คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : CHAPTER 8
ชานยอลต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกที่เขาตั้งเอาไว้ก่อนนอนกรีดร้องเสียงดัง มือเรียวเอื้อมไปกดลงบนปุ่มหยุดเสียงด้วยความตกใจ กลัวว่าคนข้างๆจะตื่นขึ้นมาก่อนเวลาที่เขาตั้งใจจะปลุก ภายในห้องสว่างด้วยแสงของพระอาทิตย์ยามเช้า เปลือกตาบางหนักอึ้ง แก้มอิ่มยังมีคราบน้ำตาติดอยู่
ชานยอลยันตัวลุกขึ้นจากที่นอน แต่แค่ขยับเอวก็เจ็บปวดจนถึงส่วนลึก น้ำตารินไหลออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัว บางสิ่งบางอย่างสูญสลายเพียงข้ามคืนเดียว เขายังคงนั่งร้องไห้อยู่บนที่นอน ก่อนจะขืนกายให้ลุกขึ้นยืน แต่เพียงแค่ขาทั้งสองข้างแตะพื้นร่างของเขาก็แทบทรุด น้ำสีขาวผสมสีแดงของเลือดไหลลงมาตามเรียวขาขาว
“อึก...”
ชายหนุ่มกัดริมฝีปากแดงช้ำแน่นเพื่อกลั้นเสียงร้องของตัวเองไว้ แข็งใจเดินไปจนถึงประตูห้องน้ำ รีบทำธุระส่วนตัวให้เสร็จโดยเร็วที่สุด เขายังมีหน้าที่ที่ต้องทำ ......
ใช้เวลาไม่นานร่างบางก็เดินออกมาจากห้องน้ำชายหนุ่มแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว ชานยอลเดินไปเปิดประตูตู้เสื้อผ้าหยิบกระเป๋าเดินทางของคนที่ยังหลับอยู่บนเตียงออกมาจัดข้าวของสำหรับการเดินทางครั้งนี้จนเสร็จ กระเป๋าของเขาถูกจัดไว้แล้วตั้งแต่เมื่อวาน ชายหนุ่มพยายามทำทุกสิ่งให้เบาที่สุดเพราะกว่าว่ามันจะส่งเสียงดังรบกวนการนอนของคนที่ยังอยู่ในห้วงนิทรา
เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยก็ก้าวเท้าเดินกลับไปในห้องน้ำอีกครั้ง เปิดน้ำเตรียมไว้ในอ่างวัดอุณหภูมิให้พอเหมาะ เช็ดมือเปียกกับผ้าขนหนูที่แขวนไว้บนราวผ้า เดินออกมาจากห้องน้ำตรงไปยังเตียงนอนหลังใหญ่ แผ่นหลังกว้างขยับขึ้นลงอย่างสม่ำเสมอ ชานยอลถอนหายใจออกมา
“คุณคริสครับ ตื่นได้แล้วครับ..”
ร่างบนเตียงยังคงนอนนิ่งไม่รู้สึกตัว เขาตัดสินใจเอื้อมมือไปจับไหล่หนาขยับมันเบาๆพร้อมกับส่งเสียงเรียกพยายามปลุกคนนอนตื่นยากให้รีบลุกขึ้นมาอาบน้ำก่อนที่เวลาจะล่วงเลยไปมากกว่านี้
“อื้ออ..”
