คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : PHOTOS ; 03 { 100 per. }
03
ทีละก้าว...ทีละก้าว...
เงาของปาร์คชานยอลนี่ใหญ่กว่าเงาของแบคฮยอนตั้งเยอะ
แผ่นหลังก็กว้างกว่าจนบังแบคฮยอนได้มิดเลยด้วย
พระอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำจากแสงเจิดจ้าก็เหลือไว้เพียงแสงสีส้มอ่อนๆ คงเป็นบรรยากาศที่โรแมนติกน่าดูถ้าหากปาร์คชานยอลไม่มีเด็กหนุ่มตัวเล็ก หน้าตาซื่อๆ ปนกวนๆ เดินตามต้อยๆ เหมือนพาลูกหมามาเดินเล่นแบบนี้ แบคฮยอนหยุดเมื่อปาร์คชานยอลหยุด แบคฮยอนเดินเมื่อปาร์คชานยอลเดิน จงใจเลียนแบบท่าทางของคนตัวสูงกว่าแทบทุกอย่างเลยว่างั้นเถอะ
“ นี่นาย...มีอะไรก็พูดมาตรงๆ เลยดีกว่า พูดแบบลูกผู้ชายเลย ”
“ มันไม่ใช่เรื่องที่เข้าใจง่ายๆ นะคุณปาร์ค แบบว่า...มันเป็นเรื่องของฟีลลิ่งน่ะฟีลลิ่ง คุณปาร์คไม่ใช้ใจรับรู้ก็คงจะเข้าใจยากหน่อยอ่ะนะ ”
“ แอบถ่ายรูป ตามติดคนอื่นเขาเหมือนสโตกเกอร์มันฟีลลิ่งประมาณไหน โรคจิตเหรอ? ”
“ เอาน่าคุณปาร์ค การจะกลายเป็นซุปเปอร์สตาร์มันก็ต้องมีอุปสรรคความยากลำบากกันบ้างแหละ ดูอย่างฉันสิ! กว่าจะได้จับกล้องมันยากลำบากมากเลยนะ! ”
ถ้าแบคฮยอนไม่เจอพี่อี้ชิงจะเกิดอะไรขึ้น! ทุกวันนี้คงจะไม่มีว่าที่ช่างภาพคนเก่งอย่างพยอนแบคฮยอนแน่นอนเลยเชื่อดิ! อีซองยอลก็จะยังเป็นแค่เด็กบ้านนอกที่มีเพื่อนเป็นคนธรรมดาไม่ใช่ช่างภาพผู้มีพรสวรรค์ กว่าจะเก็บตังค์ซื้อกล้องรุ่นเดียวกับพี่อี้ชิงได้แบคฮยอนน้ำหนักลดไปตั้งหลายกิโลด้วย แค่คิดก็น้ำตารื้นแล้ว
“ ฮืออออออ ”
“ เฮ้ย! อะไร! ร้องไห้ทำไม! ”
คนตัวสูงหันขวับมามองต้นเสียงสะอื้นอย่างตื่นตกใจ ปาร์คชานยอลหันซ้ายหันขวาก่อนจะรีบเดินเข้ามาหาแบคฮยอนที่ยืนร้องไห้น้ำหูน้ำตาไหลเลอะแก้มไปหมด ยอมให้ปาร์คชานยอลดึงกล้องไปถือไว้ก่อนที่มันจะได้ตกกระแทกพื้นจริงๆ
“ ซุปเปอร์สตาร์ยากฉันใด ช่างภาพอันดับหนึ่งก็ยากฉันนั้นแหละ! ”
“ ห๊ะ? ”
“ คุณปาร์คจะไปเข้าใจหัวอกอนาคตช่างภาพได้ยังไง! ฉันน่ะ...ฮึก...ต้องอดมื้อกินมื้อเพื่อเก็บตังค์ซื้อกล้องรุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่นแบบพี่อี้ชิงเลยนะ! ขอออมม่าก็ไม่ได้ อีซองยอลก็ใจร้ายใจดำ ”
“ ฉัน...ไม่เข้าใจ ”
อะไรนะ! ปาร์คชานยอลนี่หัวทึบจริงๆ!
