คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : weird patient❤ - 7
weird patiant❤- 7
เอ้ก อี เอ๊กกกกกกกกกกกกกกกก กากากากากา…. (?)
+_=
ผมลืมตาขึ้นมาในยามเช้าเหมือนทุกวัน …
แต่สิ่งที่ไม่เหมือนคืออะไรบางอย่างที่นิ่มๆกำลังนอนขลุกอยู่ในอ้อมกอดของผม ซึ่งผมมั่นใจว่ามันไม่ใช่หมอนข้าง…
…ใช่แล้วครับ แบคฮยอนนั่นเองแหละ…
หลังจากที่ผมกอดปลอบเขาไปเมื่อวาน แบคฮยอนก็ไม่เหมือนเดิมทั้งวันเลยครับ จากพูดมากๆ ก็เงียบซึมไปทั้งวันเลย …
ผมรู้สึกผิดมากๆเลยล่ะ…
ผมไม่เคยเห็นแบคฮยอนเป็นแบบนี้ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา จะมีก็แค่ตอนที่เขาป่วยแค่นั้นแหละ แต่อาการซึมไม่มีสาเหตุแบบนี้…
…เอ่อ หรืออาจจะมีนั่นแหละครับ…
มันก็ทำให้ผมห่วงเขาอยู่ไม่มากก็น้อยแหละ เอาจริงๆ ผมก็ไม่รู้ใจตัวเองนะว่าทำจะต้องห่วงคนๆนี้ขนาดนี้ ทั้งๆที่ ผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับแบคฮยอนซะหน่อย…
มั้งครับ อันนี้ผมไม่แน่ใจ
ตลอดเวลาที่ผมอยู่กับแบคฮยอนมา บอกเลยว่า ผมแทบจะไม่ได้นึกถึงเซฮุนเลย… ในหัวผม มีแต่แบคฮยอน จะทำอะไร ภาพของเขาก็ฉายเข้ามาในหัวผมตลอด…
ผมกำลังคิดถึงเขาใช่ไหมครับ?
แค่แบคฮยอนร้องไห้ ผมก็รู้สึกแย่มากๆ… ผมรู้สึกว่า ผมดูแลเขาได้ไม่ดีพอ และนั่นยิ่งทำให้ความผิดทิ่มแทงผมเข้ามาเต็มๆ
… เมื่อคืน ผมเลยนอนกอดแบคฮยอนไว้ทั้งคืน… เพื่อที่จะถ่ายทอดความรู้สึกเป็นห่วงให้กับเขา…
แล้ว… ทำไมผมต้องทำแบบนี้ล่ะครับ????????
“หงิง…”
เสียงครางดังมาจากคนในอ้อมกอดผม… แบคฮยอนค่อยๆขยับตัวช้าๆ ตาของเขาค่อยๆเปิดออก… แบคฮยอนค่อยๆเอาหน้าซุกกับอกผมไว้อีกครั้งพร้อมกับหลับตาหยีเนื่องจากแดดที่ผ่านเข้ามาทางหน้าต่างแยงตาของเขา…
ผมค่อยๆเอามือของผมมาปิดที่ใบหน้าใสของเขาเพื่อไม่ให้แดดเข้าตาเขาจนเขารำคาญ…
“งื่อ…วันนี้ชานยอลตื่นเช้าจัง”
เสียงอู้อี้ดังเล็ดลอดมาจากคนในอ้อมกอดผมอีกครั้ง ผมค่อยๆยิ้มออกมาบางๆเพราะความน่ารักของเขา…
…ไม่สิ ผมชมไอ้ลูกหมานี่อีกแล้วหรอเนี่ย!!
“ฮะๆ…ชานยอลเก่งไงล่ะ”
“ง่วงจังเลยชานยอล นอนต่อได้มั้ยอ่ะ…งื่อ”
ไอ้ลูกหมาเอาหัวซุกไปที่อกผมอีกครั้ง…
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก….
หัวใจผม… เอาอีกแล้วครับ มันเต้นโดยไม่มีสาเหตุ…
แต่ผมบอกได้เลยว่าตอนนี้ผมกำลังหน้าแดงแบบมากๆอยู่ คือจะว่าไงดีล่ะ ตอนนี้ตัวผมกับไอ้ลูกหมานี่จะรวมร่างเป็นคนเดียวกันอยู่แล้วอ่ะนะ มันชิดมาก…
จนผมควบคุมหัวใจตัวเองไม่ไหว…
“ชานยอล…”
“ห้ะ ห๊ะ?”
