คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : CHAPTER 17 : ความจริง
Chapter 17 : ความจริง…
“อยากกินอะไรเสี่ยวลู่สั่งตามสบายเลยนะมื้อนี้เฮียเลี้ยง ^^”
คริสยิ้มอบอุ่นให้กับลู่หานตามฉบับคนหล่อ… ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงหลงเสน่ห์เขากันหมดแล้ว
แต่กับลู่หานมันไม่ใช่…
คริสเป็นได้แค่พี่ชาย… เขาคิดกับคริสแค่นั้นจริงๆ
เพราะหัวใจของเขาไปอยู่ที่เซฮุนหมดแล้ว…
เขาเลิกคิดถึงเซฮุนไม่ได้จริงๆตั้งแต่เลิกเรียนมา… จะว่าเขาดีใจก็ใช่นะที่เซฮุนทักเขาต้องก่อนกลับบ้าน มันทำให้เขาอยากจะยิ้มกว้างๆออกมา ถ้าไม่ได้ติดว่ามีคริสอยู่ด้วย เขาคงอยากจะปรับความเข้าใจกับเซฮุนไปแล้วด้วยซ้ำ…
…แต่ทำไงได้….
ก็ความเชื่อใจมันหายไปหมดแล้วกับภาพที่เขาเห็นตอนไปทะเลน่ะสิ…
“เห้…เสี่ยวลู่”
คริสเอามือหนาของตัวเองโบกไปโบกมาที่หน้าลู่หานเพื่อเรียกสติของเขากลับมา…
ลู่หานสะดุ้งเล็กน้อยหลังจากที่นั่งเหม่อมานานเพราะมัวแต่คิดถึงหน้าเซฮุนเมื่อตอนเย็น…
“หะ ห๊ะ?? เฮียอะไรหรอฮะ?”
“เฮียรอคำตอบจากเสี่ยวลู่นานแล้วนะว่าตกลงจะกินอะไร???”
“อ่อ…อะไรก็ได้ฮะเฮีย…”
ลู่หานเท้าคางพร้อมกับมองไปรอบๆร้านเพื่อไม่ให้ตัวเองฟุ้งซ่านเรื่องเซฮุนไปมากกว่านี้…
เขามองไปรอบๆร้านจนไปหยุดสายตากับโต๊ะโต๊ะนึงที่อยู่มุมเล็กๆของร้าน…
…เซฮุน…
ลู่หานเบิกตากว้าง… เขาอยากจะลุกออกจากที่นั่งตอนนี้เพื่อที่จะไปทักเซฮุน.
..แต่เขาทำไม่ได้..
เขาได้แต่นั่งมองเซฮุนอยู่ไกลๆพร้อมกับคริสที่เอาแต่เล่านู่นเล่านี่เกี่ยวกับเรื่องที่โรงเรียนไม่หยุด…
แต่มันก็ไม่ได้เข้าหูลู่หานเลยซักนิด…
“เสี่ยวลู่…เหม่ออะไรเนี่ย??”
“เอ่อ…”
คริสหันหน้าไปตามสายตาของลู่หาน… คิ้วหนาของเขาขมวดเข้าไปปมก่อนที่จะหันมาทางลู่หานอีกครั้ง
“เซฮุน…เสี่ยวลู่เอาแต่คิดถึงไอ้นั่นอีกแล้วใช่ไหม?”
“ฮะ..เฮีย..”
“เฮียบอกแล้วไงว่าอย่าไปคิดถึงมัน… เดี๋ยวเสี่ยวลู่ก็ลืมมันเอง”
“ฮะ…”
ลู่หานพยักหน้ารับ…
แต่สายตาเขาก็ยังไม่ละไปจากโต๊ะเซฮุนอยู่ดี…
“อาหารมาเสิร์ฟแล้วค่า…”
บริกรเสิร์ฟอาหารวางอาหารของทั้งคู่ลงที่โต๊ะพร้อมกับเดินออกไป…
“กินเยอะๆนะเสี่ยวลู่จะได้โตไวๆ”
คริสพูดเล่นกับลู่หานเพื่อไม่ให้คนตัวเล็กคิดมากเกี่ยวกับเรื่องเซฮุน…
…แต่ลู่หานก็ฟังมันผ่านๆอยู่ดี…
คนตัวเล็กยิ้มบางๆให้คริสก่อนที่จะเริ่มตักอาหารเข้าปากทีละคำๆ…
Rrrrrrrrrrrt
เสียงโทรศัพท์ของคริสดังขึ้น… เขาค่อยๆหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าและกดดูเบอร์ที่หน้าจอว่าใครเป็นคนโทรเข้ามา
‘ยูริ’
คริสขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อยก่อนที่จะกดรับโทรศัพท์
“ฮัลโหล”
[คะ..คริส…]
“มีอะไร??”
