คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : จุดเริ่มต้นของการเดินทาง(3)
"ฮา ฮา ฮา..."ชายคนนั้นหัวเราะออกมา ทำเอาเทรนกับลอร่าตะลึงในสิ่งที่เกิดขึ้น "มนุษย์โลกนี้ใจเสาะจริงๆ"
"นายเป็นใคร?"ลอร่าถามด้วยความฉงน ชายคนนั้นเดินเข้ามาใกล้มากกว่าเดิม"อย่าเข้ามาใกล้น่ะ"
"ขอโทษทีทำให้ตกใจ แค่อยากจะทดสอบเท่านั้นเอง หึ หึ"ชายคนนั้นหัวเราะในลำคอ"ฉันชื่อจีเร...จีเร ลูซัส"
"คุณตามผมมาหรอ?"เทรนถามตัวสั่นๆ
"ใช่ ฉันตามนายมา ก็ตอนที่นายชนเข้ากับฉัน ฉันก็แปลงร่างเข้าไปในถุงของลูกกลมๆสีแดงๆ มันเรียกว่าอะไรน่ะ แอปๆอะสักอย่าง"จีเรทำท่านึกคิด
"แอปเปิ้ล...มันเรียกว่าแอปเปิ้ล"เทรนชี้แจ้งแถลงไขให้ชายคนนั้นที่กำลังนึกคิดชื่อของลูกแอปเปิ้ล
"ใช่ๆ ฉันก็เลยแกล้งนายไงละ เป็นนายคงตกใจใช่มั้ยละ เอเปิ้อที่ไหนวิ่งได้"จีเรยิ้มให้กับเทรน
"มันเรียกว่า แอปเปิ้ล เรียกให้ถูกหน่อยสิ"เทรนบอกจีเร
"ใช่ๆ สะกดผิดไปนิดคงจะคล้ายๆกันนะแหละ(ไม่คล้ายอะ-_-)" จีเรเดินไปที่หน้าต่างมองท้องฟ้าที่มืดครึ้ม "ฉันว่าพวกเราควรไปจากที่นี่เลยดีกว่า"
"ไปไหน?"ลอร่าถามด้วยความฉงน"นายเป็นใครกันแน่?"
"ฉันเป็นคนทีอยู่อีกโลกหนึ่งอันไกลโพ้น พอจะเข้าใจไหมละ"จีเรหันมายิ้มให้กลับลอร่า"เราจะต้องไปจากโลกนี้"
"ทำไมต้องไปด้วยละ"ลอร่าถามอีกที "ถ้าเธอไม่อยากตาย เราควรจะไปจากที่นี่"จีเรหันมาพูดกับลอร่า ทำเอาเธอนิ่งไปเลย
"จะให้ผมเชื่อได้ไงว่าคุณเป็น..."เทรนพูด"คนจากโลกอื่นใช่ไหมละ"จีเรพูดตัดบทเทรน จีเรยืนมือขวาออกมาและแบมือออก
"ถ้าอย่างนั้นดูนี่"ทันใดนั้นมือของจีเรกลายเป็นไฟ เทรนตะลึงในสิ่งที่เห็น ลอร่าเองก็ด้วย "มนุษย์ทำอย่างนี้ไม่ได้ใช่ไหมละ? "
คราวนี้เขาแบบมือที่มีไฟลุกโชนเปลี่ยนเป็นแสงจ้า จนทั้งห้องสว่างไสวแม้จะไม่เปิดไฟก็ตาม และแสงๆนั้นก็ค่อยเคลื่อนออกจากมือของจีเร มันพุ่งเข้าหาลอร่า มันหยุดอยู่ตรงหน้าลอร่า เธอแบบมือออก แสงนั้นค่อยลอยต่ำลงไปยังมือของลอร่า และกลายเป็นรูปเป็นร่าง ร่างเล็กๆที่อยู่ในแสงนั้นเริ่มเห็นเด่นชัด มันมีปีกคล้ายแมลง แตปีกของมันมีสีใสออกสีรุ้ง รูปร่างคล้ายเด็กผู้หญิงตัวเล็กเท่าอุ้งมือเด็กสาว
