คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #263 : Extra Log 259: อดัมและออร์ฟิอูคูมันนาร์
Extra Log 259: อดัมและออร์ฟิอูคูมันนาร์
ไพ่อาคานาร์สิบใบปรากฏขึ้นรายล้อมออร์ฟี่พวกมันเคลื่อนที่วนเป็นวงกลมอยู่เบื้องหน้าหอกแห่งเมสสิยาห์ที่เขาถือชี้ไปยัง
อดัมคัดมัน
นี่ไม่ใช่การทำร้าย
ไม่ใช่การโจมตี
“อาคานาร์อาร์ค”
เมื่อกล่าวออกไป
อาคานาร์ทั้งหมดก็กลายเป็นแสงพุ่งออกไปพร้อมกับแสงจากหอกก็พุ่งออกไปด้วย
แสงทั้งหมดควบรวมกันมุ่งหน้าไปหาอดัมคัดมัน
“คิดว่าจะได้ผลรึไง”
อดัมคัดมันกล่าว
ออร์ฟี่รู้ดีว่าคราวก่อนที่ใช้พลังนี้ไปผลลัพธ์มันออกมาอย่างไร
เขาใช้พลังนี้โจมตีราหูแต่อดัมเข้ามากันไว้
วินาทีที่แสงจะเข้าถึงตัวอดัมมันก็แยกออกจากกันราวกับจะหลีกหนีอดัม
เพราะพลังของหอกแห่งเมสสิยาห์หรือลองกินุสนี้รากเหง้าของมันนั้นเกิดมาจากความปรารถนาและเพราะเขาทำร้ายอดัมไม่ได้
อดัมคือเพื่อนคนสำคัญ
มันคือความปรารถนาของเขาเองดังนั้นลำแสงถึงได้หลบหลีกไม่กร้ำกรายอดัม
“มันก็ใช่แหละผมทำร้ายนายไม่ได้แล้วก็ไม่อยากทำด้วย”
พอกล่าวถึงตรงนี้ลำแสงก็เข้าไปถึงตัวอดัมคัดมัน
ซึ่งไม่ยอมหลบหนีเพราะมั่นใจว่าจะลงเอยแบบคราวก่อน
ทว่า
“…แต่ว่าผมจะช่วยอดัม”
เมื่อลำแสงขยับเข้าไปใกล้จนแทบจะเผาไหม้ผิวหนังอยู่แล้วอดัมคัดมันก็เข้าใจขึ้นมาว่าคราวนี้การโจมตีจะได้ผล
โปรแกรมป้องกันตัวพื้นฐานทำงานเหมือนกับสัญชาตญาณของสิ่งมีชีวิต
บังคับให้ยกดาบในมือขึ้นมาป้องกัน
เกิดระเบิดขึ้นภายในวินาทีถัดมา
อดัมคัดมันรับเอาลำแสงเข้าไปเต็มๆ
แต่ยังคงยืนอยู่โดยมีร่องรอยถูกแผดเผาบนมือและแขนที่ยกดาบมาป้องกัน
แขนเสื้อถูกเผาจนขาดทั้งหมด ผ้าคลุมที่สวมอยู่ก็ขาดวิ่นปลิวหายไปในการโจมตีนั้น
“อึก ทำไม…”
อดัมคัดมันเกือบจะทรุดล้มแต่ก็ปักดาบลงกับพื้นใช้เป็นหลักช่วยยันร่างเอาไว้
ออร์ฟี่พูด
“เพราะว่าผมไม่ได้โจมตีนายยังไงล่ะ”
“หมายความว่ายังไง”
“อย่างที่บอกไปแล้วไง
