ตอนที่ 8 : 7 : เวลคั่มทู 2209
7
Welcome to 2209
"ก็ทำให้คุณสนใจไง"
พรึ่บ!
"วี้ด!"
"หื๊ม"
ขณะนี้เวลาโพล้เพล้ท้องฟ้าใกล้จะมืดลง ไฟทั้งห้องก็ดับพร้อมกับเสียงหวีดเบาๆ ของเจ้าของห้อง และผู้ชายตัวสูงใหญ่ที่ทำแค่เพียงส่งเสียงแปลกใจ หันไปจะเปิดประตูห้องก็ล็อกสนิทด้วยเทคโนโลยีชั้นสูงที่ไม่มีกระแสไฟก็กลายเป็นประตูคุกไปโดยปริยาย
"ไฟดับอะ"
"รู้แล้ว..."
"หงึก ก็พูดเฉยๆ ทำไมต้องเสียงดุ นี่ถอยออกไปได้ยัง เอาแว่นเราคืนมา เหม็นกระเทียมจัง บีไปกินไรมาอะ"
เสียงบ่นหงุงหงิงๆ ของจินตภัทรดังขึ้นพร้อมมือที่ยื้อแว่นกลับมาจากมืออีกฝ่ายอย่างง่ายดาย เพราะคำพูดที่ทักเรื่องกลิ่นกระเทียมทำเอาคนถูกทักหลุดยิ้มออกมาง่ายๆ
"จมูกดีจริง กินเอ็มเคมา"
"อ๋อๆ เดี๋ยวโทรหานิติบุคคลดีกว่า มีเบอร์ป่าว โทรศัพท์อันนี้ใช้ไม่ได้อะ" จินตภัทรยกหูโทรศัพท์ภายในที่ไม่มีเสียงตอบรับแล้วเบ้ปาก
"ไม่มีอะ ผมไม่เคยโทร มือถือคุณไง"
"มันเปิดได้แต่ทำไรไม่ได้แล้วอะ..."
จอมพลเหลือบมองโทรศัพท์มือถือจอแหลกในมือของจินตภัทรแว่บเดียวก็ทำเป็นหันไปมองทางอื่น แล้วสั่งให้จินตภัทรแกะเครื่องใหม่อย่างรู้สึกผิดนิดๆ ที่รู้สึกผิดก็เพราะจินตภัทรยังถือมันไว้ในมือทั้งที่พังแล้ว คงมีคุณค่ากับเจ้าตัวมากถึงไม่ทิ้งง่ายๆ
"ก็...เปลี่ยนมาใช้เครื่องใหม่ดิ" พูดพลางยกมือถูจมูกตัวเองอย่างขัดเขินนิดๆ
"ไม่เอา..." คนงอแงก็ยังงอแงวันยันค่ำ จนคนที่ฟังอยู่หงุดหงิดในที่สุด
"นอนตายมันอยู่ในนี้แล้วกัน ผมไปละ"
"อ้าว..."
ว่าจบคนใจร้ายก็เดินไปเปิดระเบียงแล้วโหนตัวขึ้นไปยืนบนขอบระเบียงอย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะก้าวข้ามไปจนถึงระเบียงห้องตัวเอง ทั้งที่คืนก่อนโหวกเหวกใส่จินตภัทรว่าปีนไม่ได้เพราะอยู่ตั้งชั้นยี่สิบสองใครจะปีน
แต่สุดท้ายก็ปีน...