คนอื่นเขาเสียใจขนาดนี้ยังมาทำหน้ามึนอีก!
“ ตอนนี้แรงบันดาลใจของฉันยังมาทำให้ฉันเสียใจอีก! ”
แบคฮยอนถลึงตาใส่อีกคนทั้งที่ยังสะอื้นฮักๆ
“ ได้ยินมั้ยว่าคุณปาร์คทำฉันเสียใจมากกกก!!! ”
“ … ”
“ ฉันอุตส่าห์ยกให้เป็นแรงบันดาลใจเลยนะ! ฉันทุ่มเทเพื่อคุณปาร์คโดยเฉพาะเลยนะ! ”
“ แต่...แต่…ฮึก...คุณปาร์คกลับทำหน้ามึนแล้วบอกว่าไม่เข้าใจเนี่ยนะ!? ”
ปาร์คชานยอลอมยิ้มขำๆ แบคฮยอนไม่รู้ว่ามันน่าตลกตรงไหน? นี่มันจุดพีคสุดดราม่าของเขาเลยนะ! แบคฮยอนปาดน้ำตาตัวเองป้อยๆ โดยไม่ลืมเพิ่มเสียงสะอื้นให้อีกคนรู้ว่าเขาเสียใจจริงจังแค่ไหน
“ ร้องไห้งอแงมันจะไม่น่ารักนะ ”
“ นี่ยังจะ... ”
“ มานี่มา ”
มือใหญ่จับตรงต้นคอแบคฮยอนก็ขัดขืนเล็กน้อยจนโดนเคาะหน้าผากไปหนึ่งที มันไม่ได้เจ็บมากมายแต่มันอยู่ที่ฟีลลิ่งมากกว่า แบคฮยอนเริ่มจะโมโหแล้ว ก่อนที่จะทันดีดตัวออกปาร์คชานยอลก็ล้วงบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง
ผ้าเช็ดหน้าลายน่ารักเชียว
“ เงยหน้าขึ้นมาสิ ก้มตอกย้ำความเตี้ยตัวเองรึไง ”
“ อื้อ! จะทำไร! ”
“ อยู่นิ่งๆ สิ ”
บางทีปาร์คชานยอลที่ดูแข็งกระด้าง...กลับเป็นคนใจดีอย่างไม่น่าเชื่อ
นี่คือตัวตนจริงๆ ของคุณปาร์คคนนี้รึเปล่านะ?
ผ้าเช็ดหน้าผืนบางเนื้อนุ่มแถมลายยังน่ารักถูกซับลงบนใบหน้าเปื้อนมอมแมมอย่างอ่อนโยน ดวงตาเรียวรีแดงช้ำเหลือบมองหน้าคนตัวสูงคล้ายสังเกต ปาร์คชานยอลพอรู้ตัวว่าถูกมองก็มองกลับ มือใหญ่ยังคงจับต้นคอแบคฮยอนเอาไว้หลวมๆ บังคับให้อยู่นิ่งๆ
“ คุณปาร์คเป็นคนใจดีใช่รึเปล่า? ”
“ เมื่อกี้ยังด่าฉันอยู่เลยนี่ ”
หูยยย โกรธไม่ลงแล้วอ่ะ
คุณปาร์คโหมดนี้มันพระรองซีรี่ย์ชัดๆ!
“ เปลี่ยนใจละ ”
“ ไม่ร้องไห้ต่อแล้ว? ”
“ ไม่ล่ะ เหนื่อย... ”
“ ... ”
“ คุณปาร์คใจดีขนาดนี้จะโกรธยังไงไหวล่ะ ”
ฝันดี...รึเปล่านะ?
