ไม่ได้ด้วยนะมึง

     

              เออมึงเชื่อกูดิ เขาอาจจะจำคนผิดปะ แบบ ๆ มาหาเพื่อนอะไรแบบนี้ ไม่ต้องสนใจหรอก

     

              อ่า เอางั้นหรอ หวังว่ากูคงไม่ตายนะ เม้าท์เรื่องไนท์ไปเยอะด้วย

     

              จุดนี้มินฮยองอยากจะขำเพื่อนตัวเองที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ก็ขำไม่ออกเพราะใครจะไปนึกว่าคนข้างนอกจะตามหาตัวเขาเจอไวขนาดนี้ ทั้ง ๆ ที่เขาเพิ่งหนีมาอยู่ที่ห้องซ้อมนี้เป็นครั้งแรกด้วยซ้ำ

     

              รู้งี้ ไปแอบที่ห้องสมุดยังดีกว่าอีก

     

              ว่าแล้วทั้งมินฮยองและเฉินเล่อต่างพากันเมินลูคัสพร้อมกับเปิดเสียงเพลงดัง ๆ เพื่อกลบกลื่นความกลัวอีกฝ่ายเอาไว้ สำหรับเฉินเล่อน่ะกลัวลูคัสจะรู้เรื่องที่นินทา แต่สำหรับมินฮยองนั้นกลัวโป๊ะแตกต่างหาก!

     

              ติ๊ด..

     

              ยังไม่ทันที่เพลงแรกจะจบ เสียงปลดล็อกประตูก็ดังขึ้นทำให้เพื่อนซี้ทั้งสองหันไปทางประตูทันทีก็พบว่าลูคัสกำลังผลักประตูเข้ามาพร้อมกับถือไอดีการ์ดตัวเองเอาไว้ในมือ

     

              ไม่ยักรู้ว่าไนท์จะมีสิทธิพิเศษเข้าได้ทุกห้องด้วย

              สองมาตรฐานไม่พอยังคุกคามความเป็นส่วนตัวอีก!!!

     

              “…”

     

              “…”

     

              ผมไม่ได้บุกรุกนะ ลูคัสพูดอย่างยิ้ม ๆ เมื่อกี้ก็เคาะแล้วแต่คุณไม่ยอมเปิดให้ ก็เลยต้องทำแบบนี้

     

              ไหนมึงบอกว่าเขามาหาเพื่อนไงวะ เฉินเล่อยืนกระซิบเสียงรอดไรฟัน

     

              “…”

     

              หาตัวเจอจนได้นะครับมินฮยอง

     

              “…”

             

              กว่าจะหาเจอก็ใช้เวลานานเหมือนกัน เพราะคนไม่ค่อยรู้จักคุณสักเท่าไหร่

     

              ไหนมึงบอกว่าไม่รู้จักไนท์ไง

     

    เฉินเล่อส่งสายตาฟาดฟันมาให้เพื่อแว่นกลมที่ยืนหน้าซีดอยู่ข้าง ๆ ซึ่งลูคัสที่มองอยู่ก็ยกยิ้มอย่างชอบใจ ดวงตาเข้ม ๆ นั่นประกายไปด้วยความเจ้าเล่ห์และแพรวพราวเสียจนมินฮยองนึกหมั่นไส้

     

    คุณบอกแบบนั้นกับเพื่อนคุณหรอ?

     

    กะ-ก็ไม่รู้จักไง

     

    จะไม่รู้จักได้ยังไงกันก็คุณน่ะ

     

    ลูคัส!”

     

    มินฮยองวิ่งมาตะครุบปากคนตัวสูงแทบจะทีที่อีกคนจะเผยอะไรต่อมิอะไรให้คนอื่นเข้าใจผิด แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ลูคัสหยุดพูดได้ หนำซ้ำไนท์ตัวสูงยังชอบใจเสียอีกเมื่อตนนั้นได้อยู่ใกล้กับคนตัวแรกยิ่งกว่าตอนที่เจอกันในห้องสมุดเสียอีก

     

    ใครจะไปคิดว่ามือเล็ก ๆ ที่เขาคิดว่ามันน่ารักจะเข้ามาปิดปากเขากันล่ะ

    กำไรเห็น ๆ เลย แถมอีกคนยังน่ารักชะมัดเวลาที่ตื่นตูม

     

    ว่าแล้วคนลูคัสก็เอื้อมมือข้างที่ว่างไปโอบเอวเล็ก ๆ ก่อนจะใช้อีกมือนึงดึงมือเล็กออกจากปากพร้อมกับยิ้มกรุ้มกริ่มให้อีกฝ่ายเมื่อเพิ่งรู้ตัวว่าตนเองพลาดท่าให้กับไนท์ที่แสนจะกวนประสาทคนนี้

     

    อันนี้ผมไม่ได้เป็นคนเริ่มก่อนนะ

     

    “…”

     

    คุณว่าที่เลดี้ :-)”

     

    “What!?”

     

    เฉินเล่อตะโกนออกมาอย่างเสียงหลงขณะที่ยืนมองเพื่อนตัวเล็กกำลังพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดหนาของคนเป็นไนท์ นาทีนี้เฉินเล่อไม่รับรู้อะไรอีกต่อไป ทั้งเสียงร้องขอความช่วยเหลือของมินฮยองหรือเสียงหัวเราะทุ้ม ๆ ของลูคัส

     

    สิ่งเดียวที่ได้ในตอนนี้ที่เฉินเล่อจะคิดได้ก็คือคำว่า ได้ไงวะ! ต่างหาก

     

    ปล่อยเดี๋ยวนี้

     

    ถ้าปล่อยคุณต้องไม่หนี

     

    มะ-”

     

    ถ้าหนีผมจะประกาศว่าคุณเป็นเลดี้จริง ๆ ด้วย

     

    “…”

     

    อุตส่าห์ไม่ทำอะไรกระโตกกระตากเพราะคุณคงไม่ชอบเป็นที่สนใจ

     

    “…”

     

    น่ารักกับคุณขนาดนี้แล้ว จะไม่ยอมให้ผมจีบจริงๆ หรอ?