“เป็นอะไรอ่ะ ทำไมใจเต้นแรงอีกแล้ว”
ไอ้ลูกหมาเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผม … มันยิ่งทำให้ผมทำตัวไม่ถูกอีกแล้วครับ
ทำไมเดี๋ยวนี้รู้สึกคนตรงหน้าทำให้ผมใจเต้นแรงบ่อยไปแล้วนะ…
หรือความรู้สึกที่ผมมีให้แบคฮยอนจะเปลี่ยนไปจริงๆ?
“ป่าว…ไม่ได้เป็นไร…”
“อื้ม…”
แบคฮยอนเอาหน้าซุกไปในอ้อมกอดผมอีกครั้ง…
…แต่ผมว่าเวลาแบบนี้เขาควรจะลุกไปอาบน้ำกินข้าวได้แล้วนะไม่ใช่ว่ามานอนต่อ…
“แบคฮยอน…ลุกไปอาบน้ำได้แล้วนะ จะได้ไปกินข้าว…”
“งื่อ..”
“แบคฮยอน…”
ผมทำน้ำเสียงขู่เขา จนคนตรงหน้าต้องเงยหน้าขึ้นมามองผมพร้อมกับยู่ปากแสดงความไม่พอใจอีกครั้ง…. แต่มันก็ยังน่ารักในสายตาผมอยู่ดี
“ก็ได้…งึ่ย…”
แบคฮยอนค่อยๆลุกออกจากเตียงพร้อมกับเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างสลึมสลือ… ทิ้งผมที่กำลังนั่งกุมหัวใจของตัวเองอยู่บนเตียงด้วยความไม่เข้าใจ
…ผมว่า…
ผมอาจจะมีใจให้กับแบคฮยอนแล้วจริงๆก็ได้….
วันนี้ก็ยังคงเป็นวันหยุดพักร้อนของผมเช่นเคย คือหลังจากที่แบคฮยอนป่วย ผมก็ยื่นใบพักร้อนไปเลยหนึ่งอาทิตย์ กิ้บกิ้ว…
ก็ดีเหมือนกับครับ จริงๆผมก็อยากพักมานานแล้วแหละ รอเวลานี้มานานละ ฮ่า
และเนื่องจากว่า เวลาในการพักร้อนของผมนั้นพึ่งจะหมดไปแค่วันเดียว ดังนั้นผมเลยกะว่าจะพาแบคฮยอนไปเที่ยวซักหน่อย…ซักสี่ห้าวัน ผมจะได้พักผ่อนด้วย
ดังนั้น วันนี้ผมเลยรีบไล่เขาไปอาบน้ำเพื่อที่จะมาจัดกระเป๋าเตรียมจะไปทะเลกันไงล่ะครับ ฮ่า
หลังจากที่ผมและแบคฮยอนช่วยกันจัดกระเป๋า และยัดทุกอย่างที่สามารถเอาไปได้… จนผมเกือบจะเข้าใจผิดไปแล้วว่าเราสองคนจะย้ายบ้าน
แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น!
วันนี้แบคฮยอนร่าเริงเป็นพิเศษครับ สงสัยดีใจว่าจะได้ไปเที่ยว มันก็ทำให้ผมอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้
…มันก็ยังดีกว่าจะต้องมาเห็นเขาร้องไห้แหละครับ…
ผมขับรถไปตามทางเรื่อยๆ เป็นเวลาหลายชั่วโมงมาแล้ว และสิ่งที่ผมตั้งใจเป็นอย่างแรกคือ พาแบคฮยอนไปกินอาหารทะเลครับ…
ผมจอดรถแวะที่ร้านอาหารริมทะเลร้านเล็กๆที่ ประดับไปด้วยเปลือกหอย และรอบๆร้านก็มีแต่ของที่แสดงถึงกลิ่นอายของทะเลอย่างชัดเจน
….นี่ผมไม่ได้ออกมาเที่ยวอย่างนี้นานเท่าไหร่แล้วเนี่ย…
ผมเห็นสายตาที่เป็นประกายของแบคฮยอนมองไปรอบๆร้านด้วยความอยากรู้อยากเห็นเหมือนเด็กๆ…
…ใช่สิครับ… ก็ตอนนี้เขาเป็นเด็กอยู่นี่หน่า
แต่แล้วสายตาเขาก็ต้องหม่นไปเมื่อเขาหันไปเจอกับผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังเดินมากับคนอีกคน…
“บะ..แบคฮยอน…”
ผู้ชายคนนั้นพูดออกมาเบาๆหลังจากที่เขาหันมาเจอกับแบคฮยอน…
…ทั้งสองคนรู้จักกันหรอเนี่ย?...