คริสส่งเสียงร้องครางออกมาอย่างขัดใจเมื่อการนอนถูกรบกวน ชานยอลปล่อยมือออกจากไหล่กว้างถอยหลังออกมาโดยอัตโนมัติ ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนยังคงติดอยู่ในสมอง
“คะ..คุณคริสครับ ตื่นเถอะครับ ผมเตรียมน้ำไว้ให้แล้ว”
“ได้ยินแล้ว”
คริสเอ่ยด้วยน้ำเสียงห้วนจัด สมองของเขาหนักอึ้ง ใบหน้าหล่อเข้มซุกลงกับหมอน เปลือกตายังคงปิดสนิท
ชานยอลยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นก่อนจะถอยหลังเดินออกมาจากเตียงนอน เมื่อเห็นร่างกายเปลือยเปล่าของ
คริสขยับลุกขึ้นจากเตียงเดินตรงไปยังห้องน้ำ ชายหนุ่มนั่งลงกับโซฟาริมระเบียงห้อง ทอดสายตาออกไปนอกระเบียง ท้องฟ้าวันนี้ปลอดโปร่ง เมฆสีขาวลอยล่องอยู่ในท้องฟ้าอย่างอิสระ ชายหนุ่มคลี่ยิ้มออกมากับบรรยากาศยามเช้าที่แสนสดใส
‘ขอให้วันนี้มีแต่สิ่งดีๆเกิดขึ้นเหมือนอากาศยามเช้าด้วยเถอะครับ’
ภาพของคุณคริสที่สะท้อนออกมาจากกระจกระเบียง ทำให้เขาต้องลุกขึ้นอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่ทันระวัง บาดแผลที่ยังคงสดใหม่แสดงพิษสงออกมา ร่างบางเซเล็กน้อยมือเรียวเอื้อมยึดขอบโซฟาไว้เป็นหลัก นิ่วหน้าอย่างเจ็บปวด พยายามยืนขึ้นทำตัวให้เป็นปกติที่สุด
เหตุการณ์ทั้งหมดตกอยู่ในสายตาของคนที่กำลังยืนแต่งตัวอยู่หน้ากระจก คริสมองภาพนั้นด้วยใบหน้าเรียบเฉย หันกลับมาจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเอง
“ผมจะลงไปบอกให้คนขึ้นมายกกระเป๋าลงไป คุณคริสจะรับอาหารเช้าเลยมั้ยครับ?”
ชานยอลเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงประหม่า พยายามควบคุมน้ำเสียงให้มั่นคง คุณคริสหันมามองหน้าเขาแวบนึงก่อนจะหันไปติดกระดุมเสื้อให้ตัวเอง
“ไม่ต้อง”
ชายหนุ่มกำลังจะก้าวเท้าเดินออกมาเพื่อลงไปตามคนขึ้นมายกกระเป๋าเมื่อได้ยินเสียงปฏิเสธของร่างสูง แต่ของทั้งสองข้างก็ต้องหยุดชะงักยืนนิ่งอยู่กับที่ เมื่อได้ยินเสียงทุ้มเอ่ยเรียกชื่อของตน
“ชานยอล”
“คะ..ครับ”
“มาติดกระดุมเสื้อให้ฉันหน่อย”
ชานยอลเดินตรงไปยังร่างของคุณคริสที่ยืนอยู่หน้ากระจกตามคำสั่ง เพราะมือเรียวกำลังสั่น
ทำให้ใช้เวลาในการติดกระดุมเสื้อนานกว่าปกติ
“เสร็จแล้วครับ”
“อื้ออ”
คริสครางรับในลำคอ จัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ ชานยอลเบี่ยงกายออกห่างเมื่อเห็นร่างสูงก้าวผ่านร่างของเขาไปยังประตูห้อง มือหนาเอื้อมไปเปิดประตูก่อนจะหยุดชะงักเหมือนพึ่งนึกอะไรขึ้นได้
“โทษทีนะ เมื่อคืนฉันเมามากไปหน่อย”
พูดจบก็หันหลังเดินออกไปจากห้องทันที ร่างของชานยอลทรุดลงนั่งกับเตียง ทั้งที่พยายามกลั้นมันไว้ แต่น้ำตาไหลก็ยังไหลลงมาอยู่ดี ….
