[Osomatsu-san] addict (AllxIchi)

ตอนที่ 5 : Chapter05

       บนถนนใหญ่มีรถรามากมายวิ่งอยู่บนถนนเยอะซะจนมองจากที่สูงก็จะเห็นรถกลายเป็นแค่มดเลยก็ได้  รถยนต์สีดำที่ดูมีราคาสุดในท้องถนนนี้มุ่งตรงสู่คฤหาสน์ของตระกูลมัตสึโนะ  ภายในรถมีคนขับและผู้โดยสารสองคนคารามัตสึและจูชิมัตสึ  ในวันนี้โอโซมัตสึเรียกให้ทุกคนมารวมตัวกันด้วยสาเหตุอะไรก็ไม่ทราบถึงแม้จะขี้เกียจแต่พวกเขาก็มาจนได้  แน่ล่ะก็มี'คนคนนั้น'อยู่นี่เนอะ  คารามัตสึมักจะยิ้มออกมาทุกครั้งที่คิดถึงบุคคลที่อาศัยอยู่ที่นั่นและรอยยิ้มนั่นมักมีอะไรซ่อนอยู่เสมอ  เช่นเดียวกับจูชิมัตสึ  ทันทีที่รถจอดสนิทคารามัตสึหยิบแว่นดำรูปทรงประหลาดขึ้นมาสวมแล้วก้าวลงมาจากรถเป็นคนแรก  ตามมาด้วยจูชิมัตสึที่พุ่งลงมาจากรถหลังจากนั้นทั้งคู่ก็เดินตามสาวใช้เข้าไปในคฤหาสน์ตรงไปยังห้องประชุมหรือก็คือห้องทำงานของโอโซมัตสึ  ทันทีที่เปิดประตูไม้แกะสลักออกทั้งคู่ก็ได้ยินเสียงทักทายอันเป็นมิตร

"มาช้าชะมัดเลยพวกนายเนี้ย!"

"ที่บ้านของพวกนายสอนเรื่องมารยาทบ้างมั้ย?"

"นึกว่ารถคว่ำตาย"

"คราวหลังไม่ต้องมานะฮะ"

....อันที่จริงมันก็อาจไม่เป็นมิตรเท่าไหร่  คารามัตสึยิ้มแหย่ถอดแว่นดำที่ไม่รู้จะใส่เพื่ออะไรออกกล่าวคำขอโทษตามสไตล์เจ้าตัวแล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้ของตนตรงข้ามโอโซมัตสึ  ส่วนจูชิมัตสึที่ดูจะไม่ทุกข์ร้อนอะไรเพราะรู้ว่าลึกๆทุกคนไม่ได้เหมารวมตนก็เดินไปนั่งที่เก้าตรงข้ามโทโดมัตสึ  เมื่อดูว่าทุกคนมาครบแล้วโอโซมัตสึก็เริ่มปรับสีหน้าให้เคร่งเครียดก่อนจะเอ่ย

"ช่วงนี้มีคนมาสวมรอยเป็นพวกเราแล้วแอบลักลอบส่งยาเสพติด  แล้วเมื่อวานนี้พวกตำรวจบุกเข้ามาถึงที่นี่...ฉันได้ข้อมูลมาแล้วเป็นคนของ'เจ้านั่น'จริงๆนั่นแหละและคืนนี้พวกมันจะมาส่งยากันอีกเพราะงั้น...."โอโซมัตสึเว้นช่วงแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังกว่าเดิมแต่น้ำเสียงนั้นประกอบไปด้วยความโมโหเกือบครึ่ง "กำจัดมันซะ"

      และเนื่องจากว่าการส่งของครั้งนี้มันมรทั้งหมดสองที่พวกเขาจึงต้องแบ่งทีมกันด้วยการจับฉลากโง่ๆที่ทำจากกระดาษงานเหลือใช้เขียนเลขหนึ่งและสองของโอโซมัตสึ ทีมที่หนึ่งจัดการในเขตการปกครองของโอโซมัตสึและอิจิมัตสึ  ส่วนทีมที่สองอยู่ในเขตการปกครองของคารามัตสึและจูชิมัตสึ  เมื่อตกลงแบ่งทีมกันเรื่อยร้อยทักคนต่างแยกย้ายไปทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายของตน  

