รักของนายโอตาคุ(เวอร์ชั่นเก่า) แจ้งข่าวเปิดพรีฯ สนพ.ลิชต์

ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 8 รุก!?

ตอนที่ 8 รุก!?

“เฮียๆๆๆ วันนี้เฮียกลับดึกจัง แล้วเปิดสปายเป็นไงบ้าง? รู้เปล่าพี่ซันโทรมาถามว่าเฮียกลับมาถึงรึยังตั้งหลายครั้ง มีเรื่องอะไรเล่าให้ปลาฟังน๊าๆๆ”

ปลาวิ่งเข้ามาถามทันทีที่ผมก้าวเท้าเข้าบ้าน ตอนนี้ก็เกือบจะ 4 ทุ่ม ม๊าป๊านอนกันหมดแล้ว ที่ผมกลับบ้านช้าก็เพราะโดนพวกเพื่อนลากไปกินเลี้ยงต่อ พวกมันบอกว่าต้องฉลองเปิดสปายกัน

“โหยเฮีย ฉีดน้ำหอมด้วยเหรอ? กลิ่นหึ่งเลย” มันทำจมูกฟุดฟิดแล้วถามคำถาม ทำเอาผมชะงักเก่อนก้มลงดมดู ...จะ จริงด้วย

“มะ...ไม่ได้ฉีด สงสัยติดจากใครมาเนี่ยแหละ ช่างมันเถอะ! เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยเล่าต่อ เอ่อ ฝากบอกไอ้ซันด้วยว่าเฮียไม่ไหวแล้ว ไปนอนก่อนนะ” พูดเสร็จก็ลากสังขารตัวเองขึ้นบันได ตอนนี้ไม่อยากทำอะไรนอกจากอาบน้ำนอน ส่วนอนิเมะผมไม่ลืมนะ ไว้ดูวันพรุ่งนี้ พี่ครอสด้วย ไว้รวบยอดทำวันพรุ่งนี้ให้หมด ยัยปลามันเดินตามผมต้อยๆ ทำหน้าหงอยๆ แล้วตัดใจ เดินถือสมุดปากกากลับเข้าห้องตัวเอง ...เอิ่ม?

“คุณหมูคะ วันนี้โรสเตรียมน้ำสมุนไพรไว้ให้คุณหมูแช่ผ่อนคลาย อาบน้ำเสร็จคุณหมูลงไปแช่ได้เลยนะคะ” โรส บอกกับผมที่ตาแทบปิด ดีที่ห้องน้ำชั้นบนกว้างพอที่จะวางถังขนาดใหญ่ได้ผมเลยได้ถูกจับแช่ตัวอยู่บ่อยๆ

“...” ผมยิ้มให้กับทั้งสอง รู้สึกดีชะมัดที่มีโรสกับเดซี่ นี่ถ้าพวกเธอไม่ได้อยู่กับผม ผมคงเหงาน่าดู เป็นไปได้ไหมนะถ้าผมจะขอพวกคุณทั้งสองมาอยู่กับผมตลอดชีวิต?

เมื่อเข้าไปในห้องน้ำ มองดูน้ำสมุนไพรสีออกส้มขุ่นๆ ในถังมีกลิ่นหอมของนมและสมุนไพรอ่อนๆ น่าจะมีขมิ้นด้วย ตอนนี้น้ำสมุนไพรยังอุ่นอยู่ ผมเลยรีบอาบน้ำล้างตัวแล้วลงไปแช่ทันที รู้สึกผ่อนคลาย หัวสมองปรอดโปร่ง สดชื่นขึ้นเยอะ เฮ้อ~ สวรรค์ชัดๆ ...

พอได้ผ่อนคลายแล้วก็ทำให้นึกถึงเรื่องวันนี้ ตอนเปิดตัวไม่เท่าไหร่หรอกครับ เพราะทุกคนอึ้งค้างกันหมด ยกเว้นรุ่นน้องหน่อเดียวที่วิ่งมาขอเป็นข้ารับใช้ ...ไอ้บ้าสิด! คิดแล้วก็หงุดหงิด มันอ่านการ์ตูนมากไปรึเปล่า? แทนที่มันจะมาขอโทษผม มันดัน ... เฮ่อะ! ตอนห้องเชียร์โดนแน่! ดีที่เพื่อนผมช่วยกันเจ้าสิดให้ แต่ก็ดันโดนพวกมันลากไปฉลองต่อแทน และกว่าพวกรุ่นพี่รุ่นน้องทั้งหลายจะรู้สึกตัว ผมก็ออกจากมหาลัยไปแล้ว

‘คิดถูกไหมนะ ที่เปิดตัว’ การเปิดตัวครั้งนี้ผมแอบเคืองเจ้าซันสุดๆ เเมร่งกวนตีน บอกสักคำก็ไม่มี ถ้าบอกกันบ้างผมก็ยังพอทำใจได้ แต่...แต่จะว่ามันก็ไม่ได้อีก ยังไงผมก็บอกมันเองว่าจะไม่ปิดบังใคร แค่เร็วกว่าที่คิดไว้เท่านั้นเอ๊ง!

เอาแขนเกาะกับถังแล้วมองรอบๆก่อนจะหยุดสายตาไปที่มือถือที่วางไว้ใกล้ๆ มันกันน้ำได้ครับ สมแล้วที่มีราคาแพง ผมเอื้อมตัวไปหยิบมาเปิด มีสายไอ้ซันเด้งขึ้นมาหลายสาย มันคงเป็นห่วงผมน่าดู ขอโทษนะซันเพื่อนรัก ผมได้แต่ขอโทษมันในใจสักพัก แล้วค่อยๆเลื่อนหน้าจอไปเรื่อยๆ ฮึ่ม...

เอ๊ะ! นะ นี่ผม...!