ชักจะเหมือนจริงมากไปแล้วนะ
“ โอ๊ย! ”
อี้ชิงสะดุ้งสุดตัวพร้อมกับความเจ็บที่แล่นไปทั่วผิวแก้ม ดวงตาหวานซึ้งเบิกกว้างในรอบหลายครั้งของวัน มองคุณแรพเปอร์คนดังที่หยิกแก้มคนอื่นเขาสมใจแล้วก็หัวเราะเบาๆ ตาค้าง อยากจะเอาหัวโขกกระจกจริงๆ นี่ไม่ใช่ความฝัน! ตอนนี้อี้ชิงอยู่กับคริสจริงๆ แถมอีกฝ่ายยังเรียกร้องให้เขาเลี้ยงกาแฟกับขนมเค้กเมื่อไม่กี่ชั่วโมงนี้ด้วย
“ เหม่ออะไรครับ ”
“ ผม...แค่คิดว่าตอนนี้ไม่น่าจะใช่ความฝันน่ะครับ ”
“ ร้องเสียงหลงขนาดนี้คงไม่ใช่ความฝันหรอกครับ ”
พูดจบคริสก็หัวเราะอีกครั้ง โลกของอี้ชิงหมุนคว้าง ลมหายใจติดขัดคล้ายจะเป็นลม ช่างภาพตัวขาวรีบแกะถุงผ้าเย็นขึ้นมาเช็ดหน้าตัวเองหวังจะคลายอาการร้อนได้บ้าง...แต่ไม่ได้ผล สายตาคมในยามนี้ทอดมองมาเล่นเอาอี้ชิงใจสั่น
“ เอ่อ...นี่ครับกาแฟของคุณ แล้วก็เค้ก... ”
มืออี้ชิงสั่นจนน่าอาย คุณแรพเปอร์คนดังยื่นมือมารับพร้อมรอยยิ้ม ปลายนิ้วที่แตะโดนมือของอี้ชิงเพียงแผ่วเบาช่างภาพตัวขาวกลับยืนแข็งทื่อ พอได้ยินเสียงหัวเราะนั่นแหละถึงรู้ว่าตัวเองโดนแกล้งอีกแล้ว อี้ชิงได้แต่เกาแก้มตัวเองอย่างขลาดเขิน
“ นี่จางอี้ชิงครับ... ”
“ ครับ? ”
“ ผมไม่ได้ชอบอเมริกาโน่กับเค้กกาแฟนะ ”
“ เอ๋! ตะ...เต่ผมถามคิมแทยอน… ”
ใบหน้าหวานละมุนดูซีดลงถนัดตา ริมฝีปากอิ่มเม้มเป็นเส้นตรง อี้ชิงคิดแล้วคิดอีกว่าตัวเองพลาดตรงไหนก็คิดไม่ออกสักที คิมแทยอนไม่เคยบอกข้อมูลเกี่ยวกับคริสพลาดเลยนี่นา ทำไมถึง...
