รักของนายโอตาคุ(เวอร์ชั่นเก่า) แจ้งข่าวเปิดพรีฯ สนพ.ลิชต์

ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 7 เปิดสปาย

ตอนที่ 7 เปิดสปาย

            “คิ” ขณะที่เดินเข้ามหาลัย ผมอมยิ้มเล็กน้อยเมื่อดูข้อความในมือถือ พี่ครอสส่งข้อความตอบกลับมาแล้วครับ ถึงจะเป็นข้อความสั้นๆ แต่ผมกลับดีใจมาก นึกว่าพี่แกจะโกรธผมที่ไม่ได้รับสายซะอีก

แต่จะว่าไป ผมไม่ได้ยินเสียงพี่ครอสเกือบสองอาทิตย์ได้แล้วมั้ง ได้แต่แชทกันผ่านโปรแกรมไลน์ ฮึ่ม...อยากได้ยินเสียงจังแฮะ พี่ครอสจะว่างคุยกับผมไหมนะ บึก! “โอ้ย!” คิดเพลินๆหัวผมก็เหมือนมีอะไรมาดีดใส่จนเจ็บ ผมผงะเงยหน้ามองคนดีดเคืองๆ “ไอ้ซัน ดีดมาทำไมวะ!?” พูดไปเอามือถูหน้าผากไป ไอ้ซันมองผมแล้วแสยะยิ้มใส่พร้อมขยี้หัวผมแรงๆ

“หึ ไอ้หมู ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ หมั่นไส้ว่ะ” พูดจบก็ดึงมือถือผมไปดู เฮ้ย! ไอ้บ้าซัน! ผมรีบกระโดดคว้ามือถือคืนแต่ซันกลับดันหัวไว้แล้วเปิดดูข้อความที่เปิดค้างแบบชิลๆ

“ไอ้ซัน เอาคืนมานะเว้ย เฮ้ย!”

“//พี่อยากคุยกับหมู แต่พี่ติดงานอยู่ ยังไงหมูต้องดูแลตัวเองด้วย พี่เป็นห่วง คนดีของพี่// อื้อหือ นี่แกคบกับคุณครอสแล้วเหรอวะ?” หะ....ห๊ะ! เดี๋ยวๆ คำว่า ‘คนดีของพี่’ เนี่ยมันมีด้วยเหรอ!?

“บะ บ้าดิไอ้ซัน คบเคิบอะไร เรายังไม่เคยเจอพี่แกเลย วู๊ว!” ผมหน้านิ่งพูดใส่มัน หน้าไม่เคยเจอจะมารักได้ยังไง๊ รีบเตะขามันแล้วแย่งมือถือมาเก็บทันที

“โอ้ย อุฟ ฮ่าๆๆๆ ไอ้หมู รู้ตัวรึเปล่าว่าหน้าแกจะระเบิดแล้ว” ซันว่า ทำเอาผมรีบจับแก้มตัวเอง อะ...อึ๋ย ทำไมหน้ามันร้อนๆฟะ? นี่ผมเป็นอะไรไป? หรือว่าอากาศมันร้อน ใช่ ต้องใช่แน่ๆ อากาศร้อนทำให้ความดันขึ้น หน้าเลยแดง เชื่อผม!

"หมู!!!"

เดินเข้าคณะสักพักเดียร์ก็ตะโกนเรียกทันที เรียกไม่พอ มันเข้ามากอดเอวผมจนแทบล้มไปด้วยกัน ”เมื่อวานหมูหายไปไหนอ่ะ เดียร์ตามหาหมูตั้งนาน นึกว่าหมูถูกฉุดไปแล้ว อึก... ฮือๆ" น้องมันร้องไห้ฟูมฟายใหญ่เลยครับ ดูๆไปมันก็น่ารักอยู่หรอก ส่วนเสาร์ก็หน้าบึ้งใส่ผม แล้วหันไปจ้องหน้าซันที่ยืนอยู่ข้างๆ

"เอ่อ ...พอดีเราติดธุระน่ะเลยต้องรีบกลับบ้าน ขอโทษด้วยนะเดียร์" ผมบอก แต่เดียร์กลับมองหน้าผมสลับกับซันแล้วขมวดคิ้ว

"แล้วทำไมแม็กมาพร้อมกับหมูล่ะ?" ถามเสร็จก็ดึงผมออกห่างจากซันทันที นี่ผมเกือบลืมว่าซันมันใช้ชื่อแม็กนะเนี่ย ยังไม่ทันจะได้ตอบ ซันมันก็ชิงพูดขึ้นแทน

"ก็บ้านเราอยู่ใกล้บ้านหมูน่ะสิ อีกอย่างนะ ต่อจากนี้ไปเรากับหมูก็จะมามหาลัยด้วยกันทุกวัน...ทุกวัน...ทุกวัน" เเม่งเกรียนสร้างเอคโค่เองอีก พูดจบมันก็ยกมือโอบไหล่ผม ยักคิ้วสองครั้ง เดียร์ถึงกับตาโต ส่วนเสาร์ก็เขม่งใส่ซันชนิดที่มีสะเก็ดไฟฟ้ากระเด็นกระดอนอยู่กลางอากาศ

"อึ๋ย! อ๊ะ จริงสิ! บ้านหมูอยู่ไหนเหรอ? ขอเดียร์ไปอยู่...เอ้ย!ไปเที่ยวได้ไหม นะๆๆ" เดียร์พูดไปเขย่าผมไป แรงจนไอ้ซันต้องถอยหนี

"วะ...ไว้วันหลัง ...นะ" ผมตอบ ดูมันจะดีใจมาก หยุดเขย่าและกระโดดไปมาแทน

"งั้นเสาร์ไปบ้านหมูด้วย" เสาร์พูดบ้าง มันเดินมาประชิดตัวผมแล้วยิ้มให้ เดียร์เพียงแค่เขม่งใส่มันแต่ก็ไม่พูดอะไร สงสัยมันจะคืนดีกันแล้ว ผมเลยพยักหน้าส่งๆไป ยังไงวันนี้ก็วันสุดท้ายสำหรับผม

