คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #76 : CHAPTER 73
เปลือกตาสีน้ำนมลืมขึ้นช้าๆ ชายหนุ่มเจ้าของร่างโปร่งยกมือขึ้นขยี้ดวงตา นี้เขาเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ร่างโปร่งลุกขึ้นนั่งเอนหลังพิงกับโซฟาซบหน้าลงกับผนังนิ่ม ปวดหัว นี้คือความรู้สึกแรกที่เขารู้สึก ตากลมมองดูจานที่มีชิ้นเค้กน่าทานวางอยู่ ข้างๆกันมียาแก้ปวดและน้ำเปล่าตั้งอยู่ไม่รู้ว่าเลขาของคุณคริสนำมันเข้ามาให้เขาตั้งแต่เมื่อไหร่ มือเรียวเอื้อมไปจับช้อนกำลังจะตักเค้กเข้าปากเพราะความหิวแต่เสียงเอะอะโวยวายนอกห้องก็ดังขึ้นเสียก่อนจึงจำเป็นต้องวางมันลงด้วยความตกใจ
“ใครให้แกเข้ามาในนี้!”
“คุณคริส”
“ออกไป!”
“คุณคริสครับ ผม...”
“ฉันบอกให้แกออกไป”
ชานยอลที่กำลังทำตัวไม่ถูกยื่นแขนออกไปข้างหน้าหมายจะจับแขนกร่งที่ครั้งหนึ่งเคยทำให้เขารู้สึกอบอุ่นเมื่อวงแขนนั้นโอบล้อมร่างกายเขาไว้ แต่คุณคริสก็ปัดมันออกเหมือนร่างกายของเขาสกปรกเกินจะแตะต้อง ร่างสูงมองใบหน้าซีดขาวของเด็กหนุ่มอย่างขึงโกรธ ชานยอลก้มหน้าลงกับพื้นไม่ต้องให้ถูกไล่ซ้ำร่างโปร่งก็หันหลังเดินออกไปจากห้อง ประตูปิดลงพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมา
“คุณคริสครับ คุณทำเกินไปหรือเปล่า”
“ช่วยไม่ได้ใครบอกให้เข้ามาในห้องโดยที่ไม่ได้รับอนุญาต ฉันไม่ชอบให้คนอื่นเข้ามาวุ่นวายในห้องทำงานของฉันนายก็รู้”
อี้ชิงมองตามแผ่นหลังร่างโปร่งที่เพิ่งเดินออกไปจากห้องด้วยความสงสารเพราะเห็นทันได้เห็นหยดน้ำตาที่ไหลลงมาข้างแก้ม ก่อนจะหันมาถามคนที่กำลังยืนหันหน้ามองออกไปนอกกระจกแต่คำตอบที่เขาได้รับมันช่างเย็นชาเหลือเกิน
“ผมเป็นคนบอกให้คุณชานยอลเข้ามานั่งรอในห้องนี้เองแหละครับ และคนอื่นที่คุณว่านั้นเขาก็มีฐานะเป็นภรรยาของคุณไม่ใช่เหรอ”
“พอแล้วอี้ชิง ฉันเบื่อคำว่าทำเกินไปมากพอแล้ว ฉันจำเป็นต้องทำดีกับคนคนที่มันกล้าหักหลังฉันด้วยเหรอ”
ร่างสูงเดินกลับมานั่งที่โต๊ะทำงานหยิบปากกาที่วางอยู่บนดต๊ะขึ้นมาจับคว้าเอกสารที่รอให้เขาเซ็นมันขึ้นมาอ่านแต่ปากก็ยังขยับพูดไปเรื่อยเหมือนสิ่งที่ลูกน้องกำลังพูดไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไร เล่นเอาอี้ชิงที่ยืนอยู่กลางห้องถึงกับพูดไม่ออก
“แต่ว่า...”