“ คิมแทยอนทำไมครับ ”
“ ก็คิมแทยอน... ”
“ แอบถามคิมแทยอนเรื่องของผมเหรอครับคุณช่างภาพ ”
“ ผมเปล่า ”
ปากพูดไปแบบนั้นแต่ท่าทางนี่ตรงข้าม เสียงของอี้ชิงแผ่วลงเรื่อยๆ จนแทบจะพูดไม่รู้เรื่องอยู่แล้ว อายจนไม่รู้จะอายยังไง กลัวคุณแรพเปอร์คนดังโกรธก็กลัว
“ ขี้อายจังนะคนเรา ”
...ก็มีคนชอบทำให้อาย
“ ที่จริงผมชอบอเมริกาโน่มากพอๆ กับเค้กกาแฟนั่นแหละครับ ”
“ แต่เมื่อกี้คุณบอกว่าไม่ชอบ ”
คุณแรพเปอร์คนดังไม่ตอบอะไรนอกจากรอยยิ้มขบขันบนใบหน้า มือใหญ่วางลงบนหัวอี้ชิงแล้วลูบเบาๆ อี้ชิงหลบสายตาเมื่อคริสย่อตัวลงมาใกล้ ช่างภาพตัวขาวหัวใจเต้นแรงจนตัวเองยังรู้สึกได้ว่ามันดัง...ดังมาก อี้ชิงได้ยินเสียงหัวเราะอยู่ใกล้ๆ เพียงแต่ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง
“ อยากทำตัวน่าแกล้งทำไมล่ะจางอี้ชิง ”
“ ... ”
“ เห็นกันมาตั้งหลายครั้งยังเขินอีก ”
“ มันไม่เหมือนกันนี่ครับ ”
“ จางอี้ชิงครับ...ความจริงผมก็แค่ผู้ชายธรรมดาคนนึงเองนะ ”
ใครบอก? ใครบอกคริสกัน?
คุณแรพเปอร์คนดังวิเศษที่สุดสำหรับจางอี้ชิงนะ!
“ แต่ผมไม่คิดแบบนั้นนี่ครับ ”
“ หืม? ”
“ สำหรับผมไม่มีใครในโลกเทียบคุณคริสได้เลยนะครับ ”
“ คิดแบบนั้นเหรอครับ ”
คริสหัวเราะชอบใจ และแน่นอนว่าอี้ชิงเขิน...
“ จากใจเลยล่ะครับ ”
คริสไม่รู้จริงๆ ว่าควรจะหาคำอธิบายแบบไหนมาให้ช่างภาพตัวขาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าตอนนี้ เขาเพียงแค่หัวเราะและหัวเราะ ถึงจะปวดแก้มไปหน่อย...แต่มันเป็นเรื่องดีมากๆ เท่าที่เคยเจอมา จางอี้ชิงช่างเป็นช่างภาพที่ใสซื่อและน่ารักเกินจะบรรยาย ดวงตาหวานซึ้งคู่นั้นแสดงความรู้สึกออกมาไม่ปิดบัง
เพราะแบบนี้จางอี้ชิงถึงทำให้คริสรู้สึกอบอุ่นได้เสมอ
วันนี้เขายิ้มมากเกินไปจริงๆ
“ หัวเราะทำไมเหรอครับ? ผมพูดอะไรผิด? ”
“ เปล่านี่ครับ ”
ผมแค่คิดว่าคุณน่ารัก...
“ ผมแค่คิดว่าคุณน่ารัก ”
“ … ”
แรพเปอร์ตัวสูงได้หัวเราะอีกครั้งเมื่อเห็นสีหน้าของคุณช่างภาพ ดวงตาหวานซึ้งหลุบมองต่ำอีกแล้ว พอถูกชมก็เงียบสนิทเลยสิน่า ทั้งที่เมื่อกี้ยังพูดตั้งเยอะแท้ๆ คริสมองอีกคนอย่างนึกเอ็นดู เขาบรรจงใส่ผ้าปิดปากให้เจ้าของของมันอย่างอ่อนโยน ใช้ปลายนิ้วเกลี่ยผมกลับมาเป็นทรงปิดตาทรงเดิม แล้วดึงฮู้ดสวมหัวให้ช่างภาพตัวขาว คริสสบตาอีกคนก่อนจะยิ้มบาง
“ กลับบ้านไปซุกผ้าห่มอุ่นๆ ดีกว่านะครับ ”
“ ตอนเย็นคุณมีงาน... ”
“ วันนี้อากาศเย็นมาก ถ้าผมเห็นคุณตามผมมาผมจะโกรธ ”
“ แล้วรูปของผมล่ะครับ? ”
“ ง่ายนิดเดียวครับ ”
เป็นครั้งแรกที่คริสเอากล้องของแฟนคลับมาถ่ายตัวเองกับมือ
แชะ!