อยู่ๆตอนนี้หน้าจอมันขึ้นว่าโทรออกครับ นี่ผมโทรหา...โทรหาพี่ครอส!? เดี๋ยวๆ ผมจะโทรหาพี่ครอสทำไม? งงกับตัวเองไม่นานปลายสายก็ดังขึ้น

[ฮัลโหล] เหว๋อ พี่ครอสรับแล้ว! สะดุ้งจนมือถือลอย คือมันกะทันหันจนคิดไม่ออกว่าจะพูดอะไร

“ฮะ ...ฮัลโหลครับพี่ครอส เอ่อ ผมรบกวนพี่รึเปล่าครับ? แล้วที่นั่นกี่โมงแล้ว” ถึงจะแชทกันบ่อยแต่ผมก็ไม่รู้ว่าตอนนี้พี่ครอสอยู่ส่วนไหนของโลก ไม่กล้าถามอ่ะ แต่จากที่แชทและส่งข้อความกันเวลานี้น่าจะเช้ามากๆ น่าจะตี5-6โมงเช้าละมั้ง ผมเดาล้วนๆ

“ไม่เลยหมู พี่กำลังคิดถึงเราอยู่พอดี “ พี่ครอสว่า ผมอมยิ้ม พี่แกนี่ขยันคิดถึงผมทุกวันเลยแฮะ แต่...เพียงแค่ได้ฟังเสียงพี่ครอสผมก็รู้สึกดีแล้วจริงๆ

“ครับ วันนี้ผม..//ปัง//” อยู่ๆปลายเสียงก็มีเสียงดังลั่น “อ๊ะ! พี่ครอส!? เสียงอะไรครับพี่?” ผมตกใจ เสียงมันเหมือนประทัดแต่ดังกว่า พลุงั้นเหรอ? พลุตอนเช้าเนี่ยนะ?

[อ๋อ ไม่มีอะไร //อ๊าก!// ว่าแต่วันนี้เหนื่อยมากไหม? เห็นโรสบอกว่าหมูทำกิจกรรมหนักมาก//ปังๆ!//] ระหว่างพูดก็มีเสียงแทรกดังเรื่อยๆ นี่พี่ครอสทำอะไรอยู่ที่ไหนเนี่ย? หรือว่ากำลังดูหนัง?

“ครับ หนักมาก แต่ผมโอเค แล้วพี่ครอสละครับเป็นยังไงบ้าง เอ่อ ...ผม”

[พี่สบายดี //ปัง//] ผมว่าผมควรจบการสนทนาแล้วจริงๆเพราะเสียงที่แทรกมันดังขึ้นเรื่อยๆ แต่...แต่ผมกลับยังไม่อยากหยุด ยังอยากคุยต่อเยอะๆนานๆ อยากได้ยินเสียงพี่ครอสเยอะๆ อยาก... อยาก...

“เอ่อ พี่ครอสครับ เดี๋ยวผมนอนพักก่อนนะครับ ผมกะว่าจะปิดเครื่องด้วย...” ตัดใจพูดออกไปเพราะเหมือนพี่ ครอสจะยุ่งๆ ผมค้างไปสักพักก่อนจะเอ่ยต่อ

“แล้วก็...เอ่อ ...ผะ ...ผมคิดถึงพี่ครอสนะ” ปิ๊บ! พูดจบก็รีบวางสายทันที ไม่ลืมที่จะปิดเครื่องด้วย พักคือพักครับ ผมเหนื่อยมากวันนี้ ผมควรนอนพักผ่อนเยอะๆ เดี๋ยวไม่สบายเอา ...

อ๊ากกกกกกกกก!!! เมื่อกี้ผมพูดอะไรออกไป!? พูดอะไร? ผมไม่รู้ ไม่รู้จริงๆ ผมไม่ได้พูด!! ม๊ายยยย! นะ...หน้าผมจะระเบิดอยู่แล้ว!!

“คุณหมูสบายตัวไหม? แช่เสร็จเดี๋ยวเดซี่นวดให้นะคะ” ไม่นานเดซี่เข้ามา ผมรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติก่อนจะพยักหน้าให้ แล้วลุกออกจากถังน้ำ เอาผ้าเช็ดตัวพันเอวไว้แล้วไปนอนที่เตียงประจำ การนวดของทั้งสองทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาก ผมว่าผมขาดพวกคุณ 2 คนไม่ได้แล้วสิครับ ขอแต่งงานเลยดีไหม? แค่มี 2 คนนี้อยู่ ผมก็มีความสุขแล้ว เอิ๊กๆ 

“อุ๊ย คุณหมู ไปโดนอะไรกัดมาคะ? เป็นปื้นเลย” โรสถาม เธอดูตกใจมาก ผมเองก็ตกใจ รีบเอามือมาปิดรอยแดงที่คอทันที ดีที่ไอ้รอยนี้มันอยู่ต่ำหน่อย ตอนเข้าบ้านคอเสื้อเลยปิดไว้ ไม่งั้นเมื่อกี้ยัยปลาได้สังเกตเห็นแน่

“เอ่อ น่าจะยุงน่ะครับ แหะๆ” ผมรีบบอกโรส พยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติ แล้วเอามือถูดูเผื่อจะจางลงบ้าง ถูไปก็ทำให้คิดถึงเรื่องบ้าๆนั่น ไอ้เหตุการณ์ที่ชวนล่อแหลม…

Replay2 – ความทรงจำของหมูม้วน 2 –หลังจากเปิดสปาย-

พอเปิดตัวเสร็จผมก็โดนลากมาที่ร้านอาหารใกล้กับมหาวิทยาลัย มันเป็นร้านของมิวเพื่อนผมเอง ร้านมันเป็นร้านอาหารนั่งชิลๆ มีวงดนตรีเล่นเพลงสบายๆให้ฟัง วันนี้ดีหน่อย ที่คนไม่ค่อยมี แต่มิวก็จัดโต๊ะให้ค่อนข้างห่างจากโต๊ะอื่นเพราะพวกผมมากัน 20 กว่าคนได้ เดี๋ยวจะไปรบกวนคนอื่นเอา

