พี่สารภาพก่อนเลยว่าเป็นคนที่เม้นไม่บ่อยเท่าไหร่นัก
พี่เลยขอทดแทนด้วยการเขียนคำนิยมแทนความรู้สึกทั้งหมดสำหรับฟิคเรื่องนี้นะ :)
ฟิคเรื่องแรกของน้องหมาที่พี่เปิดอ่านไม่ใช่สว้อพแต่เป็นแฟนเด็ก
ฟิคเรื่องนั้นเป็นฟิคตลกที่ทำให้พี่ซึ้งจนน้ำตาซึมได้
ในขณะที่สว้อพของน้องหมา ทำให้พี่ตกหลุมรักงานเขียนของเรา
ครั้งแรกที่พี่อ่าน ความรู้สึกแรกคือพี่อึ้ง เฮ้ย คนเขียนเรื่องนี้คนเดียวกับแฟนเด็กจริงหรอ ?
พี่ประทับใจหลายข้อความจากตัวละคร ตื่นเต้นไปกับพล็อต และรู้สึกละมุนไปกับการบรรยาย
น้องหมาทำให้พี่อึ้งทุกครั้งที่หักมุม ประทับใจทุกครั้งกับบทส่งท้ายของแต่ละเรื่องราว
พี่ชื่นชมอีกอย่างคือน้องหมาเป็นนักเขียนที่มีความรับผิดชอบ
น้องหมาอัพฟิคสม่ำเสมอ มีวินัยและทุ่มเทให้กับคนอ่านเสมอ
พี่คิดว่างานของน้องหมาจะพัฒนาไปได้อีกไกล และมันจะดีขึ้นเรื่อยๆ
น้องหมาจะประสบความสำเร็จมากกว่านี้ เติบโตไปได้อีกไกล พี่เชื่อแบบนั้น
มาว่าด้วยเรื่องมาสเตอร์และสว้อพ
โอสิเรียทำให้ลู่หานรักเป็นและลู่หานทำให้โอสิเรียรักที่จะผูกพันกับใครสักคน
พี่ได้เห็นความสัมพันธ์ที่เริ่มขึ้นและพัฒนา เหมือนดอกไม้ที่เริ่มจากเมล็ด
ตอนที่พี่อ่านจบภาคแรก พี่เคยคิดว่าคนเขียนต้องโตกว่าพี่แน่ๆ อาจจะอยู่มหาลัยแล้ว
ความคิด ไอเดีย ภาษา ความอ่อนหวาน น้องหมาทำให้ทุกอย่างออกมาดีมาก
แล้วพออ่านภาคสอง พี่ก็หลงรักมาสเตอร์ที่สองและสว้อพของเขา หลงรักมาสเตอร์ทั้งเจ็ด
พี่หลงรักความเป็นสีเทา ที่ไม่ได้ดีเลิศเลอและไม่ได้ดำมืดมิด ทุกคนมีสองด้าน
มีด้านที่ทำให้เราหมั่นไส้ไม่พอใจ ก่อนจะได้เห็นด้านที่ทำให้ตกหลุมรักซ้ำแล้วซ้ำเล่า
พี่ชอบการเติบโตของทุกคนในเรื่องนี้ พี่ชอบการเปลี่ยนแปลงในความรู้สึก
พี่ชอบความรู้สึกเวลาอ่าน ความรู้สึกที่พี่เหมือนได้เข้าไปเติบโตพร้อมกับพวกเขา
พี่ชอบความไม่สมบูรณ์แบบของตัวละคร ที่ทำให้พี่รู้สึกว่าเพราะเขาเป็นแบบนี้ ฟิคเรื่องนี้ถึงสมบูรณ์
พี่ชอบความอ่อนหวานแบบกวนๆของโอสิเรียกับนิสัยแมวๆที่ออดอ้อนของลู่หาน
พี่ชอบเวลาที่อ่านคำพูดของพวกเขาทุกคน ชอบเวลาที่คำพูดหลายๆคำทำให้พี่ประทับใจ ไม่ว่าจะตอนที่ลู่หานเสียใจ ตอนที่แบคฮยอนพังสะพาน ตอนที่ประธานไฮคลาสปลอบชานยอล ตอนที่จงอินดูแลคยองซู พี่ชอบทุกตอนเลย ชอบไปทุกคำพูด ชอบทุกการกระทำที่ไม่ว่าจะเล็กน้อยแค่ไหน มันก็แสดงถึงความใส่ใจ
แต่ที่ชอบที่สุดคงเป็นประโยคในตอนสุดท้าย
"ไม่ใช่รักให้ได้ แต่รักให้เป็น"
รู้สึกใจหายที่ฟิคเรื่องนี้จบแล้ว แต่เรื่องราวที่ดีย่อมมีวันต้องจบลงเนอะ
ขอบคุณน้องหมาที่เขียนฟิคดีๆเรื่องนี้ขึ้นมา พี่เอาไปอวดเพื่อนบ่อยมากว่าสนุก
ขอบคุณที่ทำให้พี่มีฟิคที่ดีในใจอีกเรื่อง มันสวยงามมากจริงๆ
พี่มองฟิคเรื่องนี้เหมือนต้นดอกกุหลาบ น้องหมาปลูกมันอย่างตั้งใจ รดน้ำพรวนดินจนมันโต
คนอ่านก็เหมือนปุ๋ยที่ทำให้ต้นไม้โตไวขึ้น แต่คนเขียนคือคนที่ปลูกมันขึ้นมา
ต้นโอสิเรียของน้องหมาโตขึ้นเรื่อยๆ แล้วตอนนี้มันก็โตพอที่จะออกดอกที่สวยงามได้แล้ว
ขอบคุณที่เขียนฟิคเรื่องนี้ขึ้นมาจริงๆนะ พี่รักฟิคเรื่องนี้มากเลย :) |