“…”
ผมสังเกตไปที่แววตาของแบคฮยอน… แววตาของเขาเศร้าลงไปถนัดตา…
“แบคฮยอนอ่า…เป็นอะไรหรอ?? แล้วนี่ รู้จักกับผู้ชายคนนี้หรอ??”
ผมหันมาถามแบคฮยอน เมื่อเริ่มเห็นว่าผู้ชายคนนั้นค่อยๆเดินเข้ามาทางผมและแบคฮยอนพร้อมๆกับผู้ชายอีกคน…
“เทา… ใครอ่ะ??”
ผู้ชายตัวเล็กทีเดินขนาบข้างมากับคนที่ชื่อเทา… ผมคาดว่าเขาต้องรู้จักกับแบคฮยอนมาก่อนแน่ๆ แต่…
…ในฐานะอะไร?...
“อ๋อ….. เพื่อน น่ะครับพี่จุนมยอน”
“……”
แบคฮยอนมองไปทางคนที่ชื่อเทาพร้อมกับแววตาที่ตอนนี้คลอไปด้วยน้ำตา…
“สวัสดีฮะ…คุณ…”
เทาหันมาถามผมพร้อมกับยิ้มออกมาบางๆผมจึงยิ้มกลับไปให้เขาพร้อมกับตอบเขากลับไป
“ชานยอลครับ…แล้วนี่ คุณรู้จักกับแบคฮยอนหรอครับ??...”
“….เอ่อ…”
“อะ โอ๊ย!! ปวดหัววว ชานยอล แบคฮยอนปวดหัว ฮื่อ…”
ผมรีบหันไปทางแบคฮยอนที่ตอนนี้ทรุดลงไปที่พื้นพร้อมกับกุมขมับตัวเอง… เขาร้องไห้ออกมาเสียงดัง…
…เทา… ผู้ชายคนนี้เป็นอะไรกับแบคฮยอนกันแน่???
“แบคฮยอน…เป็นอะไรหรือเปล่า???”
เทาค่อยๆนั่งลงมาข้างๆผมพร้อมกับเอื้อมมือไปเมื่อที่จะจับตัวแบคฮยอน… แต่…
“อย่า!! อย่ามายุ่งกับฉัน!! นายเป็นใคร ฉันไม่รู้จักนาย ออกไป!!”
แบคฮยอนกลับตวาดกลับไปเสียงดัง… จนคนทื่ชื่อเทาอะไรนั่น ถึงกับชะงักมือตัวเองไว้ แล้วค่อยๆลุกขึ้น…
“ไปกันเถอะจื่อเทา…”
ผู้ชายตัวเล็กอีกคนค่อยๆควงแขนของคนที่ชื่อเทาแล้วพาเขาเดินออกไป…
“ฮือ….”
แบคฮยอนก็ยังคงนั่งกุมขมับของตัวเองและร้องไห้ออกมาอย่างไม่หยุด…
…ผู้ชายคนนั้น…
…เขาคือใครกันแน่???...
หลังจากที่ผมสามารถปลอบแบคฮยอนจนเขาหยุดร้องไห้ได้ แบคฮยอนก็นิ่งไปเลยแหละครับ ไม่มีแม้แต่รอยยิ้มบนใบหน้า…
“ไม่เอาน่าแบคฮยอน ยิ้มๆหน่อยสิ มาเที่ยวทั้งทีน้า…”
“…”
คนตรงหน้าเอาแต่นั่งเหม่อ ไม่สนใจผมเลยซักนิดครับ…
“แบคฮยอนอ่า…”
“…ชานยอล…ผู้ชายคนนั้นนิสัยไม่ดี เขาทิ้งแบคฮยอนไป…”
“…เขาคือใครหรอแบคฮยอน?”
ผมว่า แบคฮยอนต้องจำอะไรได้ขึ้นมาแล้วแน่ๆเลย…
“เขาคือใครแบคฮยอนไม่รู้ แต่เขานิสัยไม่ดีเขาทิ้งแบคฮยอนไปหาคนอื่น… เขาไม่รักแบคฮยอนแล้ว…ฮึก…”
แบคฮยอนเริ่มที่จะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง… จากคำพูดของเขา ผมก็พอจะเดาออกหรอกนะว่าทั้งสองคนเคยเป็นอะไรกัน..