"เธอชื่อ เอลี่ เป็นภูติแสงน่ะ รับไว้ซะน่ะ"จีเรพูดพลางยิ้มเล็กๆให้กับสาวน้อยที่ตื่นตะลึงในสิ่งที่ได้รับ "มันสามารถป้องกันเธอจากเรื่องร้ายๆได้น่ะ ท่านผู้ถูกเลือก"คำๆเดียวที่ทำให้ลอร่านิ่งด้วยความฉงน คำว่า"ผู้ถูกเลือก"
"หมายความว่าไงผู้ถูกเลือก ฉันไม่เข้าใจ"ลอร่าถามด้วยความฉงน มือของเธอยังมีภูติแสงนั่งเล่นอยู่ เอลี่ค่อยกางปีกและลอยเหนือมือเธอ ก่อนที่จะหายวับไปกับตา"อ่ะ หายไปไหนละ"ลอร่าอุทาน
"ไปถึงที่โลกของฉันแล้วจะรู้เองแหละ เอ้า จะไปกันได้รึยัง"จีเรเดินไปที่ริมหน้าต่างมองท้องฟ้าอีกทีหนึ่ง ทันใดนั้นจีเรสังเกตเห็นว่าเมฆเริ่มม้วนตัวกัน กลายเป็นวงกลมขนาดใหญ่ ซึ่งก็เป็นเหตุการณ์เดียวกับที่เกิดขึ้นกับหลายประเทศ
"มันกำลังจะเกิดขึ้นแล้ว รีบเถอะน่ะ"จีเรหันไปบอกทั้งเทรนกับลอร่า "เกิดอะไรขึ้น"เทรนถามด้วยความฉงน
"เลิกถามแล้วรีบไปจากที่นี่เถอะ"จีเรวิ่งไปที่ประตู แผ่นดินเริ่มสั่นไหว คนที่อยู่บนตึกและทางเดินเริ่มรู้สึถึงบางอย่างที่แปลกประหลาด ฝูงคนทั้งหมดบนพื้นถนนเงยหน้าขึ้นไปบนท้องฟ้า เมฆที่ม้วนตัวเริ่มขยายใหญ่ขึ้น ลมกระโชกแรงขึ้น ท้องฟ้ามันเหมือนมีพายุไต้ฝุ่น เพียงแต่ลมไม่แรงเท่าขนาดนั้น กระดาษใบปลิวที่ร่วงหลน ขยะตามถนน ถูกพัดลอยไปในอากาศ
"เกิดอะไรขึ้นกันแน่ แล้วนายจะพาฉันไปที่ไหน "เทรนถามจีเรอีกที เขาหันมาตอบว่า "ประเดี๋ยวก็จะรู้เอง ท่านผู้ถูกเลือก" คำๆเดียวที่ทำให้เทรนฉงนไป ขณะนั้นตึกเริ่มสั่นไหว ลมกระโชกมากขึ้น จีเรวิ่งไปที่ประตู"รีบลงไปจากที่นี่เร็ว" จีเรวิ่งนำลงไปชั้นล่างของอพาร์ตเมนต์ ตามด้วยเทรนกับลอร่า จีเรวิ่งถึงบันไดข้างล่างสังเกตได้ว่าตึกเริ่มร้าว เทรนกับลอร่าเร่งฝีเท้า จนลอร่าสะดุดล้มลงมา เทรนเข้าพะยุงตัวเธอขึ้นมา จีเรวิ่งเข้ามาช่วยอีกแรง รอยร้าวมากขึ้นเรื่อยๆ พวกเขายิ่งเร่งความเร็วขึ้นเรื่อย ในที่สุด พวกเขาก็ลงมาถึงชั้นล่างเสียที แต่จีเรก็ยังไม่หยุดวิ่ง เทรนกับลอร่าจึงต้องวิ่งตามจีเรไป ผู้คนข้างนอกต่างพากันมองท้องฟ้า และทันใดนั้น...
วูบ...ตูม!!!