"เฮ้อ... หมู! เราไปกันเถอะ เดี๋ยวจะเรียกรวมแล้ว " ซันมองผมแล้วส่ายหน้าถอนหายใจ พูดด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ แล้วลากผมเข้าสตูทันที เดียร์เองก็รีบวิ่งตามผมมาติดๆ ส่วนเสาร์มันก็เดินตามห่างๆของมันเหมือนเดิม ผมยิ้มมองดูทุกอย่างรอบๆตัว วันนี้รู้สึกอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ให้ทำอะไรหมูทำโหม๊ด

ภายในห้องสตู

ขณะที่พวกปี 1 กำลังคุยกันเรื่องการโชว์ อยู่ๆโมก็เดินเข้ามายืนอยู่กลางห้องด้วยสีหน้าเป็นกังวล

แปะๆๆ "น้องคะ พี่มีเรื่องสำคัญจะบอก" เสียงหวานของน้องโมปี 2 ดังขึ้นพร้อมเสียงตบมือ โมรอให้พวกน้องเงียบลงก่อนแล้วจึงพูดต่อ "วันนี้ เอ่อ...รุ่นพี่ปีสามเขาจะลงมาดูพวกน้องโชว์ น่าจะก่อนเที่ยง..." เพียงพูดเกริ่นก็สร้างเสียงฮือฮาให้กับปี 1 ได้เป็นอย่างดี โมเว้นช่วงสักพัก ก่อนจะตัดสินใจพูด "ซึ่ง ...ซึ่งถ้าพวกน้องทำกันไม่ดีพี่คง ...โดนต่อว่า ว่าดูแลน้องๆไม่ดีพอ แล้วคงโดนทำโทษ ... อึก...พี่" พูดแค่นี้ โมก็ทำท่าสะอึกสะอื้นตัวสั่นเอามือปิดหน้าทันที ทำเอาปี 1 ที่ฟังเริ่มกังวลและดูจะเป็นห่วงโมมากกว่าตัวเองซะอีก นั่นเพราะโมได้รับบทใจดีคอยช่วยเหลือทุกคนตั้งแต่เข้ามารายงานตัวเมื่อเดือนที่แล้ว น้องๆจึงรักและเคารพโมมากที่สุด

"พี่โมคะ พี่ๆเขา เอ่อ... ดุมากเลยเหรอคะ?" น้องปี 1 คนหนึ่งถามด้วยน้ำเสียงหวาดๆ โมเงียบไปสักพักแล้วถึงกับถอนหายใจออกมา

"เฮ้อ....พี่คงพูดอะไรมากไม่ได้หรอกค่ะ" โมตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จ และมันเป็นการจุดไฟให้น้องๆได้เป็นอย่างดี

"พี่คะ! พวกหนูจะทำให้ดีที่สุดเลยค่ะ"

"พี่โมไม่ต้องเครียดนะครับ"

"อย่าร้องไห้สิฮะพี่โม” และเสียงอื่นๆที่พูดให้กำลังใจโม อะไรก็พี่โมๆๆ เหอะๆ โมค่อยๆยิ้มให้ทุกคน มันอยู่คุยกับน้องสักพัก แล้วออกจากสตูเพื่อให้น้องๆได้มีสมาธิในการคิด ทุกอย่างเข้าทางตามแผนเป๊ะ

...

การโชว์ในวันนี้ต้องโชว์ถึง 3 ท่า เอิ่ม ท่าแนะนำสาขายังไม่ผ่านเลยเหอะ แต่ในเมื่อไฟลนก้นมันก็ต้องทำให้ได้ พวกปี 1 ต่างพากันคิดท่าคิดเพลงกันหัวแทบแตก เพื่อนซันวันนี้ดูเงียบผิดปกติ ผมก็เงียบเป็นปกติ เดียร์กับเสาร์ก็เข้าไปช่วยคิดกับพวกเพื่อนชั้นปีด้วย ตอนนี้ผมเลยหายใจคล่องขึ้นมาหน่อย

ว่ากันว่า ช่วงเวลาที่ต้องทำอะไรจริงจังสักอย่าง เวลานั้นจะเร็วเป็นหลายเท่า ยังไม่ทันจะได้ซ้อมท่าเต้นดีก็ถึงเวลาที่ต้องโชว์ พวกปี 2 เข้ามาพาปี 1 ทยอยไปนั่งตรงหน้าอาคารเรียนอีกด้าน ตรงหน้าอาคารเป็นลานโล่ง มีบันไดขึ้นไปยังชั้นสอง บันไดยาวและกว้างจนสามารถนั่งได้เกินร้อยคน และตอนนี้เองก็มีคนนั่งอยู่เต็มไปหมด สำหรับปี 1 มันคงดูน่ากลัวพิลึก เพราะคนพวกนั้นจ้องเขม่งลงมาพร้อมกัน หน้าโหดๆกันทั้งน๊าน~ ส่วนผมก็สบายๆครับ เหลือบมองดูพวกที่นั่งอยู่ตรงบันไดแบบไม่เกรงกลัวอะไร...โอ้ว! นั่นเพื่อนผมๆ ฮิ๊วๆๆ ผมเห็นมิ้นเพื่อนรุ่นเดียวกันนั่งเป็นราชินีเด่นสง่าอยู่ตรงกลางพร้อมกับพวกหน้าโหดที่ถูกจับมาเป็นพี่ว๊ากโดยเฉพาะ ส่วนพวกหน้าไม่ให้ว๊ากก็ให้อยู่ด้านหลังแทน ผมมองขึ้นไปเรื่อยๆ จนสายตาสะดุดเข้ากับพี่อาร์ตและอาจารย์พงศ์ที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะหินอ่อนชั้นสองใกล้ทางลงบันได

อืม...อาจารย์กับพี่อาร์ตอยู่ด้วยกันอีกละ ผมว่านะ สองคนนี้ต้องมีอะไรกันแน่ๆ เห็นกำลังคุยอะไรบางอย่างด้วยท่าทางซีเรียส สักพักพี่อาร์ตก็ยื่นกระดาษ 2-3 แผ่นให้อาจารย์พงศ์ สายตาออดอ้อนหวานเยิ้มเหมือนขอความรักความเห็นใจ แล้วอยู่ๆทั้งสองก็จับมือลูบต้นแขนกัน ดูใกล้ชิดสนิทสนมกัน จุงเบยยยยย.....

