คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ดวงตาแห่งเทพ(1)
Chapter 2 : ดวงตาแห่งเทพ
แสงจ้าไปหมด? ที่นี่ที่ไหน? ฉันทำอะไรอยู่? เกิดอะไรขึ้น? ฉันตายแล้วหรือ? คำถามหลายคำถามได้ผ่านเข้ามาในหัวของเทรน แม้หลับตา เขาก็เห็นภาพต่างได้ ภาพที่เขาเห็นเป็นภาพที่มีแสงจ้าและสว่างไสว มันสว่างจนไม่สามารถจะมองเห็นสิ่งต่างภายหน้า หรือว่าพื้นหลังจะเป็นสีขาว อะไรกันเนี่ย เขาดูเหมือนกำลังสับสนในตัวเอง เขามองไปรอบเหมือนกำลังจะหาทางออก และทันใดนั้นเอง เขาก็เห็นบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่เบื้องหน้าของเขา มันเริ่มเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เข้ามาใกล้เรื่อยๆ จนสามารถเห็นบ่งบอกได้อย่างชัดเจน นั้นคืออะไรกัน เป็นไปไม่ได้ ร่างของเด็กหนุ่มสูงประมาณเขา ผมสีดำเงาวับ ดวงตาสีเหลืองอำพัน เขาอยู่ในชุดสีขาว ทั้งกางเกงและเสื้อล้วนเป็นสีขาวสะอาด ดูมีความสุภาพ เด็กหนุ่มส่งยิ้มให้เขา เทรนมองตาค้าง เด็กหนุ่มที่อยู่เบื้องหน้าของเขาคือ...!!!
"หวา!!!"เทรนตื่นขึ้นมา ทำหน้าราวกับฝันร้าย เหงื่อออกตามตัว เขาเอามือกุมหัว พูดทบทวนตัวเองว่า "เป็นเพียงความฝัน" พยายามครุ่นคิดว่าสิ่งที่เขาเห็นนั้นคืออะไร แต่แล้วเทรนก็มองไปรอบๆ กวาดสายตาไปเรื่อย มันเป็นสถานที่ที่เขาไม่คุ้นเคย มันเป็นห้องๆหนึ่ง ดูกว้างขวาง เขานั่งอยู่บนเตียงสีขาว ด้านข้างเป็นหน้าต่างวงรีใหญ่ ใสราวกับไม่มีตัวตน แต่เมื่อมองออกไปข้างนอก มันกลับเป็นทิวทัศน์ที่ไม่คุ้นเคย มีดวงดาวนับล้านดวงส่องประกายระยิบระยับ อยู่บนท้องฟ้า แต่มันไม่ใช่ท้องฟ้าบนโลก แน่นอน มันคืออวกาศ
ปิ๊บ...วูบ
เสียงกำแพงเหล็กคล้ายประตูริมห้องเลื่อนออก เผยให้เห็นร่างชายคนหนึ่งที่เดินเข้ามา เขามีผมสีน้ำตาล ดวงตาสีเขียว เขาอยู่ในชุดเสื้อยืดแขนยาวสีดำ กางเกงดำ ใช่แล้ว...เขาคือ จีเร นั้นเอง
"ฟื้นแล้วหรอ เทรน"จีเรถามด้วยความห่วงใย เขาเดินไปนั่งบนเก้าอี้ทรงแปลก มันมีรูปร่างคล้ายเปลือกไข่ มันไม่มีขาตั้ง
"ก็ดีขึ้นน่ะครับ ว่าแต่...คุณจีเร ที่นี่ที่ไหนครับ"เทรนถามอย่างสงสัย
"บนยานสูทที่อยู่ห่างจากโลกประมาณ 5 ปีแสงน่ะ"จีเรพูดเสร็จ เทรนถึงกับเบิงตากว้างๆ เขาออกมาไกลขนาดนี้เชียวหรือ