พวกเขาทั้งสองคนเดินทางออกมาจากคฤหาสน์ตระกูลอู๋ที่มีร่างของคุณยายหลี่ยืนส่งที่หน้าประตูคุณเหม่ยหลิงออกไปทำงานตั้งแต่เช้าก่อนที่พวกเขาทั้งสองคนจะลงมาจากห้อง
ภายในรถยนต์เงียบสนิท ชายหนุ่มทั้งสองคนนั่งอยู่คนละฝั่ง บนขาของคริสมีแท็บเล็ตวางทับไว้ ชายหนุ่มยังไม่ยอมละสายตาออกจากหน้าจอสี่เหลี่ยมนั้นตั้งแต่ก้าวขึ้นรถ ชานยอลถอดมองออกไปนอกหน้าต่าง บรรยากาศในกรุงปักกิ่งที่ไม่คุ้นเคยทำให้เขารู้สึกแปลกตา ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงสนามบิน
ชานยอลเดินตามแผ่นหลังของคริสเข้าไปในสนามบินอันแสนวุ่นวาย การเดินทางครั้งนี้มีลูกน้องคนสนิทของคุณคริสเดินทางไปด้วยเพื่ออำนวยความสะดวกและรักษาความปลอดภัยให้พวกเขา
ในที่สุดเครื่องบินลำใหญ่ก็ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า เมฆก้อนใหญ่ลอยอยู่ตรงหน้า ก่อนจะค่อยๆลอยออกห่างออกไป เมฆก้อนใหม่ผ่านเข้ามา ชานยอลละสายตาออกจากภาพนั้นชายหนุ่มหันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ คุณคริสหลับไปแล้ว
ลมหายใจพรั่งพรูออกมาทางจมูก มือเรียวหยิบประเป๋าพกส่วนตัวของตัวเองขึ้นมาหยิบหนังสือเล่มหนาที่พกมาจากบ้านเปิดมันขึ้นอ่าน เขาต้องใช่เวลาบนเครื่องบินอีกนาน แต่เปิดอ่านไปได้เพียงแค่สองสามหน้า เปลือกตาบางก็ค่อยๆปิดลงเข้าสู่ห้วงนิทราตามคนข้างๆไป
เสียงประกาศจากแอร์โฮสเตสสาวประจำเครื่อง ทำให้ร่างบางสะดุ้งตื่น หัวของเขาเอนไปซบบนไหล่กว้างของคนข้างๆตั้งแต่ไม่ไหร่ก็ไม่รู้ ยังดีที่คนชอบนอนยังไม่ยอมตื่น ไม่งั้นเขาคงไม่รู้จะทำตัวยังไง
ชานยอลเก็บหนังสือใส่กระเป๋าสำรวจความเรียบร้อยข้างกาย ก่อนจะหันไปสะกิดคนข้างๆให้ตื่นขึ้นมาเตรียมตัวเพราะเครื่องกำลังจะลงจอดในสนามบินประจำประเทศของแคนนาดาในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้
“คุณคริสครับ เครื่องจะลงจอดแล้วครับ”
เปลือกตาของคริสค่อยๆเปิดขึ้นมาช้าๆ ก่อนจะตื่นเต็มตา พวกเขาเดินลงมาจากเครื่องบินลำใหญ่ เดินทางด้วยรถยนต์ที่ลูกน้องของคุณคริสเตรียมไว้ให้แล้วไปยังสถานที่สำหรับการจดทะเบียนสมรส ใช้เวลาไม่นานก็ถึงจุดหมาย
ทะเบียนสมรสวางอยู่ตรงหน้าเขา มือเรียวถือที่ปากกาไว้กำลังสั่นเหมือนเรื่องที่กำลังจะทำเป็นเรื่องยากเหลือเกิน ‘เพียงแค่ตวัดปากกาเขียนชื่อของตัวเองลงไป ทำมันง่ายๆเหมือนที่คุณคริสทำ’ ชานยอลคิดในใจ
“รีบๆเซ็นเสียสิ เรายังต้องเดินทางต่อ ฉันอยากรีบกลับไปพักผ่อน”
คนที่หลับมาตลอดทางตั้งแต่อยู่บนเครื่องเอ่ยเร่ง ร่างบางสูดลมหายใจเข้าปอด ก่อนจะแข็งใจเขียนชื่อตัวเองลงไปในกระดาษ ในที่สุดทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อย เขากับคุณคริสเป็นสามีภรรยากันโดยสมบูรณ์
พวกเขาออกเดินทางกันต่อด้วยรถยนต์มุ่งหน้าไปยังเมืองซานฟรานซิสโกของประเทศสหรัฐอเมริกา สะพานโกลเด้นเกตที่อยู่ตรงหน้าทำให้ชานยอลรู้ว่าพวกเขาได้เดินทางมาถึงจุดหมายแล้ว
ทุกอย่างถูกจัดเตรียมไว้พร้อมหมดแล้วเมื่อพวกเขามาถึงโรงแรมที่พัก คุณคริสเปิดประตูห้องพักเดินตรงเข้าไปยังส่วนที่เป็นห้องนอน ร่างบางเดินตามเข้าไปติดๆ ร่างสูงใหญ่ทิ้งตัวลงนอนกับเตียงทันที ชานยอลมองร่างของคนที่นอนบิดตัวไปมาอยู่บนเตียง ก่อนจะหันมาจัดการกับเสื้อผ้าที่อยู่ในกระเป๋า ใช้เวลาไม่นานก็จัดมันเสร็จ หันกลับมามองคนที่นอนอยู่บนเตียงอีกครั้ง คุณคริสหลับไปแล้ว
