คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : CHAPTER 9
ชานยอลนอนนิ่งอยู่บนเตียง ในบ่ายวันที่สองของการมาฮันนีมูนที่ซานฟรานซิสโก ยันกายลุกขึ้นจากเตียง ดวงตากลมโตแดงช้ำมองไปรอบกาย ถุงยางอนามัยใช้แล้วถูกทิ้งเกลื่อนอยู่บนพื้นห้อง
เขายอมรับว่าตัวเองรู้สึกดีไม่น้อยเมื่อได้ใช้มัน และเจลเย็นๆที่ถูกป้ายใส่ช่องทางด้านหลังทำให้เขาไม่รู้สึกเจ็บมากเหมือนที่เคยเจอมา แต่ก็ยังเจ็บอยู่ดี
ขาเรียวก้าวลงมาจากเตียงต้องเขาใช้เวลาพอสมควรในการปรับสมดุลของร่างกาย ก่อนจะเดินไปยังห้องน้ำอาบน้ำแต่งตัวให้เสร็จเรียบร้อย แล้วเดินออกมานั่งที่โซฟาหน้าทีวี หยิบหนังสือที่อ่านค้างไว้ขึ้นมาอ่าน ตรงหน้ามีแก้วบรรจุนมสีขาววางอยู่ หิว แต่ยังไม่อยากปลุกใครบางคนให้ตื่นขึ้นมา
“กริ๊ง กริ๊ง”
เสียงโทรศัพท์ในห้องของโรงแรมดังขึ้น ชานยอลวางหนังสือไว้บนโต๊ะ เดินไปหยิบโทรศัพท์ออกมาจากแป้นรีบกดรับสายทันที เป็นอี้ชิงที่โทรเข้ามา
“คุณชานยอลจะรับอาหารกลางวันเลยมั้ยครับ”
“อ้อ ไม่เป็นไรครับ คุณคริสยังไม่ตื่น ขอบคุณมากครับ”
เขาวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม เดินมานั่งบนโซฟาหยิบหนังสือขึ้นมาเตรียมจะอ่าน แต่เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมารบกวนอีกครั้ง ครั้งนี้เป็นโทรศัพท์ของเขาโดยตรง
“ชานยอล เป็นยังไงบ้างลูก”
“แม่หรือครับ ชานยอลสบายดีฮะ แม่เป็นยังไงบ้าง”
ชานยอลทักทายเสียงใสเมื่อได้ยินเสียงปลายสาย ใบหน้าน่ารักที่ยังไม่มีรอยยิ้มเกิดขึ้นสักครั้งหลังจากแต่งงาน ตอนนี้กลับมีรอยยิ้มยินดีอยู่เต็มใบหน้า
“ก็ดีจ๊ะ แม่กำลังจะนอน”
“ฮะ คิดถึงแม่จังเลย”
“แม่ก็คิดถึงลูกจ๊ะ แล้วคุณคริสล่ะจ๊ะ อยู่กับลูกหรือเปล่า”
“...คุณคริสหลับอยู่ครับ”
ชานยอลตอบตะกุกตะกักเมื่อแม่ถามถึงใครอีกคน
“งั้นเหรอ คงจะเหนื่อยจากการเดินทางสินะ แล้วลูกล่ะเหนื่อยมากมั้ยจ๊ะ”
“ครับ นิดหน่อยครับ”..ชานยอลเหนื่อย เหนื่อยมากเลยครับแม่
“จ๊ะ แล้วเที่ยวเป็นไงบ้าง สนุกมั้ย”
“สนุกฮะแม่ ที่ซานฟรานสวยมากเลย”
เขาตัดสินใจโกหกออกไปเพื่อให้แม่สบายใจ ทั้งที่ความจริงแล้ว เขายังไม่ได้ก้าวออกจากห้องเลยด้วยซ้ำตั้งแต่มาถึง
“ดีแล้วล่ะลูก เอ่อ ชานยอล คุณคริสเขาดูแลลูกดีมั้ยจ๊ะ....”
“………………”
ชานยอลเงียบไปทันทีเมื่อได้ยินคำถามนั้น เขาไม่รู้จะตอบว่ายังไงดี คุณคริสไม่ได้ดูแลเขาไม่ดี แต่ก็ไม่ได้ดูแลอะไรเขาเหมือนกัน
“ดีฮะแม่ คุณคริสดีกับผมมาก”
“ดีแล้วล่ะจ๊ะ ถ้างั้นแค่นี้ก่อนนะลูก แม่จะไปนอนแล้ว”
“ฮะแม่ ฝันดีนะฮะ”
สุดท้ายความสบายใจของมารดาก็ต้องมาก่อน ชานยอลตัดสินใจโกหกออกไป ไม่มีประโยชน์ที่จะต้องพูดความจริงให้แม่ของเขาต้องไม่สบายใจเปล่าๆ สายโทรศัพท์ถูกตัดไป
“ชานยอล..”
