[Osomatsu-san] addict (AllxIchi)

ตอนที่ 13 : Chapter13

 

     ร่างบางลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนที่แสงจากดวงอาทิตย์ลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาส่องตา อิจิมัตสึงัวเงียบิดซ้ายทีขวาทีเพื่อคลายความปวดเมื่อยที่เกิดจากการนอนที่แคบเกินไป เมื่อตื่นมาไม่พบใครอิจิมัตสึจึงคิดว่าจูชิมัตสึคงจะไปเฝ้าโทโดมัตสึตามที่บอก แต่เมื่อมาถึงก็ไม่พบใครเลยแถมก่อนออกจากห้องก็มีคนของจูชิมัตสึยืนเฝ้าประตูเยอะแยะไปหมดจนแทบไม่มีใครกล้าเดินผ่านเหล่าชายหน้าตาเคร่งเครียดน่ากลัว ทำให้อดคิดไม่ได้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีกหรือเปล่าในตอนที่เขาหลับไป

     อิจิมัตสึทอดสายตามองร่างของคนที่ยังหลับไหลไม่รับรู้เรื่องราวอะไร ตอนนี้เขายังรอให้โทโดมัตสึตื่นขึ้นมาบ่นหรือต่อว่าที่ตัวเขาทำให้โทโดมัตสึบาดเจ็บ เขายังรอที่จะขอโทษโทโดมัตสึอยู่ แต่โทโดมัตสึก็ไม่มีทีท่าว่าจะฝื้นขึ้นมาเลย ความรู้สึกบางอย่างที่มากกว่าความรู้สึกผิดกำลังบีบรัดอกจนกลั่นออกมาเป็นน้ำตาอีกครั้ง

     "เฮ้...ตื่นขึ้นมาได้แล้ว..นะ.อ..อึก..." หยาดน้ำตาไหลลงอาบแก้มนวลและเปรอะเปื้อนผ้าห่มสีขาวของผู้ป่วย อิจิมัตสึกุมหน้างุดกำมือโทโดมัตสึแน่น พ่นคำขอโทษออกมาไม่ขาดสาย

     มือหนาที่มีสายน้ำเกลือเชื่อมระโยงระยางอยู่สั่นระริกเนื่องจากไม่มีแรงเอื้อมขึ้นมาเช็ดน้ำตาออกให้คนขี้แย

     "ร้องไห้...บ่อยแค่ไหนหรอฮะ"

     "ท..โทโดมัตสึ!" ดวงตาปรือเบิกกว้างด้วยความตกใจ

     ความรู้สึกโศกเศร้าเมื่อกี้มลายหายไปแทนที่ด้วยความยินดี อิจิมัตสึเผลอกอดโทโดมัตสึเต็มแรงจนคนเจ็บร้องโอดโอยอิจิมัตสึจึงต้องคลายกอดนั้นลง

     "ร้องไห้บ่อยแค่ไหนหรอฮะ?" โทโดมัตสึถามซ้ำคำถามเดิม มือคู่เดิมก็ยังทำหน้าที่เช็ดคราบน้ำตาที่หลงเหลืออยู่

     "....." อิจิมัตสึไม่ยอมตอบ กลับหันหน้าหนีโทโดมัตสึ แต่คนถูกหลบหน้าพยายามจะชะโงกหน้าไปมอง อิจิมัตสึยิ่งต้องเอี้ยวตัวหลบ โทโดมัตสึก็ยิ่งพยายามจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆเช่นเดิม อิจิมัตสึจึงหันขวับไปอีกทางแต่โทโดมัตสึก็รีบย้ายตัวไปดักด้วยความรวดเร็วทำให้ปากของอิจิมัตสึชนเข้ากับแก้มของโทโดมัตสึพอดีเหมือนกับว่ามันถูกวางแผนเอาไว้แล้ว

     "โอ๊ะ ฉวยโอกาสหรอฮะ"

     "ฉวยโอกาสอะไรเล่า!? บังเอิญต่างหาก บังเอิญอ่ะ บังเอิญ!" โทโดมัตสึอมยิ้มกับคนที่ไม่แม้แต่จะสบตาเขา แล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ ท่าทางแบบนั้นคงจะอารมณ์ดีขึ้นมาบ้างแล้วเขาก็ไม่ห่วงอะไรแล้วล่ะ แต่ว่า...

