[Osomatsu-san] addict (AllxIchi)

ตอนที่ 4 : Chapter04

     คฤหาสน์หลังโตที่เคยเงียบเชียบแต่ค่ำคืนนี้กลับพลุกพลานไปด้วยแขกเหรื่อหลายสิบชีวิตที่ถูกเชิญให้มาเข้าร่วมงานเลี้ยง ไม่ว่าจะเป็นผู้ทรงอำนาจของประเทศทั้งผิดหรือถูกกฎหมาย ผู้ดีมีสกุลจากตระกูลดังต่างๆ หรือแม้แต่ดารานักร้องชื่อดังยังถูกเชิญมางานด้วย งานเลี้ยงครั้งนี้จัดในตีมที่ค่อนข้างเป็นทางการจึงไม่มีการแสดงแสงสีเสียงและเครื่องดื่มประเภทแอลกอฮอล์มากนักแบบที่โอโซมัตสึชอบ มีเพียงไวโอลินกับเปียโนที่ถูกบรรเลงโดยนักดนตรีชื่อดังที่จ้างมาเท่านั้น ซึ่งคนจัดงานจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากโจโรมัตสึและอิจิมัตสึที่ต้องการแกล้งโอโซมัตสึให้เฉาตาย

      คารามัตสึ อิจิมัตสึและจูชิมัตสึทำหน้าที่ค่อยสอดส่องคนน่าสงสัยที่อาจลักลอบเข้างานมาหรือคุมลูกน้องอีกที 

      โจโรมัตสึและโทโดมัตสึเข้าไปทักทายและตีซี้แขกที่มาในงาน เพราะทั้งคู่มาจากตระกูลผู้ดีเก่าก่อนที่จะผันตัวมาเป็นมาเฟียจึงมีคนรู้จักและเส้นสายในทางที่ดีเยอะพอสมควร

      ส่วนโอโซมัตสึเจ้าของงานในครั้งนี้ ก็ไปหว่านเสน่ห์ใส่ดาราสาวสวยคนหนึ่งอยู่ จนถูกอิจิมัตสึด่าอยู่บ่อยๆแต่ไม่นานก็กลับมาทำอีกอิจิมัตสึเองก็ขี้เกียจพูดบ่อยๆจึงปล่อยเลยตามเลย

"เห้อ...อึดอัดชะมัด"อิจิมัตสึเดินหลบผู้คนที่เข้ามาทำความรู้จักเข้ามานั่งพักตรงมุมที่ไม่ค่อยมีคนเดินผ่าน อิจิมัตสึเป็นน้องชายของโอโซมัตสึมาเฟียที่รวยและมีอำนาจมากจึงไม่แปลกที่จะมีหลายคนเข้าหาเขาเพื่อเป็นใบเบิกทางเข้าหาโอโซมัตสึอีกที ไม่ว่าจะเป็นคนในวงการด้วยกันเองหรือเป็นหญิงสาวหน้าตาดีมากมายที่เข้าไม่ถึงโอโซมัตสึ ทำไมไม่รู้อิจิมัตสึรู้สึกแย่ทุกครั้งที่มีคนทำแบบนี้แต่ไม่ใช่เพราะใช้เขาเป็นทางผ่าน..มันมีอะไรที่มากกว่านั้นที่ตัวอิจิมัตสึเองก็ไม่เข้าใจ

"หืม...? ทำไมมานั่งตรงนี้ไม่ไปช่วยคนอื่นรับแขกรึไง?"อิจิมัตสึเงยหน้ามองคนเท้าเอวยืนบ่นเขา ก็พบว่าเป็นโจโรมัตสึเจ้าเดิม

"ไม่สบายรึไง สีหน้าไม่ค่อยดีนะ"โจโรมัตสึใช้มือข้างหนึ่งแตะทาบหน้าผากเพื่อวัดอุณหภูมิ อิจิมัตสึส่ายหน้าปฏิเสธพยายามจะลุกขึ้นยืนแต่ก็ถูกโจโรมัตสึกดไหล่เอาไว้ทำให้ไม่สามารถลุกขึ้นได้

"นั่งพักตรงนี้ก็ได้ เอายามั้ย?"โจโรมัตสึถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง

"ผมไม่เป็นไรจริงๆ"แม้จะปฏิเสธไปโจโรมัตสึก็บังคับให้อิจิมัตสึนั่งรอเขาจนได้แล้วตนก็วิ่งหายขึ้นไปบนชั้นสอง อิจิมัตสึถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยๆ ที่บอกว่าสีหน้าไม่ดีอาจจะแค่กังวลก็ได้ แต่ว่ากังวลเรื่องอะไรกัน? ยิ่งคิดอิจิมัตสึก็ยิ่งเริ่มปวดหัวขึ้นมาจริงๆแล้วสิ