“ออกไปได้แล้ว และจำไว้ด้วยถ้าครั้งหน้าฉันยังไม่อนุญาตอย่าให้มันเข้ามาในห้องฉันอีก”
ร่างสูงพูดพร้อมกับเซ็นเอกสารในมือไปด้วย เมื่อเจ้าหน้าเอ่ยปากไล่อี้ชิงก็หันหลังเดินออกไปจากห้องมือหนากำเข้าหากันแน่นเขาอยากจะพูดอะไรกับเจ้านายอีกสักสองสามประโยคแต่เขาก็เป็นห่วงคนที่ถูกไล่ออกไปนอกห้องก่อนหน้านี้มากกว่า
เมื่อได้ยินเสียงประตูห้องปิดลงคริสจึงเงยหน้าขึ้นจากกองเอกสาร มองตามหลังคนที่เพิ่งเดินออกไป เป็นเดือดเป็นร้อนแทนกันเหลือเกินนะ ชายหนุ่มคิดในใจกำปากกาในมือแน่น ความระแวงเริ่มเกาะกินจิตใจ เหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาสอนเขาว่าอย่าเชื่อใจใครง่ายๆแม้แต่อี้ชิงก็ตาม ยิ่งใกล้ตัวมากเท่าไหร่ไว้ใจมากเท่าไหร่ยิ่งเจ็บมากเท่านั้น
ร่างโปร่งนั่งอยู่บนโซฟารับแขกหน้าห้องทำงานตัวเดิม น้ำตาไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้างไม่อายต่อสายตาของเลขาที่มองมาทางตนด้วยความสงสัยเป็นระยะ ไหล่บางสั่นไหวตามแรงสะอื้น ถึงแม้จะรู้สึกกระดากอายบ้างแต่ความเสียใจมันมีมากกว่า มือเรียวยกมือขึ้นปิดบังใบหน้าของตัวเองไว้ร้องไห้ออกมาเงียบๆจนเมื่อประตูห้องทำงานถูกเปิดออกมาอีกครั้ง ไหล่ของเขาถูกสัมผัสแผ่วเบาพร้อมน้ำเสียงนุ่มที่เอ่ยเรียกชื่อเขาแผ่วเบาข้างใบหู ชานยอลเงยหน้าขึ้นเพื่อพบกับใบหน้าของอี้ชิงที่กำลังส่งยิ้มอ่อนมาให้เขา
“คุณชานยอลหิวไหมครับ?”
“หิว ฉันหิวมากเลย”
“ไปหาอะไรกินดีกว่าเดี๋ยวผมพาไปหาอะไรอร่อยๆแถวนี้ทาน”
ชายหนุ่มยื่นผ้าเช็ดหน้าสีดำให้ร่างโปร่งที่รับมันมาถือไว้ในมือ เพราะเขารู้ว่าคุณชานยอลยังไม่มีอะไรตกถึงท้องตั้งแต่เช้าแม้แต่เค้กที่เลขาเอาไปให้คุณชานยอลก็ยังไม่ได้ทานมัน และเขาเองก็คิดว่าอาหารอร่อยๆจะทำให้คนที่กำลังร้องไห้นี้รู้สึกดีขึ้นได้บ้าง
ชานยอลลุกขึ้นยืนใช้ผ้าเช็ดหน้าซับหยาดน้ำตาออกจากใบหน้า ก่อนจะเดินตามอี้ชิงออกไปจากบริษัท พวกเขาลงมาขึ้นรถที่จอดอยู่บนลานจอดสำหรับพนักงานบริษัทอี้ชิงยังรับหน้าที่เป็นคนขับเช่นเคย และชานยอลก็เอาแต่นั่งนิ่งทั้งสองไม่ได้พูดอะไรกันเลยจนรถมาจอดอยู่หน้าร้านขายอาหารข้างทางร้านหนึ่งแต่ดูแล้วคงไม่มีที่ให้เขาได้นั่งเลยแม้แต่โต๊ะเดียว