เจ้าของใบหน้าคมคายทำสีหน้าออดอ้อนผ่านเลนส์กล้อง
แชะ!
คริสยิ้มกว้างให้กล้องอย่างสดใส
แชะ!
ท่าทำปากจู๋นี่ไม้ตายเลยเถอะ...
“ แล้วก็จากใจเลยนะครับ ”
“ ครับ ”
“ ผมเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลกเหมือนกันครับ จางอี้ชิง ”
ตอนนี้ KRISma กำลังร้อนเป็นไฟ เว็บล่มไปหลายครั้งเพราะทุกคนต่างพากันหลั่งไหลเข้ามาดูรูปถ่ายล่าสุดของคุณแรพเปอร์คนดัง จะเรียกว่าเป็นรูปถ่ายเซลก้าก็ว่าได้เพราะคุณแรพเปอร์คนดังเขาดึงไปถ่ายเองกับมือ อี้ชิงยิ้มปลื้มอยู่คนเดียวเงียบๆ สมาชิกของเว็บแฟนไซต์ต่างเอ่ยปากชมไม่หยุดหย่อน
‘ แอดมินจางทำได้ยังไงคะ!!! ’
‘ รูปเซลก้าของคริส พระเจ้า! ปกติแค่ขอถ่ายยังยากเลยนะ! ’
‘ แอดมินจางต้องมีเวทมนตร์แน่ๆ เลย! ’
แอดมินคนเก่งก็ได้ตอบกลับไปว่า...
‘ คุณแรพเปอร์คนดังน่ะ...เขาเป็นคนใจดีครับ ’
แฟนไซต์ของอี้ชิงติดอันดับการค้นหาเป็นที่หนึ่ง สมาชิกเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วจนน่าตกใจ บางทีคนที่มีเวทมนตร์คงจะไม่ใช่อี้ชิงแล้วล่ะมั้ง คุณแรพเปอร์คนดังของอี้ชิงมีคนรักตั้งมากมาย แค่คิดก็รู้สึกภูมิใจที่เป็นคนทำให้ทุกคนได้รู้ว่าความจริงแล้วคริสน่ารักขนาดไหน
ถึงจะชอบเก๊ก ถึงใครจะว่าดูหยิ่ง
...แต่คริสก็ยังน่ารัก
ช่างภาพตัวขาวบอกราตรีสวัสดิ์คนในกล้องก่อนจะขยับเข้าไปซุกตัวในผ้าห่มอุ่นๆ ใบหน้าหวานซุกลงกับหมอนเกลือกกลิ้งอย่างมีความสุข อี้ชิงแค่รู้สึกว่าตัวเองโชคดี ได้ทำสิ่งที่ตัวเองรักและได้รักคนที่อยากจะรักโดยไม่หวังได้อะไรกลับมา
ขณะที่กำลังจะเคลิ้มหลับความฝันก็ดิ่งวูบเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเป็นเสียงนุ่มๆ ของคุณแรพเปอร์คนดัง ชื่อคิมแทยอนเด่นหราอยู่บนหน้าจอสว่างจ้า หันไปมองนาฬิกาก็จะเที่ยงคืนแล้วนะ ทำไมวันนี้คิมแทยอนถึงได้โทรมาดึกนักล่ะ อี้ชิงกำลังจะฝันดีแล้วเชียว
“ ฉันจะนอนแล้ว ”
[ มันเป็นเรื่องด่วนน่ะอี้ชิง ขอโทษที่ต้องโทรมากวนเวลานอนนะ ]
“ ว่ามาสิ ”
[ ตอนนี้ฉันอยู่ที่สตูดิโอ พวกเรากำลังประชุมเรื่องการจัดหาช่างภาพฝีมือดีมาร่วมงานถ่ายแบบเซ็ตใหม่ให้อยู่น่ะ พอดี...ฉันอยากจะจ้างนาย ]