ไม่ใช่สู้เพื่อโค่นผู้รุกรานหรืออะไรทั้งนั้นผมสู้ก็เพื่อจะช่วยเพื่อนกลับมา
ช่วยนายไงล่ะอดัม”
“อดัมไม่มีตัวตนอยู่สักหน่อย”
“แต่ความรู้สึกของอดัมเป็นของจริง
เขาที่หยุดนายไปได้แวบหนึ่งเมื่อตอนนั้นคือสิ่งที่ผมเชื่อมั่น”
ได้ฟังดังนั้น อดัมคัดมันก็ขบกรามแน่นพลางคำรามว่า
“นี่จะบอกว่าตัวตนสมมติที่สร้างไว้ในข้อมูลสำหรับล้างสมองมันเกิดมีตัวตนขึ้นมาจริงๆ
งั้นเรอะเรื่องบ้าบอพรรค์นี้น่ะ…”
ดูเหมือนว่าตัวอดัมคัดมันเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของมันเอง
และถึงแม้อดัมจะเป็นอย่างที่มันว่าจริงๆ ก็ไม่เป็นไร
เขาเชื่อในวินาทีนั้นที่อดัมได้เรียกสติเขากลับมา
อดัมช่วยเขาไว้หลายต่อหลายครั้งแล้วไม่มีทางที่จะไม่มีตัวตนได้หรอก
ออร์ฟี่เชื่อมั่นอย่างนั้น
“คราวนี้ถึงตาผมช่วยนายแล้วล่ะนะอดัม”
แล้วยกหอกขึ้นเล็งไปที่อดัมคัดมัน แน่นอนว่าการจะช่วยเหลือ
อดัมที่ไม่รู้ว่ามีตัวตนอยู่รึเปล่าจาก อดัมคัดมันนั้นต้องใช้วิธีใดเขาเองก็ไม่รู้
แต่หอกแห่งเมสสิยาห์เหมือนจะช่วยนำทางให้ มันทำแบบนั้นมาได้ซักพักแล้ว
ตอนนี้ก็เหมือนกันมันกำลังบอกให้เขาส่งความรู้สึกไปให้ถึงอดัมที่เขาเชื่อมั่น
ส่งความปรารถนาอันแรงกล้าเพื่อแปรเปลี่ยนเป็นพลังที่จะสร้างความเป็นไปได้ที่ไม่มีอยู่จริงให้เกิดขึ้น
ทำให้ความเป็นไปได้คู่ขนานอื่นซ้อนทับลงยังความเป็นจริงนั่นก็คือพลังที่เรียกว่าไฮพีเรียลไลซ์
ถ้าอย่างนั้นคงจะเขียนทับ อดัมคัดมันด้วยอดัมเพื่อนของเขาได้
หอกเปล่งประกายด้วยแสงแห่งความปรารถนา
“มิเรียดวิล”
ออร์ฟี่ดันหอกออกไป ปลดปล่อยแสงแห่งความปรารถนาที่อยากจะช่วยอดัมให้พุ่งไป
อดัมคัดมันไม่ขยับตัว
อันที่จริงมันควรจะยืนไม่ไหวแล้วด้วยซ้ำเพราะการโจมตีก่อนหน้านี้
ดังนั้นมันจึงขบกรามด้วยความโกรธเกรี้ยวอยู่อย่างนั้น
”อย่าคิดนะว่าทุกอย่างมันจะเป็นไปตามใจแกน่ะ”
อดัมคัดมันถอนดาบขึ้นมาจับด้วยสองมืออย่างที่ไม่เคยทำให้เห็นมาก่อน
นั่นเหมือนจะเป็นพลังเฮือกสุดท้ายที่ใช้งัดดาบขึ้นไป
“อาคาชิกสตอร์ม!!!”