ร่างบางเดินเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว ก่อนจะเดินตรงไปยังเตียงนอนหลังใหญ่ที่มีร่างของคุณคริสจับจองพื้นที่บางส่วนอยู่แล้ว ชายหนุ่มเอนตัวลงบนที่นอน เขาเองก็เริ่มรู้สึกเหนื่อยล้ากับกับการเดินทางข้ามประเทศในครั้งนี้
ชานยอลตื่นขึ้นมาตอนที่พระอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าไปแล้ว หันไปมองคนคนข้างกายที่ยังไม่ยอมตื่น อากาศที่ซานฟรานซิสโกค่อนข้างเย็น ร่างบางเดินไปยังตู้เสื้อผ้าหยิบเสื้อคลุมออกมาสวมมันลงไปบนร่างที่กำลังรู้สึกหนาว เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ชานยอลเดินออกไปเปิดประตู
ร่างของอี้ชิงลูกน้องคนสนิทของคุณคริสที่เขาเคยเจอตอนที่อยู่เกาหลียืนยิ้มอยู่ตรงหน้า พร้อมกับร่างของพนักงานโรงแรมที่มีรถเข็นอาหารอยู่ข้างกาย
“ถึงเวลาอาหารเย็นแล้วครับ คุณชานยอล”
“ขอบคุณมากครับ อี้ชิง”
อาหารหลากหลายชนิดถูกจัดเรียงอย่างสวยงามวางอยู่บนโต๊ะกลางห้อง อี้ชิงกับพนักงานของโรงแรมจากไปแล้ว เป้นอีกครั้งที่เขาต้องทำหน้าที่ปลุกคุณคริสให้ตื่นจากห้วงนิทรา
“คุณคริสครับ อาหารเย็นมาแล้วนะครับ คุณคริสครับ...”
“รู้แล้ว”
ร่างของคนที่อยู่บนเตียงขานรับไม่เต็มใจนัก คริสบิดตัวไปมาไล่อาการเมื่อยขบ ชายหนุ่มยอมลุกขึ้นจากเตียงนอนเมื่อท้องของตัวเองส่งเสียงร้องประท้วง เขายังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เมื่อตอนกลางวัน
“ไปสิ” ชายหนุ่มเอ่ยเตือนคนที่ปลุกเขาขึ้นมาจากการนอนก่อนจะเดินผ่านร่างนั้นออกไป
ร่างของชานยอลยังไม่ยอมขยับไปไหน จนร่างของคุณคริสเดินผ่านไปเขาจึงก้าวเท้าตาม รู้สึกหิวจนสั่น
พวกเขานั่งทานอาหารเงียบๆ ต่างฝ่ายต่างไม่พูดอะไร จริงๆแล้วพวกเขาทั้งสองคนยังไม่ได้พูดคุยกันเป็นเรื่องราวเลยสักครั้ง คุณคริสเอาแต่เงียบเขาเองก็ไม่กล้าที่จะเป็นฝ่ายเริ่มก่อน
“อยากไปที่ไหนบ้าง”
“คะ...ครับ”
ร่างบางสะดุ้งเมื่อคนในความคิดพูดขึ้นหลังจากหยิบแก้วที่บรรจุน้ำสีแดงขึ้นจิบ
“มาที่นี้แล้ว อยากไปที่ไหนบ้าง”
“เอ่ออ ไม่รู้ครับ ผมยังไม่ได้คิด”
ดวงตากลมช้อนมองคนที่นั่งหมุนแก้วไปมาอยู่ตรงหน้า ไม่มีบทสนทนาเกิดขึ้นอีกจนพวกเขาทานอาหารเสร็จ
“คุณคริสจะอาบน้ำเลยมั้ยครับ? ผมจะไปเตรียมน้ำให้”
“อื้ม”
พูดจบร่างสูงก็ลุกขึ้นยืนเดินออกไปนั่งบนโซฟาหน้าทีวี มือหนาคว้ารีโมทขึ้นมากดเลือกช่องที่ต้องการ ชานยอลเดินเข้ามาในห้องนอนตรงไปยังห้องน้ำเพื่อเตรียมทุกอย่างให้เสร็จ เมื่อเรียบร้อยแล้วร่างบางจึงลุกขึ้นไปตามคนที่นั่งดูทีวีอยู่ด้านนอก
คริสใช้เวลาอาบน้ำไม่นานนักก็เดินออกมาจากห้องน้ำคงเป็นเพราะอากาศที่หนาวเย็นร่างหนาจึงมีชุดนอนที่เขาเตรียมไว้ให้อยู่บนร่างแทนที่จะเป็นผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่เหมือนทุกครั้ง ชานยอลเดินเข้าไปในห้องน้ำก่อนจะเดินออกมาข้างนอกพร้อมชุดนอนเตรียมจะพักพ่อนถึงแม้จะเพิ่งตื่นเมื่อไม่นานนี้ก็ตาม
คริสนั่งอยู่บนเตียงกำลังใช้มือเขี่ยหน้าจอแท็บเล็ตไปมา ร่างบางยืนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าเพื่อเตรียมเสื้อผ้าสำหรับวันพรุ่งนี้ให้กับตัวเองและ.....สามี
“ชานยอล มานี่”
“คะ..ครับ”
ขานรับเสียงสั่น ก้าวเท้าเดินไปหาคนที่เรียกทั้งที่เจ้าตัวยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาจากหน้าจอแท็บเล็ต ร่างบางยืนนิ่งอยู่ข้างเตียงนอนฝั่งของตน
“มีอะไรเหรอครับ?”