“ อะไรนะ? ทำไมเป็นฉันล่ะ ”
คนปลายสายเงียบไปไม่ยอมตอบ อี้ชิงลุกนั่งมึนๆ ได้ยินเสียงแว่วจากปลายสาย คิมแทยอนกำลังพูดอะไรบางอย่างกับคนอื่น หลังจากนั้นก็ได้ยินแค่เสียงจังหวะการเดินสม่ำเสมอ อี้ชิงจะอ้าปากถามอยู่แล้วแต่คิมแทยอนก็พูดขึ้นมาซะก่อน
[ มันเป็นงานใหญ่น่ะอี้ชิง ฉันไม่อยากจะไว้ใจใคร งานนี้นางแบบจากอเมริกาก็จะมาด้วย ]
“ คนอื่นก็ได้นี่...ฉันไม่รับงานถ่ายแบบนี้เธอก็รู้ ”
[ ฉันคงต้องขอโทษจริงๆ นะจางอี้ชิง ]
“ … ”
[ ...มีคนรีเควสนายมา ]
หลังจากสายถูกตัดไปอี้ชิงก็ยังคงนั่งมึนอยู่ที่เดิม หมายความว่ายังไงมีคนรีเควสมา? เท่าที่จำได้อี้ชิงไม่ได้สุงสิงกับใครมากเลี่ยงได้ก็เลี่ยง แต่จริงๆ อี้ชิงก็รู้นิสัยคิมแทยอนดีพอตัวแหละ รายนั้นพอเอ่ยปากเลือกอี้ชิงขนาดนี้แล้วคงจะหนีไปไหนไม่ได้อีกตามเคย จริงๆ เลย!
บอกตั้งกี่ครั้งกี่หนว่าอี้ชิงสนใจแค่คุณแรพเปอร์คนดัง
เรื่องอะไรอี้ชิงจะต้องแบ่งเวลาไปให้คนอื่นด้วย
เสียงข้อความดังขึ้นอีกครั้ง ช่างภาพตัวขาวนั่งมองข้อความใหม่กับเบอร์โทรไม่คุ้นตาตรงหน้าจอ นอกจากแบคฮยอนอี้ชิงก็ไม่ค่อยติดต่อใครทางข้อความเลย ดวงตาเพ่งมองข้อความสั้นๆ บนหน้าจออย่างงุนงง สายตาไล่อ่านตัวอักษรไปทีละตัว
Good night.
แม้ในใจจะรู้สึกงงงวยกับข้อความนี้ไม่น้อยแต่ช่างภาพตัวขาวกลับล้มตัวลงนอนอีกครั้ง จ้องมองภาพคุณแรพเปอร์คนดังที่ตั้งอยู่บนโต๊ะทำงานอีกฝั่งของห้องผ่านความมืด ริมฝีปากขยับพึมพำแผ่วเบา ก่อนที่อี้ชิงจะเข้าสู่ความฝันจริงๆ จังๆ สักที
“ ราตรีสวัสดิ์ครับคุณแรพเปอร์คนดัง ”
“ ขึ้นรถจางอี้ชิง วันนี้ฉันรีบมาก ”
แล้วอี้ชิงก็โดนลากมาทั้งที่ยังยืนมึนอยู่หน้าบ้านของตัวเอง...
ตึก EXO PLANET ยังเป็นตึกสูงตระหง่านสะท้อนแสงอาทิตย์เหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือสภาพอี้ชิงไม่พร้อมสุดๆ ทั้งเนื้อทั้งตัวก็มีแค่กล้องตัวโปรดกับกระเป๋าเงินที่คว้ามาได้แบบฉิวเฉียดเท่านั้น คิมแทยอนคงจะรีบมากจริงๆ นั่นแหละถึงได้ลืมไปว่าอี้ชิงยังใส่ชุดนอนเต็มยศอยู่เลย!
