คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 5 :: ลั้ลลา ณ อควาเรี่ยม
ตอนที่ 5 : ลั้ลลา ณ อควาเรี่ยม [1]
ปวดหัว!
เครียด!
โอ้ย!!!
ไม่ต้องสงสัยว่าประโยคข้างบนนั่นเป็นอะไรแล้วคนเขียนกำลังระบายอะไรอยู่รึเปล่า! เพราะไอข้างบนนั้นมันเป็นความคิดของฉันเอง ห๊ะ!? ถามว่าฉันเป็นอะไรงั้นหรอ! คือว่านะ 1.ฉันกำลังปวดหัวเพราะ 2.ฉันกำลังเครียด เครียดเรื่องอะไร? โถ้! อย่าถาม ถามแล้วมันปวดหัวหนักกว่าเดิมซะอีก เพราะพวกวองโกเล่ เดซิโม่น่ะ! มันสั่งให้ฉันไปเที่ยวอควาเรี่ยม(พิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ)กับพวกมันวันนี้น่ะสิ 3.ที่อุทานว่าโอ้ยมันก็คือการแสดงความรู้สึกเฉยๆ ไม่มีอะไรหรอก -_-^(เอ๊ะ สรรพนามการเรียกมันแปลกๆ - Writer)
(เข้าสู่โหมดย้อนอดีต)
เมื่อวานตอนเย็น
"เมริสจัง"
บอสวองโกเล่รุ่นที่สิบวิ่งพรวดพราดมาหาหญิงสาวแสนน่ารักอินโนเซนต์(พอละพอ - Writer) (ชิ! - เมริส)นามว่าเมริสด้วยรอยยิ้มร่าเริงแจ่มใส
"มีอะไรเหรอคะ?"
"พรุ่งนี้ไปอควาเรี่ยมกัน"
ไม่พูดพร่ำทำเพลง ร่างสูงเข้าประเด็นอย่างรวดเร็วจนเมริสแทบใจหาย
หญิงสาวค้างเติ่งอยู่สองวิฯ แล้วพูดคำว่า..."ห๊ะ!"ออกมา
"ไปอควาเรี่ยมกันพรุ่งนี้ 10 โมงเช้านะ เตรียมตัวด้วยล่ะ!"
ยังไม่ทันได้อ้างคุณชายก็วิ่งปรู๊ดไปไม่เห็นฝุ่นซะและ
(จบโหมดย้อนอดีต)
อยากจะบ้าตายจริงๆ!
อธิบายทั้งหมดจบแล้วขอฉันเวิ่นต่อเหอะ!
อ้ากกกก!!! นี่พวกนั้นเห็นฉันเป็นเด็กหรือเพราะฉันทำอินโนเซนต์จนเหมือนเด็กเกินไปกันแน่นะ ฮือ...T_T
~โทรศัพท์รับสายหน่อย...โทรศัพท์มารับสายหน่อย~
เสียงเรียกเข้ามันทำให้ฉันสะดุ้ง ฉันหยิบโทรศัพท์มาแล้วกดรับโดยไม่ได้ดูว่าใครโทรมาทันที
"ฮัลโหลค่ะ^_^"
(สวัสดีเมริสจังใช่มั้ย)
เฮ้อ...วองโกเล่เดซิโม่
ฉันถอนหายใจโดยไม่ให้อีกฝ่ายได้ยิน ตาของฉันจ้องไปที่หมอนข้างที่กำลังนั่งทับอยู่ราวกับมันเป็นบอสวองโกเล่คนปัจจุบันก็ไม่ปาน
"มีอะไรเหรอคะ^^;"
(อาบน้ำรึยังน่ะกำลังจะไปรับ)
ฉันจ้องหมอนข้างข้างล่างจนดวงตาแทบจะถลนออกมานอกเบ้า
จะมารับตูทำม้ายยยยยยยย!~(วิบัติเพื่อความสมจริง)
"ไม่เห็นต้องลำบากมารับเลยนี่คะ^^a"
"ฮะๆ ไม่ต้องเกรงใจหรอก"
ใครว่าฉันเกรงใจนายห๊า!!!~
"..."
