[Osomatsu-san] addict (AllxIchi)

ตอนที่ 11 : Chapter11

     "งานที่ฉันสั่งให้ทำไปถึงไหนแล้ว" ชายสูงวัยท่าทางน่าเกรงขามเอ่ยถามเสียงเรียบไม่สามารถรับรู้อารมณ์ใดๆได้

     "คงต้องใช้เวลามากกว่านี้ครับถึงจะเสร็จสมบรูณ์" ชายหนุ่มผมสีอ่อนตอบ ชายสูงวัยเหลือบมองด้วยหางตาด้วยอารมณ์ไม่พอใจที่แสดงผ่านทางสายตาให้เห็นชัด

     "อีกนานเท่าไหร่?" แต่ชายสูงวัยก็ยังพยายามควบคุมอารมณ์ไว้และคงใช้น้ำเสียงเดิมถามชายหนุ่มต่อ

     "...ไม่ทราบครับ" มือหยาบกร้านทุบลงบนโต๊ะทำงานของชายหนุ่มเสียงดังลั่นจนทำให้คนที่อยู่ในเหตุการณ์สะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ ต่างจากชายหนุ่มที่ไม่แสดงท่าทีใดๆออกมาเรียกได้ว่าเยือกเย็นเกินไปจนน่าหงุดหงิด

     "แกนี่มันไม่ได้เรื่องจริงๆ! ฉันให้เวลาแกอีกเดือนเดียว ถ้างานง่ายๆแบบนี้แกยังทำไม่ได้ก็ไสหัวออกไปจากบ้านฉันซะ!!!" ชายสูงวัยลุกขึ้นชี้หน้าชายหนุ่มด้วยอารมณ์เดือดดาลอย่างไม่อาจห้ามอยู่ เมื่ออารมณ์เริ่มสงบลงชายสูงวัยจึงเดินออกไปจากห้องทำงานของชายหนุ่ม คนอื่นๆที่อยู่ในห้องก่อนหน้าก็ถือโอกาสนี้เดินหนีออกไปจากห้องเพื่อให้ตนหลุดพ้นจากความอึดอัดที่ยังคงหลงเหลืออยู่

     ชายหนุ่มทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ที่ชายสูงวัยใช้นั่งเมื่อสักครู่นี้พลางหลับตาและพ่นลมหายใจออกมาเหมือนว่าอัดอั้นมานาน นิ้วเรียวนวดขมับเพื่อคลายความเครียด

     "มีอะไรรึเปล่า" ชายหนุ่มถามออกมาโดยไม่ลืมตาขึ้นมามองคนที่แอบฟังอยู่ตั้งแต่แรกๆ

     "เปล่าหนิ แต่คนคนนั้นยังอารมณ์ร้ายเหมือนเดิมเลยเนอะ....ทั้งๆที่นายก็กำลังพยายามเต็มที่อยู่แท้ๆ" คนถูกถามเดินออกมาจากหลังประตู หญิงสาวยัดขนมเข้าปากแก้มตุ้ยเดินตรงขึ้นมานั่งบนโต๊ะทำงานของชายหนุ่ม ถึงแม้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้และที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่ช้าจะไม่ได้เกี่ยวกับตัวหญิงสาวเลยแม้แต่น้อยและไม่ใช่เรื่องที่ควรจะเข้าไปยุ่งแต่เธอก็รับรู้ตลอดถึงความอดทนของคนคนนี้

     "ช่างมันเถอะพี่ผิดเองนั่นแหละที่แสดงท่าทางแบบนั้นออกไปทำให้ถูกโกรธ"ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมามองคนเป็นน้อง มือเรียวเอื้อมมาลูบลุ่มผมนุ่มของหญิงสาวพร้อมยิ้มละไมเป็นการบอกว่าตัวเขาน่ะไม่เป็นอะไร "แต่ช่วยอย่าเอาอะไรมาทานในห้องทำงานพี่จะได้มั้ย"

     "นิดหน่อยเอง ชิ!"

