คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : One heart One love :: 8
One Heart One Love
-Eight-
ร่างสูงพลิกกายไปมา แขนยาวปัดป่ายหาคนข้างตัวแต่กลับพบเพียงอากาศ จงอินลืมตาตื่นอย่างรวดเร็ว หันซ้ายหันขวาก็ไม่เจอร่างของคยองซู คำถามมากมายลอยเข้ามาในสมองก่อนที่จงอินจะค่อยๆยันกายลุกขึ้นยืน
หายไปไหน...
จงอินเดินไปรอบๆห้องก็ยังไม่พบร่างของคนที่เขาตามหาอยู่เลย จนในที่สุดขายาวๆก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องน้ำเป็นที่สุดท้าย
ก๊อก! ก๊อก!
“นายอยู่ในนั้นหรือเปล่าคยองซู?” พูดพลางเคาะประตูห้องน้ำไปพลาง ไม่มีเสียงตอบรับจากคนข้างใน แต่อยู่ดีๆประตูก็ถูกแง้มเปิดออกมาแทนคำตอบ
คยองซูเงยหน้ามองจงอินทั้งน้ำตา มือเล็กยันประตูไว้ให้เปิดออกน้อยที่สุด จงอินจะได้ไม่ถือโอกาสผลักเข้ามาได้ง่ายๆ
จงอินมองตอบกลับไปแล้วก็รู้สึกตกใจที่เห็นดวงตาที่กำลังแดงก่ำพร้อมๆกับหยดน้ำตาที่ยังคงไหลลงมาเรื่อยๆ มือหนาทำท่าจะเข้าไปจับใบหน้าเนียนใสแต่กลับโดนคยองซูปัดออกอย่างไม่ใยดี จงอินจ้องคยองซูนิ่ง ข่มอารมณ์ที่พลุ่งพล่านไว้ ผลักประตูเปิดออกกว้างอย่างแรงจนคยองซูล้มลงไปกองกับพื้น ก่อนที่ร่างสูงจะแทรกตัวตามเข้าไปโดยไม่ลืมล็อกประตูห้องน้ำไว้อีกขั้น
“น... นายจะทำอะไร...” คยองซูเอ่ยเสียงเบาราวกระซิบ ขยับตัวให้ห่างออกจากจงอินให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ฉันยังไม่ได้พูดเลยสักคำว่าจะทำอะไรนาย”
จงอินเดินเข้าไปใกล้ร่างเล็กก่อนฉุดร่างที่มีแต่รอยช้ำให้ลุกขึ้นยืน คยองซูร้องออกมาด้วยความเจ็บ แต่จงอินก็ไม่ได้สนใจ เขาผลักร่างเล็กซึ่งมีแค่เสื้อยืดตัวบางสวมอยู่บนตัวให้แนบชิดกับผนังห้องเย็นเฉียบ ตรึงแขนทั้งสองข้างของคยองซูไว้แน่นเพื่อป้องกันไม่ให้ร่างเล็กดิ้นหนี
“เจ็บหรือเปล่า”
คยองซูเบิกตากว้างกับคำถามที่ได้ยิน...จงอินเป็นห่วงเขางั้นหรอ
“ถามว่าเจ็บหรือเปล่า... เรื่องเมื่อคืน”
“…”
“ขอโทษนะ”
ราวฝันไปเมื่อคนที่ไม่เคยพูดคำว่า ‘ขอโทษ’ ใครมาก่อน ไม่เว้นแม้แต่คยองซู จะได้ยินจงอินมาพูดแบบนี้ด้วย คยองซูยังคงเบิกตากว้างอย่างตกใจ จนมือหนาต้องมาขยับซ้ายขวาไปมาตรงหน้าให้คนตัวเล็กกว่ารู้สึกตัว
ก็แค่พูดขอโทษ... จะตกใจอะไรนักหนา
“นาย... อภัยให้ฉันได้ไหม?”