ลำแสงขนาดยักษ์ผ่าลงมากลางถนน ทำให้รถหลายคันที่ติดอยู่บนถนนเพราะเคลื่อนที่ไม่ได้ ระเบิดดังเป็นระยะๆ ผู้คนรีบวิ่งหนีห่างจากลำแสงนั้น ตึกที่อยู่บริเวณใกล้ๆกับแสงเริ่มพังทลาย ผู้คนที่อยู่บนตึกรีบลงมาที่ชั้นล่างเพื่อที่จะหนีห่างจากลแสงนั้น ความโกลาหลเกิดขึ้น ลำแสงเริ่มขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ มันกว้างพอๆกับถนนเส้นใหญ่เส้นหนึ่งเลยทีเดียว ถูกอย่างเริ่มแผดเผาในกองเพลิง ผู้คนวิ่งกันจ้าระหวั่น ทั้งคนเจ็บที่นอนอยู่เต็มริมฝั่งถนน พวกของจีเรก็วิ่งอยู่ในหมู่คนที่หนีเอาตัวรอด เทรนจับมือลอร่าเอาไว้อีกมือหนึ่งจับจีเรไว้ เพื่อไม่ให้พลัดหลงในฝูงชนกัน รถระเบิดกันเรียงเป็นโดมิโน ตึกลามบ้านช่องเริ่มถล่มลงมา ผู้คนบางส่วนที่หนีออกมาจากตึกไม่ทันต้องจมอยู่ในซากปรักหักพัง ลำแสงนั้นเริ่มบิดตัวเป็นเกลียว ทำให้มันค่อยๆขยายใหญ่ขึ้น ค่อยขยายใหญ่ขึ้นไปเรื่อย ความร้อนทำให้โครงเหล็กของสิ่งที่กำลังก่อสร้างนั้นละลาย เทรนได้เห็นภาพต่างๆ ภาพของคุณแม่กำลังอุ้มลูกสาววิ่งหนีหายนะที่กำลังเผชิญ ภาพของเด็กหนุ่มตัวเล็กๆกำลังร่ำไห้หาพ่อหาแม่ ภาพของคนแก่ที่กำลังนั่งพักพิงอยู่ที่มุมตึกเนื่องจากไม่มีแรงหนีเพราะชรา ภาพแห่งความหายนะที่ทำลายทุกสิ่งทุกอย่าง ให้จมอยู่ในกองเพลิง ภาพของผู้คนกำลังล้มตาย ภาพของฝูงนกที่กำลังบินหนีลำแสงหายนะ ภาพของโศกนาฏกรรมครั้งรุนแรงที่สุดในห้วงชีวิตของผู้คนที่ประสบเหตุ ไม่มีใครที่จะสามารถลืมมันได้อย่างแน่นอน
"เราจะไปไหนกันเนี่ย"ลอร่าตะโกนถามจีเรซึ่งกำลังฝ่าผู้คนที่กำลังวิ่งหนี “ช่วยพวกเราด้วย!!!”
"ยังไม่ถึงเวลาอีกเรอะ"จีเรโมโหดึงสิ่งแปลกประหลาดคล้ายเข็มกลัดออกมาดู มีตัวเลขประหลาดเขียนว่า "X1Y57"
"อะไรยังไม่ถึงน่ะ"เทรนตะโกนถามจีเรซึ่งกำลังจ้องตัวเลขประหลาดอยู่
"หยุดถามก่อน!!! และรีบตามมาเถอะน่า"จีเรดึงตัวเทรนกับลอร่าแรงขึ้น อีกนิดเดียวพวกเขาก็จะถึงจุดที่มีผู้คนบางตา ซึ่งดูเหมือนมันจะเป็นที่ที่ปลอดภัย แต่ทะว่าไม่เป็นอย่างที่คิดไว้ ลำแสงที่พวกเขากำลังหนีหายไป ทิ้งไว้เพียงหลุมลึกขนาดใหญ่ ผู้คนหันไปมองข้างหลัง บางคนยังไม่หยุดวิ่ง บางคนคิดว่าหายนะมันจบแล้ว แต่ว่า...
วูบ...ตูม!!!
ลำแสงได้เกิดขึ้นอยู่กลางสี่แยกที่มีผู้คนหลบหนีกันมากและพวกเขาก็อยู่บริเวณนั้นพอดิบพอดี คราวนี้ผู้คนบางส่วนวิ่งกลับไปที่จุดเดิมที่พวกเขาหนี จึงเป็นภาพที่ดูโกลาหนน่าดู ลอร่าไม่ทันตั้งตัว เธอล้มลงกับพื้น ผู้คนเข้ามาชนเธอแต่จีเรกอดเธอไว้เพื่อไม่ให้เธอได้รับบาดเจ็บ ลำแสงเข้าใกล้มาเรื่อยๆ ขยายมากขึ้น ร้อนมาขึ้น แสงจ้ามากขึ้น คนเริ่มถอยออกไปหมดบริเวณนั้น พวกจีเรอยู่กลางถนน ซึ่งเป็นเส้นทางที่ลำแสงเคลื่อนที่มาใกล้พวกเขา ลำแสงหายนะได้ใกล้พวกเขามากขึ้น แน่นอนว่าไม่มีทางที่จะหนีพ้นแสงนี้ได้แน่ เพราะสะเก็ดแสงได้กระจายทำลายรถรอบด้านของเขาเหมือนกันจงใจทำ เกิดอะไรขึ้นกันแน่
"คุณจีเร พวกเราจะทำยังไงกันดี"เทรนร้อนรนกับหายนะที่พวกเขาและเธอกำลังเผชิญ "พวกเราไม่มีทางหลบแล้วน่ะ "เทรนก้มหลบสะเก็ดไฟจากรถที่ระเบิด จีเรกำลังก้มมองที่เข็มกลัดตัวเลขประหลาดเปลี่ยนไปเป็น"X1Y61"
((อีกนิดเดียวเท่านั้น อีกนิดเดียว))จีเรคิดในใจประคองลอร่าที่กำลังหวาดกลัวในสิ่งที่พวกเขากำลังเผชิญ และทันใดนั้นเองลำแสงส่วนหนึ่งได้พุ่งเข้าหาพวกเขา ((เสร็จกัน หลบไม่ทันแล้ว))
ทันใดนั้นเอง ภูติแสงได้ปรากฏตัวขึ้น เอลี่นั้นเอง เธอใช้ร่างกายอันเล็กเท่าอุ้งมือขวางลำแสงเอาไว้ เรื่องเหลือเชื่อจึงได้บังเกิดขึ้น แสงหยุดอยู่ตรงหน้าเอลี่ ภูติแสงกลางเกราะสีรุ้งใสออก มันเหมือนกับฟองน้ำมาห่อหุ้มตัวพวกเขาเอาไว้ ลำแสงพยายามพุ่งเข้าหาพวกเขาแต่ไม่สามารถผ่านโล่อันแข็งแกร่งของเอลี่ได้เลย
วิ้ง...