            “ทุกคนอยากกินอะไรสั่งเลยนะ เอ่อหมู สั่งตามสบายเลย ถือว่าฉลองที่หมูออกจากโรงพยาบาลด้วย” มิวตะโกนบอกผมจากอีกฟาก ผมพยักหน้าตอบรับ ถึงจะบอกว่าสั่งอะไรก็ได้ แต่ตรงหน้าผมก็เต็มไปด้วยอาหารจนไม่มีที่จะวาง

 “หมูๆๆ นายทำยังไงถึงผอมได้เหรอ? บอกสูตรหน่อยสิ” เป็นเพื่อนผู้หญิงที่เอ่ยถามขึ้น ขณะที่ผมกำลังเริ่มแงะปูนึ่งของโปรดอยู่

“เอ่อ เราไม่มีสูตรหรอก ที่ผอมเพราะอุบัติเหตุนั่นแหละ” ผมตอบตามความจริงแล้วส่งยิ้มไปให้เล็กน้อย

“อ๋อ แล้วทำยังไงผิวถึงขาวเหรอ?” เพื่อนผู้หญิงอีกคนยิงคำถามมาอีก เอ่อ...ผมว่าผมก็ขาวอยู่แล้วนะ ก่อนหน้านี้ไม่ยักกะถาม

“ก็ ...ไม่รู้สิ กินน้ำเต้าหู้เยอะๆมั้ง” ผมตอบไปส่งๆ แล้วตอนนี้ผมก็ถูกเพื่อนผู้หญิงประมาณ 10 กว่าคนรุมล้อมอย่างใกล้ชิด มันก็ดีใจอยู่หรอกที่มีสาวๆมาสนใจผม เพราะผมไม่ค่อยสนิทกับพวกผู้หญิงสักเท่าไหร่นี่สิ แต่...พอได้มาสนิทกันก็มีแต่ถามแต่เรื่องความสวยความงาม คือแบบ...ผมผู้ชายนะคร๊าบบ ส่วนพวกผู้ชายน่ะเหรอ? ก็โดนดันไปอยู่ที่ปลายโต๊ะโน่น ผมรู้สึกว่าพวกมันมองผมอยู่ห่างๆด้วยสายตาแปลกๆ ไม่รู้ว่าอยากคุยกับผมหรืออิจฉาผมที่มีสาวๆรุมล้อมอยู่กันแน่

“ไม่น่าเชื่อเลย ตอนไปเยี่ยมหมูที่โรงพยาบาลหมูยังเป็นหมูอยู่เลย มันเปลี่ยนไปจนอึ้งจริงๆ” มิ้นพูด ...เดี๋ยวนะ แล้วตอนนี้หมูเป็นอะไร?

“ไม่ต้องห่วงนะหมู เดี๋ยวเรากับเพื่อนๆเราจะดูนายเอง” เหมียวพูด สงสัยตกคำว่า “แล” ไปนะ ผมหันไปมองเหมียวก่อนจะนึกแปลกใจ เหมียวคือเพื่อนผู้หญิงที่ผมไม่เคยคุยด้วยมาก่อน เพราะมันค่อนข้างอินดี้ แยกตัวออกห่างจากเพื่อนๆในชั้นปี แต่วันนี้มาแปลก มันเข้ามาคุยกับผมอย่างสนิทสนม แถมยังส่งสายตาหวานเยิ้มมาให้ตลอดเวลา ทำเอาผมขนลุกซู่

 “ขะ ...ขอบใจนะเหมียว” ผมยิ้มแหยๆ แต่มันดันทำหน้าเหมือนอดกลั้นอะไรบางอย่างแล้ววิ่งไปห้องน้ำทันที... มันเป็นอะไรของมัน?

“เฮ้ยหมู! ย้ายมาฝั่งนี้หน่อยดิ พวกเราอยากคุยด้วย” เพื่อนผู้ชายคนหนึ่งตะโกนจากปลายโต๊ะจนทุกคนหันไปทางเดียว

“พวกนายจะคุยก็เข้ามาคุยเองสิยะ ให้หมูย้ายทำไม? หมูนั่งอยู่ตรงนี้ก็ดีอยู่แล้ว มีปูให้กินด้วย มาๆ เดี๋ยวช่วยแกะ” มิ้นตอบกลับจนพวกนั้นทำหน้าเซ็งๆส่งมาให้

“เอ่อ... ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวหมูแกะเองก็ได้” ผมมองพวกเพื่อนผู้ชายอย่างหวาดๆ คือกลัวพวกมันจะหมั่นไส้ผมอ่ะครับ แถมตอนนี้พวกมันทำหน้าไม่พอใจอีก ไม่รู้ไม่พอใจผมหรือพวกเพื่อนผู้หญิง ส่วนคุณซันเพื่อนรัก มันหายหน้าไปคุยโทรศัพท์กับแฟนตั้งแต่เข้าร้านละ สงสัยจะยาว

“เอาน่า พวกเราอยากแกะให้ เอ่อ! ดีใจด้วยนะหมูที่ได้กลับมาเรียนต่อหลังจากดรอปไป 1 เทอม ถ้ายังไงเดี๋ยวมิ้นเอาชีทเทอมที่แล้วมาให้อ่าน เทอมต่อไปจะได้สบายหน่อย” ผมพยักหน้าอย่างดีใจ สมกับที่เป็นเด็กเรียน มีชีทกับสมุดจดมันนี่สบายไปแปดชาติ