สายลมห่อหุ้มใบดาบแล้วฟาดลงมา ดาบปะทะเข้ากับลำแสงแล้วเกิดระเบิดขึ้น
ร่างของอดัมคัดมันลอยละลิ่วข้ามเนินหญ้าไปก่อนจะกระแทกลงกับพื้น
กลิ้งต่ออีกสองสามตลบแล้วนอนแน่นิ่งอยู่อย่างนั้น
“อดัม”
ออร์ฟี่วิ่งตามไป ในใจเกิดความลังเลและความสงสัยขึ้นมา
นี่เจาทำอะไรลงไปกันนะ
ทำแบบนี้คือการช่วยอดัมจริงๆ น่ะเหรอ
หรือว่าแค่ปลอบใจตัวเองให้ตัดใจฆ่าอดัมคัดมันกันแน่
ตอนนั้นเองหอกแห่งเมสสิยาห์ที่เจาถืออยู่ก็สั่นด้วยตัวของมันเอง
ราวกับจะบอกไม่ให้เขาหวั่นไหวไปกับสิ่งที่เห็น
” แบบนี้ดีแล้วสินะ”
เขาบอกกับตัวเองแล้วทำตามที่หัวใจต้องการ
เข้าไปใกล้อดัมคัดมันที่สลบเพื่อตรวจสอบ
แต่ก่อนที่จะเข้าถึงตัวนั้น ดาบก็ตวัดขึ้นมา
ออร์ฟี่ชะงักฝีเท้าแทบไม่ทันจึงอาศัยเอี้ยวตัวไปข้างหลังหลบพ้นจากระยะดาบได้อย่างฉิวเฉียด
อดัมคัดมันถีบตัวกระดอนขึ้นไปแล้วร่อนลงโดยทิ้งระยะห่าง
สภาพของมันร่อแร่เต็มทีแค่จะยืนยังโคลงไปมา
อดัมคัดมันกล่าว
“บอกว่าจะช่วยอดัมสินะแต่ที่กำลังทำอยู่คืออะไรกัน
ถ้าฆ่าฉันอดัมที่แกเชื่อมั่นก็จะตายไปด้วยนะ”
ทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังพูดว่าอดัมไม่มีจริง แต่ตอนนี้กลับอ้างมาเป็นตัวประกันถ้าอย่างนั้น
อดัมที่เขารู้จักก็มีตัวตนอยู่จริงหรือว่าอีกฝ่ายแค่จนตรอกหมดทางสู้จนต้องพูดอ้างลอยๆ
กันแน่
ถ้าพวกผู้รุกรานจะมีตัวหนังสือลอยอยู่บนหน้าให้อ่านเหมือนอิงศรก็คงจะดี
แต่ราหูคงป้องกันการอ่านใจของเขาเอาไว้จากสมุนของมันทั้งหมด
ถ้าอย่างนั้นเขาควรจะทำอย่างไรกับอดัมคัดมันดีล่ะ
ตอนนั้นเองก็มีเสียงที่ช่วยตอบคำถามในใจลอยมา
“ทำได้ดีนี่ไล่ต้อนมันจนมุมแล้วทีนี้ก็จะได้จับมันมารีดข้อมูลซะ”
แฟรนเซียมนั่นเองที่กำลังเดินข้ามเนินหญ้าตรงมาที่นี่พร้อมกับคนอื่นๆ
ที่ก่อนหน้านี้ถูกทำให้กลายเป็นไพ่อาคานาร์ต่างก็กลับมาเป็นปกติกันแล้ว
อดัมคัดมันจิกปากด้วยความเจ็บใจ
“ชิ เทิร์นออฟหมดฤทธิ์แล้วเรอะ”
จากคำพูดนั่นดูเหมือนว่าพลังที่เปลี่ยนคนเป็นไพ่อาคานาร์จะมีระยะเวลาที่จำกัดอยู่
แฟรนเซียมเดินมายืนเคียงข้างเขา
ส่วนพวกพ้องของอิงศรก็แยกไปดูอาการอิงศรที่นอนฟุบอยู่ข้างหลัง
คนที่เลือกมายินเผชิญหน้าอดัมคัดมันร่วมกับเขามีแต่แฟรนเซียมเท่านั้น
คนอื่นๆ นอกจากที่ไปช่วยอิงศรคอยดูเชิงอยู่
คงเพราะอยากจะระวังตัวจากพลังที่เปลี่ยนให้กลายเป็นไพ่นั่นกระมัง
แฟรนเซียมพูดท้าทาย
“ดูเหมือนท่านั่นของแกจะมีเวลาจำกัดสินะพวกฉันถึงได้ยังกลับมาเดินเอ้อระเหยได้แบบนี้น่ะ”
“…”
“เดาถูกสินะถ้างั้นทำไมไม่ทำแบบนั้นอีกรอบล่ะ”
“…”
“งั้นเองเหรอ
นอกจากเวลาจะจำกัดแล้วจำนวนครั้งที่ใช้ได้ก็จำกัดสินะคลท่าที่แสนภาภูมิใจนั่นมีหลักการทำงานแบบนี้เอง”
“เทิร์นออฟเป็นพลังของไนท์แมร์โซดิแอก
ที่เอามาใช้ในคราวนี้ก็เพื่อแสดงให้พวกแกได้เห็นพลังของพวกเรา”
“รวมถึงบอกจุดอ่อนของมันให้รู้ด้วยน่ะเรอะ”
“...”