“ครับ คุณคริส”
ชานยอลรีบวิ่งไปที่ห้องนอนทันทีที่ได้ยินเสียงเรียก คริสนั่งอยู่บนเตียง ใบหน้ายับยู่เพราะเพิ่งตื่นนอน
“คุยกับใคร?” ชายหนุ่มถามเสียงห้วน
“แม่น่ะครับ พอดีแม่โทรมา”
“ฉันหิวแล้ว อี้ชิงเอาอาหารขึ้นมาให้หรือยัง”
“ยังครับ ผมเห็นคุณคริสยังไม่ตื่น เลยยังไม่ให้เอาขึ้นมา เดี๋ยวผมจะโทรลงไปบอกให้เขาเอาขึ้นมาเดี๋ยวนี้แหละครับ”
ชายหนุ่มรู้สึกหวั่นในใจเมื่อเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของคุณคริส มือหนาสะบัดผ้าห่มออกจากร่าง ชานยอลถอยห่างออกมาทันที
“ไม่ต้อง ฉันอยากอาบน้ำ ไปเตรียมน้ำให้ฉันก่อนค่อยโทร”
“คะ ..ครับ”
พูดจบก็วิ่งเข้าไปในห้องน้ำทันที เมื่อทุกอย่างพร้อมร่างของคุณคริสก็เข้ามาแทนที่เขา ชานยอลวิ่งไปหยิบโทรศัพท์ของโรงแรม เขาต้องรีบทำทุกอย่างให้เสร็จก่อนที่คุณคริสจะออกมาจากห้องน้ำ
“เร็วๆนะครับอี้ชิง เดี๋ยวคุณคริสจะออกมาจากห้องน้ำแล้ว ขอบคุณมากนะครับ”
ไม่ถึง20นาที ประตูห้องก็ถูกเคาะ ร่างโปร่งรีบวิ่งไปเปิดประตูอย่างดีใจพลางนึกขอบคุณอี้ชิงที่ทำทุกอย่างได้รวดเร็วก่อนที่คุณคริสจะออกมาจากห้องน้ำ
ร่างของคุณคริสเดินออกมาจากห้องน้ำ ตอนที่เขาจัดโต๊ะเสร็จพอดี ชานยอลส่งยิ้มไปให้แต่ก็เป้นอีกครั้งที่เขาไม่ได้รับรอยยิ้มกลับคืน
“เอ่อ อาหารพร้อมแล้วครับ”
คริสนั่งลงกับเก้าอี้ จัดการอาหารที่อยู่ตรงหน้า โดยมีร่างของชานยอลนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
“จะออกไปข้างนอกมั้ย?”
คริสเอ่ยถามขึ้นขณะที่กำลังตักมันบดเข้าปาก
“เอ่อ ผมว่าจะออกไปเดินเล่นข้างนอกน่ะครับ”
ชายหนุ่มต้องใช้เวลาอยู่สักพักเพื่อประมวลคำถาม เมื่อเข้าใจแล้วจึงเอ่ยตอบไป เขาอยากออกไปสูดอากาศข้างนอกเต็มที
“อยากไปไหน”
“................”
“ว่ายังไงล่ะ มีที่ไหนอยากไปเป็นพิเศษหรือเปล่า”
คริสเอ่ยถามย้ำอีกครั้งเมื่อเห็นคนตรงหน้าเอาแต่อ้าปากค้าง ไม่ยอมตอบคำถามที่เขาถามออกไป
“ผมอยากไปดูสะพานโกลเด้นเกตที่ Fisherman’s Wharf น่ะครับ และก็ที่ North Beach ผมอยากไปเดินดูหนังสือ คุณคริสชอบทานกาแฟไม่ใช่เหรอครับ ที่นั้นมีเอสเพรสโซ่รสเข้มจัดสไตล์อิสตาเลียนขายอยู่ อร่อยมากเลยนะครับ”
เมื่อตั้งสติได้ ริมฝีปากอิ่มก็เผยความต้องการที่เก็บไว้นานออกมาจดหมดเปลือก ใบหน้าน่ารักเอียงไปมา ฉีกยิ้มกว้างที่เขาเพิ่งเคยได้เห็นส่งมาให้ คริสรูสึกตลกกับท่าทางแบบนั้น
“รู้ได้ไงว่ากาแฟที่นั้นอร่อย เคยมาแล้วเหรอ”
“ครับ ผมเคยมากับแม่ตอนเป็นเด็ก แต่ว่า มันผ่านนานมากแล้ว”
“งั้นเหรอ ไปสิ”
“อะไรนะครับ?”
