คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Same Time : C H A P T E R 1 3
C H A P T E R 1 3
หนึ่งอาทิตย์เต็มที่ฮยองวอนไม่ได้อยู่ที่บ้าน เพราะอยู่โรงพยาบาล
วอนโฮอยู่บ้านคนเดียว เหมือนได้กลับไปใช้ชีวิตปกติแบบที่เคยใช้ แม้จะหลอกตัวเองว่ารู้สึกดี
แต่ลึกๆในใจมันแย้งอยู่ตลอดเวลาว่าไม่ใช่ คิดถึงฮยองวอน แต่ก็ไม่กล้าไปเจอ
ได้แค่ไปแอบดู แล้วก็กลับมาด้วยหัวใจช้ำๆ เพราะภาพที่เห็น
ฮยองวอนดูมีความสุข
มีความสุขแบบที่แสดงออกมาจากใจจริงๆ
เป็นรอยยิ้มและสายตาที่วอนโฮไม่เคยได้รับมันมาก่อน ยังดีที่แม่ของเขากลับมาเมื่อสองวันก่อน
ก็เลยไม่ได้ฟุ้งซ่านอยู่คนเดียวที่บ้าน ตามแม่ไปที่บริษัท
หาอะไรทำเพื่อไม่ให้ต้องมานั่งคิดมาก แม้มันจะไม่ค่อยช่วยเท่าไหร่ก็ตาม
วันนี้เป็นวันที่โฮซอกจะออกจากโรงพยาบาล
และเพราะจะต้องรับผิดชอบให้ถึงที่สุด เพราะเขาไม่มีที่จะไป
แม่ของวอนโฮก็เลยเสนอให้มาอยู่ด้วยกันซะที่บ้าน ตอนแรกฮยองวอนก็ดูจะเกรงใจ
แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ อีกอย่างที่บ้านก็มีห้องว่างเยอะแยะ
เป็นแบบนี้ไม่รู้เหมือนกันว่าดีหรือไม่ดี
อย่างน้อยฮยองวอนก็ไม่ต้องไปอยู่ไกลสายตา
แต่มาอยู่ในสายตาพร้อมกับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่วอนโฮ
แม้ว่าหน้าจะเหมือนกันมากก็ตาม แต่ไม่ใช่ก็คือไม่ใช่อยู่ดี
“วอนโฮ
แล้วนี่เราจะไปรับฮยองวอนหรือเปล่าล่ะลูก”
“..ถ้าจะให้ผมไปรับ
เดี๋ยวเขาก็โทรมาเองแหละแม่ แต่ถ้าไม่โทร ก็คือไม่ต้องการไง”
“...”
“แม่ยิ้มไรอ่ะ”วอนโฮหรี่ตามองผู้เป็นแม่ที่ยิ้มแปลกๆมาให้
“หน้าผมมันตลกมากเหรอ”
“ก็แค่ยิ้ม
ท่าทางลูกเหมือนคนกำลังไม่พอใจ หรือว่าอิจฉาที่ฮยองวอนไม่สนใจลูก
แต่ไปสนใจโฮซอกเขาแทน”
“ผมจะไปอิจฉาทำไม
เรื่องของเขาดิ”วอนโฮปฏิเสธ แม้ว่าสิ่งที่ได้ยินจะจี้ใจเข้าเต็มๆก็ตาม “แต่แม่
แม่แน่ใจจริงๆเหรอ ว่ามีผมเป็นลูกแค่คนเดียวอ่ะ หมอนั่นมันหน้าเหมือนผมมากเลยนะ
นี่ถ้ามาอยู่บ้านเดียวกันแล้ว แม่จะแยกออกไหม ว่าคนไหนคือผม”
นาแรอมยิ้ม
ลูบหัวลูกชายสุดที่รักเบาๆ “แม่มีเราเป็นลูกแค่คนเดียว เลี้ยงมาตั้งแต่เด็ก
อยู่ด้วยกันมาแทบจะทั้งชีวิต แล้วแม่ก็รักซะยิ่งกว่าใคร ทำไมแม่จะจำไม่ได้ล่ะ”
“...”