"น้องคนนั้นคะ!”

“...” อะ อาจารย์โน้มหน้าลงไปใกล้ๆพี่อาร์ตแล้ว !!

“น้องคะ” มาน้องๆอะไรยัยมิ้น โอ้ว ฉากนี้ใช้ได้จริงๆ จูบเลย! จูบเลย!

“น้อง!!!” เหว๋อ! ผมตกใจสะดุ้งโหยงเมื่อเสียงตะโกนดังลั่นพร้อมกับแรงสะกิดจากเพื่อนข้างหลัง หันไปมองตามเสียงแข็งกร้าว เป็นมิ้นที่ตอนนี้มันจ้องผมอยู่ ซวยละ…

 “จ้องพวกพี่ทำไม พวกปีสองไม่ได้บอกเหรอว่าให้ก้มหน้าลงไป!" อ้าว บอกตอนไหนวะ? ผมเลิกลั่กไปมาแล้วรีบก้มหน้าลงทันที พวกปี 2 เองก็ขอโทษขอโพยแทนผมใหญ่ โทษทีนะปี 2 พี่เหม่อไปหน่อย แหะๆ

"น้องคนนั้นชื่ออะไร ลุกขึ้น!" เอ้ายัยมิ้น ไม่จบอีก เล่นตูทำม๊ายยย ผมเลยค่อยๆก้มหน้าแล้วลุกขึ้นอย่างช้าๆ

“เงยหน้าขึ้นด้วย จะก้มหน้าทำไม!” ไอ้นี่ ก้มก็ด่า เงยก็ด่า เอาไงฟะ? ผมเลยเงยหน้าขึ้น มองหน้ามันอย่างเซ็งๆ แล้วตะโกนออกไปเสียงดัง

"...ผมชื่อหมูครับ!!!" ชัดไหมพวก? พวกมันถึงกับสะดุ้ง ไม่เว้นแม้แต่อาจารย์พงศ์ที่ได้ยินแล้วหันตาม ดูจะตกใจหมูเวอร์ชั่นผอมมากเช่นกัน แน่ล่ะ รูปร่างต่างจากแต่ก่อนเหมือนเป็นคนละคน ถึงซันจะบอกเพื่อนแล้วก็เถอะ แต่ไม่น่าเชื่อนะ พี่อาร์ตจะจำผมได้ด้วย!? ตอนที่ผมเงยหน้าขึ้น ยังไม่ทันจะบอกชื่อผมก็เห็นพี่แกมองผมตาไม่กระพริบ สักพักก็ยกยิ้มโบกมือให้ผม แล้วกระซิบกระซาบอะไรบางอย่างที่ข้างหูอาจารย์พงศ์…

ดูใกล้ชิดสนิทสนมกันจุงเบยยยยย

พอพูดชื่อตัวเองเสร็จ พวกปี 2 ก็เริ่มกังวลว่าผมจะโดนเล่นเพราะปี 3 มันเงียบผิดปกติ จนโมต้องเดินเข้าไปคุยกับมิ้น ปี 3 มันถึงรู้สึกตัว "โอเค! ทีหลังอย่าทำอีก ถ้าคุณยังแข็งข้อ คนที่เดือดร้อนคือพี่ปีสองที่ดูแลพวกคุณ!" มิ้นปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วสั่งให้ผมนั่งลง เฮ้อ.....ผมถอนหายใจดังเฮือกเลยทีเดียว

"หมั่นไส้ว่ะ" อยู่ๆเสาร์ก็พูดออกมาลอยๆ ดีที่มันเสียงเบา ไม่งั้นโดนเล่นอีกแน่ แต่หน้ามันตอนนี้เหมือนจะฆ่าคนได้งั้นแหละ

"จะ...ใจเย็นๆนะเสาร์" ผมพูด ไม่อยากให้มันมีเรื่องตอนนี้จริง พอมันได้ยินผมว่างั้นก็ค่อยผ่อนคลายลง

"ปีหนึ่งพี่ขอดูโชว์!" วูบ! เหมือนคำสั่งประหารชีวิต ทุกคนต่างพากันเกร็งตัว+เงียบกริบ จนซันถึงกับต้องเรียกสติให้เตรียมตัวโชว์ และการโชว์ก็เริ่มขึ้น การโชว์รอบนี้เทพผุดๆ ด้วยการซ้อมเพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมง กับคนเกือบ 50 …ไม่สิ รวมสปายก็เกือบ 60 คน ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นการโชว์ที่ทุกคนตะลึงงัง อ้าปากค้าง โชว์นี้ผมบอกได้เลยว่า สามารถไปเอาแข่งขันระดับประเทศได้ ... ได้ก็บ้าแล้ว! ผมประชดครับ เอาจริงๆนะ มั่วเละแหลกลาน โชว์เด็กอนุบาลยังน่าดูกว่าอีก แล้วสปายปี 2 ก็ทำงานขยันขันแข็งเหลือเกิ๊น หกล้มผลักชนกันสนุกสนาน

ตึง!! เสียงกระแทกของบางอย่างดังมากจนหลายคนสะดุ้งตกใจ

"ใช้ไม่ได้!"

"ปีสองพวกคุณสอนน้องคุณแบบนี้เหรอ!"

"พวกพี่คุณใจดีกับพวกคุณมากไปสินะ!"

