[GOT7-FIC] Bad Neighbours & Upside Down #2209Bnior #2209UpsideDown

ตอนที่ 23 : 22 : เกิดเพราะรัก

22

เกิดเพราะรัก

"คุณจีน วันนี้แต่งตัวน่ารักเชียว ไม่สวมแว่นแล้วน่ารักไปอีกแบบนะคะ"

ประชาสัมพันธ์ประจำตึกสำนักพิมพ์ทักทายเมื่อเห็น คนสำคัญ ที่ไม่มีใครในตึกนี้ไม่รู้จัก เพราะนอกจากจะเป็นนักเขียนคนดังแล้วยังเป็นนักเขียนในดวงใจของใครหลายๆ คนที่นี่ ตั้งแต่แม่บ้านจนถึงลูกหลานผู้บริหารบริษัท

คนที่เดินตามหลังคุณนักเขียนคนดังมาตกใจกับการต้อนรับที่เหมือนกับราชนิกูล ทั้งที่ผ่านมาจินตภัทรดูไม่ต่างจากคนธรรมดาทั่วๆ ไป แบบนี้สินะ ถึงมีคำกล่าวว่า เราไม่ควรดูถูกใคร หากเราไม่รู้จักเขาดีพอ จินตภัทรเองก็ทำตัวเหมือนคนธรรมดาทั่วๆไป มองผิวเผินเหมือนเด็กมัธยมด้วยซ้ำ ตัวก็เล็กแค่นี้ แถมการแต่งตัวก็ซ้ำๆ เดิมๆ เหมือนกันทุกวัน แต่ทันทีที่ก้าวลงรถ เสียงทักทายอย่างนอบน้อมกลับไม่ขาดสายเลยตั้งแต่รปภ.หน้าบริษัท จนถึงประชาสัมพันธ์สาวสวยที่หันไปหยิบหนังสือด้านหลังมาอวด

"เรื่องปมรักสนุกมากเลยคุณจีน เนี่ยหนูซื้อตั้งแต่รอบพรีออเดอร์ เก็บไว้รอคุณจีนมาเซ็นให้ตลอดเลยค่ะ" ใบหน้าของหญิงสาวดูมีความสุขในทุกขณะที่พูด เธอเปิดหนังสือหน้าแรกเตรียมพร้อม มองมือเล็กของจินตภัทรค่อยๆ เซ็นชื่อให้อย่างตื่นเต้น

"ขอบคุณนะครับ" จินตภัทรพูดพลางยิ้มให้

"เรื่องใหม่จะออกอีกเมื่อไหร่คะ เห็นไอ้พวกน้องฝึกงานข้างในแอบเมาท์กันว่าคุณจีนจะเขียนนิยายฝั่งบอยเลิฟจริงรึเปล่าคะ"

"ลองถามพี่โฉมสิครับ" คำตอบสั้นๆ ที่ทำเอาประชาสัมพันธ์สาวรับหุบปากแล้วเอ่ยขอโทษขอโพยออกมาทันที เพราะรู้ตัวว่าพลาดแล้วที่เผลอถามออกไปแบบนั้น

"ข...ขอโทษค่ะคุณจีน"

จอมพลได้รู้ในตอนนั้นเองว่าคุณนักเขียนตัวเล็กๆ ไม่ได้น่ากลัวแค่ในบ้าน แต่น่ากลัวในทุกๆ ที่

ทำให้นึกถึงเรื่องเมื่อเช้าที่เกือบจะเอาชีวิตไม่รอด แต่เพราะเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ที่ดังขึ้นในจังหวะที่จินตภัทรกำลังถามเขาเรื่องแฟนเก่าทั้งหมดที่มี ทำให้ประเด็นนี้ตกไปและจินตภัทรก็บอกให้เขารีบขับรถมาส่งที่สำนักพิมพ์ด่วน

"เรื่องซีเรียสอะไร ทำไมหน้าเครียดจัง..." จอมพลเอ่ยขึ้นมาขณะที่อยู่ในลิฟต์กันสองคน เพราะระหว่างทางเหมือนจินตภัทรจะก้มลงพิมพ์ข้อความอยู่ตลอดเวลาเลยไม่กล้ารบกวนสมาธิอีกฝ่าย