“มีอะไรหรือเปล่า
ทำหน้าเครียดๆ กลัวแม่จำไม่ได้เหรอ”
“เปล่า..”วอนโฮปฏิเสธเสียงดังในตอนแรกก่อนจะหันมาพึมพำอยู่คนเดียว
“..กลัวฮยองวอนต่างหาก”
ลำพังแค่ตอนนี้แทบไม่เห็นกันอยู่ในสายตาก็มากพอแล้ว
นี่ถ้ายังมาจำผิด เรียกวอนโฮเป็นโฮซอกด้วยแล้ว ยิ่งกว่าเอาปืนมายิงกันซะอีก
แต่ก็อย่างว่า ฮยองวอนน่าจะคุ้นเคยกับโฮซอกมากกว่า คงไม่มีทางจำผิดหรอก
โอ๊ย
ทำไมยิ่งคิดก็ยิ่งเหมือนทำร้ายความรู้สึกตัวเองอยู่วะ
“แม่
ผมออกไปถ่ายรูปนะ”
“จ้ะๆ”
วอนโฮคว้ากล้องคู่ใจแล้วเดินออกมาจากบริษัทเล็กๆที่ตั้งอยู่ย่านใจกลางเมือง
ตรงไปยังสวนสาธารณะที่อยู่ใกล้ๆ แล้วถ่ายรูปไปเรื่อยเปื่อย
ดีที่ช่วงนี้อากาศไม่ค่อยร้อน ติดที่ลมเริ่มจะแรงแล้วด้วยซ้ำ แบบนี้ก็ดี
พอเจออากาศร้อนมากๆเข้ามันยิ่งทำให้หงุดหงิดง่ายน่ะ
“เฮ้ย!!! อย่าหนีนะเว้ย”
วอนโอละกล้องลงก่อนจะมองไปทางต้นเสียง
เห็นผู้ชายคนหนึ่งยืนตะโกนอยู่ และมีผู้ชายอีกคนที่กำลังวิ่งตรงมาทางนี้
ดูจากกระเป๋าที่อยู่ในมือแล้วน่าจะพอเดาอะไรได้หลายๆอย่าง
ไม่รู้เหมือนกันว่าไปเอาความใจกล้าแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่
ทั้งที่ปกติไม่ชอบยุ่งเรื่องของชาวบ้านเขานักหรอก
แต่ขาของวอนโฮกลับยื่นออกไปสกัดเอาไว้จนคนที่เอาแต่วิ่งหนีสะดุดล้มลงไปกับพื้น
“ให้ตายเถอะ
แกนี่มันหลายครั้งแล้วนะ!!”
“ปล่อยผมนะคุณตำรวจ
ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้ขโมย”
“เหรอออออออ
แล้วไอ้ที่อยู่ในมือแกนี่มันอะไร โกหกหน้าด้านๆ”คนที่ถูกเรียกว่าตำรวจจัดการใส่กุญแจมือ
แล้วหันมามองคนที่ช่วยจับโจรไว้ได้ “ขอบคุณมากนะ..ครับ”
“ไม่เป็นไร”วอนโฮส่ายหน้า
ขมวดคิ้วเล็กน้อยเพราะแปลกใจกับความรู้สึกนี้
“เราเคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่าครับ”
“..ผมก็ไม่แน่ใจ”
ที่บอกแบบนั้นก็เพราะว่าวอนโฮมั่นใจว่าไม่รู้จักผู้ชายคนนี้
ทว่ากลับรู้สึกคุ้นราวกับสนิทกันมานาน “ผมวอนโฮ”
“ผมจูฮอน
ถ้ามีโอกาสคงได้เจอกันอีก ขอบคุณมากๆเลยนะครับ”
“..ครับ”
พักนี้รู้สึกจะเจอคนที่คุ้นๆแต่ไม่เคยเจอกันมาก่อนทั้งนั้นเลยแฮะ
แต่ก็ช่างเถอะ คงแค่เดินสวนกันไปมาก็อาจจะเป็นไปได้
“เฮ้อ”
ถอนหายใจออกมาหวังระบายความรู้สึกอึดอัด
วอนโฮรู้สึกเบื่อ เหนื่อยหน่ายไปกับทุกสิ่งทุกอย่าง การปรากฏตัวของโฮซอกสั่นคลอนความรู้สึกทั้งหมดแบบหลีกเลี่ยงไม่ได้เลยจริงๆ
