คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : One heart One love :: 7
One Heart One Love
-Seven-
“อื้อ~”
จงอินครางงึมงำพร้อมกับเปิดเปลือกตาขึ้นช้าๆสู้กับแสงแดดที่ลอดผ่านผ้าม่านเข้ามา ร่างสูงขยับแขนที่ถูกใช้เป็นที่รองศีรษะแทนหมอนให้คยองซูเบาๆคลายความเมื่อยเพราะกลัวว่าคนตัวเล็กจะตื่น
ดวงตาคู่คมกวาดมองร่างเล็กด้วยความรู้สึกผิดที่อัดแน่นเต็มหัวใจ...
ขอโทษนะคยองซู
ร่างสูงเอ่ยออกมาในใจ ใช้มือข้างที่ยังว่างเกลี่ยปอยผมที่ปรกใบหน้าสวยหวานออกให้อย่างแผ่วเบา...เปลือกตาที่ยังคงหลงเหลือร่องรอยของน้ำตาอยู่ทำให้จงอินยิ่งรู้สึกผิดมากกว่าเดิม
เขาปล่อยอารมณ์ให้อยู่เหนือเหตุผล...เขาทำร้ายคนที่รักเขาอย่างไม่น่าให้อภัย
เกลียด...เกลียดตัวเองที่ไปทำร้ายคยองซู
เกลียดตัวเองที่ไม่แม้แต่จะฟังคำร้องขอให้หยุดของคยองซู
เกลียดตัวเองที่ไม่เคยมองเห็นความรู้สึกที่แท้จริงของหัวใจ
ทั้งๆที่หัวใจมันบอกมาตลอด.... ว่ารู้สึกยังไง
แต่เขาก็ไม่เคยคิดจะยอมรับมัน...ไม่ยอมรับ... และไม่คิดจะยอมรับมาตลอด
แต่ตอนนี้...
“ฉันรักนาย”
อยากบอกมาตลอด...อยากพูดคำนี้ให้นายรับรู้มาตั้งนาน...แต่...
มันสายไปแล้วหรือยัง?
“ฉันขอโทษที่ทำร้ายนาย”
“…”
“ขอโทษที่ไม่เคยคิดแคร์ความรู้สึกของนาย”
“…”
“ขอโทษที่ทำให้นายต้องร้องไห้”
“…”
“ขอโทษ”
ร่างสูงกดจูบลงบนแก้มใสอย่างแผ่วเบา ราวกับต้องการจะถ่ายทอดทุกความรู้สึกให้คยองซูที่นอนหลับอยู่ได้รับรู้
มือหนาเลื่อนลงไปกอบกุมมือเล็กที่ถูกวางไว้แนบตัวเบาๆ ส่งผ่านความอบอุ่นให้กับมือที่แสนเย็นเฉียบของคยองซู ก่อนจะหลับตาลงไปอีกครั้ง
หวังว่าพอตื่นขึ้นมา...นายจะอภัยให้ฉันนะคยองซู
“ขอโทษนะ”
มันสายไปแล้วล่ะจงอิน...
คยองซูขยับปากเป็นประโยคอย่างแผ่วเบา โดยที่ยังหลับตาอยู่อย่างนั้น
จริงๆคยองซูตื่นก่อนจงอินนานแล้ว แต่คนตัวเล็กแค่แกล้งหลับ เพราะไม่อยากตื่นมาเจอกับจงอิน... ไม่อยากเห็นใบหน้าคมที่ทำให้เขารู้สึกเจ็บไปหมด
ใบหน้าของคนที่ทำให้เขา... เจ็บทั้งกาย
เจ็บทั้งหัวใจ...
ร่างเล็กตัวแข็งทื่อเมื่ออยู่ดีๆจงอินก็หอมแก้มเขาอย่างแผ่วเบา ก่อนจะจับมือเขาไปกุมไว้แน่นอีกต่างหาก
อย่าทำแบบนี้จงอิน...อย่าทำให้ฉันรักนายไปมากกว่านี้
เพราะยิ่งรักนาย...ฉันก็ยิ่งเจ็บ
ฉันไม่มีความอดทนพอจะรองรับความเจ็บปวดที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆหรอกนะ...
