ตอนที่ 22 : 21 : กิ๊กเก่ารียูเนี่ยน
21
กิ๊กเก่ารียูเนี่ยน
"ทำไมมึงกลับมาป่านนี้วะ แล้วลืมเอากุญแจบ้านไปอีก น่ามคาน!" เด็กสาวในเสื้อกล้ามสีเขียวกางเกงนอนสีขาวขาสั้นจู๋ยืนเท้าเอวด่าพี่ชายที่เดินคอตกเข้าบ้านมาไม่พูดไม่จา แบมเดินกระแทกเท้าเข้าบ้านด้วยความหงุดหงิดเพราะเพิ่งจะหลับไปเมื่อครู่ แต่กวินดันโทรปลุกให้ลงไปเปิดประตูรั้วให้
"วันนี้ยุ้ยไม่ค้างเหรอ" เสียงทุ้มถามมาจากด้านหลังขณะที่มือเรียวกำลังล็อกประตู
"ไม่อะ มันบอกมีเรียนเช้า แล้วนี่เป็นไรเถิก หน้าตาเหมือนโดนหวยแดก"
แบมหันไปมองหน้าพี่ชายที่ตัวสูงกว่าเหมือนเห็นดอกไม้ที่ก่อนหน้านี้ดูเบ่งบานสดชื่นมากแต่กลับมาถึงบ้านหน้าเหี่ยวอย่างเห็นได้ชัดจนเริ่มเป็นห่วง
"อีเถิก มีไร"
"ตอนแรกจะค้างบ้านเอิน แต่ตอนนอนอยู่บ้านเขา กูคิดว่ามึงแกล้งหลอกผีเลยด่าออกมา เอินเขาเลยถามว่าตกลงมึงเป็นน้องสาวจริงเหรอ ทำไมยังนอนด้วยกัน"
แบมฟังแล้วก็อายแทน คนผีคนห่าหน้าตาหยั่งหล่อเสือกกลัวน้องหลอกผีจนหลอนไปทุกที่...
"แล้วมึงตอบเขาว่าไง"
"ไม่ได้ตอบ ตอบไม่ถูกอะ เขาถามว่าห้อยอยู่มหา’ลัยแล้วทำไมยังนอนด้วยกัน กูตอบไม่ถูก มองหน้าเขาแล้วอาย พอหันหน้าหนีเขาก็ไล่ออกจากบ้านเลย"
"แล้วมึงก็ขับรถออกมาเลย"
"ก็เขาไล่...."
"นี่มึงจบ'ถาปัตย์หรืออนุบาลลูกเจี๊ยบ..."
"..."
ร่างผอมบางหลับตาลงอย่างพยายามข่มอารมณ์ พยายามเมตตาพี่ชายตัวเองให้มากที่สุด...
เรื่องทุกอย่างมันจะไม่เป็นแบบนี้ถ้ากวินแค่อธิบายไปตรงๆ ว่าชอบขอมานอนห้องน้องสาว (แถมไล่น้องสาวลงมานอนพื้นตัวเองนอนเตียง) เพราะกลัวผีก็ไม่กล้าเล่าให้แฟนฟัง
อายเรื่องแบบนี้แล้วปล่อยให้แฟนเข้าใจผิด ทั้งที่เรื่องมันไม่มีอะไรเลยเพราะปกติเวลาแบมเอายุ้ยมานอนด้วยกวินก็ต้องระเห็จตัวเองไปนอนกับน้ำหวานเพราะกลัวผีจนขึ้นสมอง
เกิดมายี่สิบกว่าปีวนเวียนเป็นผีไร้ศาลนอนห้องพี่ชายที นอนห้องหลานที จนบางครั้งแบมก็สงสัยว่าแท้จริงแล้วพระเจ้าสร้างผู้ชายสมบูรณ์แบบอย่างกวินให้เกิดมาพร้อมปมโง่ๆ แบบนี้ทำไม
"ผู้ชายแม่งก็มีแต่โง่ๆ แบบนี้แหละกูถึงไม่อยากเอาทำผัว คิดมากในเรื่องที่ไม่ควรคิด เรื่องที่ควรจะรีบพูดเสือกไม่พูด"
"เขาจะเข้าใจเหรอ..." คนตัวโตโอดครวญใส่น้องสาว พยายามคว้ามือแต่น้องสาวอันเป็นที่รักก็ตอบแทนกลับมาด้วยคำด่าล้วนๆ ก่อนจะเดินหนีไป
"โอ๊ยรำ! ต่อไปนี้กูไม่นอนเป็นเพื่อนแล้วนะ กูบอกแล้วว่าโลกนี้มันไม่มีผีก็ไม่เชื่อ บ้านตัวเองจะมีผีได้ยังไง! อย่าว่าแต่พี่เอินจะไม่เข้าใจเลย กูยังไม่เข้าใจเลยอายุป่านนี้กลัวผีนอนคนเดียวไม่ได้เนี่ย! น่ามคาน! อย่างมึงก็มีแค่น้ำหวานนั่นแหละที่พร้อมจะเข้าใจความปัญญาอ่อนของมึง!"
