คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : CHAPTER 18 : ปรับความเข้าใจ (100%)
Chapter 18 : ปรับความเข้าใจ
ลู่หานวิ่งออกมาจากบริเวณห้องน้ำอย่างรวดเร็วหลังจากที่เขาบอกเหตุผลกับคริสว่าเขาต้องไปปรับความเข้าใจกับเซฮุนให้รู้เรื่องก่อนที่มันจะสายเกินไป…
มันผิดคาดอยู่เหมือนกันเพราะตอนแรกเขาคิดว่าคริสจะไม่ยอมให้เขาไปปรับความเข้าใจกับเซฮุนและจะยื้อเขาเอาไว้…
…แต่กลับไม่…
คริสยอมให้ลู่หานออกมาปรับความเข้าใจกับเซฮุนแต่โดยดี…
พร้อมเหตุผลที่ว่า…
‘เฮียอยากเห็นเสี่ยวลู่มีความสุข…เฮียไม่อยากเห็นเสี่ยวลู่ร้องไห้อีกแล้ว…’
ลู่หานวิ่งออกมาจนถึงโต๊ะอาหารของตัวเอง… เขารีบหยิบเงินออกมาวางเอาไว้บนโต๊ะโดยไม่คิดที่จะดูจำนวนเงินก่อนที่จะมองไปรอบๆร้าน…
…เซฮุน…
…หายไปไหน?...
ลู่หานหยุดสายตาที่โต๊ะตัวเดิมที่เซฮุนเคยนั่งอยู่เมื่อสักครู แต่ตอนนี้กลับมาหญิงสาวกับชายหนุ่มคู่นึงมานั่งแทน…
…เขามาสายไปหรือเปล่า??...
นี่เซฮุนออกจากร้านไปแล้วใช่ไหม?!
ลู่หานรีบวิ่งออกไปที่หน้าร้านอาหารเผื่อว่าเซฮุนอาจจะพึ่งออกไปและเดินไปไหนได้ไม่ไกลมาก..
ดวงตากวางมองกวาดไปรอบๆ ทั้งซ้ายและขวาแต่เขาก็ไม่พบแม้แต่เงาของผู้ชายที่ชื่อโอเซฮุนแม้แต่น้อย…
น้ำตาของลู่หานค่อยๆไหลออกมาจากดวงตากลมโต…
“มายืนทำอะไรตรงนี้…”
“ฮึก…”
“หืม?”
“เซฮุน!!”
ลู่หานพูดออกมาเสียงดังหลังจากที่เขาหันหลังกลับมาพบว่าเซฮุนกำลังยืนยิ้มบางๆให้เขาอยู่…
เป็นรอยยิ้มที่เขาคุ้นชิน..
เป็นรอยยิ้ม..
ที่เขาอยากเห็นนับตั้งแต่วันนั้น…
“ฮึก…”
ลู่หานโผลเข้ากอดเซฮุนอย่างเต็มแรงด้วยความลืมตัว… เซฮุนแอบหน้าเหวอเพราะความตกใจเล็กน้อยก่อนที่จะกอดตอบลู่หาน…
คนตัวเล็กโหยหาอ้อมกอดนี้มานาน… ไม่ต่างจากเซฮุนเท่าไหร่… ทั้งสองกอดกันเป็นเวลานาน จนเซฮุนรับรู้ถึงแรงสะอื้นจากไหล่บางที่สั่นเทาของลู่หาน
มือหนาของเซฮุนค่อยๆเลื่อนไปลูบหัวลู่หานด้วยความต้องการที่จะปลอบประโลม… แต่มันก็ยิ่งทำให้คนตัวเล็กร้องไห้หนักเข้าไปใหญ่…
เซฮุนจับไหล่ของลู่หานออกมาเพื่อให้หันหน้ามาเผชิญกับตัวเอง
ก่อนที่เขาจะค่อยๆเลื่อนหน้าเข้าไปจูบซับน้ำตาที่ขมับข้างขวาของลู่หานและจึงเลื่อนปลายจมูกมาชนกับจมูกรั้นของลู่หานและค้างมันไว้อย่างนั้นเป็นเวลานาน…
ทั้งคู่หลับตาลง ทั้งสองรับรู้ถึงลมหายใจอุ่นๆซึ่งกันและกัน… เซฮุนค่อยๆประทับริมฝีปากลงไปบนริมฝีปากบางของลู่หานเบาๆและจึงถอนมันออกมาอย่างอ้อยอิ่ง…
“ฮึก… ฉันขอโทษนะเซฮุน…”
“…ขอโทษทำไม?”
