[GOT7-FIC] Bad Neighbours & Upside Down #2209Bnior #2209UpsideDown

ตอนที่ 110 : EP.45 DUSK TILL DAWN

Upside Down

#2209UpsideDown

โลกของผม โลกของคุณ โลกของเรา ที่ไม่มีอะไรเหมือนเดิม

Welcome To The Upside Down

EP.45

ZAYN – Dusk Till Dawn feat. Sia

I’ll be with you from dusk till dawn
Baby, I am right here

ฉันจะอยู่กับเธอตั้งแต่ยามสายัณห์จนถึงรุ่งอรุณ
ที่รัก ฉันอยู่กับเธอตรงนี้แล้วนะ

"ถึงพี่ชายแจ็คจะเลวร้ายแค่ไหน...แต่ไม่มีใครควรจะถูกทำร้ายแบบนี้"

คำพูดที่เอ่ยราวกระซิบ แต่กลับดังก้องในโสตประสาท ร่างบางยืนนิ่งราวกับขาทั้งสองข้างไม่สามารถจะเคลื่อนไหวได้อีกต่อไป ความกลัว ความหวาดหวั่น ประดังประเดเข้ามาในจิตใจของอนิลราวกับกระสุนปืนนับร้อยที่อีกฝ่ายเล็งมาที่หัวใจของเขา

"แจ็ค..." เรียกคนรักเสียงเครือ อยากเข้าไปกอดอีกฝ่ายไว้ อยากอธิบาย..แต่กลับไม่มีคำอธิบาย เพราะที่ทำไปนั้นเพราะคำๆ เดียว

คำว่า "รัก" เพียงเดียวที่ใช้เป็นเหตุผลอ้างถึงความผิดทั้งหมด แต่อีกฝ่ายคงไม่อยากฟัง

"เอินรู้ใช่ไหมว่าน้ำหวานเป็นลูกแจ็ค"

"รู้.."

"แล้วทำไมไม่ลงโทษแจ็ค ทำไมไม่เอาทุกอย่างมาลงที่แจ็ค"

"เขาไม่ควรจะเกิดมาเป็นพี่ชายของใครทั้งนั้น เขาไม่.."

"แจ็คมีลูกกับพี่ฝน ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตาม มันหมายถึงแจ็คทำผิดกับพี่ ที่เขาเกลียดแจ็คมันสมควรแล้ว แจ็คไม่มีสิทธิ์เกลียดเขา ไม่ว่าจะเรื่องอะไร และเอินไม่มีสิทธิ์ทำแบบนั้นกับเขา ต้นว่านบอกว่าเอินทำร้ายเขา เอินทำจริงเหรอ? แจ็คมานั่งอยู่ตรงนี้รอเอินเพราะแจ็คอยากฟังจากปากเอินว่ามันไม่จริง..."

หัวใจของอนิลเต้นแรงจนรู้สึกหายใจไม่ออก มันเจ็บปวดและเศร้าเหลือเกิน ใช่ มันเป็นความผิดเขาเองที่ทำร้ายพี่ชายของแฟนอย่างไร้ความปราณี เขาผิดและไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ ถ้าหากว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะพูดความจริงทั้งหมดจากใจให้กวินฟัง...ก็ไม่มีอะไรจะเสียอีกต่อไปแล้ว

"ใช่ เอินทำ..ทำสิ่งที่แจ็คคิดว่ามันไม่จริง คนที่เหยียดเพศคนอื่น ทำร้ายจิตใจคนอื่นด้วยคำพูดแย่ๆ เขาควรพบกับความเจ็บปวดแบบนั้น เขาจะต้องจมอยู่กับความน่าอับอายและฝันร้ายไปตลอดชีวิต ไม่มีความยุติธรรมสำหรับคนแบบนั้น เพราะตลอดมาเขาก็ไม่เคยรักใครนอกจากตัวเอง แล้วถ้าคนแบบนั้นจะต้องตาย มันก็สมควรแล้ว.."