…แต่ทำไมผมต้องหน่วงๆที่ใจด้วยกันไม่รู้…
“ไม่เป็นไรนะแบคฮยอน…ไม่ต้องร้องไห้ ชานยอลอยู่นี่ไง… ชานยอลจะไม่ทิ้งแบคฮยอนไปไหนนะ…”
ผมค่อยๆจับมือของคนตรงหน้าขึ้นมากุมไว้พร้อมกับยิ้มบางๆให้กับเขา…
…และผมก็สัญญา… ว่าผมจะไม่ทิ้งเขาไปไหนแน่นอน
…ผมจะดูแลเขา… จนกว่าเขาจะหายดี…และความทรงจำของเขากลับมา…
แต่ถ้าถึงเวลานั้น เวลาที่เขาต้องเดินจากผมไป… ผมจะทำใจได้ไหมครับ???
ผมว่าตอนนี้ความรู้สึกบางอย่างมันกำลังก่อตัวขึ้นในหัวใจของผม…มันคือความรู้สึกอะไรก็ไม่รู้…
…หลายครั้งที่แบคฮยอนยิ้มแบคฮยอนหัวเราะ ผมก็อดจะยิ้มตามเขาไม่ได้…
…หลายครั้งที่เขาร้องไห้… ผมก็อดที่จะกอดปลอบเขาไม่ได้…
…หลายครั้ง…ที่เขาเข้ามาใกล้ๆผม…ใจผมมักจะเต้นจนแทบจะออกมานอกอกตลอด…
…ความรู้สึกแบบนี้… มันเรียกว่า ‘รัก’ หรือเปล่าครับ?
และตลอดเวลาที่ผ่านมาที่ผมอยู่กับแบคฮยอน มันมีความผูกพันบางอย่าง ที่ค่อยๆก่อตัวขึ้นมาจนมากขึ้นเรื่อยๆ…
…ผมกับแบคฮยอน อยู่ด้วยกันในฐานะคุณหมอและผู้ป่วยเท่านั้นหรอครับ???
…ถ้าเป็นแค่นั้นจริงๆ พอแบคฮยอนหายดี ผมก็จะต้องปล่อยเขาไป… เราจะไม่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้อีกแล้ว….
แต่ทำไม ผมถึงไม่อยากที่จะปล่อยเขาไปตามทางของเขาเลย… ผมอยากจะอยู่ดูแลเขา….
…ผมไม่อยากให้ถึงเวลานั้นจริงๆ… เวลาที่เขาต้องเดินจากผมไป….
หลังจากที่ผมและแบคฮยอนกินอาหารกันเสร็จแล้ว เราก็เดินทางกลับที่พักกันครับ…
ที่พักที่ว่านี่ก็คือบ้านของผมเองแหละครับ… ผมมาซื้อบ้านไว้ที่นี่เมื่อนานมาแล้วแหละ ทุกครั้งที่ผมเครียด ผมก็มักจะมาที่นี่เสมอ…
มันเป็นบ้านพักริมทะเลที่เห็นวิวทะเลอย่างสวยงาม …
ผมค่อยๆเอากระเป๋าของผมและแบคฮยอนเข้าไปไว้ในห้องพักครับ… ตอนนี้แบคฮยอนก็อารมณ์ดีขึ้นมาแล้วหลังจากที่นั่งเครียดกันมานาน…
“ไปเล่นทะเลกันมั้ยแบคฮยอน???^^”
“ไปๆๆๆ แบคฮยอนอยากเล่นทะเล ><”
เขากระโดดโลดเต้นด้วยความตื่นเต้น…
ผมกับแบคฮยอนเล่นทะเลกันมาได้นานพอสมควร… จนตอนนี้พระอาทิตย์ก็เริ่มที่จะตกดิน
ท้องฟ้าสว่างเริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มแดดจ้าของตอนกลางวัน เริ่มที่จะเลือนรางลงตามช่วงเวลา…เราสองคนนั่งอยู่ที่ริมชายหาดเพื่อที่จะดูพระอาทิตย์ตกดินที่หาได้ยากในเมืองหลวง…
ผมแอบเหลือบมองไปทางแบคฮยอนหลายครั้ง และผมก็เห็นรอยยิ้มประดับบนใบหน้าหวานของเขาทุกครั้ง..