“ขึ้นมา”
ร่างบางก้าวขาขึ้นมาบนเตียง สมองกำลังมึนงงกับคำสั่ง ก่อนที่ความหวาดกลัวจะพุ่งเข้ามาแทนที่
หน้าจอแท็บเล็ตถูกดับไปแล้ว คริสวางมันลงบนโต๊ะข้างเตียงหันกลับมามองร่างของคนที่นั่งคุกเข่าอยู่ข้างๆ
สายตาของคุณคริสทำให้ร่างของเขาสั่นออกมาอย่างควบคุมไม่อยู่ สายตาที่มองสำรวจเหมือนจะจ้องให้ทะลุเสื้อผ้า ชานยอลก้มหน้าชิดลงกับอก พอดีกับที่มือหนาของคุณคริสเอื้อมมาปลดกระดุมเสื้อของเขาออกทีละเม็ด
“คะ...คุณคริสครับ”
“หือ..”
ใบหน้าหวานเงยขึ้นสบกับดวงตาสีเข้ม มือทั้งสองข้างกำแน่น อ้าปากเหมือนจะเอ่ยประท้วง...แต่ก็ไม่กล้า จนกระดุมเสื้อเม็ดสุดท้ายของเขาถูกปลดออก
“คุณคริสครับ..ผม”
มือเรียวเอื้อมไปหยุดมือที่กำลังจะสัมผัสร่างกายเปลือยท่อนบนของตนไว้ น้ำตาเอ่อคลอเต็มหน่วยตา ยิ่งเมื่อมือของตนถูกสะบัดออก น้ำตาก็ไหลลงมาเต็มแก้มทั้งสองข้างทันที
“อะ..... อึก”
สะอื้นออกมาเบาๆ เมื่อยอดอกทั้งสองข้างถูกสะกิด คริสเหยียดยิ้มออกมา จ้องมองยอดอกสีชมพูเม็ดเล็กทั้งสองข้าง ความปราถนาลุกโชน
“รู้สึกยังไง หืออ ชานยอล”
ฉากสงวน................................ตัดนะคะ อ่านได้ที่ @PPdiary92
“อยู่นิ่งๆจะได้ไม่เจ็บ ยังไงคืนนี้นายก็ต้องโดนอยู่ดี”
TBC..............
ขอโทษที่หายไปนานนะคะ ยังมีคนตามอ่านอยู่มั้ยเนี้ย 55555
พอดีช่วงที่ผ่านมาเรียนหนักมาก แต่ก็แต่งไว้ได้หลายตอนเเล้วเหมือนกัน
ไม่มีเวลาเอามาลงสักที วันนี้เลยเอามาลงเรียกกระแสหน่อยยังมีคนอ่านมั้ยคร้าา TT
สำหรับ NC ตอนที่แล้ว ลบกวนตามไป ที่ Twitter ด้วยนะคะ
คิดดูแล้วเราคงตามส่งให้ไม่หมด แถมบางคนมาขอที่หลังเราอาจจะหลงๆลืมๆ ขอบคุณนะคะ
@PPdiary92 (ตามอ่านฉากถูกตัดที่นี่ค่ะ)
ชานยอล เก๊าขอโทษ TT
ความคิดเห็น