"บีมีเบอร์น้องแบมป้ะ"

"ไม่มีอะ ทำไมเหรอ เดี๋ยวบอกไอ้แจ็คก็ได้วันนี้มันอยู่บ้านนะ"

"ตอนที่เราเข้าประชุม เราอยากให้บีโทรหาน้องแบมบอกให้น้องติดต่อพ่อแม่แก้มยุ้ยด่วนเพราะเราไม่รู้ว่าตอนนี้น้องอยู่โรงพยาบาลอะไร เมื่อเช้าลูกศรมันอาละวาดแล้วผลักแก้มยุ้ยตกบันได บ้านลูกศรโทรมาบอกพี่โฉม พี่เขาเลยเรียกให้มาคุย จริงๆ เราเคยบอกแล้วแท้ๆว่าไม่ให้เอาเรื่องลูกศร นี่เราเพิ่งรู้ว่าพี่โฉมไล่ลูกศรออกเรื่องก๊อปงานเขียนเราไป มันเลยอาละวาดแล้วทะเลาะกับแก้มยุ้ยจนเกิดเรื่อง"

...................

"ห้อยยยยยย ทอสาบบบบบบบ"

"น้ำหวาน เรียกอาแบมเดี๋ยวนี้นะ อีเถิก อีชั่ว! สอนหลานให้เรียกฉันแบบนี้ได้ไง!"

หญิงสาวตัวผอมหันไปตลวดด่าพี่ชายที่อยู่ในครัวก่อนจะโทรศัพท์จากมือหลานสาวตัวน้อยแล้วเดินออกไปคุยหน้าบ้าน น้ำหวานวิ่งกลับไปหาคุณพ่อคุณแม่ที่ห้องนั่งเล่น วันนี้ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา น้ำหวานรู้สึกมีความสุขมากจริงๆ

"แจ็ค! ฮืออออออ แจ็ค!"

ร่างหนาที่ยืนล้างจานอยู่สะดุ้งสุดตัวเพราะชื่อตัวเองที่มาจากน้องสาวที่อยู่หน้าบ้าน เพราะปกติถ้าไม่มีอะไรซีเรียสแบมไม่เคยเรียกชื่อเขา แต่พอเรียกชื่อเล่นพร้อมกับเสียงร้องไห้โฮ คนเป็นพี่ก็ทิ้งทุกอย่างในมือแล้ววิ่งไปหาน้องทันที

น้ำหวานเกาะไหล่คุณพ่อแน่นขณะที่คุณแม่วิ่งไปหาอาแบมที่ทิ้งตัวลงร้องไห้น่าสงสาร สายตาของเด็กตัวน้อยมองอาสาวอย่างสะเทือนใจริมฝีปากเล็กๆ เบะออกตามเมื่อเห็นอาแบมร้องไห้ คุณพ่อกอดน้ำหวานเอาไว้แล้วปลอบไม่ให้น้ำหวานร้องไห้แต่น้ำหวานเศร้าเวลาเห็นทุกคนร้องไห้...

กากาวินของน้ำหวานกอดอาแบมไว้แน่น กอดโอ๋เหมือนเวลาที่น้ำหวานงอแง แต่อาแบมดื้อกว่าน้ำหวาน อาแบมไม่ยอมลุกขึ้น น้ำหวานไม่รู้ว่าอาแบมเป็นอะไร....แต่อาแบมคงเสียใจมากๆ เสียใจมากจนลุกขึ้นไม่ไหว

เด็กหญิงตัวน้อยๆ ได้แต่คิดว่า ทำไมวันที่ทุกคนอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันในบ้าน ถึงเป็นวันที่เศร้าแบบนี้นะ..

...................