อดัมคัดมันไม่ได้พูดโต้ตอบ
ไม่รู้ว่ามันเบื่อที่จะพูดแล้วหรือว่าจนมุมกันแน่ แต่คิดว่าเป็นอย่างแรกมากกว่า
ไม่มีทางที่มันจะไม่รู้ว่าพลังในการถ่วงเวลาคนอื่นๆ
จะมีอยู่จำกัดแล้วยังทำไล่ล่าเขาเหมือนกับเล่นเกมไล่จับได้
ที่ผ่านมาอดัมคัดมันไม่ได้เอาจริงเอาจังในการไล่ล่าเลย
ออร์ฟี่รู้สึกอย่างนั้นจึงถามไปว่า
“ตกลงแล้วมีเป้าหมายอะไรกันแน่ คงไม่ใช่แค่มาเล่นไล่จับกับผมสินะ
เพราะถ้าดูจากพลังระหว่างพวกเราในตอนนี้ไม่มีทางที่ผมจะเป็นภัยคุกคามให้กับราหูได้เลย
ถ้างั้นที่มาไล่ล่าผมก็ไม่ใช่เป้าหมายที่แท้จริง”
อดัมคัดมันแสยะยิ้ม
มันเลิกยืนกะเผลกแล้วยืดตัวตรงราวกับอาการบาดเจ็บที่แสดงให้เห็นนั้นเป็นการแสร้งทำ
ที่จริงแล้วมันไม่ได้ระแคะระคายต่อการโจมตีของเขาเลยอย่างนั้นหรือ
“อา ที่มาก็เพื่อจะประกาศสงครามยังไงล่ะ”
แฟรนเซียมโต้คำพูดนั้น
“ก็ทำไปแล้วไม่ใช่เรอะไง”
แต่อดัมคัดมันไม่ได้แยแสพวกเขาอีกต่อไป
“ไนท์แมร์โซดิแอกต้องการจะเล่นเกมกับพวกแก เกมสงครามครั้งสุดท้าย”
แล้วทำให้หน้าจอระบบของเกมกระเด้งตัวเปิดขึ้นมาตรงหน้ามัน
“เจ็ดสิบสองชั่วโมง…นี่คือบัตรเชิญเล่นเกมสงครามครั้งสุดท้ายถ้าหมดเวลาแล้วพวกเราจะเป็นฝ่ายบุกล่ะนะ”
หน้าจอระบบแผ่นใหญ่บังร่างของอดัมคัดมันมิดชิด
บนหน้าจอนั้นแสดงตัวเลขเวลานับถอยหลัง 71 ชั่วโมง 59 นาที และตัวเลขวินาทีก็นับถอยหลังไปเรื่อยๆ
ช่วงที่เวลาบนหน้าจอดึงความสนใจอยู่นี่เองเงาร่างของออดัมคัดมันที่อยู่เบื้องหลังก็เริ่มจางหาย
“ไม่ให้หนีหรอกน่า”
แฟรนเซียมหมุนดาบปักมันลงบนพื้นพร้อมกับร่ายสกิล
“ไกอาเกเซอร์ (Gaia Gazer)”
พื้นที่ดาบปักลงไปเปล่งแสง
แสงสว่างสีน้ำตาล พลังของธาตุแห่งแผ่นดินถูกกระตุ้นด้วยพลังของ อาร์คชาแมน (Arch
Shaman) บิลด์คลาสที่ใช้พลังจากธรรมชาติซึ่งพัฒนามาจากพลังดั้งเดิมในการใช้ปีศาจของซัมมอนเนอร์
ด้วยพลังของแฟรนเซียมทำให้พื้นดินตอบสนองคำเรียกหาและปลดปล่อยพลังเพื่อเขา
แสงสว่างพุ่งขึ้นจากพื้นเหมือนกระสุนไปในแนวพาลาโบลาร์ทั้งหมดสิบนัดด้วยกัน
