ในรอยร้าว In the crack

                                               ในรอยร้าว In the crack

แอรอน ดรอฟ พัฒธรากรณ์รุณ

ผู้บริหารธุรกิจโรงเเรม ดรอฟ แกรนด์ แอรัล โรงเเรมหรูที่ตั้งตงาดอยู่ใจกลางเมืองหลวงของประเทศไทยที่ไม่เคยหลับใหล เขาไม่ใช่เเค่ร้าย เเต่เรียกว่า โคตรเลว! เกลียดการถูกทอดทิ้งเมื่อครั้งเยาว์วัยเป็นที่สุด อารมณ์รุนเเรงเกินใครต้านไหว หล่อ รวย การศึกษาดี ครบสูตรชายเฟอร์เฟคแต่ทว่ากว่าจะมาเป็นในทุกวันนี้ได้มันก็มีอะไรที่ทำให้เขาต้องเปลี่ยนไป

มุทิตา จันทราการต์

หญิงสาวเเสนธรรมดาร่างอวบ ที่เผอิญดันเข้ามาทำงานในบ้านของแอรอน ที่คิดว่าการทำงานทุกอย่างมันเป็นไปอย่างราบรื่น มันกลับไม่ใช่ เพราะชีวิตเธอต้องมาพัวพันกับชายหนุ่มที่ขึ้นชื่อว่า เจ้านาย!

กัณฑ์ธิรา สมากุลรัตน’ (สะ-มา-กุน-รัด-ตะ-นะ)

ลูกสาวทายาทโรงเเรมเทียร์ทาวน์ เธอสวย เธอรวย เธอเเสนเฟอร์เฟค แต่ทว่าดวงใจกลับเศร้าหมองไม่เหมือนหน้าที่เเสนสวย เป็นคนที่ต้องอยู่ในปกครองของแอรอนอย่างจำใจ

อภิวัฒน์ คุณรพิวัฒน์

เพื่อนสนิทร่วมคณะของมุทิตา เป็นลูกเจ้าของโรงพยาบาลชื่อดัง

นาธินันท์ มัทนา

เพื่อนสาวคนสนิทของมุทิตา เธอมีเรื่องที่เมื่อพูดออกไปเท่าไหร่เขาคนนั้นก็ไม่เคยจะรับฟังมันเลย

เนื้อหาในเรื่อง

“หึ กูไม่คิดว่าพนักงานบ้านกูมันจะมาทำงานเสริมที่ร้านมึง”

“วันนี้ได้ไปเท่าไหร่แล้วล่ะ” แม้จะเป็นเสียงเรียบๆ แต่แฝงไปด้วยความดูถูกดูแคลน ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคนประเภทนี้ก็คงไม่พ้นการมีเสี่ยรองรับและดูแลแต่ที่ต้องอาจมาทำงานอาจจะกำลังมองหาเหยื่อใหม่ที่อาจจะติดกับดักที่เธอวางไว้ก็ได้ แถมยิ่งเป็นนักศึกษาที่ใกล้จะจบด้วยแล้วก็คงต้องการเงินเยอะเลยล่ะ แม้ว่าจะไม่ได้มีรูปร่างที่ชวนสะดุดตาแต่ใครจะรู้ว่าลีลาอาจร้อนแรง

“คะ...???”

“ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรอห๊ะ ฉันถามว่าวันนี้เธอได้ไปเท่าไรแล้ว”

“ขอโทษนะคะ ฉันไม่รู้ว่าคุณพูดเรื่องอะไร แต่ฉันขอตัวนะคะ” ไม่ได้อยู่รอคำอนุญาตจากปากใครพูดจบก็เดินออกไปจากจุดนั้นทันที มีหวังถ้าอยู่นานกว่านี้น่าจะโดนเจ้าของคำถามยิงคำถามที่มันไม่น่าเข้าโสตประสาทหูใส่รัวๆ เป็นแน่แท้

‘หึ คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงหยามฉันอย่างนี้’ แอรอนคิดเคืองในจิตใจ ไม่มีใครที่กล้าจะปฏิเสธคำถามของเขาสักคนแล้วเธอเป็นใคร เป็นแค่แม่บ้านคนนึงในบ้านเขาก็หัดเตรียมตัวเสียซะบ้าง!

*****************************************

“ฉันบอกเธอว่าอะไรกัณฑ์ธิรา” เหวี่ยงร่างบางที่ลากมาจากข้างล่างลงเตียงแรงๆ เขาบอกเธอแล้วย้ำแล้วย้ำอีกแต่ทว่าหญิงสาวกับขัดคำสั่ง

“ฉันขอโทษค่ะ” รีบถอยตัวหนี้ห่างจากเขาแล้วเอ่ยขอโทษทันที

“ทีหลังอย่าให้ฉันเห็นอีกเพราะเธออาจจะไม่ได้อยู่แบบนี้ เข้าใจมั้ย”

“ค่ะ”

“ดีงั้นก็ทำหน้าที่เธอซะ นี่คือบทลงโทษของเธอ”

“ตะ...แต่ คุณแอรอนค่ะ”

“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้นเธอทำอะไรผิดก็น่าจะรู้นะ”

“ค่ะ” เธอตอบคำอื่นได้ไม่มากไปกว่านี้แล้ว สุดท้ายก็ต้องสยบให้แก่เขาทุกครั้งไป ไม่มีครั้งไหนที่เธอจะหนีเขาพ้นได้เลย ไม่มี...แม้ว่าใจดวงนี้มันอยากจะทำเช่นนั้นเหลือเกินแต่สุดท้ายเธอก็ต้องยอม ต่อให้มันจะเจ็บแค่ไหนก็ต้องทนสุดความพยายามแต่ในเมื่อมันจะมาถึงจุดที่รับไม่ไหวแล้วจริงๆ เธอหวังว่าวันนั้นเขาจะปล่อยเธอไปเสียทีเถอะ มันทรมานเกินไป...

************************************************

“ลงมานั่งข้างหน้าสิ ฉันไม่ใช่คนขับรถให้เธอนั่งสบายๆ นะ”

“......” นาธินันท์ไม่พูดสิ่งใดแค่ขยับตัวตามคำบอกของเขา

“ทางมันไปทางไหนฉันไม่เคยไป ครั้งหน้าฉันจะได้ไม่ต้องขับรถผ่าน” หันมาถามเธอเสียงเรียบ

“แค่ตรงไปแล้วพอเจอซอยก็เลี้ยวเข้าไปแล้วจอดได้เลย เดี๋ยวฉันเดินลงไปเอง”

“ดี”

หลังจบการสนทนาการถามทางจบสิ้น ก็ไม่มีเสียงใดเปล่งออกมาอีกเลยจนถึงเส้นทางที่หญิงสาวจะต้องลงไปเฮก็เอ่ยเพียงแค่การของบคุณเท่านั้นแล้วก็ไม่ได้พูดสิ่งใดต่อไป

“ฮึก ฮึก ฮือ!”

รถที่นั่งมานั้นขับเคลื่อนออกไปแล้ว เสียงสะอื้นไห้ที่แผ่วเบาก็ล่องลอยตามมา...

นิยายที่เเต่งขึ้นมันเป็นเพียงการมโนของไรท์เองล้วนๆ ผิดพลาดตรงไหนก็ขออภัยนะคะ

ไรท์ไม่ใส่อิมเมจเพราะต้องการให้รีดอ่านและฝันถึงหน้าตัวละครได้หลากหลายนะคะ

                 ที่สำคัญ ห้ามคัดลอกหรือดัดแปลงใดๆ นะคะ