คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Same Time : C H A P T E R 1 2
C H A P T E R 1 2
ฮยองวอนเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากที่เข้าไปล้างหน้าแปรงฟันในตอนเช้า
เมื่อคืนเขาอยู่ที่นี่ทั้งคืน อยู่เฝ้าโฮซอกที่หลับไปเพราะฤทธิ์ยา
เมื่อเดินออกมาแล้วเห็นว่าอีกคนยังไม่ตื่น ฮยองวอนก็ไปหยุดอยู่ที่ข้างเตียง
เอื้อมมือไปแตะที่แก้มของเขาแผ่วเบา ยิ้มทั้งน้ำตาที่คลออยู่ไม่หาย
มันเป็นความรู้สึกที่ไม่สามารถบรรยายได้
ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะกลับมาอยู่ตรงนี้อีกครั้ง
“ฮยองวอน”
“พี่หมอ”
ฮยอนอูส่งยิ้มให้ฮยองวอนอย่างใจดีเหมือนเคย
เดินไปที่ข้างเตียงพร้อมกับพยาบาลแล้วตรวจร่างกายของคนป่วยตามปกติ
“อืม
..เขาปลอดภัยแล้วนะ ไม่เป็นอะไรแล้ว ผลเอกซเรย์ออกมาข้างในก็ไม่มีอะไรที่เสียหาย
มีก็แต่แผลภายนอกที่ใช้เวลาสักพักเดี๋ยวมันก็ดีเอง”
“ครับ
ขอบคุณมากนะครับ”
“ว่าแต่
เรารู้จักเขาด้วยเหรอ”
“...”
“พี่จะถามเรื่องเอกสารของเขาน่ะ
ยังไงก็ต้องใช้ รู้ใช่ไหม”
ฮยองวอนพยักหน้า
เรื่องนั้นมันไม่ใช่ปัญหาอะไรเลย
น่าแปลกที่แม้ความทรงจำของทุกๆคนที่มีต่อโฮซอกจะเปลี่ยนไป
แต่สิ่งที่เขาเคยทำเอาไว้มันไม่ได้หายไปไหน
ทั้งเงินที่เขาเคยบอกว่าเอาของเก่าไปขาย
หรือแม้แต่เอกสารที่เขาเคยทำปลอมเอาไว้ ทุกอย่างมันยังคงอยู่
และฮยองวอนก็เก็บรักษามันเป็นอย่างดี
“คุณพยาบาลออกไปก่อนก็ได้ครับ”
“ค่ะ
คุณหมอ”
ฮยองวอนมองฮยอนอูที่ให้พยาบาลออกไปก่อนด้วยความแปลกใจ
เมื่ออยู่กันตามลำพังแล้ว ฮยอนอูก็ยิ้มบางๆ ส่งมือไปลูบหัวฮยองวอนที่เป็นเหมือนน้องชายที่ทั้งรักและหวังดี
“กลับบ้านก่อนไหม
หน้าตาเราดูเหนื่อยๆนะ”
“ไม่ครับ
ผมจะอยู่ที่นี่ ถ้าเผื่อเขาตื่นมา เขาจะได้เห็นผม”
“พี่ก็ไม่ได้บอกนี่
ว่าไม่ให้มาอีก ไปพักสักหน่อยแล้วก็ค่อยมาก็ได้ เราเองก็ยังเจ็บอยู่
ยังไม่หายดีสักหน่อย”
“แต่ผม..”
“คุณวอนโฮก็เหมือนกัน”
“...”
“มัวแต่มานั่งหลังคดหลังแข็งกันแบบนี้
เดี๋ยวก็กลับมาป่วยกันอีกหรอก”
“พะ
พี่วอนโฮอยู่ที่นี่เหรอครับ”
“เขาก็ไม่ได้ไปไหนนี่”
ฮยองวอนขบริมฝีปากแน่น
นึกว่าวอนโฮกลับบ้านไปแล้ว ในเมื่อเมื่อคืนนี้เขาพูดเองว่าฮยองวอนอยากจะอยู่ที่นี่ก็อยู่ไปเลย
แต่ว่าทำไมเขาถึงยังอยู่ที่นี่ล่ะ..