"อ่าว ปีนได้นี่ วันนั้น..." จินตภัทรยืนเกาะประตูระเบียงมองอีกฝ่ายที่ข้ามไปยังระเบียงฝั่งตัวเองได้ภายในไม่กี่วินาที
จินตภัทรเดินกลับมานั่งกดโทรศัพท์จอแตกของตัวเอง พยายามกดหาเบอร์นิติบุคคล แต่ไม่นานเสียงของจอมพลก็ตะโกนข้ามมา
"คุณ! ห้องผมมีไฟอะ เออ นี่เขาบอกว่ามันดับแค่ห้องคุณ เพราะไฟลัดวงจรในตู้ไฟข้างๆ ห้องคุณอะ"
"เขาไหน" จินตภัทรชะโงกมามองคนที่ยืนถอดเสื้อเหลือแต่กางเกงยีนส์ตัวเดียวอย่างที่ทำเสมอเวลาอยู่ในห้องตัวเอง
"ยามดิ นิติบุคคลปิดไปตั้งแต่หกโมงแล้วนี่มันจะทุ่มแล้ว ผมโทรไปถามยามข้างล่างมาเนี่ย"
"จริงอ่อ"
จินตภัทรบึนปากแล้วถามอย่างไม่แน่ใจ เพราะกลัวจะโดนแกล้งอีก
"โกหกให้มันได้พระแสงของ้าวอะไรวะ ก็เนี่ยอุตส่าถามให้ จะมานอนห้องผมก่อนไหม ถ้าไม่มาผมไปทำงานละนะ"
"หืม คุณไม่อยู่ห้องเหรอ"
ทั้งที่ปฏิเสธออกมาทันควันเมื่อครู่ แต่พออีกฝ่ายบอกว่าจะไม่อยู่ห้อง ร่างบางก็รู้สึกสนใจขึ้นมาทันที
"ไม่อยู่ วันนี้มีร้องสดที่คลับ กลับมาอีกทีก็ตีสามอะ" เสียงทุ้มอธิบายขณะมองหาทางให้จินตภัทรปีนข้ามมา
"เอ่อ โอเค ไปก็ได้"
แต่อุปสรรคที่จอมพลคิดไว้ตอนแรกว่าเป็นเพราะช่วงขาของจินตภัทรที่สั้นกว่า กลับไม่ใช่อุปสรรคที่แท้จริง
เพราะขณะที่กำลังจะข้ามมาฝั่งระเบียงของจอมพลที่อยู่ห่างเกือบช่วงตัว จินตภัทรก็เอาแต่ยืนหลับตาอย่างเดียว
"เฮ้ย จะข้ามก็ลืมตาดิ จะเดินยังไงวะหลับตาปี๋ขนาดนั้น"
เสียงของจอมพลที่ตวาดใส่ยิ่งทำให้จินตภัทรขาสั่นมากขึ้นไปอีก
"ก็มันกลัวอะ!"
"กลัวแล้วมาซื้อห้องอยู่สูงขนาดนี้ทำไมวะ ทำไมไม่ไปอยู่ห้องใต้ดิน ขุดรูอยู่ไป๊"
"ไม่เอา ไม่ไปแล้ว!"
จังหวะที่กำลังจะก้าวไปหาขอบระเบียงอีกฝั่ง เท้าเล็กๆ กลับถอยหลังเพราะกลัว
ทั้งเสียงจอมพลที่พูดไม่ดีใส่ ทั้งลมเย็นๆ ที่พัดมาปะทะตัวจนขนลุก
"จีน!"
"วี้ดดดดดดดดดดด"
ขณะที่จินตภัทรเสียหลัก แขนแกร่งก็คว้าเอวไว้ได้ทันแล้วดึงร่างบางลอยหวือไปอยู่ในอ้อมกอด เสียงร้องไห้เหมือนเด็กดังไม่หยุดทั้งที่เจ้าตัวไม่ได้บาดเจ็บอะไรเลย
"ฮืออออออออ ฮึก ฮืออออออออ"
"ชู่วววว ไม่ร้องๆ ยืนเร็ว ยืนได้แล้ว"
จอมพลพูดไปก็ขำไป บอกอะไรจินตภัทรก็ไม่ยอมทำสักอย่าง
"ไม่เอ๊า! กลัว!"
"ลืมตาๆ เร็ว ไม่มีอะไรแล้ว"
"ไม่ ฮืออออ ม่ายยยยยยย"
ขำก็ขำ สงสาร จินตภัทรกลัวจนตัวสั่นและกอดอีกฝ่ายไว้แน่นทั้งแขนทั้งขา ราวกับลูกลิง ไม่ว่าร่างสูงจะปลอบยังไง จินตภัทรก็ไม่ยอมหย่อนขาลงไปแตะพื้น และไม่ยอมลืมตาขึ้นมา จนกระทั่งจอมพลจำใจเดินอุ้มลูกลิงที่เอาแต่ร้องไห้เข้ามาในห้องแล้วแกล้งจับเทลงบนเตียง
"วี้ดดดดดดดดดดดดดดดด"
แรงเหวี่ยงตอนที่ไม่รู้ตัว ทำเอากลัวจนร้องเสียงหลง คนขี้แกล้งก็ยังแกล้งอย่างสนุกสนาน
"ลงไป๊!"