...................
เช้าวันต่อมา...
เสียงเพลงรอสายดังอยู่เพียงครู่ เสียงหวานๆ ก็ตอบรับกลับมาจากปลายสาย
(สวัสดีค่ะ)
"นี่เบอร์แจนป้ะครับ"
(ใช่ค่ะ นี่ใครเอ่ย)
"แจน...นี่บีนะ"
(อ้าว แกเปลี่ยนเบอร์เหรอ)
"เออ เปลี่ยนนานละ เบื่อญาติแฟนเก่าโทรมาด่า แจนสบายดีป้ะ"
(น่าสงสารจังวะแก เออ สบายดี ว่างๆ มาที่ตึกดิ พวกพี่เอกเขาคิดถึงแกอยู่)
"แสดงว่ายังทำงานอยู่ที่เดิมใช่ป้ะ"
(ช่าย ตอนนี้เราก็ยังจัดรายการอยู่นะแต่ย้ายมาทำช่วงดึกๆ เพราะเรียนโทด้วยเลยลดงานลง)
"เออ แจนจัดช่วงกี่โมงอะ เราเข้าไปหาได้ไหม"
(ทำไมจะมาเวลางานล่ะ)
"คือจะพาแฟนไปดู เขาจะหาข้อมูลเขียนนิยาย"
(แฟน แฟนจริงๆ อะ)
"เออ แฟน แต่...."
(แต่)
"ถ้าเจอกันแล้ว แจนไม่พูดเรื่องตอนเราคบกันได้ป้ะ"
(ทำไมวะ เป็นแฟนดีเจนี่แม่งน่าอายยังไงวะ ฮ่าๆๆ เดี๋ยวเล่าเรื่องตอนจีบกันแถมเลยมะ หมั่นไส้ว่ะ)
"แจน....คนนี้เราแคร์"
(เอ่อ โอเค พูดเล่นเฉยๆ เสียงดุใส่ซะงั้น)
"จีนเขาไม่เหมือนคนอื่น บีไม่รู้ว่าเขาซีเรียสเรื่องอะไรบ้าง เลยกันไว้ก่อนดีกว่าไม่อยากมีปัญหาทีหลัง"
(อืม เข้าใจละ เออ แจ็คสบายดีป่าว หลานรหัสมันมาทำงานกับแจนนะ)
"ก็ดีทำงานด้วยกันนี่แหละ บีทำงานร้านแจ็คมันเหมือนเดิม ว่างก็แวะมา"
(โอเค ยังไงจะพาแฟนมาดูวันไหนไลน์มาบอกละกัน แอดไลน์จากเบอร์นี้ได้เลย)
"อื้ม ขอบใจนะ"
ร่างสูงวางสายก่อนจะเดินกลับเข้ามาในห้อง มองไปทางเสียงน้ำในห้องน้ำที่รู้สึกว่ามันดังชัดเจนเหมือนไม่ได้ปิดประตูแล้วเดินไปดู เห็นร่างเปลือยเปล่ายืนเอาโทรศัพท์แนบหูหน้านิ่วคิ้วขมวดแล้วแทบลงไปนอนชักน้ำลายฟูมปาก...