อนิลหยุดคำพูดเอาไว้ขณะที่เดินก้าวเข้าไปหาอีกฝ่าย ยืนสบตาร่างหนาที่นั่งอยู่บนเตียงอย่างไม่เกรงกลัวอะไรอีกต่อไปแล้ว ไม่มีอะไรจะเสียอีกต่อไปแล้ว หากเขาจะต้องเลือกในตอนนี้ อนิลก็เลือกที่จะพูดความจริง

"ความผิดของคนที่เรารักหากตั้งเป็นโจทย์เลขมันจะถูกหารด้วยคำว่ารักครึ่งหนึ่งเสมอ แจ็คเป็นแบบนั้นสำหรับเอิน ครั้งแรกที่เรามีอะไรกันเอินอยากฆ่าแจ็คให้ตายเพราะคำพูดสารเลวและท่าทางที่ทำเหมือนเอินเป็นเพียงที่ระบายอารมณ์ของแจ็ค และแน่นอนมันถูกหักลบไปจนหมดเพราะคำว่ารัก เพราะว่าเอินรักแจ็คเอินให้อภัยแจ็คได้ทุกอย่างแม้แต่เรื่องพิมพ์ เอินโกรธเกลียดคนมากมายและพร้อมจะฆ่าทุกคนที่ทำให้แจ็คต้องเจ็บปวด...แม้แต่ชาติหน้าถ้าเอินจำพิมพ์ได้ เอินจะฆ่าพิมพ์ให้ตายก่อนที่มันจะมีโอกาสได้เจอแจ็คเป็นครั้งที่สอง"

เป็นกวินที่ปล่อนเสียงสะอื้นออกมาอย่างไม่สามารถห้ามเอาไว้ได้ มือเรียวเอื้อมไปแตะบาดแผลเหนือหัวคิ้วของอีกฝ่ายขณะที่ร่างหนาโน้มมาซบที่อกของอนิลอย่างอ่อนแรง

"แจ็คไม่สมควรได้รับมัน...แจ็คควรเป็นฝ่ายปกป้องเอิน ควรเป็นคนที่ทำทุกอย่างเพื่อเอิน แต่แจ็ค..."

ไม่เลย ไม่ใช่หน้าที่ของใครคนใดคนหนึ่ง เพราะสำหรับอนิลแล้วการปกป้องความรักและถนอมมันให้ยาวนานและคงอยู่ตลอดไปไม่ใช่หน้าที่ของใครคนใดคนหนึ่ง

ขณะที่มือเรียวกอดปลอบลูบแผ่นหลังของคนรัก สายตาก็พลันเหลือบไปเห็นรอยช้ำเขียวเป็นจ้ำบริเวณหลังคอของคนรัก อนิลผละออกมาก่อนจะมองใบหน้าของกวินชัดๆ มันเต็มไปด้วยร่องรอยถูกทำร้าย โหนกแก้มแดงช้ำ ริมฝีปากมีรอยแตก ก่อนหน้านี้เขาไม่ทันได้สังเกตุเพราะกวินนั่งอยู่ในมุมมืดของห้อง

"พี่กวีอยู่ไหน" อนิลถามก่อนจะเดินไปเปิดไฟ และเมื่อทุกอย่างรอบกายสว่าง ร่องรอยมากมายที่อยู่บนตัวของกวินก็ชัดเจน อนิลมองขณะที่เดินเข้าไปพร้อมกับน้ำตาไหลอาบแก้ม ...ทำไมเป็นแบบนี้

มือเรียวเอื้อมไปปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของอีกฝ่ายลง ขณะที่กวินเบือนหน้าหนีไปทั้งน้ำตา ทันทีที่เสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินหลุดออกจากไหล่กว้าง เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นก็ดังขึ้นสองมือของอนิลกำเสื้อของคนรักเอาไว้แน่น ตัดพ้อเสียงเครือพร้อมกับโทสะในใจที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนกลายเป็นความเกรี้ยวกราด

"ทำไมปล่อยให้มันทำแบบนี้! โตจะตายห่าอยู่ล้วยังปล่อยให้พี่ซ้อมอยู่อีก! มันอยู่ไหน!"

อนิลตวาดใส่อีกฝ่ายด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย เจ็บปวด เศร้า และโกรธเคืองกวีที่ยังไม่สำนึก เขาไม่น่าปล่อยให้กวียังมีชีวิตอยู่เลย...

Flash back

ทันทีที่กวินกดออดหน้าห้อง ต้นว่านก็รีบเปิดประตูออกมาเพราะคิดว่าเป็นเพื่อนตัวเองที่เพิ่งเดินออกไป

"นี่แก ฉันต้องไปธุระนะ จะให้ขังพี่ชายผัวแกไว้ในส้วมตลอดเวลาไม่ได้นะเว้ย"

คำพูดที่พรั่งพรูออกมาทำเอาคนที่ยืนอยู่ถึงกับอึ้งไป ตัวคนพูดเองเมื่อเงยหน้าขึ้นมองร่างหนาก็ผงะ ริมฝีปากอ้าค้างอย่างตกใจสุดขีด

"จะ แจ็ค..."