"เกือบจะไม่รอดแล้วใช่ไหมล่ะ แต่ก็เป็นประสบการณ์ที่ดีน่ะ หึ หึ"จีเรหัวเราะในลำคอ เทรนทำสีหน้าเบื่อหน่าย ประสบการณ์ที่ดีอะไรกันเกือบพรากเขาไปเฝ้ายมบาล
"แล้วพวกเราออกมาจากโลกได้อย่างไรครับ"เทรนถามด้วยความฉงน
"เราใช่ไอ้นี่หนีออกมาน่ะ"จีเรยื่นเครื่องคล้ายเข็มกลัดวงกลม เทรนเคยเห็นมันมาแล้ว มันมีตัวเลขประหลาดบนหน้าจอ ตัวเลขค่อยๆเปลี่ยนไปเรื่อย "มันชื่อว่า P4 เครื่องสารพัดประโยชน์ 4 อย่างน่ะ แต่อันนี่ทำพิเศษ "
เทรนขมวดคิ้ว ยังฉงนในสิ่งที่จีเรพูด เทรนหยิบ P4 ขึ้นมาดู มันไม่มีปุ่มกด มีเพียงแค่หน้าจอสีเขียวเท่านั้น
"มันใช้อย่างไรครับ"เทรนถามจีเร พลางพยายามหาปุ่มกด จนแน่ใจว่ามันไม่มีปุ่มกดจริง"อย่าบอกน่ะว่ามันไม่มีปุ่มกด"
"ใช่ มันไม่มีปุ่มกด ถ้าเป็นเครื่องรุ่นก่อนๆจะมี แต่รุ่นนี้เป็นรุ่นช้ารสัมผัสน่ะ"จีเรพยายามอธิบายให้
เทรนฟัง แต่เทรนก็ยังไม่เข้าใจ
"เพียงแค่นายสัมผัสบนหน้าจอ นายก็สามารถใช้ระบบต่างๆตามที่นายต้องการ" จีเรเอานิ้วจิ้มบนหน้าจอ ทันใดนั้นมันก็เกิดแสงส่องออกมา เห็นเป็นโครงภาพ 3 มิติในอากาศ มันทำหน้าที่คล้ายหน้าจอคอมพิวเตอร์ มีคำสั่งต่างมากมายให้เลือก "มีทั้งระบบสื่อสาร ระบบสแกน ระบบไขรหัส ระบบแผนที่ของทุกที่แม้กระทั่งอวกาศ แต่ฉันติดตั้งระบบพิเศษไปก็คืออันเดียวกับระบบที่พึ่งจะใช้ไปตอนไปรับนายนั้นแหละ มันคือระบบเคลื่อนย้ายมิติ "จีเรอธิบายให้เทรนฟังอย่างเสร็จสรรพ เทรนยังทำหน้าฉงนนิดๆแต่ก็พอเข้าใจ
"แต่ระบบเคลื่อนย้ายมิติ มันใช้ลำบากนิดหน่อย ตรงที่ว่า ต้องใช้จังหวะในการก้าวกระโดด ไปยังตำแหน่งที่กำหนดเอาไว้ มันไม่สามารถใช้ข้ามดาวได้หรอก แต่อย่างน้อยมันก็สามารถส่งนายมายานลำนี้ได้ ต้องกะตั้งนานกว่าจะได้จังหวะ ไม่งั้นเกิดผิดพลาดละก็มีหวังไปโผล่ที่ไหนซักแห่งหนึ่งแน่"จีเรกดบนหน้าจออีกครั้ง ภาพ 3 มิติ หายวับไปหลังจากที่มันกลายเป็นเส้นๆ
"ผมหลับไปนานเท่าไหร่"เทรนขยี้ตาเพื่อให้ตาสว่าง
"ประมาณวันนึงได้มั่ง ถ้าจำไม่ผิด "จีเรพูด พลางเก็บ p4 เข้าในกระเป๋าเสื้อยืดสีดำ "นายคงเหนื่อยมาก จะหลับต่อไหมละ จะได้ตื่นขึ้นคุยกันอย่างสบายๆ"
"ไม่ละครับ ผมนอนพอแล้วละ ว่าแต่ พี่ลอร่าละครับ"เทรนถามจีเรที่กำลังจะเดินตรงไปที่ประตู