"ตอนนี้ฉันอยู่หน้าโรงแรมแล้วนะ"
"ห๊ะ!"
"อาบน้ำรึยางงง!~"
"ข...ขอเวลา 15 นาทีค่ะแป๊ปนะเดี๋ยวลงไป"
"งั้นฉันรออยู่ที่ร้านกาแฟข้างๆ โรงแรมเธอละกันนะ"
"ค่ะ"
"อ้อ! ลืมบอกไป มากันหมดเลยนะ"
มากันหมดเลยหรอ...ไม่ทราบว่าบรรทุกใส่รถหรือเดินพาเหรดกันมาคะนั่น =_=;;
"ค่ะๆ"
ฉันตัดสายทิ้งก่อนที่หมอนั่นจะพล่ามมากกว่านี้ มือของฉันเขวี้ยงโทรศัพท์ราคาแพงลงเตียงแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันที
ชุดที่ฉันเลือกวันนี้เป็นชุดเดรสที่ยาวถึงหัวเข่าแล้วใส่เสื้อกันหนาวสีชมพูทับไว้ด้วย รองของฉันเป็นรองเท้าคัทชูสีชมพู วันนี้ใครเห็นก็ต้องทักว่าฉันเป็นปิศาจสีชมพู ฮ่าๆ(บ้าชั่วขณะ)
ฉันเดินเข้าในร้านกาแฟที่พวกเขานั่งอยู่ ทุกๆ คนมีคู่กันเกือบหมด
นี่มันหาข้ออ้างไปเดทแล้วลากฉันไปเป็นภาระใช่มั้ย T_T
"น่ารักจังค่ะคุณเมริส"
เรือนผมสีไวโอเลตทักฉันด้วยรอยยิ้ม
"ขอบคุณค่ะโคลมจัง^^"
"คึหึหึ กรุณาอย่ายิ้มหวานใส่ที่รักผมครับ คนมันหึง"
"ได้ข่าวว่าท่านมุคุ...อุ๊บ OxO"
"ปิดปากโคลมจังทำไมคะ"
"คึหึหึ ไม่มีอะไรหรอกครับ^^"
">x< อ้านอุ้อุ้โอ้อ่อยอ๊ะอ้ะ(ท่านมุคุโร่ปล่อยนะคะ)"
"พูดอะไรครับผมไม่รู้เรื่องเลย^^"
ผู้พิทักษ์สายหมอกวองโกเล่พูดพร้อมยิ้มหน้าระรื่นแล้วหันหนีไปอีกทาง
"เอ่อ..."
ฉันจะทักใครได้เนี่ยT_T เหมือนจะสวีท(?)กับแฟน(?)กันอยู่ทั้งนั้นเลย
หันไปทางสึนะ ( - -)
"เค้กร้านนี้อร่อยจังเลยจ่ะ^^"
"งั้นทานเยอะๆ นะ^^"
ไอออร่าโลกนี้เพียงเราสองนี่มัน...เอิ่ม
มองไปทางโกคุ(- - )
"ทำไมอยู่ดีๆ คุณโกคุเทระถึงลากฮารุมาที่นี่ได้คะ แถมลากมาก็ไม่ห่วงเลดี้ในกำมือบ้างเลย!"
"เธอน่ะเหรอเลดี้ ฉันได้ยินมาว่าเลดี้ต้องมีความเป็นกุลสตรี แม่ศรีแม่เรือน ฟ่อดๆ แฟ่ดๆ @#$)$)$#@)$@$#@@#"
"@!#$%$^&+_^&)+_^%#+_%$^_@+%_+@#!!@+#_"
"หุบปากซะ! ฉันเลี้ยงเค้ก"
แล้วพี่ฮารุก็แพ้...นั่งกินเค้กเงียบๆ-_-
ทะเลาะกันแบบนี้มันก็ดูเหมือนคู่รักซึนๆ แฮะ -_-;;
มองไปทางยามะ( - -)
"วันนี้อากาศดีเนอะ"
"อืม..."
