คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ดวงตาแห่งเทพ(2)
"จริงสิน่ะ มนุษย์ก็แค่เผ่าพันธุ์อ่อนแอจริง ไม่เห็นเป็นอย่างที่ท่านปู่พูดเลย"จีเรพูดประชด ใบหน้าดูเย่อหยิ่ง
"นายเข้าใจถูกแล้ว เห็นอย่างนี้แล้วนายก็ส่งเรากลับโลกซะน่ะ"เทรนพูดเสร็จแล้วหันหลังให้กลับจีเร
"ไม่!!!"จีเรตอบอย่างดุดัน
"นายเองก็น่าจะเข้าใจแล้วนี่ นายควรจะ..."เทรนหันหน้ากลับมาก่อนที่จะกลับไปตะคอกใส่จีเร
"ไม่!!!"จีเรตอบอีกครั้ง"ฉันบอกว่าไม่ก็ไม่ไง"
เทรนทำสีหน้าดุดัน แรงโทสะทำให้รู้สึกได้ทั่วทุกมุมห้อง ลอร่าหันหน้ามามองเขา เทรนเดินเข้าไปจับคอเสื้อจีเร จนตัวเขาลอยขึ้นมา เทรนพร้อมง้างมือเหมือนจะต่อย สีหน้าของเด็กหนุ่มผมน้ำตาลยังเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน เขาไม่ขยับแม้แต่ปลายก้อย เทรนกำมือแน่นมากขึ้น หมัดนั้นพร้อมจะซัดใครก็ได้ทุกเวลา เมื่อเขาต้องการ
"จะต้องให้ฉันบอกอีกกี่พันครั้ง!!!"เทรนแยกเขี้ยวใส่จีเร แต่ไม่ส่งผลกระทบจิตใจของเขา"ฉันบอกให้ส่งพวกเรากลับไปไง"
"ต่อให้นายกลับไป ไม่ก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นหรอก มันกลับแย่ลงด้วยซ้ำ"จีเรตอบตัวเขายังลอยอยู่กับพื้น
"หมายความว่าไง!!!"เทรนถามอย่างเกรี้ยวโกรธ มือหนึ่งยังจับคอเสื้อของจีเร มือหนึ่งยังง้างหมัด
"โลกทั้งโลก...ไม่สิ ทั้งจักรวาลเลยก็ว่าได้ ทั้งหมดจะสูญสลายไปในบัลดล"จีเรตอบด้วยสีหน้าไม่รุ้สึกรุ้สาอะไร
"ถ้านายยังอยู่กับฉัน นายอาจจะช่วยโลกไว้ก็ได้ ขืนนายไปคนทั้งโลกก็ต้องตายอยู่ดี"จีเรตอบ"และจำไว้ว่าที่นายทำอยู่คือพลังของดวงตาแห่งเทพ...พอได้แล้ว"จีเรยืนมือหนึ่งไปที่ข้อมือเขา แสงสีฟ้าได้ห่อหุ่มนิ้วชี้ของเขา เขาเอามันไปทาบที่ข้อมือเทรน
วูบ…!!!
