คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CHAPTER 2 : ฉันคิดว่าฉันชอบนายซะแล้ว...
Chapter 2 : ฉันคิดว่าฉันชอบนายซะแล้ว …
ก๊อก ก๊อก ก๊อก…
เสียงเคาะประตูของห้องชานยอลดังขึ้น..เขาเดินไปเปิดประตูก็พบว่าคนมาเยือนนั่นก็คือ..
“มีอะไรหรอแบคฮยอน?” แบคฮยอนนั่นเอง…
“พี่ซิวหมินอยู่กับเฉินที่นี่หรือเปล่า?” แบคฮยอนทำท่าชะเง้อเข้าไปในห้องชานยอลเพื่อหาซิ่วหมินกับเฉิน..
“อ๋อ…พึ่งออกไปพร้อมกันเมื่อตะกี้นี้เองน่ะ ทำไมหรอ?” เขาแอบน้อยใจเล็กน้อยที่คนที่แบคฮยอนต้องการเจอไม่ใช่เขา…
“ก็..กุญแจห้องฉันอยู่ที่พี่ซิ่งหมินหมดเลยอ่ะ ฉันเข้าห้องไม่ได้..ฉันขออยู่กับนายก่อนได้มั้ย นะนะ…น๊า” แบคฮยอนทำท่าอ้อนเหมือนลูกหมา…มีหรอที่ชานยอลจะไม่ยอม…
“อ๋อ…พอๆๆ ได้ๆ เข้ามาสิ ^^” ชานยอลยิ้มให้แบคฮยอนที่ยิ้มตอบตาหยี…เขาค่อยๆปิดประตูหลังจากที่แบคฮยอนเข้าห้องของเค้าแล้ว…
“เห้ย!!” ลู่หานรีบก้มลงไปเก็บผ้าขนหน้าที่ตกลงกับพื้นขึ้นมาปิดของลับของตัวเองแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที…ทิ้งให้เซฮุนยืนช๊อกหน้านิ่งอยู่คนเดียว..
5นาทีผ่านไป…
ลู่หานเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับเสื้อผ้าที่เรียบร้อยกว่าเดิม…เซฮุนที่เห็นลู่หานออกมาจากห้องน้ำด้วยความระแวง..เขาขำออกมาเล็กๆกับท่าทางของลู่หาน
“หัวเราะอะไรของนาย?” ลู่หานหันมาถามเซฮุนที่เอาแต่นั่งหัวเราะอยู่ที่มุมเตียงอีกข้าง…
“หัวเราะนายนั่นแหละ ฮะๆ” เซฮุนยังคงหัวเราะไม่หยุด..มันทำให้ลู่หานหงุดหงิดมาก…นายนี่อารมณ์ไหนเนี่ย?
“ฮึ่ย!” ลู่หานกอดอกแล้วหันไปอีกด้านหนึ่ง…
“คิดอะไรมาก..ผู้ชายเหมือนกัน..อีกอย่าง…”
“?”
“ของนายมันก็ไม่ได้น่าดูหรอกนะ” ลู่หานทำตาโตหน้าเขาแดงขึ้นมาอีกครั้งจากคำพูดของเซฮุน..
“นี่! แล้วนายจะมาดูของฉันทำไมล่ะ?!” ลู่หานยืนค้ำหัวเซฮุนด้วยความโมโห..เซฮุนกระตุกยิ้มแล้วค่อยๆลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เขาเดินประชิดลู่หานเรื่อยๆ…เรื่อยๆ…จนลู่หานหลังติดกับกำแพงห้อง..เซฮุนเอามือยันกำแพงไว้ไม่ให้ลู่หานถอยหนี…
“จะ..จะทำอะไรของนาย?” ลู่หานเริ่มเหงื่อแตกพลั่ก…สายตาที่เซฮุนส่งมาให้เขามันไม่เหมือนกับเซฮุนคนที่เขาเจอเมื่อตอนกลางวัน..
“นายรู้ป้ะ?”
“?...”
“เวลานายเขิน…มันโคตรน่ารัก” เซฮุนเอามืดข้างนึงปัดผมที่ปิดหน้าของลู่หานออกแล้วค่อยๆยันตัวเองออกมา เขาเดินไปหยิบเสื้อผ้าแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างไม่สนใจว่าลู่หานจะหน้าแดงขนาดไหน…
“หิวมั้ยไอ้ลูกหมา?” ชานยอลถามแบคฮยอนที่นั่งกุมท้องตัวเองด้วยความหิว…
“ฉันไม่ใช่ลูกหมาซะหน่อย” แบคฮยอนโยนหมอนที่อยู่ข้างๆตัวเองใส่ชานยอลเต็มแรง…จนทำให้มันกระแทกกลางหน้าเขาเต็มๆ..
“ย๊า! ไอ้ลูกหมา! โยนหมอนใส่หน้าฉันทำใหม่เนี่ย เดี๋ยวหน้าหล่อๆของฉันก็เสียหมดหรอก!” ชานยอลเอามือสำรวจที่ใบหน้าตัวเอง..