"อยุ่ที่ห้องรับรอง เดี่ยวนายเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วค่อยตามไปที่หลังก็ได้"จีเรเอานิ้วไปแต่ที่ด้านซ้ายของประตู มันมีลักษณะคล้ายเครื่องสแกน เมื่อจีเรเอานิ้วไปทาบกับหน้าจอสแกน มันก็ส่งเสียงว่า ปิ๊บ แล้วประตูเหล็กก็เปิดออก เทรนมองดูเขาจนออกไปจากห้องนี้ ประตูก็ปิดลง ทิ้งไว้แต่เขาที่นั่งอยู่บนเตียง เทรนลุกขึ้นมองรอบๆ มองไปที่ที่เหมือนกับห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า เทรนเดินตรงไปที่จุดนั้น มันอยู่ริมขวาของห้อง มันเป็นห้องเล็กๆ ที่มีตู้เหล็กขนาดใหญ่วางขนาบข้าง 2 ตู้ มันมีเครื่องที่คล้ายเครื่องสแกนอยุ่ตรงริมตู้ เทรนลองใช้นิ้วไปทาบมัน ทันใดนั้นหน้าจอก็มีลำแสงเล็กวิ่งผ่านจากบนสู่ล่างและซ้ายไปขวา เมื่อสแกนเสร็จสิ้น ตู้ก็เปิดออก ในนั้นมันมีเสื้อผ้าแปลกมากมาย ส่วนใหญ่จะเห็นกันในหนังวิทยาศาสตร์ มีทั้งเสื้อผ้าที่เงิน-ขาว ที่ใส่แล้วดูรัดรูปทันตา เสื้อผ้าคล้ายชุดเทควันโด แต่ไม่ได้มีเพียงสีขาวเท่านั้น มันมีทั้งสีน้ำตาล สีน้ำเงิน-ดำ และสีต่างๆ นอกจากเสื้อผ้าที่ดูแปลกตา เทรนเลือกเสื้อที่เหมือนกับเสื้อคลุมแขนบานน้ำตาล เทรนใช้สายรัดเอวสีน้ำตาลอีกที ทำให้เสื้อดูเข้ารูป ถ้าลองใส่แล้วจะรู้สึกสบาย เทรนคงจะชอบมันมาก เทรนกดปุ่ม 'ปิด' บนหน้าจอสแกนก่อนที่จะเดินออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า และตรงออกไปจากห้องของเขา มันเป็นทางเดินสั้นๆ มองไปทางขวาเป็นประตูเหล็ก ด้านข้างๆห้องของเขาก็มีประตุอยู่อีกประมาณ 4 ห้อง เขาเดินมองไปรอบ แสงไฟจากเพดานสว่างไสว เขาเดินตรงไปที่ประตูเหล็ก และใช้นิ้วทาบบนหน้าจอสแกนอีกที ประตูเปิดออก เผยให้เห็นถึงห้องที่ดูกว้างขวาง ตรงกลางห้องมีโซฟาขนาดที่นั่งกันประมาณ 3-4 คนได้ มีอยู่ 3 ตัว ซ้าย ตรงกลาง และขวา ตรงข้ามกับโซฟาเหล่านี้เป็นกำแพงทำด้วยเหล็กสีขาว มีภาพฉาย 3 มิติขนาดใหญ่ขึ้นมา มันเป็นภาพของข่าวบนโลก ลอร่านั่งอยู่บนโซฟาตัวกลาง เธอจ้องมองภาพข่าวอย่างใจจดใจจ่อ จนไม่ทันสังเกตว่าเทรนเดินมานั่งข้างๆ
"ว่าไง พี่ลอร่า"เทรนทักกล่าวลอร่า เธอหันหน้ามามองเทรน"พี่เป็นไงบ้าง?"
