คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : CHAPTER 16 : เริ่มต้นวันใหม่กับความเข้าใจผิด
Chapter 16 : เริ่มต้นวันใหม่กับความเข้าใจผิด
“อืม…” เสียงครางเบาๆของลู่หานดังขึ้น มือเล็กๆค่อยยกขึ้นมาขยี้ตาตัวเอง พร้อมกับอ้าปากหาวอย่างไม่อายใคร…
“ตื่นแล้วหรอตัวเล็กของเฮีย~”
คริสเดินถือชามข้าวต้มเข้ามาให้ลู่หานพร้อมกับยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน
“ยังไม่ตื่นมั้งเฮีย…”
ลู่หานตอบแบบติดตลก แต่หน้าของเขาไม่ได้ตลกตามเลยสักนิด
…เขายังนึกถึงเซฮุนอยู่ตลอด…
“ตลกนะเสี่ยวลู่ นี่เฮียทำข้าวต้มมาให้กินให้หมดนะไม่งั้นเฮียน้อยใจแน่”
คริสพูดพร้อมกับทำแก้มพองลมเหมือนเด็กๆ แต่มันก็ยังดูหล่ออยู่ดี
“ขอบคุณฮะเฮีย…”
ลู่หานค่อยๆตักข้าวต้มเข้าปากช้าๆ ด้วยท่าทางเหมือนคนป่วย…
“ทำหน้าอย่างงี้ไม่น่ารักเลยนะ เสี่ยวลู่ของเฮียต้องยิ้มเก่งๆสิ”
คริสเอามือของตัวเองไปขยี้หัวลู่หานอย่างหมั่นเขี้ยว จนคนตัวเล็กอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้
“ฮะๆ…นี่ไง เสี่ยวลู่ยิ้มแล้ว”
ลู่หานประชดโดยการยิ้มจนเห็นฟันครบ 32 ซี่…
…จะทำไงได้ล่ะ…
…ก็ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์จะยิ้มซักเท่าไหร่เลย…
…เรื่องของเซฮุนมันยังวนเวียนอยู่ในหัวของเขาไม่จากไปไหน…
“ฮะๆ…เด็กบ้า กินข้าวไป เดี๋ยวเฮียออกไปด้านนอกก่อนนะ”
“ฮะ…”
ลู่หานนั่งกินข้าวไปซักพักใหญ่ๆก่อนที่เจ้าตัวจะเดินออกไปเพื่อหยิบนมในตู้เย็นออกมากิน
แต่เขากลับเจอกับคนที่เขาอยากเจอที่สุดในตอนนี้…
…และก็ไม่อยากเจอมากที่สุดในตอนนี้เหมือนกัน…
“ซะ…เซฮุน”
“ลู่หาน!”
เซฮุนโผลเข้ากอดลู่หานไว้แน่นจนคนตัวเล็กถึงกับพูดอะไรไม่ออก…
“ฉันคิดถึงนาย…ฉันขอโทษจริงๆลู่หาน ฉันขอโทษ”
เซฮุนพูดพร้อมกับเอามือลูบหัวลู่หานไปมา…เขาซุกหน้าของตัวเองไว้กับไหล่คนตัวเล็กอย่างต้องการให้คนตรงหน้าใจอ่อน
“..”
ลู่หานไม่พูดอะไรออกมา…น้ำตาของเขาเริ่มรื้นออกมาจากขอบตา
“ฉันรักนายนะลู่หาน…”
“….”
“ไอ้เซฮุน!!”
คริสเดินเข้ามาพร้อมกับแยกตัวเซฮุนออกจากลู่หานอย่างรวดเร็ว
“..คริส…”
“นายมาบ้านเสี่ยวลู่ทำไม…”
“…ฉันมาหาลู่หาน”
“ที่นายทำกับเสี่ยวลู่มันยังไม่พออีกหรอเซฮุน?”
คริสพูดกับเซฮุนพร้อมกับกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อยโดยไม่ให้ลู่หานเห็น…
…แต่เซฮุนกลับเห็นการกระทำนั้นอย่างชัดเจน…
…มันน่าหมั่นไส้..