"เชี่ย!" สบถออกมาพลางยกมือปิดปาก แต่คนโดนทักกลับหาได้สะทกสะท้านไม่ สีหน้ายังคงซีเรียสต่อเนื่องพร้อมชี้นิ้วสั่ง
"บีหยิบผ้าเช็ดตัวให้หน่อย บนตู้"
"ห๊ะ ตู้ๆ แป๊บนะ" คนตัวโตเดินกึ่งวิ่งไปหาตู้เสื้อผ้าตามที่บอกหัวใจเต้นโครมครามก่นด่าอีกฝ่ายในใจ
เชี่ยแม่ง ยังไม่ทันได้กันเลย มายืนแก้ผ้าตัวเปียกแบบนี้มันจะก๋ากั่นลูกสาวกำนันเกินไปแล้วเฮ้ย!
เดินกลับมาพร้อมผ้าเช็ดตัวตามสั่ง แต่ยังไม่ทันได้แซวอีกฝ่าย โทรศัพท์ก็ถูกกดสปีคเกอร์วางไว้ข้างอ่างล้างหน้าก่อนที่มือสวยจะคว้าผ้าเช็ดตัวไป เสียงแผดออกมาจากโทรศัพท์ทำเอาหูเกือบดับ จอมพลมองไปที่ต้นกำเนิดเสียงสลับกับคนที่ยืนเอาผ้าโพกหัวเปียกๆ แทนที่จะเอาพันตัวปิดส่วนที่มันควรจะปิด
กูไม่เข้าใจการลำดับความสำคัญของมนุษย์ตรงหน้ามากๆ
แม้จะมีความลามกอยู่เต็มหัวใจ แต่สายตาก็ไม่กล้าแพนลงต่ำ มีความรู้สึกว่าถ้าตาดำทิ่มลงไปมองแล้วเจ้าตัวรู้ ต้องโดนตบด้วยถุงเท้าในกะละมังใต้อ่างจนกว่าถุงเท้าจะแห้ง...
"เอิน แกใจเย็นๆ ก่อนได้ป้ะ ฉันฟังไม่รู้เรื่องอะ แกเลิกร้องไห้แป๊บนึง เอ้าบีทำไมเอาผ้าเช็ดตัวมาผืนเดียวอะแล้วเราจะเช็ดตัวยังไงอันนี้มันเช็ดหัวไปแล้ว"
"เอ๊า คนปกติเขาก็เช็ดหัวเสร็จแล้วเอามาเช็ดตัวป้ะวะ"
จอมพลหลุดพูดสอนออกมา แต่พอพูดจบเห็นหน้านิ่งๆ ของอีกฝ่ายก็ทำเอาเสียวสันหลังวูบ
"เอินแป๊บนึงนะ"
จินตภัทรหันไปบอกเพื่อนที่คร่ำครวญอยู่ปลายสายก่อนจะหันมาประจันหน้าคนที่ยืนกลืนน้ำลายอยู่ตรงหน้าหน้าตาหวาดผวา มือเรียวดึงผ้าเช็ดตัวออกมาจากหัวแล้วจัดแจงเช็ดตัวตามที่อีกฝ่ายพูด
"อ่อม..."