ประตูบานใหญ่ถูกดึงออกอย่างเร่งรีบ อี้ชิงเดินตัวปลิวตามแรงลากของคิมแทยอนอย่างมึนสุดๆ ช่างภาพตัวขาวกวาดสายตามองไปรอบห้องประชุม รู้ตัวอีกทีก็ถูกกดนั่งลงบนเก้าอี้แล้ว
“ เฮ้ๆ เธอพาใครมาเนี่ย เก็บได้เหรอ? ”
“ นี่จางอี้ชิง...ช่างภาพที่จะมาทำงานชิ้นนี้ให้เรา ”
“ ห๊ะ? ”
“ ฉันพูดอะไรไม่ชัดเจนงั้นเหรอ? ”
น้ำเสียงเรียบๆ ของคิมแทยอนจอมโหดทำให้ไม่มีใครกล้าคัดค้านหาเรื่องใส่ตัว ทุกสาตาจ้องมองอี้ชิงยังกับจะมองให้ทะลุถึงข้างใน ทุกคนมีเครื่องหมายคำถามอยู่บนหัว...แต่อี้ชิงไม่ได้รู้เรื่องนี้ได้มากเท่าคิมแทยอนนี่ เงียบไว้จะดีที่สุด
“ นี่คุณจางอี้ชิง...ช่างภาพที่ใครๆ เขาพูดถึงกันน่ะนะว่าฝีมือเยี่ยมยอด? ”
“ ช่างภาพที่ถ่ายรูปสวยสุดๆ คนนั้นน่ะเหรอ? ”
“ ช่างภาพที่ใครๆ ก็อยากจ้างอ่ะนะ? ”
คราวนี้ถึงตาอี้ชิงบ้างล่ะที่จะมีเครื่องหมายคำถามอยู่บนหัว ช่างภาพตัวขาวมองหน้าทุกคนตาปริบๆ ทำได้แค่ยิ้มซื่อ ในหัวเริ่มตีรวนไปหมด
“ จางอี้ชิงคนนี้นี่แหละ ”
“ ไม่อยากจะเชื่อ! ”
ผู้ชายคนนึงที่นั่งฝั่งตรงข้ามตบขาตัวเองเสียงดังจนอี้ชิงสะดุ้ง ช่างภาพตัวขาวเอนตัวพิงเก้าอี้อย่างประหม่า ไอ้ตกใจมันก็ตกใจนะ อี้ชิงยังง่วง...ใช่ ยังง่วงมากๆ แต่จะมานอนตรงนี้มันคงไม่ได้ล่ะ บทสนทนาแปลกๆ อี้ชิงฟังไม่เห็นจะเข้าใจ
“ คุณจางอี้ชิง! ”
เสียงเรียกดังๆ ของใครสักคนตะโกนขึ้นมา อี้ชิงก็ขานรับเนือยๆ
“ ครับ? ”
“ เห็นมั้ย! นี่มันจางอี้ชิงตัวจริงเลย! ”
“ ครับ...ผมจางอี้ชิงครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ ”
“ ไหนว่าจางอี้ชิงเป็นลุงแก่ๆ ไงวะ! ”
“ ไม่ใช่ลุงแก่ๆ เหรอเนี่ย! ”
“ ใครกล้าปล่อยข่าวแบบนี้ได้วะ! ”
“ นี่พวกนาย! เงียบๆ กันหน่อย! ”
“ ก็ไม่เห็นบอกว่าช่างภาพจางอี้ชิงเป็นหนุ่มหน้าหวานนี่นา... ”
“ อายุก็ยังไม่เยอะด้วย ”
หลายเสียงโอดครวญใส่คิมแทยอนที่ยืนทำหน้าเหนื่อยหน่าย หญิงสาวตัวเล็กดึงอี้ชิงลุกขึ้นหมุนไปรอบๆ ก่อนที่จะกดอี้ชิงนั่งลงเหมือนเดิม
“ ดูแก่ป้ะ? ”
“ ไม่! ”
“ โอเค สรุปว่าเลือกช่างภาพคนนี้แหละ! ”
เดี๋ยวนะ...อี้ชิงยังไม่ทันตกลงรับปากเลยเถอะ!