ทันทีที่ได้ยินเสียงครางเบาๆเป็นสัญญาณว่าร่างสูงหลับไปแล้ว คยองซูก็เปิดเปลือกตาขึ้นช้าๆ ก่อนที่น้ำตาจะค่อยๆไหลรินลงมาที่หางตา
ทำไมฉันถึงต้องร้องไห้อีกแล้วนะ...ทั้งๆที่บอกตัวเองไว้แล้วว่าจะไม่มีวันร้องไห้อีก
แต่ตอนนี้... กลั้นไม่ไหวแล้วจริงๆ
คยองซูยันตัวขึ้นอย่างเชื่องช้า ค่อยๆปล่อยมือของจงอินที่กำลังจับมือตัวเองไว้แน่นออกอย่างแผ่วเบาเพื่อไม่ให้ร่างสูงตื่นมาเห็น ทั้งๆที่อยากจะจับมือนั้นไว้ตลอด... แต่เพราะสาเหตุอะไรไม่รู้ถึงต้องทำตามสิ่งที่สมองสั่ง... ทำตามสิ่งที่สวนทางกับความต้องการของหัวใจ
ร่างเล็กหยิบเสื้อตัวโคร่งของจงอินที่อยู่ตรงปลายเตียงมาสวมลวกๆก่อนจะดันตัวเองลุกยืนอย่างยากลำบาก ขาสั่นไปหมดเพราะความเจ็บจากช่องทางด้านหลังที่มันกำลังลามไปทั่วต้นขา แต่ร่างเล็กก็ยังกัดปากตัวเองแน่น พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดออกมา ทั้งๆที่ร่างกายมันแทบจะทนไม่ไหว... คยองซูก็ยังคงฝืนตัวเองจนสามารถยืนตัวตรงได้แบบคนปกติ
ร่างเล็กลากร่างตัวเองไปตรงห้องน้ำช้าๆ โดยไม่ลืมหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูของจงอินซึ่งวางอยู่บนโต๊ะหัวเตียงติดไปด้วย มือบางเอื้อมไปเปิดประตูห้องน้ำแล้วแทรกตัวเข้าไปอย่างรวดเร็ว
ร่างเล็กทิ้งตัวลงบนพื้นห้องน้ำทันทีที่งับบานประตูปิดอย่างเงียบเชียบ น้ำตาไหลลงมาราวกับเขื่อนแตก ทั้งจากความเจ็บปวดที่ช่องทางด้านหลัง...และจากความเจ็บปวดในหัวใจ
มือเล็กยกโทรศัพท์ขึ้นมาอยู่ระดับเดียวกันกับหน้าอก ก่อนจะกดเบอร์ที่เขาจำได้ขึ้นใจลงไป
เบอร์ของชานยอล...
โทรศัพท์เครื่องบางถูกยกขึ้นแนบหู รอไม่นานปลายสายก็กดรับอย่างรวดเร็วแบบที่ทำเป็นประจำ
[สวัสดีครับ]
“พี่ชานยอล... นี่ผมเอง... คยองซู...”
[อ้าว คยองซูเองหรอ? แล้วนี่ใช้เบอร์ใครโทรมาหาพี่อ่ะ]
“เบอร์... เอ่อ...”
[ว่าไง?]
“พี่ชานยอล... มารับผมกลับบ้านหน่อย” คยองซูไม่ตอบคำถามที่ชานยอลถามมา แต่กลับเอ่ยขอความช่วยเหลือแทน
[นายอยู่ไหน!?! ไม่ได้อยู่กับพี่มินซอกหรอ?]
“ผม... ฮึก...”
[ใครทำอะไรนาย?!? บอกพี่มาคยองซู!]
“ผมอยู่มยองดง”
[มยองดง? ไปทำอะไรที่นั่น?!]
“พี่มาช่วยผมก่อนได้ไหม... แล้วผมจะเล่าให้พี่ฟังทุกอย่าง”
[พี่อยู่ปักกิ่ง...]
