รักของนายโอตาคุ(เวอร์ชั่นเก่า) แจ้งข่าวเปิดพรีฯ สนพ.ลิชต์

ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 6 สปายป่วน ป่วนสปาย?(2)

ตอนที่ 6 สปายป่วน ป่วนสปาย?(2)

จิ๊บๆๆๆ ครืนนน...

"คุณหมูคะ ตื่นได้แล้วคะ เดี๋ยวจะสายเอานะคะ" เสียงของโรสที่เดินเข้ามาปลุกผมพร้อมกับเปิดผ้าม่านให้แสงสว่างเข้ามาในห้อง ขณะที่ผมรู้สึกเหนื่อยล้าจนแทบไม่อยากลืมตา เมื่อวานเกิดเรื่องขึ้นมากมายจนไม่อยากคิด พอผมกลับมาถึงบ้านก็สลบทันที 

"คุณซันมารอคุณหมูแต่เช้าแล้วล่ะค่ะ ตอนนี้กำลังทานอาหารเช้ากับคุณปลาอยู่ข้างล่างนะคะ" เดซี่บอกก่อนจะนำชุดนักศึกษามาวางไว้ที่เก้าอี้ข้างๆเตียง ผมได้แต่พยักหน้าให้ แล้วตัดสินใจลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว

เฮ้อ~ มันคงมาถามเรื่องเมื่อวานนั่นแหละ พอนึกถึงมัน ผมก็ไม่อยากจะไปมหาลัยแล้ว

... แต่เราจะหนีปัญหาตลอดไม่ได้ล่ะนะ อาบน้ำเสร็จก็นั่งทำใจสักพัก ปลุกใจตัวเองชั่วครู่ แล้วค่อยๆเดินลงไปด้วยสีหน้าสงบนิ่ง

หมับ! "เฮียยยยยยยยย จริงเหรอๆๆๆ? เรื่องเมื่อวานอ่ะ โหยยเฮีย ไม่ทำให้ปลาผิดหวังจริงๆ!!!" ลงมายังไม่ถึงพื้นชั้นหนึ่ง ปลาก็วิ่งมากอดผมแล้วถามอย่างตื่นเต้นเหมือนผมถูกรางวัลที่ 1 ...หวังอะไรของมัน?

"ไอ้หมู! เล่ามา! เกิดอะไรขึ้นหลังจากพวกนายไปเข้าห้องน้ำห๊ะ? ตอนกลับทำไมไม่รอเรา? แถมไม่รับโทรศัพท์อีก เคลียร์ด่วน!" ส่วนซัน มันยิงเข้าประเด็นทันทีที่เห็นผม ผมลองล้วงมือถือขึ้นมาเปิดดู อื้อหือ ซัน 20 สาย ขอโทษว่ะ ...อ๊ะ! พะ...พี่ครอสอีก 5 สาย แถมมีข้อความอีก1 ทำเอาผมหน้าเหว๋อเล็กน้อย ลองเปิดข้อความอ่านดู เป็นข้อความพี่ครอสจริงๆด้วย ดีที่พี่ครอสไม่ได้ว่าอะไรมาก มีแค่บอกว่าให้พักผ่อนเยอะๆ เป็นห่วง ผมนี่ยิ้มแก้มปริเลย

“ยิ้มอะไรวะไอ้หมู?” ซันถามเสียงแข็ง ทำเอาผมสะดุ้งเล็กน้อย

"ปะ เปล่า ไม่มีอะไรมากหรอก" ผมพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ เดินไปนั่งที่โต๊ะอาหาร แล้วรีบส่งข้อความตอบพี่ครอสทันที ส่วนปลาก็รีบเข้ามานั่งข้างๆก่อนจะเกาะแขนผมอีกครั้ง

"เฮีย! เล่าให้ปลาฟังหน่อยนะๆ ปลาอยากรู้ พี่ซันเขาเล่าแค่มีหนุ่มๆปีหนึ่งกับปีสองมาจีบ แต่หลังจากไปห้องน้ำ เฮียก็แปลกไป...เล่าหน่อยนะเฮีย นะๆๆ" มันพูดพร้อมเขย่าแขนผมที่กำลังยัดขนมปังเข้าปากอยู่ ...โว้ยย กินก่อนได้ไหมเนี่ย?