“ว้า แย่จังคุณชานยอล โต๊ะเต็มน่ะครับ อุตส่าห์ว่ามาตอนบ่ายแล้วเชียวนึกว่าคนจะน้อยนี้ยังเต็มร้านอยู่เลย”
ชายหนุ่มบ่นกับคนข้างกายอย่างนึกเสียดาย เป็ดพะโล้ใบชาร้านนี้อร่อยขึ้นชื่อมากถ้าใครได้ผ่านมาแถวนี้เป็นต้องแวะกินแวะซื้อกันแทบทุกคน ชานยอลที่เห็นคนพามาทำท่าเหมือนเสียดายหนักหนาเลยรีบพูดขึ้นเพราะไม่อยากให้คนพามาต้องลำบาก
“ไม่เป็นไรหรอกอี้ชิง ไปที่อื่นก็ได้”
“น่าเสียดายจังเลยนะครับ เป็ดพะโล้ใบชาร้านนี้อร่อยมากผมอยากให้คุณได้กินดู รับรองว่าต้องติดใจแน่ๆ”
“เอาไว้คราวหน้าก็ได้”
ชานยอลหันไปบอกชายหนุ่มที่กำลังทำหน้าเซ็งอยู่ข้างๆ กลิ่นหอมของเป็ดพะโล้ที่ลอยมาเหมือนกำลังจะยืนยันว่าอาหารร้านนี้อร่อยมากจริงๆ แต่ตอนนี้เขากำลังหิวจัดไม่ว่าจะเป็นเป็ดพะโล้หรืออาหารอะไรเขาก็ทานได้ทั้งนั้น เหมือนอี้ชิงจะรู้ความจริงข้อนี้ชายหนุ่มจึงละทิ้งความเสียดายเคลื่อนรถออกไปข้างหน้า
สุดท้ายรถซีดานสีดำก็พาพวกเขาก็มาที่ห้างแห่งหนึ่งไม่ไกลจากบริษัทนักเมื่อคนที่กำลังหิวไม่รู้ว่าจะทานอะไรดี ร้านอาหารในห้างสรรพสินค้าจึงเป็นคำตอบ ชายหนุ่มทั้งสองเดินมองร้านอาหารสองฝากฝั่งแต่มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่จะตัดสินใจได้
ชานยอลถือแก้วโกโก้ปั่นที่เพิ่งซื้อไว้ในมือดูดมันไปพลางๆตอนที่ยังคิดอาหารที่อยากกินไม่ออก ในที่สุดชายหนุ่มก็เลือกร้านขายราเมงร้านหนึ่งที่ดูลูกค้าจะไม่ค่อยเยอะนัก เขาไม่อยากรอนานรีบกินรีบกกลับคงจะเป็นผลดีกับเขามากกว่า คิดได้อย่างนั้นแล้วชายหนุ่มก็หันไปบอกคนข้างๆแต่เพียงแค่อ้าปากเสียงโทรศัพท์ของคนข้างกายก็ดังขึ้นเสียก่อนเขาจึงจำต้องหุบปากลงเมื่อเห็นอี้ชิงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูสีหน้าไม่ดีนัก
“ครับคุณคริส”
“พามันกลับมาเดี๋ยวนี้”
“อะไรนะครับ?”
“กูบอกให้พามันกลับมาเดี๋ยวนี้!”
สิ้นประโยคนั้นของปลายสายอี้ชิงถึงกลับต้องยกโทรศัพท์ออกห่างจากหู ชายหนุ่มอ้าปากค้างอย่างคาดไม่ถึงว่าจะได้ยินประโยคแบบนี้ออกมาจากปากเจ้านาย เสียงพูดจากปลายสายดังพอที่จะทำให้คนที่ยืนอยู่ข้างๆเขาได้ยิน คุณชานยอลหน้าซีดลงถนัดตา ปากอิ่มสั่นจนเจ้าของร่างต้องขบมันไว้รู้สึกหนาวลึกเข้าไปในจิตใจ
“แต่ว่า…….”