"ม่ายยยยยยย ฮือออออออออออออ ม่ายยยยยยยย"
จอมพลหัวเราะลั่นห้องขณะที่จับจินตภัทรหัวทิ่มลงอยู่เหนือเตียงนอนของตัวเอง แต่เพราะเจ้าตัวไม่ยอมลืมตาก็มโนไปเองว่าจะตกลงจากที่สูง จนสุดท้ายจอมพลต้องทิ้งตัวลงไปบนเตียงพร้อมร่างของลูกลิงที่กอดเอาไว้แน่น
ทันทีที่ร่างกายสัมผัสกับผ้าปูที่นอนนุ่มๆ จินตภัทรก็ลืมตาขึ้นมาพร้อมคราบน้ำตาที่เกาะอยู่บนขนตาแพหนาหลังแว่นกรอบดำ มือของคนใจร้ายค่อยๆ ดึงแว่นออกจากใบหน้าของคนที่ยังสะอื้นงื้ดๆ อยู่ ก่อนจะค่อยๆ ใช้นิ้วหัวแม่มือปาดคราบน้ำตาออกจากแก้มใสเบาๆ
"ร้องไห้เก่งจริงๆ ตั้งแต่เจอกันนี่คุณร้องไห้ใส่ผมทุกวันเลยรู้ตัวไหม"
"หงึ ทำไมอะ ร้องไห้บ่อยแล้วจะทำไม"
คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันขณะพูด เพราะสายตาที่จับโฟกัสไม่ค่อยได้หลังจากที่ถูกดึงแว่นออก
"คุณทำให้ผมคิดถึงแฟนเก่า...เขาร้องไห้เก่งเหมือนคุณ ชอบด่าไป ร้องไห้ไป"
คำสารภาพถูกเอ่ยขณะที่มองใบหน้าเปรอะเปื้อนน้ำตาใกล้ๆ และฟังคำตัดพ้อของจินตภัทรอย่างไม่รู้สึกหงุดหงิดแม้แต่น้อย
"แสดงว่าบีนิสัยไม่ดี ทำให้แฟนร้องไห้บ่อยๆ" พูดไปก็บึนปากไปอย่างเคยตัว
"ก็คงแบบนั้น"
เสียงทุ้มตอบเบาๆ ขณะที่พิจารณาใบหน้าที่อยู่ต่ำอยู่เล็กน้อย สิ่งที่ดึงดูดให้ใบหน้าของจินตภัทรดูตลกในสายตาของจอมพลก็คือแก้มกลมๆ ที่เหมือนอมอะไรอยู่ตลอดเวลา
"แล้วได้ขอโทษป้ะ ขอโทษเขาบ้างไหม"
"ไม่...ไม่เคยขอโทษเลย พอคิดว่าอยากจะขอโทษ เขาก็ไม่อยู่ให้ขอโทษแล้ว"
"โทรไปง้อสิ..."