     "พี่ฮะ" โทโดมัตสึเรียกอิจิมัตสึด้วยน้ำเสียงที่จริงจังขึ้นกว่าเดิมจนน่าแปลกใจ

     "อะไร?" อิจิมัตสึหันมองตามเสียงเรียก

     "ผมไม่เคยโกรธที่พี่ทำให้ผมบาดเจ็บเลยเลิกโทษตัวเองเลยนะฮะ ผมเป็นคนเลือกที่จะช่วยพี่เองและบาดเจ็บเองก็ถูกแล้ว และการที่พี่ปลอดภัยมานั่งร้องไห้ขี้มูกโป่งแบบนี้มันก็คุ้มนะฮะ...." โทโดมัตสึหัวเราะในลำคอท้ายประโยคแต่ก็เงียบไปทันที สีหน้าหยอกล้อเมื่อครู่นี้เปลี่ยนเป็นความรู้สึกผิด

โดยที่ไม่รู้ว่าทำไมอิจิมัตสึได้แต่เงียบรอฟังสิ่งที่คาดว่าโทโดมัตสึน่าจะพูดต่อ

     "....ตอนที่รู้สึกตัวผมได้ยินเสียงสะอื้นของพี่ พอลืมตาขึ้นมาก็เห็นน้ำตาของพี่ ผมรู้สึกแย่มากๆแย่ที่ทำคนที่ผม'รัก'ต้องร้องไห้ผม...ขอโทษนะฮะ"

     สัมผัสอ่อนโยนแนบประกบริมฝีปากบางความรู้สึกถูกถ่ายทอดผ่านรสจูบอันแสนนุ่มนวลเนินนานถึงถูกผละออก มามองใบหน้าแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย

     เขาเคยคิด การที่จะเข้าหาคนคนนี้เป็นเรื่องยากไม่ใช่เพราะนิสัยส่วนตัวที่ไม่สนใจสิ่งใดๆของเจ้าตัว แต่เป็นเพราะเจ้าของคนคนนี้ต่างหาก ไม่ยอมเปิดโอกาสให้ใครเข้าใกล้และไม่ว่าใครก็ไม่มีสิทธิ์แตะต้อง ซึ่งเขาเองก็ไม่ได้สนใจที่จะเข้าหาเว้นเสียแต่มันสร้างประโยชน์ให้กับพวกเขา แต่พอได้ทำความรู้จัก ได้พูดคุย ได้หยอกล้อ เขากลับรู้สึกหลงไหล ต้องการและถอนตัวไม่ขึ้น ยิ่งใช้เวลาอยู่ด้วยกันการเสแสร้งของเขาก็ได้หายไปทีละน้อยๆแม้ไม่รู้ว่าตอนไหนแต่สิ่งที่ทำลงไปก็เหลือแค่ความจริงใจเท่านั้น

     'รัก' แม้จะไม่แน่ใจว่าเรียกอย่างนั้นได้ไหมแต่มันก็ไม่มีคำไหนเหมาะไปกว่าคำๆนี้อีกแล้ว...

     "พี่อิจิมัตสึผม--"

     "อ้าว! โทโดมัตสึฟื้นแล้ว!? ชัยโย!!!" เสียงโวกเวกดังตั้งแต่เจ้าของเสียงยังไม่ได้โผล่พ้นขอบประตูห้องเลยด้วยซ้ำ จูชิมัตสึพรวดพราดเข้ามาวิ่งรอบเตียงผู้ป่วยโดยมีอิจิมัตสึคอยดุให้เบาเสียงเสมอ โทโดมัตสึยิ้มแห้งให้คนอายุมากกว่าแอบเสียดายที่ยังพูดไม่จบประโยค