“ขอโทษที่ไม่ไว้ใจนาย…”
“ฮะๆ ฉันไม่ได้โกรธไรนายซักหน่อย”
เซฮุนยิ้มบางๆให้ลู่หานพร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆ
เขาไม่เคยโกรธลู่หานเลย… มันเป็นความผิดของเขาด้วยแหละที่เผลอไปหลงเชื่อยูริ…จนทำให้เขาตกอยู่ในแผนบ้าๆของคริส และทำให้ลู่หานต้องร้องไห้เพราะความเข้าใจผิด…
“ฮึก…นายไม่โกรธฉันจริงๆนะ”
“ไม่อยู่แล้ว … อย่าร้องไห้สิกวางน้อย…”
เซฮุนเอามือปาดน้ำตาออกจากใบหน้าหวานของลู่หานเบาๆ พร้อมกับยิ้มบางๆให้ลู่หาน
“ร้องไห้เป็นเด็กๆไปได้น่า…”
“…ฮึก… เปล่านะ… ไม่ได้ร้องไห้นะ ฮึก”
ลู่หานพูดพร้อมกับเอาแขนเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของตัวเองอย่างรวดเร็ว
“ฮะๆ… ฉันคิดถึงนายนะลู่หาน”
“ฉันก็คิดถึงนายเซฮุน”
“อย่าทำหน้างั้นดิ…”
ลู่หานหน้าเบ้เพราะว่ากำลังจะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง… ทำให้เซฮุนถึงกับยิ้มออกมาด้วยความหมั่นเขี้ยว..
“ฮึก… ไมอ่ะ”
“เดี๋ยวก็จับจูบหรอก..”
“อะ…ไอ้บ้า!”
ลู่หานตีเข้าไปที่หน้าอกของเซฮุนอย่างเต็มแรงจนเซฮุนถึงกับเซไปเล็กน้อยเพราะแรงจากการตีของลู่หาน
“หูยยย รุนแรงงง”
คนตัวใหญ่แสร้งทำหน้าเจ็บปวด พร้อมกับจับไปที่หน้าอกตัวเอง…
“ตุ๊ดป่ะเนี่ย?”
ลู่หานขำกับท่าทางเสแสร้งของเซฮุน เขาหยุดร้องไห้ทันทีเพราะคนตรงหน้า
…เซฮุนทำให้ลู่หานยิ้มอยู่เสมอ…
สองอาทิตย์ต่อมา…
“แหมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ…….”
เสียงแซวของชานยอลดังขึ้นเมื่อเขาเห็นคนสองคนกำลังเดินจับมือกันเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มที่ประดับไว้บนใบหน้าของทั้งสอง…
ลู่หานยิ้มกว้างพร้อมกับแก้มทั้งสองข้างที่แดงเป็นลูกมะเขือเทศ… กับเซฮุนที่พยายามจะข่มให้ตัวเองหน้านิ่ง แต่ก็ไม่สามารถเพราะตอนนี้ เขาหุบยิ้มไม่ลงจริงๆ
สองอาทิตย์หลังจากที่ลู่หานกับเซฮุนปรับความเข้าใจกันเสร็จเรียบร้อย ลู่หานก็ย้ายไปอยู่ที่หอกับเซฮุนเหมือนเดิม โดยที่คริสก็ไม่ได้กีดกันไว้แต่อย่างไร…
ส่วนเซฮุนก็กลับมาเป็นคนที่ร่าเริงกว่าเดิม…
“เงียบไปเลยมึงน่ะ…”
เซฮุนเอ่ยปากบอกชานยอลที่ตอนนี้กำลังแซวทั้งคู่อย่างออกนอกหน้า ไม่เหมือนกับแบคฮยอน คยองซู จงอิน ที่ตอนนี้กำลังนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ทั้งสามคนคงแซวกันในใจสินะ