"เธอสวยมากนะ"
"ขอบใจ"
อันนี้ไม่เหมือนคู่รักแต่พี่ยามาโมโตะดูเหมือนจะเดินเครื่อง(จีบ)เต็มกำลัง...พยายามเข้านะคะฉันเอาใจช่วย =_=;;
มองไปทางมุคุ(- - )
"โคลมครับผมขอโทษนะ!"
"ไม่เอาหรอกค่ะ ท่านมุคุโร่เล่นเอาโคลมหายใจไม่ออกแน่ะ! หึงก็ไม่ดูเวล่ำเวลาแถมโคลมยังไม่ได้เป็นคนรักของท่านมุคุโร่ซักหน่อย"
พูดจบโคลมก็สะบัดหน้าเริ่ดไปอีกทาง สมน้ำหน้าอีตาหัวสัปประรดแฮะ>O<
มองไปทางฮิบาริ
อ๊ะ! หมอนั่นนั่งอยู่คนเดียว
หึๆ
ฉันกระตุกยิ้มโดยไม่ให้ใครเห็นหลังจากนั้นก็ไปตรงที่เขานั่งแล้วไสลด์เข้าเบียด
"พี่เคียวยะ!"
"หือ O_O"
ฉันสวมกอดเขาทันที ผู้พิทักษ์เมฆาเบิกตากว้างเนื่องจากคนอื่นเขาสวีทกันอยู่ก็เลยไม่มีใครสนใจเราเลย ริมฝีปากเคลือบลิปกลอสสีชมพูของฉันประทับเข้าแก้มของเขาดังฟอด
แต่ก็ยังไม่มีใครได้ยิน...
อย่าว่าอย่างนี้อย่างนั้นเลยนะ เพราะฉันก็ไม่ได้เรียกร้องความสนใจจากพวกนั้นอยู่แล้ว...ก็แค่...อยากแกล้งหมอนี่นิดหน่อยเท่านั้นเองแหละ
"พี่เคียวยะคะ พี่เคียวยะชอบสัตว์น้ำอะไรเหรอคะ?"
"-_-;"
"พี่เคียวยะคะ ?"
"ฉัน-ไม่-ชอบ-สัตว์-กิน-พืช"
"งั้นก็คงจะเป็นฉลามสินะคะ มันกินเนื้อนี่"
แน่นอนว่าฉันแกล้งทำเป็นใสซื่ออินโนเซนต์ ไอสัตว์กินพืชที่เขาว่ามันน่าจะเป็นอะไรซักอย่างที่ว่าฉันเนี่ยแหละ แต่ขอภาวนาไม่ให้มันเป็นวัวหรือควายก็แล้วกัน -_-;;
แต่มันคงจะเป็นกระต่ายสินะฉันออกจะน่ารักซะขนาดนี้ โฮะๆๆๆ (อย่างเธอมันต้องสัตว์กินเนื้อเจ้าเล่ห์จำพวกจิ้งจอกย่ะ! - writer)
"-_-^^"
"^^"
"อ้าว เมริสมาตั้งแต่เมื่อไหร่"
พี่สึนะที่เหมือนจะลืมฉันไปแล้วหันมาทักฉัน...รอยยิ้มชั่วร้ายผุดขึ้นที่มุมปากฉันยกแขนพี่เคียวยะขึ้นมาเพื่อดูนาฬิกา
"25 นาที 31 วินาที 59 จุลวินาที ค่ะ"
"เอ่อ =O=;;"
"อ๊ะ! 25 นาที 32 นาที 44 จุลวินาทีแล้วล่ะค่ะ"
อิตาฮิบาริ(เอ๊ะเมื่อกี้เรียกพี่...ฉันนี่มันยังไงกันนะ-^-)ทำท่าจะชักมือกลับแต่ฉันยึดมือเขาไว้ซะเหนียวแน่นจนหมอนั่นแทบจะขยับไม่ได้ ฉันแอบยักคิ้วกวนประสาทเหมือนจะบอกประมาณว่า'ผู้ชากระจอกแค่แรงผู้หญิงก็ยังสู้ไม่ได้'ให้เขาก่อนที่จะปล่อยแขนเขาไป
ร่างสูงทำหน้าเครียดใส่ฉันพลางกัดฟีนกรอด
TBC.
ความคิดเห็น