“ช่างเถอะอี้ชิง ฉันไม่หิวแล้ว ไม่กินแล้ว”
ชานยอลส่ายหน้ารัวพลางดึงแขนแกร่งให้เดินออกไปจากบริเวณนั้น อี้ชิงเดินตามร่างโปร่งไปตามแรงดึง บอกว่าไม่หิวทั้งที่ไม่ได้กินอะไรมาทั้งวันนอกจากโกโก้ปั่นแก้วเดียวบอกใครใครจะเชื่อ แต่เมื่อคุณชานยอลบอกว่าไม่เขาก็คงต้องไม่ตามและอีกอย่างก็ต้องการกลับไปให้ทันตามคำสั่งของเจ้านาย
เมื่อขึ้นมาในรถชานยอลก็เอาแต่นั่งนิ่งแม้จะมีแก้วโกโก้ปั่นอยู่ในมือชายหนุ่มก็ไม่คิดที่จะยกมันขึ้นดื่ม
“แวะซื้ออะไรทานก่อนไหมครับ”
“ไม่ล่ะ รีบกลับเถอะ”
ร่างโปร่งตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ตามกลมเหม่อมองออกไปยังท้องถนน อี้ชิงจึงหันกลับมาตั้งใจขับรถด้วยความเร็วพอสมควร แล้วอยู่ๆคนที่เอาแต่นั่งเงียบก็พูดขึ้น
“อี้ชิง”
“ครับ”
“อี้ชิงก็เป็นอีกคนหนึ่งใช่ไหม ที่คิดว่าฉันสมควรแล้วที่จะโดนแบบนี้”
“ทำไมพูดแบบนั้นล่ะครับ อะไรทำให้คุณเข้าใจผิด ผมไม่เคยคิดแบบนั้น”
ชายหนุ่มรีบปฏิเสธออกมาเป็นพัลวัน เขาไม่เคยคิดแบบนั้นเลยสักนิด ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจคุณชานยอลเลยสักนิดว่าทำไมถึงทำแบบนั้น ครั้งแรกที่ได้รับฟังเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับจากคุณคริสเขาแทบไม่เชื่อหูตัวเองแต่เมื่อหลักฐานทุกอย่างมันฟ้องการกระทำอย่างชัดเจนเขาก็ไม่สามารถปฏิเสธความจริงได้ แต่เขากล้าสาบานตรงนี้เลยว่าเขาไม่เคยคิดว่าสิ่งที่เจ้านายของเขาทำกับภรรยาตัวเองเป็นสิ่งที่ถูกต้อง
“ฉันมีชู้นะ ฉันมีผู้ชายคนอื่นนอกจากเจ้านายของอี้ชิง”
ชายหนุ่มเค้นเสียงออกมาจากลำคอ ริมฝีปากอิ่มเหยียดยิ้มหยันแต่น้ำตากลับคลอที่หน่วยตาก่อนจะหยดลงบนผิวแก้มเนียน
“คุณไม่ได้ตั้งใจ ผมรู้”
“ฉันตั้งใจ!”