ใจหายวูบเลย กูคิดว่าจะถอดผ้าเช็ดตัวมาฟาดกู
คิดพลางถอยออกมาจากห้องน้ำ แต่ยังไม่ทันก้าวพ้นกรอบประตู ก็โดนสั่งอีกรอบ
"หยิบเสื้อให้หน่อย เอาเสื้อยืดขาว กางเกงขาสั้นตัวลายๆ อะ กางเกงในอยู่ในตู้ข้างล่าง ค่อยๆ หยิบนะเราวางจัดแถวไว้เดี๋ยวมันล้ม"
"แล้วไม่เดินไปแต่งตัวในห้องนอนอะ" มือหนาชี้ทางให้ด้วยสีหน้าที่งงพอๆ กับคนฟัง แต่คำตอบที่ตอบกลับมาแม่งยิ่ง งงเข้าไปใหญ่...
"เดินได้ไงอะ โป๊อยู่"
"เอ้า..."
เอ้า เพิ่งมาอายตอนนี้ จะอายใคร อายกูสิเว้ย กูเห็นหมดแล้วววววว เลือดกำเดาจะไหลแล้ว
ได้แต่คิดอยู่ในใจแต่สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือจอมพลเดินกลับไปหยิบเสื้อผ้าอาภรณ์ตามที่โดนสั่งมา ขาดกางเกงชั้นในที่บอกว่าอยู่ในตู้เล็กๆ ด้านล่างพอเปิดออกมาดูหัวใจกระตุกวาบ
ไม่ใช่เพราะเห็นกางเกงในแฟนเป็นครั้งแรก แต่เพราะสภาพการจัดวางกางเกงในที่คล้ายหอเอนเมืองปิซ่า ที่สามารถล้มลงมาได้ทันทีที่เผลอกระชากประตูชักแรงไปแม้แต่นิดเดียว
"เอากางเกงในสีไรนะ"
"สีชมพู อันที่มีขอบยางยืดลายตัวอักษร"
ดวงตาคมไล่มองหาตามสเปกที่กล่าวจนกระทั่งเจอกางเกงในรูปพรรณสัณฐานตามที่แจ้งมาจากเจ้าทุกข์ที่ยืนโป๊อยู่ในห้องน้ำ...
มือหนาพยายามดึงไอ้สิ่งที่ชิ้นเล็กนิดเดียวออกมา แต่เพียงแค่แตะ หอเอนเมืองปิซ่าที่เกิดจากกางเกงในหลากสีก็พร้อมจะถล่มลงมา
เชี่ย! หยิบกางเกงในหรือตัดสายไฟพ่วงระเบิด ต้องหยิบยังไงไม่ให้ล้มลงมาทั้งกองวะ
"บีได้ยางงงงงงงงงงงงงงงงงง"
"แป๊บนึงจ้าาาาา"
ตอบออกไปด้วยความกล้าหาญทั้งที่ทำได้แค่นั่งพับเพียบแล้วค่อยๆ เอากางเกงในลงทีละชั้นๆ จนได้กางเกงในสีชมพูที่เป็นเป้าหมายในที่สุด แน่นอนว่าก่อนปิดตู้ก็ใช้สกิลมือไวจัดหอเอนปิซ่าเอาไว้เหมือนเดิมเพราะเดี๋ยวโดนด่า...