ไม่ต้องรอคำอนุญาตของอีกฝ่ายกวินก็รีบแทรกตัวเข้าไปให้ห้อง เสียงโครมครามในห้องน้ำเรียกให้เขารีบวิ่งไปและเปิดประตูโดยเร็ว

เมื่อเห็นสภาพของพี่ชายที่อยู่ในชุดนอนหลวมๆ ใบหน้าที่อิดโรย ริมฝีปากแห้งแตก ไม่ต่างจากคนขาดน้ำ กวินถามต้นว่านด้วยน้ำเสียงเบาหวิว เขาไม่เข้าใจว่าทำไมอนิลถึงจับพี่ชายเขามาขังเอาไว้ที่นี่

"พวกคุณทำอะไรกับเขา..."

"เอินมันโกรธที่พี่เขาด่าแจ็ค มันเป็นคนโมโหร้ายแต่ไหนแต่ไร แจ็คก็รู้...แต่รอบนี้มันอาจจะทำเกินไปหน่อย"

"เกินไปขนาดไหน" กวินถามขณะที่มองพี่ชายของเขา อีกฝ่ายมองสบตาเขาราวกับคนที่ไม่รู้จักกัน เท้าของกวีก้าวเข้ามาใกล้เรื่อยๆ สายตาที่มองเขาอย่างอาฆาตมาดร้าย

เหมือนกับวันนั้น...

วันที่พ่อแม่จากเขาไป

"เอินมันเอ่อ พี่เขา...แบบว่ามัน ทะ เทิร์นรุกใส่พี่เขา"

ก่อนที่ต้นว่านจะพูดอธิบายด้วยคำพูดที่ไม่ได้กลั่นกรองเพียงความหวาดกลัว เสียงของคนที่อยู่ในห้องน้ำก็ตวาดใส่จนกะเทยตัวโตสะดุ้งและรีบถอยออกไป

"หุบปากบัดซบของมึงไปอีกะเทยเหี้ย! เพราะมึง เพราะมึงคนเดียว!"

เจ้าของห้องรีบคว้ากระเป๋าสตางค์ก่อนจะเผ่นออกไปจากห้องโดยเร็วทิ้งกวินเอาไว้กับพี่ชายเพียงลำพัง

รู้ตัวอีกทีกวินก็นอนอยู่บนพื้น ขณะที่ร่างของพี่ชายคร่อมเขาเอาไว้พร้อมกับมือเท้าที่กระหน่ำต่อยตีไม่หยุด เหมือนกับตอนนั้น...ตอนที่เขายังเด็กเหลือเกิน

เสียงก่นด่ามากมายที่มันยังคงเหมือนเดิม เขายังเป็นคนที่ผิดเสมอ

"ไอ้พวกตุ๊ดสารเลว พวกมึงรวมหัวกัน ทำไมมึงไม่ตายห่าไปซะ ทำไมพ่อกับแม่ต้องมาตายแทนเด็กชั่วๆ แบบมึง เพราะเขาไปหามึง เพราะเขาตามหามึง!"

ใช่ พ่อกับแม่เสียในวันที่เขาหนีออกจากบ้าน เขาทนไม่ไหวกับการต้องเป็นที่สอง ความกดดันที่เขาไม่สามารถสอบเข้ามหาลัยที่พี่ชายเรียนได้ เข้าคณะที่ที่พ่อแม่วาดหวังไว้ เขาหนีไปอยู่บ้านจอมพล พ่อกับแม่กำลังขับรถไปรับเขาหลังจากที่พวกท่านรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน...แต่สุดท้ายพวกเขาก็ไม่มีวันได้พบกันอีก

(แม่กำลังไปรับนะลูก แจ็ครู้ใช่ไหมแม่รักลูกสองคนเท่ากันนะ กลับบ้านเราเถอะนะลูก)

เขายังจำมันได้ดี คำพูดของแม่ผ่านสายโทรศัพท์ ท่านโทรมาที่บ้านของจอมพล ขอร้องแม่ของเพื่อนเขาให้ช่วยรั้งตัวลูกชายคนเล็กเอาไว้ ก่อนที่เธอจะไปรับลูกกลับบ้าน