"จีนไม่เคยบอกให้พี่ไล่ลูกศรออก จะทำโทษมันยังไงก็ได้แต่แบบนี้มันเกินไป พี่ดูสิ่งที่มันเกิดขึ้นสิ"

"พี่รู้แต่นี่ลูกศรมันแอบเอาต้นฉบับไปพิมพ์ขายเองด้วย เอางานที่ห้ามพิมพ์ขายไปพรีออเดอร์ขายเอง มันร้อนเงินถึงขั้นมาเบิกค่าต้นฉบับก่อนไม่พอ นี่แอบเอางานไปขายเอง นี่ฉันก็ทำตามหน้าที่ไม่ได้อยากให้มันไปทำร้ายใครนะ"

คนเป็นนายพยายามอธิบายกับจินตภัทรอย่างใจเย็น เพราะหลังจากที่เจ้าตัวรู้เรื่องของลูกศร ก็ดูเหมือนจะเอาแต่โทษบริษัทที่ใจร้าย

"เด็กคนนั้นเป็นยังไงบ้าง แล้วตอนนี้ลูกศร..."

"ลูกศรอยู่สถานีตำรวจพ่อแม่แก้มยุ้ยเอาเรื่องอยู่แล้ว มันทำลูกเขาเกือบตาย แก้มยุ้ยยังไม่รู้สึกตัวเลย ตกบันไดลงมาหัวน่าจะฟาดพื้นแรงมาก" หญิงวัยกลางคนพูดพลางนวดขมับตัวเองไปด้วย เพราะไม่คิดว่าลูกศรจะทำให้เรื่องมันจะใหญ่โตแบบนี้

"เขาทะเลาะกันเรื่องอะไร"

"เห็นแม่ลูกศรบอกว่าแก้มยุ้ยบอกเลิก แต่ไม่รู้เลิกกันเรื่องอะไร ก็ถ้าให้เดาคงรู้เรื่องที่ลูกศรโดนไล่ออกมั้ง หมดประโยชน์ก็โดนทิ้งเป็นธรรมดาป้ะ เห็นฝั่งบอยเลิฟเมาท์กันว่าลูกศรมันผ่อนคอนโดฯ ให้แก้มยุ้ยด้วย"

จินตภัทรเหม่อมองต้นไม้เล็กๆ ที่อยู่ในกระถางบนโต๊ะของโฉมฉายด้วยความรู้สึกที่มันตีกันไปหมด ลึกๆ ในใจเขารู้ดีว่าลูกศรทำผิดมหันต์ต่อความไว้เนื้อเชื่อใจของโฉมฉายที่ให้โอกาสลูกศรเปลี่ยนนามปากกาแล้วเขียนนิยายต่อ แต่ต้องโดนตัดเงินค่าต้นฉบับเป็นการจ่ายชดเชยคืนที่ทางสำนักพิมพ์ต้องเสียรายได้ไปจากนิยายที่ลูกศรเอาต้นฉบับมาจากของจินตภัทร ถ้าคิดดูดีๆ การเอาต้นฉบับที่ทางสำนักพิมพ์จ่ายค่าลิขสิทธิ์ไปแล้วมาพิมพ์ขายเองก็ถือเป็นเรื่องที่แย่มากจริงๆ และโทษสถานเดียวก็คือต้องไล่ออก

"เรื่องงาน ถ้าจีนไม่พร้อมพี่จะให้เอื้อเขียนต่อเอง แต่เรื่องย้ายไปฝั่งบอยเลิฟจีนคิดว่ายังไง"

โฉมฉายเอ่ยข้อเสนอที่อำนวยความสะดวกนักเขียนที่ไม่มีเวลาก็คือโกสต์ไรเตอร์ นักเขียนเงาที่จะเป็นคนเขียนนิยายต่อให้นักเขียนหลักเวลาที่นักเขียนหลักมีปัญหา

ซึ่งเอื้อเป็นนักเขียนเงาที่เป็นมือหนึ่งของสำนักพิมพ์ที่ไม่สนใจเรื่องชื่อเสียงใดๆ และเก็บความลับได้ดีที่สุด ทำให้เธอเป็นบุคคลที่โฉมฉายไว้ใจที่จะให้มาช่วยเขียนนิยายต่อจากที่จินตภัทรเขียนไว้