"หมู นายโอเคนะ?" ซันถามผมที่ตอนนี้ทำหน้าเหมือนโลกจะแตก

"ก็ไม่มีอะไรมากหรอก แค่ไอ้เด็กตัวสูงๆ มันเห็นหน้าเราตอนกำลังล้างหน้า" พูดถึงตรงนี้ก็ทำเอาผมชะงัก เหม่อคิดไปสักพัก

"ขอละเอียดๆหน่อยสิ" สีหน้าซันเครียดทันที ผมเลยจำใจต้องเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน…

Replay – ความทรงจำของหมู

-ภายในห้องน้ำชาย-

 “มิน่าล่ะ ไอ้เดียร์ถึงติดนายนักหนา”

“..!”

ยะ...แย่ละ! เสียงเสาร์ดังจากด้านหลัง เป็นเสียงที่เบามากแต่ผมกลับตกใจจนสะดุ้งโหยง นี่มันออกมาตอนไหน? แล้วเมื่อกี้มันเห็นรึเปล่า? จิตใจผมปั่นป่วนวุ่นวายไปหมด สิ่งที่คิดได้ตอนนี้คือหนี ต้องหนี! ผมรีบเอามือปิดหน้าแล้วรีบก้าวออกจากห้องน้ำทันที

หมับ! เหว๋อ ซวยล่ะ! เสาร์มันดันจับแขนผมได้ทัน ผมรีบสะบัดแขนแต่กลับไม่หลุด แถมมันยังรีบดึงผมเข้าไปในห้องน้ำ ปิดประตูล็อคกลอน แล้วดันผมจนติดผนังห้อง มือข้างนึงจับไหล่ผมไม่ให้ขยับไปไหน อีกข้างจัดการดึงแว่นผมออกแล้วรวบผมที่บังหน้าขึ้น ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก เร็วจนไม่มีทางหลบ ไม่มีทางหนี มันมองหน้าผมนิ่งจนผมกลัว

“ดะ..เดียร์...อุฟ” พยายามร้องเรียกเดียร์ แต่เสาร์กลับเอามือมาปิดปากผมไว้แน่น ยังดีที่ไม่ใช้ปากปิด …โว้ยย เวลานี้ยังมีเวลาจิ้นอีกตู เดียร์ ช่วยหมูด้วยยย!!

 “แป๊บนึงนะหมู รอเค๊าก่อนน๊า ใกล้เสร็จแว้ว อย่าเพิ่งไปไหนนะหมู~” เสียงมุ้งมิ้งของเดียร์ดังออกมาจากห้องน้ำข้างๆ ...หมดกันตัวช่วยตรู 

ผมได้แต่ยืนตัวสั่น รีบก้มหน้าลงเท่าที่จะทำได้ แต่ไอ้เสาร์มันดันเชยคางผมขึ้นอีก แถมยังโน้มหน้าเข้ามาซะใกล้อีก หน้ามันนิ่งมากแต่คิ้วขมวดเล็กน้อย ดวงตาคมกริบไล่ดูหน้าผมอย่างละเอียด

… กลัว น่ากลัวเกินไปแล้ว มันจะทำอะไรผมรึเปล่า? ทำไมต้องลากผมเข้าห้องน้ำด้วย? สถานการณ์ของผมตอนนี้ช่างล่อแหลม มันทำให้ผมคิด ... คิด ... อ๊ากก ไว้ก่อนไอ้หมู ไว้ก่อน

“เราไม่ทำอะไรหรอก” คนตรงหน้ากระซิบที่ข้างหู แต่มือที่มันจับไหล่ผมอยู่ค่อยๆลากลงมาปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาผม เฮ้ย! ผมตกใจจนตาเหลือก รีบดันมือมันออก แต่ไม่ขยับเลยสักนิด

“...ไอ อา เอียะอะไออำอะไออู อูอาๆๆๆ” (ไอ้บ้า เนี่ยนะไม่ทำอะไรตู เอามือออกไปโว้ยยย) พยายามตะโกนออกมาเป็นคำพูดให้มากที่สุด แต่เพราะมือมันปิดปากผมไว้มันเลยไม่เป็นภาษาคน ...ไม่ทำอะไรแล้วจะปลดกระดุมตรูทำม๊ายยยยย~~~~~~~

ยิ่งผมดิ้นแรงเท่าไหร่มันก็ยึดร่างผมแน่นขึ้นเท่านั้น พอเสาร์ปลดกระดุมหมดก็เลื่อนสายตาลงไปดูด้านล่าง ผมเห็นมันกลืนน้ำลายหนึ่งอึกก่อนจะเงยหน้ามามองผมตาค้าง

“..ผู้ชาย..” เสาร์เอ่ยลอยๆออกมา ‘เออดิ ตูผู้ชาย รู้แล้วก็ปล่อยดิวะ...โว๊ยยยย’ ผมตะโกนลั่นในใจพร้อมกับดิ้นสุดแรงเกิด แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งโหยง อยู่ๆมันเอามือมันมาสัมผัสที่หน้าอกผม ส่งปลายนิ้วร้อนไล่วนที่ยอดอกเบาจนผมต้องกัดริมฝีปากแน่น

"... สวยดีนะ” เสาร์พูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า จ้องมองผมไม่วางตา “แถมสีชมพูด้วย"

“...”

