[GOT7-FIC] INSBD ไอนี้ดซัมบอดี้ #ไอนี้ดซัมบอดี้ #BNyoung #ฟิคบีเนียร์

คะน้า อายุ 15

"พี่เค้าไม่มีวันสนใจเราหรอก พี่เค้าหล่อขนาดนั้น แล้วดูเราดิ..."

คุณพี่ปัน อายุ 20 

อาชีพ ร่ำรวยและรูปหล่อ

"น้องมองหน้าพี่นะ พี่ให้โอกาสมองอีกครั้ง แล้วตอบคำถามใหม่ครับ"

เบน อายุ 20

"ถ้าเตงคิดจะเริ่มชอบผู้ชาย แล้วเตงจะเริ่มจีบเค้าเมื่อไหร่อะ?"

บูม อายุ 19 (ลูกพี่ลูกน้องของปันที่โตมาด้วยกัน)

"ขาดรักมาหาพี่ ขาดMoneyเอาเลขบัญชีมา"

ปริม อายุ 16 (น้องสาวปัน)

"ทำไมต้องมาทักด้วย! หนูไม่ได้อยากเกิดเป็นคนที่ขี้เหร่ที่สุดในบ้านหรอกนะ!"

+Short Intro+

     

หากโลกนี้ยังมีผู้ชายที่ชื่อ "พี่ปัน" ชายใดทั่วแคว้นแดนสยามก็ไม่สามารถเทียบหนังหน้ากับ "พี่ปัน" ได้....

มันคือความจริงที่ยากจะเชื่อ แต่เมื่อมองจากสายตาเด็กอายุ 15 อย่างคะน้าแล้ว "เทพบุตร" คือคำเปรียบเดียวที่สามารถอธิบายถึงรูปลักษณ์ของพี่ปันได้....

"มึงๆ รู้ปะ วันนี้ตอนเช้ากูเจอพี่บูมกับพี่ปันหน้าโรงเรียน โอ้ยมึง หล่อชิบหาย"

"เห้ย ทำไมกูไม่โชคดีงี้มั่งวะ เค้ามาด้วยกันหรอ?"

"ใช่ๆ พี่ปันเป็นคนขับ แล้วพี่บูมอะเดินลงมาส่ง 'จุรีรัตน์' โอ้ยมึง ป้าจุ๊แกหน้าเชิดเลยอะ เห็นพวกนักเรียนมองนี่ทำเชิด หลายชายหล่อก็ยืดได้อะเนาะ"

เสียงเพื่อนร่วมชั้นเพศชะนีเม้ามอยกันเรื่อ "หลานครูฝ่ายปกครอง" กันอย่างมันปากเพราะทั้งโรงเรียน ไม่ว่าจะสาวน้อยหรือหนุ่มน้อย ต่างก็รอคอยให้ถึงยามเช้าเวลา 7โมงครึ่ง ที่จะได้เจอเทพบุตร สลับผลัดเปลี่ยนกันมาส่ง "อาจารย์จุรีรัตน์" ที่มีหลานหน้าตาดีถึง 2 คน

มือเล็กๆ วางกระเป๋าลงที่โต๊ะ ขณะที่หูก็แอบเงี่ยฟังเรื่องของชายหนุ่มรูปงามที่โดนพูดถึงเหมือนข่าวเช้าที่ต้องฟังเป็นประจำ และทุกครั้งที่ได้ยิน คะน้าก็แอบอมยิ้มมุมปากทุกครั้ง เพราะการได้ฟังเรื่องพี่ปัน มันคือข่าวเช้าที่ไม่เคยเบื่อที่จะฟังเลย...

"วันนี้พี่เค้าใส่เสื้อโปโลของมหาลัยด้วยนะ คิดดูสิ ใส่เสื้อโปโลยกปกคอเสื้อขึ้นมาโคตรดีงามอะ"

"กูเห็นนายกก็ชอบใส่แบบนั้น..."