"ก็ดีน่ะ ว่าแต่เธอละ โอเคแล้วหรอ"ลอร่าถามด้วยความเป็นห่วง "เธอเล่นหลับไปตั้ง 1 วันเต็มๆแหนะ"
"ก็ยังมึนๆอยุ่นิดๆแต่ก็พอทนได้อะ "เทรนดูไปที่ภาพ 3 มิติ มันเป็นภาพเหตุการณ์ที่เขาไม่มีวันลืม ลำแสงหายนะนั้น กำลังแผดเผาทุกสิ่งไปทุกที่ จนกระทั้งพวกเขาหายไปจากโลก ลำแสงนั้นก็หายไปด้วย
"ไม่เคยเห็นอะไรที่น่าเศร้าอย่างนี้มาก่อนในชีวิตเลย"ลอร่าพูดเสียงเศร้า หันหน้ามามองเทรนอีกครั้ง"ถ้าเกิดพวกเราออกมาให้เร็วกว่านี้ คงไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้หรอก"
"หมายความว่าไง พี่ลอร่า ผมไม่เข้า..."
"ลำแสงนั้นมันมีเป้าหมายมาทำลายพวกนาย"จีเรเดินออกมาจากประตู และพุดตัดบทเทรน "นายไม่คิดจะสงสัยเลยหรอว่า ทำไมนายหายไปลำแสงก็หายไปด้วย นายไม่สงสัยบ้างเลยหรอ?"
เทรนอ้ำอึ่งอยู่พักใหญ่ มันก็จริงว่าทำไมมันถึงหายไปพร้อมๆกับตัวเขา"แล้วทำไมมันต้องมาฆ่าผมด้วยละ ผม...ผมไม่เข้าใจ "
"แล้วนายยังคงไม่รู้สินะว่าทำไมนายต้องมากับฉัน"จีเรหน้าเคร่งขรึม ทำให้บรรยากาศทั่วห้องเครียดไปทันตา"นายยังไม่รู้สิน่ะว่า ความหมายของผู้ถูกเลือกคืออะไร"
เทรนทำหน้าอย่างฉงน "ผู้ถูกเลือก?"
"เคยโกรธใครไหม?"จีเรมองเทรน "แบบว่าสุดขีดน่ะ"
"ก็เป็นบางครั้ง...กับเพื่อนน่ะ"เทรนตอบ"เพื่อนฉันไม่ค่อยให้ฉันคบหาสมาคมด้วย พวกเขาเห็นฉันเป็นตัวประหลาด ฉันโกรธมากเลยพลาด...ทำร้ายเพื่อนน่ะ"
"เจียนตายไหม?"จีเรถามต่อ คำถามนั้นเหมือนกวนบาทาเขาจริง แต่ด้วยหน้าตาที่ขึงขังของจีเร ดูเหมือนเขาต้องการคำตอบจริงๆ
"ฉัน...ไม่รู้ รู้แต่ว่ามี 3 คนยังอยู่โรงพยาบาลอยู่เลย ผ่านไปประมาณครึ่งปีแล้วมั่ง"เทรนตอบอย่างสลด มันอาจทำให้เขาครุ่นคิดตอนโกรธเพื่อนก็ได้
"และรู้ไหมว่าทำไมพวกเขาถึงเป็นอย่างนั้น"จีเรถามค่ออีก เทรนรุ้สึกเหมือนเขากำลังถูกสัมภาษณ์ยังไงไม่รู้
"ผมไม่รู้ ผมไม่รู้จริงๆ เหมือนกับไม่รู้สึกตัวชั่วครู่ พอรู้ตัวอีกที พวกนั้นก็..."