อ๊ากกกกก

มะ ...ไม่ อึก! ผมอุตสาห์ลืมไปแล้วแท้ๆ ไอ้บ้าเสาร์! ผมมองมันที่ยิ้มแล้วค่อยๆเลื่อนหน้าเข้ามากระซิบที่ข้างหู

“ถึงหมูจะเป็นผู้ชาย แต่เราไม่สนหรอก เรามาคบกันนะหมู”

...

ห๊ะ?

ดวงตาผมเบิกกว้าง เดี๋ยว! ไหนมันบอกว่ามันขยะแขยง ไม่ชอบผม รังเกียจผมไง แล้วมันจะมาขอคบกับผมเพื่อ..? หรือว่าไอ้ฟีโรโมนผมอีกแล้วใช่ไหม? เสาร์ค่อยๆเอามือที่ปิดปากผมออก ใช้นิ้วโป้งลูบไล้ริบฝีปากผมเบาๆ แล้วเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ...รู้สึกแปลกๆ หรือว่า ...ย๊ากๆๆ ไม่ๆๆ ไม่โว้ย! ผมรีบดันหน้ามันออกทันที แต่กลับไม่เป็นขยับ ยังกับดันกำแพงอยู่ยังไงยังงั้น 

“เสาร์ ปล่อยนะโว้ย! อย่า!!” อึก! ใคร ...ใครก็ได้~~~~ เอาไอ้เด็กบ้านี่ออกไปที!!!!!!

ตึ่ง!!! โครม!! เหมือนสิ่งที่ผมเรียกร้องจะเห็นผล ผมรีบหันไปมองเสียงที่ดังใกล้ๆทันที เดียร์! น้องมันบ้าพลังสุดๆครับ พังประตูห้องน้ำจนเละ พอเดียร์เห็นภาพล่อแหลมของผมกับเสาร์ก็เบิกตากว้าง ดูท่าจะตกใจสุดขีด แล้วรีบดึงผมออกมาจนตัวลอย

“ไอ้บ้าเสาร์! นายทำอะไรหมูห๊า!?” เดียร์ตะคอกใส่เสาร์เสียงดัง ส่วนเสาร์ก็ได้แต่ทำหน้าเซ็งๆ

“ก็แค่พิสูจน์ ว่ามันเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย” เสาร์ตอบ ลูกกระเดือกพี่มันไม่ชัดเจนเหรอวะครับน้อง?

“แล้วทำไมต้องพิสูจน์ในห้องน้ำสองต่อสองด้วยห๊ะ?” เดียร์ว่าพร้อมติดกระดุมให้ผม มือน้องมันสั่นมากแถมหน้าแดงไปถึงใบหู ก่อนจะคว้าแว่นจากมือไอ้เสาร์มาสวมให้แล้วกอดผมแน่น ผมเพิ่งรู้ตัวว่าตัวผมสั่นไม่หยุด นี่ผม ผมรอดแล้วใช่ไหม?

“... มันจะหนี เราเลยต้องกักตัวมัน” เสาร์พูดแบบไม่ใส่ใจ

“แล้วทำไมนายทำท่าจูบหมูด้วย!!” ถามตรงไปไหมครับ น้องเดียร์

“...ไม่รู้ว่ะ” เสาร์ทำหน้ายุ่ง ถอนหายใจ แล้วมองผมที่ยืนมองทั้งสองฟังบทสนทนาเงียบไม่พูดอะไร

“เฮ้อ...โทษทีนะเดียร์...”

“...” อะไร ขอโทษอะไร? ผมหันไปมองเสาร์งงๆ

“ ดูเหมือนเราจะชอบหมูเข้าแล้วว่ะ” พูดจบ เสาร์ก็ดึงผมเข้าไปกอดโดยที่เดียร์ได้แต่อ้าปากค้าง “และเราก็ขอคบกับหมูแล้ว”

...