เสียงของลำแสงกระทบกับเกราะใสดังขึ้นเป็นระยะๆ ลอร่ามองเอลี่อย่างตะลึง ร่างกายเล็กๆแค่นั้นสามารถป้องกันพลังมหาศาลได้ จีเรมองไปที่เข็มกลัดอีกทีหนึ่ง ตัวเลขประหลาดเปลี่ยนเป็น"X1Y62"
"ทนอีกหน่อยอีกนิดเดียวเท่านั้น"จีเรตะโกนบอกเทรน ลอร่า และ เอลี่ "เอลี่ เธอไหวไหม"จีเรถามด้วยความเป็นห่วง ภูติแสงหันพยักหน้าให้เขา ผู้คนหลายคนต่างมองพวกเขา
"พวกเรารออะไรกัน"เทรนตะโกนถามจีเรเพราะเสียงของลำแสงกระทบกับโล่ของเอลี่ดังมาก
"เดี๋ยวจะรู้เอง ทนไปก่อน"จีเรไม่ละสายตามองเข็มกลัด"((รีบเปลี่ยนสิ อีกนิดเดียวเอง))"
ตูม!!!...
รถบรรทุกบรรจุแก๊สลอยกลางอากาศ เพราะแรงระเบิด มันกำลังจะตกลงบนจุดที่พวกจีเรอยู่ เทรนเงยหน้ามองรถบรรทุก ทุกอย่างเป็นเหมือนภาพสโลโมชั่น ผู้คนหลายคนต่างจ้องมองในสิ่งเดียวกัน รถบรรทุกกำลังลอยขึ้นอย่างช้าๆ สะเก็ดไฟมากมายและเศษชิ้นส่วนติดไฟของรถหลายๆคันลอยอยู่บนท้องฟ้าและผ่านพวกเขาทั้ง 3 ไปอย่างช้าๆ เช่นกัน เทรนตะโกนย้ำจีเร ลอร่าเบี่ยงความสนใจไปที่รถบรรทุกนั้น จีเรตะลึงในสิ่งที่เห็น แต่เขาก็กลับไปมองที่เข็มกลัดต่ออีกทีตัวเลขกำลังจะเปลี่ยนอย่างช้าๆ ตัวเลขใหม่กำลังจะปรากฏ...!!!
X1Y63...
"((กดเลย))"จีเรสั่งตัวเองในใจ เขาใช้นิ้วกดไปที่หน้าจอของเข็มกลัด ทันใดนั้นร่างของพวกเขาทั้ง 3 กับภูติแสงอีก 1 ก็หายวับไป รถบรรทุกตกลงมา ดังตึง พร้อมด้วยสะเก็ดไฟและชิ้นส่วนรถจำนวนมากโถลงมาดังห่าฝนรถบรรทุกได้ระเบิดขึ้นดัง ตูม!!! คนในบริเวณนั้นหันมามองอย่างสนใจ แล้วได้พบว่าลำแสงนั้นกำลังหดหายไป ทิ้งไว้เพียงเศษซากของสิ่งก่อสร้างและสิ่งต่างๆที่ถูกทำลาย ผู้คนบาดเจ็บกันนับไม่ถ้วน บางคนได้วิ่งเข้ามาดูจุดที่พวกจีเรเคยอยู่ ในที่สุดก็พบว่า
ตอนนี้ไม่มีพวกเขาอยู่บริเวณนั้นอีกแล้ว...
.
.
.
.
จบ จุดเริ่มต้นของการเดินทาง
โปรดติดตามชมตอนต่อไป...
ความคิดเห็น