คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : Shot Fiction [Hiddlesworth, Chris x Tom] : No title.
Shot Fiction [Hiddlesworth, Chris x Tom]
Note : เป็นฟิคเก็บตกจากงาน Wizard World Comic con ค่ะ (จริงๆ คือเป็นฟิคจับแพะชนแกะ จับเหตุการณ์มายำๆ แล้วมโนให้มันเละเทะ ฮ่าๆ) และเป็นเพียงแค่จินตนาการของผู้แต่งเท่านั้นนะคะ ขอให้สนุกกับการอ่านค่ะ :)
ชายหนุ่มเจ้าของร่างสูงใหญ่สาวเท้าเดินผ่านความเงียบของลานจอดรถที่ไร้ซึ่งผู้คน ใบหน้าหล่อเหลายังคงนิ่งเรียบไม่สื่ออารมณ์ใดๆ เช่นเดียวกับตลอดทั้งวันที่ผ่านมา
…แต่แล้วใบหน้านิ่งๆ นั้นก็เป็นอันต้องขมวดคิ้วมุ้น เมื่อพบว่ามีใครบางคนกำลังยืนกอดอกพิงรถของเขาอยู่
ใครบางคนที่หันมายิ้มกว้างส่งให้ทันที่ทีหันมาเจอเขา
ใครบางคนที่ชื่อว่า ทอม ฮิดเดิลส์ตัน
“จะกลับแต่ดันไม่บอกลากันซักคำ นายเป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย คริส แฮมเวิร์ธ”
คำทักที่ทำให้คนถูกทักต้องถอนหายใจเล็กน้อย ส่งสายตาดุๆ ให้คนพูดในขณะที่ใบหน้าก็ยังคงเรียบนิ่ง… ภาพที่ทำให้ ทอม ฮิดเดิลตัน ยิ่งรู้สึกว่าอยากแกล้งเข้าไปใหญ่
“ฉันนึกว่านายกลับไปแล้ว ก็เลยไม่ได้บอก”
“เป็นคำแก้ตัวที่แย่มาก”
“…”
“…”
แล้วบทสนทนาก็คล้ายจะจบอยู่แค่นั้น เมื่อต่างคนก็ต่างไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก ทอมยังคงยืนกอดอกพิงรถอยู่ที่เดิม ในขณะที่คนเป็นเจ้าของรถก็ไม่ได้ขยับตัวหรือมีทีท่าว่าจะเปิดประตูขึ้นรถไปด้วยซ้ำ
ระหว่างพวกเขาในตอนนี้มีแค่ความเงียบ ความเงียบ และความเงียบ
เป็นความเงียบและความน่าอึดอัดที่ทอมไม่ได้ชอบมัน… ไม่นึกชอบมันเลยซักนิด
“รู้ตัวไหมว่าวันนี้นายทำตัวไม่ค่อยน่ารักเท่าไหร่”
ในที่สุดทอมก็ส่งคำถามที่เป็นสาเหตุให้เขาต้องมายืนดักรออยู่ตรงนี้ เพราะงานวันนี้คริสทำตัวแปลกไป ไม่เล่น ไม่ทำตัวให้สนุกทั้งตอนที่อยู่บนเวทีสัมภาษณ์แล้วก็ตอนที่ถ่ายรูปกับแฟนๆ บรรยากาศรอบตัวของคนตรงหน้าในวันนี้มันดูอึกอัดอย่างบอกไม่ถูก
ดูอึดอัดไปหมด…
คริสผิดปกติ และกำลังไม่พอใจกับอะไรบางอย่างอยู่
แล้วทอมก็รู้ว่าสิ่งที่ทำให้คนตรงหน้าไม่พอใจก็คงจะเป็นเขา… หรือถ้าไม่ใช่ก็คงใกล้เคียง
ดวงตาสีเขียวยังคงสบกับดวงตาสีฟ้านิ่งอย่างที่บอกว่าไม่ยอมถอย ให้คนที่ถูกต่อว่ากลายๆ ต้องถอนหายใจอีกเฮือกแล้วพยักหน้ารับง่ายๆ
“ฉันรู้”
“ทำไม?”