ความรู้สึกผิดมันยังติดอยู่ในใจไม่ว่าวันเวลาจะผ่านไปเนิ่นนานแค่ไหน วินาทีที่พี่ชายของเขาทิ้งตัวลงร้องไห้หน้าห้องไอซียูหลังจากแพทย์เจ้าของไข้ออกมาบอกว่าพวกท่านเสียแล้ว เขาเสียทั้งพ่อและแม่ไปแต่เหมือนกับสูญเสียพี่ชายไปด้วยเช่นกัน

เขาคือคนที่ผิด...และผิดเสมอสำหรับพี่ชาย

เหมือนกับตอนนี้ ก็เช่นกัน

เขาถูกพี่ชายทุบตีและทำร้ายจนกลายเป็นเรื่องเคยชินในบ้าน เวลาที่น้องสาวคนเล็กไม่อยู่บางครั้งก็ถูกพี่ชายบีบคอจนเกือบตายเพียงเพราะเขาเดินผ่านในจังหวะที่พี่เหนื่อยจากการทำงาน ความรับผิดชอบที่พ่อแม่ทิ้งเอาไว้ ถูกเรียกไปด่าและจบลงด้วยการถูกซ้อม

"ไอ้ตุ๊ดขี้ขลาด เมื่อไหร่มึงจะโตสักที เลิกร้องไห้เป็นตุ๊ดสักที!"

พี่มักจะด่าเขาแบบนี้ทุกครั้ง เพราะเขาอ่อนไหวง่ายเกินไป เขาเป็นลูกผู้ชายที่ไม่เหมาะสมกับคำๆ นี้ เขาร้องไห้ทุกครั้งที่โดนพี่ซ้อม เป็นเด็กขี้แพ้ คนเดิม

เจ็บไปทั่วสรรพางค์กายราวกับถูกค้อนหนักๆ ทุบซ้ำแล้วซ้ำอีก เขาจำไม่ได้แล้วว่าครั้งสุดท้ายที่พี่ชายกอดเขานั้น เมื่อไหร่กัน?

ตอนเขาอายุ 9 รึเปล่านะ?

ตอนนั้นพี่ดีใจที่เขาแข่งบอลกับเด็กแถวบ้านแล้วทำให้ทีมชนะ

ใช่ เพราะเขาทำให้พี่ภูมิใจ

พี่เคยรักเขาไหม...

เขาไม่แน่ใจ

"พี่ครับผมเจ็บ...หยุดตีผม ได้โปรด ผมขอโทษ ผมผิดไปแล้ว"

คำขอร้องที่พี่ชายของเขาไม่เคยฟัง

"มึงไม่เคยมีเรื่องกับใครในโรงเรียน ใครซ้อมมึงวะ? ไอ้สัดนี่เงียบอีก กูถามว่าใครทำมึงแบบนี้!"

จอมพลถามเขาในเย็นวันหนึ่ง ขณะที่พวกเขากำลังเปลี่ยนเสื้อหลังจากที่เตะบอลเสร็จ ช่วงชีวิตที่เขาอยู่ด้วยการโกหก...

"พี่เลิกโกหกสักทีได้ไหม พี่ยิ้มแต่ตาพี่ไม่ได้ยิ้มด้วยเลย เขาตีพี่อีกแล้วใช่ไหม?"

แบมถามเขา น้องสาวที่รักและห่วงเขามากกว่าใคร ใช่ แล้วเขาก็ปฏิเสธ เขาโกหกเช่นเดิม

เขาโกหกจนน้องสาวยกให้เขาเป็นสุดยอดนักโกหก เพราะมีแต่เธอที่จับโกหกเขาได้ แม้แต่จอมพลก็ไม่รู้ว่าร่องรอยที่อยู่บนตัวมันเกิดขึ้นเพราะใคร เขาโกหก และ โกหก

โกหกซ้ำไปซ้ำมา หลอกคนอื่น และหลอกตัวเองมาตลอดราวกับสิ่งที่พี่ชายทำกับเขามันไม่เคยเกิดขึ้น

ครอบครัวเดียวที่เขามี...

พี่ชายของเขา ที่อาจจะไม่เคยรักเขาเลย

เพียงแต่...ถ้าไม่รักกันก็คงไม่ส่งเสียเขาจนจบมหาลัย

กวีอาจจะรู้มานานแล้วว่าน้ำหวานเป็นลูกของเขา

แต่ไม่เคยกล่าวโทษหรือด่าทอ

แล้วอะไรกันคือสิ่งที่พี่ชายเขาเป็น ตัวตนของพี่ชายเขาเป็นคนแบบไหน?