"มาแล้ว เอ้านี่"โจโรมัตสึยื่นแก้วน้ำและยาสองเม็ดมาให้ อิจิมัตสึรับแก้วน้ำมาถือไว้แต่ยังทำหน้าเหมือนชั่งใจว่าจะรับยามากินดีรึป่าว

"ไม่ใช่ยาพิษหรอกน่า กินๆเข้าไปซะ..หรือว่า..นี่นายไม่ชอบกินยาเม็ดหรอ?"คนถูกถามสะดุ้งเล็ก ดูจากปฏิกกิริยาเมื่อกี้แล้วไม่บอกก็รู้ว่าโจโรมัตสึเดาถูก 

"โตแล้วกินได้สิ!"ด้วยความฟอร์มจัดไม่ยอมเสียฟอร์มง่ายๆอิจิมัตสึจึงหลุดปากออกไป

"ก็กินสิ"โจโรมัตสึยืนกอดอกกระตุกยิ้มคล้ายจะท้าทาย อิจิมัตสึมองท่าทางเหล่านั้นด้วยอารมณ์หงุดหงิดที่ถูกหยาม มือขาวแบมือสั่นๆรับยาแก้ปวดหัวมาจากโจโรมัตสึทำใจอยู่สักพักจึงยกขึ้นใส่ปากแล้วดื่มน้ำตามทีเดียวหมดแก้ว อิจิมัตสึอ้าปากให้โจโรมัตสึดูเป็นการยืนยันว่าเขากลืนยาลงไปแล้วจริงๆ

"หึ เรื่องแค่นี้ฉันทำได้อยู่แล้วล่ะ"คราวนี้เป็นอิจิมัตสึบ้างที่ยิ้มยั่นโจโรมัตสึ แต่ท่าทางคนถูกเย้ยยั่นก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงใดๆ ซ้ำยังยื่นมือมาลูบหัวยุ่งๆของอิจิมัตสึจนยุ่งกว่าเดิมเสียอีก 

"เป็นเด็กดีก็ดีแล้วอิจิมัตสึ" ท่าทางเหมือนเด็กๆของอิจิมัตสึเวลาไม่ชอบให้ผู้ใหญ่เล่นหัวทำให้โจโรมัตสึแอบยิ้มแต่ก็แค่แป๊ปเดียวเท่านั้น

"เอาล่ะฉันต้องไปแล้วนายก็นั่งอยู่นี่แหละ"โจโรมัตสึชักมือกลับแล้วหุบยิ้มและเดินจากไปเหมือนกับเมื่อกี้ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น อิจิมัตสึรู้สึกเสียดายรอยยิ้มนั่นแต่ก็รู้สึกดีใจนิดๆที่โจโรมัตสึใจดีด้วย ปกติแล้วพวกเขาไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ ด้วยบุคคลิกเย็นชาและไม่สนโลกจากทั้งสองคนจึงทำให้ไม่มีใครเข้าหาใครก่อนอย่างมากก็แค่ทักทายตามหน้าที่เท่านั้น เหมือนโจโรมัตสึพยายามแบ่งเส้นกั้นเขาเอาไว้ อิจิมัตสึถอนหายใจกับอาการปวดหัวที่ดูเหมือนจะเริ่มขึ้นอีกครั้ง

"พี่อิจิมัตสู้วว~!"เสียงสดใสดังขึ้นก่อนที่ร่างของเจ้าตัวจะมาถึงเสียอีก จูชิมัตสึพุ่งมากอดเอวอิจิมัตสึจนรู้สึกจุกนิดๆ

"เบาๆสิจูชิมัตสึ มีอะไรรึป่าว"จูชิมัตสึคลายกอดออกแล้วยืนขึ้นมา อิจิมัตสึมองจูชิมัตสึด้วยความงุนงง

"พี่โจโรมัตสึบอกพี่ไม่ค่อยสบาย..เค้าบอกกันว่ากอดแล้วจะดีขึ้น"ใครที่ไหนบอกห้ะ...อิจิมัตสึส่ายหน้าน้อยๆกับความใสซื่อของจูชิมัตสึ แต่กำลังจะเอ่ยปากพูดเสียงอีกเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมา

"ใครบอกกันฮะ..ต้องทานของอร่อยๆสิถึงจะหาย พี่อิจิมัตสึผมเอาเค้กช็อกโกแลตมาฝาก"โทโดมัตสึเดินถือจานเค้กชิ้นเล็กๆมายื่นให้ อิจิมัตสึที่เห็นเค้กรสโปรดก็ตาลุกวาวขึ้นมาทันที โทโดมัตสึหันไปยิ้มในชัยชนะของตนใส่จูชิมัตสึ

"ไม่หายหรอกทตตี้!"