“รีบลุกขึ้น เดี๋ยวมันจะเย็นไปมากกว่านี้”
ชานยอลอ้าปากค้าง ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างดีใจ เมื่อเห็นร่างคุณคริสลุกขึ้นยืน เดินกลับไปในห้องนอนหยิบเสื้อโค้ทสีดำเข้มของตัวเองออกมาถือไว้
“ทำไมไม่รีบลุกขึ้นล่ะ ไม่อยากไปแล้วใช่มั้ย?”
“ไปครับไป”
พูดจบร่างโปรงก็ลุกขึ้นเดินผ่านร่างสูงเข้าไปในห้องนอน หยิบเสื้อโค้ทสีน้ำตาลของตัวเองออกมาจากตู้ ก่อนจะเดินเร็วๆกลับมาหาร่างสูงที่ยืนรออยู่ที่หน้าประตูห้อง
“เสร็จแล้วครับ”
“อื้อ”
เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก ก็พบว่าอี้ชิงยืนรออยู่ที่หน้าประตูทางเข้าของโรงแรมอยู่ก่อนแล้ว คุณคริสเดินออกไปพูดกับลูกน้องคนสนิทของตนสองสามประโยค เพราะมัวแต่ตื่นเต้นกับบรรยากาศรอบตัวที่เพิ่งได้เห็นทำให้เขาไม่รู้ว่าทั้งสองคนคุยอะไรกัน
“มาสิ”
ชานยอลรู้สึกว่าใบหน้าของตนร้อนผ่าวแข่งกับอากาศเย็นจัดของเมืองซานฟราน เมื่อมือของเขาถูกกุมไว้ด้วยมืออุ่นของคุณคริส สัมผัสที่เขาเพิ่งเคยได้รับ
พวกเขาเดินทางมาที่ Fisherman’s Wharf ก่อนเป็นอันดับแรกโดยมีอี้ชิงรับหน้าที่เป็นคนขับรถให้ เมื่อรถจอดสนิทอ่าวซานฟรานซิสโกก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า สะพานโกลเด้นเกตที่เป็นสัญลักษณ์ของเมืองซานฟรานซิสโก ตั้งเด่นอยู่กลางแม่น้ำ ชานยอลคลี่ยิ้มออกมา ภาพตรงหน้าสวยงามเหลือเกิน
“สวยมั้ยครับ คุณคริส”
“ก็ดี”
ชานยอลหันมาถามคนที่ยืนทำหน้านิ่งอยู่ข้างๆ ลมหนาวพัดกลิ่นของน้ำขึ้นมาประทะใบหน้า มือของเขายังไม่ถูกปล่อยให้เป็นอิสระ
“คุณคริสชอบทานอาหารทะเลมั้ยครับ ที่นี้มีอาหารทะเลสดๆขายด้วยนะ”
“เพิ่งทานข้าวมาไม่ใช่เหรอ”คำตอบของร่างสูงทำให้เขารู้สึกเก้อ
“ผมก็ถามดู จะได้รู้ว่าคุณคริสชอบหรือไม่ชอบอะไรบ้าง”
เพราะเขาทั้งสองคนต้องแต่งงานกันทั้งที่ไม่เคยรู้จักหรือศึกษาใจคอกันมาก่อน เลยไม่รู้ว่าต่างฝ่ายต่างชอบอะไร
“ก็กินได้...ฉันชอบไก่มากกว่า”
“เหรอครับ ผมก็ชอบทานไก่มากเหมือนกัน ไก่ทอดเจ้าหนึ่งที่เกาหลีอร่อยมากเลย ไว้ถ้ามีโอกาสเมื่อไหร่ ผมจะพาไปกินนะครับ”
ชานยอลยิ้มร่าบางทีคุณคริสอาจจะคุยด้วยง่ายกว่าที่คิดก็ได้ พวกเขาเดินชมวิวรอบๆอ่าวซานฟรานซิสโก โดยมีคนตัวเล็กกว่าเป็นคนพูดเสียส่วนใหญ่ คริสได้แต่พยักหน้ารับ ตอบคำถามบ้างเมื่อถูกถาม
นักท่องเที่ยวต่างชาติต่างภาษาเดินสวนกันไปมาขวั่กไขว้ ที่นี้ถือว่าเป็นแหล่งทัวร์ จึงเต็มไปด้วยนักท่องเที่ยว
“กลับกันเถอะ”
“อ่าว จะกลับแล้วเหรอครับ ยังเดินไปไม่ถึงสะพานปลาเลยนะครับ”
“คนเยอะ ฉันอยากกลับแล้ว”
คริสพูด คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ไหล่หนาถูกกระทบด้วยฝรั่งนายหนึ่ง ดวงตาคมตวัดหันกลับไปมองคนที่ชนตัวเอง ชานยอลเห็นท่าไม่ดีจึงจูงมือคนเจ้าอารมณ์เดินย้อนกลับไปยังบริเวณที่รถจอดอยู่
“จะไปไหนต่อหรือเปล่าครับ”
อี้ชิงถามเมื่อร่างเจ้านายทั้งสองขึ้นมาอยู่บนรถเรียบร้อยแล้ว ชานยอลหันไปมองคนที่นั่งทำหน้ายุ่งอยู่ข้างๆ เอ่ยถามออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ
“ไปที่ North Beach กันมั้ยครับ”
“แล้วแต่..”