     รถยนต์หลายคันที่คุ้นตาจอดเรียงรายอยู่หน้าเครื่องบินส่วนตัวของตระกูลมัตสึโนะ ภายในรถยนต์คันงามเหล่านั้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากบอสใหญ่ของตระกูลพันธมิตรเพื่อนซี้ทั้งสามตระกูล สถานที่ลับถูกใช้เป็นที่นัดพบเพื่อเดินทางไปเจรจางานที่ต่างประเทศตามที่ได้รับคำเชิญชวนจากมาเฟียฝั่งยุโรป

     "เรียบร้อยรึยังอิจิมัตสึ?" โอโซมัตสึหันมาถามขณะที่กำลังเตรียมตัวเดินทางอยู่

     "เตรียมพร้อมเรียบร้อยแล้วล่ะ..แต่จะไม่ให้ฉันไปด้วยจริงๆหรอ" อิจิมัตสึหน้าบึ้งเพราะพักนี้โอโซมัตสึไม่ยอมเชื่อใจให้ตนทำงานอะไรเลยสักงาน

     "เราคุยกันแล้วไงอิจิมัตสึ" มือหนาเลื่อนมือมากุมมือบางเอาไว้ก่อนจะเลื่อนขึ้นมาเกลี่ยผมที่ปรกหน้าของอิจิมัตสึออกให้เห็นใบหน้าขาวได้ชัดขึ้น "อยู่ที่นี่แหละดีแล้ว"

     การเจรจางานครั้งนี้โอโซมัตสึสัมผัสได้ถึงความไม่น่าไว้วางใจ เนื่องจากทุกอย่างมันกระทันหันเกินไปอีกทั้งเขาก็ไม่ถูกกับฝั่งมาเฟียยุโรปมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วเกร็งว่าจะต้องมาเรื่องอะไรแน่ๆ เพื่อความปลอดภัยของคนรักและความสบายใจของตน ให้ตายยังไงโอโซมัตสึก็จะไม่มีทางให้อิจิมัตสึไปร่วมการเจรจาครั้งนี้ด้วยเด็ดขาด

     "เออ! อยู่ก็อยู่!" แต่ดูเหมือนอิจิมัตสึจะไม่ยอมเข้าใจปัดมือของโอโซมัตสึออกจากใบหน้าตน อิจิมัตสึน่ะรู้ว่าทำไมโอโซมัตสึถึงทำแบบนี้แต่การที่จะให้โอโซมัตสึต้องไปเผชิญหน้าคนเดียวแบบนี้เขาก็ไม่อยากทำ

     'หวา...ถูกโกรธแล้วแฮะ' 

     โอโซมัตสึมองตามคนที่เดินหนีขึ้นรถไปไม่ยอมร่ำลากันสักคำก็ถอนหายใจออกมา แล้วเดินขึ้นไปบนเครื่องบินส่วนตัวที่มีคนนั่งรออยู่ก่อนหน้านี้เพื่อออกเดินทางไปยังเป้าหมาย

     หลังจากที่เดินหนีออกมานั่งบนรถอิจิมัตสึก็เพิ่งมารู้สึกผิดที่ทำแบบนั้นลงไป แต่จะให้เดินไปขอโทษและกล่าวคำลาหรือคำอวยพรก็ไม่ทันเสียแล้วเพราะเครื่องบินเพิ่งจะขึ้นไปเมื่อสักครู่นี้เอง

     "ทำหน้าแบบนั้นมีเรื่องอะไรมาอีกหรอฮะ" เสียงของใครบางคนกระซิบเสียงพร่าที่ข้างหู อิจิมัตสึตกใจรีบปล่อยหมัดออกไปทางต้นเสียงเป็นการป้องกันตัวขั้นต้นแต่ก็มีใครบ้างคนรับหมัดนั้นไว้ทันก่อนที่มันจะพุ่งใสหน้าของอีกคน

     "อันตรายนะครับพี่อิจิมัตสึ"

     "จ..จูชิมัตสึ!..โทโดมัตสึ! พวกนายเล่นบ้าอะไรเนี้ยขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่!?" ลูกแมวยังไม่หายตกใจหันไปแว้ดใส่ต้นเหตุทั้งสองที่พากันหัวเราคิกคักไม่รู้สึกผิด