บางทีก็อยากคิดร้ายๆดูบ้างว่าถ้าหากไม่มีโฮซอก
ตอนนี้เรื่องระหว่างเขากับฮยองวอนก็คงกำลังไปได้ดีเลยล่ะ
วอนโฮเองก็ไม่ใช่คนดีอะไรมากมายซะด้วยสิ เพราะงั้นคงไม่ผิดใช่ไหม
โคตรไม่ชอบหน้าเลยว่ะ
โฮซอก
“ผมอยู่ได้จริงๆนะครับคุณน้า
ไม่อยากรบกวนมากไปกว่านี้”
“น้าบอกเราแล้วไงฮยองวอน
ว่าไม่ต้องเกรงใจ เราก็เหมือนเป็นลูกเป็นหลาน อีกอย่าง วอนโฮเป็นคนขับรถชนโฮซอก
ยังไงก็ต้องมีส่วนในการรับผิดชอบบ้างอยู่แล้ว ไม่ต้องคิดมากหรอก”
“..ครับ”
ฮยองวอนยิ้มด้วยความเกรงใจ
แม้เจ้าของบ้านจะยินดีมาก แต่ก็อดรู้สึกไม่ได้อยู่ดี
แรกเริ่มเข้ามาอยู่คนเดียวก็เกรงใจจะแย่ แต่ตอนนี้ต้องมีโฮซอกอยู่ด้วย
ฮยองวอนก็อยากจะกลับไปอยู่ที่บ้านของตัวเองมากกว่า
แต่เพราะถูกผู้ใหญ่พูดขอร้องกึ่งๆจะบังคับ ก็เลยไม่สามารถปฏิเสธได้
ส่วนลูกชายเจ้าของบ้านน่ะเหรอ
ตั้งแต่มาเจอกันที่บ้านก็ไม่ได้พูดกันเลยสักคำ
“ฮยองวอน”
“ครับ”
“น้าขอเสียมารยาทหน่อยนะ
น้าแค่อยากจะรู้ ว่าหนูกับโฮซอกน่ะ..”
“...”
“ที่ยอมช่วยน้า
เป็นเพราะว่าตาวอนโฮเหมือนโฮซอกใช่หรือเปล่า”
ฮยองวอนเม้มปาก
รู้สึกผิดขึ้นมาเพราะมันก็ใช่
ตอนแรกที่ตกลงมาอยู่ที่นี่และยอมช่วยง่ายๆก็แค่อยากทำให้วอนโฮจำทุกๆอย่างระหว่างเราขึ้นมาได้
หรือถ้าจำไม่ได้ แค่ให้ได้อยู่ด้วยกันก็มีความสุขแล้ว
ทว่าวันหนึ่งกลับมีโฮซอกมา
หัวใจมันก็เขวไปหมด แต่แน่นอนอยู่แล้วว่ายังไง ฮยองวอนก็เลือกโฮซอกที่ตอนนี้มาอยู่ด้วยกัน
แต่กับวอนโฮ ..มันก็เหมือนว่าจะเริ่มรู้สึกไปแล้วเหมือนกัน
“เอาล่ะ
ไม่ต้องตอบก็ได้จ้ะ น้ารู้ว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัว
ทุกอย่างขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเรานะ น้าเอาใจช่วย”
“ครับ”
“อ้อ
น้าอยากจะบอกว่าถ้าตัดสินใจอะไรไปแล้ว ก็ต้องทำให้เด็ดขาดนะจ๊ะ
ถ้าหากว่าไม่มีทางเป็นวอนโฮในใจเรา ก็บอกพี่เขาไปตรงๆ ตาวอนโฮน่ะ ถ้ายิ่งรู้สึกมาก
กว่าจะถอนตัวขึ้นมา มันไม่ง่ายเลย”
คำพูดเหล่านั้น
ทำให้ฮยองวอนรู้สึกเครียดมากกว่าเดิม ก็รู้ว่าไม่ควรให้ความหวังวอนโฮ
แต่จะทำยังไงได้ ตัดไปตั้งแต่ตอนนี้ ฮยองวอนก็ทำไม่ได้เหมือนกัน
บางทีก็เกลียดตัวเอง
กับการโลเลครั้งนี้ ทั้งที่ปกติเป็นคนเด็ดขาดแท้ๆเลย
ร่างบางเดินออกมาจากห้องทำงานหลังจากคุยกันเสร็จแล้ว
ลงมาชั้นล่างที่มีทั้งวอนโฮและโฮซอกอยู่
“คุณว่ามันบังเอิญไปไหมที่เราเหมือนกันได้ขนาดนี้”
“...”