“…”
“นายมีอะไรจะคุยกับฉันรึเปล่าคริส?”
คนถูกถามชะงักไปนิด แววขุ่นมัวเล็กๆ เจืออยู่ในดวงตาคู่สีฟ้า ก่อนจะส่งคำถามกลับให้ทอมต้องขมวดคิ้วมุ่น
“แล้วนายมีอะไรจะคุยกับฉันรึเปล่าล่ะ?”
“…”
“นายคิดจะทำอะไรกันแน่ ทอม ฮิดเดิลส์ตัน?”
ทอมไม่ได้ตอบคำถาม เขาเพียงแค่สบมองดวงตาสีฟ้าของคนถามแล้วพยายามค้นหาความหมายของคำพูดประโยคนั้น ดวงตาสีฟ้าที่มีทั้งแววกรุ่นโกรธ ตัดพ้อ และผิดหวัง…
และก็เพราะแววผิดหวังนั่น ที่มันทำให้เขารู้คำตอบ
ทอมแทบจะหัวเราะออกมาเบาๆ หากแต่ความรู้สึกบางอย่างมันก็ถ่วงให้เขาทำได้แค่ยิ้มเยาะออกมา
“ลุคบอกนาย?”
แทนคำตอบ คนฟังสาวเท้าเข้ามาใกล้ มือใหญ่ๆ ทำท่าจะเอื้อมออกมาหา แต่แล้วก็ชะงัก และเก็บมันกลับไป… ให้ทอมได้แต่มองตามมันอยู่อย่างนั้น
“รู้ตัวรึเปล่าว่าตัวเองกำลังเล่นอยู่กับอะไร?”
อีกครั้งที่เสียงทุ้มๆ ส่งเป็นคำถามมาให้ ทอมละสายตาออกจากมือใหญ่ที่เปลี่ยนไปกำหมัดแน่น ก่อนจะเบือนกลับไปมองหน้าคนพูดอีกครั้ง
“แล้วใครบอกว่าฉันเล่น?”
“ทอม!”
“หรือว่านายหึงฉัน?”
“ทอม ฮิดเดิลส์ตัน!”
“เฮะๆๆ ไม่เอาน่า เดี๋ยวสายฟ้าก็ฟาดเปรี้ยงลงมาแถวนี้หรอก” คำหยอกกลั้วหัวเราะที่ทำให้คนถูกหยอกได้แต่มองกลับมานิ่งๆ
และในที่สุดคริส แฮมเวิร์ธ ก็ต้องถอนหายใจเป็นรอบที่สามของการสนทนา…
“นายรักเธอ?”
“ฉันชอบเธอ อย่างน้อยก็ตอนนี้ และก็คิดว่าคงจะชอบมากขึ้นกว่านี้” คริสมองเข้าไปในดวงตาของคนพูด จ้องมองอย่างที่พยายามจะหาความจริงจากดวงตาคู่นั้น ก่อนที่จะชะงักกับคำพูดในประโยคต่อมา “แต่คำว่ารัก ฉันคงให้เธอไม่ได้”
รอยยิ้มยังคงระบายอยู่บนใบหน้าของทอม ฮิดเดิลส์ตัน แต่ดวงตาสีเขียวคู่นั้นกลับไม่ได้ยิ้มอยู่เลยสักนิด
“ไม่มีวันให้ได้ ไม่ว่าจะเป็นเธอหรือใครก็ตาม”
“…”
“…”
เป็นอีกครั้งที่ความเงียบเข้ามาทำหน้าที่ของมัน
ดวงตาสองคู่ได้แต่จ้องมองกันอยู่อย่างนั้น ส่งผ่านความอึดอัดที่ต่างคนก็ต่างรู้ถึงความหมายของมัน แต่สุดท้ายก็กลับทำได้แค่ปล่อยให้มันจมไปกับความเงียบตรงหน้า…
“นายรู้ใช่ไหมทอม ว่าฉันอยากให้นายมีความสุข”
“งั้นนายก็ควรปล่อยให้ฉันมีความสุข” คำตอบที่ทำให้คริส แฮมเวิร์ธ ค่อยๆ ก้าวเท้าเดินเข้าไปใกล้ ทอดมองแววตาดื้อรั้นนั้นแล้วส่งคำถามด้วยความเหนื่อยอ่อน
“ทำไมต้องเป็นเธอ?”