“คุณวอนโฮเขาอยู่ที่ห้องทำงานพี่ทั้งคืนเลย
พี่บอกให้กลับก็ไม่กลับ บอกว่าเผื่อเราอยากจะกลับไปที่บ้าน เดี๋ยวจะไม่มีคนไปส่ง
เขาเป็นห่วงเรามากเลยนะ ถึงจะไม่พูดก็เถอะ”
“...”
“พี่รู้ว่าเราเป็นห่วง..”ฮยอนอูมองไปยังคนป่วยที่นอนหลับอยู่บนเตียง
ลากสายตากลับมามองที่ฮยองวอนอีกครั้ง “แต่คุณวอนโฮเขาก็อาการหนักไม้แพ้กันหรอกนะ
ทำเป็นว่าไม่เป็นอะไรก็เพราะไม่อยากให้เราเป็นห่วง
ความจริงคุณวอนโฮได้รับการกระแทกแรงมาก หลังเขาเกือบหัก แต่พอเขาฟื้นขึ้นมา กลับถามหาเราเป็นคนแรก
พี่บอกให้นอนพักก็ไม่นอน แต่ลุกมาเฝ้าเราแทน ทำเป็นว่าไม่เจ็บ ทั้งที่ความจะ..”
ฮยองวอนไม่ได้รอให้ฮยอนอูพูดจบ
แต่รีบไปยังห้องทำงานของฮยอนอู พอเปิดประตูเข้าไป ก็เห็นว่าวอนโฮนั่งหลับอยู่บนเก้าอี้จริงๆ
น้ำตาที่คลอกับโฮซอกเมื่อกี้กลับมาไหลตอนที่เห็นวอนโฮ
ทำไมเขาต้องมาลำบากด้วย
ทำไมเขาจะต้องมาฝืนตัวเองขนาดนี้
“ฮึก..”
เสียงสะอื้นของฮยองวอนทำให้วอนโฮรู้สึกตัว
ค่อยๆลืมตาปรับสภาพแสงสว่างที่เริ่มจ้า
หรี่ตามองไปรอบๆแล้วก็พบกับร่างบางที่คุ้นเคย เห็นอย่างนั้นก็เลยลุกขึ้นยืน
แต่ความเจ็บปวดก็เล่นงานจนต้องลงไปนั่งอีกรอบ
“โอ๊ย”
“พี่วอนโฮ!!!!”ฮยองวอนโผเข้าไปหาอีกฝ่าย
มองเขาอย่างห่วงใย “ค่อยๆลุกสิครับ”
“...”
“...”
“ร้องไห้ทำไม”วอนโฮถาม
น้ำเสียงอ่อนโยน ยิ้มบางๆพร้อมกับยื่นมือไปเกลี่ยน้ำตาที่แก้มใสออกอย่างแผ่วเบา “หมอนั่นมันอาการแย่หรือไง”
“เปล่าครับ”ฮยองวอนตอบเสียงอู้อี้
“ทำไมพี่ถึงอยู่ที่นี่ ไม่กลับบ้านล่ะครับ”
“ก็นายอยู่นี่
แล้วฉันจะกลับได้ไง หืม”
“...”
“ขอบใจนะ
ที่ยังเป็นห่วงฉันอยู่”
“ผม..”
“กลับบ้านกันไหม”
พอเห็นว่าฮยองวอนไม่ตอบ
วอนโฮก็ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง คว้ามือเล็กกว่ามาจับแล้วพาเดินไปที่รถ
รถของเขาตอนนี้อยู่ที่อู่ ก็เลยเอารถของแม่มาใช้ก่อน
ตอนที่ฮยองวอนตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอ ก็เพราะว่าวอนโฮกลับไปเอารถมาใช้
แม่ของเขารู้เรื่องแล้วแต่วอนโฮยืนยันว่าตัวเองไม่เป็นอะไรมาก
ให้แม่ทำงานให้เสร็จแล้วกลับมาทีเดียวเลยจะดีกว่า ไม่อยากให้ต้องเสียงาน
ใช้เวลาสักพัก
วอนโฮก็ขับรถกลับมาถึงบ้าน ตลอดระยะทางไม่ได้มีเสียงพูดคุยอะไรดังออกมาเลย