และอีกมากมายที่มันสรรหาคำมาว๊าก จนปี 2 ต้องสั่งให้หยุดเต้นและนั่งก้มหน้าอีกรอบ การว๊ากครั้งนี้ ค่อนข้างแรงเพราะปี 2 ก็โดนด่าด้วย ทำให้น้องรู้สึกผิดมากเป็นเท่าตัว น้องบางคนเริ่มน้ำตาไหล บางคนดูโมโห บ้างก็หวาดกลัว มีความหลากหลายทางอารมณ์ที่เกิดขึ้น ผมลองหันไปดูเดียร์ มันมองหน้าผมไม่วางตา แล้วยิ้มหวานหยาดเยิ้มส่งมาให้ ส่วนไอ้เสาร์มันก็มองผมเหมือนกัน มันหน้านิ่งๆ แต่อยู่ๆก็ยักคิ้ว แสยะยิ้ม เลียริมฝีปากให้ผมดู เอิ่ม...นี่ก็หลากหลายอารมณ์ที่เกิดขึ้นกับพวกมันด้วยสินะ?

สุดท้าย หลังจากปี 3 ว๊ากจนพอใจ ก็ให้ปี 1 กลับไปคิดใหม่และจะกลับมาดูอีกรอบ ทุกคนถูกพากลับมาสตู1 เพื่อมาทานข้าวเที่ยง น้องบางคนถึงกับกินข้าวไปร้องไห้ไป ดูน้องนางฟ้าของผมสิ ตาแดงก่ำ น่าสงสารจัง บรรยากาศตอนนี้เลยอึมครึมมืดมน กดดันกันทั้งห้อง โชคดีที่คุณน้องสิดถูกสั่งห้ามไม่ให้เข้ามากวนน้องปี 1 ตอนนี้มันเลยทำตาละห้อยมองผมอยู่หน้าประตู แต่ไม่วายส่งขนมนมเนยให้ผมเป็นระยะๆ

"แรงว่ะ!" เสาร์เอ่ยขึ้น มันชอบพูดอะไรสั้นๆจนผมเริ่มชิน และในตอนนี้ผมก็ถูกไอ้เสาร์กับน้องเดียร์ขนาบข้างอยู่ ถึงมันจะไม่ทะเลาะกัน แต่ผมกลับรู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้

"เป็นธรรมดาแหละ รับน้องที่ไหนก็เป็นเงี้ย นี่ยังแค่เริ่มต้นนะ" เดียร์พูดไปแกะข้าวกล่องไป

"บ้าอำนาจ!" พูดเสร็จ เสาร์ก็แกะข้าวกล่องของตัวเองบ้าง แถมแกะเผื่อผมด้วย

"เอาน่าเสาร์ ทนๆไปเถอะ แล้วจะดีเอง" แล้วเดียร์ก็ตักข้าวกับผัดผักยื่นมาจ่อปากผม เอ่อ...

"ดะ..เดียร์ เรากินเองดีกว่า ข้าวกล่องเราก็มี" ผมว่า

"ไม่ได้นะหมู มา! เดี๋ยวเดียร์ป้อนให้ หมูน่ะกินน้อยมากรู้ไหม อย่างเมื่อวานกินแค่สามคำก็บอกอิ่มแล้ว วันนี้ยิ่งต้องใช้พลังงานเยอะ กินเยอะๆนะหมู หมูผอมเกินไปแล้วนะ" ว่าแล้วก็จ่อช้อนข้าวเข้ามาอีกจนผมต้องกินข้าวที่มันยื่นมา ดูมันจะพยายามขุนผมนะตอนนี้ ส่วนไอ้เสาร์ก็ทำหน้าที่เหมือนสิดเมื่อวานเป๊ะ คือยื่นน้ำมาให้ดื่ม

“…” นะ นี่มันอะไรกันเนี่ยยยย! อุตสาห์ดีใจที่ไอ้สิดเข้ามาไม่ได้ แต่นี้มันไม่ต่างอะไรกันเล๊ย!

"ใช่ผอม” เสาร์พูดพร้อมยกยิ้มที่มุมปาก “แถมขาวมากด้วย" พรวด...แค็กๆๆ น้ำแทบพุ่ง

"เสาร์ … นะ นายอย่าแกล้งหมูสิ" เดียร์ว่าแต่หน้ามันนิแดงแปร๊ด แถมป้อนมาซะถี่ พี่เคี้ยวไม่ทันครับน้องเดียร์ คิดอะไรอยู่เหรอครับ?

"เปลี่ยนชื่อเป็นกระต่ายขาวน่าจะเหมาะกว่า" อยู่ๆเสาร์ก็เปิดประเด็นเรื่องชื่อผม ตั้งชื่อใหม่ให้ แถมยังมาลูบหัวผมอีก ถึงเสาร์จะดูสุภาพขึ้น แต่มันก็ลวนลามมากกว่าเมื่อวานหลายเท่าเลยแหละ

"เราชื่อหมูดีแล้ว เรียกเราหมูขาวก็ได้" ผมบอกพร้อมบัดมือที่มันลูบหัว เห็นหัวผมเป็นอะไรมาลูบเอาๆ นี่รุ่นพี่นะเว้ย!

"หนูขาวก็น่ารักดีนะ" ...

“เราหมู” ผมยังคงยืนยันใช่ชื่อเดิม

“หนูขาว” ...เฮ้อตามใจๆ ยังไงวันนี้วันสุดท้าย ยอม! ...ถึงหลังจากนั้นเจ้าพวกนี้จะกลายเป็นรุ่นน้องผม แต่พอมันรู้ความจริง มันต้องรับไม่ได้! ต้องหน้าเสีย! และต้องเลิกชอบผม!

ที่ผมคิดไว้นะ ตอนเปิดสปายผมจะเปิดตัวแบบ... เอาให้เท่ห์ๆอ่ะ ยืนกอดอก แสยะยิ้มเยาะเย้ยแล้วเชิดหน้าใส่พวกมัน ไม่รู้จะดูโรคจิตไปรึเปล่า แต่น่าจะสะใจดี จากนั้นก็สั่งไอ้สิดเล่นจับกบสัก 50 รอบให้มันลุกไม่ไหว โทษฐานจำรุ่นพี่มันไม่ได้ โอ้ย~~~ แค่คิดก็มันส์แล้ว วะฮ่าๆๆๆๆ

ก็หวังว่าจะไม่มีอุปสรรคอะไรละนะ

            ...