พูดจบก็หันหน้าไปมองนอกหน้าต่าง ชานยอลแอบถอนหายใจออกมาเบาๆ หันไปบอกสถานที่ที่ต้องการจะไปกับอี้ชิง ได้ทานกาแฟสักแก้วคงจะดีขึ้น
เนื่องจาก North Beach อยู่ไม่ไกลจาก Fisherman’s Wharf มากนักพวกเขาจึงใช้เวลาในการเดินทางไม่นาน สองฝั่งถนนมีร้านอาหารอิตาลีที่ขายอาหารจานด่วนส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลาย แต่คนข้างๆเขาก็ไม่ได้มีสีหน้าดีขึ้น
ชานยอลเลือกร้านกาแฟร้านหนึ่งที่ห่างไกลออกมาจากผู้คน เพราะกลัวว่าคนที่มาด้วยจะรู้สึกหงุดหงิดไปมากกว่านี้ บรรยากาศภายในร้านดูอบอุ่นด้วยแสงแดดและต้นไม้ที่ทางร้านนำมาจัดได้อย่างลงตัว
“เดี๋ยวผมไปสั่งกาแฟให้นะครับ คุณคริสจะเอาเค้กด้วยมั้ย เค้กของทางร้านหน้าตาน่าทานมากเลย”
“ฉันไม่ชอบของหวาน”
“อะ..ครับ”
เมื่อได้ยินคำปฏิเสธจากร่างสูง เขาก็เดินออกไปสั่งกาแฟหน้าเค้าเตอร์บาร์ ถึงแม้ภายในร้านจะมีคนไม่มากนัก แต่กาแฟที่เขาสั่งก็ได้ช้าอยู่ดี เจ้าของร้านเป็นชายหนุ่มร่างท้วมท่าทางดูใจดี ชวนคุยอย่างเป้นกันเองถึงจะรู้เรื่องบ้าง ไม่รู้เรื่องบ้างก็ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายมากทีเดียว
เมื่อกาแฟของคุณคริสได้แล้ว เขาจึงเดินไปยังตู้ขนมเค้กที่ตั้งโชว์อยู่ เลือก brownie cheese cake มาทานกับโกโก้ มาร์ชเมลโล่ร้อนของตัวเอง ริมฝีปากบางระบายยิ้มอ่อน พอใจกับทุกสิ่งที่อยู่ในมือ
แต่เมื่อหันกลับไปมองยังโต๊ะที่เขาเพิ่งเดินจากมาก เก้าอี้ว่างเปล่า คุณคริสไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว ขาเรียวก้าวไปข้างหน้า วางถาดที่อยู่ในมือลงกับโต๊ะ กวาดสายตามองรอบกาย แต่ก็ไม่เห็นร่างของคนที่อยู่กับเขาทั้งวัน
“คุณชานยอลครับ”
“อี้ชิง คุณคริสไปไหน เข้าห้องน้ำเหรอ”หันไปถามคนที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามา
“เอ่อ ....คุณคริสกลับไปแล้วครับ”
“………………”
“คุณคริสฝากผมให้มาบอกคุณว่า อยากจะไปไหนก็ให้ผมพาไป คุณคริสอยากพักผ่อน นี้ครับ คุณคริสฝากไว้ให้คุณชานยอล บอกว่าอยากซื้ออะไรก็ใช้บัตรใบนี้”
บัตรเครดิตสีทองถูกยื่นมาตรงหน้า คำพูดของอี้ชิงลอยเข้ามาในสมอง ชานยอลรู้สึกมึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาถึงตัวลงนั่งกับเก้าอี้สีขาว กำบัตรเครดิตไว้ในมือแน่น
“ขอบคุณมาก อี้ชิง”
“ครับ”
