คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER 1 : รูมเมทคนใหม่
Chapter 1 รูมเมทคนใหม่
“มึงยังลืมยูริไม่ได้ใช่มั้ย?” ชานยอลเอามือแตะลงที่บ่าของเพื่อนตัวเองเบาๆ...
จากรอยยิ้มบนใบหน้าที่สดใสของเค้ากลับกลายเป็นใบหน้าเห็นใจ…เขาสงสารเซฮุนมากๆ
“…”
“…ทำไมมึงไม่เริ่มต้นใหม่วะ…มึงจะยึดติดกับอดีตที่ผ่านไปแล้วทำไม?” ชานยอลตบไหล่เซฮุนเบาๆ เขายิ้มบางๆให้กำลังใจเซฮุน
“…” เซฮุนยังคงเงียบ…ชานยอลถอนหายใจออกมาลูกใหญ่…
“ชานยอลล~~” ชายหนุ่มร่างเล็กเหมือนลูกหมาวิ่งเข้ามาหาชานยอลด้วยรอยยิ้มร่าเริงเป็นปกติ…
“อ้าว..แบคฮยอน ^^” ชานยอลยิ้มด้วยความเอ็นดู…แบ คฮยอนกับชานยอลเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยเด็กๆทั้งคู่สนิทกันมากๆรวมถึงพ่อ แม่ของทั้งคู่ก็สนิทกันมากๆเช่นกันนั่นเลยยิ่งทำให้สองคนนี้ตัวติดกันตลอด เวลา…
“สวัสดีเซฮุน…^^” แบคฮยอนหันไปยิ้มไปเซฮุนอย่างร่าเริง…เขาแอบชอบเซฮุนมานานแล้ว แต่สิ่งที่ได้รับกลับมานั่นคือความเฉยชา…แต่มันก็เป็นสิ่งที่แบคฮยอนชินไปซะแล้ว
“…” เซฮุนยังคงนั่งเงียบต่อไป…อาการเงียบของเซฮุนทำให้แบคฮยอนหน้าเจื่อนลง…
...เขามาผิดเวลาสินะ? ...
ชานยอลที่รู้ว่าเพื่อนสนิทของตัวเองแอบชอบเซฮุนอยู่ตลอดมารู้สึกสงสารคนตัวเล็กเอามากๆ…ชานยอลรู้ตัวดีว่าเขา...รู้สึกกับแบคฮยอนมากกว่าเพื่อนโดยที่แบคฮยอนไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับความรู้สึกของเขา…
“เอ่อ…แบคฮยอน ไอ้ฮุนมันเครียดน่ะอย่าพึ่งไปยุ่งกับมันเลย ฮะๆ” ชานยอลพูดแล้วขำเล้กๆให้ดูตลก…
“อื้ม ^^” แบคฮยอนหันมายิ้มให้ชานยอล…รอยยิ้มนั้นทำให้ชานยอลยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว..
ณ ห้องเรียน exotic 12
เซฮุนนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย…จนไม่สังเกตว่าคุณครูค่อยๆเดินเข้าห้องมาพร้อมกับเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักคล้ายกับผู้หญิง…อาจสวยกว่าผู้หญิงด้วยซ้ำ..
“นักเรียนทุกคนวันนี้มีเพื่อนใหม่มาเรียนในห้องเราด้วยนะ…ไหนแนะนำตัวซิ” คุณครูหันไปยิ้มให้เด็กผู้ชายคนนั้นอย่างเอ็นดู…
“สวัสดีฮะทุกคน…ผมชื่อลู่หาน พึ่งย้ายมาจากเมืองจีนยินดีที่ได้รู้จักครับ ^^” ลู่หานแนะนำตัวเองด้วยรอยยิ้มสดใส..เซฮุนค่อยๆหันมามองด้วยความสนใจ…ทั้งเผลอสบตากันครูนึง..แต่ก็ไม่ได้เกิดอะไรขึ้น
“ฝากเพื่อนด้วยนะนักเรียน…ลู่หานไปนั่งข้างๆเซฮุนตรงนั้นนะ” คุณครูชี้ไปที่ที่นั่งว่างๆข้างๆเซฮุน…ลู่หานหันมายิ้มให้คุณครูแล้วค่อยๆเดินไปนั่งลงข้างๆเซฮุน…ในคาบระหว่างเรียนลู่หานแอบเหลือบมองเซฮุนบ่อยครั้งแต่เซฮุนกลับไม่สนใจเขาเลย…เอาแต่มองเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง…เวลาผ่านไปจนหมดคาบ ลู่หานก็เริ่มพูดทักทายเซฮุน…
“สวัสดี…เอ่อนาย..ยินดีที่ได้รู้จักนะ…” ลู่หานทักเสียงตะกุกตะกัก แต่หน้าเขาก็ยังเปื้อนด้วยรอยยิ้มเหมือนเดิม…
“…” เวฮุนหันมามองแต่ก็ไม่ตอบ…เขาหันกลับไปเหม่อออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง มันทำให้ลู่หานหงุดหงิดขึ้นมาทันที…
“นี่นาย…” ลู่หานเรียกอีกรอบแต่ครั้งนี้เซฮุนกลับไม่หันมา…ทำให้ลู่หานเริ่มอารมณ์เสีย เขาไม่ชอบคนแบบนี้เอาซะเลย…
“….”