“แล้วทำไมต้องไม่เป็นเธอล่ะ?”
“นายก็รู้ว่ามันเสี่ยง ถ้าข่าวนี้หลุดออกไปนายต้องเจอกับอะไรบ้าง เธออันตรายทอม และมันก็ไม่คุ้มเลยซักนิดถ้านายจะคบกับเธอเพียงแค่ความตื่นเต้นชั่วคราวหรืออะไรก็ตามที่ไม่ใช่เพราะความรัก”
ทอมยังคงยิ้ม… เขาได้แต่มองหน้าของคนพูดอยู่อย่างนั้น สบมองดวงตาสีฟ้าที่ฉายแววตัดพ้อออกมาอย่างไม่คิดปิดบัง
บางทีเขาก็สงสัยว่าตัวเองอาจจะเป็นพวกมาโซชอบความเจ็บปวด ที่ทำร้ายตัวเองซ้ำๆ เพียงเพราะต้องการอยากเห็นแววตานี้
เพียงแค่อยากได้รับความสนใจ… ถึงแม้ว่ามันจะมาพร้อมกับความเจ็บก็ตาม
“ขอบคุณที่เป็นห่วง แต่ฉันดูแลตัวเองได้”
“…”
“…”
และต่างคนก็ต่างเงียบไปอีกครั้ง ก่อนที่คริสจะเป็นฝ่ายเอ่ยคำพูดต่อบทสนทนา
“แต่ถ้านายมีความสุขกับเธอได้ฉันก็จะดีใจนะ นายคบๆ เลิกๆ มาหลายคนแล้ว ควรถึงเวลาจริงจังกับใครสักคนได้แล้ว”
คำพูดที่ทำให้ทอมหลุดหัวเราะออกมา เสียงหัวเราะเฮะๆ อันเป็นเอกลักษณ์ดังแผ่วเบา รอยยิ้มสดใสยังคงแต้มอยู่ที่ริมฝีปาก ก่อนที่ร่างผอมๆ จะเดินเข้าไปชิดคนพูดแล้วเอ่ยประโยคยิ้มๆ
“นายก็รู้ว่าอะไรที่มันทำให้ฉันจริงจังกับใครไม่ได้ซักคน คริส แฮมเวิร์ธ”
แล้วเขาก็แนบริมฝีปากจูบลงที่แก้มขวาของคนฟังเบาๆ อย่างที่ไม่เปิดโอกาสให้ผู้ถูกกระทำได้ตั้งตัวเลยสักนิด
“แล้วเจอกันที่กองถ่าย… คุณพี่ชาย”
ทิ้งคำพูดเอาไว้แค่นั้น ก่อนจะยกยิ้มขำ ผละตัวออกห่างแล้วหันหลังเดินจากมา
เดินจากมา… ทั้งๆ ที่บางสิ่งบางอย่างก็ยังคงถ่วงความรู้สึกเอาไว้อยู่อย่างนั้น
End.
**********************************************
เป็นฟิคที่… รู้สึกว่าอยากเขียนค่ะ ฮาา
ไม่รู้สินะคะ มันอาจจะอ่านยากหน่อย งงๆ อยู่สักนิด อ่านแล้วอาจจะไม่ค่อยเข้าใจมันสักหน่อย แต่ก็นั่นแหละค่ะ ไอวิชอยากเขียน ฮ่าๆ
ช่วงนี้เหมือนหมดไฟเขียนฟิค
ห่างหายจากแป้นคีย์บอร์ดไปนานจนรู้สึกเหมือนสนิมเกาะนิ้วหนามาก
กว่าจะเค้นฟิคเรื่องนี้ออกมาได้ก็ใช้เวลาเกือบสี่ชั่วโมงแหนะค่ะ
แย่จังเนอะ ;_____; (บ่นไปเรื่อย)
แล้วพบกันใหม่โอกาสหน้านะคะ
หวังว่ามันจะมาในเร็ววันนี้
ไอวิชรักคนอ่านไม่เปลี่ยนแปลง (โอ้เย~)
<3 <3 <3
ความคิดเห็น