นั่งกินปูไปคุยไปอยู่สักพักจนพวกเพื่อนผู้ชายมันทนไม่ไหวค่อยๆแทรกตัวเข้ามาคุยด้วย มันถามเรื่องตอนผมเป็นสปาย ผมเลยเล่าให้พวกมันฟังพอประมาณ…

“เอ่อหมู ไอ้เด็กสองคนนั้น รุกถึงไหนแล้ววะ?” อยู่ๆมิวก็เปิดประเด็นเรื่องนี้ขึ้น ทำเอาเพื่อนๆทุกคนหันขวักรอฟังผมตอบกันถ้วนหน้า

“ห๊ะ... เด็กอะไรที่ไหนวะ?” ผมสะดุ้งแล้วหันหน้าไปอีกทาง

“ไม่ต้องเนียน พวกเราเห็นนะ เด็กตัวเล็กๆที่นั่งข้างนายอ่ะ กับไอ้สูงๆ ...เราว่านะ หลังจากนี้รุกหนักแน่” มิ้นพูดขึ้นอีกเสียง นี่มันชัดเจนขนาดนั้นเลยเหรอ?

“เฮ้ยย เราเป็นผู้ชายนะ ไอ้เด็กพวกนั้นมันไม่ได้เป็นเกย์ มันเห็นเราเป็นแค่เพื่อน” ‘ถึงแม้มันจะขอเราเป็นแฟน’ ก็เถอะผมไม่กล้าบอกพวกมันครับ ดูเพื่อนผม มันหรี่ตาดูผมแบบจะบอกว่ายังไงก็ไม่เชื่อเด็ดขาด

“เกย์ไม่เกย์ไม่เกี่ยวแล้ว เรื่องนี้มันอยู่ที่ฟีโรโมนว่ะ แถมมีผลแต่กับผู้ชายด้วย” ประเด็นที่มิวพูดทำให้เพื่อนผู้หญิงทุกคนสนใจขึ้นมาทันที ต่างคุยเรื่องนี้กันอย่างออกรสออกชาติ

“ใช่ๆ ถ้าไม่ติดว่าพวกเรามีภูมิต้านทานไอ้ฟีโรโมนอะไรนี่นะ พวกเราคงโดนเล่นงานไปตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว” เพื่อนผู้ชายอีกคนพูดย้ำความเชื่ออีก

“ขนาดหมูยังไม่ผอม ยังมีเสน่ห์กับผู้ชายเลย แล้วยิ่งตอนนี้นะ สุดๆเลยว่ะเพื่อน” และอีกหลายๆเสียงที่ยืนยันความเว่อร์ของฟีโรโมนนี้ บางคนบอกว่าอยากกอดผมมากตอนนี้ บ้างก็ว่าจีบผมได้รึเปล่า ผมได้แต่อึ้ง นี่ผมไม่รู้เรื่องเลยเหรอเนี่ย?

แล้ว...

แล้วผมจะปลอดภัยไหม? กับพวกเพื่อนผมนี่ก็ชักจะเริ่มกลัวๆแล้วสิ เหลือบไปเห็นยัยเหมียวที่ออกมาจากห้องน้ำนานแล้ว นั่งจดคำพูดที่ไอ้พวกนี้พูดกัน ... มันอินดี้ ปล่อยมันไปเถอะ

“หมู...”

แต่แล้ว เสียงเรียกชื่อผมก็ดังขึ้นจนทุกคนต้องหันไปดู

อ๊ะ!...พี่อาร์ต?

ผมเห็นพี่แกเดินหน้าหล่อ ผมทองพริ้วไสวเด่นมาแต่ไกล ดูเหมือนจะไปออกกำลังกายมาด้วย เหงื่อนี่ออกซะเยอะเชียว “อ่าวพี่อาร์ต สวัสดีครับ...บังเอิญจัง” ผมและเพื่อนๆต่างพากันยกมือไหว้ พี่อาร์ตตอนนี้อยู่ปี 5 แล้วครับ ทุกคนเลยต้องให้ความเคารพ ส่วนพี่แกก็ค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ผมแล้วยิ้มหล่อบาดใจเป็นการทักทาย

“ครับ บังเอิญจังที่เจอหมู พอดี พี่มีเรื่องอยากคุยกับหมูอยู่พอดี เอ่อ ...หมูไปกับพี่หน่อยนะ น้องๆ พี่ขอตัวหมูได้ไหมครับ?” พี่อารต์พูด แล้วกวาดตามองพวกเพื่อนผม น้ำเสียงไม่ใช่ถาม แต่เป็นคำสั่ง เหมือนไม่มีใครกล้าปฏิเสธพี่แกสักคน บางคนดูกลัวๆด้วย เป็นอะไรกันไปหมดเนี่ย? ขณะที่ผมงงกับปฏิกิริยาของเพื่อนอยู่ ไม่ทันได้ถามอะไรก็โดนพี่อาร์ตลากออกไปข้างนอกซะแล้ว

…

“พะ พี่อาร์ตมีอะไรรึเปล่าครับ?” เสียงผมเอ่ยถามทันทีทีรถออก บรรยากาศมันดู เอ่อ ...ดูมาคุ ผมเงียบ พี่แกก็เงียบ เงียบแข่งกันอีกละ ทำให้นึกถึงตอนที่เจอกันในงานโอตาคุโปรฯ แต่ครั้งนี้มีการชำเลืองมองผมอยู่เป็นระยะ พี่อาร์ตขับรถออกถนนใหญ่ไปตามทางเรื่อยๆไม่บอกผมสักคำว่าจะไปไหน ขับมาได้เกือบครึ่งชั่วโมง วนไปวนมา สุดท้ายก็กลับมาหน้ามหาลัยเหมือนเดิม จนผมรู้สึกว่า ...เพื่อ!?