"ของพี่ก็ไม่หายหรอกฮะ!"จูชิมัตสึและโทโดมัตสึแข่งกันส่งสายตาข่มขู่ให้ยอมแพ้ใส่กันไปมา แล้วหันหน้ามาอิจิมัตสึพร้อมกัน..

"พี่อิจิมัตสึเลือกใครครับ/ฮะ"สองเสียงถามขึ้นพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมายพร้อมทั้งส่งสายตาออดอ้อน คนถูกถามเองก็ลำบากใจที่จะเลือกเหมือนกันเพราะถ้าเลือกใครสักคนอีกคนก็คงไม่พอใจเพราะงั้นคำตอบเดียวคือ

"ไม่เลือกใครหรอก..เห้อ อยากให้ฉันหายแต่ดันมาทะเลาะกันแบบนี้ฉันเครียดกว่าเดิมอีกนะ"ทั้งคู่ก้มหน้าลงสำนึกผิด เอ่ยกล่าวคำขอโทษทั้งอีกฝ่ายและตัวอิจิมัตสึขึ้นมาเบาๆ เมื่อดูว่าน้องทั้งสองสำนึกผิดแล้วจริงๆจึงยอมให้อภัยและเรียกให้ทั้งคู่มานั่งทานเค้กด้วยกันถึงจะมีทะเลาะกันเรื่องคนป้อนเค้กกันบ้างก็เถอะ

     เมื่อเสร็จจากเหตุการณ์ในส่วนของจูชิมัตสึและโทโดมัตสึเรียบร้อยแล้วอิจิมัตสึก็ขอตัวออกไปสูดอากาศข้างนอกคฤหาสน์ อิจิมัตสึมุ่งตรงมาที่ม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่หลังคฤหาสน์ที่เขาชอบมานั่งเล่นเวลาไม่สบายใจ แต่จมูกก็ได้กลิ่นควันบุหรี่ลอยมาแต่ไกลขายาวหยุดชะงักแล้วเดินจะเข้าไปไล่แต่เมื่อเห็นว่าใครเป็นคนสูบก็หันหลังหนีแทบไม่ทัน แต่ดูเหมือนเจ้านี่จะตาไวกว่า

"ใคร?....อ้าว อิจิมัตสึMy brotherเองหรอ"คารามัตสึดับบุหรี่ในมือแล้วเดินเข้ามาใกล้อิจิมัตสึ แต่อิจิมัตสึก็ถอยออกห่างอย่างรวดเร็ว

"เหม็น ออกไปไกลๆไปเฮงซวยมัตสึ"อิจิมัตสึค่อนข้างเกลียดกลิ่นบุหรี่จะรู้สึกหงุดหงิดทุกครั้งที่ได้กลิ่นไม่ว่าจะมากหรือน้อย

"Sorry..."คารามัตสึกลับไปยืนตำแหน่งเดิม แต่ก็ถูกไล่ให้ออกไปไกลอีกเพราะอิจิมัตสึต้องการนั่งม้านั่งแถวนั้น

"ออกมาทำไมหรอ หรือว่างานไม่สนุก?"คารามัตสึพยายามหาเรื่องชวนคุยไม่ให้บรรยายกาศเงียบเหงาแต่มันก็กลับเงียบกว่าเดิมเพราะอิจิมัตสึไม่ยอมตอบอะไรคล้ายจะเมินคำถามเสียด้วย แต่มีหรอคนอย่างคารามัตสึที่หน้าด้านรองแค่โอโซมัตสึจะยอมแพ้ยังคงสรรหาเรื่องต่างๆนานามาพูดได้ไม่หยุดหย่อน แม้อิจิมัตสึจะรำคาญแค่ไหนหรือออกปากไล่ก็ไม่ยอมกลับเข้างานไป คารามัตสึก็ยังคงพูดต่อไปเรื่อยๆแต่คำพูดก็ไม่ได้เข้าหูคนฟังเลยสิ่งที่เข้ามามีเพียงแค่เสียงของผู้พูดเพียงเท่านั้นลึกๆแล้วอิจิมัตสึก็ชอบน้ำเสียงทุ้มอ่อนโยนของคารามัตสึ แต่มันจะดีกว่านี้ถ้าไม่พูดเรื่องน่ารำคาญ