     "ฟื้นนานแล้วหรอครับ" จูชิมัตสึเลิกสนใจโทโดมัตสึหันมาถามอิจิมัตสึ อิจิมัตสึพยักหน้าเล็กน้อยและยกแก้วน้ำที่เพิ่งรินให้คนที่เพิ่งฟื้นดื่มแก้กระหายจากการคาดเดาว่าคงเป็นอย่างนั้นของตนเอง

     "อ๋อใช่! พี่อิจิมัตสึครับที่คฤหาสน์มัตสึโนะเรียกตัวด่วนแหน่ะ" อิจิมัตสึรีบหันขวับกลับมาทันทีที่ได้ยิน

     "ด..ด่วนเลยหรอ มีอะไรรึเปล่าน่ะ?"

     "ไม่ทราบครับแต่ผมคิดว่าพี่ควรรีบไปนะครับ" จูลิมัตสึยิ้มกว้างชี้ไปที่ด้านหน้าประตูที่มีคนยืนรออยู่ก่อนแล้ว อิจิมัตสึแปลกใจเล็กน้อยแต่ก็รีบสาวเท้าเดินออกจากห้องไปโดยไม่ลืมที่จะลาทั้งสองคนก่อนจะออกไป

     หลังจากที่อิจิมัตสึเพิ่งออกไปได้ไม่นานบรรยากาศในห้องก็เริ่มอึดอัดขึ้นมา โทโดมัตสึวางแก้วน้ำในมือลงบนโต๊ะข้างเตียงผู้ป่วยหันมายิ้มให้คนที่ถือตนเป็นพี่

     "ขอบคุณนะฮะที่ให้โอกาส" ขอบคุณที่ไม่เข้ามาขัดในตอนที่เขาได้โอกาสพูดคำๆนั้นกับอิจิมัตสึ แม้จะมาถึงตั้งแต่เขายังไม่ฟื้นด้วยซ้ำ

     "....แต่ก็ให้มากไป" จูชิมัตสึพูดเสียงเรียบ "นายก็รู้นี่ว่ามันมากเกินไป รู้ทั้งรู้ว่าตอนจบเป็นยังไงยังกล้าจะเสี่ยงอีกหรอ?"

     "ยังดีกว่าอดทนอดกลั้นอยู่แบบนี้ พี่เองก็จะอยู่แบบนี้ตลอดไปหรอฮะ อยากจะทำให้มากกว่าเหมือนกันใช่มั้ยล่ะ แล้วไม่คิดว่าเราจะเปลี่ยนมันได้บ้างหรอฮะ" โทโดมัตสึถามกลับ ทั้งเขาและจูชิมัตสึ ไม่สิ ทั้งเขาและทุกคนก็กำลังพยายามในเรื่องเดียวกันทั้งนั้นถึงจะรู้อยู่เต็มอกแต่ไม่ว่ายังก็ไม่สามารถอยู่เฉยๆได้เลย

     "ไม่มีทาง เมื่อกี้เองคงคิดว่าเป็นคนคนนั้นเลยรีบกลับไป" จูชิมัตสึตอบ

     "...พี่เนี่ยใจร้ายจังฮะ"

     ทันทีที่ก้าวเท้าลงจากรถอิจิมัตสึก็รีบตรงปรี่เข้าคฤหาสน์และรีบเร่งฝีเท้าตรงไปที่ห้องโถงใหญ่มองซ้ายขวาเพื่อหาใครบางคนแต่ก็ไม่เห็นวี่แว่วของใคร อิจิมัตสึนึกสงสัยว่าอะไรกันแน่คือเรื่องสำคัญที่เขาควรรีบมา

     "อ้าว คุณอิจิมัตสึมาหรือคะ ต้องการทานอะไรสักหน่อยมั้ยคะ?" หญิงชราดูใจดีเอ่ยถามหลังจากเห็นอิจิมัตสึรีบร้อนเข้าบ้าน อิจิมัตสึยิ้มบางและส่ายหน้าเบาๆให้กับคนที่ทำหน้าที่เลี้ยงดูพวกเขาสมัยยังเล็ก