"ทำไมมึงต้องเอาลุงเค้ามาพูดถึงด้วยวะ"

"อ้าวกูแค่พูดถึงไง ว่าใส่เสื้อสไตลืเดียวกัน"

"แต่นี่พี่ปันไง! พี่ปัน คุณปัญรินทร์ ปัน ยา ริน ที่หล่อที่สุดในเขตช่องนนทรี!" 

"อีแป๋ม มึงเว่อมาก พี่ปันไม่ได้หล่อขนาดนั้นปะ พี่บูมดูดีกว่าตั้งเยอะ เอาง่ายๆ มองจากสายตาผู้ชายด้วยกันไหมล่ะ คะน้าๆ แกว่า พี่ปันกับพี่บูมใครหล่อกว่ากัน?" 

งานเข้า...

คะน้าบอกกับตัวเองในใจ ขณะที่ในสายตาของเพื่อนทั้งห้อง คะน้าเป็นเพื่อนร่วมชั้นชายแท้ที่แค่เรียบร้อยกว่าคนอื่น และไม่มีใครจับโป๊ะได้ว่าชายแท้คนนี้แอบมีร่างตุ๊ดเด็กแอบซ่อนอยู่

ถ้าตอบพี่ปัน..มีหวังโดนจับได้แน่เลย เพราะแค่พูดชื่อก็หน้าแดงแล้ว....

"อืม เราว่าพี่บูมดูดีกว่านะ คือจะว่าไงดีอะ สไตล์การแต่งตัวพี่บูมเค้าดูเท่ดีอะ เราว่า..."

ขณะที่คะน้ากำลังตอบ จู่ๆ ปฏิกิริยาและสีหน้าของเพื่อนร่วมชั้นก็เริ่มแปลกไป 

บางคนเหมือนจะกรีดร้องออกมา

บางคนเหมือนจะหน้าแดงและออดอาการขวยเขินเกินพอดี

เพราะบางคน...ที่เดินมายืนอยู่ด้านหลังของเด็กชายตัวเล็ก

คะน้าหันไปมองตามสัญชาติญาณ และพบว่ามือของคที่อยู่ข้างหลัง กำลังเชยคางเขาให้เงยขึ้นไป ขณะที่เจ้าของมือนั้นกำลังก้มลงมา...และพูดกับคะน้าว่า

"น้องมองหน้าพี่นะ พี่ให้โอกาสมองอีกครั้ง แล้วตอบคำถามใหม่ครับ"

รอยยิ้มขี้เล่น กับดวงตาที่หรี่มองอย่างกวนๆ อยู่ห่างใบหน้าของเด็กชายเพียงแค่ลมหายใจกั้น

คะน้ารู้สึกเหมือนเงือกน้อยที่เพิ่งถูกขโมยเสียงไปจากลำคอ ไม่มีอะไรเปล่งออกมายามที่อ้าปากพะงาบๆ 

แก้มกลมขึ้นสีแดงเรื่ออย่างเห็นชัดถึงอาการเขินอายของเจ้าตัว 

"ใครหล่อที่สุดครับ?" เจ้าของรอยยิ้มที่หล่ออย่างร้ายกาจ ถามย้ำ ขณะที่แกล้งเอียงคอถามเด็กอายุน้อยกว่า

"พะ พี่ ปัน คะ ครับ" คะน้าตอบเสียงเบา ที่เจ้าตัวตอบออกมาโดยไม่ต้องคิดทบทวนด้วยซ้ำ 

"นั่นสิ คิดเหมือนพี่เลย" คนขี้เล่นขยิบตาให้ขณะที่ตอบกลับคะน้า 

เหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน และเหลือเพียงคะน้ากับพี่ปันที่ยังมองสบตากันอยู่ ทั้งๆที่ห้องเรียนนั้นเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย แต่ไม่รู้ทำไม คะน้ากลับไม่ได้เสียงใครเลย...

"อ้าว ปริม! แม่ฝากตังค์มาให้อะ" 

จู่ๆ ฉากอันแสนโนแมนติก็ของคะน้าก็เหมือนโดนตัดจบไปดื้อๆ เมื่อพี่ปันหันไปตะโกนเรียกเพื่อนร่วมชั้นของคะน้าที่กำลังเดินกลับมาจากโรงอาหาร

"เดี๋ยวนี้โรงเรียนอนุญาตให้คนนอกเดินเข้ามาห้องเรียนได้ด้วยหรอ?" 