จงอินเอ่ยถามสิ่งที่ตัวเองไม่เคยพูดกับใครมาก่อนเสียงแผ่ว
ตั้งแต่เล็กจนโตจงอินไม่เคยต้องมาขอให้ใครอภัยให้ตัวเองแบบนี้ไม่เคยทำผิดกับใครแล้วต้องมาขอโทษแบบนี้. ไม่เคยทำร้ายใครแล้วต้องมารู้สึกผิดแบบนี้... แต่ผู้ชายตัวเล็กๆแก้มใสๆ ตาโตๆ กับริมฝีปากบางๆตรงหน้าเขาตอนนี้กำลังทำให้ทุกอย่างผิดไปจากเดิมแทบทั้งหมด...ไม่สิ... ผิดจากเดิมไปหมดเลยต่างหาก
จากที่ไม่เคยสงสารใคร... จากที่ไม่เคยอ่อนโยนกับใคร...จากที่ไม่เคยหึงใคร... จากที่ไม่เคยรู้สึก‘รัก’ ใครเลยมาตลอดสองปี...ผู้ชายคนนี้เปลี่ยนความคิดและการกระทำเขาไปทั้งหมด...เปลี่ยนคนที่เกลียดและกลัวความรักให้รู้จักด้านที่ดีของมัน... เปลี่ยนหัวใจที่ไม่เคยเต้นรัวเร็วแบบนี้มานานได้เต้นระรัวจนเหมือนจะหลุดออกมา
โดคยองซู... คนที่ฉุดผมขึ้นมาจากโลกที่แสนเลวร้าย
ฉุดผมให้ออกมาจากความทรงจำที่ยากจะลืม...ฉุดผมให้หลุดออกมาจากกรอบๆเดิมๆที่ตัวเองเคยอยู่
ถ้าถามว่าตอนนี้... ผมรู้สึกยังไงกับคยองซู
มันก็มีคำตอบอยู่แค่คำตอบเดียว...ผมรักเขา
“ฉ...ฉัน...”
เสียงสั่นๆของคยองซูดึงให้จงอินหลุดออกมาจากความคิดของตัวเอง ร่างสูงก้มมองร่างเล็กที่พยายามปาดน้ำตาออกจากใบหน้าตัวเองแรงๆ มือหนาจับมือของคยองซูไว้แน่น แล้วใช้มืออีกข้างของตัวเองปาดน้ำตาที่ยังหลงเหลืออยู่บนใบหน้าหวานใสออกให้อย่างเบามือที่สุดเท่าที่เคยทำมา
คยองซูหน้าขึ้นสีแดงเข้มอย่างห้ามไม่อยู่ เสียวหัวใจเต้นรัวเร็วราวกับจะหลุดออกจากอกดังสอดประสานกับหัวใจของจงอินที่เต้นดังไม่แพ้กัน
“จะอภัยให้ฉันได้ไหม?” จงอินถามย้ำอีกครั้ง
“ม...ไม่รู้...”
คำตอบสั้นๆจากปากคยองซูทำให้จงอินหยุดมือของตัวเองที่กำลังเช็ดน้ำตาให้ร่างเล็กนิ่ง กัดปากตัวเองแน่นจนรู้สึกได้ถึงกลิ่นคาวเลือด... เขาแค่นยิ้มออกมาก่อนจะล็อกใบหน้าของคยองซูไว้ไม่ให้หันหนี
“มันคงเป็นคำถามที่นายไม่มีคำตอบให้สินะ”
“…”
“ก็ฉันทำร้ายนายถึงขนาดนั้น... ถ้านายอภัยให้กันง่ายๆก็บ้าเกินไปแล้ว จริงไหม?”
คยองซูรู้ว่านั่นไม่ใช่ประโยคคำถามที่ต้องการคำตอบจากเขา แต่เป็นคำถามที่จงอินเอ่ยกับตัวเองอยู่ต่างหาก
“ไม่เป็นไร ไว้นายพร้อมเมื่อไร...ค่อยมาตอบฉันแล้วกัน” จงอินกระซิบข้างหูคยองซู ลมหายใจอุ่นร้อนลากไล้ผ่านใบหูจนถึงบริเวณแก้มใสทำให้หัวใจร่างเล็กกระตุกวูบ... คยองซูยกมือขึ้นดันร่างของจงอินให้ห่างออกไป... ใกล้กันอย่างนี้ในเวลานี้... คงไม่ดีกับคยองซูสักเท่าไร
ริมฝีปากอุ่นร้อนประทับลงบนเปลือกตาอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเลื่อนลงมาปิดริมฝีปากเรียงบางน่าหลงใหลไว้แน่นโดยที่คยองซูไม่ทันตั้งตัว
สัมผัสอุ่นๆที่ริมฝีปาก... ซึ่งไร้การรุกล้ำอย่างที่เคยเป็น... แต่ก็ทำให้คยองซูใจเต้นขึ้นมาอีกครั้ง
ความอ่อนหวานและนุ่มนวลที่อีกคนมอบให้... กำลังทำให้คยองซูเผลอเปิดริมฝีปากออกให้ร่างสูงเข้าไปรุกล้ำอย่างง่ายดาย
ลิ้นร้อนตวัดเกี่ยวไปมาในโพรงปากหวาน... มือหนาตรึงท้ายทอยของคนตัวเล็กไว้ไม่ให้หันหน้าหนีเขาไปได้ ร่างสูงดันตัวเองใกล้กับคยองซูจนแผ่นหลังบางแนบชิดไปกับผนังด้านหลัง มือเล็กรั้งต้นคอจงอินลงมาแนบชิดกับตนมากขึ้น... ความต้องการเริ่มพุ่งสูงจนจงอินต้องรีบผละออกมาจากคยองซูอย่างรวดเร็ว
เขาไม่อยากทำร้ายคยองซูอีก...