"พี่ จีนเขียนเรื่องนั้นได้ตอนนี้เตรียมไปทำรีเสิร์ชเพิ่มแล้ว แต่จีนไม่อยากย้ายไปแทนลูกศร มันไม่ใช่แนวที่จีนถนัด ถ้าจีนทำได้ไม่ดีเท่าลูกศรล่ะพี่"

จินตภัทรเอ่ยสิ่งที่อยู่ในใจออกมาตรงๆ เขาไม่สนใจหรอกว่าตัวเองจะเป็นรุ่นพี่ของลูกศร การยอมรับตรงๆ ถึงสิ่งที่ตัวเองไม่แน่ใจมันเป็นสิ่งที่ควรทำ ไม่ใช่มัวแต่ยึดติดอยู่กับคำว่ารุ่นพี่รุ่นน้องที่จะยอมให้รุ่นน้องอยู่เหนือกว่าไม่ได้

"เออ ก็ลองไปคิดดูก่อนแล้วกัน แต่เออจีน แกรู้ตัวป้ะว่าแกเขียนนิยายได้หลากหลายขึ้น ตอนพี่อ่านโครงเรื่องที่แกส่งมาพี่คิดว่าแกเพี้ยน แม่งดูกุ๊กกิ๊กมากคิดว่าคนเขียนเป็นเด็กมัธยม หวานจ๋อยจนฉันแทบอ้วก มีแฟนใช่มะ สารภาพมา"

คนถูกถามเงยหน้าสบตาคนอายุมากกว่าอย่างขัดเขิน เพราะไม่ใช่แค่โฉมฉายที่ทัก ตัวเขาเองก็รู้ว่านิยายเรื่องใหม่ที่กำลังเขียนอยู่มันแตกต่างจากเรื่องก่อนๆ อย่างสิ้นเชิง

"ไม่เกี่ยวมั้ง..." มือเล็กยกขึ้นเกาต้นคอตัวเองอายๆ ทั้งที่รู้ว่ามันเกี่ยวข้องกับจอมพลเต็มๆ อยู่แล้วทั้งคาแรกเตอร์รวมทั้งการบรรยายลักษณะหน้าตาของพระเอก

"เกี่ยวเถอะ อีพั้นช์ประชาสัมพันธ์รีบโทรขึ้นมาบอกทุกคนว่าผู้ติดตามแก สูง ขาว ตี๋ หล่อมาก นั่นใช่ป้ะจอมพล"

พอถูกทักเรื่องชื่อพระเอกนิยาย ใบหน้าของจินตภัทรก็รีบก้มลงซ่อนรอยยิ้มอายๆ เอาไว้ ก่อนจะขอร้องคนอายุมากกว่าออกมา

"พี่โฉมอย่าเพิ่งบอกใครเรื่องชื่อพระเอกนะ จีนคิดชื่อไม่ออกเลยเอาชื่อเขาใส่ไปก่อน เดี๋ยวให้น้องเอื้อคิดชื่อน่ารักๆให้ทีหลังก็ได้"

พูดจบก็กัดริมฝีปากล่างตัวเองไว้อย่างอายๆ คิดถึงตอนที่ตัดสินใจเอาชื่อแฟนตัวเองมาเขียนแล้วมันก็วันเดียวกันกับที่ขึ้นไปเจอจอมพลสูบบุหรี่อยู่บนดาดฟ้านั่นแหละ

"แหมๆๆ เอาชื่อผัวมาเขียนนิยายได้ไม่ใช่เล่นๆ แล้วนังจีนพร่ำเพ้อมาก ได้กันยังอะ"

โฉมฉายมองนักเขียนคนโปรดด้วยสายตาเอ็นดู จินตภัทรก็เหมือนกับลูกของเธอที่ปลุกปั้นมาเองกับมือ ตั้งแต่ยังเป็นเด็กมัธยมเขียนเรื่องสั้นประกวด

"หึ บ้าพี่ จีนจะเอาเวลาที่ไหนไปทำ งานเยอะจะตาย" จินตภัทรนั่งอมยิ้มเขิน คิดว่าหลังจากนี้เวลาเขียนนิยายต้องแอบเขียนตอนจอมพลไม่อยู่เพราะเดี๋ยวความลับเรื่องชื่อพระเอกจะแตก