ทันใดนั้นเทรนเลิกมือ ปล่อยคอเสื้อของจีเร ก่อนที่จะล่มลงไปกองอยุ่กับพื้น ลอร่าเอามือกุมปาก เธอตกใจมาก จีเรเองก็จัดคอเสื้อให้เหมือนเดิม เทรนพยายามขยับแต่ร่างกายเขาไม่เป็นไปตามใจต้องการ เขาเหมือนเป็นอัมพาต จีเรพยายามพยุงตัวเทรนขึ้นมาวางไว้กับโซฟา ก่อนที่จะเดินออกจากห้องนี้ไปจีเรได้กล่าวไว้ว่า
"นายต้องเลือกแล้วว่าจะทำอย่างไรต่อไป อีกไม่กี่นาทีเดี๋ยวก็กลับเป็นเหมือนเดิม ฝากด้วยน่ะลอร่า" สายตาของจีเรบ่งบอกถึงความหวังดี แล้วเขาก็เดินออกไปจากห้องรับรอง
เวลาผ่านไปเทรนยังนอนอยู่บนโซฟา เวลาเพียง 10 นาทีมันช่างยาวนานเหลือเกิน เทรนพยายามครุ่นคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไป ลอร่านั่งก้มหน้ามองน้องชายของตัวเองขยับไม่ได้ เธอเองก็อยากจะร้องไห้ แต่เธอพยายามอัดอั้นมันเอาไว้เพื่อไม่ให้ใครเห็น
"((จะทำอย่างไรต่อไป))"เทรนคิด"((ควรจะไปกับเขาดีไหม))"
"((แล้วทำไมผมต้องมีไอ้ดวงตานั้น ทำไมไม่เป็นคนอื่น))"เทรนพยายามคิดทบทวนตัวเอง คิดไปเรื่อยๆ
"((ถ้าเจ้าเป็นมนุษย์ละก็ จงพิสูจน์ให้ข้าเห็น))"เสียงๆหนึ่งดังกึกก้องในหัวของเขา
"((ใครน่ะ))" เทรนถามด้วยความฉงนในใจ
"((ชื่อของข้าอีกไม่นานเจ้าก็จะรู้ และจะได้พบกับข้า ))"เสียงๆนั้นยังคงดังไปทั่วหัวของเขา"((และข้าจะช่วยเจ้าเมื่อเจ้าพิสูจน์ให้ข้าเห็น))"
"((จะช่วยฉันหรอ งั้นบอกมาสิว่าจะให้พิสูจน์อะไรละ ))"เทรนตอบในใจ
"((หึ หึ พิสูจน์ความเป็นมนุษย์ไงละ เจ้าจะทำได้ไหม))"เสียงๆนั้นหัวระเหาะในลำคอราวกับกำลังเยาะเย้ยเขา ตอนนี้รอบข้างของเทรนเริ่มมืดมิด ราวกับมีคนมาดับไฟ มันค่อยๆมืด ค่อยมืด จนตอนนี้ไม่เห็นอะไรข้างหน้า ทั้งที่เทรนยังลืมตาอยู่ ทำไมกัน จู่ๆเทรนๆก็สามารถขยับตัวได้ เทรนมองรอบข้าง ไม่เห็นอะไรอีกเลย เขาไม่เห็นพี่ลอร่าด้วย ตอนนี้เป้ามายของเขาคือตามหาเจ้าของเสียงประหลาดนั้น
"((แล้วฉันจะพิสูจน์ได้อย่างไร ฉันต้องทำอะไรบ้าง))"เทรนถามต่อทั้งที่ไม่เห็นใครรอบข้าง
"((ไม่เป็นไร เจ้าไม่ต้องกังวล ข้าเองไม่ใช่คนช่วยพิสูจน์กับเจ้า สหายเจ้าต่างหากที่จะช่วยเจ้าพิสูจน์))"เสียงๆนั้นดังขึ้นอีกครั้ง เทรนมองรอบข้าง สหายที่ไหน? ใครกันละ?
"((ช่วยบอกฉันได้ไหมว่าใคร))"เทรนถามต่อไป "((และอยู่ที่ไหน บอกฉันหน่อย))"
"((ชื่อข้าเองไม่ต้องบอกหรอก เจ้าก็จะรู้อยู่แก่ใจ ส่วนที่ไหนก็...ข้างๆเจ้าไง หึ หึ))"คำตอบแบบนี้ทำให้เทรนฉงน อะไรกัน? ข้างๆฉันหรอ เทรนมองไปข้าง เขาก็พบว่า มีคนกำลังเดินมาหาเขาในความมืด ชุดสีขาวเหมือนเรืองแสงในตัวเองทำให้เห็นตัวเด่นชัด เขาเดินมาเรื่อยๆ เทรนเบิกตากว้างขึ้น เขาเคยเห็นคนๆนี้แล้ว คนๆนั้นคือ...