อย่างน้อย... ถ้าจะมีอะไรกันแบบเมื่อคืน...คยองซูก็ต้องเต็มใจ
“เอ่อ... ฉ...ฉันขอตัวออกไปก่อนดีกว่า” จงอินละล่ำละลัก แล้วรีบเปิดประตูเดินออกไปจากห้องน้ำอย่างรีบร้อน
ขืนไม่รีบออกมา...ความอดทนที่มีมานานคงพังทลายลงแน่ๆ
เขาทนได้อีกไม่นานหรอก...
คยองซูยืนตัวแข็งทื่อพร้อมกับที่ร่างของจงอินซึ่งเดินออกไปจากห้องน้ำเรียบร้อยแล้ว
มือเล็กยกขึ้นแตะริมฝีปากตัวเองอย่างแผ่วเบา... สัมผัสแสนหวานยังคงฝังแน่นอยู่ในหัวใจ...ยากจะลืมเลือน
ร่างเล็กถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าควรจะรีบไปอาบน้ำล้างตัวดีกว่า คยองซูถอดเสื้อตัวโคร่งออกช้าๆ เนื่องจากยังเจ็บร้าวบริเวณสะโพกอยู่ไม่น้อย... ในที่สุดร่างเล็กก็ถอดชุดออกจนหมด ผิวกายที่ยังคงทิ้งร่องรอยสีกุหลาบไว้ทั่วร่างตอกย้ำให้ร่างเล็กนึกย้อนไปถึงเรื่องเมื่อคืนซ้ำไปซ้ำมา
เสียงกรีดร้องซึ่งปนไปกับเสียงคราง... ความแข็งขืนที่สอดใส่เข้ามาโดยที่ร่างเล็กไม่ได้เต็มใจ... รสจูบที่คอยปิดปากร่างเล็กไว้ไม่ให้ร้องแสดงความเจ็บปวด
ยิ่งนึกน้ำตาก็ยิ่งไหลลงมา...ความเจ็บปวดที่ได้รับมันมากเกินกว่าจะให้อภัย
สมองสั่งให้เกลียดและไม่มีวันให้อภัย..
แต่หัวใจ...สั่งให้รักและยอมอภัยให้หมดทุกอย่าง
ร่างเล็กสั่นหัวไปมา สั่งตัวเองให้เลิกคิดเรื่องนี้ แม้จะรู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ก็ตามที
คยองซูเปิดฝักบัวอาบน้ำช้าๆเพราะยังขยับร่างกายไม่ได้มาก สายน้ำเย็นทำให้เขาเลิกคิดเรื่องต่างๆไปได้ชั่วขณะหนึ่ง
ใช้เวลาอยู่นานทีเดียวร่างเล็กถึงอาบน้ำเสร็จ คยองซูเดินมาหยิบผ้าเช็ดตัวที่แขวนอยู่ตรงราวแขวนใกล้กับบริเวณที่เขาอาบน้ำคลุมร่างตัวเองไว้ ก่อนจะตะโกนเรียกจงอินที่น่าจะยังนั่งอยู่ข้างนอกเสียงดัง
“จงอิน! ฉันไม่มีเสื้อ!”