"หึ  brotherไม่ต้องกังวลไปหรอก  ที่นี่อยู่ในเขตการปกครองของคารามัตสึผู้นี้นายปลอดภัยแน่ๆ"คารามัตสึตัดสินใจพูดออกมาหลังจากนั่งมองหนึ่งชีวิตทำหน้าเบื่อโลกจะตายเสียให้ได้เป็นชั่วโมง  ทว่าผู้ฟังกลับยิ่งแสดงสีหน้าไม่พอใจขึ้นมาอีกส่วนสาเหตุที่ไม่พอใจก็คือการที่จับฉลากได้หมายเลขสองนั่นแหละ  โอโซมัตสึ  โจโรมัตสึและโทโดมัตสึจับฉลากได้หมายเลขหนึ่ง  ส่วนคารามัตสึ  จูชิมัตสึและอิจิมัตสึจับได้หมายเลขสอง  อิจิมัตสึนึกด่าโชคตัวเองในใจว่าทำไมต้องได้มาอยู่กับไอ้พวกนี้

"เฮ้...My  brother  เฮ้...อิจิมัตสึ เฮ้!"คารามัตสึเรียกคนเหม่อลอยซ้ำๆเพราะดูว่าจะนิ่งนานเกินไปแล้ว

"หนวกหู  หุบปากแกไปซะ"เสร็จสิ้นบัญชาจากอิจิมัตสึคารามัตสึก็นั่งนิ่งรูดซิปปากสนิทเพราะเกรงจะทำให้อิจิมัตสึโกรธ  พวกเขานั่งอยู่รอข่าวอยู่ในรถ  ส่วนจูชิมัตสึอาสาจะไปสำรวจรอบๆให้ว่ามีทางหนีทีไร่รึป่าวกรณีมีเหตุฉุกเฉิน  ผ่านไปห้านาทีกว่าเสียกเคาะกระจกรถก็ดังขึ้นเป็นรหัสคารามัตสึเปิดประตูให้จูชิมัตสึได้เข้ามา

"ถัดจากนี้ทางขวาหนึ่งตรอกมีซอยเล็กๆเชื่อมกับถนนใหญ่ครับ~!  แต่ว่าตอนนี้ยังไม่เห็นใครเลย"จูชิมัตสึรายงานด้วยท่าทางร่าเริงปนตื่นเต้นไม่ได้เข้ากับสถานการณ์เคร่งเครียดเลยสักหน่อย  หรือบางทีอาจจะเครียดสำหรับอิจิมัตสึคนเดียวก็ได้  อิจิมัตสึมองสองพี่น้องบ้ากำลังที่กำลังนั่งทำเรื่องไร้สาระฆ่าเวลารอเหยื่อ  คารามัตสึหยิบกระจกพกออกมาจากเสื้อสูทแล้วพูดชมตัวเองหน้าด้านๆว่าหล่องั้นงี้  ส่วนจูชิมัตสึนั่งหวดไม้เบสบอลที่เต็มไปด้วยตะปูไปรอบๆโดยไม่กลัวว่าจะฟาดหน้าคนที่นั่งอยู่