"หาเวลาทำดิมึง เวลาเขียนฉายเลิฟซีนจะได้อินหน่อย ฮ่าๆๆ"

ขณะที่โฉมฉายหัวเราะลั่นออกมา คนถูกล้อก็ได้แต่ยกสองมือขึ้นมาปิดหน้า ไม่รู้จะแก้ตัวยังไง ในเมื่อสิ่งที่ถูกล้อเลียนอยู่มันก็เรื่องจริงทั้งนั้น

ตั้งแต่มีมนุษย์ต่างดาวห้อง 2209 บุกมายึดโลกของจินตภัทร ทุกอย่างมันก็เปลี่ยนไปหมด ทั้งหวงความเป็นส่วนตัวที่สุด แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นฝ่ายเปิดทางให้มนุษย์ต่างดาวเข้ามาริดรอนความเป็นส่วนตัวไปอย่างไม่คิดจะขับไล่

กลายเป็นว่ามนุษย์โลกอย่างเขารู้สึกเคยชินไปแล้วกับการมีมนุษย์ต่างดาวอย่างจอมพลมาวุ่นวายด้วยตลอดเวลา กฏเกณฑ์ที่วางเอาไว้มากมายก็ถูกหลงลืมไปทีละข้อ เพราะการรุกรานของมนุษย์ต่างดาวหนึ่งตัว ที่เข้ามายึดพื้นที่ส่วนตัว และพื้นที่หัวใจไปจนหมด...

...................

หลายครั้งที่ความกลัวทำให้เกิดความผิดพลาดใหญ่หลวง เพียงเพราะเรากลัวไปเอง คิดไปเอง ระหวาดระแวงจนทำอะไรก็ผิดพลาดไปหมด เริ่มต้นจากแค่สิ่งเดียว...คือความกลัว

อนิลนั่งกอดตัวเองอยู่หน้าห้องพักผู้ป่วยเพียงลำพัง ตั้งแต่ได้รับคำสั่งจากโฉมฉายให้เป็นตัวแทนของบริษัทมาดูอาการของแก้มยุ้ย ร่างบางก็เอาแต่หมกมุ่นอยู่กับความคิดของตัวเอง

ท่าทางและสายตาของอนิลที่มองแก้มยุ้ยอย่างไม่พอใจ น้ำเสียงที่ข่มเหงแก้มยุ้ยในวันนั้นกลับมาหลอกหลอนตัวเอง ตอนที่รู้เรื่องแก้มยุ้ยคนแรกที่อนิลคิดถึงคือแบม เพราะคิดว่าแบมควรเป็นคนแรกที่รู้ว่าแก้มยุ้ยเข้าโรงพยาบาล อนิลเลยตัดสินใจโทรไปหาแบม เขามีเบอร์น้องมาสักพักแล้วเพราะคำพูดทีเล่นทีจริงของแบมที่บอกว่าจ้างตัวเองคอยดูพฤติกรรมของกวินได้

แต่ทันทีที่อนิลโทรไปแล้วเล่าเรื่องแก้มยุ้ยให้ฟัง ทุกอย่างมันกลับแย่ไปหมด เสียงของแบมที่ร้องไห้โฮออกมาทันทีที่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนที่ตัวเองรัก แต่กลับไม่สนใจแม้แต่น้อยว่าใครเป็นคนทำ ไม่ด่าลูกศรหรือถามเขาสักคำว่าทำไมลูกศรถึงทำแบบนั้น ทำให้นึกถึงคำพูดของจินตภัทรที่เคยเตือนว่าความจริงแล้วแบมอาจจะรู้เรื่องของลูกศรดีอยู่แล้วก็ได้ และอนิลไม่ควรไปวุ่นวาย

ตอนที่รู้ว่าแก้มยุ้ยทะเลาะกับลูกศรเรื่องอะไร อนิลรู้สึกหน้าชาไปหมดในหัวมีแต่ภาพของตัวเองที่จ้องหน้าแก้มยุ้ยอย่างเอาเป็นเอาตายและข่มขู่ให้แก้มยุ้ยบอกเลิกกับใครคนใดคนหนึ่ง อนิลคิดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุ...