ทำไมนะ การเป็นสปายของผมมันช่างเปลืองเนื้อเปลืองตัวเหลือเกิน เดียร์มองหน้าเพื่อนมันสักพัก ปากมันเริ่มเบะ น้ำตาเริ่มคลอ

"อึก... ฮือ...ไอ้เสาร์บ้า ไอ้เพื่อนบ้าๆๆ ไหนนายบอกจะไม่ยุ่งกับหมูไง! ทั้งๆที่เราบอกแล้วว่าอยากเป็นแฟนกับหมูจริงๆ นายมาแย่งเราทำไม...ฮือๆๆๆ" พูดไปร้องไป แถมเข้ามาทุบไหล่เสาร์ดังตุบตับ ผมได้แต่มองตาปริบๆ คือแบบบรรยากาศแบบนี้มันบอกไม่ถูก ทั้งๆที่เจ้าสองคนนี้ขอคบกับผม แต่ทำไมผมรู้สึกเหมือน... เหมือนผมมาแย่งเสาร์จากมันยังไงยังงั้น

"เราไม่ได้แย่ง" เสาร์พูดพร้อมจับมือเดียร์ที่กำลังรัวทุบใส่มัน ทำให้เดียร์จ้องตามันด้วยสายตาคาดคั้น

"เดียร์..เราไม่ได้แย่ง! นายก็เป็นแฟนกับหมูไปสิ เราก็จะเป็นแฟนหมูเหมือนกัน แบ่งๆกันใช้...จบ"

... ห๊ะ!

เดี๋ยวๆๆ นายจบแต่เราไม่จบ ตรรกะเห้ไรของคุณน้องครับ? ผมไม่ใช่สิ่งของนะ แล้วผมยังไม่ได้ตกลงเป็นแฟนกับใครสักคนด้วย วินาทีนี้อึ้งครับอึ้ง!

ผมมองเดียร์ที่ฟังเสาร์พูดแล้วนิ่งคิดอยู่สักพัก ...อ๊ากก มีคิดอีก!?

"อึก.... ไม่เอาอ่ะ ไม่เอา ไม่อยากแบ่งให้ใคร ไม่เอา แง๊ๆๆ เสาร์ ปล่อยหมูนะ ปล่อยๆๆ" แล้วมันก็วิ่งเข้ามาดึงผมออกจากแขนเสาร์อีกรอบ 

…

เฮ้อ ...ตอนนี้สภาพผมบอบช้ำทั้งกายและใจ พูดอะไรออกไปพวกนี้ก็ไม่ฟังผมสักนิด ขนาดออกจากห้องน้ำ มันก็ยังไม่จบ มันยังทะเลาะกันไม่เลิก ส่วนผมหมดอาลัยตายอยาก ไม่รับรู้อะไรแล้ว รู้แต่มีเรียกไปเต้นก็เต้น มีเปิดสปายผมก็เกือบจะลุกไปแล้วถ้าไม่ติดเดียร์ที่กอดผมไว้ ส่วนซันมันก็ส่งสายตาบอกให้ผมห้ามลุกขึ้นเด็ดขาดอีก เอิ่ม...

แล้วหลังจากเลิกประชุมปี 1 โชคดีที่เดียร์กับเสาร์ถูกเพื่อนผู้หญิงรั้งตัวไว้ ผมเลยรีบคว้ากระเป๋ากับมือถือที่อยู่หน้าสตู วิ่งไปโบกแท็กซี่ชิ่งหนีกลับบ้านทันที ถึงบ้านก็สลบคาเตียง น้ำเนิ้มไม่ได้อาบ ยังดีเมดผมเข้ามาเช็ดตัวให้อ่ะนะ ไม่งั้นคงได้กลายเป็นหมูเน่าคาเตียงโดยสมบูรณ์แบบ

Replay End

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด" พอเล่าจบ ปลาที่นั่งอยู่ข้างๆก็เข้าเจ้า เอ้ย!เจ้าเข้า ร้องเสียงดังลั่นสนั่นบ้าน "โอ๊ย!! ไม่ไหวแล้วเฮีย ปลาขอโทรหาอาแจ้ก่อนนะ" ว่าเสร็จก็ขึ้นไปบนห้องทันที มันไม่ไหวแล้วมันไปเกี่ยวอะไรกับอาแจ้วะ? ส่วนซัน ...มันเงียบครับ เหมือนกำลังใช้ความคิด ผมเลยปล่อยให้มันคิดเงียบๆ