"เดี๋ยวฉันไปดูอีกรอบ"อิจิมัตสึไม่อยากเสียเวลามากนักจึงเปิดประตูแล้วลงจากรถไปแล้วปิดประตูกระแทกหน้าคารามัตสึที่กำลังจะลงตามมา  ขาเรียวก้าวฉับลึกเข้าไปในตรอกมืดๆพอเดินมาเรื่อยๆตรอกนั้นก็เชื่อมทะลุกับอีกตรอก  ตอนนี้อิจิมัตสึไม่แน่ใจแล้วว่าอยู่ส่วนไหนของที่นี่ในใจก็กลัวจะหลงแต่ขาก็ก้าวไม่ยอม  ระหว่างที่เดินก็เริ่มได้ยินเสียงคนคุยกันแต่ไม่แน่ใจว่ามาจากตรงไหนอิจิมัตสึจึงเดินหาต่อพอมาถึงจุดที่เสียงดังและชัดที่สุดจึงค่อยๆแอบมองผ่านรั้วไม้เก่าๆ  อิจิมัตสึส่งข้อความหาจูชิมัตสึว่าพบเป้าหมายแล้วจูชิมัตสึส่งกลับมาว่ากำลังไปหาอิจิมัตสึจึงเลือกยืนรอเงียบๆ  ปกติแล้วงานแบบนี้ถ้ามาทำคนเดียวหรือมากับพี่ชายอิจิมัตสึจะลุยเข้าไปกราดยิงทันทีแต่นี่มากับคนอื่นเข้าไม่รู้ว่าต้องทำยังไงจึงเลือกที่จะรอแทน  พอยืนนานๆขาก็เริ่มล้าอิจิมัตสึจึงมองหาสิ่งของที่พอนั่งได้ก็เห็นลังไม้เก่าๆพุๆที่พอจะใช้ได้จึงไม่รอช้าลากมันออกมา  แต่ลักไม้เก่านี่มันกลับติดอะไรบางอย่างไม่สามารถดึงออกมาได้แต่เพราะความขี้เกียจไม่อยากนั่งพื้นอิจิมัตสึจึงเพิ่มแรงดึงจนในที่สุดลังไม้ก็หลุดออกมา..พร้อมกับรั้วไม้ที่พังลงมาเช่นกัน  รั้วไม้เก่าๆแต่มีขนาดใหญ่ร่วงหลุดออกมาจนเกิดเสียงดังเรียกความสนใจจากกลุ่มคนที่กำลังแลกเปลี่ยนสารเสพติดกันอยู่  หนึ่งในนั้นชักปืนออกมายิงมาทางอิจิมัตสึแต่ดีที่อิจิมัตสึสามารถหลบได้อย่างหวุดหวิด  อิจิมัตสึยิงกลับด้วยสัญชาตญาณและยิงโดนคนที่มีปืนเข้าเต็มๆกลางอกร่างชายคนนั้นร่วงลงมาจากรถที่นั่งเพื่อนของชายคนนั้นวิ่งเข้าไปดูศพที่นอนแน่นิ่งของเพื่อน  อิจิมัตสึนึกชมตัวเองว่าเป็นมือปืนที่เยี่ยมจริงๆยิงแค่นัดเดียวแถมไกลแต่ดับคาที่แต่ทุกความคิดต้องหยุดลงเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าคนไกลๆอิจิมัตสึหันมาและจ่อไปทางนั้นแต่ดูเหมือนจะช้ากว่าเพราะตอนนี้คนคนนั้นกำลังจ่อปืนมาแนบศรีษะเขาแล้ว

"วางปืนลงแล้วอย่าตุกติก  ยืนขึ้นมา"อิจิมัตสึค่อยวางปืนในมือลงแล้วลุกขึ้นยืนตามคำสั่งของคนข้างหลัง  ชายที่ถือปืนเตะปืนของอิจิมัตสึออกไปไกลจากรัศมีที่มือของอิจิมัตสึจะเอื้อมถึง  อิจิมัตสึก่นด่าในใจอย่างหงุดหงิดที่เสียท่าง่ายๆแบบนี้  ตาก็แอบเห็นเงาตะคุ่มๆด้านหลังจากชายที่ถือปืนก็แอบโล้งใจขึ้นมาบ้างแต่ก็ได้แค่แปปเดียวเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าคนหลายคนกำลังเข้ามาหาเขากำลังถูกล้อม

      หลังจากที่อิจิมัตสึปิดประตูแทกหน้าคารามัตสึก็สำนึกได้ว่าไม่ควรตามออกไปจึงนั่งดูกระจกต่อ  แต่ในใจก็รู้สึกร้อนใจแปลกๆกลัวว่าอิจิมัตสึจะหลงทางบ้างล่ะ  กลัวว่าจะถูกทำร้ายบ้างล่ะ  กลัวว่าจะถูกลวงเกินบ้างล่ะจนไม่เป็นอันส่องกระจก  ขณะที่กำลังเป็นห่วงอิจิมัตสึอยู่จูชิมัตสึก็คว้าไม้เบาบอลลงจากรถไปเรียบร้อยแล้ว

"จะไปไหนน่ะจูชิมัตสึ"คารามัตสึถามพลางเก็บกระจกและแว่นตา  แล้วหยิบสนับมือมาใส่เตรียมพร้อมออกไปเต็มที่  จูชิมัตสึมองพี่ชายที่แสร้งถามไปงั้นๆแล้วตอบคำถาม

"ผมเป็นห่วงพี่อิจิมัตสึตามไปดีกว่า"