และสิ่งที่กลัวที่สุดตอนนี้คือการมาถึงของแบมกับกวิน เขาไม่กล้าส่งข้อความไปขอโทษตั้งแต่จินตภัทรโทรมาบอกว่า จอมพลเองก็ยืนยันว่าเรื่องที่สงสัยความสัมพันธ์ของแบมกับกวินนั้นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลย แล้วพอมีเรื่องแก้มยุ้ยเข้ามาอีกได้ฟังได้รับรู้ปฏิกิริยาของแบมกับหูตัวเอง ก็ได้รู้ว่าความคิดอคติก่อนหน้านี้มันมีเพียงตัวเขาที่คิดไปเอง กวินคงมีเหตุผลที่จะนอนห้องเดียวกับน้องสาว แต่คงพูดมันออกมาได้เท่านั้น....

ขณะที่กำลังเครียดอยู่กับความคิดที่ตีกันอยู่ในหัว เสียงของใครคนหนึ่งก็เรียกเอ่ยชื่อเขาขึ้นมา

น้ำเสียงอบอุ่น ที่ไม่ว่าฟังเมื่อไหร่ก็รู้สึกราวแสงแดดยามเช้าที่ทำให้อบอุ่นทั้งกายและใจ

"เอิน" ร่างหนาเดินเข้ามาพร้อมน้องสาวที่ร้องไห้จนตาบวม แบมมองหน้าอนิลเพียงครู่ก่อนจะหมุนตัวไปเปิดประตูห้องพักที่แก้มยุ้ยนอนอยู่ด้านในโดยมีคุณพ่อคุณแม่อยู่ข้างๆ ตลอดเวลา

คำว่าขอโทษที่อยากจะบอกกับอีกฝ่ายมันเบาหวิวจนกลายเป็นเสียงที่ไม่มีใครได้ยิน อนิลทำได้แค่มองจนกระทั่งประตูปิดลง

มือหนาโอบไหล่บางที่สั่นสะท้านไปตามแรงสะอื้น ก่อนจะค่อยๆ ประคองให้อนิลเดินตามออกมาคุยกันด้านนอก

สุดท้ายสถานที่ๆ กวินพาคนรักมานั่งก็เป็นร้านกาแฟเล็กๆ ของโรงพยาบาล โกโก้ร้อนถูกวางไว้ตรงหน้าอนิล มือหนาลูบแก้มใสอย่างอ่อนโยน และยิ้มให้กำลังใจ แต่ยิ่งกวินทำแบบนั้นอนิลกลับรู้สึกเหมือนตัวเองช่างเป็นคนไร้สาระและโง่มาก

ทั้งเรื่องที่กล่าวหากวินกับน้องสาวที่นอนด้วยกันในเชิงชู้สาว และเรื่องของแก้มยุ้ยที่เขาไม่ควรเข้าไปวุ่นวายและพยายามตัดสินผิดถูกกับความสัมพันธ์ของคนสองคน เพราะมันไม่ใช่เรื่องของคนนอกควรไปชี้นิ้วสั่งให้น้องเลิกกันแล้วเรียกตัวเองว่าความถูกต้อง

"ใจเย็นลงรึยัง"  เสียงทุ้มเอ่ยถามและลูบหลังมือของอนิลอย่างอ่อนโยน

"แจ็ค ขอโทษนะเรื่อง.." ความผิดที่อยากขอโทษกลับถูกให้อภัยอย่างง่ายดายแต่ความรู้สึกเสียใจยังคงอยู่

"มันผ่านไปแล้ว ไม่ต้องขอโทษหรอก แจ็คผิดเองแหละที่ไม่อธิบาย คนเรามันสะดุ้งตื่นขึ้นมาก็มีจังหวะเมาขี้ตากันมั่งอะ"

คำพูดที่ชวนให้ขำของอีกฝ่ายทำให้อนิลหลุดขำออกมาทั้งน้ำตา แต่ว่ายังไงก็คงต้องสารภาพเรื่องแก้มยุ้ย...