"เป็นอย่างที่ฉันคิดไว้เป๊ะ"จีเรตอบทำเทรนฉงน "คืออย่างงี้ สิ่งที่ทำให้เพื่อนของนายเป็นอย่างนั้น คือสิ่งเดียวทีทำให้ฉันต้องมารับตัวนายไปดาวของฉัน มันเรียกว่า..."จีเรหยุดพูดทิ้งระยะไว้สักครู่
"ดวงตาแห่งเทพ"จีเรพูดพร้อมสบตาไปที่เทรน เทรนขมวดคิ้วเป็นเลข 8 มันคืออะไรกัน?
"ดวงตาแห่งเทพ?"เทรนถามซ้ำ
"ใช่ น้อยคนที่จะมีสิ่งนี้ ซึ่งจะมีรูปแบบและคุณสมบัติแตกต่างกันไป นายไม่สามารถควบคุมมันได้หรอก ลอร่าเธอเองก็เหมือนกัน ยามพวกนายโกรธ ยามพวกนายเศร้า ยามวิตก ยามฉุกเฉิน ดวงตาแห่งเทพจะสำแดงเดชออกมา แล้วแต่เวลาและโอกาส "จีเรพูดอธิบายอย่างละเอียด"ฉันเองก็มีเหมือนกัน แต่สำหรับฉันสามารถควบคุมมันได้แล้ว"
"เดี๋ยวๆๆ!!!"เทรนรีบปราม"หมายความว่าฉันมีไอ้ดวงตาอะไรนั้นมาตั้งแต่เกิดแล้วหรอ"
"ใช่ นายได้รับมาตั้งแต่เกิดแล้ว เพียงแต่นายไม่รู้ว่ามันอยู่กับนายมาตั้งแต่แรก"จีเรตอบ"นายไม่ได้รับการฝึกเหมือนฉัน ฉันฝึกมาตั้งแต่เด็กแล้ว จึงสามารถควบคุมมันได้"
"แล้วพวกของนายต้องการผู้ที่มีดวงตาอะไรนั้นน่ะ...ไปทำไม"เทรนลุกขึ้นถาม
"นายถูกกำหนดให้ช่วยทุกสรรพสิ่ง ลอร่าเองก็ด้วย"จีเรเงยหน้ามองเทรน ดูสีหน้าจะเคร่งเครียดอย่างมาก"อีกไม่นานสงครามครั้งใหญ่กำลังจะเกิดขึ้น"
"สงคราม?"เทรนถามอย่างฉงน"นายส่งพี่กับฉันไปสงครามเนี่ยน่ะ นายคิดอะไรของนายกันแน่"
"นายมีความสามารถที่เหนือคนธรรมดา ไม่อยากเป็นประโยชน์หน่อยหรือ"จีเรมองเขาด้วยสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์ ดูบรรยากาศกำลังจะเครียดมากขึ้น มีลอร่าที่นั่งเงียบอยู่คนเดียว เธอไม่พูดอะไร เธอไม่มองใครทั้งสิ้น สิ่งที่เอาแต่จ้องมองอยู่ตอนนี้คือ ภาพข่าวเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่เมืองของเธอ กับอีกหลายๆที่
"นายก็รู้ พวกฉันมันก็แค่...มนุษย์ธรรมดา เป็นไปไม่ได้ที่จะสู้ในสงครามของพวกนายได้อยู่แล้ว มันเป็นไปไม่ได้ ฉันไม่มีความสามารถแบบนั้น เรื่องของเพื่อนฉันมันก็แค่...อารมณ์ชั่ววูบ"เทรนพยายามพูดกลเกลื่อนตัวเองกับลอร่า จริงอยู่ว่าตัวเขากับลอร่าเองเป็นแค่มนุษย์ธรรมดา จะให้ไปอยู่ในสนามรบได้อย่างไร อาวุธก็ยังไม่เคยจับ แล้วเรื่องดวงตา มันอาจเป็นแค่ความบังเอิญอย่างที่เทรนพูดก็ได้
ต่อ ดวงตาแห่งเทพ(2)
ความคิดเห็น