"นั่นสินะ"หลังจากทั้งคู่เดินมาจากรถตัดสินใจแยกกันหาแต่ก็เพราะทิ้งช่วงนานเกินไปทำให้ตามหลังอิจิมัตสึไม่ทัน  จนทั้งคู่มาเจอกันที่หน้าตรอกหนึ่งถัดจากที่รถจอดไปสามตรอก  เสียงยิงปืนหนึ่งนัดขึ้นขาของคารามัตสึและจูชิมัตสึก็ออกวิ่งโดยอัตโนมัติและเมื่อมาถึงก็พบอิจิมัตสึจริงๆแต่กำลังถูกปืนจ่อศรีษะอยู่และชายอีกหลายคนกำลังเดินเข้าไป  คารามัตสึรอดูจังหวะให้เหมาะสมเพราะกลัวว่าถ้าเข้าไปตอนนี้อิจิมัตสึอาจได้รับอันตราย

"ฉันดึงความสนใจพวกนั้นนายไปช่วยอิจิมัตสึก่อน"จูชิมัตสึพยักหน้าแล้ววิ่งอ้อมตึกไปทางด้านหลังของชายถือปืน  คารามัตสึเตรียมกระสุนปืนในมือให้พร้อมแล้วรอจังหวะยิงปืนขึ้นฟ้า  เมื่อได้ยินเสียงปืนไม่ทราบที่มากลุ่มคนพวกนั้นจึงตกใจพยายามมองหาต้นตอของเสียงจนเผลอ  อิจิมัตสึมองดูเหตุวุ่นวายรอให้ชายตรงหน้าเผลอเพื่อหาจังหวะจัดการแต่ดูเหมือนว่าชายคนนี้จะไม่สนใจเสียงปืนยังคงจดจ่อกับอิจิมัตสึอยู่  เพราะการวิ่งอ้อมตึกค่อนข้างไกลทำให้จูชิมัตสึยังไม่ถึงตัวอิจิมัตสึสักทีคารามัตสึจึงออกมาจากที่ซ่อน

"เด็กดีควรนอนแต่หัวค่ำนะ"เมื่อได้ยินคำหยามกลุ่มชายพวกนั้นจึงไม่รอช้าวิ่งเข้ามาหาที่ตาย  แต่ยังเหลืออีกสองที่อยู่ตรงอิจิมัตสึอยู่

"แก!  ไอ้คนอวดดี!!"ชายที่ถือปืนเดือดพล่านเมื่อมองคนของตนถูกคารามัตสึจัดการไปอย่างรวดเร็วบางคนถึงกับหมดสตินอนจมกองเลือดก็มี

"อย่าอยู่เลย!"ชายที่ถือปืนเล่งปืนไปที่ศรีษะคารามัตสึที่กำลังซัดลูกน้องตนนัวและดูคารามัตสึจะไม่ระวังตัวเท่าที่ควร  อิจิมัตสึเห็นท่าไม่ดีจึงใช้ขาเตะเข้ากลางลำตัวแล้วดึงปืนออกมาจากมือชายคนนั้น  ชายที่ถูกเตะทรุดตัวลงอย่างรวดเร็วร้องโอดอวนน่าสงสาร  อิจิมัตสึกำลังจะวิ่งเข้าไปช่วยคารามัตสึแต่ก็ถูกชายที่นอนกุมส่วนกลางลำตัวดึงขาไว้จนพลาดท่าล้มมือที่จับปืนอยู่ก็คลายออกจนสามารถดึงกลับมาง่ายๆ  ตอนนี้ปืนมันกลับไปอยู่ในมือของชายคนเดิมอีกครั้งและมันก็ถูกจ่อมาที่อิจิมัตสึอีกครั้ง

"เอาปืนนั่นออกจากหัวพี่อิจิมัตสึของฉันซะ"เมื่อได้ยินเสียงของคนที่ไม่คุ้นเคยชายคนนั้นจึงเปลี่ยนเป้าหมายไปที่ผู้มาใหม่แทนก็ไม่ไม่เร็วพอ  เมื่อจบประโยคไม้เบสบอลที่ถูกฝังไปด้วยตะปูก็ฟาดเข้าให้ที่ศรีษะอย่างแรงจนนิ่งไป  อิจิมัตสึมองภาพที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วด้วยความตกใจ  จูชิมัตสึยกไม้เบสบอลเปื้อนเลือดขึ้นมาพาดบ่าใช้เท้าเขี่ยชายคนนอนนิ่งอยู่กับพื้นเพื่อให้แน่ใจว่ามันจะไม่ลุกขึ้นมาทำร้ายอิจิมัตสึอีก

"ไหวมั้ยครับพี่อิจิมัตสึ"เมื่อแน่ใจแล้วจูชิมัตสึจึงหันไปคุยกับอิจิมัตสึ  จูชิมัตสึยื่นมือข้างที่ไม่เปื้อนอะไรให้อิจิมัตสึจับเพื่อจะดึงให้ลุกขึ้น