อี้ชิงหันหลังกำลังจะเดินออกไปจากร้าน แต่เสียงเรียกของเจ้านายคนใหม่ก็ทำให้เขาต้องหันกลับมา
“อี้ชิง กาแฟมั้ย ฉันไม่ชอบดื่ม มันขม”
“อ่า ขอบคุณครับ”
มือหนาคว้าแก้วกาแฟสีขาวมาถือไว้ กล่าวขอบคุณก่อนจะส่งยิ้มให้แล้วหันหลังเดินออกไป
ชานยอลนั่งมองแก้วโกโก้ในมือ น้ำตาเริ่มคลอที่หน่วยตากลม เขารู้สึกเหงาขึ้นมาจับใจ ร่างบางลุกขึ้นยืนเชิดหน้าขึ้นไล่น้ำตาให้ออกไปจากดวงตา ไม่อยากร้องไห้ให้ใครเห็น มือเรียวคว้าจานแก้วที่มีเค้กสีดำวางอยู่เดินไปยื่นให้ชายหนุ่มเจ้าของร้าน เอ่ยปากรบกวนให้ห่อใส่ถุงเพื่อนำกลับบ้าน
เขาเดินออกมาจากร้านกาแฟ ในมือมีถุงเค้กและโกโก้ร้อนที่ยังไม่ยกขึ้นดื่มสักคำ อี้ชิงเปิดประตูรถด้านหลังให้เจ้านาย ก่อนจะขึ้นไปนั่งประจำตำแหน่งของตน
“คุณชานยอลจะไปไหนต่อครับ”
“ไม่รู้สิ....”
“…………”
เมื่อได้รับคำตอบแบบนั้นจากเจ้านาย อี้ชิงก็ไม่รู้จะทำยังไงได้แต่ขับรถวนไปวนมาในแถบนั้น ภายในรถเงียบสนิทต่างจากขามา
“อึก.. ฮึก”
เสียงสะอื้นลอยเข้าหู อี้ชิงหันไปมองกระจกหลัง คุณชานยอลใช้มือทั้งสองข้างปิดใบหน้าของตัวเองไว้ กายบางสั่นสะท้านเพราะแรงสะอื้น เขาได้แต่อึ้งกับภาพนั้น ไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวยังไง เขาไม่เคยเจอสถาณการณ์แบบนี้มาก่อน
“ฉันทำผิดอะไร ฮื่ออ อี้ชิง ฉันทำผิดอะไร”
“…………….”
ความเงียบเป็นคำตอบ ชานยอลร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ความรู้สึกเข้มแข้งที่มีอยู่น้อยนิดพังทะลายลงมา
‘ถ้าคุณคริสไม่อยากมาเที่ยวกับเขา ทำไมไม่บอกเขา ทำไม...’
ชายหนุ่มได้แต่กรีดร้องในใจ ความรู้สึกดีๆที่เกิดขึ้นวันนี้ถูกทำลายจนย่อยยับ เขากับคุณคริสคงไม่มีวันเข้ากันได้ ไม่มีวัน
“ไป Red and White Ferry ฮึก ฉันจะไปซื้อของฝากให้แม่”
“ครับ คุณชานยอล”
รถเคลื่อนตัวออกไปทันทีเมื่อคนที่เพิ่งหยุดร้องไห้บอกความต้องการ มือเรียวกำบัตรเครดิตสีทองในมือไว้แน่น ยกมันขึ้นมาดู ‘เขาคงต้องใช้เวลาที่เหลืออยู่ในซานฟรานซิสโกเพียงลำพัง’
TBC~
ลงครบ 100%แล้วนะคะ อย่าฆ่าคนแต่งนะคะ งื่ออออ
เห็นเม้นแล้วยิ่งเหนื่อย เม้นน้อยจังเลยค่ะ แง้งงง เม้นให้หนูหน่อยนะคะ ไม่รู้ว่าดีไม่ดียังไง ไม่มีใครบอกเลย งื่ออออ
ฉากอัศจรรย์ ก็ @Skyfall_407 นะคะ หรือทิ้งเมลไว้จะพยายามส่งให้ค่ะ
ขอบคุณนะคะ เม้นกันเยอะๆนะคะทู้กกกคน
ความคิดเห็น