“ก็นายอยากมาเรียกฉันว่าลูกหมาก่อนหนิ” แบคฮยอนแลบลิ้นใส่ชานยอลอย่างน่ารัก…มันไม่ได้น่ากลัวเลย ชานยอลคิด
“งั้นฉันเอาคืน^^” ชานยอลหยิบหมอนที่แบคฮยอนโยนมาโยนกลับไปที่แบคฮยอนอย่างเต็มแรง…แบคฮยอนก็หยิบหมอนแล้วโยนกลับมาหาชานยอลอย่างเต็มแรงเหมือนกัน…
ทั้งคู่ในตอนนี้เหมือนเด็กที่กำลังเล่นโยนหมอนกันไม่มีผิด…
“ย๊า!”
“ย๊าก!”
“อ๊าก!”
“โอ๊ย!”
เวลาผ่านไปเกือบ 1 ชั่วโมง ทั้งคู่เริ่มอ้อนล้าจากการเล่น..แบคฮยอนและชานยอลทิ้งตัวนอนข้างๆกันบนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อน…ทั้งคู่หันหน้าเข้าหากันแต่ด้วยความใกล้ทำให้เขาทั้งสองปลายจมูกชนกัน…
“0////0” แบคฮยอนเบิกตากว้าง เขารีบผละตัวออกทันที…
“หะ..เห้ย!” ชานยอลก็ด้วยเช่นกัน…เขารีบผละตัวออกแล้วเอามือลูบหน้าของตัวเองที่ตอนนี้ร้อนผ่าวและแดงเป็นลูกตำลึง…
“-////-“ แบคฮยอนก็ไม่ต่างจากชานยอล…
ก๊อก ก๊อก ก๊อก…
เสียงเคาะประตูทำให้คนทั้งสองสะดุ้งขึ้น ชานยอลลุกขึ้นไปเปิดประตู..
“อะ..อ้าว เฉิน มะ..มาแล้วหรอ?” เขาพูดเสียงตะกุกตะกักและเช็ดเหงื่อบนใบหน้าที่เกิดจากการเล่นเป็นเวลานานกับแบคฮยอน…
“นี่…นายจะพูดติดอ่างทำไมเนี่ย --*…อะอ้าว! แบคฮยอน ซิ่วหมินเขาตามหานายอยู่ตั้งนาน ตอนนี้เขาอยู่ที่ห้องแล้วอย่าลืมกลับไปหาเขานะ” เฉินหันมายิ้มให้แบคฮยอนที่ยืนหน้าแดงเป็นลูกตำลึงอยู่ข้างๆชานยอล…
“อ่ออ..โอเค งั้นฉันไปก่อนนะเฉิน…นายด้วย” แบคฮยอนยิ้มให้เฉินแล้วจึงหันไปยิ้มให้ชานยอลที่ยิ้มแหยๆกลับให้แบคฮยอน…
…ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกันนะ?...แบคฮยอนคิดตลอดทางที่เดินกลับห้องของตัวเอง…
เซฮุนเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากที่เขาอาบน้ำเสร็จแล้ว…
เขาเห็นลู่หานนอนขดตัวอยู่บนเตียงโดยไม่ได้ห่มผ้า..เซฮุนเดินตรงเข้าไปคลี่ผ้าห่มออกและห่มให้ลู่หานอย่างเบามือเพื่อไม่ให้คนตัวเล็กตื่น…ลู่หานค่อยๆคลายตัวออกเมื่อรู้สึกถึงอากาศที่อุ่นขึ้น…เซฮุนเอามือของเขาจับผมที่ปรกหน้าลูกหานออก ทำให้เขาได้เห็นหน้าคนตัวเล็กเวลานอนชัดขึ้น…
เซฮุนยิ้มออกมาบางๆ…เมื่อเห็นคนตัวเล็กนอนหลับตาพริ้มอย่างสบายใจ..
“เวลานอนหลับเงียบๆแบบนี้..นายน่ารักมากเลยรู้ตัวมั้ย?” เขาพูดกับลู่หานที่นอนหลับไม่รู้เรื่อง…เซฮุนยิ้มบางๆก่อนที่จะทิ้งตัวลงนอนข้างๆลู่หานและเข้าสู่ห้วงนิทราในที่สุด…
เช้าวันต่อมา…
ภายใต้แสงอาทิตย์ที่สาดส่องเข้าในห้องนอน..ลู่หานค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ..เขากระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับตาให้เข้ากับแสง…เขาสังเกตเห็นว่าใบหน้าของเขานั้นใกล้กับเซฮุนมาก..ปลายจมูกของทั้งคู่ชนกัน…มันทำให้ลู่หานผละออกมาเล็กน้อยๆ..เขาไม่อยากเสียงดังให้อีกคนตื่น…
ลู่หานค่อยๆไล่ตามองตั้งแต่หัวคิ้วของเซฮุน..ไล่ลงมาตรงสันจมูกโด่ง จนถึงปากบาง…เขายอมรับจริงๆว่าเซฮุนนั้นหล่อมากๆ..มันแปลกมากที่ลู่หานรู้สึกใจเต้นไม่เป็นจังหวะเวลาจ้องหน้าขอเซฮุน…ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกันแน่เนี่ย?