“ ฉันไม่ได้บอกว่าจะรับงานนี้เลยนะ ”
ทุกคนหันมามองอี้ชิงอีกครั้ง บรรยากาศมันอึดอัดแปลกๆ จนต้องหลบสายตาหลายคู่มาคุยกับคิมแทยอนคนเดียว หญิงสาวตัวเล็กเพียงแค่จ้องหน้าอี้ชิงนิ่งๆ แน่นอนสิ...อี้ชิงเข้าใจดีว่าคิมแทยอนกำลังปฏิเสธคำขอของตัวเอง
“ ฉันขอปฏิเสธงานนี้ ”
“ ต้องขอโทษจริงๆ นะจางอี้ชิง ขอโทษอย่างสุดซึ้งเลยล่ะ ”
“ แต่ว่าฉัน... ”
“ มีคนรีเควสนายมา ”
“ ใคร? ”
อี้ชิงจำได้ว่าเมื่อคืนนี้คิมแทยอนก็บอกแบบนั้น
แต่อี้ชิงคิดไม่ออก
“ และถ้านายอยากจะปฏิเสธล่ะก็นะ... ”
“ … ”
“ คนรีเควสมันอยู่โน่น ”
ช่างภาพตัวขาวหันมองตามปลายนิ้วของคิมแทยอน อี้ชิงเพ่งมองแผ่นหลังของใครบางคนที่ก่อนหน้านี้ไม่ทันได้สังเกต แผ่นหลังกว้างดูคุ้นเคยจนต้องขมวดคิ้วแปลกใจ เมื่อร่างนั้นลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วหันกลับมาเท่านั้นแหละ...
“ คุยกันเองเถอะ ”
ดวงตาคู่หวานเบิกค้าง หน้าตาอี้ชิงตอนนี้คงจะเหวอมากแน่ๆ แต่ใครจะสนกันล่ะ ตอนนี้อี้ชิงรู้สึกร้อนฉ่าไปทั้งหน้า ทั้งเขินทั้งอาย ดวงตาคมทอดมองมาเข่าอี้ชิงก็เข่าอ่อนจนแทบทรุด
เล่นตลกรึไงเนี่ย...
อี้ชิงพลาดแล้วที่ใส่ชุดนอนมา!
“ คุณคริส...! ”
“ ครับ คุณช่างภาพคนใหม่ ”
“ คุณ...คุณ... ”
“ ผมรีเควสคุณเองแหละครับ ”
“ หา? ”
“ จากใจเลยนะครับ ถ้าไม่ใช่คุณผมไม่อยากได้หรอก ”
คุณแรพเปอร์คนดังขยิบตาให้อี้ชิงหนึ่งทีพร้อมกับรอยยิ้มซุกซนที่หาได้ยาก ช่างภาพตัวขาวกระพริบตาปริบๆ จ้องใบหน้าหล่อเหลาของคุณแรพเปอร์คนดังอยู่อย่างนั้นราวกับไม่เชื่อสายตาตัวเอง
แหม...ไม่อยากจะพูดหรอกนะว่าจางอี้ชิงเวลาทำตาโตๆ นี่มัน...
น่ารักโคตร J
อุต๊ะ! มีคนอุตส่าห์คิดแท็ก #ฟิคโฟโต้ มาให้ด้วยแฮะ
ขอบคุณมากนะคร้าบบบบบ
ใครจะไปสครีมรึไม่ก็ตามแต่เถอะ คึคึ
ความคิดเห็น