..มันเหมือนมนต์สะกดให้ผมยิ้มตามจริงๆครับ…
ผมไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่ผมตกไปอยู่ในห้วงของตัวเองเพราะรอยยิ้มหวานนั่น… จนกระทั่ง
“ชานยอล พระอาทิตย์สวยจัง”
“หะ…ห๊ะ…อ๋อ ใช่ๆ แบคฮยอนชอบใช่ไหมล่ะ ^^”
“ใช่ๆๆๆ แบคฮยอนชอบมากๆๆๆเลย ><”
“วันหลังชานยอลจะพาแบคฮยอนมาดูพระอาทิตย์อีกนะ^^”
“อื้ม^^”
“ฮะๆ…รักชานยอลจัง…”
ตึกตัก ตึกตัก…
ผมไม่รู้ว่าคำบอกรักของแบคฮยอนจริงจังแค่ไหน… แต่แค่คำสั้นๆทำไมมันทำให้ผมใจสั่นอีกแล้ว…
…ถ้าผมจะบอกว่าผมคิดแบบเขา…มันคงไม่แปลกสินะครับ…”
“ชานยอลก็รักแบคฮยอนนะ^^”
“…ฮะๆ…”
แบคฮยอนยิ้มให้ผมจนตาหยี…เราสองคนจ้องหน้ากัน…
…รอยยิ้มนั้นเหมือนมนต์สะกดให้ผมค่อยๆเลื่อนหน้าไปใกล้ๆใบหน้าหวานนั่นมากขึ้น…
จนผมสามารถรับรู้ลมหายใจของเขาได้เพราะความใกล้ชิดจนปลายจมูกของเราสองคนชนกัน…
“ชะ..อื้อ..”
ผมรีบปิดปากของเขาด้วยริมฝีปากของผม… ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่ผมค้างริมฝีปากของผมไว้อย่างนั้น…
มือทั้งสองข้างของผมค่อยๆเลื่อนไปประคองใบหน้าหวานเอาไว้พร้อมกับดูดคลึงริมฝีปากของคนตัวเล็กจนบวมเจ่อ…แบคฮยอนตัวแข็งทื่อเพราะตกใจกับการกระทำของผม…
…ไม่ครับ…ผมก็ตกใจกับการกระทำของตัวเองเหมือนกันนั่นแหละ…
แบคฮยอนค่อยๆเอามือทั้งสองข้างขึ้นมาประคองใบหน้าของผมอย่างเก้ๆกังๆ…
ลิ้นร้อนของผมค่อยๆเข้าไปหยอกล้อกับลิ้นเล็กๆของแบคฮยอน…
จนเมื่อเวลาผ่านไป ผมจึงค่อยๆถอนริมฝีปากออกมาอย่างอ้อยอิ่ง… แบคฮยอนตาโตด้วยความตกใจ…
ชะ..ชานยอล…ทำอะไรอ่ะ?”
แบคฮยอนถามผมขึ้นมาด้วยความสงสัย เขาเอียงคอนิดๆ ซึ่งผมคิดว่ามันน่ารักมากครับ
…เขาทำอะไรก็ดูน่ารักไปหมดในสายตาผมอ่ะ…
“ทำแบบในละครไงแบคฮยอน…”
“เขาเอาปากชนกันทำไมอ่ะ???”
“อะเอ่อ… เขาจูบกันน่ะแบคฮยอน”
“แล้วทำไมเขาต้องจูบกันอ่ะ”
“ก็เพราะเขารักกันไง”
“อ๋อ….”
“อ่าห๊ะ…”
“แบคฮยอนอยากลองจูบอ่ะ ^^”
“ไม่ได้นะแบคฮยอน”
“ทำไมล่ะ?”
“ก็จูบเนี่ยเขาไว้ทำกับคนที่เรารักไม่ใช่ว่าจะจูบใครก็ได้นะแบคฮยอน”
“หรอ…”
“ช่าย ^^…”
“งั้นแบคฮยอนก็จูบชานยอลได้อ่ะดิ”
“ห๊ะ….”
“ละคร…”
แบคฮยอนเอียงหัวด้วยความสงสัยอีกครั้ง…
“ที่ชานยอลเคยบอกว่า…”
“…”
“คนที่จะจูบกันได้…”
“…”
“ต้องเป็นคนที่รักกันเท่านั้นไง…^^”
----------------------------------------
อ๊ากกกกกก มาแล้ววววววว หลังจากหายไปเกือบเดือน 55555555555
วันนี้ที่มาลงเพราะฉลองที่เอ็กโซได้ที่ 1 ครั้งแรกกับอือรือรอง อือรือรอง อือรือรอง เด!
ปริ่มอ่ะดิ 55555555555
ขอโทษจริงๆที่หายไปนานมาก -3- จะบอกเลยว่าไรต์ตันสุดๆ เพราะช่วงนี้เรียนหนักมากค่า ขอโทษจริงๆน้า
ใครอ่านแล้วแบบเห๊ย เจ๋งฟินดี ก็ไปสกรีมได้ในทวิตเตอร์ พร้อมกับติดแท้ก >>> #วพทอ ด้วยนะคะ ^^
รักนะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ
:) Shalunla
ความคิดเห็น