ไมมีเสียงตอบรับจากคนด้านนอก ครู่ต่อมาก็มีคนมาเคาะประตูห้องน้ำเป็นเชิงขออนุญาต ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนนั้นต้องเป็นจงอินแน่นอน คยองซูเดินเหมือนกับเด็กๆไปที่ประตู เปิดออกแง้มๆแล้วก็ถึงกับตกใจเมื่อพบว่าคนที่เอามาเสื้อผ้ามาให้ไม่ใช่จงอิน... แต่เป็นพี่แทยอน!
“พ...พี่แทยอนครับ ค..คือ...”
“ไม่ต้องอธิบายอะไรหรอกจ้ะคยองซู ^^ จงอินเล่าให้พี่ฟังหมดแล้ว นี่เป็นเสื้อตอนจงอินเด็กๆน่ะ อาจจะเก่าไปบ้างแต่ก็ขนาดพอดีกับเราที่สุดแล้ว” แทยอนยิ้มกว้างอย่างใจดี ก่อนจะยื่นเสื้อสีขาวไม่มีลายอะไรเลยให้กับคยองซู
ร่างเล็กยื่นมือไปรับเสื้อมาไว้แนบตัว ก่อนจะส่งยิ้มคืนให้แทยอน แล้วรีบปิดประตูอย่างรวดเร็ว
“พี่แทยอนไม่ว่าอะไรเลยหรอ” ร่างเล็กพึมพำกับตัวเองพลางสวมเสื้อที่เพิ่งรับมา แม้ว่าเสื้อจะดูเก่าไปนิดแต่ก็ยังมีกลิ่นหอมๆราวกับได้รับการดูแลอย่างดีอยู่เลย
ไม่กี่นาทีต่อมาคยองซูก็อยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงขาสั้นเหนือเข่าเล็กน้อยเรียบร้อย มือบางเอื้อมไปจะปิดประตูห้องแต่ก็ต้องชะงักค้างกับเสียงคุยกันที่ดังเข้ามาในห้องน้ำ
“นายไม่ได้รักคยองซูแล้วทำไมถึงทำกับเขาแบบนั้นจงอิน!”
“ผมไม่ได้ตั้งใจ”
“นายก็พูดได้สิ... นายไม่ได้เป็นคนโดนแบบนั้นเสียหน่อย!”
“พี่ลดเสียงลงหน่อยก็ได้นะ... เดี๋ยวคยองซูได้ยิน”
“โอเคๆ” เสียงแทยอนเบาลงไปนิดหน่อย ทว่ามันก็ยังดังอยู่ดีในความคิดของคยองซู “พี่ถามนายจริงๆ..นายยังรักคยองซูอยู่ไหม?”
“…”
“ตอบตามความจริง... แล้วก็เลิกได้แล้ว ไอ้นิสัยปากไม่ตรงกับใจเนี่ย”
“…”
“…”
“ผมไม่ได้รักเขาสักหน่อย”
คยองซูแทบทรุดลงกับพื้นเมื่อได้ยินประโยคสุดแสนจะเสียดแทงหัวใจให้มีแผลมากขึ้นกว่าเดิม
นายไม่ได้รักฉันจริงๆสินะ...
ที่นายทำไปทั้งหมด... เพราะอะไรกัน?
“แน่ใจว่านั่นคือคำตอบจริงๆจากหัวใจนายแน่นะ”
“ครับ”
“งั้นต่อจากนี้ไปก็เลิกยุ่งกับคยองซูซะ... เขาจะได้ไม่ต้องทนเจ็บซ้ำๆแบบนี้ นายก็อยู่ส่วนของนาย คยองซู..ก็อยู่ส่วนของเขา”
“…”
“เข้าใจที่พี่พูดใช่ไหมจงอิน”
“ครับ... เข้าใจครับ”
“พอคยองซูออกมาจากห้องน้ำแล้วก็พาเขาลงไปกินข้าวที่พี่ทำแล้วรีบพาเขาไปส่งบ้านซะ”
“ครับ”
“งั้นพี่ลงไปเตรียมกับข้าวก่อนล่ะ รีบๆตามลงไปนะ”
เสียงของแทยอนเงียบหายไปแล้ว คยองซูยังยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นโดยไม่ทีท่าว่าจะออกมาจากห้องน้ำเลยแม้แต่น้อย
เจ็บ....
คำเดียวที่คยองซูนึกออกและกำลังรู้สึกอยู่ในขณะนี้...