"ไม่เป็นไรแล้ว  ขอบใจนะ"อิจิมัตสึจับมือของจูชิมัตสึแล้วออกแรงดึงตัวเองลุกขึ้น  แต่พอลุกเสร็จแล้วจูชิมัตสึก็ไม่ยอมปล่อยมือจนอิจิมัตสึต้องบีบมือแรงๆจูชิมัตสึถึงจะยอมปล่อย  อิจิมัตสึหันหลังไปดูคารามัตสึที่กำลังจ้องอาฆาตพวกคนที่ล้มอยู่บนพื้นเมื่อเทียบกันแล้วคารามัตสึแทบไม่เป็นอะไรเลยนอกจากมีแค่เลือดมุมปากเท่านั้น  คารามัตสึเช็ดเลือดออกลวกๆแต่พอเห็นอิจิมัตสึมองอยู่ก็กลับมายิ้มแย้มและโบกมือให้  จูชิมัตสึยกมือข้างที่จับมืออิจิมัตสึขึ้นมาลูบเบาๆสัมผัสนุ่มๆจากมือข้างนั่นยังคงอยู่ในหัวไม่ยอมหายไปแม้จะไม่ได้จับอยู่ก็ตาม

"แล้วส่วนอื่นๆจะนุ่มแบบนี้รึป่าวนะ"เสียงพึ่มพ่ำเบาๆทำให้อิจิมัตสึต้องหันกลับมามองว่าจูชิมัตสึได้พูดอะไรรึป่าว

"อะไรนะจูชิมัตสึ?"อิจิมัตสึเอียงคอถาม

"ไม่มีอะไรคร้าบ~"จูชิมัตสึทำหน้าตาเลิ่กลั่กกวาดแขนไปทั่วอากาศแก้เขินที่ดันพูดสิ่งที่คิดในใจออกไป

"ไม่บาดเจ็บตรงไหนสินะอิจิมัตสื่ออออ~  ขอโทษนะที่มาช้าฉันผิดไปแล้วขอโทษน้าาาาาาาาา~"คารามัตสึที่มาจากไหนไม่รู้พุ่งเข้ามากอดแข้งกอดขาแล้วร้องไห้ออกมา  หมอนี่ร้องจริงๆนะ!  มีน้ำตาด้วย!  อิจิมัตสึมองภาพเด็กไม่รู้จักโตหรือไม่ก็สุนัขตัวใหญ่แล้วแอบเหนื่อยใจไม่ได้

"แบบนั้นพี่อิจิมัตสึก็อึดอัดสิครับ...พี่คารามัตสึน่ารำคาญจัง"จูชิมัตสึแกะมือปลาหมึกขออคารามัตสึออกหิ้วคอเสื้อแล้วโยนออกไปให้พ้นทาง "พี่อิจิมัตสึกลับกันดีกว่านะครับ"

"อ..อือ"จูชิมัตสึคว้าข้อมือขาวกึ่งเดินกึ่งวิ่งกลับไปที่รถซึ่งจอดรออยู่ด้านหน้า  ทิ้งให้คารามัตสึนั่งงงอยู่ตรงนั้นคนเดียว

"เอ๊ะ...."

ครืดดดด~

"ว่าไงโอโซมัตสึ"อิจิมัตสึกรอกเสียงลงในสายอย่างเบื่อหน่ายเมื่อเห็นว่าหน้าจอแสดงชื่อของคนที่โทร.มา

'อย่าทำเสียงเบื่อพี่ชายแบบนั้นสิ~'ปลายสายแสร้งทำเป็นว่าน้อยใจอีกตามเคยแต่ว่ามันคงใช้ไม่ได้ผลแล้วล่ะ

"วางล่ะน้า..."นิ้วเรียวจ่อค้างที่ปุ่มสีแดง

'เห้ยๆๆ!  อย่าเพิ่งวางนะ!'โอโซมัตสึร้อนร้นกลัวว่าน้องชายจะตัดสายทิ้งจริงๆ

"แล้วนายมีอะไร"อิจิมัตสึยอมยกโทรศัพท์ขึ้นมาคุยดีๆ

'แบบว่างานฉันใกล้เสร็จแล้วน่ะเลยจะมาชวนพวกนายฝั่งนู้นมาเลี้ยงฉลองซักหน่อยน่ะ  อ๊ากกก!'คิ้วบางขมวดเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงร้องจากปลายสายที่ไม่ใช่จากพี่ชายตนหรือคนอื่นๆแน่