เหลือบมองและสบตากันตรงๆ เป็นครั้งแรก จินตภัทรไม่รู้หรอกว่าอีกฝ่ายมีสีหน้ายังไงเพราะมองไม่เห็น
สัมผัสได้เพียงน้ำเสียงที่มันเศร้าเหลือเกินยามที่พูดอธิบายออกมา
"โทรไปเขาก็ไม่รับแล้ว เขาคงเปลี่ยนเบอร์ตอนขึ้นไปอยู่บนสวรรค์"
จินตภัทรพยักหน้ารับรู้และคิดประดิษฐ์ถ้อยคำในใจ เพราะความสงสัยมันทำให้อยากถาม แต่ก็กล้าๆ กลัวๆ
"เสียใจด้วยนะ...ถามได้เปล่าว่าเขาเป็นอะไร ไม่ต้องบอกก็ได้นะถ้ามันแย่อะ คือสงสัยเฉยๆ"
ร่างหนาขยับเล็กน้อย แปลกที่จอมพลไม่ได้รู้สึกว่าคนที่นอนอยู่ข้างๆ สอดรู้สอดเห็น แต่กลับเหมือนกับคนที่เปิดโอกาสให้เขาได้ระบายออกมาอย่างไม่รู้สึกว่าจะโดนด่า เพราะเขาคิดว่ายังไงจินตภัทรก็คงด่าเขาอยู่แล้วถ้ารู้สาเหตุ
"รถชน เขาทะเลาะกับผม แล้ววิ่งหนีออกมา รถมอเตอร์ไซค์ขับสวนเลนมาชนเขา ตอนผมวิ่งตามลงมาจากคอนโดฯ ก็เจอเขาตอนที่เสียแล้ว แต่คนที่เห็นตอนที่พิมพ์ถูกรถชนคือไอ้แจ็ค มันมาหาผมตอนนั้นพอดี มันบอกว่า...พิมพ์ร้องไห้เหมือนคนเสียสติตอนที่วิ่งลงมาจากฟุตบาทแล้วรถมอเตอร์ไซค์คันนั้นก็ชนเธอทันที"
"บีทะเลาะกับเธอเรื่องอะไร"
เป็นคำถามที่ก่อนหน้านี้คงตอบยาก เขาไม่เคยยอมรับว่าตัวเองผิดเมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่น แต่เขาจำได้ว่าตัวเองเคยเครียดจนพูดใส่จินตภัทรมาแล้วเมื่อคืนก่อน จินตภัทรไม่เคยรู้เลยว่าตัวเองนั่นแหละที่ทำให้เขารู้สึกอยู่เสมอว่าพิมพ์ยังอยู่ตรงนี้...อยู่รับฟังและด่าทอเขา เหมือนกับจินตภัทรเป็นตัวแทนของพิมพ์ที่ไม่มีโอกาสได้พูดด่าเขาในตอนนั้น
"ผมมีคนอื่น..."
จอมพลตอบออกไปเสียงเบาราวกระซิบ แล้วจินตภัทรก็ร้องไห้ออกมาแทบจะทันที ราวกับเป็นตัวเองเป็นผู้ถูกกระทำ จินตภัทรเป็นแบบนี้เสมอไม่ว่าจะดูละครหรืออ่านนิยาย เขาสามารถอินไปกับความรู้สึกของตัวละครได้ง่าย และในยามที่เขียนนิยาย บ่อยครั้งที่จีจินตภัทรร้องไห้ออกมาจนต้องหยุดเขียน ราวกับตัวเขาเป็นคนที่อยู่ในสถานการณ์นั้นๆ
"ฮึก ทำไมทำแบบนี้ ใจร้าย...ฮึก บีใจร้ายมากเลย"
จินตภัทรยกมือขึ้นปิดหน้าแล้วเองขณะที่ตัดพ้อและร้องไห้โฮออกมา มือเรียวถูกดึงออกจากใบหน้าพร้อมกับคำพูดแซวของอีกฝ่ายที่เห็นท่าทางของจินตภัทรแล้วขำ
"ผมไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังแม้แต่เพื่อนสนิท ทำไมผมต้องมาเล่าให้คุณฟังแล้วรองรับอารมณ์คุณแทนพิมพ์ด้วยเนี่ย"
"บีทุเรศอะ นอกใจได้ไง ทำแบบนี้ได้ยังไง เลวที่สุดเลย ไอ้สารเลว ไอ้ชั่ว ฮึก แย่..."
"อืม ผมมันแย่ เลิกด่าผมเหอะ เดี๋ยวผมร้องไห้มั่งหรอก"
จอมพลว่าพลางบีบจมูกอีกฝ่ายที่ตอนนี้แดงเหมือนลูกสตรอว์เบอร์รี ก่อนจะลุกขึ้นและขอตัวไปอาบน้ำเพื่อไปทำงาน
....................
จินตภัทรนอนอยู่บนเตียงและคิดถึงเรื่องของพิมพ์ มันเศร้ามากจนไม่สามารถหยุดคิดและเลิกเสียใจแทนพิมพ์ได้เลย จินตภัทรยังคงปล่อยให้ตัวเองดำดิ่งสู่ห้วงอารมณ์นั้นก่อนที่ทุกอย่างจะค่อยๆ ดับมืดลงเมื่อเข้าสู่ห้วงนิทรา...