“เอ่อ... งั้นผมไม่รบกวนก็ได้... พี่กับพี่แบคฮยอนคงจะอยู่ด้วยกันแล้วใช่ไหมล่ะ... แค่นี้นะครับ”
[คยองซู! เดี๋ยว!]
คยองซูกดตัดสายทันทีโดยไม่รอฟังสิ่งที่ชานยอลจะพูดต่อ มือเล็กปล่อยโทรศัพท์ร่วงลงที่พื้นด้วยความผิดหวัง
พี่ชานยอลกำลังมีความสุขกับพี่แบคฮยอน...อย่าไปรบกวนพี่เขาเลยจะดีกว่า
...ปัญหาของนาย... ต้องแก้เองสิ
“ฮึก... แล้วจะออกไปจากที่นี่ได้ยังไงล่ะ...” ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกหมดหวัง จงอินคงไม่มีทางยอมปล่อยเขากลับบ้านแน่ๆ
ผมควรจะทำยังไงดี...ผมจะออกไปจากที่นี่ได้ยังไง
ผมไม่อยากอยู่ที่นี่...
----------------------------------------
ก๊อก!ก๊อก!
“พี่แทมินครับ”
เซฮุนเปิดประตูเข้าไปเงียบๆเพื่อไม่ให้รบกวนแทมินที่อาจจะนั่งทำงานอยู่ ร่างสูงตรงไปที่โต๊ะทำงานตัวใหญ่ก็พบว่าแทมินฟุบลงไปบนกองเอกสารเป็นตั้งๆ ข้างกันนั้นมีแก้วกาแฟเปล่าวางทิ้งไว้อยู่ 3 แก้ว
ดื่มเข้าไปขนาดนั้นยังหลับได้...สงสัยจะอดนอนมาหลายวันแล้วสินะครับ
เซฮุนมองพี่ชายตัวเองยิ้มๆ ขยับตัวเข้าไปใกล้ร่างเล็กก่อนจะช้อนร่างของแทมินขึ้นมาในอ้อมแขนแล้วพาไปนอนบนโซฟาตัวหนาที่เขาใช้นอนเมื่อคืน
คิดถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วก็อดขำไม่ได้...
ทั้งๆที่เซฮุนก็ตัวสูงกว่าแทมินตั้งเยอะ แต่พี่ชายจอมดื้อรั้นก็ยังอุตส่าห์ลากร่างของเขาที่เผลอหลับไปให้มานอนบนโซฟาด้วยตัวเอง
คิดแล้วก็อยากเห็นหน้าพี่แทมินตอนที่อุ้มเขามานอนบนโซฟาจังเลย...คงจะตลกจนเขามีเรื่องให้ล้อไปจนวันตายเลยแหล่ะ >O<!!!
ร่างสูงเดินกลับมาที่โต๊ะทำงานของแทมินอีกครั้งเพื่อจัดกองเอกสารที่วางกระจัดกระจายให้เรียบร้อย มือเรียวกวาดกระดาษมากมายเข้ามาไว้ด้วยกัน แต่แล้วก็ไปสะดุดกับกระดาษใบหนึ่งที่มีชื่อของคนที่เขากำลังเป็นห่วงอยู่ตอนนี้เข้าอย่างจัง
พี่ลู่หาน...
เซฮุนหยิบกระดาษใบนั้นขึ้นมาอ่าน ไล่สายตาไปตามตัวอักษรที่ปรากฏอยู่บนหน้ากระดาษ มือของเขาสั่นรุนแรงเมื่อเจอกับประโยคที่เป็นคำตอบของสิ่งที่เขาเพียรถามแทมินมาแล้วหลายต่อหลายครั้ง
‘ลู่หานอยู่ที่คอนโด M’
ทำไมพี่ต้องปิดเรื่องนี้..ทำไมพี่ถึงไม่บอกผม
ความคิดมากมายตีกันไปมาในหัวจนเซฮุนต้องทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ตัวใหญ่ซึ่งแทมินใช้มาตลอดทั้งวันอย่างแรง
เซฮุนใช้มือทึ้งหัวตัวเองระบายความเครียด ปิดเปลือกตาลงช้าๆ แต่คำถามที่ว่าทำไมแทมินต้องปิดเรื่องนี้กับเขายังคงตามเข้ามาหลอกหลอน ทำให้เขาต้องลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง
เซฮุนมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย ฟ้าเริ่มมืดขึ้นเรื่อยๆอย่างน่ากลัวเป็นสัญญาณว่าอีกไม่นานฝนต้องตกหนักแน่นอน
ติ๊ด...