"นายก็แค่อยากดื่ม"อิจิมัตสึพูดอย่างรู้ใจ

'ก็ใช่แหละ~ อ๊ากกก!  แล้วนายจะ  ปล่อยฉันไปขอร้อง!  แล้วนายจะไปมั้ยล่ะอิ  อ๊ากกกกกก!  เว้ย!  โจโรมัตสึเสียงเข้าโทรศัพท์หมดแล้วเนี้ยปาดคอมันไปซะ!  นายก็มาช่วยกันเซ่!  ฉันไม่ว่างง่ะ~  ไอ้!  พวกพี่ฮะมันจะหนีแล้วน่า  นายก็อย่ามัวแต่ถ่ายรูปเซ่!'เสียงตะโกนเถียงกันโวกเวกโวยวายสลับกับเสียงกรีดร้องของความช่วยเหลืออย่างทรมานทำให้อิจิมัตสึพอจะรู้ถึงสถานการณ์ตรงนั้นเป็นอย่างดี  ทำให้อิจิมัตสึแอบดีใจที่จับฉลากได้ทีมนี้

"ที่ไหนล่ะ"

'ร้านxxx'

"อืม  เดี๋ยวไป"อิจิมัตสึกดวางสายโอโซมัตสึ

"โอโซมัตสึอยากดื่ม  พวกนายอยากไปรึป่าว"อิจิมัตสึถามความสมัครใจถึงจะแบบตัดสินใจคนเดียวไปแล้วก็เถอะ  จูชิมัตสึยิ้มพยักหน้ารัวๆจนกลัวว่าหัวจะหลุดออกมา  ส่วนคารามัตสึ

"....."กำลังนั่งหน้าบูดไม่สบอารมณ์เอามากๆ  เนื่องจากเพราะคารามัตสึไม่ยอมลุกขึ้นมาจากตรงนั่นสักทีอิจิมัตสึเลยสั่งให้รถออกเลยพอคารามัตสึเห็นรถออกไปแล้วก็รีบวิ่งตามรถตั้งสองกิโลเมตร  สองกิโลเมตรเชียวนะ!  และคนที่สั่งให้รถออกก็ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากอิจิมัตสึ

"เอาน่า  ขึ้นมาได้แล้วหนิถือว่าออกกำลังกายเนอะ"อิจิมัตสึพูดหยอกล้อด้วยน้ำเสียงติดตลกที่ไม่ค่อยได้ยินบ่อยนัก  ทำให้คารามัตสึใจอ่อนขึ้นมานิดหน่อย

"แต่ฉันก็เหนื่อยนะbrotherสองกิโล.เชียวนะเป็นนายนายวิ่งมั้ยเล่า!...อุตส่าห์ช่วยนายแท้ๆ"คารามัตสึเผลอระบายสิ่งที่คิดออกมาหมดก่อนจะทิ้งสายตาเคืองเล็กๆไว้แล้วหันหน้าหนี  แต่สิ่งที่คารามัตสึเคืองจริงๆไม่ใช่การที่อิจิมัตสึทิ้งให้เขาวิ่งตามรถหรอกแต่เป็นการที่อิจิมัตสึทิ้งเขาไว้แล้วไปกับจูชิมัตสึต่างหาก  อิจิมัตสึไม่รู้ถึงความรู้สึกนั้นจึงเข้าใจว่าคารามัตสึโกรธที่ไม่ยอมขอบคุณแถมให้คารามัตสึวิ่งตามรถมาแบบนั้นอีก

".....ไปดื่มซะเดี๋ยวเลี้ยง"แต่อิจิมัตสึก็ปากแข็งเกินไปที่จะเอ่ยคำขอบคุณและขอโทษต่อหน้าคารามัตสึจึงทำได้แค่เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นแทน  แต่คารามัตสึก็เข้าใจความปากแข็งแบบสุดๆของอิจิมัตสึเลยสามารถยิ้มออกมาได้

"หึ  ฉันน่ะคอแข็งนะbrother"

------------------------------------

   จริงๆแล้วตอนนี้มันยาวมากๆเลยค่ะกลัวจะขี้เกียจอ่านกันเลยหันครึ่งมาให้ค่ะ  อีกครึ่งเอาไว้ลงพรุ่งนี้

Hotaru_chan