     

    มะ-ไม่ได้

     

    เฮ้อ แย่ชะมัด ลูคัสแสร้งถอนหายใจเหนื่อยอ่อนก่อนจะหันไปพูดกับเฉินเล่อที่เริ่มจะตั้งสติได้แล้ว เพื่อนของคุณใจร้ายมาก ผมขอให้มาเป็นเลดี้เขาก็ไม่รับ ผมขออนุญาตจีบก็ไม่ยอมอีก แบบนี้ผมต้องทำยังไง

     

    กะ..ก็รวบหัวรวบหางมันไปเลยสิครับไนท์

     

    ไอ้เล่อ!!”

     

    ไม่รู้แหละ แต่มึงกับกูมีเคลียร์กันยาวแน่ เฉินเล่อทำหน้าเหมือนจะฆ่าจะแกงเพื่อนสนิทจนอีกคนถึงกับทำเจื่อน

     

    เออ

     

    เตรียมคำตอบให้ดีนะมึง

     

    ว่าแล้วเฉินเล่อก็เดินออกไปจากห้องซ้อมเพื่อให้ลูคัสและมินฮยองได้คุยกัน ถึงแม้ว่าตนเองอยากจะอยู่แค่ไหนก็ตามทีแต่เดี๋ยวค่อยไปเค้นจากเพื่อนเนิร์ดไม่จริงแทนก็ได้

     

    และเมื่อภายในห้องมีเพียงแค่ลูคัสและมินฮยอง ทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ คนตัวเล็กกว่าเดินเลี่ยงไปนั่งยังเก้าอี้ตัวเดิมที่เคยจับจองก่อนจะแสร้งทำเป็นหยิบหนังสือมาอ่าน ส่วนลูคัสก็เดินตามมาหยุดอยู่ตรงหน้าคนตัวเล็กพร้อมกับดูอากัปกิริยาที่เกร็งและไม่เป็นธรรมชาติของอีกคน

     

    ทำไมผมมาเจอคุณช้าเนอะ ลูคัสบ่นออกมา

     

    ไม่เจอก็ดีแล้ว

     

    ไม่ได้สิ คุณน่ารักขนาดนี้ผมจะไม่เจอได้ยังไง

     

    “…เพ้อเจ้อ

     

    จะนับคำว่าเพ้อเจ้อเป็นการเขินของคุณนะครับ

     

    ไนท์คนดังยิ้มหวานให้กับคนที่นั่งอยู่ก่อนจะหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูท และเมื่อมินฮยองเห็นสิ่งนั้นชัด ๆ ก็ทำหน้าแปลกใจคนตรงหน้าเมื่อมันเป็นเพียงดอกเดซี่แห้ง ๆ ไม่เหมาะกับลุคหนุ่มนักกีฬาที่คนอื่นต่างก็จดจำได้

     

    ??มินฮยองทำหน้าสงสัยเมื่อคนตัวสูงยืนมันให้เขา

     

    ผมเอามาให้

     

    เอามาให้ทำไม

     

    ก็จะจีบใครสักคนก็ต้องมีดอกไม้มาให้เขา

     

    “…”

     

    ถ้าเป็นดอกไม้สด คุณก็คงไม่ชอบ

     

    “…”

     

    ดอกไม้แห้งกิ่งเล็ก ๆ ที่สามารถสอดเอาไว้ในหนังสือได้เหมาะกับคุณมากกว่า

     

    “…”

     

    ว่าไหมครับ

     

    ลูคัสยกยิ้มหวานให้กับมินฮยองที่ไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมาแต่แววตากลมโตนั้นกลับระยิบระยับเหมือนดวงดาวยามที่มองเจ้าก้านเดซี่ในมือหนา คนตัวเล็กแสดงสีหน้าลังเลก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบมันในมือของลูคัส และคนเป็นไนท์ก็ยิ้มออกมาเมื่ออีกคนครางรับในลำคอเบา ๆ

     

    อืม

     

    ถ้าคุณรับดอกไม้ของผมแล้ว ผมจะคิดเอาเองนะว่าคุณยอมให้ผมจีบ

     

    “…”

     

    งั้นผมขอจีบนะครับคุณว่าที่เลดี้ :-)”

     

    “…ถ้าคิดว่าจีบได้ก็ลองดู

     

     

    Ended

     

    Scream and comment on #serendipitylm

     

              Talk จริง ๆ จั่วไว้ว่าจะจบในตอนตลอดชาเล้นจ์ แต่เห็นว่ามันยังแต่งต่อได้.. บวกกับคิดพล็อตคาแรกเตอร์ใหม่ไม่ได้ก็เลยมีต่อจากตอนที่แล้วนะคะ y-y แงมันแต่งได้อีกเยอะจริงๆ ด้วยยย (อยากแต่งต่อเลยแต่ขอดูก่อน 555) ส่วนวันพรุ่งนี้อาจจะขอลาสักหนึ่งวันเนอะ แล้วจะมาทบยอดกับวันอื่น ๆ แทนนะคะ ;;

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×