ฮยองวอนดูเหมือนว่าจะมีเรื่องในใจให้คิดอยู่ตลอดเวลา ซึ่งวอนโฮก็รู้ว่ามันคือเรื่องอะไร
แต่เลือกที่จะไม่พูดถึงมัน เพราะอย่างน้อยในตอนนี้ สำหรับฮยองวอน
ก็ยังพอมีวอนโฮอยู่บ้าง
แค่นี้ก็พอแล้ว
พอมาถึงบ้าน
ฮยองวอนก็ขอตัวขึ้นไปบนห้อง แยกย้ายกันไป วอนโฮพยายามจะข่มตาให้หลับแล้ว
แต่มันก็นอนไม่หลับ เลยต้องมานั่งอยู่ข้างล่าง เอากล้องมาเปิดดูรูปไปเรื่อยๆ
ยิ้มขำอยู่กับตัวเอง
ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ
ที่ในกล้องของเขามีแต่รูปของฮยองวอนเต็มไปหมด ส่วนใหญ่จะเป็นรูปแอบถ่ายซะมากกว่า
และแม้ว่าฮยองวอนจะไม่รู้ตัวว่าถูกถ่ายอยู่ แต่ในรูปก็ดูดีมากๆ
วอนโฮกดเลื่อนไปเรื่อยๆ
จนกระทั่งไปถึงรูปแรก ที่เขาถ่ายฮยองวอน
เป็นตอนที่ฮยองวอนเดินเข้ามาในเฟรมกล้องของเขาแบบงงๆ จำได้ว่าตอนนั้นวอนโฮโมโหมาก
เพราะกะทุกอย่างลงตัวแล้ว แต่กลับไม่ได้อย่างที่หวัง น่าแปลกดีที่รูปนี้ยังอยู่
ทั้งที่ตามปกติ วอนโฮคงกดลบไปแล้วล่ะ
“...”
นิ้วของเขาหยุดชะงัก
จู่ๆก็เหมือนหัวใจมันจะเต้นผิดจังหวะ เมื่อนึกถึงวันแรกที่ได้เจอกับฮยองวอนขึ้นมา
“พี่โฮซอก พี่กลับมาแล้ว”
“..ความจริงแล้ว ฮึก เราสองคนรู้จักกันนะครับ
แต่ถ้าคุณบอกว่าไม่รู้จักผมก็ไม่เป็นไร”
“เพราะหลังจากนี้ผมจะทำให้คุณรู้จักและจำผมได้เอง”
หรือว่าคนที่ฮยองวอนตามหามาตลอดจะไม่ใช่เขา..
“สุดท้าย
..มึงก็จะโดนทิ้งเหรอวะวอนโฮ”
ก็ตัวจริงเขากลับมาแล้วนี่
ฮยองวอนตื่นขึ้นมาหลังจากรับไปด้วยความเพลีย
เอาเสื้อผ้าใส่ประเป๋าไปประมาณสี่ชุดเพราะไม่รู้ว่าโฮซอกจะได้ออกจากโรงพยาบาลตอนไหน
ตั้งใจว่าจะไปนอนเฝ้าอีกฝ่ายตลอด แต่พอเดินลงมาที่ชั้นล่าง
ก็เห็นว่าวอนโฮกำลังพยายามทำอะไรสักอย่างอยู่ในครัว เลยเดินเข้าไป
“พี่วอนโฮครับ”
“อ้าว
นายลงมาพอดีเลย หลับยาวเหลือเกินนะ ฉันหิวจะตายอยู่แล้วเนี่ย”
“อ่า..”
“ทำรามยอนให้กินหน่อยสิ”
“...”
ฮยองวอนพยักหน้าโดยไม่พูดอะไร
วางกระเป๋าลงบนโซฟาแล้วเดินไปทำรามยอนให้กับวอนโฮกินเหมือนอย่างเคย
ทำทุกอย่างเหมือนเดิม เมื่อทำเสร็จก็ยกไปให้คนที่นั่งรออยู่แล้ว
“ผมทำเค็มขนาดนี้
ทำไมพี่ถึงยังอยากให้ผมทำอยู่ล่ะครับ”
“ไม่รู้”วอนโฮยักไหล่
หยิบตะเกียบขึ้นมาแล้วเริ่มกิน “ฉันคงติดรามยอนที่นายทำแล้วมั้ง”
“...”
“แล้วนี่จะไปโรงพยาบาลเหรอ”
“..ครับ
น่าจะไปจนกว่า ..จนกว่า..”