"คุณหมู ช่วงนี้ลำบากหน่อยนะคะ แต่ทุกอย่างจะต้องผ่านไปได้ด้วยดี" โรสที่อยู่ฟังด้วยพูดปลอบผม เธอกุมมือผมแล้วให้กำลังใจ ผมเลยพยักหน้าขอบคุณ

"ท่าจะแย่ว่ะหมู นี่ขนาดปลอมตัวนะยังเพิ่มมา 3 ยังไม่รวมของเดิมอีก 3 เฮ้อ... " ซันเอ่ยขึ้น ว่าแต่ของเดิมอีก 3 มันคืออะไรวะ?

"เฮ้อ~" ผมถอนหายใจและนิ่งไปสักพัก ก่อนจะพูดอะไรบางอย่างที่ทำเอาซันตกใจ "ซัน...เราว่าเราจะเลิกปลอมตัวแล้วแหละ แค่เมื่อวานเราก็รู้แล้วว่า มันอึดอัดมาก "

"เฮ้ย! เอาจริงดิหมู มันอันตรายนะเว้ย" คุ้นๆนะประโยคนี้

"แต่เราไม่ไหวแล้วนะ ยิ่งปิดก็ยิ่งเด่นยิ่งมีคนอยากรู้ อย่างที่ยัยปลาเคยบอก ปิดยังไงก็ไม่มิด" ใช่ ปิดยังไงก็ไม่มิด...แต่เรื่อง 'ให้หาผู้ชายดีๆสักคนควงเป็นไม้กันหมาเนี่ย' ทำใจไม่ได้ว่ะ พูดจบรอบตัวผมก็เงียบไปนานพอดู

"เฮ้อ... หนักใจแทนโว้ย!” ซันขยี้หัวแล้วจ้องมองผม“งั้นเอางี้... เอาเรื่องวันนี้ให้รอดก่อนแล้วกัน" พูดจบมันก็นั่งขมวดคิ้วอยู่นาน แล้วถึงยกโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก

แกร่ก! "ฮัลโหลมิ้น ซันเอง จำที่เมื่อวานบอกได้เปล่า? ดูท่าจะต้องใช้แผนสอง ฝากบอกพวกปี 2 กับเพื่อนเราด้วย" ที่แท้มันโทรไปหามิ้นที่เป็นหัวหน้าชั้นปีผม ส่วนมันเป็นรองหัวหน้าครับ ว่าแต่มันโทรไปหามิ้นทำไมนะ

"...อ๋อ ตอนนี้เราอยู่กับหมู มันยังโอเคอยู่ แต่ท่าจะแย่....เดี๋ยวค่อยคุยกัน แค่นี้นะ" พูดเสร็จก็วางสายไป

"แผนสองอะไรเหรอ?" ผมถามซันที่วางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ หมุนช้อนเล่นไปมา แล้วยกมุมปากยิ้มแสยะเหมือนจะได้ทำเรื่องสนุกๆ

"เลื่อนเปิดสปายมาเป็นวันนี้ไงหมู" ได้ยินแล้วผมก็ชะงักทันที อดที่จะยกยิ้มไม่ได้ เยส!! ความรู้สึกตอนนี้โคตรดีใจเลย ผมอยากกระโดดหอมแก้มมันสักร้อยรอบ "แต่วันนี้หนักหน่อยนะหมู ปลอมตัวไปก่อน ทนๆหน่อยละกัน" ผมยิ้มรับอย่างเต็มใจ จากที่เซ็งโลกแตกอยู่เมื่อกี้ ตอนนี้โลกไม่แตกแล้วครับ แถมมีดอกไม้บานสะพรั่งด้วย

"ขอบใจมากซัน สำหรับเรายังไงก็ได้ แต่ที่หนักจริงๆ คงไม่ใช่เราหรอก" ผมว่าน่าจะเป็นน้องปี 1 มากกว่า แล้วซันมันก็ยิ้ม ไม่พูดอะไรตอนนี้ผมรู้สึกดีขึ้นมาก นี่ผมจะได้หลุดพ้นจากเด็กปีศาจ 2 ตัวนั้นแล้วใช่ไหม? พอมันรู้ว่าผมเป็นสปาย มันคงเลิกยุ่งกับผมไปเองสินะ ใช่! มันต้องเป็นอย่างนั้นแน่ๆ

...ผมก็หวังว่ามันจะเป็นอย่างงั้นนะ