"แจ็ค ที่น้องทะเลาะกันเราคิดว่าเป็นเพราะเราบังคับให้แก้มยุ้ยเลือก..."

คนที่แสนดีของอนิลยังคงยิ้มให้อย่างเข้าใจ และมันตอกย้ำให้รู้ว่าเขาคิดผิดมากแค่ไหนที่เผลออารมณ์ร้ายใส่อีกฝ่าย...

"แจ็คไม่รู้ว่าเอินทำอะไร แต่คิดว่าเอินหวังดีกับน้อง แจ็คเพิ่งรู้เรื่องลูกศรจากแบม พอน้องเล่าให้ฟังว่าลูกศรเป็นนักเขียน แจ็คก็นึกถึงเอิน แล้วคิดว่าที่แก้มยุ้ยมีท่าทางแปลกๆ เวลามองหน้าเอินก็คงกลัวเรื่องนี้ แต่ที่แก้มยุ้ยบอกเลิก ไม่ใช่เพราะกลัวเอินหรอก มันเป็นเพราะแบมเอง แบมเสียใจมากตอนที่รู้เรื่องเพราะคืนก่อนแบมกับแก้มยุ้ยทะเลาะกันแก้มยุ้ยเลยกลับ คิดว่าหลังจากทะเลาะกันแก้มยุ้ยคงรู้ว่าควรเลือกได้แล้วอะแหละ..."

เมื่อทุกอย่างกระจ่างว่ามันอาจจะไม่ใช่ความผิดของเขา แต่ในใจของอนิลก็ยังรู้สึกว่ามันไร้เหตุผลที่แบมจะต้องอดทน ทำไมต้องยอมให้แฟนคบกับคนอื่น...

"เราไม่เข้าใจ ทำไมแบมรู้เรื่องแต่..."

ก่อนที่อนิลจะพูดจบ กวินก็เอื้อมไปบีบมือเรียวเอาไว้ และสบตาด้วยความรู้สึกบางอย่างที่อนิลรู้สึกเศร้ามาก อนิลไม่เข้าใจความรู้สึกนั้น จนกระทั่งอีกฝ่ายอธิบายออกมา...

"กับคนที่เรารัก ยิ่งรักมากเราก็ยิ่งปิดหูปิดตาตัวเอง แบมกับเราก็มีนิสัยบางอย่างที่คล้ายกัน เราเองตอนที่พิมพ์คบกับบี เราก็ไม่ต่างจากมือที่สามนะ เราเคยอยู่ในสถานะที่ปิดหูปิดตาตัวเองเหมือนกัน ทำเป็นไม่สนใจ ไม่แคร์ว่าเราจะมีความสำคัญน้อยกว่าอีกคนหนึ่ง ขอแค่เราได้อยู่ในวงโคจรของเขา อยู่ในระบบสุริยจักรวาลที่เขายังเห็นเราได้...แบมเองรักแก้มยุ้ยมากแต่เขาให้ในสิ่งที่แก้มยุ้ยต้องการไม่ได้ทั้งหมด เพราะลูกศรให้แก้มยุ้ยได้มากกว่าในทุกๆ เรื่อง เป็นใครก็คงไม่กล้ายื่นคำขาดให้คนกลางเลือก เพราะรู้ว่ายังไงตัวเองก็ไม่ใช่คนที่ถูกเลือก..."

ทุกอย่างล้วน เกิดเพราะรัก ทำให้คนคนหนึ่งต้องอดทนเรื่อยมา

กวินรู้ดีว่าแบมเป็นแค่เด็กปากร้ายที่ชอบโวยวายใส่คนอื่น

แต่ลึกๆ แล้ว แบมไม่ต่างจากเขาเลย

ก็แค่คนที่รอวัน ที่จะถูกเลือกให้เป็นที่หนึ่ง สำหรับใครสักคน

"แต่เอินเลือกแจ็คนะ แจ็ครู้ใช่ไหม ไม่ว่าจะมีตัวเลือกมากมายแค่ไหน คนที่เอินเลือกก็คือแจ็คคนเดียวเท่านั้น"

มือเรียวบีบมือของกวินแน่นขณะให้คำมั่นสัญญาพร้อมรอยยิ้มอันแสนหวาน

รอยยิ้มที่กวินชอบมากกว่าอะไรทั้งหมด ไม่ว่าดอกไม้ ดวงดาว หรือดวงจันทร์

ไม่มีอะไรสว่างไสวและสวยงามเท่ารอยยิ้มของอนิลอีกแล้ว...