ชานยอลตอบเสียงสั่นแต่กระนั้นก็ยังเน้นย้ำทุกคำพูดให้คนได้ฟังถึงกับอึ้ง โชคดีที่ตอนนี้รถกำลังติดไฟแดงและการจราจรติดขัดพอสมควรเขาจึงมีเวลาเรียกสติให้กลับคืนมา
“คุณชานยอล..” อี้ชิงครางเสียงแผ่วอยากจะใช้มือเกลี่ยน้ำตาออกจากใบหน้าสวยแต่ก็ทำไม่ได้
“ฉันแค่..ฉันแค่อยากเป็นคนที่ได้รับความรักบ้าง เจ้านายของอี้ชิงไม่เคยเลย ฮึก ไม่เคยรักฉันสักนิด เขาเองก็อยากอยู่กับคนที่เขารักไม่ใช่เหรอ แล้วพอฉันต้องการบ้าง ทำไมฉันถึงต้องกลายเป็นคนเลวในสายตาคนอื่นเพียงคนเดียวด้วย ฮื่ออ ในเมื่อคุณคริสเองก็ทำไม่ต่างจากฉัน ฮื่อ ทำไม”
“……”
ความในใจที่พรั่งพรู่ออกมาจากปากของคุณชานยอลทั้งน้ำตานั้นทำให้เขาไม่สามารถพูดอะไรออกมาอีกได้ บางเรื่องมันก็ยากที่คนนอกอย่างเขาจะเข้าใจ แต่เขาอยากจะบอกเหลือเกินว่าสิ่งที่คุณชานยอลคิดมันไม่ได้ถูกต้องไปเสียหมด
จริงอยู่ที่คุณคริสเองก็ทำผิดแต่กลับไม่มีใครสามารถต่อว่าหรือคัดค้านอะไรได้ต่างจากคุณชานยอลที่โดนทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจเมื่อพลาดทำผิด แต่เรื่องที่ร่างโปร่งบอกว่าเจ้านายของเขาไม่เคยรักสักนิดนั้นเขาอยากให้คุณชานยอลได้ลองกลับไปคิดให้ดี ขนาดคนนอกอย่างเขายังสัมผัสถึงความรักนั้นได้ แล้วคนที่ได้รับความรักอย่างคุณชานยอลทำไมถึงจะรับรู้มันไม่ได้
“ทำไมคุณถึงคิดว่าคุณคริสไม่รักคุณล่ะครับ จริงอยู่ที่คุณคริสเคยทำเรื่องเลวร้ายกับคุณหลายเรื่อง แต่มันคงไม่ยุติธรรมเกินไปสำหรับคุณคริส ผมอยากให้คุณกลับไปคิดดูให้ดีทุกเรื่องทุกอย่างที่คุณคริสเคยทำให้คุณ คุณไม่รับรู้ถึงความรู้สึกของสามีคุณเลยสักนิดเหรอครับ”
ชานยอลเสหน้าไปมองนอกหน้าต่าง ภาพทุกอย่างเบลอเพราะน้ำตาที่คลออยู่เต็มหน่วยตา ทุกคำพูดของอี้ชิงยังดังก้องในสมอง
“ ความยุติธรรมไม่มีอยู่บนโลกใบนี้หรอกอี้ชิง เพราะถ้ามีทำไมความยุติธรรมถึงไม่เคยเมตตาฉันบ้างสุดท้ายยังไงก็มีแต่เพียงฉันที่เป็นฝ่ายผิดอยู่ดี”
อี้ชิงถึงกับครางออกมาเมื่อได้ยินคำพูดน่าเศร้าจากร่างโปร่งที่กำลังนั่งหลับตาเอนตัวพิงกับประตูรถ กำลังจะอ้าปากพูดแต่สัญญานจราจรก็กลายเป็นสีเขียวเสียก่อน ชายหนุ่มจึงจำต้องขับรถออกไปข้างหน้าโดยทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรกันอีกเลยเพราะชานยอลเอาแต่นั่งหลับตาเหมือนอยากตัดขาดจากบทสนทนาและโลกภายนอก
เมื่อขับรถมาถึงบริษัทอี้ชิงถึงกับอึ้งชานยอลที่เพิ่งลืมตาขึ้นมาเมื่อรถจอดสนิทเองก็เช่นกัน มือที่ถือแก้วโกโก้ปั่นอยู่ถึงกับสั่น ร่างของคริสยืนอยู่ที่หน้าประตูบริษัทมี รปภ. ยืนอยู่ข้างๆกำลังมองมาที่พวกเขาสองคนแววตาขึ้งโกรธราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
อี้ชิงหันไปมองคนที่นั่งตัวสั่นอยู่ข้างๆ ก่อนจะเปิดประตูก้าวลงไปจากรถ ชานยอลเองก็เช่นกัน ขาเรียวเดินไปข้างหน้าช้าๆแต่ทุกก้าวเขารู้สึกราวกับว่ากำลังเดินเข้าสู่แดนประหาร สงสัยเขาคงเดินช้าเกินไปไม่ทันใจคนที่ยืนรออยู่ด้วยความโมโห คุณคริสเดินออกมาจากหน้าบริษัทตรงมากระชากแขนข้างซ้ายของเขาจนแขนแทบหักต้องอุทานออกมาด้วยความเจ็บ
“โอ้ย เจ็บครับ”
“ใครให้ออกไป”
คริสเค้นเสียงรอดไรฟันถลึงตามองใบหน้าหวานจนตาแทบถลน ออกแรงที่มือจนแขนเล็กขึ้นสี ชานยอลก้มหน้าลงกลัวจนหัวหดกำแก้วโกโก้ในมือไว้แน่น อ้อมแอ้มตอบออกไปด้วยใจสั่นระทึก
“ผมแค่ออกไปกินข้าว”
“ฉันถามว่าใครอนุญาตให้แกออกไป!”