     "ยังไม่หิวครับ..เอ่อ แล้วไม่มีใครกลับมาหรอครับ"

     "ไม่เห็นใครเลยค่ะ แต่มีโทรศัพท์โทรเข้ามาจากต่างประเทศดิฉันไม่แน่ใจว่--"ไม่ทันที่หญิงชราจะพูดจบอิจิมัตสึก็วิ่งพรวดพราดออกไป หญิงชรามองชายหนุ่มด้วยความเอ็นดูปนเห็นใจ

     เฮ้อ...จะรู้บ้างไหมนะ

     นิ้วเรียวกดปุ่มเบอร์ที่เพิ่งโทรเข้ามาเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา อิจิมัตสึยืนรอด้วยความสงบแต่ภายในใจกำลังเต้นโครมครามด้วยความรู้สึกตื่นเต้นที่ไม่ได้เจอมานาน 

     'ใคร มีธุระอะไรรึเปล่า' ทว่าเมื่อได้ยินเสียงหัวใจดวงน้อยกลับห่อเหี่ยวลง

     "..ฉันเอง"

     'อ๊ะ อิจิมัตสึหรอมีอะไรหรือเปล่า?' เมื่อรู้ว่าเขาคือใครปลายสายก็ใช้น้ำเสียงที่อ่อนโยนขึ้นต่างกับตอนรับสายอย่างเห็นได้ชัด

     "นายนั่นแหละโทรมาไม่ใช่หรอโจโรมัตสึ"

     'มันก็ใช่แหละ..' โจโรมัตสึหัวเราะแห้ง 'งั้นเข้าหาเรื่องเลยนะ ที่นั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า?'

     อิจิมัตสึขมวดคิ้วกับคำถามของโจโรมัตสึ แม้เจ้าจะไม่อยู่แต่ก็ยังเป็นพวกข่าวไวจริงๆ

     "ไม่มีอะไร นายถามทำไม" อิจิมัตสึโกหก จะให้บอกว่าเขาทำโทโดมัตสึเกือบตายหรอ เขาจะไม่โดนผู้ชายคนนี้ด่าหูชาเลยรึไง

     'อย่ามาโกหกฉันอิจิมัตสึ ปกติแล้วโทโดมัตสึจะรายงานฉันตลอดว่าเกิดอะไรขึ้นแต่นี้ฉันไม่ได้ข่าวอะไรมาหลายวันแล้ว เกิดอะไรขึ้นที่นั่น'

     "....."

     "มีเรื่องนิดหน่อยแต่ไม่เป็นไรแล้วไม่ต้องห่วงหรอก" เขาได้ยินเสียงถอนหายใจดังขึ้นมาจากปลายสายและรู้ได้ว่าโจโรมัตสึกำลังเหนื่อยใจกับตัวเขาอยู่

     'นายไม่เป็นอะไรจริงๆนะ'

     "อือ ไม่เป็น"

     'ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆก็ดีแล้ว และระวังตัวให้มากๆด้วย พวกฉันยังไม่มีกำหนดการที่แน่นอนว่าจะกลับญี่ปุ่นเมื่อไหร่ฝากนายดูแลทางนั้นอีกนิดนะอิจิมัตสึ'

     "งั้นหรอ แล้ว...อ..โอโซมัตสึเป็นไงบ้าง?" 

    '.......'

    "ฮัลโหล..โจโรมัตสึ? นี่ยังอยู่รึเปล่าโจโรมัตสึ"

     'ยังไม่ตายหรอกน่า แต่นายเนี่ยให้ตายสิคุยอยู่กับฉันแต่ดันเป็นห่วงคนอื่นเนี่ยนะ ฉันอุตส่าห์โทรหานายเพราะเป็นห่วงนาย คิดถึงนายแทบตาย อิจิมัตสึนายควรเป็นห่วงฉันหน่อยรึเปล่า!' โจโรมัตสึบ่นด้วยความหงุดหงิดปนน้อยใจ อิจิมัตสึเลิกลั่กทำตัวไม่ถูกไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้รับรู้มุมขี้น้อยใจของคนเคร่งขรึมคนนี้