วินาทีที่ดวงตาของกวินพร่าเลือนไปหมดด้วยหยาดน้ำตา เขาเห็นแสงสะท้อนของโลหะในมือของพี่ชาย ปฏิกิริยาของร่างกายและสัญชาติญาณเอาตัวรอดมันเป็นไปตามธรรมชาติ ขณะที่มือของกวีกำลังเงื้อสุดแขน แววตามุ่งร้ายราวกับคนเสียสติ กวิยกขาขึ้นถีบร่างของพี่ชายออกไป

เขาพยายางดิ้นรนที่จะหนีออกมาจากความเจ็บปวด แต่อีกฝ่ายก็ตามมาโถมตัวเข้าใส่ ในชั่วขณะนั้นกวินคว้ามีดบนพื้นขึ้นมาเพียงเพราะกลัวว่าพี่ชายจะหยิบมันได้ก่อน

ฉึบ!

เสียงของมีคมที่ทะลุผ่านกล้ามเนื้อแผ่นอกของกวีที่โถมกายเข้าใส่น้องชาย เลือดไหลอาบมือของผู้เป็นน้องก่อนที่ร่างของกวีจะค่อยๆ ล้มลงนอนแน่นิ่งไป

...............

"ทำไมปล่อยให้มันทำแบบนี้! โตจะตายห่าอยู่ล้วยังปล่อยให้พี่ซ้อมอยู่อีก! มันอยู่ไหน!"

สิ้นเสียงของอนิล มือหนาคว้าข้อมือบางเอาไว้ก่อนที่คนรักของเขาจะออกไปตามหาคนๆ นั้น

"ใต้เตียง.."

น้ำเสียงอ่อนแรงตอบทั้งน้ำตา อนิลผงะไปเล็กน้อยแต่ทันทีที่สบตากัน เขารับรู้ว่ากวินไม่ได้โกหก เขารู้ว่าตอนนี้กวินกำลังจะทำอะไร เพราะอะไรถึงยังนั่งอยู่ตรงนี้

แขนเรียวโอบกอดคนรักเอาไว้แน่น ขณะที่กวินซบหน้าลงที่กับอกของอนิลและร้องไห้โฮออกมาอย่างปวดร้าว เขาไม่ได้ตั้งใจ อนิลรู้ว่าคนอย่างแฟนเขาไม่มีทางฆ่าใคร

เสียงสั่นเครือปลอบคนรักในอ้อมกอดขณะที่ค่อยๆ ลูบแผ่นหลังกว้างไปมา คำบอกรักที่ส่งผ่านฝ่ามือเรียว ปลอบโยนคนที่รักหมดหัวใจ และพร้อมจะร้องไห้ไปด้วยกัน

"เอินอยู่นี่แล้วแจ็ค เอินจะไม่มีทางทิ้งแจ็คไว้คนเดียว เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป...เอินจะไม่มีทางปล่อยให้ใครเอาตัวแจ็คไปแน่ๆ ไม่มีใครพรากเราไปจากกันได้แน่นอน เอินสัญญา"

But you’ll never be alone

I’ll be with you from dusk till dawn

I’ll be with you from dusk till dawn

แต่เธอจะไม่มีวันโดดเดี่ยวเลย

ฉันจะอยู่กับเธอตั้งแต่ยามสายัณห์จนถึงรุ่งอรุณ

ฉันจะอยู่กับเธอตั้งแต่ยามสายัณห์จนถึงรุ่งอรุณ

Baby, I am right here

I’ll hold you when things go wrong

I’ll be with you from dusk till dawn

I’ll be with you from dusk till dawn

ที่รัก ฉันอยู่กับเธอตรงนี้แล้วนะ

จะกอดเธอไว้ในยามที่อะไรๆ มันผิดพลาดไปหมด

ฉันจะอยู่กับเธอตั้งแต่ยามสายัณห์จนถึงรุ่งอรุณ

ฉันจะอยู่กับเธอตั้งแต่ยามสายัณห์จนถึงรุ่งอรุณ

ZAYN – Dusk Till Dawn feat. Sia

...........TBC..........

*อย่าลืมคอมเม้นท์ให้กำลังกันด้วยนะคะ*

#2209UpsideDown

เปิดจองแล้วนะคะ

จิ้มจอง