ร่างสูงตะคอกเสียงดังจนพนักงานแถวนั้นหันมามองพวกเขาด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น มือหนาดึงร่างโปร่งที่กำลังสั่นเข้ามาใกล้กับตัว หันไปมองลูกน้องของตนตาขวางจนคนถูกมองต้องรีบอธิบายทุกอย่างออกมาแต่เหมือนว่าเหตุการณ์มันยิ่งจะเลวร้ายลงกว่าเดิม
“ผมเองครับ ผมเห็นว่าคุณชานยอลยังไม่ได้ทานอะไรมาทั้งวันเลยพาคุณชานยอลไปทานข้าว”
“งานการแกไม่มีทำหรือยังไงอี้ชิง ถึงได้เที่ยวแล่นพาเมียคนอื่นไปกินข้าว”
“คุณคริส/คุณคริส!”
ทั้งชานยอลและอี้ชิงร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อได้ยินประโยคที่คาดไม่ถึงหลุดออกมาจากปากร่างสูง อี้ชิงอ้าปากค้างไม่คิดว่าเจ้านายที่เขาทำงานมาด้วยนับสิบปีจะพูดกับเขาแบบนี้
“ทำไมคุณถึงพูดแบบนี้”
“แกก็เหมือนกัน อยากกินมากใช่มั้ยข้าวน่ะ กินที่บริษัทนี้มันจะตายหรือไง!”
จบคำพูดคริสก็กระชากแก้วโกโก้ปั่นในมือร่างโปร่งเขวี้ยงลงกับพื้นน้ำหวานสีน้ำตาลไหลเจิ่งนองพร้อมกันกับที่น้ำตาของร่างโปร่งไหลลงมาจากตา ชานยอลตัวสั่นเหมือนเจ้าเข้าไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมาสบตาร่างสูง
“คุณคริสอย่าว่าคุณชานยอลเลยครับผมผิดเอง ที่บริษัทมีแต่โรงอาหารของพนักงานผมเลยพาคุณชานยอลออกไปทานข้างนอก”
“อ้อ ดัดจริตกินข้าวโรงอาหารไม่ได้นี้เอง”
“ไม่ใช่นะครับ”
ชานยอลรีบปฏิเสธออกมาทั้งน้ำตา ยิ่งคุณคริสมองเขาด้วยสายตาดูถูกกึ่งสมเพสแล้วเขาก้ยิ่งรู้สึกปวดร้าวในอก เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่บริษัทมีโรงอาหารสำหรับพนักงาน แต่เพียงแค่เขาเอ่ยปากคุณคริสก็หันกลับมาโต้ตอบเขาด้วยคำพูดเจ็บแสบ
“แกนี้มันจริงๆเลยนะชานยอล ไปไหนก็มีแต่ผู้ชายเข้าหาถูกใจคนร่านๆอย่างแกเลยสิท่า”
“คุณคริส...”