...................

"น้องแบมอยู่โรงพยาบาลแล้ว เอินส่งข้อความมาบอกว่าแก้มยุ้ยรู้สึกตัวแล้ว ตอนนี้ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง บีนัดคุณแจนไว้แล้วนี่ เราเลื่อนนัดไปก็น่าเกลียด ก็ไปตามนัดเดิมนี่แหละ" เสียงคนที่กำลังคาดเข็มขัดนิรภัยอยู่สั่งคนขับราวกับเลขาส่วนตัว

"อาฮะ แจนจัดรายการช่วงห้าทุ่มอะ นัดคุยรายละเอียดการทำงานประมาณสี่ทุ่ม แจนจะเข้ามาให้ก่อน เราไปหาไรกินฆ่าเวลาดีกว่า" คนขับสตาร์ทรถพลางอธิบายและคิดว่าจะพาจินตภัทรไปกินข้าวหมูกรอบเจ้าประจำที่ชอบ โดยไม่ได้สนใจสายตาของจินตภัทรที่มองหน้าตัวเองอยู่เลย

"บี.."

เจ้าของชื่อหันตามเสียงเรียกมองหน้าของคนรักที่ขยับกายยื่นหน้ามาหา มือเรียวเล็กแตะแก้มสากก่อนจะกดริมฝีปากอิ่มลงบนเรียวปากหยักที่มีกลิ่นเมนทอลของลูกอมในปากที่ใช้เป็นตัวช่วยเวลาอยากบุหรี่ของจอมพล ใบหน้าของจินตภัทรผละออกช้าๆ มองสบตาอีกฝ่ายอย่างอ้อยอิ่ง ก่อนจะเอ่ยถ้อยคำที่แสนน่ารักและมีความหมายเหลือเกินกับคนฟัง

"ขอบคุณนะ...ถ้าไม่ได้บี เราคงเขียนพล็อตนิยายเรื่องนี้ไม่ได้ วันนี้เราได้รับคำชมเยอะมาก และเรายกทั้งหมดนั้นให้บี"

"อ่า ขออะไรที่มากกว่าคำชมได้ไหมอะ" คนเจ้าเล่ห์หรี่ตามองพลางยิ้มมุมปาก

มือเรียวหยิกแก้มสากพลางยิ้มกว้างแทนคำตอบ..

แต่ก่อนที่จอมพลจะได้คิดไปไกล

คำตอบของจินตภัทรก็ทำเอาสะดุดหัวทิ่มเหมือนเคย

"ได้ เดี๋ยวหนังสือออกเราให้ฟรีเล่มนึงพร้อมลายเซ็น"

จินตภัทรแอบเหลือบมองคนขับรถที่ทำท่าฮึดฮัดไม่พอใจแล้วได้แต่ขำในใจ ตอนนี้อีกฝ่ายยังไม่รู้และไม่เข้าใจสิ่งที่จินตภัทรพูด แต่หลังจากที่หนังสือวางแผงแล้ว คุณจอมพลก็จะเข้าใจเองว่าทำไมจินตภัทรถึงให้หนังสือ เพราะมันคือคำตอบ ในสิ่งที่จอมพลเคยถามจินตภัทรก่อนหน้านี้....

 "อยากเป็นนางเอกเมื่อไหร่บอกนะ เดี๋ยวบีเป็นพระเอกให้"

...ใช่ ตอนนี้จอมพลได้เป็นพระเอกโดยสมบูรณ์แล้ว

ทั้งในนิยายเรื่องล่าสุดของจินตภัทร และในโลกแห่งความจริงที่มีจินตภัทรเป็นนางเอก

............TBC..........

#2209Bnior