"เอาล่ะ ตรงนั้นยกขาขึ้นจังหวะที่สองนะ เอ้า หนึ่ง…สอง..." การซ้อมตอนบ่ายเป็นไปอย่างเข้มข้น ยิ่งใกล้เวลาโชว์สปายก็ยิ่งทวีความเข้มข้น นอกจากผมกับซันก็ยังมีสปายปีสองอยู่อีก 3-4 คน ตอนนี้กำลังหาเรื่องทะเลาะกับพวกน้องๆอย่างเมามันอยู่ ช่างทำหน้าที่ได้ดีเหลือเกิน!

"โอ๊ย!" อยู่ๆเหมือนโลกกลับหัวได้ ผมถูกขัดขาโดยใครบางคน พอซันเห็นเข้ามันรีบวิ่งเข้ามาประคองผม

"เฮ้ยหมู! เป็นไรมากเปล่า?" ซันถาม แล้วหันไปจ้องน้องผู้หญิงคนนึง นั่นคงเป็นคนขัดขาผมสินะ แถมยังไม่ใช่สปายอีก ดูน้องมันทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ทำให้ไอ้ซันโกรธใหญ่ ผมเลยต้องรีบปรามก่อนมันจะหลุดว๊ากใส่ ยังดีที่น้องส่วนนึงยังมีความเป็นห่วงเพื่อนปีเดียวกันอยู่บ้าง เลยทำให้ซันเย็นลงเล็กน้อย

จนในที่สุดก็ถึงเวลาที่ต้องไปโชว์อีกครั้ง พวกปี 2 พาน้องมายังจุดเดิม บรรยากาศเดิมๆ เหมือนตอนกลางวันเป๊ะ เพียงแต่มีคนเยอะขึ้น 3 เท่า! ...ทำไมมากันเยอะจังวะ? ผมกวาดตามองอย่างอึ้งๆ นี่มันมากันทั้งสาขาเลยนิหว่า ปี 6 ยังมา แถมพวกอาจารย์ก็มานั่งเล่นแถวนี้อีก เอ่อ ไม่กลับบ้านกันเหรอครับ? กลับบ้านดึกไม่ดีนะ เหอะๆ

ชักรู้สึกว่า การเปิดสปายครั้งนี้มันช่างดู ...ดูเป็นที่น่าสนอกสนใจมาก ...มากเกินไปแล้วววว!!

“น้องพร้อมแล้วใช่ไหม พี่ขอดูค่ะ!” เสียงมิ้นดังก้องไปทั้งลาน พวกน้องปี 1 พากันสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะลุกจัดแถวเตรียมตัวโชว์ด้วยสีหน้าวิตกกังวล ผมก็ตามๆน้องเขาเหมือนเดิม โชว์แนะนำสาขาเป็นการเอาเพลงสากลมันๆมาร้องไปและเต้นไป โชว์สวัสดีก็เน้นความน่ารัก ส่วนโชว์ขอบคุณก็ดูจะกราบแทบเท้าพี่มันได้ ซึ่งก็ต้องขอบอกว่า มันไม่บ้าพอสำหรับพวกเรา‘ถาปัดหร๊อก! แถมสปายคราวนี้เล่นกันหนักกว่าทุกรอบ มีการไม่พอใจด่ากันตอนโชว์เลยทีเดียว

ตึง!!! แล้วมันก็มา ไอ้เสียงที่ได้ยินยังไงก็สะดุ้ง มาพร้อมถูกสั่งให้นั่งก้มหัวเหมือนคราวที่แล้วเป๊ะ

“โอ้ย คิดแค่นี้ ไปกินนมแม่ไป๊”

“อะไรเนี่ย ไปดูหลินปิงเต้นยังมันส์กว่าอีก”

“นี้มันร้องเพลงภาษาโลกนี้เหรอวะ?”

“สมองพวกคุณ คิดได้แค่นี้เหรอคะ?”

“อย่ามาเรียนสาขานี้เลยดีกว่าน้อง”

และอีกมากมายที่มาเป็นคอมโบเซ็ท แต่แรงกว่าเมื่อตอนกลางวันมาก ก็แน่ล่ะ พวกปีสูงลงมากันหมดนี่นาโคตรโหด มากันทำไมก็ไม่รู้ ตอนนี้พวกปี 1 จึงเริ่มกดดันอีกรอบ ขนาดเดียร์ที่มองโลกในแง่ดีมันยังบ่นพรึมพรำของมันคนเดียวเลย

 “ปีสอง! พวกคุณสอนน้องกันยังไง? ใจดีเกินไปรึเปล่า? ทำไมน้องคุณถึงได้ดูเหลาะแหละแบบนี้ ดิชั้นเห็นนะว่ามีบางคนแกล้งกันเองด้วย” นั่นไงโดนเลย ... ผมนี่แหละโดนไอ้น้องคนเดิมขัดขาอีกรอบ อย่างเซ็ง

 “พวกคุณสอนน้องยังไงให้ไม่รักกัน ดูท่าต้องเรียกความรักให้น้องมันเห็นปีสอง! ลุกนั่งร้อยรอบ! ปฏิบัติ” คำสั่งพี่ว๊ากทำให้ปี 2 ต้องจัดแถวตรงหน้าปี 1 ก่อนจะลุกนั่งตามคำสั่ง ว่าแต่มันยังจะเอาฮาอีกนะ เรียกความรัก ฮ่าๆๆๆ

ลุกนั่งไปได้สิบกว่าครั้ง พวกปี 2 ก็เริ่มออกอาการเหนื่อยให้เห็น “แค่นี้มันคงเรียกไม่ได้หร๊อก ปีสองหยุด! ไปกวาดพื้นเรียกความรักข้างหลังน้องสักร้อยรอบ ให้พื้นสะอาดเปิดทางรักไป๊” ... ท่ากวาดพื้นมันเป็นยังไงฟะ? ผมกลั้นขำจนตัวสั่น แต่พวกปี 1 มันคงฮาไม่ออก มันทั้งโกรธ ทั้งรู้สึกผิดที่ทำให้พี่มันโดนทำโทษ