กระสุนแสงมุ่งไปยังอดัมคัดมันที่หลบอยู่หลังหน้าจอนั่น
แต่เงาร่างของมันก็หายไปก่อนที่จะเข้าถึง
กระสุนแสงถล่มลงบนพื้นจนบริเวณรอบๆ
นั้นถูกคว้านขึ้นไปบนอากาศ ต้นหญ้า เศษดิน ปลิวว่อนกระจัดกระจายโดยที่ไม่มีร่องรอยของอดัมคัดมันหลงเหลืออยู่เลย
“จัดการได้รึเปล่า”
รูบิเดียมที่ตามมาสมทบถาม
“ไม่ มันหนีไปแล้ว”
แฟรนเซียมพูดแล้วดึงดาบเก็บลงฝัก
“อาจจะยังไล่ตามทันก็ได้ ถ้าจับตัวมันได้เราจะได้ข้อมูล”
แฟรนเซียมจ้องหน้ารูบิเดียม
มองไปยังคนที่เป็นพี่สาวของตัวเองในฐานะ สิงห์ ธุวดารกะ หล่อนเป็นคนที่ยอดเยี่ยม
สิ่งที่พูดมานั้นถูกต้องแล้วเขาเองก็คิดแบบเดียวกันว่าควรจะจับตัวอดัมคัดมันไว้
แต่...
“ไม่มีประโยชน์หรอกเจ้านั่นหนีไปไกลเกินกว่าจะไล่ตามทันแล้ว”
เมื่อเห็นว่ารูบิเดียมทำท่าเหมือนกับแปลกใจที่แฟรนเซียมยอมแพ้ง่ายๆ
ออร์ฟี่จึงช่วยอธิบาย
“สกิลไกอาเกเซอร์เมื่อกี้มีคุณสมบัติไล่ล่าระดับพื้นผิวโลกอยู่ด้วยหลังจากยิงออกไปถ้าไม่อยู่นอกระยะยิงในรัศมีที่ครอบคลุมทั้งสวนศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้ยังไงก็ต้องโดน”
“หมายความว่าเจ้านั่นหนีไปไกลในพริบตาเลยสินะ”
“อืม ก็แบบนั้นแหละ”
เมื่อรูบิเดียมเข้าใจในสาเหตุแล้วแฟรนเซียมก็พูดเปิดประเด็นหัวข้อขึ้นมา
“ทีนี้พวกเราก็ตกลงไปในเกมของมันอย่างสมบูรณ์แล้วล่ะนะ”
แล้วชี้ไปที่หน้าจอจับเวลาที่ยังลอยอยู่ตรงนั้น
สลับกับหันไปมองอิงศรที่ตอนนี้ได้พวกพ้องช่วยรักษาทำให้อาการไม่น่าเป็นห่วงแล้ว
แต่นั่นก็ยังไม่ได้แก้ปัญหาออกไปเลยซักเรื่องเดียว
ตอนนี้พวกเขาก็ได้รู้เกี่ยวกับ
‘ผู้รุกราน’ มากขึ้นมาอีกเล็กน้อย
เพียงแค่เล็กน้อยจริงๆ
เพราะมีแค่ข้อมูลความแตกต่างกันของพลังว่ามากขนาดไหนเท่านั้นเอง
พวกมันไม่ใช่แค่เข้ามาในที่ๆ พวกเขาซ่อนตัวได้ตามใจนึกแต่ยังปั่นหัวพวกเขาได้ด้วยกำลังรบเพียงคนเดียว
ออร์ฟี่พูด
“ถ้าไม่เพิ่มกำลังรบรวมถึงพลังให้มากกว่าตอนนี้พวกเราคงก้าวไปข้างหน้าไม่ได้แน่ๆ
อิงศรเองก็คงคิดแบบนี้”
@@@@@
@@@
“กลับมาแล้วเหรอสตอรี่เบรกเกอร์”