"หุบปากได้แล้วน่า กลับๆเข้างานไปซะ"อิจิมัตสึออกปากไล่อีกครั้งแต่ก็ไม่ได้สนใจนักเพราะยังไงก็คงจะไม่ยอมกลับเข้าไปอยู่ดี คารามัตสึเงียบไปนานจนอิจิมัตสึอดหันไปมองไม่ได้ 

"ถ้าฉันไปนายอยู่คนเดียวก็เหงาน่ะสิ" คารามัตสึกำลังยืนส่งยิ้มละไมให้แม้อยู่ในความมืดก็ยังเห็นชัดว่ามันอ่อนโยนแค่ไหน

"ไม่มีทาง"อิจิมัตสึปฏิเสธเสียงแข็ง ตอนนี้มันก็เหมือนเขาอยู่คนเดียวตลอดเวลานั้นแหละ ยังไงซะเขาก็เป็น'คนนอก'อยู่ดี

"ไม่มีใครชอบอยู่คนเดียวหรอกนะ นายเองก็ด้วยการมีใครสักคนข้างๆย่อมดีกว่าไม่ใช่หรอ?"ไม่มีเสียงตอบรับใดๆจากอิจิมัตสึ เมื่อไล่ไม่ไปเขาก็ไม่อยากเปลื้องน้ำลายไล่แล้ว

"มานั่งสิ"อิจิมัตสึขยับออกเล็กน้อยพอให้ผู้ชายอีกคนเข้ามานั่งได้

"เอ๊ะ?"คารามัตสึหลุดเสียงอย่างแปลกใจกับคำชวนในรอบล้านปีจากอิจิมัตสึ

"บอกจะอยู่เป็นเพื่อนไม่ใช่รึไง ฉันคงจะอยู่ข้างนอกอีกนาน ม..ไม่ได้ห่วงว่าแกจะเมื่อยหรอกนะ"อิจิมัตสึรีบชิงพูดขึ้นมาก่อนกันว่าอีกคนจะเข้าใจผิด

"แต่ฉันเหม็นบุหรี่นะ"คารามัตสึดึงเสื้อสูทมาดมก็พบว่ายังมีกลิ่นติดอยู่นิดๆ ก็เป็นกลัวว่าอิจิมัตสึจะไม่ชอบจึงถามเพื่อความแน่ใจ

"จะนั่งมั้ยเดี๋ยวเปลี่ยนใจหรอก!"คารามัตสึรีบปรี่เข้ามานั่งข้างๆอิจิมัตสึด้วยความเร็ว เขาเองก็ไม่อยากเสียโอกาศดีๆแบบนี้ที่ไม่รู้จะมีอีกเมื่อไหร่ให้เสียเปล่าหรอกนะ 

      อิจิมัตสึรู้สึกคิดผิดมากๆที่ดันไปเรียกให้คารามัตสึมานั่งด้วย คารามัตสึเองพอเห็นว่าอิจิมัตสึใจอ่อนก็เลยพูดเยอะกว่าปกติ ในที่สุดก็โดนอิจิมัตสึด่าเข้าให้จนได้จนต้องนั่งอยู่เงียบๆแทน สักพักก็มีลูกน้องของโอโซมัตสึมาตามให้ทั้งสองคนเข้าไปในงาน อิจิมัตสึพยักหน้าแล้วเดินกลับเข้าไปในงานส่วนคารามัตสึก็เดินตามอิจิมัตสึเหมือนหมาตัวโตเดินตามเจ้าของไม่มีผิด พอเข้ามาถึงก็พบว่าตอนนี้ได้เวลาปิดงานแล้วโอโซมัตสึเพิ่งเดินลงมาจากเวทีหลังจากกล่าวอะไรสักอย่างจบ โจโรมัตสึ จูชิมัตสึและโทโดมัตสึก็ทำหน้าส่งแขกในงานหน้าไปประตูคารามัตสึเห็นจึงเดินเข้าไปช่วยอีกแรง อิจิมัตสึรู้สึกว่าวันนี้แทบไม่ได้ช่วยงานอะไรเลยก็เลยจะเดินเข้าไปช่วย

      แต่ก็ถูกโอโซมัตสึดึงออกมา มือข้างที่จับเอาไว้ยังไม่ปล่อยโอโซมัตสึเดินนำหน้าอิจิมัตสึขึ้นไปชั้นสองเดินตรงไปที่ห้องนอนของโอโซมัตสึ