-ตึง ตะลึงๆๆละตุงตึง....- อะ! เสียงโทรศัพท์ดังจนผมกับพี่อาร์ตสะดุ้ง รีบหยิบขึ้นมาดูแล้วกดรับทันที

“ฮะ...ฮัลโหล อ๋อซัน ... เอ่อ ไม่ต้องห่วงนะ...ก็ไม่รู้สิ” ซันมันโทรมาครับ มันถามว่าพี่อาร์ตพาผมไปไหน ผมมองหน้าพี่แกที่ตอนนี้เหล่ตามองดูผมเป็นระยะๆ เอ่อ...

[ตืด ๆ ๆ] “อะ ซัน แป๊บนะ สายซ้อน” ว่าแล้วก็มองดูเบอร์ที่โทรมา “เอ๊ะ? อาจารย์...พงศ์” อดขมวดคิ้วไม่ได้ อาจารย์มีอะไรกับผมหว่า? ร้อยวันพันปีไม่เคยโทรมา กำลังจะกดพักสายซัน อยู่ๆพี่อาร์ตก็หักรถเข้าข้างทางจนผมเซหน้าเกือบคว่ำ “โอ๊ย!” ไม่ทันได้รู้ตัว พี่แกก็ดึงเอามือถือผมไป จัดการปิดเครื่อง แล้วโยนคืนให้ผมที่งงจนไม่รู้จะทำตัวยังไง

แอบเหลือบมองพี่อาร์ต หน้าพี่แกแบบว่า อึ๋ยย น่ากลัวชะมัด พี่อาร์ตเองก็มองหน้าผมเช่นกัน สักพักก็เหม่อลอย แล้วก็เงียบไปอีกครั้ง ...อีกแล้วงั้นเหรอ!? อะไรฟะ? ผมไม่เข้าใจพี่มากเลยตอนนี้ พี่อินดี้หร๊า?

“พี่ครับ เอ่อ พี่มีอะไรจะคุยกับผมเหรอ?” หลังจากเงียบไปนานพอดู ผมตัดสินใจถามอีกรอบ เหมือนพี่อาร์ตจะได้สติเล็กน้อย ทำเอาผมยิ้มดีใจ พี่แกมองผมแล้วหันไปมองข้างหน้าก่อนจะพูดเสียงเบา

“เอ่อ โทษทีนะ พอดีพี่คิดอะไรเพลินมากไปหน่อย หมูอยากไปไหนไหมครับ?” พี่อาร์ตถาม โห คิดอะไรเกือบชั่วโมงครับพี่? ผมนี่คิ้วกระตุกเลย

“ผม...ผมอยากกลับบ้าน” ตัดสินใจบอกสิ่งที่ต้องการม(ว๊)ากออกไป พยายามส่งสีหน้าอิดโรยให้เห็น อยากกลับไปนอนแล้ว ไม่ไหวแล้ว หมูจะตายแล้ว ดีที่พี่แกดูจะเข้าใจ พยักหน้ายิ้มบาง

“บอกทางบ้านหมูมาสิ เดี๋ยวพี่ไปส่ง” เห? เอ่อ ...ผมจะบอกทางไปบ้านผมดีไหมนะ แต่คงไม่เป็นไรมั้ง ก็ดี จะได้ถึงบ้านเร็วๆ ผมรีบบอกทางไปเรื่อยๆจนในที่สุดก็ถึงบ้านที่ตอนนี้ถูกทาเป็นสีม่วงสลับชมพูเด่นเป็นสง่า ...ผมสงสัยนะว่าบ้านพี่ครอสจะเป็นแบบเดียวกับบ้านผมรึเปล่า เหอะๆ

“เอ่อ ขอบคุณครับพี่อาร์ต” อ่า ...ในที่สุดก็ถึงสักที เมื่อรถมาจอดที่หน้าบ้าน ผมรีบยกมือไหว้แล้วเตรียมออกจากรถ เตียงนุ่มจ๋า รอหมูด้วย~

“เดี๋ยวๆ! หมู... คือ พี่มีเรื่องจะคุยด้วย” กึก! พี่อาร์ตดึงแขนผมไว้ทำให้ผมชะงักและมองหน้าพี่แก แบบว่า รอฟังมานานแล้ว พูดซะทีเหอะ อะไรประมาณนั้น

“คือ... วันนี้หมู เอ่อ…" 

…

ผมนั่งฟังอย่างสงบเสงี่ยม แล้วพี่อาร์ตก็เงียบไปอีกเกือบ 5 นาที

อ๊ากกๆๆ พี่อาร์ต พี่เป็นอะไรมากไหมคร้าบบบ!? ไม่สบายเหรอ? ไว้วันอื่นค่อยมาบอกผมดีกว่าไหม? ผมง่วงแล้ว! ได้แต่ทำหน้าเซ็ง สักพักก็ได้ยินเสียงพี่อาร์ตสูดหายใจเข้าออกก่อนจะเปิดปากขึ้น

"วันนี้พี่ตกใจมากนะ ความจริงพี่เห็นหมูรูปร่างเปลี่ยนไปสักระยะแล้วหลังอุบัติเหตุครั้งนั้น แต่ไม่นึกว่า... " พี่อาร์ตทิ้งช่วงแล้วทำหน้าหนักใจ "เฮ้อ ...แล้วยังมาเปิดตัวซะเด่นอีก พี่นึกว่าเราจะปลอมตัวนะ เพราะหมูก็รู้ว่า เอ่อ หมูมีอะไรบางอย่างดึงดูด...” พอพูดจบพี่แกก็หน้าแดงขึ้นมา สงสัยจะหายใจไม่ทันเลยหน้าแดง แต่บทจะพูดก็พูดซะยาวเชียว