"เอินเป็นไร" หลังจากที่ลงมานั่งกินข้าวกันที่ร้านอาหารตามสั่งใกล้คอนโดฯ จอมพลก็ถามเจ้าของหอเอนปิซ่าถึงเพื่อนรักที่แหกปากเหมือนบ้านไฟไหม้เมื่อครู่
"ไม่รู้อะ ฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง รู้แค่เหมือนแจ็คมีอะไรกับน้องสาวเขารึเปล่า"
"ว้อท! เป็นไปไม่ได้ บ้า เอินละเมอตดแล้ว ถ้าน้องที่ว่าคือแบมนี่ยิ่งเป็นไปไม่ได้เลย" คนรู้ดีรีบแก้ตัวแทนเพื่อนเป็นพัลวันราวกับฟังเรื่องบัดสีบัดเถลิงที่ชวนให้ขนลุกซู่
"อ้าวเหรอ ไม่รู้อะมันบอกอะไรนะ...คิดก่อน มันบอกเมื่อคืนแจ็คไปนอนบ้านมัน แล้วเหมือนลงมาเจอแจ็คพูดชื่อแบมออกมา"
"แค่นั้น"
"ก็น่าจะแค่นั้น แล้วเอินมันเลยถามว่าทำไมโตแล้วถึงนอนกับน้องสาว แต่แจ็คไม่ตอบ เอินมันเลยไล่ออกจากบ้าน"
"นี่ขนาดฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง...นอกจากใช้หูฟังแล้วต้องมีต่อมเสือกที่ดีด้วย" จอมพลพูดแซวพลางหัวเราะขำกับสิ่งที่ได้ยิน
"เออ มันก็พูดวนไปวนมาอะ งง จริงๆ มันโทรมาหาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วแต่เราหลับไปก่อน"
จินตภัทรบอกพลางทำหน้าเซ็งๆ แต่พอนึกถึงเรื่องเมื่อคืนจอมพลก็ขำออกมา
"หลับเร็วมากกกกกก นอนกอดกันยังไม่ทันราตรีสวัสดิ์ฝันดีเชี่ยไรทั้งนั้น กรน
คร่อกกกกกก คาอกเลยครับ"
"เฮ้ย เรากรนเหรอ" คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน จนคนขี้โม้ต้องรีบแก้คำพูดที่เว่อร์วังทันที
"ไม่ นั่นเป็นลักษณะอาการที่ยกตัวอย่างจ๊ะ แหม ไม่ซีเรียสดิ วันนี้จะได้ไปดูห้องส่งแล้วนะ บีโทรหาเพื่อนแล้ว"
"แต่วันนี้คงไปไม่ได้อะ ห่วงเอินมัน บีนัดวันอื่นได้ไหม"
"อ่อม..."
แล้วกูจะกระตือรือร้นตื่นแต่เช้าก่อนรายการเจ้าขุนทองมาโทรนัดให้เพื่อ
ได้แต่แอบบ่นในใจ แต่พอดวงตาใสๆ เหลือบขึ้นสบตาพร้อมคำพูดน่ารักเพียงหนึ่งคำ
"นะ"
สิ่งที่ตัดพ้อในใจก็กลายเป็นเรื่องที่ช่างแม่งได้ในทันที...
"จ้าๆ"
หลังจากกินข้าวเสร็จอาการท่อตรงก็ส่งผลในทันที กลับเข้าห้อง 2209 มาได้ร่างสูงก็วิ่งปรู๊ดเข้าส้วมหลังจากส่งจินตภัทรกลับห้องตัวเองไป รู้สึกเคว้งคว้างเพราะลืมหยิบโทรศัพท์มือถือมา คิดว่าน่าจะลืมไว้ห้องจินตภัทรเดี๋ยวค่อยกลับไปเอา
วินาทีนี้สิ่งเดียวที่บรรเทาความว้าเหว่ยามนั่งขี้ได้คือ ขวดแชมพู...
"วิธีใช้ชโลมแชมพูลงบนเส้นผมที่เปียก..."