ชานยอลอ้าปากค้างขาทั้งสองข้างเหมือนจะหมดแรงขึ้นมาซะอย่างงั้น เพราะยังไม่มีอะไรตกถึงท้องนอกจากโกโก้ปั่นและคำพูดดูถูกเหยียดหยามจากปากของร่างสูง ร่างโปร่งถึงกับทรุดลงกับพื้นโชคดีที่คริสยังมีใจเมตตาอยู่บ้างมือหนาจับแขนเขาไว้พยุงให้ลุกขึ้นยืน
“อย่าสำออย มานี่!”
คริสกระชากแขนเรียวให้เดินตามตัวเองไปขึ้นรถที่จอด ชานยอลก้าวเท้าตามแทบไม่ทันหลายครั้งที่เขาเกือบสะดุดล้มแต่พยายามตั้งสติเดินตามร่างสูงไป อยู่โดยมีร่างของอี้ชิงเดินตามไปไม่ห่าง
“ไม่ต้องตามมาอี้ชิง ถ้าแกว่างนักฉันจะหางานให้แกทำเอง”
“คุณจะพาคุณชานยอลไปไหนครับ”
ชายหนุ่มถามออกมาด้วยความเป็นห่วง เจ้านายของเขากำลังโมโห มันคงไม่เป้นผลดีกับคุณชานยอลที่กำลังกลัวจนตัวสั่นนัก และอีกอย่างมันก็เป็นความผิดของเขาด้วยที่พาคุณชานยอลออกไปโดยที่ยังไม่ได้รับอนุญาต
“นั้นมันเป็นธุระของแกตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันจะพาเมียฉันไปไหนต้องรายงานแกด้วยเหรอ”
“อี้ชิงไม่เป็นไร ฉันไม่เป็นไร นายกลับไปทำงานเถอะ ขอบใจมากนะ”
คริสหยุดยืนหันไปมองหน้าลูกน้องตัวเองอย่างหาเรื่อง จนชานยอลรีบไกล่เกลี่ยสถานการณ์ที่เริ่มแย่ลงทุกขณะด้วยการหันไปบอกอี้ชิงให้กลับไปทำงาน แล้วร่างของเขาก็ถูกจับยัดเข้ารถด้วยฝีมือของคุณคริสก่อนที่ประตูจะปิดลงมาขังเขาไว้ในรถอย่างสมบูรณ์
คริสหันไปมองอี้ชิงด้วยสายตาคาดโทษก่อนจะเปิดประตูรถขึ้นไปประจำตำแหน่งคนขับที่ตัวเองไม่ค่อยได้ทำหน้าที่นัก ร่างสูงหันไปมองร่างโปร่งที่นั่งตัวสั่นก้มหน้าอยู่ข้างๆก่อนจะเคลื่อนรถออกไป
ชานยอลเงยหน้าขึ้นมาจากตักมองตรงไปที่ถนนการจราจรตอนบ่ายติดขัดเช่นเคย ชายหนุ่ชำเลืองมองคนข้างๆที่เอาแต่เงียบด้วยสายตาเกรงๆ คุณคริสกำลังจะพาเขาไปไหน กลับบ้านอย่างนั้นหรือแล้วงานที่บริษัทล่ะ ได้แต่คิดสงสัยแต่ก็ไม่กล้าถาม จนเมื่อคุณคริสหักพวงมาลัยไปอีกทางที่เขาจำได้ว่ามันไม่ใช่ทางกลับบ้านเขาจึงร้องถามขึ้นด้วยความแปลกใจ
“คุณจะพาผมไปไหนครับ”
“….”
“คุณคริสครับ คุณจะพาผมไปไหนครับ”
“หุบปากของแกเดี๋ยวนี้ ก่อนที่ฉันจะอยากรู้สึกฆ่าแกให้ตายไปมากกว่านี้”
TBC
อ่านตอนนี้ไปก่อนนะคะ คุยกันตอนหน้าเลยค้าา
ร่วมสกรีมในทวิตรบกวนติด #DDT ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น