     "ไม่เห็นต้องห่วงเลยก็นายคุยกับฉันอยู่ตรงนี้ไง..." อิจิมัตสึตอบเสียงเบา

     'แล้วคิดถึงฉันรึเปล่าล่ะ?' คนถูกถามสะดุ้งโหยงจากคำถามจู่โจม

     "หา! ถามบ้าอะไรเนี่ย?!" อิจิมัตสึรู้สึกได้ถึงความร้อนผ่าวที่ใบหน้าของตน

     'ว่าไงล่ะ หืม' โจโรมัตสึทวงคำตอบ มือที่กำลังกำโทรศัพท์อยู่สั่นระริก ริมฝีปากบางอ้าออกเพื่อจะพูดคำบางคำ

    "คิ-...ไม่บอก แค่นี้นะ!" แต่คิดดูแล้วไม่บอกหรอก!!!

     มือขาวกุมอกตัวเองแน่น เสียงจังหวะการเต้นของหัวใจดังระรัวจนน่าเป็นห่วง ทั้งที่โจโรมัตสึไม่ใช่คนที่อยากคุยด้วยแต่กลับทำให้ความรู้สึกใจเต้นก่อนหน้ามันกลับมาอีกครั้ง

    "บ..บ้า บ้าชิบ!"

     เสียงหัวเราะดังขึ้นหลังจากเพิ่งถูกตัดสายทิ้ง ปกติแล้วถ้าถูกทำแบบนี้นับว่าเป็นเรื่องที่เสียมารยาทสุดๆสำหรับเขาแต่เขาไม่คิดจะโกรธอิจิมัตสึเลยด้วยซ้ำ

     "น่ารักดีแฮะ เข้าใจแล้วว่าทำไมทุกคนถึงชอบหยอกนาย" โจโรมัตสึพรึมพร่ำ มองหน้าจอโทรศัพท์ที่ดับไปแล้วและยิ้มออกมาก่อนจะหุบยิ้มเมื่อได้ยินเสียฝีเท้าเดินเข้ามาในห้อง

     "ทำไรอยู่โจโรมัตสึแล้วเมื่อกี้คุยกับใครน่ะหัวเราะคิกคักเชียว" โอโซมัตสึถอดเสื้อสูทพาดไว้กับเก้าอี้ใหญ่

     "นายหูแว่วไปเอง" โจโรมัตสึลุกขึ้นเต็มความสูงเตรียมจะเดินกลับไปที่ห้องนอน โอโซมัตสึเหยียดยิ้ม

     "กลืนเข็มพันเล่มซะเหอะโจโรมัตสึ" โจโรมัตสึมองค้อนคนพูดมาก "และทำยังไงก็ได้ตอนนี้ฉันอยากกลับบ้านใจจะขาด แล้วทำให้มันเร็วๆด้วย"

     โจโรมัตสึไม่ตอบอะไรเพียงแค่พยักหน้าแล้วเดินออกไปสวนทางกับคารามัตสึที่เดินเข้ามาพอดี

     "เมื่อกี้มีเรื่องอะไรกันงั้นหรอbrother"

     "ไม่มีหนิ ฉันแค่อยากกลับบ้านไปดูแลของสำคัญก็เท่านั้น"

     คารามัตสึพอจะเข้าใจว่าทำไมโจโรมัตสึถึงทำหน้าตาน่ากลัวแบบนั้น แต่ถ้าเป็นเขาก็คงไม่ต่างกันนักหรอกไอ้ความรู้สึกหมั้นไส้นี่น่ะ

------------------------------------------------------------

      แบบว่าเผลอเขียนยาวมาก...ปวดมือสุดๆ.... และไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องใช้คำว่า คนคนนี้ บ่อยมากๆทั้งที่น่าจะเข้าใจกันว่าหมายถึงใคร หงุดหงิดตัวเองจริงๆค่ะ

   

 Hotaru_chan/กรุ๊ปAllIchi