เสียงข้อความเข้าดังขึ้นขัดจังหวะความคิดของเซฮุน เขาล้วงโทรศัพท์ตัวเองออกมาจากกระเป๋ากางเกง แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อไม่มีข้อความเตือนอย่างที่เขาคาดไว้
ไม่ใช่โทรศัพท์เขา... หรือว่า?
เซฮุนหันกลับไปมองบนโต๊ะก็เห็นโทรศัพท์ของแทมินสว่างขึ้นมาเป็นสัญญาณว่ามีข้อความเข้า จริงๆแล้วเซฮุนก็ไม่ใช่คนที่ชอบยุ่งเรื่องของคนอื่นนักหรอก... แต่ในเวลาแบบนี้ ข้อความที่ส่งมาให้แทมินอาจจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับลู่หานก็ได้
ไม่ปล่อยให้ตัวเองได้คิดนานมือเรียวรีบคว้าโทรศัพท์แทมินมาเปิดอ่านข้อความอย่างรวดเร็ว
‘ลู่หานถูกส่งเข้าโรงพยาบาล O!’
ประโยคสั้นๆแต่ก็ทำให้เซฮุนเผลอปล่อยโทรศัพท์ทิ้งไปอย่างไม่ใยดี ความกลัวเข้ากัดกินหัวใจของเขาทีละนิดๆ...
เข้าโรงพยาบาล..พี่ลู่หานเป็นอะไร!?!
เปรี้ยง!!!
จู่ๆฟ้าก็ร้องขึ้นมาเสียงดัง พร้อมกับแทมินที่เด้งตัวขึ้นจากโซฟาด้วยความตกใจ ร่างเล็กขยี้ตาเบาๆก่อนจะเหลือบไปเห็นว่าเซฮุนกำลังนั่งหน้าเครียดอยู่ตรงโต๊ะของเขา กระดาษที่ถูกกวาดมาไว้ที่เดียวกันทำให้แทมินรู้ว่าเซฮุนต้องรู้เรื่องที่เขาพยายามปิดมาตลอดแล้วอย่างแน่นอน
“เซฮุน...” แทมินเอ่ยเรียกออกไปเสียงแผ่ว เซฮุนมองแทมินด้วยใบหน้าเคร่งเครียด
“พี่ขอโทษนะเซฮุน... ขอโทษที่ไม่บอกเรื่องนี้กับนาย”
“…”
“พี่ขอโทษ”
“ทำไมพี่ไม่บอกผม หา!ว่ายังไงล่ะ!!!” เซฮุนขึ้นเสียงทั้งๆที่ไม่เคยทำแบบนี้กับแทมินมาก่อน ร่างสูงเดินมาใกล้กับพี่ชายตัวเล็ก ก่อนจะใช้มือบีบไหล่บางอย่างแรง
“พี่ขอโทษ...”
“ทำไมไม่บอกผมตั้งแต่แรก พี่มาขอโทษผมทำซากอะไร!!!”
“พี่ไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ... ขอโทษ...” แทมินมองเซฮุนด้วยใบหน้าที่ซีดลงเรื่อยๆ ดวงตากลมโตเริ่มร้อนขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล
“พี่รู้ไหม... เมื่อกี้เพื่อนพี่ส่งข้อความมาบอกว่าพี่ลู่หานถูกส่งเข้าโรงพยาบาล...พี่ลู่หานจะเป็นยังไง...พี่รู้หรือเปล่า ตอบมาสิ!!!”