“นาย!!” ลู่หานเสียงดังใส่เซฮุนจนเขาค่อยๆหันมาทำหน้ารำคาญใส่ลู่หานด้วยความเหลืออด…
“อะไร?” เซฮุนตอบลู่หานนิ่งๆ..เขาต้องการความเงียบสงบมากกว่าที่ต้องมาเจอเด็กใหม่หงุดหงิดใส่ในวันแรก….ความผิดเขาหรอ? ไม่ใช่หรอก!
“ก็นายไม่หันมาตอบฉันซักที…ฉันเรียกนายหลายรอบแล้วนะ” ลู่หานทำหน้าไม่พอใจอย่างเต็มที่ ในเวลานี้คุณครูและเพื่อนๆไม่อยู่ในห้องแล้ว…จึงเหลือเพียงแค่เซฮุนกับลู่หานสองคนเท่านั้น
“ทำไมฉันต้องหันไปตอบนาย?” เซฮุนทำท่ากวนใส่อีกคน…มันทำให้ลู่หานอารมณ์เสียหนักเข้าไปใหญ่
“ก็…ฉันแค่อยากทำความรู้จักกับนายแค่นั้นเอง…” ลู่หานพูดเสียงหงุดหงิด…
“แต่ฉันไม่อยากรู้จักนาย…” เซฮุนเหม่อออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง…มันทำให้ลู่หานอารมณ์ขึ้นทันที…คนอะไร…หยิ่งชะมัด
“ไอ้ฮุน~~~ ไปกินข้าวกัน อะ..เห้ย…สวัสดีครับ ^^” ชานยอลที่วิ่งเข้ามาในห้องพร้อมบึฮยอนตะลึงที่เห็นว่านักเรียนใหม่ทำไมน่ารักขนาดนี้ ( อาการแพ้คนน่ารักกำเริบแล้วในที่สุด…--*)
“ลู่หาน…นายล่ะ ^^” ลู่หานละสายตาพิฆาตจากเซฮุนแล้วหันมายิ้มสดใสให้ชานยอลและแบคฮยอน...
“ฉันแบคฮยอน…ส่วนนี้ชานยอล ^^” แบคฮยอนแนะนำตัวเองแล้วชี้ที่ชานยอล ชานยอลยิ้มให้ลู่หานหน้าบาน…
“ส่วนคนนี้…” แบคฮยอนหันหน้าไปทางเซฮุนที่ทำท่าไม่สนใจในบทสนทนาของพวกเขากับเด็กใหม่เท่าไหร่…
“อ๋อ…ฉันรู้จักแล้วแหละ…แต่ก็ไม่ได้อยากรู้จักซักเท่าไหร่หรอกนะ…” ลู่หานหันไปส่งสายตาพิฆาตใส่เซฮุนที่ทำหน้านิ่งไม่รู้ไม่ชี้…
“ทำเหมือนฉันอยากรู้จักกับนายนักแหละ…” เซฮุนพูดลอยๆโดยไม่มองหน้าลู่หาน…
“นี่นาย!!”