“ผมแปลกใจมากเลยนะครับที่ได้มาเจอคนที่หน้าเหมือนตัวเอง
ว่าแต่ ..คุณเกิดเมื่อไหร่เหรอ”
“ยุ่ง”
ฮยองวอนรีบเดินเข้าไปเพราะกลัวว่าวอนโฮจะพูดแรงๆใส่โฮซอกเข้าซะก่อน
เมื่อเห็นฮยองวอน โฮซอกก็ยิ้มแล้วเดินไปหาแทบจะทันที
“เป็นไง”
“ครับ..”ฮยองวอนไม่ได้ตอบอะไร
ปล่อยให้โฮซอกลูบหัวของตัวเองเบาๆ
สายตายังจับจ้องไปยังวอนโฮที่เหมือนจะเหลือบขึ้นมามองแค่เพียงแวบเดียวแล้วก็ก้มหน้าเช็ดเลนส์กล้องต่อ
“พี่โฮซอกเก็บของเสร็จแล้วเหรอครับ”
“อื้ม
ของพี่มันไม่มีอะไรอยู่แล้ว”
“ครับ”
“ฮยองวอนหิวหรือยัง”
“ผมยัง..”
“รำคาญว่ะ!!”
เสียงสนทนาเงียบลงไปแทบจะทันทีเมื่อวอนโฮพูดแทรกขึ้นมา
ก่อนที่เจ้าตัวจะลุกขึ้นยืน มองไปทางทั้งสองคนที่กำลังใกล้ชิดกันด้วยตาขวางๆ
“ขอโทษทีนะครับ
คุณวอนโฮ”
“..ช่างเหอะ”วอนโฮยักไหล่
มองฮยองวอนที่ยืนเงียบในขณะที่โฮซอกก้มหัวให้เหมือนว่ารู้สึกผิดเต็มที่ “คุยกันไปเลย
เต็มที่ ฉันขึ้นห้องละ”
“พี่วอนโ..”
วอนโฮไม่ได้หยุดเดินเมื่อถูกเรียก
แต่เดินผ่านฮยองวอนขึ้นไปข้างบนเลย ฮยองวอนมองตามแล้วถอนหายใจเบาๆ
จนโฮซอกที่ยืนอยู่ข้างๆต้องจับมือเล็กขึ้นมาแล้วบีบเบาๆ
“ไม่เป็นไรนะ”
“อื้อ..”
วอนโฮเดินขึ้นมาข้างบนแล้ว
แต่ยังไม่ได้เข้าห้อง ยืนพิงผนังอยู่อย่างนั้นเงียบๆ แอบมองลงไปที่ชั้นล่าง
เห็นโฮซอกโอบไหล่ฮยองวอนไว้ ลูบหัว และยิ้มให้กัน
วอนโฮคงอ่อนโยนและอบอุ่นได้ไม่ถึงครึ่งของโฮซอกหรอก
เขาไม่ได้ปลอบใจคนเก่ง
และไม่ได้มีแววตาลึกซึ้งขนาดนั้น
คงเป็นคนที่ฮยองวอนต้องการให้ไม่ได้
“ฉันไม่น่ารีบรู้สึกกับนายเลย
..แชฮยองวอน”
ถ้ารออีกสักนิด
รอจนถึงวันที่โฮซอกกลับมาแล้ว วอนโฮก็คงไม่ต้องมารู้สึกเจ็บแบบนี้
ใครจะไปคิดว่ามันจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น
หากย้อนกลับไปเป็นคนเดิมได้
คนที่ไม่สนใจใคร ไม่ต้องรัก ไม่ต้องห่วง ไม่หวง ไม่หึง คงมีความสุขมากกว่านี้ แต่เพราะมันทำไม่ได้
ก็เลยต้องเจ็บอยู่แบบนี้ไง
โอ๊ยยยยยยยย ทำไมรู้สึกสงสารพี่วอนโฮเค้าจังเลยง่ะ
ไม่เป็นไรนะพี่นะ เดี๋ยวหาคู่มาให้ เอ๊ะ เดี๋ยวๆๆๆๆ ไม่ใช่ละ 5555
เอาไงกันดี จะลงเอยที่พี่โฮซอก หรือ พี่วอนโฮดีแชเอ๊ย
คนเก่าก็ดี คนใหม่ก็ดีอ่ะแก เลือกยากมากกกกกกก
เจอกันตอนหน้าแล้วกันเน๊อะ เดี๋ยวก็รู้ ว่ายังไงกันแน่
ปล่อยให้งงไม่นานหรอกจ้า ปมนี้มันปมเล็ก เฉลยเร็วอยู่น่า
พล็อตไม่ลึก เดาง่าย ไม่ซ้อนของซ้อนอีกทีเหมือนภาคก่อนนะ หึๆๆๆ
รักค่ะ
#ผู้ช่วยแช
ความคิดเห็น