“อะแฮ่ม…” ลู่หานสะดุ้งเมื่ออยู่ดีๆเซฮุนก็ตื่นขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว…
“เห้ย! นายตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่?” ลู่หานถามด้วยความตกใจ…เขากระเด้งตัวลงจากเตียงโดยอัติโนมัติ..
“ก็ตั้งแต่เมื่อกี้นี้ละ…ที่นายจ้องหน้าฉันตาเยิ้มอ่ะ ^^” เซฮุนพูดแซวลู่หานที่ตอนนี้กำลังยืนหน้าแดง..ไม่รู้โกรธ..หรือเขิน?
“อะ..อะไร! ป่าวซะหน่อย! ฉันไม่ได้จ้องหน้านายนะ!” ลู่หานพูดแก้ตัวเท่าที่จะทำได้…
“อ๋อ…แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วย?” เซฮุนยิ้มตาหยีเมื่อเห็นอีกฝ่ายหน้าแดงเป็นลูกตำลึง…ลู่หานกระโดดเหยงๆด้วยความเขินอายและหงุดที่อีกฝ่ายจ้องจับผิดตัวเอง…
“อ๊าก! โว๊ะ! ฉันไปอาบน้ำและ” ลู่หานรีบวิ่งไปหยิบเสื้อผ้าแล้วเข้าห้องน้ำไปในทันที…
“หมอนี่…..
……น่ารักเป็นบ้า^^”
ลู่หานเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับชะเง้อมองหาร่างสูง…แต่ก็ไม่เจอร่างสูงอยู่ในห้อง…เขาถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ลู่หานเดินไปที่หัวเตียงเพื่อหยิบกระดาษปริษนาบางอย่างที่แปะอยู่ที่หัวเตียงออกมาอ่าน…
‘ นายอาบน้ำโคตรนาน…ฉันไปอาบน้ำที่ห้องของชานยอลกับเฉินเสร็จแล้วกลับมานายยังไม่ออกมาจากห้องน้ำเลย… ส่วนตอนนี้ นายไม่ต้องเป็นห่วงฉันนะ..เพราะฉันเดินไปโรงเรียนเรียบร้อยละ…^^
ป.ล. ตอนเย้นมายืนรอฉันที่ใต้ตึกด้วยนะฉันมีธุระจะได้กลับพร้อมกัน
จาก…เซฮุนสุดหล่อ ‘
“ใครเป็นห่วงนายไม่ทราบฮะ?...แล้วฉันอาบน้ำนานแล้วมันหนักหัวนายมากป้ะ?...แม่งเอ๊ย ” ลู่หานพูดกับตัวเอง..
“มึงนั่งยิ้มอะไรคนเดียววะครับไอ้ฮุน?” ชานยอลกับแบคฮยอนเดินเข้ามาหาเซฮุนที่นั่งยิ้มอยู่คนเดียว…มันผิดปกตินะ
“กูยิ้มของกูแล้วมันหนักหัวมึงหรอครับ?” เซฮุนตอบชานยอลอย่างกวนตีน..ชานยอลแค่ถามเพราะว่าเห็นนานๆทีเพื่อนคนนี้จะยิ้ม…
“เห็นเพื่อนอารมณ์ดีฉันก็ดีใจ” แบคฮยอนเดินมาตบไหล่เซฮุนและยิ้มอย่างจริงใจ…ทำให้ชานยอลที่ยืนอยู่ข้างๆรีบมาดึงตัวแบคฮยอนออกมาโอบไว้แน่น…(ท่าทางจะหึงออกนอกหน้านะหยอย)
“ตกลงมึงเป็นอะไรกันแน่วะไอ้ฮุน..?” ชานยอลถามย้ำอีกครั้งเขายังคงโอบแบคฮยอนไว้ไม่ปล่อยให้ไปไหน…
“กูว่า…”
“…?”
“กูชอบใครบางคนว่ะ…”
---------------------------------------------------
Writer's Part
เป็นไงกันบ้างงงงงง ตอน 2 ของเรา ^^ ฮุนชอบฮานเร็วป้ะละ คึคึ 5555555 ความต้องการส่วนตัวไรต์ล้วนๆ -3-"
หยอยหึงออกนอกหน้ามากอ่ะ >< #แต่งเองฟินเองเว้ยเห๊ย
ก็ยังไงฝากฟิคเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจทุกคนด้วยนะ ฮิ้วววววว~ อย่าลืมนะ
1 comment = 1 กำลังใจในการสู้ต่อไปของ writer ^^
รัก รีดเดอร์นะจุ๊บๆ จุ๊บุ หุหิ *3*
ความคิดเห็น