ยังไม่ทันเห็นหน้า จู่ๆตัวเขาก็วูบกลับมาที่แสงสว่างเหมือนเดิม...ที่เดิมที่เขาเคยอยู่ ห้องรับรองที่พี่ลอร่านั่งกอดเข่าอยู่บนโซฟา เทรนมองไปรอบข้าง เมื่อกี้เขาฝันไปอีกแล้วหรอ รอบที่ 2 แล้วที่เห็นเด็กหนุ่มคนนั้น แต่ทำไมเขาไม่เห็นหน้าสักที อะไรกันหว่า? ตอนนี้เขาสามารถเดิน วิ่ง เคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ ตอนนี้เขามานั่งทบทวนตัวเองอีกครั้ง จริงอย่างที่จีเรพูด ถ้าเขากลบไป โลกอาจสูญสลายก็ได้ แต่ทำไมเขาต้องแบกรับชะตากรรมทั้งโลกไว้คนเดียว ไม่สิ อาจจะทั้งจักรวาลเลยก็ได้ เขาสำคัญขนาดนั้นเชียวหรือ ตัวเขาอาจจะไหวก็ได้ แต่ลอร่าละ จะไหนหรอ เทรนคิดไปเรื่อยๆ ห้องรับรองในตอนนี้เงียบอย่างกับป่าช้า ราวกับไม่มีใครอยู่ในห้องหรือ มีแต่คนที่อยู่อาจเป็นใบ้ก็ได้
"พี่ลอร่า พี่จะเอายังไงละ"เทรนถามลอร่าที่นั่งกอดเข่าราวกับคนอมทุกข์ "ถ้าพี่ตัดสินใจ ผมก็จะทำตามพี่ละ"
ลอร่ายังคงนั่งเงียบอยู่พักใหญ่ ราวกับกำลังตัดสินใจ เธอมองไปทั่วห้อง สุดท้ายก้กลับมามองเทรน
"พี่จะไปกับจีเร"ลอร่ายิ้มให้เทรน"อย่างที่จีเรพูด เรากลับไป โลกก็อาจจะไม่ปลอดภัยก็ได้ สู้เราอยู่กับเขาดีกว่า ไม่เดือดร้อนกับโลกด้วย"
"พี่จะเอาจริงหรือ มันเกี่ยวกับชีวิตพี่เลยน่ะ"
"ไม่หรอก หนุกหนาน ลองอะไรใหม่ๆมั่งก็ดี อีกอย่าง กลับไปก็ไม่มีงานจะทำอยู่แล้วจะกลับไปทำไม ห่ะ ห่ะ"ลอร่ายิ้มสดใสราวกับเป็นคนละคนกับเมื่อครู่นี้ ทำเอาเทรนตกใจไปเหมือนกัน(คนอาร้ายเปลี่ยนอารมณ์เร็ว-_-)
"แล้วแต่พี่ละกัน ถ้าพี่ไป ผมก้ไป ผมอยุ่บนโลก ก็ไม่ได้จะทำอะไรอยู่แล้ว โรงเรียนไปบ้างไม่ไปบ้าง สุ้ขาดไปเลยดีกว่า"เทรนพูดน้ำเสียงโทนปกติ
"นี่นาย กะจะไม่เรียนเลยหรอ สำคัญน้า ดูอย่างพี่ แค่ไม่สอบมหาลัยพี่ยังหางานไม่ได้เลย"ลอร่าลุกขึ้นยืนทำท่าเหมือนยืดเส้นยืดสาย
"ก็จะทำไงได้ อยู่ที่โรงเรียนก็ไม่ค่อยจะมีเพื่อนอยู่แล้ว ถึงฉันจะมีบ้างซักคนสองคนก็เถอะ ฉันละเบื่อโรงเรียนจะตาย"เทรนพูดเซ็งๆทำหน้าบื่อๆ
"นายเลยถือโอกาสโดดเรียนไปกับจีเรใช่ม่ะ แย่มาก แย่มาก"ลอร่ายืนกอดอก ถอนหายใจ
"ก็คงงั้นมั่ง ห่ะ ห่ะ"เทรนยิ้มแห้ง ดูเหมือนไม่จริงใจเท่าไหร่