“ใครกันแน่…”
“…”
“ใครกันแน่ที่ทำ…”
“มึงไงเซฮุน…”
สรรพนามที่ใช้เรียกกันเริ่มเปลี่ยนไปเรื่อยๆตามอารมณ์ของทั้งสองคน
ลู่หานที่ยืนเงียบอยู่นานเริ่มร้องไห้ออกมาเบาๆ คนตัวเล็กจับแขนคริสเพื่อที่จะดึงให้กลับเข้าบ้านเหมือนเดิม…
“กูรู้ว่ากูผิด… แต่มึงไม่ใช่หรอที่ส่งยูริมาตามกู!”
เซฮุนพูดเสียงดัง
ลู่หานค่อยๆมองคริสสลับกับเซฮุนไปมา เขาพูดออกมาหลังจากที่ยืนเงียบมานาน
“ไม่จริงใช่ไหมเฮียคริส..”
“ลู่หาน…เชื่อใจเฮียนะ..”
คริสหันหน้าไปหาลู่หานพร้อมกับทำหน้าจริงจัง คนตัวเล็กพยักหน้าเบาๆอย่างเข้าใจ
“เซฮุน.. ฉันว่านายกลับไปซะเหอะ… อย่ามาให้ฉันเจอหน้าอีกเลยเซฮุน..”
ลู่หานพูดขึ้นพร้อมกับมองหน้าเซฮุนด้วยสายตาเย็นชา…
“แต่…”
“…เสี่ยวลู๋ไล่ขนาดนี้แล้ว ยังจะหน้าด้านอยู่อีกหรอ?”
เป็นคริสที่พูดขึ้นมา …
เซฮุนกำมือของตัวเองไว้แน่นก่อนที่จะเดินออกไปอย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่…
“กูบอกมึงแล้ว…ว่าอย่าพึ่งไปๆ มึงก็ยังจะใจร้อนอีกนะไอ้ฮุน”
ชานยอลค่อยๆตบหลังเซฮุน ที่ตอนนี้กำลังนั่งเครียด…
“กู…กูหมดหนทางแล้วว่ะมึง…”
เขาท้อ…
ท้อมากที่ความไว้ใจที่คนตัวเล็กมีให้เขามันหายไปหมดจริงๆ…
“โหย ไอ้เหี้ย สักวันลู่หานเขาก็ต้องรู้เองแหละน่า…”
“กูก็หวังให้เป็นแบบนั้นนะมึง”
เปิดเทอม…
‘Sehun’s part’
ผมเดินอยู่ตามทางของผม… ทางที่ผมเคยเดินไปโรงเรียนกับลู่หาน ทางที่ผมได้เดินจับมือกับลู่หาน… จะว่าไป ผมก็คิดถึงช่วงเวลานั้นเหมือนกันนะครับ.. เพราะตอนนี้ผมไม่ได้จับมือเล็กๆของลู่หานแบบตอนนั้นอีกแล้ว…
ตั้งแต่วันนั้น วันที่ผมท้อ และผมคิดว่าผมจะไม่กลับไปตอแยเสี่ยวลู่อีก… เอ่อ… ผมคงเรียกเค้าอย่างนี้ไม่ได้แล้วนะสิครับ ฮะๆ..
ผมรู้สึกเหมือนว่าอดีตมันคงจะซ้ำรอยสินะ… ผมโดนทิ้ง
จะว่าไปผมก็ต้องโทษตัวผมเองแหละ…. ไม่คิดหน้าคิดหลังก่อนที่จะทำอะไรลงไป
เอ้อ! ตั้งแต่วันนั้น วันที่ผมรู้ความจริง ยูริก็ไม่มาให้ผมเห็นหน้าอีกเลย ส่วนลู่หานกับคริส
นึกแล้วมันก็เจ็บใจนะครับ… เพราะวันนั้นผมไม่มีโอกาสได้อธิบายให้ลู่หานฟังเลยซักนิด
….ถึงผมอธิบายไป….
…เขาก็คงไม่ฟังผมสินะ…
ผมเดินไปเรื่อยๆจนถึงหน้าโรงเรียน … นักเรียนทุกคนเจอกันทักกันด้วยรอยยิ้ม… ผมค่อยๆยื่นคอเพื่อชะเง้อหาไอ้ชานยอลไอ้จงอินแล้วก็แบคฮยอนฮะ… คือพี่โด้เขาไม่ได้เรียนตึกเดียวกับผมหรอก แต่พอผมเจอจงอิน ผมก็อาจเจอพี่โด้ด้วยก็ได้มั้ง… สองคนนี้ตัวติดกันจะตาย
…เป็นคู่ที่น่าอิจฉาจริงๆครับ…
ผมค่อยๆเดินเข้ามาจนถึงห้องเรียนของผม….