"คุณถ้าหิวผมมี..." เสียงของคนที่เดินสวมเสื้อยืดสีดำออกมาจากห้องน้ำหยุดชะงักไปเมื่อมองเห็นท่านอนของคนที่อยู่บนเตียง
จอมพลกลืนน้ำลายลงอย่างฝืดเฝือเมื่อเห็นเสื้อยืดตัวบางเลิกขึ้นมาจนเกือบถึงหน้าอกของอีกฝ่าย แถมกางเกงขาสั้นที่จินตภัทรสวมก็เลิกสูงจนเห็นต้นขาขาวๆ และสะโพกกลมกลึงชัดเจนยามนอนบิดเอวเล็กน้อย มองผ่านๆ ยังเผลอคิดว่าผู้หญิง
เขาไม่เคยสังเกตรูปร่างจินตภัทรเพราะตลอดมาร่างบางมักจะสวมเสื้อผ้าตัวโตๆ ที่มองเห็นทีไรก็เหมือนเด็กชาวเขาใส่เสื้อบริจาคทุกที ก็เพิ่งมีวันนี้ที่เขาได้เห็นสัดส่วนอีกฝ่ายชัดเจนจนแอบเลียริมฝีปากขณะที่ค่อยๆ ทิ้งเข่าลงบนผืนเตียงคร่อมกายคนที่นอนหลับสนิท หลุบตาลงมองริมฝีปากอิ่มที่เผยอน้อยๆ แผ่นอกที่ขยับขึ้นลงเป็นจังหวะสม่ำเสมอบอกให้รู้ว่าตอนนี้จินตภัทรเข้าสู่ห้วงนิทราโดยสมบูรณ์
มันเป็นเรื่องปกติที่ผู้ชายเจ้าชู้จะรู้สึกคันไม้คันมือเมื่อเห็นผิวขาวๆ จอมพลแตะนิ้วชี้ลงบนหน้าท้องเนียนก่อนจะค่อยๆ เกี่ยวชายเสื้อยืดของจินตภัทรขึ้น แล้วเอียงคอมองลอดเข้าไป พึมพำออกมาพร้อมดวงตาเบิกโพลงด้วยความรู้สึกตื่นตาตื่นใจ
"เชี่ย โคตรขาว...แดกผงซักฟอกมาป้ะเนี่ย"
"อื้อ" เสียงของจินตภัทรที่ขยับพลิกตัวคว่ำลงทำเอาอีกฝ่ายผงะออกเล็กน้อย แต่เพราะขายาว จินตภัทรจึงไม่ได้สัมผัสโดนเขาเลยแม้แต่น้อย แล้วช่วงเวลาของความระทึกก็เกิดขึ้นอีกครั้ง เมื่อสายตาลามกมาหยุดอยู่ที่บั้นท้ายงอนๆ
"อื้อหือ ตูดแม่งน่าฟาดฉิบหาย อาหารแม่งไม่เลี้ยงสมอง เอามาเลี้ยงตูดหมดชัวร์"
พูดไปก็ถือโอกาสวางมือลงบนบั้นท้ายกลมๆ อย่างลองเชิง เมื่อร่างบางไม่ขยับก็ยิ่งได้ใจสอดมือลอดขากางเกงสีเขียวอ่อนสัมผัสกับผิวเนื้อเน้นๆ ไม่มีขอบกางเกงชั้นในอย่างที่คิด แต่มองเห็นขอบยางยืดอยู่ที่สะโพก ฉะนั้นมันคงมีสองกรณี
"เช็ดแม่ จีสตริงหรือกางเกงในเข้าง่ามตูดวะ..."