“ครับพี่ ผมรู้ แต่ว่านะ...” เมื่อฟังจบผมก็หันหน้าไปทางหน้าต่างอย่างเหม่อลอย“ เพราะผมไม่อยากปิดบังใครอีกแล้วครับ ยิ่งปิดก็ยิ่งทำให้คนอยากรู้อยากเห็นมากขึ้น ผมเหนื่อย…” ณ ความรู้สึกตอนนี้ผมอยากกลับไปอ้วนเหมือนเดิมแล้วครับ มันเหนื่อยจริงๆ

“แต่...” พี่อาร์ตมองผมเหมือนอยากจะค้าน แต่ก็ถอนหายใจแทน “เฮ้อ แล้วจากนี้ไปหมูจะทำยังไงล่ะ? พี่ว่าหมูอาจจะเหนื่อยกว่าเดิมอีกนะ เพราะ...มีหลายคนที่สนใจหมู ไม่สิ เกือบทุกคน ที่พี่ตามหาหมูเพราะพี่เป็นกังวลมาก... ” เอ๊ะ!? พี่อาร์ตตามหาผม? รีบหันขวักไปหาพี่อาร์ตด้วยความตกใจ ตามหาเพื่อ...?

"ก็ตอนที่หมูเปิดตัวแล้วโดนลากหายไปน่ะสิ หลังจากนั้นไม่นานก็เริ่มมีคนรู้สึกตัว ทุกคนต่างพากันโวยวายยกใหญ่ว่าหมูหายไปตอนเผลอ ยกพวกหาหมูแทบพลิกมหาลัย" โห้ว....อะไรจะขนาดน้านน!! "บางคนถึงขั้นจะจับหมูมาแต่งงานเลยก็มี เอ่อ...ถ้าไม่ทำอะไรสักอย่าง หมูอาจจะลำบากนะ" โอ้ววววมายก๊อด พี่ …เกินจริงไปแล้ว เว่อร์มาก! ผมมองหน้าพี่แกอึ้งๆ ส่วนพี่อาร์ตก็จ้องมองผมด้วยความเป็นห่วง แต่อยู่ๆสีหน้าพี่อาร์ตก็เปลี่ยนเป็นจริงจัง

“เอางี้ไหมหมู” พี่อาร์ตว่าพร้อมขยับตัวเข้ามาใกล้ๆ “ถ้ายังไง หมู...”

“...”

“คบกับพี่ไหมครับ?”

...ห๊ะ

“ห๊า!!” ผมตะโกนเสียงดังด้วยความตกใจ

“เดี๋ยวๆ เอ่อ พี่อาร์ต ทะ...ทำไมละครับ? แล้วอาจา... อุฟ!” เอามือปิดปากแทบไม่ทัน ผมเกือบหลุดปากถามถึงอาจารย์พงศ์ไปซะแล้ว ก็อยู่ๆความทรงจำเมื่อตอนกลางวันโผล่ขึ้นมาในหัว พี่อาร์ตกับอาจารย์พงศ์ ...นั่งคุยกันบนตึกเครียดๆกันอยู่ หรือว่า! ใช่! มันต้องเป็นอย่างงี้แน่ พี่อาร์ตต้องทะเลาะกับอาจารย์เมื่อตอนกลางวัน แล้วประชดมาคบกับผมใช่ไหม แล้วอาจารย์ก็โทรหาพี่อาร์ต แต่โทรไม่ติด แล้วๆๆ... แล้วอาจารย์ก็รู้ว่าพี่อาร์ตอยู่กับผมเพราะไปถามพวกเพื่อนผม ... อ๊ากกๆๆ มันต้องเป็นยังงี้ชัวร์ หมูคอนเฟิร์ม

ถ้าให้หมูคิดนะ....

พี่อาร์ต : อาจารย์พงศ์ใจร้าย! อึก... ใจร้ายกับผมเกินไปแล้ว ผมอุตสาห์เขียนจดหมายรักถึง 4 ฉบับ ทำไมอาจารย์ถึงไม่สนใจ แถมยังมองน้องหมูตาค้างด้วยล่ะครับ

อาจารย์: อาร์ต ฟังก่อน คือ ฉันก็แค่ตกใจเท่านั้นเอง

พี่อาร์ต : ฮึ! ผมโกรธอาจารย์จริงๆนะ มีผมอยู่ทั้งคน แต่กลับมองคนอื่น

อาจารย์ : อาร์ต!! อย่าพูดไม่รู้เรื่องแบบนี้สิ! ฉันบอกว่าไม่ใช่ก็ไม่ใช่ไง!!!

พี่อาร์ต : ฮือๆๆ อาจารย์ อาจารย์ขึ้นเสียงกับผม ผมเกลียดอาจารย์แล้ว... ด๊าย! ในเมื่ออาจารย์มองแต่น้องหมู ผมก็จะไปคบกับหมูแทน

พี่อาจารย์ : อาร์ต! อย่ามาประชดกันแบบนี้ ฟังฉันก่อน.. อาร์ต! อาร์ต!

(แล้วพี่อาร์ตก็วิ่งหนีขึ้นรถ ปิดมือถือ ขับรถออกมาด้วยความรู้สึกเศร้า หัวใจจมดิงไปสู่ความมืด...)

...................