     "ขึ้นมานั่งตั้งแต่ส่งพวกพี่คารามัตสึกับพี่โจโรมัตสึขึ้นเครื่องแล้วครับ" จูชิมัตสึตอบ อย่างที่บอกว่าคนที่ไปคือสามบอสใหญ่พวกเขาทั้งสามถึงจะเป็นลูกน้องคนสนิทหรือแม้แต่จะเป็นน้องชายแท้ๆก็ไม่ได้ตามไปด้วย

     "พี่นั่นแหละไม่ยอมสังเกตเองระวังจะเป็นอันตรายเอานะฮะ" โทโดมัตสึจิกกัด แต่ถ้อยคำที่พูดออกไปก็เพราะเป็นห่วงกลัวว่าจะเป็นอันตรายจริงๆ

     "อย่างฉันเนี้ยนะไม่มีทางหรอก" อิจิมัตสึยืดอกแสยะยิ้มภาคภูมิใจไม่น้อย

     "เชื่อครับ/ฮะ" จูชิมัตสึและโทโดมัตสึส่ายหน้า ถึงอิจิมัตสึเป็นคนมีฝีมือก็จริงแต่เพราะนิสัยแบบนี้ทำให้ดูยังไงก็น่าเป็นห่วง

     "ไม่ต้องมาพูดพร้อมกันด้วยน้ำเสียงเอื้อมระอาฉันเลยนะ!" 

     "เปล่าซ---"

ปัง!!!!!

     จู่ๆก็เกิดเสียงดังคล้ายเสียงปืนและตามมาด้วยเสียงของบางอย่างที่ระเบิด รถยนต์ที่พวกอิจิมัตสึนั่งมาก็เกิดเสียการทรงตัวจนไม่สามารถควบคุมรถไว้ได้ทำรถให้ส่าย

     "เกิดอะไรขึ้น!?" อิจิมัตสึที่ดูจะได้สติคนแรกตะโกนถามคนขับรถด้านหน้า

     "ม..เหมือนว่ายางรถจะระเบิดครับคุณอิจิมัตสึ" คนขับรถตอบพร้อมพยายามบังคับรถไม่ให้ขับไปชนเสาไฟฟ้าข้างทางหรือตกถนนไป อิจิมัตสึพยายามมองหาต้นตอของเหตุการณ์เมื่อสักครู่ผ่านกระจกรถสีทึบแต่ก็ไม่เห็นผู้ใดเลย อิจิมัตสึเหลือบไปเห็นโทโดมัตสึกำลังตัวสั่นก็เป็นห่วง

     "โทโดมัตสึไม่เป็นไรนะ?"

     "ฮะ..ตกใจนิดหน่อย" เมื่อเห็นสีหน้าที่ดีขึ้นแล้วอิจิมัตสึจึงหันไปให้ความสนใจกับเหตุการณ์ในตอนนี้ต่อ

     ระหว่างที่มีบางอย่างกำลังดึงความสนใจของอิจิมัตสึและโทโดมัตสึอยู่ จูชิมัตสึก็ได้ยินเสียงเคลื่อนล้อของรถมอเตอร์ไซต์ดังอยู่ไม่ไกลนักพอหันไปก็พบว่ามีรถมอเตอรไซต์คันหนึ่งกำลังตามจี้มาไม่ไกล คนที่ซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซต์คันนั้นเล็งกระบอกปืนเข้ามาภายในรถและเล็งมาที่อิจิมัตสึพร้อมกำลังจะกดไกปืน

     "พี่อิจิมัตสึระวัง!!!"

     "...!!!..."

ปัง!!!!!

--------------------------------

     ตัดฉับอย่างโหดร้า---- 

     สวัสดีค่าทุกคนมาลงฟิคหนึ่งตอนตามสัญญาแล้วค่ะ (ได้ข่าวว่าหล่อนลงช้าไปวันหนึ่งนะ//ขอโทษค่ะ) ก็จะกลับมาแต่งต่อเรื่อยๆแล้วค่ะแต่วันอัพก็ไม่แน่นอนเช่นเคย

 Hotaru_chan/กรุ๊ปAllIchi