“ฮะๆ… กูปริ่มไง เพื่อนกูแม่งดีกับแฟนแล้ว กูปริ่มแทน”
ชานยอลพูดพร้อมกับหัวเราะเอิ๊กอ๊ากเหมือนคนบ้า
“เอ่อะ..มึง”
เซฮุนทำหน้าเอือมใส่ชานยอลก่อนที่จะกำชับมือที่จับมือของลู่หานไว้ให้แน่นยิ่งขึ้น พร้อมกับพากันเดินไปนั่งที่เก้าอี้ประจำของทั้งคู่…
“เห้ย…เฮีย มาได้ไงอ่ะ”
ลู่หานตกใจจนตากลมโตนั่นยิ่งเบิกกว้างกว่าเดิม เพราะตลอดระยะเวลาสองอาทิตย์นี้เขายังไม่ได้เจอหน้าคริสเลยตั้งแต่วันที่เขาขอคริสออกมาอยู่กับเซฮุนเหมือนเดิม
“บินมามั้งเสี่ยวลู่ เฮียก็เดินมาสิ ^^”
เซฮุนมองไปที่คริสพร้อมกับคิ้วที่ขมวดเข้าหากันโดยอัตโนมัติ มือหนาที่กำมือของลู่หานเอาไว้ยิ่งกำชับให้แน่นขึ้น จนลู่หานรับรู้ได้ว่าเซฮุนนั้นกำลังไม่พอใจ…
(20%)
“ฮะๆ… อ่าห้ะ แล้วเฮียมีอะไรหรอ?”
เซฮุนบีบมือลู่หานแรงๆอีกรอบจนร่างบางแอบสะดุ้งเล็กน้อยด้วย แต่เขาก็หลุดยิ้มขำๆออกมาเมื่อเห็นสีหน้าเซฮุนที่แสดงความหึงหวงอย่างชัดเจน…
...ใจของลู่หานเต้นแรง…
มันเต้นด้วยความดีใจ ดีใจที่คนที่เขารักกำลังหึงกำลังหวง… มันทำให้ลู่หานใจพองโตแบบบอกไม่ถูก
“เฮียแค่จะมาขอคุยกับ…”
คริสเหลือบไปมองเซฮุนเล็กน้อย ก่อนจะหันมายิ้มให้ลู่หานอีกครั้ง…
“เซฮุน… ฉันขอคุยกับนายหน่อย..”
“มีอะไร?”
เสียงเย็นชาของเซฮุนเอ่ยออกไป หลังจากที่คริสลากเขาออกมาจากลู่หานเพื่อที่จะคุยอะไรบางอย่าง
“นายรักเสี่ยวลู่ของฉันจริงๆใช่ไหม?”
“อะไร ใครคือเสี่ยวลู่ของนาย พูดให้มันดีๆหน่อยดิ”
เซฮุนหันมาทำท่าไม่พอใจเมื่อได้ยินคำว่า “ของฉัน” หลุดออกมาจากปากคริส เขาไม่ชอบเลยที่คนตรงหน้ามาทำท่าทีแสดงความเป็นเจ้าของของลู่หาน
“นายตอบฉันมาก่อน ว่านายรักน้องชายของฉันจริงๆใช่ไหม?”
“รัก”
“นายแน่ใจใช่ไหมว่าจะไม่ทิ้งเสี่ยวลู่?”
“แน่ดิ”
“นายจะไม่ทำให้เสี่ยวลู่ร้องไห้ใช่ไหม?”
“เออดิวะ”
“งั้นสุดท้ายฉันอยากบอกอะไรกับนายซักอย่าง?...”
เซฮุนขมวดคิ้วด้วยความเบื่อหน่ายปนรำคาญเล็กน้อย ที่ต้องเสียเวลามายืนตอบคำถามคนที่เขาไม่ชอบขี้หน้าที่สุดในตอนนี้ เพราะคำถามแต่ละคำถาม มันแสดงความห่วงใยคนที่เขารักออกมาอย่างชัดเจน ซึ่งเขาก็ตอบออกไปตามตรง
“…”
“ฉันรักลู่หานมาก…”
“…”
“นายดูแลเขาให้ดีๆแล้วกัน…”
“…”
“อย่าทำให้เขาต้องเสียใจ อย่าทำให้เขาต้องร้องไห้ เสี่ยวลู่บอบบางเกินกว่าที่นายคิด… เขาพร้อมร้องไห้กับเรื่องเล็กๆน้อยๆ...”