‘อึก...’ ผมสะบัดหน้าเรียกสติ ใจเย็นๆไอ้หมู อย่าเอาเรื่องจิ้นกับความจริงมาปนกัน ผมชักสับสนแล้ว แต่ที่จิ้นอาจจะ จะ..จริงก็ได้นะ’

“เอ่อ หมู เป็นอะไรไปรึเปล่าครับ?” พี่อาร์ตถามขึ้นด้วยสีหน้างงๆ ผมรีบส่ายหน้าทันที

“ปะ..เปล่าครับพี่ เอ่อ...ขอบคุณครับที่เป็นห่วง แต่พี่อาร์ต ...ผม ...ผมเป็นผู้ชายนะครับ ผมกลัวว่าถ้าพี่มาคบกับผมเพื่อช่วยผม พี่อาร์ตอาจจะเดือดร้อน” ผมตอบกลับไปด้วยเหตุและผล เพราะพี่อาร์ตค่อนข้างมีหน้ามีตาทางสังคม ถึงผมจะไม่รู้เรื่องของพี่แกมากนัก แต่ผมก็เห็นรูปพี่อาร์ตในนิตยสารเกี่ยวกับนักธุรกิจหลายฉบับ

“พี่รู้ แต่พี่ก็ไม่สนหรอกนะหมู อีกอย่าง ที่พี่ขอคบกับหมูไม่ใช่เพราะอยากช่วยอย่างเดียว แต่..." แต่...? ผมมองดูพี่อาร์ตด้วยความสงสัย "พี่ชอบหมูมาตั้งแต่ตอนหมูอยู่ ม.4 แล้วครับ” พูดถึงตรงนี้ พี่อาร์ตก็หน้าแดงแจ๋ ลามไปถึงหู แล้วลงมาที่มือ ผมว่าใกล้จะระเบิดแล้วแหละ ผมได้แต่นิ่งอึ้งกับการเปลี่ยนแปลงทางร่างกายที่น่าตกใจของพี่อาร์ต ผิวหนังของมนุษย์นี่สามารถเปลี่ยนสีได้เร็วขนาดนี้เลยเหรอ?

เดี๋ยวนะ? เมื่อกี้พี่อาร์ตว่าอะไรนะ? “ห๊า! พี่อาร์ต ...ว่าไงนะครับ!? ม.4?" ตะโกนออกมาด้วยความตกใจ สมองเริ่มคำนวนทันที พี่เขาชอบผมมาเกือบ...นับแป๊บ 8 ปี…เอ้ย! 6 ปี... 6 ปีเลยนะ! แถมตอนนั้นผมยังอ้วนด้วย ผมมองพี่อาร์ตด้วยสีหน้าตกตะลึง ทำเอาพี่อาร์ตขำเล็กน้อย

“ตอนพี่เห็นหมูครั้งแรกน่ะ พี่รู้เลยว่าเนี่ยแหละเนื้อคู่ แต่หลังจากนั้นพี่ก็เฝ้ามองหมูมาตลอด แอบเอาขนมไปให้อยู่บ่อยๆ แต่หมูก็ไม่เคยมองพี่เลย พอหมูเข้ามหาลัยเดียวกับพี่ พี่ดีใจมาก ถึงอย่างนั้นพี่ก็ไม่กล้าบอกหมูเหมือนเดิม จนตอนนี้...” พี่อาร์ตจับมือผม ดวงตาสีฟ้าทอประกายเล็กน้อย แล้วค่อยๆเอาริมฝีปากสัมผัสกับหลังมือผมอย่างแผ่วเบา

“พี่อยากบอกว่า พี่ชอบหมูนะ เป็นแฟนกับพี่นะครับ ” ...อึก! นะ...หน้าผมร้อนผ่าวทันที ทั้งอึ้งทั้งตกใจ พูดอะไรไม่ออกจริงๆ ตะ...แต่ผม...ผมไม่ได้คิดอะไรกับพี่อาร์ตเลยสักนิด

...ทำยังไงดี ผมรู้สึกว่าถ้าปฏิเสธคนที่ชอบผมมานานขนาดนี้ เขาจะเสียใจขนาดไหน ผมไม่อยากทำร้ายจิตใจคนที่แอบชอบผมมานานขนาดนี้เลย พอพี่อาร์ตพูดจบก็ค่อยๆดึงผมเข้าไปกอด ตอนนี้ความรู้สึกสับสนปนกันไปหมด หัวก็ตื้อๆ ผมปล่อยให้พี่อาร์ตกอดอยู่นานจนรู้สึกเจ็บจี๊ดที่คอ

“โอ๊ยพี่อาร์ต ทำอะไรเนี่ย!?” มันเจ็บๆคันๆ พยายามตะโกนให้หยุด แต่พี่แกยังคงกัดคอผมอยู่นั่นแหละ เป็นผีดูดเลือดหรือไงเนี่ย? เจ็บโว้ยย!! อ๊ากกก รีบเอามือดันคนตรงหน้า แต่กลับไม่ขยับ ถะ แถมที่คอผมสัมผัสได้ถึงลิ้นร้อนชื้น มือพี่แกยังขยับล้วงเข้ามาในชายเสื้ออีก หรือว่า... เหว๋อ!“พี่อาร์ตๆๆๆ หยุดก่อนๆ!” ผมทุบเข้าที่หลังพี่อาร์ตอย่างแรงแต่พี่อาร์ตกลับยังไม่หยุด ใช้ฟันขบที่ใบหูผมจนสะดุ้ง “พี่อาร์ต!!” งับ! กัดไหล่พี่แกเรียกสติ พอพี่อาร์ตรู้สึกตัวก็รีบผละออกทันที

“เอ่อ... ขอโทษนะหมู ไม่รู้พี่เป็นอะไร สงสัยพี่ทนแรงดึงดูดของหมูไม่ไหว ...” พี่อาร์ตพูดด้วยเสียงแหบพร่า เอ่อ...แรงดึงดูดที่ว่านี่ฟีโรโมนผมสินะ เหอะๆ

“...พี่อาร์ต เรื่องนี้ผมขอคิดดูก่อนนะครับ มันกระทันหันเกินไปจริงๆ” …'แล้วผมก็อยากคบกับผู้หญิงมากกว่า'ผมพูดไปคิดไป อดเบะปากไม่ได้ อยากร้องไห้อ่ะ ทำไมมีแต่ผู้ชายมาขอคบฟะ? ไม่ดีใจเลย ส่วนพี่อาร์ต พี่แกเงียบไปสักพักก่อนถอนหายใจแล้วยิ้มให้