“น้องจะหันไปทำไม! ก้มหน้าลงไป! ปีสองน่ะนับเลขดังๆหน่อย น้องมันไม่ได้ยิน” ... ชักจะเมื่อยคอจริงๆละ สิ้นเสียงพี่ว๊ากเสียงนับเลขก็ดังขึ้นเรื่อยๆ แทรกกับเสียงหอบไประยะ ความเหนื่อยล้าที่เริ่มมีให้ได้ยินสร้างความสะเทือนใจให้กับพวกปี 1 ได้เป็นอย่างดี หลายคนสะอื้นออกมา บ้างก็ร้องไห้น้ำตานอง แต่ก็ได้แต่ก้มหน้าฟังเสียงนับเลขที่เริ่มนับช้าลงเรื่อยๆ

...น้องมันจะรู้สึกยังไงนะถ้าหันไปเห็นพี่มันนั่งนับเลขเอานิ้วเขี่ยดินเล่นกลั้นขำอยู่ข้างหลังมันชิลๆ ผมคิด

 “โว๊ยยยย ไม่ไหวแล้วโว้ยย!!“ อยู่ๆซันก็ลุกขึ้นชี้นิ้วไปที่ปี 3 ส่งสายตากราดเกรี้ยว พร้อมตวาดเสียงดัง “ไอ้พวกบ้าพลัง! ให้เวลาพวกเราก็น้อยยังมาด่าอีก พ่อแม่กูยังไม่เคยด่ากูเลย ไม่ทงไม่ทนมันแล้ว!” มันตะโกนลั่นพร้อมพ่นคำหยาบแล้ววิ่งตรงไปยังกลุ่มยัยมิ้นทันที

“เฮ้ยแม๊ก อย่า!”

ทุกคนต่างพากันตกใจเรียกให้หยุด น้องบางคนวิ่งตามมันไป แต่มีเหรอที่จะหยุดคุณซันได้ มันเข้าไปต่อยพี่ว๊ากคนนึงทันที แถมกระชากพี่ว๊ากอีกคนไปตะลุมบอลจนฝุ่นตลบ แม่งโคตรเล่นใหญ่ สปายเองก็เริ่มวิ่งออกไปบ้ากับไอ้ซันด้วยเช่นกัน ส่วนปี 2 ตอนนี้เริ่มล้อมปี 1 ไว้ไม่ให้ลุกไปไหน

...อ๊ะ จริงสิ!

 “ซ..ซวยแล้ว แม๊ก!” ผมตาโตรีบลุกแล้ววิ่งไปบ้าง

 “อย่าหมู! กลับมา! อย่ามีเรื่อง!” เดียร์ตาโตตะโกนเรียกผมอย่างร้อนรน มันมองผมด้วยสายตาอ้อนวอนให้ผมอย่าไป

“โทษทีนะเดียร์ แม๊กเป็นเพื่อนเรา เราต้องไปช่วยก่อน” ฟังดูดีวุ้ยยย พูดเสร็จก็รีบวิ่งไปที่จุดเกิดเรื่องทันที

... โอ้ววสวรรค์อยู่ตรงหน้าหมูแล้ว ...ผมจะได้หลุดพ้นแล้ว ...อิสระภาพที่สดใสรอเราอยู่

ซัน...รอเค๊าด้วยยยย ปึก! อึก! ยังไม่ทันได้มุดออกไปผมก็ชนเข้ากับใครบางคนและถูกดึงให้ออกห่างจากอิสระภาพที่สดใสเรื่อยๆ

 “น้องคะ อย่าให้มีเรื่องไปมากกว่านี้เลยค่ะ กลับไปนั่งที่เดี๋ยวนี้!”

“...”

? อุ...อึ ... อะ ...

...อ๊ากกกก

จะอะไรหนักหนาว๊ะ อย่าสร้างอุปสรรคมากมายแบบนี้ได้ม๊ายย!! ผมเหนื่อย! อยากนอน! อยากคุยกับพี่ครอส! อยากกลับไปดูอนิเมะแล้ว! หันไปมองคนที่ลากผมกลับมาทันที ฮึ๋ย! ยัยพิม! ยัยน้องบ้า! ไอ้น้องทรพี แกจำหน้าพี่แกไม่ได้หรือไงฟะ? โว้ยยย!!!! สติเริ่มแตกตามซันมันละ ผมมองหน้าพิมอย่างเคืองๆ ดูมันทำตาดุใส่อีก เอาดิ ดุมาตูดุคืน ไฝว้กันเลยป่ะ? หลังสตูเนี่ย เอาเลย!

ก็ได้แค่คิด ผมได้แต่ปล่อยให้พิมลากผมไปนั่งที่เดิม แต่ตำแหน่งมันต่างจากเดิม กลายเป็นเสาร์กับเดียร์ที่ขนาบข้างผมสองข้าง แถมล็อกแขนผมไว้อีก สงสัยกลัวผมหาย เหอะๆ ให้มันได้งี้สิ!!!!! ได้แต่นั่งกัดฟันให้เวลาผ่านไป ไม่กี่นาทีทุกอย่างก็สงบลง แต่บรรยากาศโดยรอบไม่ได้สงบตาม จนเสียงมิ้นดังขึ้นเพื่อทำลายความเงียบที่น่าอึดอัด

“ดูท่ารุ่นพวกคุณจะมีปัญหากัน ทั้งไม่สามัคคี ไม่มีความอดทน ไม่เคารพรุ่นพี่...” พูดเสร็จก็กวาดตามองปี1 ที่ทั้งร้องไห้ ทั้งหวาดกลัว สายตามันมาชะงักที่ผม มันพยายามกลั้นหัวเราะทันที ผมได้แต่รู้สึกเซ็งเกินจะบรรยาย