“….”
“ฉันฝากดูแล เสี่ยวลู่ของฉันด้วยนะเซฮุน….”
ลู่หานที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะด้วยความไม่สบายใจ เพราะผู้ชายสองคนนั้นหายไปนานมากพอสมควรจนเขาเริ่มที่จะกลัวว่าจะเกิดเรื่องอะไรที่ไม่ดีขึ้นหรือเปล่า…
…สองคนนั้นจะปรับความเข้าใจกันสำเร็จไหม???...
ตอนนี้ในความคิดลู่หานมีอะไรแทรกแซงเต็มไปหมดจนเขาเริ่มที่จะกังวลอย่างเห็นได้ชัด
“เซฮุน!”
หลังจากที่ลู่หานฟุ้งซ่านได้ไม่นานเซฮุนก็เดินกลับมาพร้อมกับรอยยิ้ม
ลู่หานถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเพราะว่าสองคนนั้นไม่ได้ทะเลาะกันแบบที่คิดไว้…
“ฮะๆรอนานป้ะ?”
“นานดิ ไปทำไรกันมาเนี่ย”
“ฮะๆ ป่าวหรอก”
“หัวเราะไรนักหนา?”
ลู่หานถามออกไปเมื่อเห็นว่าเซฮุนดูอารมณ์ดีผิดปกติ
“ป๊าว…”
เซฮุนตอบกลับมาเสียงสูงพร้อมกับเอาแขนมาโอบไหล่บางๆของลู่หานให้เข้าไปแนบกับตัว
“กอดทำไมเนี่ย?”
“…รักนะ”
“อะไรของนายเนี่ย …”
ลู่หานพูดออกมาพร้อมกับหน้าที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความอายที่ถูกคนตรงหน้าบอกรักแบบไม่รู้สาเหตุ
“ก็รักอ่ะ…เลยอยากบอก บอกไม่ได้หรอ?”
“…มีไรป้ะเนี่ย”
“ป่าว…”
เซฮุนเอาจมูกไปคลอเคลียบริเวณแก้มใสของลู่หานเบาๆ
“เห๊ย…จักจี๋”
“รักนะ…”
“เออ…รู้แล้ว…”
“รักตอบป้ะ?...”
“ไรของนายเนี่ย…”
“…ตอบดิ”
“รักดิ…”
“ฮ่ะๆ…น่ารักว่ะ”
เซฮุนเอามือจิ้มๆแก้มของลู่หานด้วยความหมั่นเขี้ยว…
กอดที่จะปล่อยลู่หานออกจากอ้อมกอดของตัวเองเพราะรู้สึกตัวว่ากอดลู่หานมานานพอสมควรแล้ว…
ลู่หานยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ด้วยความเขิน… เขาไม่รู้ว่าทำไมเซฮุนถึงอารมณ์ดีขนาดนี้…
…แต่ลู่หานก็อยากจะจดจำช่วงเวลาแบบนี้…
ช่วงเวลาที่เซฮุนเข้ามาพร่ำบอกรักเขา… คำบอกรักที่ออกมาจากใจจริงๆ
คำพูดที่แสดงถึงความเป็นห่วง คำพูดที่…
…อยากจะดูแลเขาตลอดไป…
------------------------------------------------------------------------
TALK
ขอโทษที่มาอัพช้านะทุกคนTT^TT ไรต์จิบอกว่า ช่วงนี้เรียนโคตรหนักอ่ะ55555555555555555555
คือเลยทำให้ไรต์ไม่มีเวลาจะแต่งต่อซักเท่าไหร่ (แต่ก็พยายามจนแต่งต่อได้)
รวมถึงในหัวมีแต่เรื่องการเรียน ทำให้ตันกับฟิคโคตรๆ(แต่ก็ยังคงแต่งต่อได้)
แต่ไรต์ก็สัญญาว่าไรต์จะแต่งต่อให้จบ แต่อาจจะอัพช้าบ้างไรบ้างน้า
ต้องขอโทษชริงๆ
รักรีดเดอร์นะ
อย่าพึ่งลืมกันล่ะ ^^
จุ๊บๆ จิ๊บๆ
น้ำแข็ง.
ความคิดเห็น