“ครับ... แล้วพี่จะรอนะ” พูดจบ ผมก็พยักหน้า บอกลาพี่อาร์ต รีบออกจากรถก่อนไอ้ฟีโรโมนจะออกฤทธิ์อีก จนเดินเข้าบ้านแล้วยัยปลามาทักผมพี่อาร์ตถึงจะขับรถออกไป 

END 2 – จบความทรงจำของหมู ม้วน 2

“ว๊ายๆๆ เฮียยยยยยยยย!!!” เหว๋อ!! ขณะที่ผมนอนคิดเพลินๆก็ต้องสะดุ้งกับเสียงแหลมๆที่แสบแก้วหู เสียงนี้มัน ปลา!?

“เฮ้ยยยัยปลา เข้ามาได้ไงเนี่ย!?” พอหันหน้าไปก็เจอยัยปลายืนอยู่ใกล้ๆ นี่ดีนะที่ผมมีผ้าขนหนูพันเอวอยู่ ไม่งั้นได้ติดเรทแน่

“กรี๊ด เฮียๆๆ พี่ซันบอกปลาแล้ว จริงเหรอที่พี่อาร์ตฉุดเฮียไป? โฮกกๆๆ ปลาว่าแล้ว เรื่องนี้ต้องมีรุกหลายคนแน่ กรี๊ดๆๆ” …อ๊ากก ไอ้ซัน! จะไปบอกมันทำม๊ายยย!!!

“ยัยปลา ฉุดเฉิดอะไรไม่มีโว้ย พี่อาร์ตแค่มีเรื่องคุยกับเฮียเฉยๆ แล้วไอ้รุกหลายคนเนี่ย แกจิ้นมากไปเปล่าห๊ะ!?” ผมพูดออกไปเซ็งๆ ขอเหอะ สองคนก็จะแย่แล้ว อย่าเพิ่มมาอีกเลย ปลาพยายามบีบคั้นความจริง จ้องผมตาไม่กระพริบ แต่อยู่ๆมันก็ชะงัก โฟกัสไปที่คอผม เท่านั้นแหละ มันแสยะยิ้มฉีกปากแทบถึงหู...เฮ้ย ฉิบหายละ! ผมรีบเอามือปิดทันที... ถึงจะรู้ว่าไม่ทันแล้วก็เถอะ

“อ๋อ หร๊า... เดี๋ยวปลาโทรไปบอกพี่ซันให้นะ ว่าเฮียหลับไปแล้ว” พูดเสร็จมันก็หยิบมือถือขึ้นกดโทรออก เพียงไม่กี่วินาทีคนปลายสายก็รับอย่างรวดเร็ว “ฮัลโหลพี่ซัน เฮียหมูท่าจะเจอศึกหนักมาอ่ะ หมดแรงเลยตอนนี้ ดูเหมือนเราจะได้ไม้กันหมาแล้ว ก็ดีเนอะ ...ทำไมถึงรู้เหรอ โอ๊ยย คิสมาร์กประกาศเจ้าของซะขนาดนี้...” เป็นประโยคที่ทำให้ผม โรสและเดซี่ถึงกับอ้าปากค้าง

“แว๊ก! ยัยปล๊า... ไม่ใช่โว๊ยยย มันไม่ใช่เลย!!!” ผมรีบปฏิเสธสุดฤทธิ์ แต่ดูมันไม่ฟังอะไรทั้งสิ้น

 “เฮีย ปลาว่าพี่อาร์ตก็ดีนะ รวยด้วย หล๊อหล่อ ลูกครึ่งอีก ปลาชอบ(จิ้น) จริงมะพี่ซัน?”

‘ก็ดีๆ’ ...เหมือนผมจะไอ้ยินเสียงไอ้ซันลอดออกมาแว่วๆ อ๊ากก ไม่!!!

“แกชอบแต่เฮียไม่โว๊ย อย่ายัดเยียดผู้ชายให้เฮียแกดิ๊วะ!”

“เฮีย ยอมรับความจริงเถอะ ยิ่งปฏิเสธอ่ะยิ่งเคะ เฮียก็น่าจะรู้ดีนะ เอ่อ แป๊บนะ... พี่ซันบอกว่าพรุ่งนี้เช้าจะมาหา งั้นปลาไปนอนก่อนนะ บ๊าย~~” พูดจบมันก็วางสายแล้ววิ่งออกจากห้องผมทันที ใช่สิ๊ ฟินแล้วนิ่

‘ยิ่งปฏิเสธอ่ะ ยิ่งเคะ’

ไม่ใช่ผมไม่รู้ ผมรู้ รู้ดีเลย แต่คือ ...ผมยังทำใจไม่ได้

“คะ.. คิสมาร์กเหรอคะ คุณหมู?” เดซี่กับโรสรีบเข้ามาถามผม ทั้งสองทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ผมไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่ยิ้มแห้งๆส่งไปเท่านั้น แต่ทั้งสองก็พากันพยายามถูรอยแดงที่คอผมโดยหวังจะให้มันหาย ...แต่มันไม่หายครับ มันแดงไปทั้งคอแทนแล้ว

“ดีขึ้นเยอะเลยค่ะคุณหมู” โรสพูด ดูพวกเธอจะพอใจ เอิ่ม... เอาไงก็เอา ก็ดีเหมือนกัน กลมกลืนไม่มีรอยเป็นจ้ำๆ และหลังจากแต่งตัวเสร็จผมก็หลับทันทีที่หัวถึงหมอน ได้แต่ภาวนาขอให้เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นความฝันทีเถอะ

สาธุ...