ยี่สิบนาทีผ่านไป จอมพลก็เดินกลับมาในห้องจินตภัทรอีกครั้ง ร่างบางเดินมาเปิดประตูรับ แต่หน้าไม่รับแขกเท่าไหร่ แต่จอมพลคิดว่าน่าจะเครียดเรื่องอนิลอยู่นั่นแหละ แต่ก็ได้รู้ว่ามันไม่ใช่อย่างที่คิดเมื่อมีคำถามถูกส่งมาคุณเจ้าของห้องที่ยืนปอกส้มใส่ปากตัวเองอยู่ในครัว
"น้องจีนี่อายุเท่าไหร่"
"จีไหน" หน้าที่เริ่มเจื่อนหันควับไปมองคนพูดใจสั่นระรัวเพราะชื่อที่คุ้นหูแปลกๆ
"เขาโทรมาเมื่อกี้ น้องบอกว่าเป็นผู้ช่วยคุณแจน 'คุณแจนแฟนเก่าของพี่บี' น้องเขาบอกแบบนี้ เห็นเรียกตัวเองน้องจีๆ เลยอยากรู้อายุ"
คำว่า 'คุณแจนแฟนเก่าของพี่บี' ถูกพูดเน้นเสียงพร้อมกับมือเรียวที่ปาเปลือกส้มลงถังขยะดังโครม
"จีนไม่ได้โกรธบีอยู่ใช่ไหม" คำถามที่ดีที่สุดในช่วงเวลานี้ถูกเอ่ยด้วยความดังจากกล่องเสียงสู่ปลายลิ้นแผ่วเบาราวกับเสียงสะอึก ร่างบางเดินเข้ามาใกล้และมองหน้าอีกฝ่ายด้วยสีหน้าที่จอมพลอ่านไม่ออกว่าจินตภัทรกำลังคิดอะไร รู้เพียงว่าคำถามที่ถูกเอ่ยหลังจากนั้น...มันตอบยากเหลือเกิน
"บีมีแฟนเก่ากี่คนเหรอ ที่คร่ำครวญเรื่องแฟนตายนี่คือตายแค่คนเดียวถูกมะ แต่ที่เหลือและยังมีชีวิตอยู่บนโลกนี้มีอีกกี่คน"
..........TBC.........
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
แล้วก็ไม่กล้าพูด ปล่อยให้เอิน(และคนอ่าน) เข้าใจผิดอยู่ได้
เอ่อ แล้วก็พี่กวินเหตุผลพี่ปัญญาอ่อนมากค่ะ555555 ก็อย่างว่าแหละค่ะใครจะเกิดมาสมบูรณ์เพอเฟค พี่กวินนี่หล่อ แสนดี แต่ดันกลัวผีซะงั้น ขำ5555555
เฉลย จ๋อมไงจะใครล่ะ 55555555 น่ารัก
เราขอโทษกวินด้วยนะที่ด่าเธอไปตอนที่แล้ว แหมเราก็จริงจังไง ไม่คิดว่าเหตุผลมันจะปัญญาอ่อนอะไรแบบนั้น 5555555 สงสารลูกเอินเลยค่ะสังคม
ยันหอเอนปิซ่า
แต่ประโยคสุดท้ายของจีนนี้แบบถามได้เด็ดดวงหละเกิน
สู้ๆนะกวิน จอมพล
จอมพลคนเลวของเราหายไปไหนคะเนี่ยนี่เห็นแต่บีพ่อบ้านใจกล้าบีไม่ได้กลัวที่จีนดุหรอกเนาะแค่ไม่อยากขัดใจกลัวว่าถ้าทำปฏิมากรรมจากกางเกงในของจีนพังแล้วจีนจะร้องไห้เท่านั้นเองค่ะใครกลัวแฟนคะไม่มี๊
แฟนเก่าบีจะเหลืออีกกี่คนบนโลกใบนี้เราไม่รู้แต่ที่รู้ถ้าไม่มีคำแก้ตัวดีๆนี่บีอาจไม่ชีวิตอยู่ในโลกใบนี้อีกต่อไปแล้วนิยายเรื่องก็จะจบค่ะ5555
คำถามของจีนตอนสุดท้ายคือแบบ... จีนคิดจะทำอะไรหรือเปล่าคะ? แต่จีอะไรนั่นก็ไม่ควรพูดงั้นอ่ะ คือบีก็บอกแจนไปแล้วว่าไม่ให้พูดคนนี้แคร์ แต่ทำไมถึงปล่อยให้จีมาพูดงี้......
จีนตกลงอายไม่อายวะ55555555555 บีนี่แม่งงงงตอนค้นหาเกงในตลก บีสู้เค้านะ จีนค่อนข้างเข้าใจยาก..แต่ก็เห็นอธิบายได้เรื่อยๆนี่น่าาา ฉู้น้าาาาา555555555555555555