คริสตอบกลับเสียงห้วนๆ จนลู่หานที่ก้มหน้ากินอาหารถึงกับเงยหน้าขึ้นมาด้วยความสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นในปลายสาย
[ฉัน…]
“แค่นี้ก่อนนะ ผมไม่ค่อยจะว่าง ไว้ค่อยโทรมาใหม่แล้วกัน”
ตู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด….
คริสพูดตัดบทก่อนที่จะชิงวางสายไปอย่างรวดเร็ว…
“ใครอ่ะเฮีย?”
“อ่อ…เพื่อนน่ะ…”
“อ๋อ..ครับๆ”
“เสี่ยวลู่…”
“ฮะ???”
“ทำไมเสี่ยวลู่ถึงรักไอ้นั่นล่ะ??”
“เอ่อ…”
ลู่หานอ้ำอึ้ง… แว้บนึงที่เขาหันไปมองที่โต๊ะเซฮุนอีกครั้ง…
คนตัวสูงกำลังนั่งเขี่ยอาหารในจานตัวเองอย่างเหม่อลอย…
ลู่หานอยากจะเข้าไปกอดเซฮุนแบบที่เคยทำ…
“ฮะๆ…ไม่ต้องตอบก็ได้ สงสัยเฮียจะถามทำลายบรรยากาศไปเนอะ… กินข้าวต่อๆดีกว่า”
คริสหัวเราะเบาๆออกมาเล็กน้อยพร้อมกับยิ้มกว้างให้ลู่หานก่อนที่จะก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อไป…
ลู่หานยิ้มฝืดๆออกมาก่อนที่จะก้มกินข้าวตาม..
“เสี่ยวลู่…”
“ฮะ??”
“คือ….”
Rttttttttttttttttttt
“โว้ย..ไรนักหนาวะเนี่ย…”
คริสสบถกับตัวเองก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอีกครั้ง
‘ยูริ’
“ฮะๆ…เฮียไปคุยโทรศัพท์ให้เสร็จก่อนก็ได้ฮะ”
“งั้น…เฮียไปห้องน้ำก่อนนะ… เสี่ยวลู่รอเฮียอยู่ตรงนี้ก่อนนะอย่าพึ่งไปไหน…”
“ฮะ ^^”
ลู่หานยิ้มบางๆให้คริส…ก่อนที่คริสจะลุกออกจากเก้าอี้ไป…
ดวงตากลมโตของลู่หานหันไปทางเซฮุนอีกครั้ง…เขาเห็นว่าเซฮุนกำลังกดโทรศัพท์ของตัวเองเล่นอยู่…
…ในใจของเซฮุนจะคิดถึงเขาบ้างไหมน้า…
นี่คือสิ่งที่ลู่หานคิด ก่อนที่ดวงตากลมโตนั้นจะหันกลับมาจดจ้องกับอาหารในจานและกินมันต่อไป…
เวลาเริ่มผ่านไปนานพอสมควร ลู่หานหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาดู…
15นาทีผ่านไป…
เขาเริ่มรู้สึกว่าคริสเข้าห้องน้ำนานผิดปกติ.. ลู่หานลุกขึ้นจากเก้าอี้ก่อนที่จะเดินตามไปที่ห้องน้ำ…
…อย่างที่บอก…
…ความลับไม่มีในโลก….
“ฮัลโหล…”
[คริส..]
“มีอะไร?”
[คือฉัน…ฉันขอโทษ]
“หึ…คุณขอโทษเรื่องอะไร?”
[เรื่องที่ฉันทำให้เซฮุนรู้ความจริง]
“หึ…ผมผิดหวังในตัวคุณมากแค่ไหนคุณรู้ไหม…”
[คริส…]
“ผมอุตส่าไว้ใจคุณ ให้คุณไปดูไอ้เซฮุนนั่นไว้ไม่ให้มายุ่งกับลู่หาน…”
[ฉันขอโทษ…]
“คุณขอโทษแล้วได้อะไรขึ้นมายูริ!!”
คริสพูดใส่คนในปลายสายเสียงดังจนคนรอบข้างหันมามองเขาด้วยความตกใจ… แต่เขาก็ไม่สนใจ..
….ยิ่งยูริมาพูดเกี่ยวกับเรื่องของเซฮุน…. พูดเกี่ยวกับเรื่องที่เซฮุนรู้ความจริงเกี่ยวกับแผนของเขา
…เขาก็อารมณ์เสียแบบฉุดไม่อยู่จริงๆ…
[ฮึก…ฉันไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้นะคริส]
“หึ..คุณมันแย่จริงๆยูริ… แค่คุณดูเซฮุนไว้ไม่ให้มายุ่งกับลู่หานคุณยังทำไม่ได้ แล้วผมจะไวใจคุณอีกได้ยังไง…”
เสียงของคริสแผ่วลง… แต่มันก็ยังเต็มไปด้วยอารมณ์แห่งความโกรธอยู่ดี…
[ฮึก…]
“เหอะ… ไม่ต้องขอโทษหรอกยูริ…”
[…]
“แค่ไม่ต้องมาเจอหน้าผมอีกก็พอ…”
ตู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด….