"... เอาล่ะ ทุกคนเงยหน้าขึ้น" พอเงยหน้าปั๊บ ก็เห็นซัน พวกสปาย และน้องปี1 ประมาณ 3 คนที่วิ่งตามไอ้ซันเข้าไปเมื่อกี้ยืนเรียงแถวอยู่ด้านหน้า ซันตีหน้าเศร้า หน้ามันเต็มไปด้วยรอยช้ำจากเมคอัพขั้นเทพ...เทพจริงๆ แถมสภาพทั้งมันและสปายนี่เหมือนถูกรุมยำมาก็ไม่ปาน

 “คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือพวกที่แข็งข้อกับรุ่นพี่..." พี่ว๊ากคนหนึ่งเอ่ยขึ้นเสียงดัง

“นอกจากจะแข็งข้อยังเป็นพวกรุนแรงไม่เห็นหัวรุ่นพี่เลยสักนิด” เสียงพี่อีกคนดังแทรกเข้ามาอีก

"เดี๋ยวค่ะ ยังมีอีกคน! ออกมาค่ะ อย่าให้เรียกชื่อ คุณทำอะไรผิดรู้อยู่แก่ใจ” มิ้นตะโกนดังลั่น ทำให้ทุกคนต่างสะดุ้งหันมามองหน้ากันเอง ดีที่เสาร์กับเดียร์ปล่อยผมแล้ว ผมเลยรีบยืนขึ้นก้มหน้ารับผิด

 “หมู...นายไปทำอะไรอ่ะ!?” เดียร์ตกใจรีบคว้าแขนผมไว้ทันที เสาร์เองก็ตกใจไม่แพ้กัน

 “... เมื่อกี้เราไปชกรุ่นพี่คนนึงเข้า เราว่าคงเป็นเราแหละที่ผิด” ใช่ ชนกะชกนี้ก็คล้ายๆกันนะ ...แถได้อีกตู แต่มันคงไม่เอะใจหรอก เพราะมันวุ่นวายไปหมด เดียร์ขมวดคิ้วและลุกขึ้นจะตามผมไปบ้าง

 “คนทำผิดมีคนเดียว คนอื่นไม่เกี่ยว ไม่งั้นเพื่อนคุณโดนหนักกว่าเดิมแน่!” มิ้นพูดดัก ทำเอาเดียร์ชะงักค้าง ผมเลยเดินก้มหน้าไปยืนอยู่ข้างๆซัน แล้วมิ้นก็หันมาจ้องพวกผมพร้อมทำตาดุตามที่เตี้ยมกันไว้

 “รู้ไหมพวกคุณน่ะ สร้างความเดือดร้อนให้กับเพื่อนๆของพวกคุณมากแค่ไหน?” มิ้นว่า แล้วเดินมายืนด้านหน้ามองดูน้องๆที่นั่งหน้าสลอน “ดังนั้นปีหนึ่งทั้งหมดจะต้องถูกทำโทษเพราะพวกคุณ” พูดเสร็จก็ปรายตาดูพวกน้องๆ ผมเหลือบเห็นเดียร์น้ำตาคลอกับเสาร์ที่มองมาด้วยความเป็นห่วง

 “ผมเป็นคนเริ่ม ผมขอรับผิดชอบคนเดียวครับ” ซันพูด แล้วเดินออกมาข้างหน้าอย่างสง่า เเม่งเท่ห์ว่ะ เริ่มเอง ดราม่าเอง เท่ห์เอง จบเอง

“หึ! คุณแน่ใจเหรอ? ได้! วิดพื้นคนละห้าสิบครั้ง รุ่นคุณมีห้าสิบคน ก็สองพันห้าร้อยครั้ง !” มิ้นนี่ก็ง่ายเนอะ แล้วใครจะบ้าวิดพื้นได้ขนาดน๊าน!

“ครับ!” ซันพยักหน้า แล้วเริ่มวิดพื้นทันที วิดไปได้เกือบ 20 ครั้งมันก็เริ่มหอบ เป็นผมนะสบายๆ

 “ผมเองก็ผิดเหมือนกัน ผมทนให้แม็กรับผิดชอบคนเดียวไม่ได้ครับ! ผมขอรับผิดชอบด้วยครับ!” อยู่ๆน้องที่ยืนข้างผมก็ยกมือขึ้นอย่างกล้าหาญแล้วลงไปวิดพื้นข้างๆซัน เหมือนเป็นการจุดไฟ หลังจากนั้นทุกคนที่นั่งอยู่ต่างยกมือขอรับผิดชอบกันจนหมดทั้งชั้นปี ซันเงยหน้าขึ้น แล้วยิ้มอย่างพอใจ

“พวกน้องแน่ใจเหรอที่จะช่วยเพื่อนน่ะ มีใจแน่นะ? ไม่ใช่เห็นเพื่อนทำก็ทำตามน่ะ” มิ้นถาม ทำให้พวกน้องต่างพากันพูดพร้อมกัน

“แน่ใจครับ/ค่ะ” เสียงดังก้องไปทั้งลาน ทำให้มิ้นมองหน้าทุกคนและยกยิ้ม

แปะๆๆๆๆๆๆๆ ๆๆๆ... ยังไม่ทันได้เริ่มอะไร อยู่ๆเสียงตบมือก็ดังสนั่น ทำเอาน้องปี1 ชะงักมองหน้างงๆ

“เอาล่ะหยุด!” พี่ว๊ากคนนึงสั่ง ซันกับน้องที่วิดพื้นเป็นเพื่อนจึงลุกขึ้นทันที

 “นี่แหละ ที่พวกพี่อยากเห็น พวกน้องต้องอยู่ด้วยกันอีกหลายปี ถ้าไม่ช่วยเหลือกัน ก็ไปไม่รอด พี่อยากเห็นความสามัคคี และความปรองดองกันในรุ่นคุณ” พูดเสร็จ ก็ให้ปี 2 มาดึงน้องปี 1 ที่อยู่ด้านหน้ากลับไปนั่งทีทันที ผมก็เกือบโดนดึงนะ ดีที่ซันมาบังไว้ ตอนนี้เลยเหลือแต่สปายยืนหน้าสลอนอยู่