ลิ้นหนาแลบเลียริมฝีปากตัวเองอย่างประหม่าขณะที่ค่อยๆ เกี่ยวขอบเอวกางเกงขาสั้นอีกฝ่ายลงเพื่อดูให้แน่ใจว่ามันคืออะไรกันแน่ และแล้วความจริงก็เปิดเผย ภายใต้กางเกงขาสั้นสีเขียวอ่อนขากว้าง มีจีสตริงสีชมพูขอบลูกไม้ซ่อนอยู่
"ซี้ดดดด ไอ้เช็ดดดดดดแม่ แอบแซ่บนี่หว่า ตีหัวให้สลบแล้วจัดสักดอกก่อนไปทำงานดีไหมวะ"
ถึงจะปากหมาออกมาแบบนั้น แต่จอมพลก็ทำแค่ใช้นิ้วชี้แกล้งเกี่ยวขอบจีสตริงรั้งขึ้นมา ดีดใส่ก้นกลมๆ ของคนที่หลับอยู่ดังเพียะ แล้วรีบถอยออกมายืนหัวเราะคนเดียวข้างเตียง
จินตภัทรสะดุ้งโหยงอย่างน่าสงสาร ลุกขึ้นมานั่งเคี้ยวน้ำลายแจ๊บๆ หยีตามองอย่างสะลึมสะลือ โรคจิตขี้แกล้งแกล้งทำเป็นตีหน้าขรึมสั่งเสียก่อนไปทำงาน
"ผมไปทำงานละนะ ถ้าหิวมีของกินอยู่ในตู้เย็นนะ"
"งื้อๆ ตั้งใจทำงานนะบี" มือเล็กๆ โบกไปมาอย่างไร้ทิศทางเหมือนเด็กละเมอ ก่อนที่เจ้าตัวจนล้มตัวลงนอนอีกครั้ง
เพียงคำพูดไม่กี่คำ แต่กลับทำให้หัวใจของคนที่ฟังรู้สึกสั่นไหว
แค่คำว่า 'ตั้งใจทำงานนะบี' มันทำให้หัวใจสั่นไหวเมื่อได้ยิน ไม่ใช่เพราะพิมพ์เคยพูด
แต่มันเป็นคำพูดที่จินตภัทรพูดอย่างไม่รู้ตัว และทำให้จอมพลรู้สึกอบอุ่นในหัวใจอย่างบอกไม่ถูก...
....................
ขณะที่ร่างสูงใหญ่กำลังจะเดินไปเรียกแท็กซี่ หัวหน้ารปภ.ก็เดินเข้ามาหาเขาด้วยท่าทางนอบน้อม
"คุณบีครับ ห้อง 2207 ที่ผมแจ้งไปตอนนี้ไฟมาแล้วนะครับ พอดีเมื่อครู่โทรเข้าไปที่ห้องแต่ไม่มีคนรับสาย ไม่รู้ว่าคุณจีน..."
"เอ่อ ช่วยสับคัตเอาต์ห้องจีนลงก่อนได้ไหมครับ" จู่ๆ ร่างสูงก็พูดแทรกกลับไป ด้วยความรู้สึกแรกที่ยังไม่อยากให้อีกฝ่ายกลับทั้งที่ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องทำแบบนั้น...
"หืม ทำไมเหรอครับ"
"คือ เอ่อ พอดีว่าจีนเขาบอกว่าจะต่อสายไฟเพิ่ม เลยให้ผมไปช่วยทำให้"
"อ้อๆ ได้ครับ ถ้าเสร็จแล้วยังไงมาบอกได้เลยนะครับ" หัวหน้ารปภ. วัยกลางคนยิ้มให้และพยักหน้าเข้าใจ
"ครับ ขอบคุณมากครับ"
หลังจากโกหกคำโตออกไป จอมพลก็ออกมายืนเหม่ออยู่ข้างถนน มือขวาค่อยๆ ยกขึ้นกุมหน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง ก้อนเนื้อขนาดเท่ากำปั้นในอกข้างซ้ายมันเต้นแรงมากหลังจากที่จินตภัทรบอกให้เขาตั้งใจทำงาน และเต้นแรงมากขึ้นเมื่อเขาโกหกออกไป
สิ่งที่เกิดขึ้นยิ่งตอกย้ำให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้คิดกับจินตภัทรเหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว
แม้จะไม่สามารถอธิบายออกมาได้ว่า ชอบ หรือ มันคือความรู้สึกแบบไหน
แต่มีสิ่งหนึ่งที่เขายอมรับกับตัวเองได้ในตอนนี้คือ...เขาแค่อยากกลับไปและเจอจินตภัทรอยู่ในห้องตัวเอง
ไม่ใช่แค่คืนนี้ แต่ในทุกๆ คืนที่เขากลับมาจากคลับ และทุกๆ วันเมื่อลืมตาตื่นขึ้นมา
เขาอยากเห็นจินตภัทรเป็นคนแรก...โดยไม่รู้สาเหตุว่าทำไม
.............TBC...............
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ลูกใส่จีสตริงสีชมพู ว้อยยยยย555555555555555555
คุณจีนชอบสีเขียวใช่มะ 55555
พี่บีก็หื่นเชียว 555