“จนกว่าหมอนั่นจะออกจากโรงพยาบาลสินะ”
“ครับ”
“อืม
ยังไงนายก็ต้องไปดูแลเขาอยู่แล้วนี่”วอนโฮยิ้ม “รอแป็บ ขอกินก่อนแล้วเดี๋ยวไปส่ง”
“ไม่เป็นไรหรอกครับพี่วอนโฮ
ผมไปเองได้”
“อย่าเรื่องเยอะ
บอกให้ทำไงก็ทำๆไปเหอะ”
“...”ฮยองวอนมองวอนโฮอยู่เงียบๆ
ทำไมกันนะ
ทำไมเขาถึงยังทำเหมือนว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำไมยังทำทุกอย่างเป็นปกติ
ทั้งที่ฮยองวอนรู้สึกสับสนไปหมด รู้ว่าวอนโอคงรู้สึกแย่
แต่ฮยองวอนก็ทิ้งโฮซอกไว้คนเดียวไม่ได้
ส่วนลึกในใจ
ก็ยังคิดถึงโฮซอกอยู่ตลอดเวลา ยังไง โฮซฮกก็คือคนที่สำคัญที่สุด แต่วอนโฮก็..
“นี่
..ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นหรอก”
“ครับ?”
วอนโฮยักไหล่อีกครั้ง
ยิ้มมุมปาก “ฉันรู้ ว่านายลำบากใจ เพราะงั้นก็ไม่ต้องลำบากใจหรอกนะฮยองวอน”
“ผม..”
“แล้วนายก็ไม่ต้องกลัวด้วย
ว่าฉันจะถามอะไร ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะให้นายเลือก
เพราะฉันรู้คำตอบของคำถามนั้นอยู่แล้ว”
“...”
“ระหว่างฉันกับเขา
ยังไงนายก็เลือกเขา”
จู่ๆก็เหมือนมีก้อนอะไรมาติดอยู่ที่คอ
ฮยองวอนรู้สึกจุก รู้สึกเจ็บจนพูดแทบไม่ออก อยากจะร้องไห้ออกมาซะตั้งแต่ตอนนี้
แต่ก็ร้องไม่ได้
วอนโฮยังคงยิ้มเหมือนเดิม
แววตาของเขาเกือบจะว่างเปล่า เหมือนว่าไม่ได้คิดอะไรอยู่เลย
“ไปเถอะ
ป่านนี้ตื่นแล้วมั้ง เดี๋ยวจะตกใจ ที่ไม่เห็นนาย”
“พี่วอนโฮครับ”
“หือ”วอนโฮเลิกคิ้วขึ้น
ก้มมองมือของตัวเองที่ถูกดึงเอาไว้ “มีไร”
“ผม..”
“...”
“ขอทะ..”
“อย่าพูดนะ!!!!”วอนโฮเผลอตะโกนเสียงดัง
จนฮยองวอนสะดุ้งเล็กน้อยด้วยความตกใจ
“...”
เห็นแบบนั้น
วอนโฮก็ดึงมือของตัวเองออกมา หลบสายตาไปทางอื่นแล้วพูดต่อด้วยเสียงที่อ่อนลง “ฉันไม่อยากได้ยิน”
ถ้าพูดขอโทษออกมา
ก็เท่ากับว่า..
ฮยองวอนได้เลือกแล้วจริงๆ
ไหน ใครทีมวอนโฮ ใครทีมโฮซอก มารายงานตัวกันหน่อยเร้ววววววววว
เลือกยากเหลือเกิน ถ้าหากต้องเป็นคุณแชอ่ะเน๊อะ
สงสารพี่วอนโฮก็สงสาร แต่ก็ดีใจที่พี่โฮซอกเขากลับมา ลำบากใจเหลือเกิน เก็บไว้ทั้งสองคนเลยดีมะ
เจอกันตอนหน้าค่ะ ไม่ดราม่ามากหรอกนะ จริงๆ ไม่ต้องเป็นห่วง ภาคที่แล้วมันหน่วงมาพอละ
ภาคนี้ใสๆ ใสมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก หึๆ รักค่ะ
ปล. แบบฟอร์มการจองไรท์จะทำเร็วๆนี้นะคะ จะรวมเล่มแหละ ทั้งสองภาคเลย แล้วก็จะทำแบบอีบุ๊คด้วย ใครที่อยากได้ แล้วงบน้อย รอซื้อในอีบุ๊คเลยค่ะ ส่วนใครที่อยากมีเก็บไว้สะสม ก็รอกรอกฟอร์มจองเน๊อะ
#ผู้ช่วยแช
ความคิดเห็น