อดัมคัดมันยื่นประจันหน้ากับผู้เป็นนายเหนือหัวของมันด้วยท่าตามระเบียบพัก
โดยที่เหยียบอยู่บนท้องฟ้าเหนือมหาลัยที่เป็นสนามรบกับพวกอิงศรก่อนที่จะหนีขึ้นไปยังแซงทัวรี่
ในหมู่ผู้รุกรานด้วยกันไม่มีการแสดงความเคารพให้กัน
มันไม่ได้มีกฎตั้งเอาไว้ทุกตัวตนของผู้รุกรานเพียงแค่ทำตามเสียงภายในจิตใจที่คอยรวบรวมให้พวกมันเป็นปึกแผ่นกันเท่านั้น
มีเพียงระดับสูงที่จะเลือกตัดสินใจด้วยตัวเองได้ซึ่งในที่นี้ก็คือ ราหูลาริส หรือ
ไนท์แมร์โซดิแอก ผู้บัญชาการกองกำลังในการรุกรานครั้งนี้
“ส่งสารให้พวกนั้นแล้วสินะ”
“พวกนั้นได้รับสารเรียบร้อยแล้ว”
“….”
ราหูจ้องมองสมุนของมันที่มีความแตกต่างไปจากเดิม
ถึงจะไม่มีใครอื่นสังเกตเลยก็ตามแต่มันมองเห็นประกายแสงจุดเล็กๆ
ส่องสว่างขึ้นมาภายในร่างกลวงเปล่าที่ออร์ฟิอูคูมันนาร์รับรู้ว่าเป็นอดัม
แน่นอนว่ารู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นบนสวนศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมดเพราะข้อมูลที่เห็นผ่านดวงตาของสิ่งที่มันสร้างมาเองกับมือจะถูกส่งมาโดยตรง
“เอดีเอเอ็มสตอรี่เบรกเกอร์”
“ครับ”
“ไม่สิ อดัม ครั้งต่อไปที่อัตตานั้นตื่นขึ้นมาอีกจงหักหลังข้าแล้วไปช่วยออร์ฟิอูคูมันนาร์ซะนี่เป้นคำสั่ง”
คำสั่งงั้นเหรอ
คำสั่งให้หักหลังตัวเองเนี่ยนะ
อดัมคัดมันระเบิดความสงสัยออกมาด้วยคำถาม
“หมายความว่ายังไง”
“สตอรี่เบรกเกอร์ข้าสร้างเจ้าขึ้นมาแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าข้าไม่ได้สร้างอดัมด้วยหรอกนะ
ครั้งหนึ่งมันเคยเกิดขึ้นจริงที่ในความเป็นไปได้อื่น ที่โลกคู่ขนานใบอื่นเจ้าเคยดำเนินการในบทบาทของอดัมอยู่เคียงข้างออร์ฟิอูคูมันนาร์”
“ถ...ถ้าอย่างนั้นอดัมนั่นก็มีตัวตนอยู่จริงๆ อย่างนั้นเหรอ”
นิ้วมหึมาของราหูชี้มาที่อกของเขา
“ทั้งสองอย่างอยู่ข้างในนั้น จำคำสั่งของข้าไว้ด้วยล่ะสตอรี่เบรกเกอร์ครั้งหน้าเมื่อ
อดัมตื่นขึ้นปล่อยให้มันทำอย่างที่มันต้องการ หักหลังเราให้มันได้ช่วยเพื่อนของมัน”
ความคิดเห็น