"ไม่ต้องห่วงหรอกเทรน อย่านึกสิว่าจะมีโรงเรียนที่โลกอย่างเดียว หึ หึ"จีเรหัวเราะในลำคอดูเหมือนมีเลศนัย เสียงขอจีเรออกมาจากลำโพงบนฝาผนัง มันถูกดส่งมาจากห้องควบคุมยาน"นายจะได้อยู่โรงเรียนที่ดีๆแน่ ไม่ต้องกังวลหรอก หึ หึ"
"เฮ้ย นายอยู่ไหนกัน? แล้วเมื่อกี้พูดจริงหรอ?"เทรนกระวนกระวาย ทำให้ลอร่าอดหัวเราะไม่ได้
"อยู่ห้องควบคุมยาน เดียวอีกไม่นานก็จะถึงจุดหมายปลายทางแล้ว เช่นกันนายก็จะได้ไปโรงเรียนเร็ววัน หึ หึ"จีเรพูดพลางหัวเราะไปด้วย บรรยากาศดูเปลี่ยนไปจากเมื่อกี้จริงๆ"ตกลงพวกนายโอเคที่จะไปกับฉันน่ะ"
"ม่ายยยย "เทรนร้องโหยหวน ดุเขาจะกลายเป็นคนบ้าคลั่งไปซะแล้ว ฝ่ายจีเรก็อดขำไม่ได้ "แต่อย่าพึ่งได้ว่าฉันจะยอมไปกับนาย ถ้าฉันไม่ถูกใจล่ะก็ ฉันจะกลับ"
"แล้วที่ว่าจุดหมายปลายทางนี้ คือดาวของนายหรอ"ลอร่าถามจีเรพลางหัวเราะเล็กๆไปด้วย
"อ้อ ไม่ใช่หรอก ฉันได้รับรายงานมาจากดาวฉันว่าให้ไปดาวอีกดวงหนึ่งน่ะ เรื่องไปดาวของฉันนั้นเอาไว้ทีหลัง "จีเรพูด"อีกไม่นานก็จะถึงแล้ว พวกนายไปพักในห้องของพวกนายก่อนก็ได้ ส่วนอาหารนั้นถ้าหิวไปที่ห้องครัว ที่นั้นมีเครื่องทำอาหาร "
"งั้นเดี๋ยวฉันไปห้องครัว เทรนนายจะไปไหม"ลอร่าถาม เทรนพยักหน้า "ว่าแต่ห้องครัวมันอยู่ส่วนไหนของยานน่ะ"
"อ้อๆ ลืมไป พวกนายยังไม่เคยอยู่บนยานนี่ งั้นรอแปบนึง"ฝ่ายจีเรในห้องควบคุม ก็กำลังง่วนกดปุ่มอะไรต่างๆ ดูแล้วสับสนชอบกล "โอเค เดี๋ยวมันกำลังไปหาพวกนาย"
"มัน?"ลอร่าอุทานขึ้นมา"มันไหน?"
"ก็ผมนี่ไงครับ"เสียงๆหนึ่งดังขึ้น มันอยู่ข้างหลังเทรนกับลอร่า มันลอยนิ่งอยุ่ในอากาศ มีลักษณะทรงกลม ตรงกลางทำหน้าที่คล้ายดวงตา 1 ดวง แต่ไม่ใช่ดวงตามนุษย์ มันมีไฟส่องออกมาจากข้างใน ตัวของมันสีเงินทั้งตัว ตัวมันไม่ใหญ่มาก รอบดวงตามันมีแผ่นเหล็กบางๆ 4 แผ่นอยู่ตรงขอบดวงตา "ผมชื่อ บรันท์ เป็นหุ่นยนต์ประจำยานสูทลำนี้ครับ"
เทรนและลอร่าเบิกตากว้างๆ เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นหุ่นยนต์ เด็กหนุ่มผมดำกับเด็กสาวเรือนผมสีทองมองไปรอบตัวของหุ่นยนต์อย่างตื่นตาตื่นใจ
"มีอะไรหรอครับ?"บรันท์ถามด้วยความฉงน ซึ่งไม่อาจบอกด้วยสีหน้าได้(ก็เป็นหุ่นยนต์)
"ปะ ป่าว ไม่มีอะไรหรอก"เทรนเลิกสายตามอง ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
"น่ารักจัง ชื่อบรันท์หรอ?"ลอร่าถามยิ้มอย่างร่าเริง
ต่อ ดวงตาแห่งเทพ(2)
ความคิดเห็น