ตอนนี้ความโกรธกำลังเข้ายึดครองความคิดของเซฮุนจนมองไม่เห็นว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่... ไม่เห็นว่าแทมินกำลังจะร้องไห้... เพราะความทรงจำเก่าๆเริ่มซ้อนทับกับภาพของเซฮุนในตอนนี้
ความทรงจำที่อยากจะลืม... แต่หัวใจกลับเลือกที่จะจำ
‘ทำไม... ทำไมนายถึงอยากเลิกกับฉัน’
ร่างสูงเอ่ยถามเสียงสั่น ทว่าดวงตากลับแข็งกร้าว มือหนาล็อกไหล่เล็กแน่นราวกับต้องการจะขังแทมินไว้ในอ้อมกอดนี้... ไม่มีวันปล่อย
‘ฉันขอโทษ... ฉันไม่ได้ตั้งใจ...’
‘ขอโทษงั้นหรอ? จะขอโทษทำไมนายเมื่อนายตั้งใจเลิกกับฉัน!’
‘ไม่... ฉันไม่ได้ตั้งใจ... ฉันจำเป็นต้องทำแบบนี้จริงๆ’
‘จำเป็น?’
‘อือ’
มันคงเป็นเรื่องที่จำเป็นมากสินะ... นายถึงต้องขอเลิกกับฉัน’
‘แต่ฉัน... แต่ฉันรักนายนะ... ขอโทษจริงๆ’
‘หึ... ถ้านายรักฉันจริง... นายคงไม่มีวันเลิกกับฉันหรอก’
‘ไม่นะ... ฉันรักนายจริงๆ’
‘ฉันไม่อยากยุ่งกับนายแล้ว จะไปไหนก็ไป’
‘ฮึก... ขอโทษ...’
‘บอกว่าให้ออกไปไง! จะอยู่ทำไม จะรอดูฉันเป็นบ้าเพราะนายใช่ไหม? จะเอาแบบนั้นใช่ไหม!?!’
ร่างสูงตะคอกเสียงดัง น้ำตาที่ไม่เคยมีใครได้เห็นค่อยๆไหลลงมาจากดวงตาคู่คมช้าๆ... ภาพนั้นทำให้แทมินถึงกับนิ่งไปนานหลายนาที
‘พอใจแล้วใช่ไหม?’
‘…’
‘ฉันกำลังร้องไห้เพราะนาย... ฉันกำลังทรมานราวกับตายทั้งเป็นเพราะนาย... พอใจหรือยัง’
‘จงอิน...’
‘ถ้าพอใจแล้วก็ออกไปซะ’
‘ไม่... ฉันขะ....’
‘ออกไปเดี๋ยวนี้!!!’
“ฮึก... พี่ขอโทษนะเซฮุน... ขอโทษนะจงอิน...”
แทมินหลุดออกจากภวังค์ความคิดของตัวเอง ก่อนจะเอ่ยขอโทษปากคอสั่น โดยที่เผลอขอโทษคนที่ตัวเองเป็นคนทิ้งเขาไปด้วยเช่นกัน
“จงอิน?”
“ม...ไม่มีอะไรหรอกเซฮุน” มือบางยกขึ้นปาดน้ำตาของตัวเองออกแรงๆจนรอบดวงตาแดงไปหมด
“…”
“แต่พี่ต้องขอโทษนายจริงๆ พี่ไม่ได้ตั้งใจปิดบังเรื่องนี้ พี่ขอโทษ”
“ช่างมันเถอะครับ” เซฮุนลอบถอนหายใจออกมา ปล่อยไหล่แทมินออกเบาๆ
“ผมว่าตอนนี้พี่พาผมไปโรงพยาบาล O ก่อนดีกว่า”
“อือ”
แทมินรับคำแล้วเดินไปหยิบกุญแจรถในลิ้นชักโต๊ะทำงานของตัวเองทันที เซฮุนมองตามพี่ชายร่างเล็กไปก่อนที่จะก้มมองมือตัวเองที่กุมประสานกันอยู่
ผมขอโทษที่ตวาดใส่พี่นะครับ… ผมคุมตัวเองไม่อยู่จริงๆ
ผมเป็นห่วงพี่ลู่หานมากเกินไป... ขอโทษนะครับ
----------------------------------------
ความคิดเห็น