“หยุดๆ พอๆ ไปกินข้าวกันเถอะนะฉันหิวแล้ว” ชานยอลเข้ามาแทรกกลางระหว่างทั้งสองคนและหันไปยิ้มแหยๆให้ลู่หานพร้อมกับลากเซฮุนออกมาจากห้องก่อน…ทิ้งแบคฮยอนให้อยู่กับลู่หานเพียงสองคน…
“อย่าไปสนใจเซฮุนเลยนะลู่หาน…เขาก็เป็นแบบนี้แหละ ^^” แบคฮยอนยิ้มบางๆให้ลู่หานอย่างเป็นมิตร….ความเย็นชานของเซฮุนเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้วสำหรับเขา…
ณ หอพักนักเรียน
ลู่หานเดินขึ้นมาชั้น 2 เพื่อหาห้องพักของตัวเอง…แม้กระทั่งรูมเมทของลู่หานเขายังไม่รู้เลยว่าเป็นใคร..
ลู่หานค่อยๆเดินดูเบอร์ห้องไปทีละห้องๆ จนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องสุดท้ายของชั้น 2…
เขาค่อยๆเอากุญแจห้องของตัวเองไขประตูแล้วเปิดออก…เขาเปิดไฟจนภายในห้องนั้นสว่างขึ้นมา…ข้าวของในห้องถูกจัดไว้อย่างเรียบร้อยหนังสือตามชั้นวางเรียงอย่างเป็นระเบียบ โต๊ะทำงานที่ถูกจัดอย่างสวยงาม…แต่มีอีกโต๊ะที่ยังว่างอยู่นั่นคงเป็นโต๊ะของเขาแน่นอน…
“เจ้าของห้องท่าจะเนี๊ยบ…” ลู่หานพูดกับตัวเองด้วยความตะลึงในห้องที่เรียบร้อยกว่าที่คิด…ลู่หานค่อยๆค้นเสื้อผ้าออกมาจากกระเป๋าของตัวเองเพื่อเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ…
เวลาผ่านไป…20นาที
เซฮุนค่อยๆไขประตุเข้ามาในห้อง..เขาสังเกตเห็นกระเป๋าเดินทางไปใหญ่วางอยู่ข้างๆเตียงและได้ยินเสียงน้ำในห้องน้ำ … สงสัยรูมเมทที่ว่านี่คงมาถึงแล้ว… เขารู้สึกเหนื่อยมาทั้งวันกับการเถียงกับเด็กใหม่..เซฮุนจึงล้มตัวนอนลงบนเตียงเพื่อรอบุคคลปริศนาที่อยู่ในห้องน้ำ…
เวลาผ่านไปอีก 5 นาที…
ลู่หานเดินออกมาจากห้งอน้ำพร้อมกับผ้าขนหนูที่พันรอบเอวไว้เพียงผืนเดียว…และอีกผืนที่พาดไหล่อยู่…
ลู่หานเช็ดผมของตัวเองโดยไม่ได้สังเกตเห็นว่าใครนอนอยู่บ่นเตียงจนเขานั่งลงไปที่เตียง…
“โอ๊ย!” เซฮุนที่นอนอยู่บนเตียงสะดุ้งขึ้นมาเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรมานั่งทับบริเวณปลายเท้าของตัวเอง…
“เห้ย! นายมาอยู่ในห้องนี้ได้ไง?” ลู่หานพูดออกมาด้วยความตกใจพร้อมกับกระชับผ้าขนหนูที่พันรอบเอวไว้ไม่ให้หลุด…
“นี่มันห้องฉันนะ! นายนั่นแหละเข้ามาได้ยังไง?” เซฮุนลุกขึ้นยืนเต็มความสูง…
“นี่ก็ห้องฉันเหมือนกัน…ฉันมีกุญแจเลยไขเข้ามาได้…หรือว่านาย…..”
“นายเป็นรูมเมทฉันหรอเนี่ย!!” เซฮุนพูดด้วยความตกใจ…วันนี้ก้โดนแสบมาทั้งวันแล้ว…ถ้าให้มานอนร่วมห้องกัน..จะเหลือ?
“งั้นนายก็…” ลู่หานหน้าไม่ต่างจากเซฮุน…เขาตกใจจนเผลอปล่อยผ้าขนหนูที่เอวออก…
“เห้ย!!”
------------------------------------------------------
writer's part
เป็นไงล่ะเสี่ยวลู่โชว์เปิ่น555555+
ถ้าอยากรู้ว่าจะเป็นยังไงต่อไป...โพสด้วยนะคะ ^^ ขอบพระคุณอย่างยิ่ง
ปอลิง. ผิดพลาดประการใดติชมกันได้เน้ออ
ความคิดเห็น