เสียงเหวี่ยงๆ ของปริม ทำเอาทุกคนมองเป็นตาเดียวเพราะไม่มีใครคิดว่าจะมีใครกล้าขึ้นเสียงใส่เทพบุตรได้ลงคอ 

แถมสายตาของพี่ปันที่มองน้องสาวยังดูอ่อนโยนจนคนมอง แทบจะเปลี่ยนสสารเป็นน้ำกันหมดเพราะโดนหลอมละลายจากความอบอุ่นเหมือนเตาไมโครเวฟของพี่ปัน

"เดี๋ยวไม่มีเงินซื้อขนมกินนะ วันหลังก็อย่าลืม ถ้าไม่อยากให้พี่มากวนใจ"

ทุกคำพูดของพี่ปัน ทุกการกระทำที่วางมือไว้บนศีรษะของน้องสาวหน้าเหวี่ยง เหมือนมีไออุ่นที่ส่งผ่านไปถึงทุกคนในห้องจนแทบจะทรุดตัวลงแล้วกรีดร้องออกมาเพราะมันช่างอบอบุ่นและอ่อนโยนจนเกินต้านทาน

สภาพชะนีน้อยใหญ่ และหนุ่มดอกไม้ในห้องราวกับผักปลาที่โดนน้ำซุป MK ลวกจนนิ่ม...

มันอาจจะดูเว่อ...

แต่นั่นแหละคือ "พี่ปัน" ในความคิดของคะน้าในตอนนี้

ช่างแสนดี...

ช่างหล่อ..

ช่าง...

"ตอแหล"

คำพูดของปริมเหมือนหินที่ปาลงน้ำทำอาปลาน้อยใหญ่วงแตกกันไปหมด สีหน้าของพี่ปันเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่คนอื่นจะสนใจ..แต่คะน้าแอบเห็นมัน เพราะดันยืนในมุมที่ทุกคนไม่เห็นมือของพี่ปัน

มือที่เคยลูบหัวน้องสาว เปลี่ยนเป็นจิกหัวน้องเบาๆ ดวงตาของพี่ปันจ้องเขม็ง เหมือนจะจับหัวปริมฟาดกับโต๊ะเรียน แต่...

"พูดไม่เพราะเลยครับ..."

พี่ปันบอกน้องสาว และยิ้มออกมา 

บ้าจริง...ยิ้มแบบนี้ต่อให้จับน้องสาวตีเข่าต่อหน้า ก็ไม่รู้สึกว่าโหดร้าย

ใช่ ในสายตาของคะน้า พี่ปันเป็นเช่นนั้น คนหล่อต่อให้ตบผู้หญิงโชว์ก็คือคนหล่อ

"แล้วเจอกันที่บ้านนะปริม"

พี่ปันบอกลาน้องสาวด้วยก็ผลักหัว 1ที แม้ปริมจะหน้าหงาย แต่ในสายตาของทาสและบริวารที่เชิดชูพี่ปันแล้ว มันก็แค่การหยอกล้อที่แสนน่ารัก

ก่อนจะเดินออกจากห้องไป คะน้ารู้สึกเหมือนวิญญาณจะออกจากร่างเมื่อพี่ปันเดินมาหยุดตรงหน้า และพูดด้วยเสียงต่ำๆ ที่เหมือนตั้งใจจะพูดกับคะน้าเพียงคนเดียว...

"ถ้าเอาเรื่องที่กูแอบจิกหัวน้องไปพูดกับคนอื่น กูจะเตะอัดกำแพงให้"

น้ำเสียงดุๆของพี่...

บ้าจริง...

นี่มันผู้ชายหล่อเถื่อนในนิยายเด็กดีชัดๆ 

ใช่แล้ว ในความคิดของคะน้า พี่ปันน่ะ...ทำอะไรก็ดีจริงๆ

..........โปรดติดตามตอนต่อไป

#ไอนี้ดซัมบอดี้