เจ็บไปหมด..ทั้งเจ็บทั้งปวด
คยองซูกัดริมฝีปากล่างจนห้อเลือด ก่อนใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีเปิดประตูห้องน้ำออกมาอย่างยากเย็น จงอินเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูก็รีบหันมาทางคยองซูทันที
“เดี๋ยวฉันขออาบน้ำแป็ปนึงนะคยองซู... ไว้เราลงไปกินข้าวที่พี่แทยอนทำกัน”
“อือ”
คยองซูรับคำ ยิ้มกว้างออกมาให้จงอินรู้ว่าเขาสบายดี ทั้งๆที่ในหัวใจมันกำลังเจ็บปวด
“แป็ปนึงนะ” พูดจบจงอินก็รีบเบี่ยงตัวเข้าไปในห้องน้ำทันที
คยองซูเดินเอื่อยมาถึงกลางห้อง ไร้เรี่ยวแรงจะทำอะไรทั้งนั้นเมื่อคำพูดเมื่อครู่ย้อนกลับเข้ามาในห้วงความคิด
ผมไม่ได้รักเขาสักหน่อย...
จริงๆสินะ...นายไม่ได้รักฉันมาตั้งแต่แรกแล้วนี่
ฉันก็แค่คิดเข้าข้างตัวเองมาตลอดว่านายรักฉัน...
...ไม่ไหวเลยนะโดคยองซู
คยองซูเหยียดยิ้มหยันให้ตัวเองก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้องแล้วเบี่ยงตัวออกไปทันที
ถ้าอยู่ที่นี่ต่อ... เขาคงเจ็บมากกว่านี้
สู้ออกไปเลยจะดีกว่า...
คยองซูลากร่างของตัวเองลงบันไดมาช้าๆ ดวงตากลมโตบอบช้ำและบวมแดงเนื่องจากการร้องไห้ติดๆกันเป็นเวลานานหลายชั่วโมง เมื่อถึงบันไดขั้นสุดท้ายคยองซูก็พบกับแทยอนที่กำลังถือถาดอาหารกำลังจะเอาไปวางบนโต๊ะกินข้าวพอดี
“อ้าว คยองซู จะไปไหนล่ะจ๊ะ?” แทยอนถาม ก่อนจะมองมาที่คยองซูอย่างแปกใจ
“ผมจะกลับบ้านแล้วครับ”
“อยู่กินข้าวด้วยกันก่อนสิ”
“ไม่เป็นไรครับ ป่านนี้พี่ชายที่บ้านคงเป็นห่วงผมแย่แล้ว ^^”
“งั้นเดี๋ยวรอให้จงอินไปส่งดีกว่านะ”
“ม... ไม่เป็นไรหรอกครับ...”
“คยองซู!!!”
เสียงทุ้มต่ำของจงอินตะโกนลั่นบ้าน คยองซูทำตาโตอย่างตกใจแล้วรีบก้าวยาวๆไปทางประตูบ้านเพื่อไม่ให้จงอินมาทันเห็นตัวเองซะก่อน
“คยองซู เดี๋ยวสิ! / นั่นนายจะไปไหน!?!”
จงอินและแทยอนพูดขึ้นพร้อมกัน ทำให้คยองซูเปลี่ยนจากการก้าวยาวๆมาเป็นการวิ่ง ร่างเล็กวิ่งเร็วจนออกมาจากบริเวณบ้านของจงอินได้แล้ว ทว่าจงอินก็ยังตามมาติดๆทำให้ร่างเล็กรีบวิ่งออกไปกลางถนนโดยที่ไม่รู้เลยว่ากำลังมีรถสปอร์ตความเร็วสูงกำลังขับมาทางตัวเอง!
“คยองซู! / ตัวเล็ก!”
ไม่ใช่แค่เสียงของจงอินที่ตะโกนเรียกคยองซู อีกฟากของถนนก็มีคนที่เพิ่งเข้ามาเห็นคยองซูในตอนนี้พอดีเรียกออกมาเหมือนกัน
...คริส...
ปัง!!! เอี๊ยดด!!!
ร่างเล็กกระเด็นไปไกล จงอินวิ่งเข้ามาหาร่างเล็กอย่างร้อนใจ เลือดสีสดไหลลงมาตามศีรษะ บริเวณแขนและขาเต็มไปด้วยรอยแดงช้ำ มือหนาช้อนหัวของคยองซูขึ้นแนบอกก่อนที่คนตัวเล็กจะหมดสติไปทันที
“คยองซู!!!”
----------------------------------------
ความคิดเห็น