 “แต่ยังไง ผิดก็คือผิด พี่จะทำโทษคนที่ยืนอยู่ตรงนี้” ทุกคนต่างพากันตกใจ ปี 1 น่ะไม่เท่าไหร่ แต่ปีอื่นนี่ยิ่งกว่า จ้องผมเป็นทางเดียว ซุบซิบกันสนั่น แม้แต่ไอ้สปายปี 2 ที่อยู่ข้างๆยังมองผมหัวจรดเท้า คงสงสัยกันว่า‘ไอ้นี่เป็นใครวะ?’ แหง

 “ต่อไปนี้ พวกที่ยืนอยู่ตรงนี้ จะไม่ใช่เพื่อนของพวกคุณอีกต่อไป” จบคำพวกน้องต่างพากันหน้าเหว๋อ สปายปี 2 ค่อยๆเดินเต๊ะท่าไปที่กลุ่มพวกมัน แล้วตะโกนบอกชื่อให้น้องระทึกเล่น ถึงตอนนี้พวกน้องคงรู้แล้วว่าพวกผมเป็นสปาย เหลือบมองดูน้องเดียร์ ตอนนี้น้องมันร้องไห้น้ำตาแตกแล้วครับ ส่วนเสาร์นี่หน้าหงิกหันไปทางอื่น คงเสียความรู้สึกน่าดู แต่ไอ้สิดนี่สิ ...ช็อกตาค้าง น้ำตาไหลพราก แล้วยิ้มแหยๆให้ผม ... มันเป็นอะไรของมันเนี่ย?

ไม่นานนัก ก็ถึงตาซันแนะนำตัว มันเชิดหน้าขึ้น แสยะยิ้มโรคจิตหน่อยๆ ชวนสยองได้อีกนะเพื่อนเลิฟ

 “สวัสดีครับน้องๆ พี่ชื่อซัน อยู่ปี 3 พี่หวังว่าการรับน้องครั้งนี้จะทำให้พวกน้องสนุกกันนะครับ” ถึงตรงนี้ ได้ยินแว่วๆมาจากพวกปี1 ว่า ‘ ฉิบหาย’ ด้วย กำลังเหม่อดูพวกน้องตกใจอยู่เพลินๆซันก็ดึงผมไปอยู่หลังเพื่อนตัวใหญ่คนนึงก่อนจะจัดการถอดแว่นรวบผมที่บังอยู่แล้วพับแขนเสื้อขึ้น ...พับเพื่อ? เพื่อนผมหลายคนเดินเข้ามาดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น แล้วมันก็ค้างกันไปเป็นรายๆ

 “อะ หวี โห~ แม่คู๊ณ ..นี่หมูจริงดิ?” มิ้นยื่นหวีมาให้ซันแล้วชะงักค้างมองผมอย่างพิจารณา

 “เออดิ แล้วนี่จะทำอะไรเนี่ยซัน?” ผมชักสังหรณ์ใจแปลกๆ

 “อ่าว หมูไม่อยากปลอมตัวแล้วนิ่ เปิดสปายก็เปิดตัวเลยไง คนเยอะดี”

...

ห๊ะ... เดี๋ยวๆๆ อะ ไอ้ซ๊านนนนนนนนนนนนน! ตูอยากเปิดตัว แต่ตูยังไม่อยากเปิดตอนนี้ ผมเบิกตากว้างตกใจสุดขีด นี่จะไม่ถงไม่ถามสุขภาพตูหน่อยเหรอ!? ว่าแล๊ว ทำไมคนมันเยอะๆ มันเรียกรุ่นพี่มาใช่ไหม!?

 “ปี 3 น่ะ! ช้าว่ะ แล้วอีกคนนั่นใครวะ? ไอ้คนที่เป็นประเด็นเปล่า?” พี่ปีสูงคนหนึ่งตะโกนถามเสียงดัง อะไร...ใครมีประเด็น?

“เร็วหน่อยโว้ย พี่หิวข้าว” พี่หิวข้าวก็ไปกินเลยครับ ไม่ต้องรอหรอก ฮึก!

“ดูหน้าไอ้นั่นหน่อยดิ ใครวะ? เร็วด้วย พี่ทำธีสิสอยู่” พี่ด้วย ไปทำธีสิสเถอะนะ...

“อาจารย์มีสอนนะครับ ปี3” อาจารย์ เอากะเขาด้วยเหรอ!?

"แป๊บครับพี่ ถอดคราบมันก่อน" ซันตะโกนตอบไป สร้างความอยากรู้อยากเห็นให้กับทุกคนในนี้เข้าไปอีก ไอ้ซัน อึก... หมู... หมูกลัว หมูตื่นเต้น หมูยังทำใจไม่ได้ ทำไมซันถึงทำกับหมูอย่างนี้~!!!!

 “โอเค! สวยละ เต็มที่เลยนะเพื่อน เราปูทางให้นายเรียบร้อยแล้ว!” มันกระซิบเสียงเบา …นายให้กำลังใจเรามาก นายไม่มองหน้าเราเลยใช่ไหม เราจะร้องไห้แล้วนะโว๊ย!

“เอ่อ...หมู โชคดีนะ” มิ้นพูดแล้วเอามือลูบหลังผม

...เฮ้อ ผมสูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอด เรียกความกล้าเท่าที่จะทำได้ ระลึกถึงคุณบิดามาร...พลัก! โอ๊ย! ไอ้ซันนน จะผลักตูทำม๊ายยย!!!

อึก... ผมได้แต่เดินออกไปท่ามกลางเสียงที่ฮือฮา แล้วเงียบลงไปเมื่อผมเงยหน้าขึ้น

“ผะ ...ผมชื่อหมู อยู่ ...ปี สะ สาม ครับ”

หมดกัน ความเท่ห์ของผม…