สิ่งแรกที่ผมมองไปก็คือโต๊ะของเสี่ยวลู่ข้างๆผมครับ…
…ว่างเปล่า….
“เหี้ย! ไอ้ฮุนมาแล้วอ่อวะ?”
นั่นไงครับ… เพื่อนผม …. มาแล้ว
“ยังไม่มามั้ง”
“กวนจริงนะมึง… แล้วนี่เป็นไงมั่ง?”
“เรื่องไหนล่ะ?”
จะว่าไปมันก็มีอยู่เรื่องเดียวแหละครับที่ผมไม่สบายใจหนักๆ ถามกลับไปงั้นแหละ….
“เรื่องนั้นไงมึง…”
“กูโอเค…”
“มึงแน่ใจหรอวะไอ้ฮุน?”
“แล้วไอ้จงอินอยู่ไหนวะมึง?”
ผมพูดนอกเรื่องทันทีครับ…. ไม่อยากให้ไอ้ชานยอลมันถามไรผมมากไปกว่านี้
จะว่าผมไม่คิดอะไรแล้วก็ไม่ใช่…
…ผมยังคิดถึงเสี่ยวลู่อยู่ตลอดเวลานะครับ…
“สวัสดี ชานยอล เซฮุน ^^”
“อ้าว…นี่มึงสองคนไม่ได้มาด้วยกันหรอวะ?”
แบคฮยอนก้าวเข้ามาในห้องเรียนด้วยรอยยิ้มสดใสแบบที่เคยเป็นอยู่ตลอด…
“ก็ชานยอลอ่ะดิ จะรีบไปไหนก็ไม่รู้ ฮะๆ เราเลยบอกให้มาก่อนซะเลย”
“แล้วไอ้ยอลแม่งยอมหรอวะ…”
“ก็ให้รางวัลนิดๆหน่อยๆก็ยอมละ ฮะๆ…”
ผมมองหน้าแดงๆของไอ้ยอลกับแบคฮยอนสลับกันไปมาอย่างรู้ทันครับ… รางวัลแม่งมีแค่อย่างเดียว
“แล้วไอ้จงอินล่ะวะ?”
“มันคงไปขลุกอยู่กับพี่โด้สองคนที่ไหนสักแห่งแหละมึง ฮะๆ”
ไอ้ยอลพูดพร้อมกับขำๆครับ… ผมบอกแล้ว ว่าคู่นี้มันน่าอิจฉาจริงๆ
จะว่าไป ทั้งคู่นั่นแหละที่น่าอิจฉา…
“อ้าวลู่หาน! สวัสดี ^^”
….แบคฮยอนหันไปสวัสดีคนที่ผมคิดว่าผมคุ้นเคยที่สุด….
…ลู่หานยิ้มบางๆให้แบคฮยอนโดยที่ไม่มองมาทางผมเลย...ซักนิดก็ไม่
“สวัสดีแบคฮยอน ชานยอล…. เอ่อ…เซฮุนด้วย”
ลู่หานหันไปเอ่ยทักทายไอ้ยอลกับแบคฮยอน… ก่อนที่จะหันมาทักทายผม…
…มันเป็นแค่คำทักทาย ทักทายไปตามมารยาทเท่านั้นแหละ…
“อื้ม…”
ผมหันไปตอบลู่หานพร้อมกับส่งยิ้มบางๆให้กับเขา…สิ่งที่ได้รับตอบกลับมาคือรอยยิ้มบางๆของลู่หาน…
…นี่ผมไม่ได้เห็นรอยยิ้มแบบนี้ของลู่หานมาเป็นเดือนแล้วนะ…
Rrrrrrrrrrrrrr…
เสียงริงโทนของโทรศัพท์มือถือแถวนี้ดังขึ้นครับ….
“ว่าไงเฮีย…. เย็นนี้?..... อื้ม …. ฮะ….. ผมจะรอฮะ… ฮะๆ…. บ๊ายบายนะเฮีย”
ไม่ต้องสงสัยเลยครับว่าเป็นโทรศัพท์ใคร…
และผมก็คงไม่ต้องสงสัยอีกแหละว่าเฮียที่ว่าเนี่ยเป็นใคร…
คนที่อยู่เบื้องหลังทั้งหมด….