"ห..เห้ย! เดี๋ยวสิเดี๋ยวก่อน!"อิจิมัตสึพยายามแกะมือโอโซมัตสึที่จับแขนตัวเองออกสุดฤทธิ์แต่ก็ไม่เป็นผล จนในที่สุดก็ถูกลากมาจนถึงหน้าจนได้ โอโซมัตสึหยิบกุญแจมาไขประตูอย่างไม่รีบร้อน ต่างจากอิจิมัตสึที่ยิ่งพยายามแกะมือออกเข้าไปใหญ่ โอโซมัตสึพลักอิจิมัตสึให้เข้าไปในห้องแล้วตนก็ตามเข้าไปปิดประตูล็อกไว้ทันที 

"โอโซมัตส--"ยังไม่ทันที่อิจิมัตสึจะได้พูดจบโอโซมัตสึก็ดึงร่างอิจิมัตสึเข้ามาประกบจูบทันที ลิ้นหนาเกี่ยวพันกวาดชิมความหวานจากโพลงปากอย่างโหยหาและรุนแรง มือข้างหนึ่งบีบบั่นท้ายงอนอย่างหมั่นเขี้ยว ส่วนมืออีกข้างก็ปลดกระดุมของเสื้อเชิ้ตสีม่วงออก เสียงครางอืออาในลำคออย่างห้ามไม่ได้เมื่อโดนจุดอารมณ์ของอิจิมัตสึสร้างความพอใจให้โอโซมัตสึไม่น้อย โอโซมัตสึผละออกมาเพื่อจะสร้างรอยแห่งความเป็นเจ้าของที่คอระหงแต่ก็ถูกอิจิมัตสึดันหน้าให้ออกทำให้ไปทำอย่างใจนึกไม่ได้

"ป..เป็นอะไรของนายเนี้ย"โอโซมัตสึไม่ยอมตอบคำถาม มือหนายังคงเล่ยซนกับร่างกายของอิจิมัตสึต่อไปเรื่อยๆ

"โอโซมัตสึ!"อิจิมัตสึเริ่มออกแรงผลัก

"ฉันหึงนะ! หลายวันมานี้แล้วยิ่งวันนี้พวกนั้นมาวุ่นวายกับนาย ฉันเองก็ปลีกตัวออกมาหาไม่ได้นายก็ไม่คิดจะเข้ามาหาฉัน..พี่ชายน้อยใจนะอิจิมัตสึ"โอโซมัตสึหยุดการกระทำทั้งหมดแล้วเปลี่ยนมากอดอิจิมัตสึแล้วซบหน้าลงกับไหล่ของอิจิมัตสึแทน โอโซมัตสึมักจะเป็นอย่างนี้เวลางอน น้อยใจหรือต้องการเรียกร้องความสนใจจากอิจิมัตสึ

"เป็นพี่ชายที่น่ารำคาญชะมัดนายเนี้ย.......ขอโทษ"อิจิมัตสึเอ่ยเสียงแผ่ว โอโซมัตสึเงยหน้าขึ้นมามองน้องชายที่กำลังก้มหน้ารู้สึกผิดก็โกรธต่อไม่ลง

"โอเค~ พี่ชายไม่งอนแล้วก็ได้ แต่ถึงอย่างนั้นนายก็ต้องโดนลงโทษนะ"น้ำเสียงเจ้าเล่ห์สร้างความไม่น่าไว้วางใจเป็นอย่างยิ่ง

"ลงโทษ?......ไม่มีทาง!"ใบหน้าขาวขึ้นสีแดงโดยอัตโนมัติเมื่อเข้าใจความนัยน์ของประโยค

"นายปฏิเสธได้ที่ไหนล่ะ"โอโซมัตสึเดินไปนั่งบนเตียง มือก็ปลดเนคไทด์และกระดุมเสื้อตนเองออกเผยให้เห็นกล้ามเนื้ออ่อนๆ ใบหน้าหล่อแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ โอโซมัตสึเลียปากอย่างหื่นกระหาย

"ขึ้นมาเล่นบนตัวพี่ชายทีสิ อิจิมัตสึ...."

.

.

.

.

.

.

--------------------------------

      อย่างที่เคยบอกไปว่าChapterนี้จะมีอะไรดีๆนะคะ555 สำหรับคนอื่นดีมั้ยไม่รู้แต่มันดีสำหรับไรท์ค่ะ!

      สำหรับคนที่เพิ่งเข้ามาอ่านแล้วอยากอ่านคัทซีนไรต์ลงไว้ในเว็บอื่นแล้วนะคะ หรือถ้าหาไม่เจอไรต์แปะลิ้งค์ไว้ที่โพสปักหมุดเพจHotaru_chauนะคะ

      อย่าลืมกดFavorite เพื่อเป็นกำลังใจให้ดวยนะคะ><

Hotaru_chan