“ฮึก… ทำไมเฮียทำแบบนี้…”
“สะ…เสี่ยวลู่!”
คริสตกใจ ใบหน้าหล่อเหลานั้นฉายความกังวลอย่างเห็นได้ชัด…
…ไม่จริงนะ…
…นี่ลู่หานได้ยินที่เขาพูดหมดเลยหรือยังไงกัน!!...
“ฮึก… ทำไมเฮียทำแบบนี้…”
“เฮีย…เฮียไม่ได้ตั้งใจ”
“…”
“ที่เฮียทำเพราะเฮียรักเสี่ยวลู่นะ…”
“ไม่! เฮียทำเพราะเฮียรักตัวเอง…ฮึก”
“…เสี่ยวลู่…”
คริสโผลเข้าไปกอดลู่หานไว้พร้อมกับเอาคางเอยไหล่คนตัวเล็ก…
“……”
“เฮียขอโทษ…เฮียแค่อยากให้เสี่ยวลู่รักเฮียไม่ใช่ไอ้เซฮุนไรนั่น!”
“…”
“เสี่ยวลู่เปิดใจให้เฮียบ้างได้ไหม”
คริสพูดเสียงอู้อี้เพราะเขาเอาแต่ซุกหน้าไว้ที่ไหล่บางของลู่หาน…
คนตัวเล็กรับรู้ถึงความเปียกชื้นบริเวณไหล่ของเขา…
…คริสกำลังร้องไห้…
“เฮีย…”
ลู่หานค่อยๆจับไหล่คริสให้ออกมาเผชิญหน้ากับตนเอง… ก่อนที่บนใบหน้าหวานนั้นจะปรากฏรอยยิ้มบางๆขึ้น…
“เสี่ยวลู่…”
“ผมคิดกับเฮียได้แค่พี่ชายเท่านั้นจริงๆ…ผมขอโทษ…”
“….ทำไมล่ะเสี่ยวลู่…”
“ตั้งแต่เด็กๆ…ผมมีพี่ชายคนนึงที่ผมรักเขามากๆ เขาคอยเล่นกับผมตลอด…”
“…”
“ทั้งๆที่เขาไม่ใช่พี่ชายแท้ๆของผม … แต่เขากลับเข้ามาเติมเต็มให้ชีวิตผมมีความสุขยิ่งขึ้น… พี่เขาหล่อมากๆด้วยแหละ…”
“…”
“เฮียรู้ไหม…ว่าพี่ชายคนนั้นเขาก็คือเฮียคริสของผมเองนะ…”
“…”
“และผมก็สัญญากับตัวเองไว้ด้วย…ว่าผมจะรักพี่ชายของผมคนนี้ตลอดไป…”
“…”
“เฮียเป็นพี่ชายที่ผมรักที่สุดในโลกเลยนะ”
ลู่หานยิ้มบางๆอีกครั้ง… คนตัวเล็กสังเกตเห็นน้ำตาของคริสที่ไหลออกมา…
ความรู้สึกผิด ประทังเข้าไปเต็มๆกลางอกของคริส… เขาทำร้ายหัวใจน้องชายของตัวเองได้ขนาดนี้เลยหรอ..
…เขามันแย่… เขามันเป็นพี่ชายที่แย่ที่สุดในโลก
“เฮียขอโทษนะเสี่ยวลู่…”
“…ไม่เอาสิเฮีย… เฮียคริสของผมไม่ร้องไห้เป็นเด็กๆแบบนี้นะครับ…”
ลู่หานเอามือเล็กๆของตัวเองค่อยๆปาดน้ำตาออกจากใบหน้าล่อเหลาของคริสเบาๆ…
“ฮึก…เฮีย…เฮียผิดไปแล้วเสี่ยวลู่…”
คริสโผลเข้ากอดลู่หานอีกครั้ง…คนตัวเล็กกอดกลับอยากเต็มใจ..
…เขารู้สึกไม่ดีหรอกนะที่เห็นพี่ชายของเขาร้องไห้แบบนี้…
…เขาอยากจะอยู่ปลอบคริส…
…แต่ตอนนี้เขามีบางอย่างต้องทำก่อน…
…นั่นคือการปรับความเข้าใจกับเซฮุน!!!
---------------------------------------------------------------
TALK
ฮิฮิฮิ วันนี้วันดี(วันอะไร?) อัพทีเดียวสองเรื่องเลยยยยยยยยยยย
ก็ เรื่องนี้น่าจะจบในตอนที่ 20 กว่าๆนะคะ ^^ ถือว่ากำลังดี แต่ไรต์ต้องขอโทษจริงๆที่แต่งแต่ละตอนสั้นไปหนอ่ย T^T
ยังไงก็ ขอบคุณมากๆนะคะ :D อย่าลืมติดตามเรื่อง weird patient ด้วยน้าาาาา
รักรีดเดอร์ เอ้อ เอิ้ววววววววววววว
น้ำแข็ง.
ความคิดเห็น