หึ…
สักวันเถอะ…สักวันที่เสี่ยวลู่จะรู้ความจริง…
…ผมจะทำให้เขากลับมารักผมอีกครั้งให้ได้….
‘End Sehun’s part’
กริ๊งงง…
เป็นธรรมดาของเซฮุนที่ทุกวันนั้นจะมีกริ่งเลิกเรียน
นักเรียนทุกคนออกมาจากห้องเรียนด้วยรอยยิ้มทั้งชานยอลและแบคฮยอนเดินจับมือกันออกมาจากห้องเรียนและบอกลาเซฮุนเพื่อที่จะขอกลับห้องไปทำรายงานด้วยกันต่อ…
ถ้าไม่ติดว่าลู่หานไม่กลับไปกับคริสที่มารอรับอยู่หน้าห้องเรียนมันคงจะปกติกว่านี้สินะ
“ปะ เสี่ยวลู่ กลับบ้านเรากันนะ ^^”
“ฮะ^^”
ลู่หานหันไปยิ้มให้กับคริสเล็กน้อยโดยไม่มองหน้าเซฮุนที่นั่งอยู่ข้างๆตัวเองเลยแม้แต่นิดเดียว…
“อ่า…ลู่หาน…”
เซฮุนพูดเบาๆออกไป ทั้งคริสและลู่หานค่อยๆหันมามองด้วยความสงสัย…
ถ้าเซฮุนมองไม่ผิด เขาเห็นแววตาของเสี่ยวลู่หานแสดงความเศร้าออกมาเล็กน้อยด้วย..
…เขาคงไม่ได้คิดไปเองใช่ไหม?
“ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ…”
… เซฮุนตัดสินใจที่จะพูดออกไปแค่นั้นก่อนที่เขาจะลุกขึ้นและหยิบกระเป๋าของตัวเองพร้อมกับเดินออกจากห้องเรียนไปโดยไม่ลืมที่จะหันมายิ้มบางๆให้กับลู่หานที่ทำหน้านิ่งๆใส่เขา…
…เขาคงไม่รู้สินะว่าในใจคนตัวเล็กนั้นเต้นรัวขนาดไหน…
มันถือเป็นบทสนทนาที่สองของวันก็ว่าได้หลังจากเมื่อเช้าที่ลู่หานทักทายเซฮุนไป เขาสองคนก็ไม่ได้คุยกันอีกเลยจนกระทั่งเมื่อตะกี้นี้…
แค่คำพูดสั้นๆแต่ทำให้ใจคนสองคนเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ…
…อยากปรับความเข้าใจ…
…แต่มันคงมีอะไรบางอย่างที่ค้ำคอทั้งคู่อยู่สินะ…
…ความลับไม่เคยมีอยู่ในโลกใช่ไหม?...
------------------------------------------------------------------
-TALK-
สวัสดีรีเดอร์ที่รักทุกๆคน ขอโทษชริงๆที่ไม่ได้เข้ามาอัพเป็นเวลานานแสนนาน TT^TT
ไรต์เรียนหนักมากช่วงนี้ คือแบบเข้าใจไรต์ใช่ไหม5555555555555555555555
แล้วยิ่งเรียนเนื้อหาเยอะๆ ไรต์ยิ่งตัน ในหัวตอนนี้มีแต่ชีวะ 5555555555555555555555555 ไรต์ขอท่อดจริงๆค้า
ยังไงก็ลืมกันไปหรือยังเอ่ย มาอัพให้แล้วน้า T^T
ถึงไรต์จะเครียดกับยอดวิวนิสนึง แต่พออ่านคอมเม้นต์แล้วทนไม่ได้ต้องอัพต่อ ธูธธธธธธธธ 5555555555555
มาอ่านกันต่อด้วยนะเด้อออออออ ตอนนี้กำลังเร่งปั่นฟิคอยู่ค่า เพราะการบ้นพึ่งเสร็จพอดี 55555555 นี่ปั่นเสร็จตอนนึงเลยต่อให้เลย
รักรีดเดอร์นะคะ ^^
น้ำแข็ง.
ความคิดเห็น